Ζάλη με πιάνει όταν πλησιάζω κοντά σου. Μεθάω όλο και πιο πολύ με την ευωδιά σου, αυτή που λες και αναβλύζει από τα μύχια της ύπαρξης σου. Με τα μάτια μισόκλειστα προσεγγίζω την άκρη του λαιμού σου, εκεί που η φλέβα χτυπά άλλες φορές αργά και σταθερά σαν κτύπος το απομεσήμερο, και άλλες πάλι γοργά σαν ιδρώτας πάνω στο πιο ξέφρενο χορό. Τα βλέφαρα κλείνω και κινούμαι στους ηλεκτρονικούς ήχους ενός τραγουδιού. Ταξιδεύω σε μια δίνη μουσική που με κάνει να προσεγγίζω το άπειρο της μυρωδιάς σου. Μπορεί μια μυρωδιά να είναι αιώνια; Στροβιλίζω σε ένα κυκλώνα που στο μάτι του είσαι εσύ που με καλείς σε αργή κίνηση ημίγυμνος. Μπορεί μια δίνη να είναι ατέρμονη; Το κεφάλι γέρνει προς τα δεξιά, αλλά ξέρω πως με την άκρη του βλέμματος σου είσαι στραμμένος αλλού. Όλο και πιο κοντά σε δυο σώματα που έρχονται το ένα πάνω στο άλλο …εφαπτομένη ευθεία σε κούρμπα ανθρώπινη. «Πιο κοντά» μου φωνάζεις χωρίς μια χαραμάδα στο στόμα …εγγαστρίμυθη επικοινωνία σε ύπνωση. Μπορεί μια υπνοβασία να είναι τόσο λαχταριστή;
Στη κορύφωση του ήχου προσεγγίζω οριακά το άπειρο. Μπορώ να αγγίξω το άπειρο; Πόσο μεγάλο είναι; Μπορώ να τεντώσω το χέρι και να το πιάσω; Αντ’ αυτού, η βελούδινη αίσθηση ενός ζευγαριού κατακόκκινων χειλιών με ξεδιψά. Πέντε ακροδάχτυλα που γνέθουν τα μαλλιά μου. Έτσι είναι η ευτυχία; Σαν ένα τριπάκι που έχεις πάρει και νιώθεις να πέφτεις σαν την Αλίκη στο λάκκο προς τη Χώρα των Θαυμάτων; Χωρίς έπιπλα γύρω σου, χωρίς πιάνα να σε καταδιώκουν με κροταλισμούς των πλήκτρων …μόνο ένα κρεβάτι στο τέρμα με ένα γυμνό σώμα. Προσγείωση ομαλή σε ένα ιδρωμένο κορμί που βγάζει όλες τις χαρές της ανθρώπινης φύσης και συνάμα της ζωώδης καταγωγής. Ο Δαρβίνος ήταν ο Μεσσίας …ο πραγματικός Ελευθερωτής! Η εξέλιξη των ειδών ήταν η μεγαλύτερη ευλογία …και η διαιώνιση του είδους το μεγαλύτερο όπιο …ίσως και πιο πολύ από την όποια θρησκεία…
Πιο κοντά …πιο κοντά…
(Λουσμένος στον ιδρώτα πετάγεται σε ένα διπλό κρεβάτι. Φοβάται τόσο μην είναι μόνος. Στρέφει το βλέμμα δεξιά. Ευτυχώς δεν είναι…)
Εκεί που παραδοσιακά λέγονται οι μεγαλύτερες αλήθειες είναι στο τραπέζι. Θες λίγο η συνοδεία του κρασιού, λίγο το φαί που διώχνει το αίμα από τον εγκέφαλο, και λίγο οι λοιποί συνδαιτυμόνες που σε παρασέρνουν …δεν θες και πολύ. Στη τάβλα πάνω αντικατοπτρίζεται η μικρογραφία κάθε ανθρώπινης κοινωνίας. Άνθρωποι διαφορετικοί που έχουν διασχίσει εναλλακτικές διαδρομές συναντιόνται και πάνω σε ένα κομμάτι ξύλου μοιράζονται αυτή τη διαφορετικότητα στα πάντα. Συχνά και σοκαριστικές ομοιότητες, μη νομίζετε! Δεν είναι τυχαίο ότι πάνω σε αυτή την έρμη τάβλα υπογράφουμε συνθήκες και διαπραγματευόμαστε, μέχρι και ξεσκιζόμαστε σαν τα ζώα λες και δεν υπάρχει αύριο. Οι πιο φαντασιακές, έτσι κι αλλιώς, σκηνές την βιομηχανίας πορνό σπανίως εμπεριέχουν τη χρήση κρεβατιού. Άβυσσος οι πολλαπλές δυνατότητες, βλέπετε, στη χρήση που δίνει ο άνθρωπος σε ένα και μόνο αντικείμενο.
Σήμερα, σε ένα από τα πολλά κοινωνικά τραπέζια που μαζώχτηκαν λογής-λογής ετερόκλητοι, αποστασιοποιήθηκα …έμεινα να κοιτάζω αμίλητος …να παρακολουθώ αυτό το μωσαϊκό της ελληνικής κοινωνίας. Ένα σύνολο ατόμων πάνω από τα πενήντα κι εγώ μόνος εκπρόσωπος τουλάχιστον δυο γενιών πίσω. Εκείνη η τιμημένη γενιά του Πολυτεχνείου, αυτοί που αγωνίστηκαν – κατά δική τους δήλωση – όσο κανείς άλλος μετά τον Εμφύλιο.
Θέμα περιττό να πω ποιο ήταν. Δεν νομίζω ότι συζητιέται κάτι άλλο στα απανταχού κοινωνικά πηγαδάκια των σαράντα και άνω από τη κρίση. Λοιπόν, στεκόμουν χαμογελαστός και τους άκουγα. Έγινα τουριστάκι που δεν ξέρει ελληνική πολιτική και οικονομική ιστορία, ένα ξανθό Αυστραλάκι (που μου ήρθε αυτό; …ούτε κατά διάνοια δεν πλησιάζω!! ) που δεν γνώριζε τόσο καιρό ούτε που έπεφτε το Ελλάντα. Ακούγοντας τους, λοιπόν, θα έβγαζα σίγουρα δύο συμπεράσματα.
Πρώτον, η Ελλάδα βασανίζεται από μια βαριά μορφής δικτατορία του χειρίστου είδους. Οι πολίτες δεν ψηφίζουν σίγουρα για να εκλέξουν τους νόμιμους εκπροσώπους τους και παρότι δεν πρέπει να έχουν βασιλιά, έχουν μια ιδιότυπη ολιγαρχία που στεγάζεται και λειτουργεί κάπου στο Σύνταγμα. Σύντομα θα φοβόμουν κιόλας μη σκάσει η Ασφάλεια και μας μαζέψει, επειδή έχουμε συγκέντρωση άνω των τεσσάρων ατόμων σε σπίτι. Βασανισμένος λαός οι Έλληνες που ζουν κάτω από αυτό το ζυγό των φασιστών που τους στερούν τόσο βάναυσα το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι.
Δεύτερον, τα άτομα με τα οποία τυγχάνει να συντρώγω πρέπει σχετικά πρόσφατα να ήρθαν στην Ελλάδα και έχουν σοκαριστεί με αυτή την απίστευτη κατάσταση. Άτιμη μετανάστευση που τους έφερες σε αυτό τον άδικο τόπο. Δεν μπορούν δυστυχώς όμως να κάνουν τίποτα! Κάτι σαν το παράδειγμα των Ανατολικογερμανών, μόνο που ρέει μπόλικη Coca-Colaστο τραπέζι.
Μετά βέβαια θα μάθω ότι η Ελλάδα έχει τελικά Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και ότι στη πλειοψηφία τους οι εν λόγω κύριοι είναι συνταξιούχοι από τα πενήντα τους και μερικοί δημόσιοι υπάλληλοι που ζουν στην Ελλάδα από τότε που γεννήθηκαν. Μια σύγχυση, λοιπόν, θα την πάθω ομολογουμένως. Βέβαια, στη χώρα του «έλα δεν το πιστεύω» …ανακαλύπτουμε την Αμερική κάθε μέρα! Και σε κάθε τραπέζι …κάθε ελληνικής οικογένειας …το κοινωνικό πλέον Festen παίζεται ξανά και ξανά …μέχρι να κουραστώ να το βλέπω, να το ακούω και να το αφομοιώνω. Είναι στιγμές όμως – όπως σήμερα – που δεν αντέχω, σπάω και ας πάρει όποιον θέλει ο διάολος…
Απορίες της Δευτέρας προς Τρίτη είναι δύο …ή μάλλον τρεις!! Τύπου η Τρίτη δώρο ..σαν τις πίτσες!!
Απορία 1η: Ο Νικήτας το ΣΚ πριν τις εκλογές είχε ανάψει τα φώτα σε όλη την Αθήνα σαν τη μάνα μου τις γιορτές όταν περιμένει μουσαφίρηδες. Σήμερα το βράδυ στη πλατεία Κεραμικούγιατί παίζαμε το «Σκοτεινό Δωμάτιο»;
Απορία 2η: Τι είδους ακριβώς εικαστικό δρώμενο ήταν αυτό με τα μεγάφωνα στο πεζόδρομο της Ερμού μετά το Θησείο; Στην αρχή νόμιζα ότι έπεσε και πάλι Χούντα στην Ελλάδα. Το μωρό στοιχημάτιζε ότι είναι πρόβα για Χριστουγεννιάτικα. Αν υποψιαστώ ότι θα ακούω στη διαπασών το «Τούλι για το Χριστούλι» θα πεθάνω …χαχα!!!
Απορία 3η: Υπάρχει πιο slurpvideoclip από το παρακάτω tributeτων παιδιών γνωστής εταιρείας πορνό στη Kylie; Όοοοοοχιιιιιιιι βέβαια!!!!!
Ετεροχρονισμός. Αν μια λέξη μπορούσε να περιγράψει τη διάθεση μου να πραγματοποιήσω πράγματα και καταστάσεις, νομίζω ότι αυτή θα ήταν η καλύτερη. Γιατί άλλωστε να κάνεις κάτι σήμερα, αν μπορείς κάλλιστα να το κάνεις αύριο; Βέβαια αν στα πλαίσια του αύριο βρίσκεται ένα deadline, τότε δεν το λες και καλό. Αλλά επειδή είμαστε και largeτύποι, τέρατα ψυχραιμίας (λέμε τώρα!) και γουστάρουμε το λίγο δράμα και τη γκρίνια στη ζωή μας, σε επίπεδο μάλιστα “γιατί όλα σε μένα Θεέ μου!”, τότε το μότο “seizetheday” που λένε και οι φίλοι Βρετανοί έχει εξαιρετική αντ-εφαρμογή.
Προχτές είχαμε μια επέτειο κι όπως σε όλες τις επετείους ιστορικής φύσεως βαριόμουν αφόρητα. Ίσως γιατί προσωπικά δεν έχω ανάγκη την κοινωνική υπενθύμιση. Για πολλούς λόγους “θυμάμαι”. Σπανίως, βέβαια, γιορτές και γενέθλια φίλων. Μέχρι προσφάτως νόμιζα ότι δεν θυμόμουν και ερωτικές επετείους, αλλά προς έκπληξη μου δεν συμβαίνει στη παρούσα κατάσταση κάτι τέτοιο. Στο θέμα μας, όμως!
Το Πολυτεχνείο εκφράζει το κλίμα μιας ολόκληρης εποχής. Αίσθηση που στρεβλώθηκε από τους ίδιους τους εκπροσώπους του με τα χρόνια – κι αυτό έχει ομολογουμένως μια αξία στα σημεία – αλλά αναμφίβολα εκφράζει την αντίδραση ενός μέρους του λαού, μιας πλειοψηφίας, στη καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Αν οι επαναστάσεις – όποια μορφή και να παίρνουν – έχουν συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης, τότε το Πολυτεχνείο είχε τη στέρηση της δημοκρατίας.
Για ποιους άλλους λόγους γίνονται επαναστάσεις; Γιατί κάποιος που έχει τόσα να χάσει, αυτός που αγόγγυστα θα ονομάσουμε καθεστηκυία τάξη, να ρισκάρει έστω και τη πιθανότητα να βρεθεί στον άσσο; Οι φορείς της επανάστασης ήταν πάντα δύο ταχυτήτων: ο εμπνευστής και το μέσο. Ιστορικά ο εμπνευστής είναι ο “risk-averse”, αυτός που δρα στο παρασκήνιο, έχει διαβάσει πέντε βιβλία παραπάνω, το Κεφάλαιο του Marx, ένα Κομμουνιστικό Μανιφέστο βρε αδερφέ, μια Μάιρα Παπαθανασοπούλου στα κρυφά γνωρίζοντας ότι ο Ιούδας πάντα φιλάει υπέροχα και γενικά φέρει όλη την ιδεολογική φόρτιση. Το μέσο είναι όχι ο “risk-lover” αντίθετα με ό,τι θα περιμέναμε (όχι ότι δεν υπάρχει και το φαινόμενο του επαναστάτη κατ’ επάγγελμα!), ούτε αναγκαστικά ο αμόρφωτος πληβείος που πλένεται κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα, αλλά ο “already-loser”. Τομές στα σύνολα σαφώς και υπάρχουν, αλλά σε αντίθεση με την επιστημονική θεώρηση, η Ιστορία σπανίως γράφεται με τον μέσο αντιπροσωπευτικό δρώντα.
Επανέρχομαι, όμως, στο ερώτημα: γιατί κάνουμε επαναστάσεις; Η στέρηση της δημοκρατίας ήταν πάντα ο ένας λόγος, όχι ωστόσο ο πιο φαντεζί. Η βασίλισσα της επαναστατικής πρακτικής και ιδεολογίας είναι η πείνα. Γιατί ταϊσμένος και πολιτικά καταπιεσμένος μπορείς να υπάρξεις …ατάιστος όμως και καταπιεσμένος δεν το σηκώνει ο τράχηλος σου. Μπορεί στο Πολυτεχνείο να μην πεινάγανε, αλλά στη Γαλλική Επανάσταση μια λόρδα τους είχε κόψει όσο να το κάνεις.
Αν το καλοσκεφτεί κανείς όσες άλλες αιτίες και να βρει, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο εμπίπτουν σε μία από τις δύο κατηγορίες. Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Η κατ’ επίφαση έστω δημοκρατία που βιώνουμε κάθε μέρα οριακά δεν δικαιολογεί την επανάσταση. Τι γίνεται, όμως, με τη πείνα; Οι αριθμοί θαρρώ πως δεν είναι και τόσο με το πλευρό μας. Το story της Γαλλικής Επανάστασης τείνει να αποτελεί storyboard πάνω στo οποίo τρέχει ο κόσμος, με μια Αντουανέτα (αν και εσφαλμένα της έχει αποδοθεί η συγκεκριμένη δήλωση!) να αριθμεί όλο και περισσότερα τον αριθμό πρόσωπα, με πλακάτ τη δήλωση Πάγκαλου περί φαγοποτιού.
Οι συναντήσεις άνω των πέντε ατόμων δεν γίνεται πλέον να περιορισθούν, πόσο μάλλον δε όταν στο facebook μπορείς να έχεις 200 “φίλους” (όπου φίλους βλέπε σύγχρονα συντρόφια) και να μεταλαμπαδεύετε τις αγωνιστικές σας ανησυχίες μαζί με ένα videoclip της Πέκυ Ζήνα κάτω από το Smellsliketeenspiritτων Nirvana. Αλλά το κρίσιμο ζήτημα είναι το σημείο καμπής των “already-loser” …εκεί είναι όλη η μαγκιά της επανάστασης και της διαχείρισης της. Στο επαναστατικό logisticsεπενδύουν απ’ αρχής των κοινωνιών οι εξουσίες. Ακόμα και σήμερα …εδώ στην Ελλάδα της κρίσης και της ύφεσης …η κυβέρνηση ψάχνει το άριστο απόθεμα “already-losers”.
Το θέμα είναι ότι η Χούντα δεν ήταν καλή στα logistics. Η σημερινή κυβέρνηση είναι άραγε; Και κάτι ακόμα …οι εξωτερικές εταιρείες συμβούλων και οι ορκωτοί λογιστές είναι μια λύση …ποιος αναλαμβάνει, όμως, το ενδεχόμενο να πέσουν και λίγο έξω; Στη τελική κανείς συμβουλάτορας δεν πάει φυλακή. Αυτό είναι αποκλειστικό προνόμιο του επιχειρηματία.
Disclaimer: Η φωτό είναι από το WrongGuy που να είναι καλά που με κρατά σε επαφή με τη φωτογραφία και μου μαθαίνει και φωτογράφους που δεν ξέρω!
Συγνώμη, αλλά αν στο Blogσου έρχονται ψάχνοντας “ερεθισμένες μουνάρες sexvideo” κάτι σίγουρα δεν κάνεις σωστά για να σε καταχωρούν στη Google κάτω από αυτές τις λεξούλες. Με παρηγορεί τουλάχιστον ότι λίγο πιο πάνω βγαίνει και το “τι είναι αγάπη νίκος καζαντζάκης”… :-Ο … Γιατί στο κόσμο του internet μπορείς να δεις σχεδόν τα πάντα.
Στη πραγματικότητα από την άλλη μπορείς να δεις όλα εκείνα που δυνητικά μπορείς να συναντήσεις στο διαδίκτυο, αλλά έχεις και οπτικοακουστικό υλικό. Όπως για παράδειγμα, να είσαι στο τραπέζι με μια εξαιρετικά όμορφη κοπέλα και ο διπλανός straight τύπος ναι μεν να την κοιτάει, αλλά να το παίζει αδιάφορος και κλασομπανιέρας με το άδειο βλέμμα της αγελάδας. Κι όταν η κοπέλα λέει να πάει μια τουαλέτα μπας και ξυπνήσει ο μπούφος …αυτός να μένει να κοιτάει προς τη τουαλέτα και να μη κάνει τίποτα. Είναι στιγμές που πραγματικά θαυμάζω τους gay που μπορούν να μιλάνε ταυτόχρονα, να σκανάρουν το χώρο και να σου πλέκουν και ζιπουνάκι άμα λάχει. Βέβαια, όπως είπε το μωρό πολύ εύστοχα… “εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει η σκέψη του gay”. Μάλλον τελικά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτό τον κόσμο!!
Άλλο ένα σαββατοκύριακο πέρασε και ούτε που το κατάλαβα. Το μόνο, βέβαια, που κατάλαβα είναι ότι στη Βουτάδων συναντιόνται μέσα σε λίγα μόνο μέτρα το Μπουρνάζι, τα Βόρεια Προάστια και τα παιδιά του Κέντρου. Αυτά παθαίνεις όταν περπατάς από τη Millenniumμέχρι το Hive!!
Μετά από κάθε εκλογική μάχη, όταν χαζεύω τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών, ασχέτως του τι έχω ψηφίσει, νιώθω ότι ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν. Σαν βρε παιδάκι μου, το πρωί να πήγα εκδρομή στην Ιταλία, χάζεψα λίγο τη FontanadiTrevi και γύρισα απότομα το απόγευμα στη μέση της πλατείας Ομονοίας. Γύρω μου αλλοδαποί …όπου αντί για αλλοδαποί εσύ βάλε το Γιώργο, τον Αντώνη, την Αλέκα και το λοιπό παρεάκι …εγώ πάλι να μη καταλαβαίνω γρι, γιατί με τα λίγα αγγλικά που ξέρω και πάλι δεν μπορώ να συνεννοηθώ στα πακιστανικά παραδείγματος χάριν. Η αίσθηση της ασυνεννοησίας κατακλύζει τον Έλληνα πολίτη σε καθημερινή βάση, αλλά λες βρε αδερφέ ότι δεν πειράζει για το κάθε μέρα, ας παλέψω για το δια ταύτα μια ημέρα κάθε τρία; …τέσσερα; …δεν θα τα χαλάσουμε στο μέτρημα μανίτσα μου για λίγα χρόνια! Φρούδες οι ελπίδες σου αγαπητέ μου συμπολίτα …συμπολίτα βεβαίως-βεβαίως!
Δεν θέλω να σχολιάσω τα εκλογικά αποτελέσματα γενικά. Ούτε εκλογολόγος είμαι και σίγουρα ούτε εκλογολάγνος. Θέλω, όμως, να σταθώ σε μία μόνο περίπτωση. Ίσως γιατί με πονάει περισσότερο, μιας και δεν βρέθηκα τυχαία στη πλατεία Ομονοίας από αυτό τον ιδιότυπο νοητικό διακτινισμό. Πάμε όμως πρώτα να πούμε μια ιστορία, όπως συνηθίζουμε σε αυτό το τσαρδί.
Η Αθηνά είναι μια πουτάνα. Ναι καλά άκουσες! Πουτάνα. Σε σοκάρει αγαπητέ μου αναγνώστη; Άντε, για σένα ας την πούμε ιερόδουλη. Η Αθηνά έχει τα χρονάκια της πλέον, μα στα νιάτα της ήταν κούκλα. Από αυτές τις «θου Κύριε» που περπατάγανε και τρίζανε τα πεζοδρόμια. Όλη η Σόλωνος είχε να λέει για την Αθηνά. Είναι, όμως, κι από τις γκόμενες που αν φτιασιδωθούν μπορούν να γίνουν και πολύ μουνάρες …αλλά βλέπεις οι νταβατζήδες την έχουν βγάλει στο κλαρί εδώ και χρόνια. Πρώτος και μεγάλος νταβάς ο «Ντορής» …άλλο να σας λέω. Όταν πήγε να κουνήσει και να βγάλει μόνη το μεροκάματο, να σου μια χαρακιά στη μάπα. Κουτσά στραβά ορθοπόδησε η γυναίκα από το μέγα νταβά της. Φώναζε βέβαια «Ντορή, Ντορή μη φεύγεις θα φαρμακωθώ» σαν άλλη Χέλμη στα Κόκκινα Φανάρια, είπε το σουξέ «όταν βλέπω αεροπλάνο μου ‘ρχεται να σου την κάνω», αλλά το δρομάκι της το βρήκε όσο να το κάνεις. Τον «Ντορή», ωστόσο, ακολούθησαν κι άλλα ρεμάλια. Σήμερα, σαν άλλο bogbrotherείναι στο χέρι σου να σώσεις την Αθηνά από το παρόν της νταβά. Μπορείς να ψηφίσεις …όχι από το κινητό, αλλά στο εκλογικό κέντρο της γειτονιάς σου…
Να ξεκαθαρίσω αρχικά ότι δεν ψηφίζω στην Αθήνα. Ψηφίζω στην ευρύτερη περιφέρεια της Αττικής, δυστυχώς όμως πριν αρκετά χρόνια μετέφερα τα εκλογικά μου δικαιώματα από την Αθήνα στα προάστια. Ποτέ, όμως, δεν έπαψα να κυκλοφορώ στο κέντρο. Δεν υπήρξα το παιδάκι που ταμπουρώθηκε στα βόρεια προάστια και δεν το κουνούσε ρούπι από το Κεφαλάρι. Τα φοιτητικά μου χρόνια τα έφαγα στο κέντρο, τα μεταπτυχιακά το ίδιο …και τώρα στα μετά-μεταπτυχιακά μου πάλι εκεί θα με βρει κανείς. Να στριφογυρίζω στην Αιόλου, την Ερμού, το Κεραμεικό, την Αθηνάς, τη Φωκίωνος, στα Εξάρχεια …όπου με βγάλει ο άνεμος. Η τύχη με έφερε και πάλι να διαμένω στο Κέντρο και να ζω καθημερινά τη κατάσταση που βιώνει αυτή η πόλη.
Να αρχίσω από κάτι βασικό. ΔΕΝ είναι όμορφη πόλη η Αθήνα. Όποιος έχει ταξιδέψει έστω και λίγο στο εξωτερικό μπορεί να κατανοήσει τι εννοώ. Είναι μια πόλη με άναρχη και αντιαισθητική δόμηση, δεν έχει ίχνος πράσινου, βρωμάει και ζέχνει από άκρη σε άκρη και γενικά δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να ορίσει κανείς ως πρωτεύουσα ενός πολιτισμένου κράτους. Η Αθήνα, όμως, έχει παλμό …όμοιο που ελάχιστες πόλεις τουλάχιστον στην Ευρώπη έχουν. Η πουτάνα έχει χαρακτήρα, υποκουλτουριάρικο μεν, αλλά χαρακτήρα δε.
Δεν ξέρω τον Καμίνη. Μου είναι συμπαθής φιγούρα είναι η αλήθεια. Και μπορεί η Cindy να τον θεωρεί έναν ανεπάγγελτο λιμοκοντόρο, μια σύγχρονη φιγούρα της μικροπολιτικής, αλλά στη τελική δεν με ενδιαφέρει τι είναι. Με νοιάζει, ότι χειρότερος από το Νικήτα δεν μπορεί να είναι. Την επόμενη φορά, όμως, που ο Νικήτας θα λύνει και θα δένει, θα φωνάζει σε δημότες να πάνε σε άλλη πόλη αν δεν γουστάρουν, τότε εσείς που απείχατε, τον ψηφίσατε ή δεν κάνατε ό,τι μπορούσατε για να φύγει η λέρα που λυμαίνεται τη Κοτζιά …να μη φωνάξετε. Κι αν ο Γιώργος έβαζε κάλπικα διλλήματα – σάμπως και πέσαμε από τα σύννεφα; - εγώ δεν βάζω τίποτα. Οτιδήποτε αντίθετο κι αν γίνει από ψήφο σε κάτι διαφορετικό είναι καθαρή συνενοχή. Τις αριστερό-αηδίες του Τσίπρα και της Αλέκας, μη τις ακούσω από σοβαρό άνθρωπο ως αντιπρόταση, γιατί στη τελική η δημοκρατία έχει αποφανθεί περί τούτου χρόνια τώρα …αν θυμάμαι καλά από το 1974!!
Βέβαια, μπορεί κάποιος να ρωτήσει το εξής λογικό: Σε άλλον ένα νταβά θα πάει. Προς τι ο χαμός; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι είναι η δική μου απάντηση. Και στη τελική, ακόμα και στο νταβά …η ποικιλία δεν μετράει καθόλου στα μάτια μιας πουτάνας;
Σκόρπιες λέξεις σήμερα. Το επιβάλλει βλέπεις η μέρα. Σάββατο και μέσα στο σπίτι γιατί το ζουζούνι είναι άρρωστο και το διάβασμα καλά κρατεί, αφού μέσα στη βδομάδα μένει πλέον ελάχιστος ελεύθερος χρόνος. Από την άλλη, νιώθω τόσο όμορφα που σήμερα ασχολήθηκα λίγο με το σπίτι. Όταν έρθει η ώρα να στρώσω χαλιά και να στολίσω το «πρώτο» μου δέντρο, νομίζω ότι θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στην Ελλάδα! Για να μη μακρηγορούμε … έχω να μοιραστώ τις εξής απορίες μαζί σας σήμερα:
Απορία πρώτη. Είσαι φίλη και φεύγεις από την Ελλάδα. Μισείς την Αθήνα γιατί μάλλον δεν σου έχει φερθεί καλά στα αισθηματικά σου και όλοι άντρες που γνωρίζεις καταλήγουν μαλάκες ή gay. Και άντε τους gayτους κάνεις φίλους … τους μαλάκες τι να τους κάνεις … αμπαζούρ; Θεωρείς ότι η αλλαγή σκηνικού θα σε φέρει σε ένα περιβάλλον που θα κάνεις νέες γνωριμίες και θα νιώσεις πρωτόγνωρα αισθήματα. Τι γίνεται, όμως, όταν η ζωή σε βρίσκει τελικά σε ένα καφέ με ένα Γερμανό gay να μοιράζεται μαζί σου τα παράπονα του για τον gay Ελληνάρα φίλο του; Το να συζητάς στην Ελλάδα για τη προβληματική των Ελλήνων αντρών με τη φίλη σου στο Hoxton, πάει κι έρχεται. Το να συζητάς, όμως, τη προβληματική των Ελλήνων αντρών με Γερμανό gay στο Cream… σου φαίνεται υποδειγματικός σουρεαλισμός!
Απορία δεύτερη. Είσαι η ίδια φίλη και πάνω που φτάνεις στη ξενιτιά, στην οποία σημειωτέον το ψωμί είναι ως γνωστόν πικρό (λόγω σίκαλης...μη νομίζετε!), γνωρίζεις άντρα που σε κάνει μετά από καιρό να ενθουσιαστείς και το κυριότερο δεν είναι gay. Το κακό βέβαια είναι ότι πρόκειται για Έλληνα, αλλά λες βοήθεια Παναγιά μου κι όταν γυρίσω στη πατρίδα θα ανέβω γονατιστή στη Τήνο. Μετά από ατέρμονες στιγμές συντροφικότητας (σε φιλικό πάντα επίπεδο) ξεκαθαρίζετε ότι η σχέση από τη μεριά του παιδιού δεν πάει σε κάτι ερωτικό. Όλα καλά μέχρι εδώ. Εσύ, όμως, επειδή έχεις και κάτι από Σουηδία μέσα σου … ή Μαζόχ βέβαια αν το δεις διαφορετικά … συνεχίζεις τη φιλική παρέα. Πόσο, όμως, ο Θεός σου κάνει πλάκα όταν κάθεστε για καφέ ως φιλαράκια και έρχεται κυρία των προωθητικών πωλήσεων και σας δίνει προφυλακτικά με γεύσεις, χρώματα, ραβδώσεις και επιβραδυντικά; Τη σκοτώνεις ή δεν την σκοτώνεις;
Απορία τρίτη … ή μάλλον περισσότερο παραδοχή. Οι καλύτερες γνωριμίες για διευκόλυνση στις δημόσιες υπηρεσίες μπορεί να γίνουν παντού. Ακόμα και σε ένα τελειωμένο gay κωλόμπαρο, μπροστά από μια οθόνη που παίζει hardcoregayπορνό. Η ζωή τελικά μάλλον μας κάνει πλάκα ώρες-ώρες!
