Role-playing

Υπάρχουν κάποια παιδιά – πιο μεγάλα – που πιστεύουν ακόμα στα παραμύθια. Αναμένουν εκείνους τους πρίγκιπες που θα έρθουν πάνω στο άσπρο άλογο και θα σώσουν τη μέρα. Εκείνα θα παίζουν πάντα στο ρόλο της πριγκιποπούλας που θα προσμένει καρτερικά τον αγαπημένο της – τον ‘Έναν’ – για να του δώσει την παρθενία της, την οποία φυλάει ως κόρη οφθαλμού (σήμερα όπου παρθενία, βάλε την κάθε είδους κατ’ επίφαση αγνότητα). Τελικά, τα παραμύθια έχουν καταστρέψει ακόμα και τα καλύτερα παιδιά…

Ο ρόλος που θέλει ο καθένας μας να παίξει στη ζωή του, προφανώς και δεν είναι μονοσήμαντος. Βλέπεις, η αυστηρότητα στη σκέψη και στην πράξη δεν βοήθησε ποτέ κανέναν. Κι όσο και να προσπαθούμε να φτιάξουμε τον κόσμο μας σε κουτάκια – για δική μας περισσότερο ευκολία – πάντα κάτι θα γίνεται και θα ανατρέπει το δεδομένο. Αυτό αν δεν κάνω λάθος, λέγεται ζωή! Κάτι που τα παραμύθια αρνούνται πεισματικά να μας το μαρτυρήσουν. Ακόμα και η Σταχτοπούτα – εκείνο το κοντοπούτανο - μετά το ρόλο της κατατρεγμένης ορφανής, ίσως να έλαβε και το ρόλο της χαρωπής νοικοκυράς, της μάνας, της κερατωμένης ή ακόμα και της μοιχαλίδας. Αυτό, όμως, είναι κάτι που δεν θα το μάθουμε ποτέ, γιατί προφανώς σε κανένα παιδικό κρεβάτι πριν τον ύπνο δεν θα εξιστορηθεί!

Ο αυτοπροσδιορισμός είναι λέξη κλειδί σε όλη αυτή τη συζήτηση. Αν το καλοσκεφτείς, οι περισσότερες ψυχολογικές παθήσεις πηγάζουν από το γεγονός ότι προσδιορίζουμε τον εαυτό μας μονοσήμαντα. Είμαι αυτό και τίποτε άλλο. Γι’ αυτό πρέπει να αποφύγουμε τις ταμπέλες όπως ο διάολος το λιβάνι. Κάποτε είχα ρωτήσει κάποιον ‘τι θεωρείς ότι είναι αυτό που σε περιγράφει;’. Η απάντηση ήταν αποστομωτική και σχεδόν σοκαριστική: ‘είμαι gay!’. Από ό,τι θα μπορούσε να επιλέξει, αυτός απάντησε το τι κάνει στο κρεβάτι του… ό,τι και να σήμαινε αυτό. Θα μπορούσε να σκεφτεί τόσα πράγματα, όμως αυτός θεώρησε ότι αυτό τα περιέκλειε όλα.

Τι μας εγκλωβίζει σε έναν ρόλο; Οι φόβοι μας; Τα άσχημα βιώματα; Οι ανασφάλειες; Η μοναξιά; Ο εγωισμός; Δεν ξέρω ειλικρινά! Αυτό που νομίζω ότι κατανοώ, είναι ότι σκοπός σε αυτή τη ζωή τη ριμάδα είναι να συλλέγουμε στιγμές… να ζούμε πράγματα. Για παράδειγμα, βλέπω συχνά-πυκνά στο φιλικό μου χώρο συζητήσεις για τις αποτυχημένες σχέσεις. Τι πάει να πει αποτυχημένη σχέση; Ποιο ουτοπικό παραμύθι επιτάσσει την ανυπαρξία ημερομηνίας λήξης σε μια σχέση; Αυτό το γαμημένο ‘και έζησαν αυτοί καλά’, πόσους ανθρώπους έχει καταστρέψει; Ποιος έξυπνος ξεσκίζει τον έρωτα και την απαράμιλλη ομορφιά του, στο βωμό της αξίας του ‘έρωτα ζωής’; Το λέω μετά βεβαιότητας, αλλά πιο μεγάλη μούφα από το ‘life-time love’ δεν υπάρχει. Πόσο Hollywood πια στη ζωή μας; Πόσο Βικτωριανός ρομαντισμός του χειρίστου είδους; Πόσο πουριτανισμός στο μεγαλείο του;

Το να εγκλωβιστείς σε ένα ρόλο ή ακόμη και σε έναν εικονικό κόσμο, στον οποίον θεωρείς ότι τα πάντα ακολουθούν νόρμες, κανόνες, στατιστικές και αλγόριθμους είναι ίσως η καλύτερη δικαιολογία για να μείνεις άπραγος. Αν όντως γνωρίζεις ότι κάποια μέρα θα έρθει το τέλος (και αυτό είναι το μόνο βέβαιο σε αυτή τη ζωή), τότε η βέλτιστη στρατηγική είναι να κλειστείς σε ένα δωμάτιο και να κάτσεις σε μια καρέκλα και να περιμένεις καρτερικά το τέλος. Αν και πάλι δεν είσαι σίγουρος αν θα σου έρθει το ταβάνι στο κεφάλι.

Το πρόβλημα δεν είναι να φοβάσαι να ζήσεις. Αυτό βρε αδερφέ τουλάχιστον αντιμετωπίζεται ακόμα και με ψυχολογική υποστήριξη. Το πραγματικό πρόβλημα είναι να έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι δεν πρέπει ή απλά δεν αξίζει να ζήσεις. Εκεί δεν μπορεί κανείς να σε βοηθήσει. Εκεί η μόνη λύση είναι μια βόλτα Τατοϊου και Χαριλάου Τρικούπη γωνία. Πλήρως ανακαινισμένο, δίχως κάγκελα. Βολεύει και το Β7…