The boy of the penthouse (όχι του περιοδικού βρε σαρδανάπαλοι...)

Το να έχεις μετακομίσει στο Κέντρο είναι μια νέα εμπειρία. Σου ανοίγει νέους ορίζοντες βρε αδερφέ στη καθημερινοτητά.

Όσο εντύπωση κι αν σας κάνει, κάθε πρωί στο σπίτι ακούω πουλάκια (αυτά που πετάνε...όχι από τα άλλα...τα άλλα δεν κάνουν ήχο έτσι κι αλλιώς), είμαι μάρτυρας ομαδικών οργίων από γάτες (που γλυκιά μου, αφού θα τους κάτσεις...τι την κάνεις τη δύσκολη; Μη σε πούνε τσούλα;), και γενικά χαίρομαι συχνά πυκνά ένα ψυχρό αέρα που κάνει τη διαμονή μου στο κέντρο της πρωτεύουσας πιο υποφερτό (να είναι καλά κοντινός μεγάλος πνεύμονας που σώζει τη κατάσταση).

Τι πρώτες μέρες νόμιζα ότι η διαμονή μου θα είναι ακριβώς...σαν τη Λώρα στο μικρό σπίτι στο λιβάδι...αλλά στο ρετιρέ μιας πολυκατοικίας για αλλαγή. Τελικά κατάλαβα ότι αυτή η ήσυχη γειτονιά έχει μερικές ας το πούμε αρνητικές εξωτερικές οικονομίες. Πρώτον, οι μετανάστες που κυκλοφορούν είναι συμπαθέστατοι, εκτός από όταν μεθάνε και πλακώνουν τις γυναίκες τους, οι οποίες τσιρίζουν και τρέχουν στη μέση του δρόμου. Ωστόσο, συνεχίζω να λατρεύω την εικόνα μικρών μαύρων πιτσιρικιών που παίζουν χαρούμενα με τα ελληνάκια στα πεζοδρόμια. Δεύτερον, ο διπλανός γείτονας παρότι Έλληνας, έχει το ίδιο ακριβώς συνήθειο συχνά-πυκνά με το μέσο μαύρο. Όχι τόσο να πλακώνει τη γυναίκα του, αλλά το τι μπινελίκι έχει ακούσει η δόλια δεν λέγεται. Τρίτον, η πολυκατοικία διαθέτει μια εξαιρετική κουτσομπόλα γυναίκα διαχειριστή (εννίοτε και τον ίδιο τον διαχειριστή) που ξεπετάγονται από τις γωνίες σαν δωράκια από kinder έκπληξη. Τέταρτον, τον να παρκάρεις είναι πολλές φορές ένα test για πολύ γερά νεύρα...με high score so far περί τη μία ώρα. Καλά να είμαστε και θα το σπάσουμε εν καιρώ το ρεκόρ. Εαν είσαι αρκετά τυχερός να βρεις θέση παρκαρίσματος, τότε δεν θα είσαι εξίσου τυχερός να βρεις το αυτοκινητό σου αδιάρρηκτο ή έστω χωρίς ένα σπασμένο τζάμι.

Από την άλλη λες είμαι δίπλα στο Κέντρο και πάω παντού με τα πόδια. Το τι γάμπα έχω κάνει...άλλο να σας το λέω. Και επειδή το καλοκαίρι προβλέπεται ζόρικο λόγω έλλειψης χρημάτων, μου επιτρέπετε σας παρακαλώ να χαθώ για λίγες μέρες. Αν ξεχαστώ...θυμίστε μου ότι πρέπει να γυρίσω στο εξωτικό Κέντρο...και να συνεχίσω το βίωμα του προσωπικού μου μύθου...

υ.γ. Σας αφήνω με λατρεμένη Kristin Chenoweth που είναι πηγή έμπνευσης ενός ακόμη post και περιγράφει τα δικά της γειτονικά προβλήματα στο μακρινό Manhattan…

υ.γ. By the way, το προηγούμενο Post ήταν το 100στο. Πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος;