30 Νοεμβρίου 2011

Hope-some


Είναι περίπου δυο μέρες που νιώθω πραγματικά εξασθενημένος. Δεν έχω κουράγιο ούτε να νευριάσω με τον παραλογισμό και τα κακώς κείμενα. Το στομάχι μου είναι μονίμως σαν κόμπος, δεν έχω όρεξη για τίποτα άλλο παρά για ύπνο, και έχω πιάσει ορισμένες φορές το χέρι μου να τρέμει από μόνο του. Οι κακές γλώσσες, ειδικά για το τελευταίο, θα πουν ότι είναι αρχή γεραμάτων και Parkinson. Έχοντας μπει στη τρίτη δεκαετία μου πάνω σε αυτό τον άδικο πλανήτη, μπορεί να είναι και αυτός ο λόγος… τι να πω!

Ο καιρός συνεχίζει να είναι με το μέρος μου, ίσως από τα λίγα καλά κιόλας. Χτες που βγήκα για τσιγάρο στο δρόμο δεν πέρναγε άνθρωπος, ήταν έτσι κι αλλιώς αργά. Ο αέρας ήταν κρύος και πραγματικά ήταν η δεύτερη φορά σε αυτή τη χώρα που ήθελα να κλάψω, δεν το έκανα όμως. Η πρώτη θυμάμαι ήταν όταν πρωτομπήκα στο σπίτι και έτρεξα να πάρω τηλέφωνο στην Ελλάδα. Δεν ξέρω κι εγώ για πόση ώρα έκλαιγα εκείνη τη μέρα. Οι μέρες κύλησαν και το ένστικτο της επιβίωσης υπερίσχυσε, ουσιαστικά υπερισχύει ακόμα και σήμερα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς.


Στο background η Rihanna λέει κατά το ήμισυ την αλήθεια, ίσως δραματοποιημένη στο βαθμό που της αρμόζει. Στην αρχή τα λόγια της είναι σχεδόν προφητικά, σε σχεδόν βρετανική γλώσσα, σε ένα σχεδόν εκκωφαντικά βρετανικό τραγούδι (βλ. Calvin Harris). Στην εικόνα, αυτό που φάνταζε μέχρι και χτες στα μάτια μου η Βρετανία, decadence και έρημα στενά μέσα στη δυσωδία. Από την άλλη, νιώθω τυχερός για τις μη-εκπληρούμενες προσδοκίες μου.  

Ακτίνα αισιοδοξίας που σπάει λίγο τα σύννεφα, ένα video που μου έστειλε ένα φίλος λίγο πριν φύγω σήμερα  από τη δουλειά. Ξέρω… κλισέ, πολιτική ορθότητα, ιδανικά casting, κάποιοι θα το ονόμαζαν και συμβιβασμό, αλλά σε συνδυασμό με το hopeless του πράγματος, έφερε στο μυαλό μου εικόνες καλοκαιριού και ελπίδας από μια Ελλάδα που μου λείπει.


Αν στο hope-less πρέπει να αντιτάξω κάτι, τότε θα προτιμήσω το hope-full, ή τουλάχιστον το hope-some. Μαγικός αριθμός, κάτι σαν αυτούς στα fortune cookies… το 3!
                                                                                                       

29 σχόλια:

  1. Φυσικά αισιοδοξία βρε Μηδενικέ!! Το βάζουμε κάτω; Ποτέ!!!
    Το πρώτο ωραίο κομμάτι το δεύτερο βίντεο.. το είδα, συγκινητικό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν χωρούν ηττοπάθειες σε γεννημένους νικητές.

    (Η Μπουμπουλίνα το είπε. Τώρα η κανονική, η fake, θα σε γελάσω...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Parkinson στην τρίτη ΗΛΙΚΙΑ, ναί, στην τρίτη ΔΕΚΑΕΤΙΑ, όχι!
    Επικοινωνία κι αισιοδοξία!
    Ξενικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αντε παρε ενα τραγουδι να σου θυμησει την Ελλαδα που σου λειπει
    http://www.youtube.com/watch?v=gjb0KRGfI0g

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πόσο καρκίνος μπορεί να είσαι πια; :))
    Καλημέρες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μην το βαζεις κάτω αγαπημένε μηδενικούλη,σκέψου απλά ότι σε όλους μας λειπει αυτή η Ελλάδα και ας μένουμε εδώ!!
    φιλιά καλημέρας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ειρωνία...Προχθές είχα τα γενέθλια μου και τα ίδια συμπτώματα καθώς σκεφτόμουν πως διαμένω στην Ελλάδα και μακάρι να μπορούσα να φύγω. Ίσως γιατί έχω κλάψει αρκετά σε τούτη τη χώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Στην τέταρτη...τς τς τς!!:Ρ
    @ Ben Provis I couldn't agree more!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. zero,λυπαμαι που στενοχωριεσαι,θα δεις ομως,αμα κανεις φιλους εκει θα αλλαξει η κατασταση...
    οσο για το τρεμουλο,ειναι κλασικο συμπτωμα αγχους κι στεναχωριας,δε χρειαζεται να ανησυχεις οτι ειναι κατι σοβαρο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Απο τα 30 σου νιωθεις γερος; Ελεος! Παντως κι εγω νιωθω κουρασμενος και θελω συνεχεια να κοιμαμαι. Δεν εισαι Ελλαδα; Που εισαι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μήπως το τρέμουλο οφείλεται σε πολλούς καφέδες;
    Πάντως είμαι της άποψης ότι δεν πρέπει να καταπιέζεις το κλάμα. Τις περισσότερες φορές είναι λυτρωτικό, άσε που καθαρίζει τα μάτια κι έτσι βλέπεις τα πράγματα πιο καθαρά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Όταν θα γυρίσεις στην Ελλάδα θα κλαις και θα θες να γυρίσεις πίσω -πίστεψέ με.
    Αυτό να σκέφτεσαι και να μην στενοχωριέσαι καθόλου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Σήμερα είδα ένα φίλο που πήγε μια βδομάδα διακοπές Μόναχο. Έλαμπε. Μου είπε ότι συνειδητοποίησα σε τι γκρίζο ζούμε. Μου είπε κ κάτι που μου φάνηκε αστείο, αλλά είναι τραγικά αληθινό: "άκουσα τον ήχο κομπρεσέρ, σοκαρίστηκα γιάτι στην ελλάδα δεν τον ακούς πια." Στα λέω έτσι, για να μην ξεχνιέσαι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ηφαιστίωνα, αισιόδοξος είμαι, αλλά κάποιες φορές απλά τα νεύρα είναι σπασμένα...άνθρωποι είμαστε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Apos, δεν πιστεύω στους γεννημένους νικητές, οπότε η Μπουμπουλίνα (η veritable)τα έλεγε αυτά για να δώσει θάρρος στους Έλληνες που ήταν λίγο ψιολοχεσμένοι. Τώρα για τη fake, τα λόγια είναι περιττά...και παρακαλώ μην ακούσω κακή κουβέντα...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ξενικέ...προφανώς και αστειεύομαι! Επικοινωνία...χμμμ...δεν είναι πάντα εύκολο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αν κάτσω αγαπητέ Blogrehab πέντε χρόνια στις παρούσες συνθήκες...από το αγγλικό Σινούρη να έρθετε να με παραλάβετε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Αγαπητέ μου Νίκο, σε πληροφορώ πολύυυυυυυυ!!! Ρώτα και όσους με ξέρουν...χαχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Φούλη μου σωστό κι αυτό. Από την άλλη νομίζω ότι λίγο διαφορετικά να ήταν κάποια πράγματα, μπορεί και να μην είχα αυτές τις τάσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ben Provis, συμβουλή και κανόνας απαράβατος, να ξέρεις από εδώ και μπρος, ΔΕΝ σκεφτόμαστε στα γενέθλιά μας!! χαχα!

    Ξέρεις κάτι; Το λέω τώρα μετά βεβαιότητας. Το να φύγεις από την Ελλάδα δεν πρέπει να είναι ποτέ αυτοσκοπός. Ούτε για μένα υπήρξε τόσο έντονα. Το λέω αυτό γιατί όταν θα έρθει η ώρα τελικά του πολυπόθητου έξω, τότε η ανατροπή των όσων περίμενες, θα είναι ακόμα μεγαλύτερη... ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Gi...orgio, μη μου βάζεις δεκαετίες. Είπαμε, δεν έχω πρόβλημα με την ηλικία μου, αλλά όχι να καβατζώνω και χρόνια έτσι...

    Η απάντησή μου και σε σένα, παρότι εσύ το ξέρεις καλά, είναι αυτή που έδωσα και στον Ben Provis!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Aizen, δεν ανησυχώ. Στη χειρότερη γιατί φτιάξαμε τα ψυχιατρεία; Να λιμοκτονήσουν και αυτά; χαχα! Το θέμα των φίλων δεν είναι και το πιο εύκολο. Δυστυχώς εδώ δεν είναι Ελλάδα, οι συνθήκες δεν είναι πρόσφορες, και σίγουρα δεν είμαι και από τα πιο κοινωνικά άτομα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Anisixos...υπάρχει κάτι που λέγεται αυτοσαρκασμός, αν το έχεις ακουστά. Επίσης, συνιστώ να αποφεύγετε τη διαγώνια ανάγνωση...

    υ.γ. Ναι...δεν είμαι Ελλάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Λατρεμένε Turi, μιλάς σε άνθρωπο που μπορεί να περάσει μέρες χωρίς καφέ...οπότε το αποκλείουμε ως αιτία. Από την άλλη αν έχεις το αφεντικό που έχω...είναι σαν να πίνεις 20 espresso τη μέρα... ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Apos...αν με αφήσετε στο γυρισμό να πάρω μαζί μου κάτι ακόμα, τότε δεν θα ξαναπαραπονεθώ...αν με πιάνεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;