Ημέρες Λήθης και Μη-Λήθης

Από μικρός μισούσα τις επετείους. Ίσως γιατί η μνήμη μου ποτέ δεν με βοηθούσε στο να θυμάμαι γενέθλια, γιορτές και λοιπές ημέρες θύμησης και περισυλλογής. Με τον καιρό βέβαια, η ανάγκη – πολλές φορές η όχι τόσο ευχάριστη – με έκανε να αναμοχλεύω στο μνημονικό μου ημέρες κλειδιά. Τα δικά μου σημεία αναφοράς! Παρότι, λοιπόν, δέχθηκα να διατηρώ τα σημεία της προσωπική μου μη-λήθης, δεν συνέβη το ίδιο και με τις συλλογικές επετείους.

Καταλαβαίνω ότι η περιορισμένη λειτουργική ικανότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου, όπως επιλέγει να διατηρεί ο μέσος άνθρωπος, μπορεί να τον κάνει να ξεχνά τη σημασία πολλών πραγμάτων, αλλά δεν κατανοώ γιατί πρέπει να έχουμε μία συγκεκριμένη ημέρα για τη γυναίκα, τη μητέρα, τα κουνέλια, την καρέτα-καρέτα και το σπάνιο κολεόπτερο του Αμαζονίου που έκανε την ‘πλουσία’ των Μήτσων τόσο ‘πλουσία’.

Αντιδραστικό από κούνια θα με έλεγε η μάνα μου. Εγώ θα το ονόμαζα αντ’ αυτού στυγνό ορθολογισμό. Αν ξεχάσω κάτι είτε ηθελημένα θα το έχω απεμπολήσει, ή απλά πρέπει να μου το θυμίσεις και εγώ θα πράξω τα δέοντα. Στη πρώτη περίπτωση, σημαίνει ότι αφήνω πίσω μου το σκάρτο πράγμα, απογυμνωμένος από εμμονές! Στη δεύτερη περίπτωση, αναγνωρίζω την ελλιπή εγκεφαλική μου λειτουργία, απλά!

Άσχετο με το κλίμα του κειμένου, αλλά εγώ θέλω να έρθει το καλοκαίρι. Ήλιος, θάλασσα, κοντομάνικα, βερμούδες, ένα ποτό στο χέρι και σε μια παραλία με το ζουζούνι να λιάζομαι. Ζητάω πολλά εν μέσω χιονιά, μιας αδιάφορης ημέρας μνήμης και εν αναμονή μιας λατρεμένης προσωπικής ημερομηνίας μη-λήθης που θα περάσω υπό horror διάθεση;