To Χρηματιστήριο του Έρωτα

Ένα πρωί στη παραλία μια γιαγιά φώναζε στο “παππού” της, πως ξόδεψε τα καλύτερά της χρόνια μαζί του. Μια πρόταση τόσο οικεία που πλέον θαρρεί κανείς πως είναι κατιτίς κοινότυπη. Σάμπως τι είναι τα χρόνια για να τα ξοδεύει κανείς έτσι απλόχερα και μάλιστα να κατηγορεί και κάποιον άλλο για διασπάθιση ιδιωτικών κεφαλαίων; Αν η σχέση δηλαδή είναι ένα επενδυτικό πρόγραμμα, τι ακριβώς θα ήταν; Μια αβέβαιη μετοχή μιας ανώνυμης εταιρίας ή ένα σταθερό ομόλογο με εγγυημένη απόδοση;

Φέτος θα έλεγα ότι οι συζητήσεις που μονοπώλησαν τις θερινές μου διακοπές ήταν δύο: η οικονομική κρίση και οι σχέσεις. Βαλτωμένος στη πρωτοτυπία θα μου πείτε! Κι αν το πρώτο είναι δείγμα των καιρών, το δεύτερο είναι το σιγουράκι στο οποίο επενδύουν όλες οι παρέες ανεξαρτήτου ηλικίας. Αυτά παθαίνεις όταν περνάς δέκα ολόκληρες μέρες χωρίς διαδίκτυο, με την εξαίρεση μόνων λίγων λεπτών σε ένα internet καφέ που το χρέωνε σαν αγαθό πολυτελείας. Ως γνήσιο, λοιπόν, junkie φώναξα, θύμωσα που δεν έχω πρόχειρο αυτό το θείο δώρο και μέσα στη τρέλα έκλαψα, αλλά τελικά η λογική επικράτησε επί του παραλογισμού, το οποίο είναι εξαιρετική πρόοδος για το πρόσωπο μου και αυτό θα ήθελα να σημειωθεί.

Η γιαγιά πάντως με τη κοινότυπη φράση της έκανε όλες αυτές τις συζητήσεις στις παραλίες και τα πλοία, να φαίνονται παρενθέσεις μπροστά στο αληθινό νόημα που ξεδιπλώνεται κάθε φορά μπροστά μου, αλλά μαζεύεται ευθύς αμέσως μήπως και το αποκωδικοποιήσω. Δεν είναι τελικά τι λέμε που κάποιες φορές έχει σημασία, αλλά ο τρόπος που το λέμε. Και ξέρω ότι θα πείτε πως αρχίζω να κάνω σαν γκόμενα, αλλά όλοι σας θα συμφωνήσετε μάλλον με αυτή την πρόταση, ακόμα κι αν το αρνείστε πεισματικά για εγωιστικούς λόγους. Η έκφραση της γιαγιάς, το βλέμμα της, έδειχναν περίτρανα ότι η πρόταση δεν ξεστομιζόταν με καμιά διάθεση κακίας ή έχθρας στον κατά τ’άλλα αξιαγάπητο παππού. Θα έλεγε κανείς ότι ήταν περισσότερο ένα παράπονο επειδή δεν τη περίμενε να μπούνε μαζί στη θάλασσα και είχε φουντάρει γρήγορα για να ακολουθήσει εκείνες τις ξώβυζες τουρίστριες που τόσο του θύμιζαν τη νιότη του. Όχι ότι υπήρχαν ξώβυζες στον καιρό του, ούτε κατά διάνοια, αλλά βυζιά όπως και να το κάνουμε είχανε οι γυναίκες. Οπότε, λίγο φαντασία να είχες και καμιά πουτάνα κοντά, όλο και κάτι θα υποψιαζόσουν ότι υπάρχει κάτω από τον σφικτό στηθόδεσμο.

Προφανώς και η γιαγιά με τα λόγια της είναι μόνο η αφορμή. Τι κάνει αυτή τη γυναίκα ή όποιο άλλο άνθρωπο να αναρωτιέται πως και ξοδεύτηκε έτσι; Η δική μου γιαγιά έλεγε μετά το χαμό του παππού, πως αυτό τον άνθρωπο αγάπησε με αυτόν θα τελειώσει. Τι διαφορά μπορεί να έχει αυτό από την επιλογή αυτοκτονίας; Αν ο άνθρωπος μας είναι το λιμάνι μας, τότε εμείς τι είμαστε…μαούνες στη σύνταξη; Και τι γίνεται όταν το λιμάνι μετακομίσει σε άλλες πολιτείες μαγικές…ενίοτε και ερωτικές; Γιατί αγαπητέ μου αναγνώστη, άντε σου λέω όλα καλά αν εκείνος που περιμένουμε και έρχεται κάθεται στα αυγά του και μας αφήνει στα στερνά του. Όλα καλά, όλα ανθηρά! Που κι εδώ έχω ένσταση, αλλά ας τη παραβλέψω προς στιγμής. Τι γίνεται αν ο λιμένας μας αρχίσει να φιλοξενεί και άλλα καραβάκια, ενίοτε και έτερες μαούνες; Πολλά ερωτήματα; Μπορεί…αλλά καίρια και βασανιστικά. Η γνώμη είναι μία…κι ο μπακλαβάς γωνία! Ό,τι και να κάνεις, θα έρθει η στιγμή που θα αναρωτηθείς αν όλη αυτή η μονογαμία άξιζε τον κόπο.

Αν ζητάς από μένα απαντήσεις…σώθηκες! Ειλικρινά δεν έχω καμία ιδία πείρα για το πόσο θεάρεστα είναι τα εύσημα της μακροχρόνιας μονογαμίας. Με τους πειρασμούς ολούθε πάντως, ελπίζω να είναι πολλά…μα πάρα πολλά. Αν κάθε όφελος πάει πακετάκι με το κόστος του, τότε το όφελος της απανταχού μονογαμίας πρέπει να είναι ο πολυπόθητος θησαυρός του Μπαρμπαρόσα. Παχυλός και εύκολα ρευστοποιήσιμος, σαν τη καλύτερη μορφή κεφαλαίου.

Τελικά, παρακολουθώντας τη γιαγιά λίγο ακόμα, αφού της πέρασε ο θυμός που την καταδίωκε, την είδα να σκουπίζει με στοργή πλέον τον παππού. Κάπου εκεί με τον βλέμμα της στραμμένο στον “άνθρωπό” της, υποψιάστηκα ποια πρέπει να είναι τελικά η απόδοση της μονογαμίας που πληρωνόμαστε στο τέλος κάθε μέρας. Είναι, μάλλον, η αίσθηση ότι όπως και να έρθουν τα πράγματα έχουμε δίπλα μας έναν άνθρωπο που μας αγαπά για αυτό που πραγματικά είμαστε και μας ξέρει όσο κανένας άλλος στον κόσμο. Στη τελική γυμνό μας έχουν δει οι γονείς μας, ο γιατρός μας και αυτός (ένα μάτσο άτομα στο ενδιάμεσο δεν έχουν και τόση σημασία…κυρίως γιατί δεν συμφέρει το συλλογισμό μου!!). Και ναι…αυτή είναι μια ιδεαλιστική αντίληψη των πραγμάτων που μπορεί να μη βγει ποτέ στη πραγματικότητα. Ωστόσο, λιγότερο ιδεαλιστική θαρρώ από τον πρίγκιπα που θα έρθει πάνω στο άσπρο άλογο ή το Μεσσία που θα φέρει τη Δευτέρα Παρουσία.

Στο χρηματιστήριο του έρωτα, όλα είναι τελικά πιθανά. Στο δε τραπεζικό προϊόν της μονογαμίας, μόνο μια υποσχετική επιταγή μπορεί να σταθεί ως λύση. Ελπίζεις να πάρεις τα λεφτά σου στην ημερομηνία λήξης, αλλά από την άλλη δεν ξέρεις και πότε θα σου σκάσει ακάλυπτη. Εγγυήσεις προφανώς και υπάρχουν, αλλά ποιος συνεπής ερωτευμένος τις έψαξε κάποτε για να τις υπολογίσει και τώρα.