The Revolutionary Logistics

Ετεροχρονισμός. Αν μια λέξη μπορούσε να περιγράψει τη διάθεση μου να πραγματοποιήσω πράγματα και καταστάσεις, νομίζω ότι αυτή θα ήταν η καλύτερη. Γιατί άλλωστε να κάνεις κάτι σήμερα, αν μπορείς κάλλιστα να το κάνεις αύριο; Βέβαια αν στα πλαίσια του αύριο βρίσκεται ένα deadline, τότε δεν το λες και καλό. Αλλά επειδή είμαστε και large τύποι, τέρατα ψυχραιμίας (λέμε τώρα!) και γουστάρουμε το λίγο δράμα και τη γκρίνια στη ζωή μας, σε επίπεδο μάλιστα “γιατί όλα σε μένα Θεέ μου!”, τότε το μότο “seize the day” που λένε και οι φίλοι Βρετανοί έχει εξαιρετική αντ-εφαρμογή.

Προχτές είχαμε μια επέτειο κι όπως σε όλες τις επετείους ιστορικής φύσεως βαριόμουν αφόρητα. Ίσως γιατί προσωπικά δεν έχω ανάγκη την κοινωνική υπενθύμιση. Για πολλούς λόγους “θυμάμαι”. Σπανίως, βέβαια, γιορτές και γενέθλια φίλων. Μέχρι προσφάτως νόμιζα ότι δεν θυμόμουν και ερωτικές επετείους, αλλά προς έκπληξη μου δεν συμβαίνει στη παρούσα κατάσταση κάτι τέτοιο. Στο θέμα μας, όμως!

Το Πολυτεχνείο εκφράζει το κλίμα μιας ολόκληρης εποχής. Αίσθηση που στρεβλώθηκε από τους ίδιους τους εκπροσώπους του με τα χρόνια – κι αυτό έχει ομολογουμένως μια αξία στα σημεία – αλλά αναμφίβολα εκφράζει την αντίδραση ενός μέρους του λαού, μιας πλειοψηφίας, στη καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Αν οι επαναστάσεις – όποια μορφή και να παίρνουν – έχουν συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης, τότε το Πολυτεχνείο είχε τη στέρηση της δημοκρατίας.

Για ποιους άλλους λόγους γίνονται επαναστάσεις; Γιατί κάποιος που έχει τόσα να χάσει, αυτός που αγόγγυστα θα ονομάσουμε καθεστηκυία τάξη, να ρισκάρει έστω και τη πιθανότητα να βρεθεί στον άσσο; Οι φορείς της επανάστασης ήταν πάντα δύο ταχυτήτων: ο εμπνευστής και το μέσο. Ιστορικά ο εμπνευστής είναι ο “risk-averse”, αυτός που δρα στο παρασκήνιο, έχει διαβάσει πέντε βιβλία παραπάνω, το Κεφάλαιο του Marx, ένα Κομμουνιστικό Μανιφέστο βρε αδερφέ, μια Μάιρα Παπαθανασοπούλου στα κρυφά γνωρίζοντας ότι ο Ιούδας πάντα φιλάει υπέροχα και γενικά φέρει όλη την ιδεολογική φόρτιση. Το μέσο είναι όχι ο “risk-lover” αντίθετα με ό,τι θα περιμέναμε (όχι ότι δεν υπάρχει και το φαινόμενο του επαναστάτη κατ’ επάγγελμα!), ούτε αναγκαστικά ο αμόρφωτος πληβείος που πλένεται κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα, αλλά ο “already-loser”. Τομές στα σύνολα σαφώς και υπάρχουν, αλλά σε αντίθεση με την επιστημονική θεώρηση, η Ιστορία σπανίως γράφεται με τον μέσο αντιπροσωπευτικό δρώντα.

Επανέρχομαι, όμως, στο ερώτημα: γιατί κάνουμε επαναστάσεις; Η στέρηση της δημοκρατίας ήταν πάντα ο ένας λόγος, όχι ωστόσο ο πιο φαντεζί. Η βασίλισσα της επαναστατικής πρακτικής και ιδεολογίας είναι η πείνα. Γιατί ταϊσμένος και πολιτικά καταπιεσμένος μπορείς να υπάρξεις …ατάιστος όμως και καταπιεσμένος δεν το σηκώνει ο τράχηλος σου. Μπορεί στο Πολυτεχνείο να μην πεινάγανε, αλλά στη Γαλλική Επανάσταση μια λόρδα τους είχε κόψει όσο να το κάνεις.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς όσες άλλες αιτίες και να βρει, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο εμπίπτουν σε μία από τις δύο κατηγορίες. Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Η κατ’ επίφαση έστω δημοκρατία που βιώνουμε κάθε μέρα οριακά δεν δικαιολογεί την επανάσταση. Τι γίνεται, όμως, με τη πείνα; Οι αριθμοί θαρρώ πως δεν είναι και τόσο με το πλευρό μας. Το story της Γαλλικής Επανάστασης τείνει να αποτελεί storyboard πάνω στo οποίo τρέχει ο κόσμος, με μια Αντουανέτα (αν και εσφαλμένα της έχει αποδοθεί η συγκεκριμένη δήλωση!) να αριθμεί όλο και περισσότερα τον αριθμό πρόσωπα, με πλακάτ τη δήλωση Πάγκαλου περί φαγοποτιού.

Οι συναντήσεις άνω των πέντε ατόμων δεν γίνεται πλέον να περιορισθούν, πόσο μάλλον δε όταν στο facebook μπορείς να έχεις 200 “φίλους” (όπου φίλους βλέπε σύγχρονα συντρόφια) και να μεταλαμπαδεύετε τις αγωνιστικές σας ανησυχίες μαζί με ένα video clip της Πέκυ Ζήνα κάτω από το Smells like teen spirit των Nirvana. Αλλά το κρίσιμο ζήτημα είναι το σημείο καμπής των “already-loser” …εκεί είναι όλη η μαγκιά της επανάστασης και της διαχείρισης της. Στο επαναστατικό logistics επενδύουν απ’ αρχής των κοινωνιών οι εξουσίες. Ακόμα και σήμερα …εδώ στην Ελλάδα της κρίσης και της ύφεσης …η κυβέρνηση ψάχνει το άριστο απόθεμα “already-losers”.

Το θέμα είναι ότι η Χούντα δεν ήταν καλή στα logistics. Η σημερινή κυβέρνηση είναι άραγε; Και κάτι ακόμα …οι εξωτερικές εταιρείες συμβούλων και οι ορκωτοί λογιστές είναι μια λύση …ποιος αναλαμβάνει, όμως, το ενδεχόμενο να πέσουν και λίγο έξω; Στη τελική κανείς συμβουλάτορας δεν πάει φυλακή. Αυτό είναι αποκλειστικό προνόμιο του επιχειρηματία.

Disclaimer: Η φωτό είναι από το Wrong Guy που να είναι καλά που με κρατά σε επαφή με τη φωτογραφία και μου μαθαίνει και φωτογράφους που δεν ξέρω!