Δ.Ο.Υ.

Στη χώρα της Λίτσας (μην ακούω χαζές ερωτήσεις τύπου ‘Ποια Λίτσα’), δεν πας στη ΔΟΥ, όπως με ακούς. Αντιθέτως, η ΔΟΥ έρχεται σε σένα κάθε τέλος του μήνα, μέσα στο τσέκι, που έλεγε μια γειτόνισσα από τα Δυτικά προάστια, του μισθού. Οπότε, καθώς καταλαβαίνεις, ούτε γριές σε ουρές, ούτε παππούδες που θέλουν να κανονίσουν τον ημι-υπαίθριο, ούτε υστερική εφοριακός που αυτό το μήνα δεν της βγήκαν τα γρηγορόσημα. Εδώ έχουν έναν και μόνο κανόνα, όπως ακριβώς στο Αμέρικα: «μη μας ψάξεις, θα σε βρούμε εμείς»!

Στην Ελλάδα πάλι δεν μπορούμε όχι να βρούμε το λεγόμενο tax-payer, αλλά χάνουμε και το δηλωμένο λαμόγιο non-payer, βλ. Τόλη (μην ακούω επιπλέον χαζές ερωτήσεις του τύπου ‘Ποιον Τόλη’). Αν η Εφορία στο UK έχει για ύμνο το ‘Don't be ashamed to cry/ Let me see you through/ Cuz I've seen the dark side too’, στην Ελλάδα έχει το ‘Αν θυμηθείς στο όνειρο μου, σε περιμένω να ‘ρθεις’… και εσύ περίμενε!

Για να μη προλάβεις να δυσανασχετήσεις, να σημειώσω ότι όταν η Λίτσα τον προηγούμενο μήνα μου κράτησε κατά λάθος έναν εξτρά φόρο, τον επόμενο μου το γύρισε πίσω. Από την άλλη, αυτό το council tax δεν θα μπορέσω ποτέ να της το συγχωρήσω.

Αλήθεια το Buckingham έχει council tax exemption, κι αν όχι… πόσο πάει το μήνα;