Η "Ελληνική Ασθένεια"

Ένα πράγμα που δεν μπορώ στις Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις είναι πλέον η βασανιστική επαφή με τον Ελληνάρα (και δυστυχώς φέτος ανακάλυψα ότι στο σόι μου έχω πολλούς!). Στη καθημερινότητά μου έχω καταφέρει, η αλήθεια είναι, να μειώσω στο ελάχιστο την επαφή μου με αυτή τη πλευρά της κακώς εννοούμενης ελληνικότητας που με κάνει να παίρνω αγκαλιά τη τουαλέτα και να ξερνάω με τις ώρες τα σωθικά μου. Παλιότερα, που ίσως κι εγώ ήμουν εγκλωβισμένος στο καβούκι μου, πιο μικρός αν θες, πιο ανίδεος ίσως του τι θέλω και πως πρέπει να το διεκδικώ...τότε, λοιπόν, δεν μίλαγα, δεν είχα το κουράγιο να δείξω τον αποτροπιασμό μου, ίσως να είχα πείσει τον εαυτό μου να μη με ενοχλεί και τόσο (αυτό κι αν ήταν ανησυχητικό!). Πλέον, όμως, δεν μπορώ αυτή τη γάγγραινα που είναι η ραχοκοκαλιά της "Ελληνικής Ασθένειας". Δεν θα ήταν καν υπερβολικό να υποστηρίξω ότι ακόμα και η παρούσα οικονομική κρίση απορρέει από αυτή ακριβώς την κακώς εννοούμενη ελληνικότητα του πατριώτη. Το δράμα μας ίσως στη μεταπολίτευση ήταν ότι προσπαθήσαμε να φιλτράρουμε αυτή την ελληνική βλαχουριά με μια δόση εκλεπτυσμένης ευρωπαϊκότητας. Καλό μου...σε όσες ΕΕ και να μπεις, όσο Γαλλικό Κινηματογράφο κι αν δεις...εεε καμάρι μου Ζαν Πωλ Σαρτρ δεν γίνεσαι!! Θα συνεχίσεις να είσαι το ίδιο κάγκουρας, το ίδιο κακομοίρης, το ίδιο απολίτιστο ζώον που θα καμαρώνεις για την ελεεινή ανδροπρέπεια σου...γιατί άνδρας δεν είσαι σε καμιά περίπτωση!

Η τοποθέτησή μου περί χείριστης ελληνικότητας, εφαρμόζεται εξίσου σε όλα τα κόμματα, τις κοινωνικές σφαίρες και τις ιδεολογικές επιρροές. Σαφώς, και η κανονικότητα βγάζει χρήσιμα συμπεράσματα ως προς το που κινείται ο μέσος, αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει όταν αναφέρεσαι στην Ελλάδα που ο μέσος παίρνει πάντα την όψη της πλειοψηφίας. Από κάτι ανεγκέφαλους που "ραδιοφωνίζουν" την αρβύλα τους, έναν πανίβλακα που κριτικάρει τους πάντες και τα πάντα από το "γυφταριό" του, ένα παρεάκι που δοκά - μυστήριο γιατί! - πως "ειδησιογραφίζεται", έναν λαό που αποχαυνώνεται με καμιά δεκαριά μαλάκες που "βάζουν στο τσουκάλι" τα βράδια του, και ένα τσούρμο ξανθιές που κοσμούν τα πρωινά του με την απειροσύνη της χαζομάρας τους. Τέτοιος είναι...τέτοιοι του έπρεπαν βέβαια, θα μου πεις!

Το ζουμί όλου του ελληνικού προβλήματος δεν είναι "αδέρφια" στην έλλειψη ιδεολογίας. Η πηγή είναι μια μεταπολιτευτική ιδεολογία που έχει ξεράσει όλο το πύον του ελληναριού. Κατά βάση - αν και προκλητικό αυτό που θα πω - οι πολιτικοί της μεταπολίτευσης λάτρεψαν τη δικτατορία, πολύ περισσότερο από τον κάθε δικτάτορα. Αυτό, λοιπόν, που ο κύριος Φ. Κρανιδιώτης ίσως δεν κατάλαβε είναι ότι δεν μας λείπει ιδεολογία...απλά υποφέρουμε από μια τη "υπερχρήση" μιας πολύ συγκεκριμένης ιδεολογίας!

"Οι καιροί που ήδη ήρθαν, η πατρίδα, απαιτούν ιδεολογικούς μαχητές και όχι ντιντήδες [..]Λίγο γκλαμουριά, πολύς βερμπαλισμός αλλά, αδέρφια, άμα δεν υπάρχει ιδεολογική ραχοκοκαλιά, μόνο με “αδερφίστικα” κόλπα, δεν κάνεις πολιτική. Ούτε κόμμα, ούτε χώρα πάει έτσι μπροστά."

Αυτή η δήλωση κρύβει τόσο παντελή άγνοια του προβλήματος, όσο και την πιο αποτρόπαια όψη της ελληνικής πραγματικότητας. Είναι κάτι τέτοιες δηλώσεις που με κάνουν να καταλαβαίνω πως τα ψωμιά μου εδώ είναι λίγα. Σπίρτο και οινόπνευμα χρειάζεται...σας ευχαριστώ που όσο και να προσπαθώ να εφαρμόσω τις αρχές του πολιτισμού που κάποιοι ευτυχώς μου έμαθαν...εσείς μου υπενθυμίζεται ότι πραγματικά είναι τόσο χαμένος κόπος...

Holy Talk

[Ντουκ, ντουκ]

- Ποιος είναι;

- Για τον Παράδεισο ήρθαμε. Το τελευταίο group για φέτος!

- Συγχωράτε με, αλλά είμαστε γιομάτοι.

- Τι εννοείς γεμάτοι καλέ μου παππούλη;

- Ααααα εκτός από άτυχοι, είσαστε και ζαβοί;

- Μας σας παρακαλώ, κοτζάμ Παράδεισος… τι εξυπηρέτηση είναι αυτή;

- Τεχνικά αν το δείτε, είσαστε έξω από τη πόρτα του Παραδείσου, οπότε δεν ισχύει καμία από τις διατάξεις της ΠεΘΚ.

- Της ποιας;

- Το tutorial βιντεάκι στη μεταθανάτια trance βλέπω δεν το είδαμε εεεεε; Ατιμούτσικα!!

- …

- ΠεΘΚ, όπως “Παραδείσιος εκ Θεού Κώδικας”. Για τις δική σας περίπτωση, σας καλύπτουν βέβαια σχετικές διατάξεις της Συνθήκης “Χερουβίμ-Μεφίστο” και ό,τι ισχύει για τον ενδιάμεσο χώρο με τους από κάτω.

- …

- Ντιπ δεν καταλαβαίνετε εεε;; Ε βέβαια, αφού στο μεσοδιάστημα μου κάνατε socializing. Λες και δεν έχουμε εμείς εδώ facebook και wi-fi να κάνετε τη δουλειά σας.

- …

- Ααααααα με κουράσατε. Λοιπόν, σε απλά ελληνικά... είμαστε οβερμπούκντ εδώ. Να αποταθείτε στους κάτω. Μόνο να αντέχετε τη ζέστη. Ο κλιματισμός τους έχει χαλάσει εδώ και εγώ δεν ξέρω πόσα χρόνια.

- … Τι είναι αυτό που ακούγεται;

- Το OST του Παραδείσου… Μα καλά εσείς εκεί κάτω Nirvana δεν ακούγατε; Τι ρωτάω; Από το ντύσιμο και μόνο, το πολύ για Κέλυ Κλεκίδου σας κόβω… Nice to meet you dudes!! Άντε πάω γιατί έχω να γυαλίσω και το Graal… την τύχη μου μέσα!!!

Christmas Legends

Πηγή: Homocomix

Ναι, ναι ξέρω …τα Χριστούγεννα δεν πρέπει να είσαι χαρούμενος γιατί όλοι είναι χαρούμενοι.

Ναι, ναι ξέρω …τα Χριστούγεννα είναι ένδειξη ποιότητας να μη γυρνάς με ένα χαζοχαρούμενο ύφος που σου δημιουργεί παιδικότητα.

Ναι, ναι ξέρω …η αξία της φιλανθρωπίας πρέπει να επεκτείνεται όλο το χρόνο.

Ναι, ναι ξέρω …τα δώρα δεν είναι η πραγμάτωση της αγάπης και του ενδιαφέροντος.

Ναι, ναι ξέρω …το χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν είναι καν ελληνικό έθιμο.

Ναι, ναι ξέρω …η αισιοδοξία δεν συνάδει ούτε με τη καλλιτεχνική έκφραση, ούτε με τη πραγματική κουλτούρα.

Ναι, ναι τα ξέρω όλα αυτά! Όπως ακριβώς ξέρω ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν πολύ καλύτερα για όλο τον κόσμο. Μερικές απλά φορές έχει αξία έχει να βλέπεις και το θετικό, όσο καλά και αν κρύβεται. Ακόμα ίσως και αν δεν υπάρχει καν. Το πολύ-πολύ να σε πούνε χαζοχαρούμενο. Σιγά την απώλεια!!

…και έχει σημασία ότι όλα αυτά στα λέει ο πιο μεγάλος γκρινιάρης του κόσμου!!!

ΠΡΟΠΟ with Jesus

Το έχω πει πολλές φορές πως οι άνθρωποι είναι τα λάθη τους. Πρωτίστως τα σωστά τους βέβαια, αλλά σίγουρα και τα λάθη τους. Άσε που ο κόσμος ποτέ δεν θα βιαστεί να σε χαρακτηρίσει με αυτό που πράττεις ορθά. Δεν είναι τυχαίο ότι η αγνωμοσύνη υπήρξε χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης ακόμα και πριν κατέβει από τα δέντρα. Αντίθετα, για το λάθος - όσο μικρό κι αν είναι - υπάρχουν εκείνοι που μπορούν να στο βαράνε μια ολόκληρη ζωή. Η ρετσινιά δεν λέγεται τυχαία έτσι! Αν, λοιπόν, μια φορά προσέχουμε να κάνουμε το σωστό, εκατό πάνω πρέπει να προσέχουμε όταν ξανακάνουμε το λάθος μας. Ναι καλά με ακούσατε! Το να κάνεις μια φορά ένα ατόπημα είναι θεμιτό. Το να πέφτεις συνεχώς, όμως, στην ίδια λούμπα είναι αν μη τι άλλο αφελές… για να μη πω και κάτι χειρότερο!

Και μετά τη θεωρία πάμε στα case studies…

Case Study 1: “Ξέρουμε ότι κάποιες φορές σας πικράναμε, σας σκανδαλίσαμε ίσως.”

Η πατρότητα της έκφρασης όσο παράξενο κι αν ακούγεται δεν ανήκει στη Πέπη Τσεσμελή και το αξέχαστο σουξέ της (Αλήθεια… ποιος σαμποτάρει btw τη καριέρα της Πέπης;). Η ατάκα της πρώτης μελέτης περίπτωσης ανήκει στους εκπροσώπους της Ελληνικής Ιεραρχίας!! How cool is that? Οι «πνευματικοί πατέρες» αυτού του τόπου με περισσή σύνεση και ταπεινοφροσύνη κυκλοφόρησαν το νέο σουξέ που θα κυκλοφορεί σε κάθε σαλόνι γριάς μετά τη μεγάλη επιτυχία του Χριστόδουλου «Κώστα, Κώστα μου Σημίτη/ σου την άνοιξα τη μύτη/ έξω από της γριάς το σπίτι/ με ταυτότητα για δίχτυ». Εξέθεσαν, λοιπόν, τη θέση τους, και κυρίως την αυτοκριτική τους, για τη παρούσα οικονομική κρίση. Καλά κι εσύ το αυτοκριτική μη το δένεις και κόμπο! Γιατί αν διαβάσετε την εν λόγω καυτή επιστολή θα νομίζετε στη καλύτερη ότι ο μέσος εκπρόσωπος της Εκκλησίας είναι ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Και ο λόγος του Θεού από τους αντιπροσώπους του στη γη (τύφλα να έχει η Nissan Νικ.Ι Θεοχαράκης!!) κλείνει: «Με αυτό το πνεύμα, συσπειρωμένοι γύρω από την μεγάλη μας οικογένεια, την Εκκλησία, επισημαίνοντας τα λάθη μας, αναζητώντας νόημα ζωής στην αγάπη, θα βγούμε από αυτή τη δύσκολη ώρα.»… Βρε άντε μου στο δ…

Case Study 2: “Πρέπει να αναρωτηθούμε τι πήγε λάθος στο μήνυμά μας, σε ολόκληρο τον τρόπο με τον οποίο εναρμονιζόμαστε με την χριστιανική ζωή”

Η πατρότητα της εν λόγω έκφρασης δεν ανήκει στον Καρατζαφέρη λίγο πριν δει τα ποσοστά του να πέφτουν. Ούτε στη Μπουμπούκα του Master Chef όταν έμαθε για το απαράδεκτο γεγονός ψιλό-εκβιασμού παίκτη, αφού χωρίς τη θέληση του διεγνώσθη ως οροθετικός. Ο πνευματικός πατέρας από την άλλη μεριά του σχίσματος, ο αγαπητός σε… γουατέβα Πάπας έκανε μια δήλωση για τα περιστατικά παιδοφιλίας στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας. Ο Βενεδικτούλης προχώρησε και σε μια εξέχουσα κοινωνιολογική ανάλυση επιπέδου υποστηρίζοντας ότι «τα περιστατικά κακοποίησης πρέπει να ειδωθούν μέσα στο γενικότερο κοινωνικό πλαίσιο της εποχής της δεκαετίας του '70, όταν δηλαδή η παιδοφιλία δεν θεωρείτο το απόλυτο κακό, όπως σήμερα.» WTF… ήσασταν και στο Woodstock;

Τι συμπεραίνεις αγαπητέ αναγνώστα μου από τα δύο Case Studies που σου παρέθεσα;

Συμπέρασμα Α’: Δεν υπάρχεις Θεός!! Μια στο εκατομμύριο να υπήρχε θα είχε κατέβει ο ίδιος να τους γαμωσταυρίσει και μετά θα ξανανέβαινε πάνω για να βρει την ησυχία του. Θεός-Αθεΐα… γράψε 2!

Συμπέρασμα Β’: Αν μία πάλι στο εκατομμύριο υπάρχει, τότε είναι Έλληνας!! Κοινώς, γύρω του γίνεται το συμπούρδελο και αυτός κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Θεός-Ελληνικότητα… γράψε 2!

Συμπέρασμα Γ’: Υπάρχει δεν υπάρχει Θεός, εσένα μια φορά οι επίσημοι φορείς του σε έχουν για πολύ μεγάλο ΜΑΛΑΚΑ!! Θεός-Είμαστε Μαλάκες… γράψε 2!

Cassandras on Unusual Ways!

Γεια σου ρε Νικόλ με τους παράξενους τρόπους σου! Τι πάει να πει παράξενος σε τελική ανάλυση; Αυτός που δεν περιμένεις; Αν το καλοσκεφτώ, τίποτα θαρρώ πως δεν έχει κανείς για δεδομένο. Ακόμα και ο ίδιος μας ο εαυτός έχει το ταλέντο να μας αποδεικνύει πόσο λάθος μπορεί να είμαστε στη πραγματικότητα. Είναι, όμως, αυτή η εγγενής αβεβαιότητα στο καθετί που κάνει τη ζωή μας να έχει ενδιαφέρον …εντάξει ίσως όχι και στα πάντα. Δεν ξέρω το κατά πόσο να μην έχεις στον ήλιο μοίρα, σου δίνει και τρελή όρεξη για ζωή όσο και υπερβάλλουσα χρησιμότητα! Έξω από το μέτρο κάθε πράγμα χάνει την όποια αξία του τελικά.

Όταν μιλάς για το θετικά απροσδόκητο …αυτό που ξυπνάς κάθε μέρα και αναρωτιέσαι αν υπάρχει ακόμα… τότε καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν παράξενοι τρόποι. Είναι αυτοί που ορίζουν τη διαφορετικότητα. Αυτό το άλλο, που τόσο καιρό μπορεί να μην είχες συνειδητοποιήσει ότι δύναται να συμβεί. Αυτό που όλοι γύρω σου με περισσή κυνικότητα σου πιστοποιούσαν ότι είναι άπιαστο όνειρο. Κι εσύ βέβαια, έπρεπε να τους πιστέψεις. Μέχρι εκείνο το σημείο που σήμερα, μακριά από διάφορες Κασσάνδρες, κάθεσαι και σκέφτεσαι ότι αφού το πέτυχα εγώ, γιατί να μη μπορεί να το καταφέρει και κάποιος άλλος; Γιατί η κάθε Κασσάνδρα αυτής της μαραζωμένης πόλης να πρέπει να πάρει αυτό το ρόλο στη διανομή; Τι έκανε λάθος και πρέπει να παίξει τον κομπάρσο στη δεύτερη πράξη που το μόνο που ξέρει είναι να σπέρνει το κίνδυνο και τις έριδες; Και όσο αναρωτιέσαι βραδιάτικα, συνειδητοποιείς ότι σε αυτά τα άτομα δεν υπήρξαν ποτέ παράξενοι τρόποι. Ή ακόμα κι αν υπήρξαν δεν είχαν το σθένος ή ακόμα και την όρεξη να «πιάσουν τον ταύρο από τα αρχίδια». Αντ’ αυτού, στη προσπάθεια να δικαιολογήσουν την απραξία τους ή καλύτερα την αδυναμία τους, έσπευδαν να σε πείσουν ότι οι παράξενοι τρόποι δεν πρόκειται ποτέ να έρθουν και ότι το να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι, ακόμα και να παραμυθιάζεις τον εαυτό σου (πόσο όμορφο πράγμα αλήθεια αυτό …σκεφτείτε το λίγο!) είναι ένδειξη ενός αδύναμου χαρακτήρα. Οι δυνατοί εξάλλου, σε ένα κόσμο που πλημυρίζει από κυνική δυναμικότητα, είναι άσπιλοι, αμόλυντοι, αταλάντευτοι και κυρίως… αναμάρτητοι!

Λίγο καιρό μετά, πιστεύοντας πλέον στους παράξενους τρόπους όσο ποτέ άλλοτε, καταλαβαίνω ότι δεν έχω τι διάθεση να παίξω το ρόλο της Κασσάνδρας. Προτιμώ χίλιες φορές να είμαι ο χαζοχαρούμενος που πιστεύει στη διάσωση της Τροίας. Έτσι κι αλλιώς η νοητική μας Τροία …σε αντίθεση με τη μυθική… όσες φορές κι αν πέσει, πάντα καταφέρνει να αναγεννήσει την αίγλη της από τις ίδιες της τις στάχτες…

Καληνύχτα… και με πολλούς παράξενους τρόπους εύχομαι!

Ο Freddy βαδίζει στον Ευρωμονόδρομο

Πηγή: Από το Flick κάποιου χρήστη

Βαδίζουμε στους δρόμους που πάντοτε επιλέγουμε ή σαν τους χειρότερους εφιάλτες μας περπατάμε άθελα μας στο δρόμο με τις λεύκες; Πόσο ψευδαίσθηση είναι το γεγονός ότι είμαστε κύριοι των επιλογών μας; Βαριά φιλοσοφία που θα έκαναν τον Πλάτωνα και τον Hume να έρχονται σε απανωτούς οργασμούς. Από την άλλη ο Freddy σεργιανάει καθημερινά στις ζωές μας, πρόσφατα και σε τρισυπόστατη μορφή, βλέπε Άνγκελα, Στρος-Κάν και Τρισέ. Σε αντίθεση με τα κουρελιασμένα ρούχα μπορεί αντ’ αυτού να φορά ταγεράκι και κουστουμάκι – μα σκεφτείτε πόσο cult θα ήταν ο Freddy με ταγιέρ alà Μερκελ;;;;!!!! – αλλά αυτό σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να σε καθησυχάσει ότι δεν μπορεί να σε πετσοκόψει καθώς εσύ θα παίρνεις τον υπνάκο σου.

Ο λήθαργος του Έλληνα, είναι αλήθεια, ότι δεν έχει προηγούμενο. Δηλαδή ανέκαθεν ήταν ολίγον τι κοιμήσης, αλλά βρε αδερφέ μου το έχει παρακάνει τελευταία! Απλό παράδειγμα αυτός ο Χατζηδάκης. Μεγάλη αδυναμία του έχω σας λέω! Εξ απαλών ονύχων (…γιατί τα έχει κι αυτός τα χρονάκια του) τον άκουγα να μιλά στη τηλεόραση και δάκρυζα (μη ψαρώνεις …όχι από συγκίνηση, αλλά από τα γέλια). Βέβαια δεν πίστευα ποτέ, ότι ένας άνθρωπος μπορεί να είναι τόσο απροσάρμοστος. Εντάξει γράψε λάθος! Για το Χατζηδάκη το πίστευα …άντε και για την Παπακώστα! Που μεταξύ μας πολύ θα ήθελα να τους δω ντουετάκι σε ανάλογα event ψυχαγωγικού χαρακτήρα! Ξέρεις …κάτι σαν το “Just the 2 of Us”!

Έχουμε και λέμε λοιπόν αγαπητέ μου αναγνώστη σαΐνι …γιατί εσύ σε αντίθεση με το Χατζηδάκη για να με διαβάζεις έχεις τουλάχιστον 50 μονάδες IQ πάνω από το μέσο όρο! Είσαι βουλευτής εν έτος 2010 προς 2011. Ο κόσμος δύσκολα τα βγάζει πέρα. Βάζεις δάκτυλο στις ΔΕΚΟ …που μεταξύ μας καλά κάνεις …μη σου πω ότι ολόκληρη κωλονοσκόπηση πρέπει να κάνεις! Έξω από το τσαρδί σου στο Σύνταγμα – το «λίκνο» της γουατέβα δημοκρατίας – γίνεται συγκέντρωση του πόπολου. Ξέρεις μωρέ εκείνοι οι νοματαίοι που το 1789 έκαναν το χαμό στας Παρισίους. Ναι εκεί που αυτοεξορίστηκε ο εθνάρχης. Που στο Παρίσι εξόρισε με κι εμένα, χάρη θα μου κάνεις! Κι ενώ, λοιπόν, ξέρεις το δεδικασμένο της Μαρίκας της Αντουανέτας (κάτι σαν το Σ.τ.Ε της εποχής), εσύ αποφασίζεις να βγεις έξω για τσάρκα. Σημειωτέον είχε κωλόκαιρο τη μέρα – όχι που σε γνώρισα – αλλά που είχες αυτές τις ηρωικές απίστευτου ευφυΐας αποφάσεις. Και ερωτώ ο ταλαίπωρος Μηδενικός. Θα σου ερχόταν ξαφνικό - τύπου “πως έγινε αυτό βρε αδερφέ”, “μα τον Τουτατή”, “what the fuck”, “τι φλασιά ρε φίλε μου” και τα τοιαύτα – αν σου ερχόταν κάνα μάρμαρο στο κεφάλι από το πόπολο; Ρητορικό είναι το ερώτημα, μη τρέξετε να απαντήσετε!

Ο σοφός λαός λέει πως όπου στρώσεις θα κοιμηθείς. Εγώ λέω πως στο δρόμο που θα βγεις να περπατήσεις …baby think twice! Τα έχει πει και η Celine, οπότε ποιος είμαι εγώ να την αψηφήσω;

Historia de un Amor

- Πες μου μια ιστορία γιαγιά!

- Τι θες σκασμένο από τη ζωή μου;

- Μια ιστορία σου λέω …πριν κοιμηθώ!

- Τι είδους ιστορία;

- Μια ιστορία αγάπης θέλω …ναι αυτό θέλω.

- Κοίτα το σκατό που ακόμα δεν βγήκε από το αυγό του και θέλει και έρωτες.

- Γιατί γιαγιά; Είναι κακό να θέλω μια ιστορία αγάπης;

- Όχι κοκόνα μου …κακό δεν είναι .

- Θα μου πεις λοιπόν;

- Όχι.

- Τι θα πει όχι;

- Όχι σημαίνει πως εσύ θες να ακούσεις για τις παραμυθένιες πριγκίπισσες και τους όμορφους πρίγκιπες που όλα έρχονται εύκολα. Και αυτό δεν είναι ιστορία αγάπης μωρό μου.

- Να μου πεις τότε την ιστορία σου με τον παππού …αυτή να μου πεις!

- Και γιατί νομίζεις ότι αυτή είναι μια ιστορία αγάπης;

- Δεν τον αγάπαγες τον παππού;

- …

- Γιατί δεν μιλάς και με κοιτάς;

- Τόσο μικρή και κάνεις τόσο σκληρές ερωτήσεις πριν πας για ύπνο! Δεν ήθελα ποτέ να γίνω ο άντρας σου και να ακούω τη κρεβατομουρμούρα σου πριν κοιμηθώ γλωσσού.

- Θα μου πεις τελικά την ιστορία;

- Όχι …και ξέρεις γιατί;

- Γιατί;

- Γιατί πρέπει να μάθεις να τις φτιάχνεις μόνη σου τις ιστορίες αγάπης σου και να μην τις ακούς.

- Γιατί;

- Γιατί η ζωή κοκόνα μου δεν είναι αφήγηση …είναι πάθος στιγμών. Δεν είναι αψεγάδιαστος λόγος ενός παραμυθά, αλλά λαχανητό ενός δρομέα.

- Τι εννοείς;

- Ευλογημένη να είσαι και θα μάθεις! Άντε για ύπνο τώρα.

…

- Γιαγιά να σε ρωτήσω κάτι;

- Τι πάλι ρε ζουλάπι;

- Σήμερα στη κηδεία δεν έκλαιγες. Δεν τον αγαπούσες τον παππού;

- Επειδή τον αγαπούσα τόσο μα τόσο πολύ …για χάρη του… δεν έχυσα ούτε ένα δάκρυ! Αυτό θα πει αγάπη.

- Τι;

- Ακόμα και στον απόλυτο πόνο… εκεί που άλλος έχει χαθεί ... εσύ να σκέφτεσαι και να πράττεις όπως ο άλλος θα ήθελε. Καληνύχτα ψυχή μου!

- Καληνύχτα γιαγιά!

XY^2 ή Γιατί απλά είμαστε ένα Μεγάλο Κρεβάτι!

Η παγκόσμια τάξη των πραγμάτων και της φύσης είναι η χαρά του Χ και του Υ. Με τις πιθανότητες στο τσεπάκι μας συνδέουμε τα όμοια με τα ανόμοια και ό,τι μας κάτσει. Δεν το λες και μεγάλη πετυχεσιά, αλλά τι να το κάνεις. Ελπίζεις ότι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος …και μια λεμονιά θα ανθίσει στη γειτονιά. Ένα κιλό ζαμπόν κύριε Στέφανε και τα τοιαύτα!

Το θηλυκό και το αρσενικό είναι διαφορετικά. Πώς να το κάνουμε μανίτσα μου! Όχι στο ότι ο ένας θέλει γήπεδο και η άλλη shopping μέχρι τελικής πτώσης, γιατί αυτά τα κοινωνικά πρότυπα έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια. Ένας γιατρός ή νευροβιολόγος θα μπορούσε κάλλιστα να σας εξηγήσει πόσο θεμελιωδώς διαφορετικά λειτουργεί ο ένας εγκέφαλος από τον άλλο. Ένα junk mail που κυκλοφορεί στα mailbox όλων μας, μας έχει γνωστοποιήσει ότι σε αντίθεση με το δαιδαλώδες κατασκεύασμα που ονομάζεται γυναικείος εγκέφαλος, υπάρχει και ένα τόσο μονοδιάστατο που λέγεται ανδρικός. Στερεοτυπικός είσαι αγαπητέ μας Ζερό (αυτό btw πολύ γαλλικό μου κάνει όταν με φωνάζετε έτσι) θα μου πείτε. Ναι είμαι, θα σας πω, γιατί έχω μάτια και βλέπω! Άντρας που στοιχειωδώς τα έχει βρει με τον εαυτό του ΘΕΛΕΙ να κάνει σεξ. Αυτούς που συναγωνίζονται την άμωμο παρθένα, να τους φοβάστε λίγο. Υπήρξα και ξέρω τι είχα μέσα στον εγκέφαλο μου!! Είναι αυτό το Υ μάλλον που του γαμάει τον εγκέφαλο …δεν εξηγείται αλλιώς! Και η μάχη των φύλων καλά κρατεί ανά τους αιώνες, με το πονοκέφαλο να είναι το χάπι δια πάσα νόσο και μαλακία.

Φαντάσου, λοιπόν, τώρα το σκηνικό όταν έχεις να κάνεις με δύο άντρες. Πρώτον, η Durex κάνει χρυσές δουλειές. Δεύτερον, τα έπιπλα του σπιτιού παίρνουν άλλη χρηστική διάσταση. Τρίτον, το lunch break γίνεται fuck break. Τέταρτον, η σοκολάτα λογικό θα ήταν να μην έχει θέση στη ζωή τους (πράγμα που δεν γίνεται και χρίζει περεταίρω έρευνας). Πέμπτον, η ισορροπία της μονιμότητας κλονίζεται κάτω από το τσαμπέ ζαχαροπλαστείο που ξεδιπλώνεται εκεί έξω.

Δικαιολογίες για τα αδικαιολόγητα; Μπορεί!! Το θέμα είναι ένα …το ΧΥ² είναι άτιμο πράγμα …και η μάχη της ζωώδης πλευράς με την «ανθρώπινη» καλά κρατεί…

Τέσσερα κρατούμενα για τα φετινά Χριστούγεννα!

Παρέλυσα σε λέω … παρέλυσα! Έτσι διαβάζω στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς τύπου. Χιόνια στο καμπαναριό που Χριστούγεννα σημαίνουν, αλλά δεν θέλει πολύ κατά τη γνωστή παραλλαγή του τραγουδιού από τη Σωσώ (αυτή τη cult φιγούρα από τα Εγκλήματα ντε) να ψοφήσει όλο το χωριό. Εμείς πάντως στην Αθήνα, φθηνά την έχουμε βγάλει αγαπητοί μου. Γιατί μπορεί να αγαπάς τα Χριστούγεννα παρέα με το χιόνι τους, μιας και Άη Βασίλη με μπικίνι δεν εύχομαι ούτε στο χειρότερο εχθρό μου να δει, αλλά αν σου έρθει και λογαριασμός του πετρελαίου δεν νομίζω ότι θα πετάξεις από τη χαρά σου. Οπότε κρατούμενο ένα, μια χαρά τη βγάλαμε και φέτος!

Δεκέμβρης, λοιπόν, έφτασε και τα Χριστούγεννα πλησιάζουν στα μούτρα μας ολοταχώς. Τα φωτάκια σε λίγο θα ανάψουν, οι μαγαζάτορες ελπίζουν να κάνουν επιτέλους δουλειές, ο Μίχαλος θεωρεί ότι με μια μέρα παραπάνω θα βγάλει τη χασούρα όλου του χρόνου (άτιμα logistics, έχετε καταστρέψει τα καλύτερα παιδιά), η Ντόρα θα γράψει για πρώτη φορά γράμμα με όλη της την καρδιά στον Άγιο το Βασιλάκη και ο Καραμανλής επιτέλους θα περιμένει μπροστά στο δέντρο το νέο Xbox Kinet. Ζωάρα που λέει και η Cindy! Από την άλλη, οι μελαγχολίες θα χτυπήσουν κόκκινο, ο Νικήτας θα ανάψει το δέντρο με το ρίμελ να τρέχει από τα μάτια (και εικάζεται και με μια καρδούλα χίλια κομμάτια, κατά το προσφιλές άσμα της Απόβλητης), οι ιδιωτικοί απολογισμοί πλέον θα είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό αρνητικοί (δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του Γιώργου), ο Αντώνης στο ρόλο του βοσκού που χάνει το μαντρί του θα δώσει ρέστα και τα μπαλκόνια θα πήξουν στην αρνητική όψη του εορταστικού στολισμού. Κρατούμενο δεύτερο, have a merry little X-mas my ass!

Από την άλλη, αυτά τα Χριστούγεννα για μένα είναι εξεχόντως διαφορετικά από άλλες χρονιές. Δεν ένιωθα ποτέ, βέβαια, αυτή τη κατάθλιψη που πιάνει όλο τον κόσμο. Δυσκολευόμουν να καταλάβω δηλαδή, γιατί πρέπει να έχεις κάποιον αναγκαστικά δίπλα σου επειδή είναι γιορτές. Υπήρξαν πολλές στιγμές που ήθελα να είμαι σε μια σχέση, το ζητούσα, το ήλπιζα … ίσως και με αδέξιες και απέλπιδες κινήσεις να το προσπαθούσα, αλλά ποτέ δεν το έκανα γιατί απλά είναι Χριστούγεννα ή Άγιος Βαλεντίνος ή Πάσχα ή της Οσίας Κλεονίκης. Μιλάω εκ του ασφαλούς θα πει κάποιος! Μπορεί, αλλά αυτό μπορούν να το πιστοποιήσουν και φίλοι μου αν τους ρωτήσετε. Παρακαλώ μόνο παραλείψτε αν γίνεται την όποια αναφορά στη διάχυτη δραματικότητα μου, γκρίνια και διάθεση παραπόνου. Θα σας ήμουν υπόχρεος … και συνεπώς κρατούμενο τρίτο!

Αγαπώ τα Χριστούγεννα! Λατρεύω ακόμα και αυτό το κιτς στοιχείο που δεν επιθυμούν να κρύψουν διακαώς. Γιατί κάτω από ένα δέντρο θα είμαστε πάντα εκείνα τα μικρά παιδιά που περιμένουμε με ανυπομονησία τον Άγιο Βασίλη και τρέχουμε το πρωί της Πρωτοχρονιάς στο δέντρο χωρίς καν να πλύνουμε πρώτα τα δόντια μας. Κι ακόμα και τώρα που σας γράφω σε μια καρέκλα με το Laptop και τα προνόμια του wifi δίπλα από το στολισμένο δέντρο, ξέρω ειλικρινά πως ένα κομμάτι εκείνου του παιδιού που μια Πρωτοχρονιά αγκάλιαζε τον ολοκαίνουργιο Φωτεινούλη του … είναι κάπου εδώ γύρω. Κρατούμενο τέταρτο θαρρώ … και μέγιστο ίσως!