The Kill: Part 1

“Αφησέ με ένα βράδυ σε αυτό το σκατοξενοδοχείο”, σκέφτηκε φωναχτά. Το μεγαλύτερο δράμα ήταν μάλλον ότι είχε βρεθεί κάποιος που και τον άκουσε και έτρεξε να εκπληρώσει την επιθυμία του. Τώρα, έξω από μία αραχνιασμένη πόρτα, ευχόταν μάλλον να είχε ευχηθεί μια δίμετρη Σέρβα στα τέσσερα να τον περιμένει στο Hilton, αλλά ο μαλάκας πάντα πληρώνει το λογαριασμό. Κι αυτός υπήρξε πολλάκις και μαλάκας, αλλά και χωμένος στις οφειλές. Το ερημωμένο πανδοχείο πρέπει χρόνια πριν να ήταν στις δόξες τους. Άραγε ο Nicholson ένιωθε το ίδιο όταν έμπαινε σε εκείνο το κολαστήριο της Λάμψης; Βέβαια, αυτός θα έμενε παρέα με τη γυναίκα του και το μούλικο. Τουλάχιστον ο Tom είχε φροντίσει να μείνει χήρος.

Το πρώτο βράδυ κύλησε στρωτά. Κάνα τρωκτικό γυρνοβολούσε πάνω στα ξύλινα πατώματα, αλλά πέρα από αυτό όλα ήταν καλά και ανθηρά. Το στοίχημα εξάλλου ήταν σαφές. Δύο διανυκτερεύσεις χωρίς ίχνος τροφής και τα δέκα εκατομμύρια ευρώ θα ήταν επιτέλους δικά του. Αυτό, ο μόνος όρος της διαθήκης της γυναίκας του, ήταν αρκετό για να μη σκεφτεί δεύτερη φορά το ενδεχόμενο να αρνηθεί αυτή την δελεαστική πρόταση με τη μορφή δοκιμασίας. Τι κακό θα μπορούσε να έχει εξάλλου μια διήμερη διαμονή σε ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο;

Το επόμενο πρωί ξύπνησε με ένα εξαιρετικά βαρύ κεφάλι, λες και είχε κατεβάσει τη κάβα ολόκληρου μπαρ με νοθευμένα ποτά. Στάθηκε καθιστός για λίγα δευτερόλεπτα στην άκρη του κρεβατιού βαστώντας το κεφάλι με τα δυο του χέρια. Ήθελε τόσο πολύ να ξεράσει, πράγμα που συνέβη τελικά μετά τα δύο πρώτα βήματα που έκανε. Ο εμετός χύθηκε στο μαρμάρινο πάτωμα. Το πορφυρό χρώμα που πήρε δήλωνε, αν μη τι άλλο, ότι κάτι δεν πήγαινε φυσιολογικά. Έσκυψε διστακτικά με το δάκτυλο του και τον ακούμπησε. Πέρα από κάθε αμφιβολία ήταν αίμα…ανθρώπινο προφανώς. “Εκ της ίδιας σου της σάρκας θα έρθει η Αποκάλυψη”…έτσι άρχιζε το σημείωμα που είχε λάβει ανώνυμα δυο μέρες πριν. Δεν είχε δώσει σημασία τότε. Ίσως ακόμη και τώρα δεν μπορούσε να δώσει τη σημασία που έπρεπε. Το δυνατό κρύωμα που είχε περάσει πριν δυο βδομάδες, ίσως ήταν η πιθανή αιτία για αυτή την εξέλιξη. Έτρεξε στο μπάνιο και έπλυνε το πρόσωπό του. Το λευκό του μαρμάρου πήρε μια κόκκινη απόχρωση σαν εκείνη του αυγουστιάτικου φεγγαριού. Με τη Meredith είχαν δει πολλές τέτοιες πανσέληνους στα ελληνικά νησιά που συνήθιζαν κάθε χρόνο να ταξιδεύουν. Σηκώνοντας το κεφάλι και κοιτάζοντας επίμονα στο καθρέπτη νόμισε ότι είδε μια σκιά να περνάει πίσω του γρήγορα. Μεμιάς γύρισε να ελέγξει αν ήταν παραίσθηση, αλλά τίποτα δεν φαινόταν στο χώρο. Η μαυροφορεμένη φιγούρα πετάχτηκε μάλλον εξαιτίας της φυσικής εξάντλησης από τον εμετό.

Δεν είχε ιδέα πως θα πέρναγε τη μέρα χωρίς ίχνος στερεάς τροφής. Ο δικηγόρος ήταν σαφής για τους όρους της διαμονής και είχε ελέγξει σχολαστικά όλο του το σάκο, αλλά είχε προχωρήσει και σε σωματικό έλεγχο. Ευτυχώς είχε λησμονήσει να εξετάσει τη θήκη των γυαλιών του, μέσα στην οποία είχε κρύψει μια snickers. Ποτέ δεν πίστευε ότι θα λάτρευε τόσο θεϊκά, σχεδόν σεπτά, μια μπάρα σοκολάτας με δημητριακά και καραμέλα. Με τη σοκολάτα στο χέρι και έχοντας ήδη φάει μια μπουκιά κατέβηκε τη μεγαλοπρεπή σκάλα που οδηγούσε στο φουαγιέ. Η πόρτα και τα παράθυρα του ξενοδοχείου ήταν κλειδωμένα έτσι ώστε να μη μπορεί να βγει στον εξωτερικό χώρο. Αμέσως σκέφτηκε ότι αν μια φωτιά έπιανε στο οίκημα, μάλλον, θα ψόφαγε σαν το ποντίκι. Του πούστη, όμως, πόσο γκαντέμης μπορεί να ήταν για να πάθει κάτι τέτοιο; “Πουτάνα Meredith”, σκέφτηκε, “με μισούσες τόσο πολύ;”.

Στη reception μια λάμπα ήταν ανοικτή και στο τέλος του αχνού φωτός βρισκόταν ένα σκουριασμένο ψαλίδι. Τα κλειδιά στη θήκη που κοσμούσε όλο τον τοίχο από πίσω από τον γκισέ κρέμονταν σχεδόν σαν αναποδογυρισμένες νυχτερίδες. Προχωρώντας πιο κοντά συνειδητοποίησε ότι αυτό δεν ήταν μονάχα μια φιλολογική μεταφορά, αλλά μάλλον μια ρεαλιστική εικόνα. Τα κλειδιά σηκώθηκαν ομαδικά και ένα σμήνος νυχτερίδες όρμησε πάνω του. Καμιά πενταριά μπλέχτηκαν στα πυκνά μακριά μαλλιά του και ήταν αδύνατο να ξεμπλεχτούν. Τα νύχια τους έξυναν το κεφάλι του κι ο πόνος από το τράβηγμα ήταν αφόρητος. Όταν προσπάθησε με τα χέρια του να τις αποσπάσει κατάλαβε ότι κι ο πόνος γινόταν χειρότερος, αλλά κι ότι τα δόντια μιας νυχτερίδας μπορούν να οδηγήσουν μόνο σε δυο αιματοβαμμένα χέρια. Έξαφνα το ψαλίδι πετάχτηκε σαν τη μόνη πιθανή λύση επιβίωσης. Στη προσπάθεια να κόψει από τη ρίζα τα μαλλιά του μια ατυχής νυχτερίδα κόπηκε στα δυο πλημμυρίζοντας το κρανίο του με αίμα. Αιματοβαμμένος πια μέχρι τις βλεφαρίδες του και λαχανιασμένος, με τις νυχτερίδες να σφαδάζουν στο πάτωμα, αναλογίστηκε τη συνέχεια του μυστήριου μηνύματος που είχε πριν λίγο καιρό λάβει στο γραμματοκιβώτιο του: “Μετά κεκαρμένου κρανίου θα μεταλάβεις τη συγχώρεση”.

Συνεχίζεται...

Disclaimer: Το τραγούδι αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για όλη την ιστορία