Η γειτονιά μου, ο Τουταγχαμών...και ένας Παπαγάλος!

Το να μετακομίζεις σημαίνει ότι πρέπει μέσα σε ένα απότομο διάστημα να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα. Να αλλάζεις εικόνες που υπό άλλες συνθήκες δεν θα σκεφτόσουν ποτέ να προσλάβεις. Νέες παραστάσεις, όχι πλέον γνώριμοι άνθρωποι και καινούργιες συνήθειες κατακλύζουν κάθε λεπτό της φρέσκιας ζωής σου. Για να καταλάβετε έχω πλέον, για παράδειγμα, καινούργια φουρνάρισσα, η οποία είναι υπερβολικά ευγενική – πιθανότατα από κάποια χώρα των Βαλκανίων – και φτιάχνει πολύ ελαφρύ τσουρέκι και κάτι απίστευτα τυρόπιτο-μπινελίκια. Έχω ένα περιπτερά που έχει μια ελαφριά βλεφαρόπτωση αλά Βασούλα Παπανδρέου και ψευδίζει με κλειστό το στόμα λες και έχει πάθει εγκεφαλικό. Τώρα που το σκέφτομαι ο άνθρωπος μπορεί να έχει πάθει όντως εγκεφαλικό και εγώ να τον κοροϊδεύω…ντροπή μου!

Στην ευρύτερη γειτονιά υπάρχει που λέτε ένα γραφείο κηδειών. Αχρείαστο να είναι βέβαια, αλλά νομίζω ότι το εν λόγω γραφείο είναι το πιο επικό γραφείο κηδειών από καταβολής κόσμου. Όλος ο εσωτερικός χώρος είναι δρύινος με τρυφερές, αλλά και συνάμα αυστηρές, πινελιές μπρούντζου. Στο βάθος φιγουράρει ένα βαρύ και ασήκωτο γραφείο τύπου Chesterfield που στη καρέκλα του κάθεται ένας παππούς που ειλικρινά αν δεν ανέπνεε περιοδικά θα νόμιζες ότι τα πτώματα εκτίθενται ως δειγματολόγιο ή γενικά για λόγους επίδειξης. Με ένα κεφάλι που γέρνει ελαφριά περιμένει – ως άλλος Χάροντας – να συλλυπηθεί τους συγγενείς. Και ρωτώ…θα δει ο συγγενής το σάψαλο που περπατάει ως μούμια ακόμα και δεν θα τον πιάσει ένα παράπονο για το αδικοχαμένο του οικείο πρόσωπο. Γιατί τον ξέρω καλά αυτόν τον Τουταγχαμών…είναι ο ίδιος που πρωί-πρωί θα στηθεί στην Εθνική για ενημέρωση βιβλιαρίου και στο ΙΚΑ για άσκοπα ραντεβού λες και παίζει λόττο!

Το δε κλου όμως της ιστορίας δεν σας το έχω πει ακόμα. Το συγκεκριμένο γραφείο κηδειών έχει περισσότερη κίνηση απέξω, ακόμα και από τα εμπορικά καταστήματα που βρίσκονται δίπλα του. Ο λόγος είναι ένας μεγάλος παπαγάλος – ζωντανός καλέ – που φιγουράρει στη βιτρίνα. Και να βλέπεις κόσμο και κοσμάκη να περνάει και να χαζεύει τη βιτρίνα του γραφείου κηδειών, λες και είναι η βιτρίνα του Notos Galleries. Παράνοια!

Ο παπαγάλος που ζει και αρκετούτσικα χρόνια για ζώο…θέλει να υποδηλώσει κάτι;

Being Gay and 3 Simple Rules

Τρεις είναι οι αρχές τελικά που πρέπει να γνωρίζεις απέξω και ανακατωτά όταν μεγαλώνεις ως gay σε ένα άγριο κόσμο σαν αυτό της Αθήνας.

Πρώτον, πρέπει να κινηθείς πάντα πιο γρήγορα από τη ταχύτητα της νύχτας – όχι του φωτός…καλά με άκουσες – αν θες να τη βγάλεις καθαρή. Γιατί η προσφιλής σε όλους αδερφή είναι γρήγορη σαν το αρπακτικό. Έχει βραχυχρόνια, ωστόσο, εστίαση που εναλλάσσεται με ταχύτητες που κάνουν τη Τσιτάρα να μοιάζει χελώνα. Αν τη χάσεις από τα μάτια σου, έχει σίγουρα καβατζωθεί στον αμέσως επόμενο. Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες λένε ότι αδερφές που επιμένουν είναι σπάνιες και προστατεύονται από διεθνείς οικολογικές συνθήκες. Ποιος μίλησε για τη χαρά της βιοποικιλότητας; (βλ. Bonnie)

Δεύτερον, η Αθήνα είναι ένα μεγάλο κρεβάτι. Μη παραξενεύεσαι αν καταλάβεις ότι ο πρώην σου έχει βγει ραντεβού ή πηδηχτεί με τον πρώην κολλητό σου ή τον αμέσως πιο πρώην σου. Αν το σεξ όντως προσφέρει μακροζωία, τότε οι gay θα πρέπει να είναι κορακοζώητοι. Αυτοί και ο Μαθουσάλας ένα πράγμα! Το θέμα είναι…αν έχεις ολοκληρώσει από μια φορά τη πρωτεύουσα…τότε πας για ένα ακόμη γύρο από τα ίδια…ή αρχίζεις τις αρπαχτές στην επαρχία; Το τελευταίο ενισχύει και το σεξοτουρισμό και θα έπρεπε να λογιστεί ως εναλλακτική τουριστική αναπτυξιακή πολιτική νομίζω! (βλ. Gintama)

Τρίτον, δεν υπάρχει πιο απολαυστικό θέαμα από τη τυχαία συνάντηση δυο πρώην γκόμενων ή “φίλων” ή έστω “ουανσταντιστών” (ναι δικιά μου ανακάλυψη ο όρος). Όσες προσπάθειες κι αν κάνεις για να κρύψεις την απέχθεια σου – και εξαιρετικά σπανίως την αμηχανία σου - αποβαίνουν πάντα μοιραίες. Το βλέμμα και η θανατηφόρα ατάκα τύπου “χάθηκες”, πάντα αγαπητέ μου θα σε προδίδουν. Σε ένα κόσμο τέλειο χωρίς προσωπεία δεν θα έπρεπε να μας είχε μείνει τρίχα από το ξεμάλλιασμα νομίζω! (βλ. Elizabeth)

Post-short-holiday Depression

Οι διακοπές σπανίως έχουν κακά. Υπάρχει, όμως, ένα δεινό που αδιαμφισβήτητα μπορεί να σε γειώσει άσχημα…και αυτό είναι ότι οι διακοπές κάποια στιγμή τελειώνουν. Και άντε σου λέω να έχεις περάσει άσχημα και να έχεις πιαστεί μαλλί με μαλλί με τη παρέα σου…τότε λες άντε να γυρίσω να μη σε βλέπω μπροστά μου. Αν, όμως, έχεις περάσει τόσο όμορφα και ήρεμα…τότε λες άντε να φασκελώσω όλες τις υποχρεώσεις και να μείνω εδώ για όσο αντέχουμε. Είναι η στιγμή εκείνη που βλέπεις από μακριά το Πειραιά, η οποία έχει βαλτώσει κάθε παιδικό μου καλοκαίρι…εκεί γύρω στο Σεπτέμβρη. Θαρρώ πως μέρος της απέχθειάς μου για τη πόλη του λιμανιού, αποτελούν σίγουρα εκείνες οι φθινοπωρινές μου επιστροφές. Ο πόλεμος και τα μπάνια τέλειωναν οριστικά, ενώ τη θέση τους έπαιρναν τα μαθήματα και οι βροχές. Κατάθλιψη σας λέω…κατάθλιψη!

Συχνά σκέπτομαι ότι η μοναξιά – πάσης φύσεως – είναι το χειρότερο πράγμα. Πριν μείνω σε δικό μου σπίτι, θα ορκιζόμουν ότι θα έδινα κι όλα μου τα λεφτά για να ζήσω μονάχος, μακριά από γονείς και δεσμεύσεις. Σας υπογράφω ότι είναι αλήθεια όλη αυτή η ιδέα. Διασκεδάζεις υπέροχα τη μοναξιά του προσωπικού σου χώρου. Είναι, όμως, και εκείνες οι ριμάδες οι στιγμές που θες να γυρίσεις σπίτι, να ξεκλειδώσεις μια πόρτα και να σε περιμένει κάποιος να πεις μια κουβέντα βρε αδερφέ. Ειδικά αν αυτός ο κάποιος είναι ο «κάποιος», τότε όλο το θέμα παίρνει άλλες διαστάσεις. Τώρα…μετά από μερικές υπέροχες μέρες…γυρίζω πίσω και δια-σκεδάζω…ξοδεύω…αυτή τη μοναξιά μου. Με τις βροντές έξω παρέα και ένα πλυντήριο να περιμένει – μυστηριωδώς που – να απλωθεί. Τρώω το ένα από τα δύο τοστ που ξεχάσαμε να φάμε στο ταξίδι. Για τιμωρία σου…λέω να φάω και το άλλο!

Μου έρχεται να βγω έξω στη βροχή, να σταθώ με τα μάτια μου κλειστά και το κεφάλι ψηλά. Μπας και ξεπλυθούν οι όποιες αμαρτίες μου. Δεν ξέρω αν είναι πολλές ή λίγες…ξέρω μόνο ότι υπάρχουν. Δεν τις λησμονώ, δεν τις αρνούμαι…αλλά τις αφομοιώνω. Εξάλλου εγώ δεν είμαι μόνο τα καλά μου, αλλά και τα λάθη μου. Πάνω από το προσωπικό μου λόφο, υπήρχαν σίγουρα πολύ περισσότερα, όπως λέει και η Monika (που αν και δεν συμπαθώ σαν άνθρωπο…αναγνωρίζω την ομορφάδα των τραγουδιών της)…

Post-holiday κατάθλιψη μάλλον! Το καλό αυτής της πόλης είναι ότι δεν θα με αφήσει ούτε μια κατάθλιψη της προκοπής να προλάβω να περάσω. Από αύριο δουλειά, φασαρία και απεργίες. Όμως όσο τα τοστ είναι διπλά…δεν έχω να φοβάμαι τίποτα…

The boy of the penthouse (όχι του περιοδικού βρε σαρδανάπαλοι...)

Το να έχεις μετακομίσει στο Κέντρο είναι μια νέα εμπειρία. Σου ανοίγει νέους ορίζοντες βρε αδερφέ στη καθημερινοτητά.

Όσο εντύπωση κι αν σας κάνει, κάθε πρωί στο σπίτι ακούω πουλάκια (αυτά που πετάνε...όχι από τα άλλα...τα άλλα δεν κάνουν ήχο έτσι κι αλλιώς), είμαι μάρτυρας ομαδικών οργίων από γάτες (που γλυκιά μου, αφού θα τους κάτσεις...τι την κάνεις τη δύσκολη; Μη σε πούνε τσούλα;), και γενικά χαίρομαι συχνά πυκνά ένα ψυχρό αέρα που κάνει τη διαμονή μου στο κέντρο της πρωτεύουσας πιο υποφερτό (να είναι καλά κοντινός μεγάλος πνεύμονας που σώζει τη κατάσταση).

Τι πρώτες μέρες νόμιζα ότι η διαμονή μου θα είναι ακριβώς...σαν τη Λώρα στο μικρό σπίτι στο λιβάδι...αλλά στο ρετιρέ μιας πολυκατοικίας για αλλαγή. Τελικά κατάλαβα ότι αυτή η ήσυχη γειτονιά έχει μερικές ας το πούμε αρνητικές εξωτερικές οικονομίες. Πρώτον, οι μετανάστες που κυκλοφορούν είναι συμπαθέστατοι, εκτός από όταν μεθάνε και πλακώνουν τις γυναίκες τους, οι οποίες τσιρίζουν και τρέχουν στη μέση του δρόμου. Ωστόσο, συνεχίζω να λατρεύω την εικόνα μικρών μαύρων πιτσιρικιών που παίζουν χαρούμενα με τα ελληνάκια στα πεζοδρόμια. Δεύτερον, ο διπλανός γείτονας παρότι Έλληνας, έχει το ίδιο ακριβώς συνήθειο συχνά-πυκνά με το μέσο μαύρο. Όχι τόσο να πλακώνει τη γυναίκα του, αλλά το τι μπινελίκι έχει ακούσει η δόλια δεν λέγεται. Τρίτον, η πολυκατοικία διαθέτει μια εξαιρετική κουτσομπόλα γυναίκα διαχειριστή (εννίοτε και τον ίδιο τον διαχειριστή) που ξεπετάγονται από τις γωνίες σαν δωράκια από kinder έκπληξη. Τέταρτον, τον να παρκάρεις είναι πολλές φορές ένα test για πολύ γερά νεύρα...με high score so far περί τη μία ώρα. Καλά να είμαστε και θα το σπάσουμε εν καιρώ το ρεκόρ. Εαν είσαι αρκετά τυχερός να βρεις θέση παρκαρίσματος, τότε δεν θα είσαι εξίσου τυχερός να βρεις το αυτοκινητό σου αδιάρρηκτο ή έστω χωρίς ένα σπασμένο τζάμι.

Από την άλλη λες είμαι δίπλα στο Κέντρο και πάω παντού με τα πόδια. Το τι γάμπα έχω κάνει...άλλο να σας το λέω. Και επειδή το καλοκαίρι προβλέπεται ζόρικο λόγω έλλειψης χρημάτων, μου επιτρέπετε σας παρακαλώ να χαθώ για λίγες μέρες. Αν ξεχαστώ...θυμίστε μου ότι πρέπει να γυρίσω στο εξωτικό Κέντρο...και να συνεχίσω το βίωμα του προσωπικού μου μύθου...

υ.γ. Σας αφήνω με λατρεμένη Kristin Chenoweth που είναι πηγή έμπνευσης ενός ακόμη post και περιγράφει τα δικά της γειτονικά προβλήματα στο μακρινό Manhattan…

υ.γ. By the way, το προηγούμενο Post ήταν το 100στο. Πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος;

A tourist in Athens

Χθες έγινα για λίγο τουρίστας στην Αθήνα. Μαύρο γυαλί, βερμούδα, σαγιονάρα και μια φωτογραφική στο λαιμό. Με τη καλύτερη παρέα στο κόσμο δίπλα μου σε παρόμοια αμφίεση έκανα τον επισκέπτη στην ίδια μου την πόλη. Ήταν τέτοιο το αίσθημα που ήθελα να μπω μέσα στα τουριστικά μαγαζιά στο Μοναστηράκι και την πλάκα και να δω τα αγαλματάκια. Περίμενα να σκάσει από πουθενά ο Jose και να μου πει “Αυτό δέκα έουρος!”…

Δύο κυρίες που μας μπάνισαν για τουρίστες μάλλον νόστιμους – αφού το είπαν στα ελληνικά νομίζοντας ότι μιλάμε άλλη γλώσσα – ήταν το κλου της βόλτας. Τέλος με παγωτό και συναυλία στη Κλαθμώνος...έστω κι αν σε είχαν χτυπήσει τα παπούτσια και έφυγες… :-(

Τελικά υπάρχουν όμορφα μέρη σε αυτή τη πόλη…

Ο Ωτακουστής

- Κοίτα πίσω σου λέω.

- Δεν θέλω!

- Γιατί;

- Γιατί έτσι;

- Σε πονάει;

- Μπα…δεν ξέρω!

- Σου λείπουν;

- Ναι εντάξει…αλλά και πάλι δεν θέλω με αυτούς τους όρους.

- Το άλλο;

- Καθόλου.

- Αλήθεια;

- Είναι ερώτηση αυτή; Και βέβαια όχι…θα ήμουν ηλίθιος.

- Που θες να κοιτάς;

- Μπροστά…στο έχω πει.

- Το ξέρω…να σε φιλήσω;

- Αν δεν το κάνεις…σίγουρα θα το κάνω εγώ.

…

- Πάμε για ποτό;

- Εμ τι; Μέσα θα κάτσουμε;

- …

- Ναι βρε χαζο! Έτσι...για να μην έχεις απορία!

Πότε ο αγώνας θα δικαιωθεί;

Το θέμα στη ζωή είναι να έχεις σοβαρά αιτήματα. Δεν θα μιλήσω παιδάκι μου για τις απεργίες των απανταχού δημοσίων υπαλλήλων....ή μάλλον δεν θες απλά να μιλήσω για αυτές γιατί θα μου τη πέσουν οι συνδικάλες που λυμαίνονται την απανταχού blogόσφαιρα (και είναι πολλοί…και κυρίως «αριστεροί»…ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να πιστεύουν). Θα μιλήσω, όμως, για τους κοινωνικούς αγώνες που θα όφειλε να έχει ο μέσος πολίτης, ο οποίος καταμεσούσης της κρίσης βλέπει τη ζυγαριά του να ανεβαίνει. Γιατί αγαπητέ μου αναγνώστη ο αγώνας των γλυκατζήδων δεν θα δικαιωθεί ποτέ αν δεν ανακαλυφθεί άμεσα η Merenda light! Δεν μπορούμε να βαλτώνουμε στις τύψεις ενός ολόκληρου βουτηγμένου δάκτυλου σε αυτό το μαγικό κουτάκι με το άσπρο καπάκι. Γιατί η πάστα φουντουκιού οφείλει να είναι πανανθρώπινη αξία σε προσιτές δόσεις για το καθένα. Γιατί ο Παυλίδης οφείλει να συνειδητοποιήσει το θεάρεστό του έργο και να παραδώσει στο λαό ένα προϊόν αντάξιο των προσδοκιών του. Γιατί ο αγώνας μας δεν θα δικαιωθεί μέχρι μια κουταλιά της σούπας από αυτή τη παχύρευστη αμβροσία να έχει μόλις 10 θερμίδες (είδατε…δεν είμαι παράλογος…δεν έβαλα μόνο 1 θερμίδα).

Προλετάριοι του κόσμου ενωθείτε. Κίνημα για την ανακάλυψη Merenda light εδώ και τώρα!!!!!

To προσκλητήριο μου έπεσε από τα χέρια...

Το προσκλητήριο μου έπεσε από τα χέρια…

Ηρεμήστε! Δεν ετοιμάζω γάμο! Ένας για φέτος, δηλαδή της Dot, μας έφτανε…άσχετα αν η βιοπάλη μου στέρησε την προσέλευση μου. Άσε που αν έχει παντρευτεί η Ψηλή…που πας ρε Καραμήτρο να παντρευτείς την ίδια χρονιά; Εκτός κι αν κάνεις το γλεντάκι πάνω στο Αβέρωφ, οπότε εκεί έχει άλλη αίγλη. Μιας και ο καρσιλαμάς σε πλώρη λέει…όπως και να το κάνουμε! Προσοχή, όμως τους μοντέρνους χορούς να τους χορεύεις πάντα στη πρύμνη, γιατί αλλιώς χαλάει το προξενιό.

Η παράδοση ορμηνεύει το προσκλητήριο να περιέχει το όνομα γαμπρού και νύφης, κάνα κουμπάρο στο τσακίρ κέφι, μια εκκλησία για το μυστήριο, ένα κέντρο διασκέδασης για το τζέρτζελο βρε αδερφέ, άντε και μια λίστα γάμου. Αν είσαι ΚΚΕτζής αρκετά, τότε βάζεις λίστα γάμου με κουπόνια από το Περισσό. Αν είσαι Πασόκος αρκετά, από τη Παρουσίαση σίγουρα για πιατικά. Αν είσαι Δεξιός αρκετά, λογαριασμό τραπέζης…τέλος αν είσαι Συνασπισμίτης που σέβεσαι τον εαυτό σου, Παρουσίαση και λογαριασμό τραπέζης.

Αν για κάποιο λόγο μπερδεύτηκαν τα άνωθεν…τότε έχεις σίγουρα πρόβλημα κομματικής τοποθέτησης…

υ.γ. Αλλά ποιος χέζεται για πολιτική όταν μιλάμε για το “μέγα μυστήριο”; Ακόμα και τότε η Αριστερά πάει βόλτα!

Στη Μόσχα αδερφές μου...στη Μόσχα!

Η Μόσχα είναι στη Ρωσία. Η Ρωσία πατάει τυπικά κάπου ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ασία. Στη Ρωσία μιλάνε ρώσικα. Ντα…σας λέω! Αφού μιλάνε, λοιπόν, ρώσικα δεν μιλάνε ελληνικά. Λογικό θα μου πείτε…τι μας είπες τώρα; Η υπόθεση βέβαια αυτή δεν αποκλείει το να υπάρχει έστω και ένας Έλληνας εκεί πάνω στη δροσερή Μόσχα. Ένα φρέσκο αγόρι που αρέσκεται στα καλογραμμένα και ποιοτικά κείμενα λόγου και τέχνης…δηλαδή τα δικά μου! Καλό αυτό…Μαρούσκα σημείωσε το! Έχω, λοιπόν, βάσιμες υποψίες ότι ο εν λόγω Έλληνας με διαβάζει κιόλας. Καλέ αλήθεια σας λέω! Το είδα στον tracker…όχι σε κάνα φλιτζάνι του καφέ. Να μου πεις βρε κατακαημένε…με τις μαλακίες που γράφεις τελευταία…στις καφετζούδες θα τους ψάχνεις τους αναγνώστες. Αλλά πριν φτάσω σε αυτό το σημείο της απόγνωσης…αγαπητέ αναγνώστη από τη Μόσχα…στείλε τα φιλιά μου στο Βλάντιμιρ. Και άφησε κάνα σχόλια κα πες μας λίγα λόγια για σένα.

υ.γ. Μα Windows 98…;;;;;;;; Να σου στείλω XP κρακαρισμένα καμάρι μου!

Κυρία Λένα μου...

Θεία Λένα μου,

Σας στέλνω αυτό το γράμμα γιατί θέλω εναγωνίως τη γνώμη σας για ένα πολύ σοβαρό θέμα που με απασχολεί. Είμαι μια μάλλον ευειδής κοπέλα που μεγάλωσε στην ελληνική επαρχία. Δύσκολη η ζωή εκεί κυρία Λένα μου! Λίγοι μεν οι πειρασμοί, γιατί δεν μπορούσες να πεις ότι ο Μήτσος του μπακάλη ήταν κελεπούρι ή ο Παναγούλας ο κρεοπώλης το τεφαρίκι, αλλά μια μόνη κοπέλα κι εγώ δεν άντεξα. Πήρα που λέτε τον ομμάτιον μου και κατέβηκα στην Αθήνα. Και κάπου εδώ αρχίζει το πρόβλημά μου. Στη πρωτεύουσα, νομίζω ότι όλοι μου τη πέφτουν. Δεν μπορώ να κοιμηθώ σας λέω. Ο περιπτεράς στη γωνία τις προάλλες με κέρασε ένα χυμό…σημάδι ότι με ποθεί σφόδρα. Ο μπακάλης μου είπε ότι είμαι δροσερό κορίτσι ωσάν το φρεσκοκομμένο δυόσμο και δεν με αφήνει να φύγω χωρίς λίγο ζαμπόν ή άλλα καλούδια. Ο κρεοπώλης με καλωσορίζει με το προσωνύμιο αρνάκι γάλακτος και μου πασάρει συνέχεια κιλά το μοσχαράκι. Ο ιχθυοπώλης με φωνάζει ζαργάνα μπροστά στους περαστικούς και που και που κερδίζω καμιά τσιπούρα. Ο καφετζής από την άλλη δεν με αφήνει ποτέ να πληρώσω καφέ. Τι να κάνω δεν ξέρω! Όλοι με πολιορκούνε ερωτικά. Και μεταξύ μας τώρα, είναι και κάτι ακόμα. Είναι ένα παιδί στο video club που είναι σκέτη κόλαση κυρία Λένα μου…ο Άλκης…αλλά αυτός ούτε ματιά δεν μου ρίχνει. Και άμα αργήσω καμιά ταινία με βάζει να πληρώσω και πρόστιμο. Αλλά κυρία Λένα μου…είναι κούκλος ο άτιμος…με τις πλατάρες του, τα μπράτσα του, το γραμμομένο στήθος, τα Abercrombie κολλητά μπλουζάκια του, τα Diesel χαμηλοκάβαλα skinny jeans του, και τα Aussiebum εσώρουχα του. Αχ δεν αντέχω κυρά Λένα μου…τι να κάνω; Σας ξορκίζω…πέστε μου γιατί θα τρελαθώ.

Με εκτίμηση

Μαριγούλα

…..

Αγαπητή μου Μαριγούλα,

Κατ’αρχήν αν θες να έχεις την όποια επιτυχία στη πρωτεύουσα…ΑΛΛΑΞΕ το όνομά σου! Δεν σε βλέπω να πηγαίνει και πολύ μπροστά αν βάζεις τον άλλον να σου λέει «τι σου κάνω Μαριγούλα μου»…σαν να βατεύει κατσίκα θα είναι!

Έπειτα, σε περίοδο οικονομικής κρίσης μήπως να επωφεληθείς από όλα αυτά τα αγαθά που σου δίνονται δωρεάν από τους τόσους θαυμαστές; Δεν σε κάνει στη τελική πουτάνα να τους κάνεις τα γλυκά μάτια λίγο, έτσι ώστε να έχεις τα τυχερά σου. Καλά λίγο πουτανάκι σε κάνει, αλλά ποιος χέζεται στη τελική ανάλυση τι θα πει ο κόσμος; Αυτοί είναι βλάκες που τους τρέχουν τα σάλια τους…όχι εσύ που ο Θεός σε προίκισε με μπόλικα προσόντα.

Όσο για τον Άλκη σου…συγνώμη που θα σε πληροφορήσω…αλλά το πιο πιθανό είναι να δείξει ενδιαφέρον όταν σκάσεις με κάποιο φίλο σου από το γυμναστήριο...αν με πιάνεις. Μα κι εσύ καλό μου…όλο το στυλ αυτό είδες και πήγες και έπεσες; Δηλαδή τι άλλο περίμενες; Να σου χορεύει και New York, New York κάθε φορά που πληρώνεις; Για να το τσεκάρεις πάντως…μια φορά που θα πληρώνεις, γύρισε και πες με ενθουσιασμό…“καλέ, μόλις μπήκε η Άννα Βίσση”. Στοιχηματίζω ότι θα αρχίσει να τσιρίζει και να κάνει σα τρελός…ο μύθος του βαρύ αρσενικού θα καταρριφθεί, αλλά τουλάχιστον κι εσύ θα έχεις κερδίσει τη σιγουριά σου. Δεν είναι και λίγο!

Καλό κουράγιο Μαριγούλα μου στη μεγάλη πόλη…και όσο μπορείς…απέφυγε το Κέντρο. Για το μέλλον σου το λέω εγώ!

Με εκτίμηση

Θεία Λένα

Ο Κινέζος...ή πως να τα κάνετε μούχτι ως bi-curious!

Το να είσαι bi-curious (μα τι τρελός μοντέρνος όρος είναι αυτός!) είναι επικίνδυνο πράγμα.

Αγαπητέ μου αναγνώστη, για να καταλάβεις του λόγου το αληθές της παραπάνω δήλωσης δεν έχεις παρά να ρίξεις μια ματιά στο μεγάλο σουξέ των Μελισσών (όχι δεν είναι συγκρότημα με παιδάκια από αυτά του Alter!!) που ακούει στο όνομο ο "Κινέζος". Το story απλό, αν και λίγο μπερδεμένο στις άκρες του. Άκου με προσεκτικά γιατί μπορεί να χαθείς:

"Ο κεντρικός ήρωας τα έχει με ένα παιδί ίσα με εκεί πάνω. Καλό παλικάρι και πάνω από όλα κάνει καλό κρεβάτι. Τι το καλύτερο από το να τα έχεις με ένα παιδί που μπορείς να γνωρίσεις άνετα στη μαμά σου, αλλά μπορεί να είναι και η πιο επιδέξια τροτέζα στο κρεβάτι. Όλα καλά και ανθηρά μέχρι εδώ, αλλά ο ηρωάς μας, ο οποίος επί τη ευκαιρία είναι και λίγο αναποφάσιστος, ανάθεμά τον, περί του σεξουαλικού του προσανατολισμού, περνάει από τα γενέθλια του γκόμενού του. Και ωσαν ταινία του Hollywood όλα θολώνουν και πέφτει πάνω στη μικρή αδερφή του αγοριού του. Αυτή δεν λέει και πολλά μεταξύ μας, αλλά πως θα γινόταν το δράμα του άσματος. Ως γνήσιος bi-curious που έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια (σπαζοκλαμπάνια τον λένε στο χωριό μου...και στη καθομιλουμένη ολίγον τι από μαλάκα) ζητάει από το νυν γκόμενο - δες θράσσος - να τον γνωρίσει στη wannabe γκόμενα, η οποία τυγχάνει και αδερφή του γκομενακίου. Τα ύστερα του κόσμου...ούτε στη Σουηδία τέτοια πράγματα. Έχετε χαθεί λίγο; Εεεε μας πως να μη χαθείτε με το μαλακισμένο του εν λόγω τραγουδιού. Προφανώς και ο γκόμενος δεν πηδάει κι από τη χαρά του που ο μέχρι τώρα νταβραντισμένος του έρωτας και κανακάρης έχει περίσσια τελικά από τεστοστερόνη και ο πειραιώτης μέσα του στενάζει...και κάνει λιγουλάκι το Κινέζο...και ποιος δεν θα τον έκανε να μου πείτε στη θέση του! Είπε να του σταθεί στα πάντα στη ζωή του, αλλά αυτό πάει πολύ. Το πράγμα περιπλέκεται ακόμα περισσότερο όταν ο τραγουδιάρης κάνει μόνος του κίνηση εν τέλει και το έτερον ήμιση το πιάνει μια υστερία και μόνο που δεν πιάνεται μαλλί με μαλλί και με το γκόμενάκι, αλλά και την αδερφή του. Τα ακούτε; Τα ακούω να λέτε!"

Κι έρχομαι και σας ρωτάω...θα στέλναμε τέτοιο πρόστυχο τραγούδι στη Εurovision; Που στο video αρχίζει και με το γκομενάκι με πρόστυχες φιγούρες με δυο ξυλάκια και ένα βαζάκι μέλι. Σαπίλα...σαπίλα παντού...ένας απέραντος βούρκος...ό,τι προστυχιά είχανε μας την δείξαν και σήμερα...

Για του λόγου το αληθές, δείτε και μόνοι σας...προσοχή στους στίχους...

Δυτικά του Κέντρου

Σαν εκδρομή του δημοτικού ήταν…μόνο που δεν παίξαμε ποδόσφαιρο σε αλάνα και δεν μπουγελωθήκαμε. Εναλλακτικά θα μπορούσε να ήταν επιτόπιο ρεπορτάζ για νεανικό περιοδικό για ένα άρθρο σχετικά με τα δυτικά προάστια. Γιατί όταν περνάς την εθνική οδό από την άλλη μεριά, τότε είναι σαν να εισέρχεσαι στη ζώνη του λυκόφωτος. Εκεί που η γκόμενα είναι με το ξασμένο ξανθό μαλλί και το ξώβυζο, ο γκόμενος περπατάει σαν να είναι συγκαμένος και η αίσθηση της γειτονιάς είναι ακόμα ζωντανή.

Μη κοροϊδευόμαστε…τα πρώτα μου χρόνια τα πέρασα σε ένα από τα δυτικά προάστια. Θήτευσα τη παιδική μου ηλικία σε δρόμους που περνάγανε σπάνια τα αυτοκίνητα και μπορούσαμε να παίξουμε ελεύθερα κρυφτό, κυνηγητό και αγαλματάκια ακούνητα στη μέση του δρόμου. Μετά έγινα παιδί του Κέντρου και έπειτα ο νέος των Βορείων προαστίων. Σήμερα η ζωή με φέρνει ξανά κάπου στο Κέντρο και ορκισμένος λάτρης του λούμπεν της απανταχού Αθήνας.

Το να περπατάω μετά από δέκα και χρόνια και πάλι τη πλατεία Μπουρναζίου είναι όσο να το κάνεις μία αποκάλυψη. Το στρας να στραφταλάει από μέτρα…λες και ο Swarovski εξάντλησε όλα τα αποθέματα κρυστάλλων του κάπου στη λεωφόρο Περιστερίου. Τόσο στρας σε δρόμους και βιτρίνες, δεν νομίζω ότι θα βρεις ούτε σε show της Liza Minnelli. Βαριά αρσενικά που έλαμπαν στο πέρασμα τους και το μόνο που έλειπε ήταν ο προβολέας του κόκκινου χαλιού. Εγώ με ένα jean και μπλούζα, ήμουν μάλλον η ατυχής προσωπικότητα που ήρθα να χαλάσω την όλη μόστρα και στιλιστικά τουλάχιστον θα έπρεπε να ήμουν έκθεμα πάνω στη πλατεία.

Προς μεγάλη μου έκπληξη…πλάι σε όλη αυτή τη glitter ατμόσφαιρα της απόλυτης καγκουριάς…που παραδόξως οι φήμες φέρουν ότι οι περιοχές παράγουν τα απόλυτα αρσενικά…η ατάκα ενός μικρού γενειοφόρου ότι το τάδε σουβλατζίδικο είναι καλύτερο κι από το Γκάζι, με έκανε να χάσω το φως μου. Κι ερωτώ…είναι γνωστό το Γκάζι για τα σουβλάκια του; Έζησα να το ακούσω και αυτό!

Η εκπαιδευτική εκδρομή τέλειωσε μέσα σε ένα ταξί και εμένα στο κινητό να μη μπορώ να μιλήσω ελεύθερα. Στην άλλη άκρη της γραμμής, ένα παλιοτόμαρο να με βομβαρδίζει με ανήθικες προτάσεις ξέροντας ότι δεν μπορούσα - παρόντος του ταρίφα - να τον βάλω στη θέση του. Κι εκεί που η ατμόσφαιρα πήγαινε να γίνει αφόρητα ερωτική και τα παντελόνια να στενάξουν (τι το ήθελα by the way το skinny jean;), η κυρία από το ραδιοπομπό αναφώνησε…“έτερος Β92 για Νέα Φιλαδέλφεια”…και τον ερωτισμό διαδέχθηκε και από τις δυο μεριές του τηλεφώνου το ακράτητο γέλιο!

Ειδική μνεία πριν το κλείσιμο οφείλει να γίνει στα προσφιλή σκυλιά που μας κρατούσαν συντροφιά…αν και πολύ στεναχωρήθηκα όταν συνειδητοποίησα ότι το ένα από τα δύο βρήκε άλλο γκομενάκι όταν γυρίζαμε, καθώς και στο Άλσος Περιστερίου που πλέον έχει μια πολύ ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου. Του χρωστάμε μια επίσκεψη ξανά με μπυρίτσες σε ένα παγκάκι.

…Strangers, waiting, up and down the boulevard

Their shadows searching in the night

Streetlight people, living just to find emotion

Hiding somewhere in the night…

What ifs...

Είναι στιγμές…απειροελάχιστες βέβαια φαντάζουν σε διάρκεια…που λέω τι θα γινόταν εάν; Τι θυσιάζουμε για να ισορροπήσουμε; Τελικά πάντα χάνεις κάτι πολύτιμο, μόνο και μόνο για να αποκτήσεις κάτι άλλο. Κόστος και Όφελος…αθάνατη οικονομική επιστήμη! Όταν, όμως, όλα τα πράγματα καταλήγουν σε κοινωνικές συμβάσεις…όπως η οικογένεια κι ο γάμος…τότε αναρωτιέσαι γιατί πρέπει να είναι έτσι; Σκέπτεσαι το χαμόγελο που ξυπνάει δίπλα σου και τι χαρά που σου δίνει…και λες ότι τελικά ίσως δεν πειράζει. Ελπίζεις…σε ποιος ξέρει τι! Μάλλον στο ότι θα διαρκέσει…“για πάντα”.

Είναι πάλι στιγμές που σε ένα τραπέζι βλέπεις και αναλογίζεσαι ένα υποτιθέμενο μέλλον…και είσαι σχεδόν έτοιμος να κλάψεις. Καταλήγεις ότι μάλλον γεννήθηκες λάθος άνθρωπος ή απλά σε λάθος εποχή. Και πάντα – βαθιά μέσα σου - καταλήγεις ότι θέλεις τόσο πολύ να είναι το δεύτερο…

To Πολυτεχνείο, ο Στάλιν κι Εγώ...παίζουμε πρέφα!

Στη ταινία Goodbye Lenin, τα παιδιά προσπαθούσαν εναγωνίως να αποτρέψουν το σοκ της μάνας από τη πληροφόρηση της πτώσης του τείχους. Ήταν η αγάπη για τη μητέρα που ώθησε τους εκπρόσωπους αυτής της παράξενης γενιάς να δημιουργήσουν ένα τεχνητό κόσμο, συντηρώντας έτσι το παρελθόν στο βωμό του αβέβαιου μέλλοντος που ξεδιπλωνόταν μπροστά τους. Δεν ξέρω αν τριάντα σχεδόν χρόνια μετά, η γενιά του τείχους είναι περήφανη για τη Γερμανία που έχει παραδώσει…ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα.

Κάθομαι σε μια κουνιστή πολυθρόνα και αναλογίζομαι τη δικιά μας γενιά. Αυτή που έχει φορτωθεί με τόσες αποτυχίες χωρίς κανένα λόγο. Η γενιά της βολής για πολλούς…η γενιά των άπειρων ευκαιριών για άλλους…η γενιά της ευκολίας εν γένει. Δεν ξέρω ειλικρινά αν όλα αυτά έχουν βάση τελικά. Βασικά γιατί δεν μπορώ να αποφανθώ για μένα…για τη γενιά μου…τουλάχιστον όχι ακόμα. Όμως μπορώ να μιλήσω για τους προηγούμενους. Για εκείνους που ήταν αγωνιστές, για εκείνους που αντιστάθηκαν και διεκδίκησαν…τη γενιά του Πολυτεχνείου…τη γενιά της Μεταπολίτευσης.

Το λέω μετά βεβαιότητας…δεν υπήρξε μεγαλύτερο δεινό για αυτή τη χώρα από τη γενιά του Πολυτεχνείου. Το να επαναστατείς – όσοι επαναστάτησαν – είναι μεγαλείο…δεν θα το αρνηθώ! Το να βυθίζεσαι στην ανομία μόνο και μόνο προς χάριν μιας παρελθούσας αντίστασης είναι κακούργημα…είναι φόνος εκ προμελέτης! Η γενιά που έμπλεξε την αριστερά με την απραγία, το σοσιαλισμό με τη ρεμούλα, την απεργία με το χαβαλέ, τη διεκδίκηση με το κακώς εννοούμενο κεκτημένο…αυτή η γενιά που το 1981 συντέλεσε σε έναν σχεδόν πατερναλιστικό σταλινισμό του κράτους και της δημόσιας διοίκησης. Εκπρόσωποι μιας ολόκληρης εποχής των ημετέρων, που μεγάλωσε τα παιδιά της για να τα καμαρώσει σπουδαγμένα και χρεωμένα. Η πιο ανεύθυνη γενιά από καταβολής νεοελληνικού κράτους…κι αυτό το λέω μετά περισσής βεβαιότητας.

Η επανάσταση μου είναι εσωτερική…σας το ορκίζομαι. Θέλω εδώ και τώρα η φύρα της μεταπολίτευσης να πάει σπίτι της. Δεν με ενδιαφέρει ποιος θα το κάνει…ας το κάνει και ο κλέφτης…η μετανοημένη πόρνη…σε αντίθεση με εσάς οικτίρω την ιδεολογία και θέλω αποτελέσματα. Πρέπει για μια φορά σε αυτή τη χώρα να μάθουμε ότι τίποτα δεν έρχεται αβίαστα. Να καταλάβει ο μέσος δημόσιος υπάλληλος ότι στη πλάτη μου δεν θα επιτρέψω να συντηρήσει την απραγία του. Για μια φορά στη ζωή μας ας καταλάβουμε ότι είναι τελείως διαφορετικό πράγμα το Κοινωνικό Κράτος από τη κακώς εννοούμενη Σταλινική φιγούρα του Κράτους-Πατερούλη!

Το τείχος πέφτει…τουλάχιστον έτσι ελπίζω…και μάντεψε κάτι γενιά του Πολυτεχνείου…ΔΕΝ πρόκειται να σου φερθώ με στοργή ώστε να μη καταλάβεις τη μετάβαση. Στο χρωστάω σαν εκδίκηση! Γιατί εγώ είμαι ο πρώτος που θα τραβήξω το σωληνάκι της τεχνητής αναπνοής σου…στο ορκίζομαι!