Τα Λόγια της Τάβλας

Εκεί που παραδοσιακά λέγονται οι μεγαλύτερες αλήθειες είναι στο τραπέζι. Θες λίγο η συνοδεία του κρασιού, λίγο το φαί που διώχνει το αίμα από τον εγκέφαλο, και λίγο οι λοιποί συνδαιτυμόνες που σε παρασέρνουν …δεν θες και πολύ. Στη τάβλα πάνω αντικατοπτρίζεται η μικρογραφία κάθε ανθρώπινης κοινωνίας. Άνθρωποι διαφορετικοί που έχουν διασχίσει εναλλακτικές διαδρομές συναντιόνται και πάνω σε ένα κομμάτι ξύλου μοιράζονται αυτή τη διαφορετικότητα στα πάντα. Συχνά και σοκαριστικές ομοιότητες, μη νομίζετε! Δεν είναι τυχαίο ότι πάνω σε αυτή την έρμη τάβλα υπογράφουμε συνθήκες και διαπραγματευόμαστε, μέχρι και ξεσκιζόμαστε σαν τα ζώα λες και δεν υπάρχει αύριο. Οι πιο φαντασιακές, έτσι κι αλλιώς, σκηνές την βιομηχανίας πορνό σπανίως εμπεριέχουν τη χρήση κρεβατιού. Άβυσσος οι πολλαπλές δυνατότητες, βλέπετε, στη χρήση που δίνει ο άνθρωπος σε ένα και μόνο αντικείμενο.

Σήμερα, σε ένα από τα πολλά κοινωνικά τραπέζια που μαζώχτηκαν λογής-λογής ετερόκλητοι, αποστασιοποιήθηκα …έμεινα να κοιτάζω αμίλητος …να παρακολουθώ αυτό το μωσαϊκό της ελληνικής κοινωνίας. Ένα σύνολο ατόμων πάνω από τα πενήντα κι εγώ μόνος εκπρόσωπος τουλάχιστον δυο γενιών πίσω. Εκείνη η τιμημένη γενιά του Πολυτεχνείου, αυτοί που αγωνίστηκαν – κατά δική τους δήλωση – όσο κανείς άλλος μετά τον Εμφύλιο.

Θέμα περιττό να πω ποιο ήταν. Δεν νομίζω ότι συζητιέται κάτι άλλο στα απανταχού κοινωνικά πηγαδάκια των σαράντα και άνω από τη κρίση. Λοιπόν, στεκόμουν χαμογελαστός και τους άκουγα. Έγινα τουριστάκι που δεν ξέρει ελληνική πολιτική και οικονομική ιστορία, ένα ξανθό Αυστραλάκι (που μου ήρθε αυτό; …ούτε κατά διάνοια δεν πλησιάζω!! ) που δεν γνώριζε τόσο καιρό ούτε που έπεφτε το Ελλάντα. Ακούγοντας τους, λοιπόν, θα έβγαζα σίγουρα δύο συμπεράσματα.

Πρώτον, η Ελλάδα βασανίζεται από μια βαριά μορφής δικτατορία του χειρίστου είδους. Οι πολίτες δεν ψηφίζουν σίγουρα για να εκλέξουν τους νόμιμους εκπροσώπους τους και παρότι δεν πρέπει να έχουν βασιλιά, έχουν μια ιδιότυπη ολιγαρχία που στεγάζεται και λειτουργεί κάπου στο Σύνταγμα. Σύντομα θα φοβόμουν κιόλας μη σκάσει η Ασφάλεια και μας μαζέψει, επειδή έχουμε συγκέντρωση άνω των τεσσάρων ατόμων σε σπίτι. Βασανισμένος λαός οι Έλληνες που ζουν κάτω από αυτό το ζυγό των φασιστών που τους στερούν τόσο βάναυσα το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι.

Δεύτερον, τα άτομα με τα οποία τυγχάνει να συντρώγω πρέπει σχετικά πρόσφατα να ήρθαν στην Ελλάδα και έχουν σοκαριστεί με αυτή την απίστευτη κατάσταση. Άτιμη μετανάστευση που τους έφερες σε αυτό τον άδικο τόπο. Δεν μπορούν δυστυχώς όμως να κάνουν τίποτα! Κάτι σαν το παράδειγμα των Ανατολικογερμανών, μόνο που ρέει μπόλικη Coca-Cola στο τραπέζι.

Μετά βέβαια θα μάθω ότι η Ελλάδα έχει τελικά Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και ότι στη πλειοψηφία τους οι εν λόγω κύριοι είναι συνταξιούχοι από τα πενήντα τους και μερικοί δημόσιοι υπάλληλοι που ζουν στην Ελλάδα από τότε που γεννήθηκαν. Μια σύγχυση, λοιπόν, θα την πάθω ομολογουμένως. Βέβαια, στη χώρα του «έλα δεν το πιστεύω» …ανακαλύπτουμε την Αμερική κάθε μέρα! Και σε κάθε τραπέζι …κάθε ελληνικής οικογένειας …το κοινωνικό πλέον Festen παίζεται ξανά και ξανά …μέχρι να κουραστώ να το βλέπω, να το ακούω και να το αφομοιώνω. Είναι στιγμές όμως – όπως σήμερα – που δεν αντέχω, σπάω και ας πάρει όποιον θέλει ο διάολος…