Semantics^6

Συνειδητοποιώ ότι έχω διολισθήσει σε ένα ακόμα μεροληπτικό αμάρτημα, εκείνο της ξένο-λαγνείας, ειδικά στον τομέα της σημασιολογίας. Ξέρω εκ των προτέρων τι θα πεις αυστηρέ μου αναγνώστη, ότι δηλαδή είμαι ένα αδαές βλαχάκι της ελληνικής υπαίθρου που θέλει να βγάλει μετά βδελυγμίας από πάνω του το μπουζούκι και να το αντικαταστήσει με την ηλεκτρική κιθάρα του Clapton. Γι’ αυτό κι έρχομαι σε αυτό το σημείο να ασχοληθώ και με την ξένη μουσική. Σήμερα η στήλη των semantics δεν θα ασχοληθεί με στίχους του τύπου ‘αν υπήρχες θα σε χώριζα’, αλλά με κάτι πολύ πιο ευτελές… με το σύγχρονο ύμνο του μαζοχισμού. Στο τραπέζι της ανάλυσης θα βρεθεί σήμερα ο μισητός, ο σιχαμένος (anisixos βγες από το προφίλ μου!), ο όξω από δω τελοσπάντων Βρούνος ο Αρειανός, ή κατά κόσμο Bruno Mars.

Ο Βρούνος ερμηνεύει το τραγούδι του καλού παιδιού, το οποίο μια αλόγα το κάνει ό,τι θέλει. Στην Ελλάδα θα το λέγαμε σύνδρομο Ξανθόπουλου, ή εσχάτως και σύνδρομο Κούβελου. Το άσμα αρχίζει με την περιγραφή της εν λόγω καριόλας (sic) που ομολογουμένως ζει μια κολασμένη και άσωτη ζωή, ‘παίρνεις, παίρνεις, παίρνεις (η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης και το πιάνεις και το υπονοούμενο) τα πάντα, αλλά δεν δίνεις ποτέ’. Να φανταστείτε η τσούλα όταν τον πρωτοφίλησε ‘είχε τα μάτια ανοικτά’ (καλά αυτός πως στο διάολο τώρα το κατάλαβε αφού είχε τα δικά του κλειστά;). Το φτωχό πλην τίμιο παιδί (το οποίο στο clip έχει ζαλωθεί και ένα πιάνο για χάρη της και το κάνει σε όλο το Brooklyn βόλτα) της τα ‘έδωσε όλα και αυτή τα πέταξε στα σκουπίδια’. Τι να πεις; Γυναίκες…!

Στο ρεφραίν ξετυλίγεται ο ύμνος του μαζοχισμού, ‘θα έπιανα μια χειροβομβίδα για σένα’, ‘θα έριχνα το χέρι μου σε μια λεπίδα’, ‘θα πηδούσα μπροστά από ένα τρένο’, ‘θα έτρωγα μια σφαίρα στον εγκέφαλο’ (μόνο κινίνο δεν πήρε και δεν άκουσε ολόκληρη ομιλία του Σαμαρά). Δηλαδή κι εμείς αγαπήσαμε μάνα μου, αλλά δεν κάναμε έτσι. Νομίζεις ότι μένει εκεί; Όχι αγαπητέ μου αναγνώστη, ‘μαύρο-μπλέ κάνε με από το ξύλο μέχρι να μουδιάσω’ (χτύπα με κουτούλα με στον τοίχο), ‘πες στο διάβολο γεια, όταν γυρίσεις από εκεί που είσαι’ (what the hell σα να λέμε!), ‘θα χαμογελάσεις και μετά θα ξεσκίσεις τα φρένα του αυτοκινήτου μου’… Χριστέ μου αυτή δεν είναι γυναίκα αγόρι μου… Μπακογιάννη και Παπακώστα γωνία είναι! Να μη σας τα πολυλογώ, τραβάει και έναν πυρπολισμό στο τέλος για grande finale!

Κι έρχομαι κι ερωτώ εγώ… να πω ξανά κακιά κουβέντα για τραγούδι της Πέγκυς;  

Foreign Greece

Ακολουθεί Post...σταματήστε να χαζεύετε τη φωτογραφία...!!!

Η Ελλάδα για τον ξένο είναι ‘αρχαία’ και σπανίως ‘νεώτερη’, εκτός αν ο προαναφερόμενος ξένος είναι gay και έχει ονειρώξεις με έλληνες τσολιάδες. Το λες και σπάνιο, αν και όχι αδύνατο! Σε αυτά τα συμπεράσματα καταλήγεις όταν παρευρίσκεσαι σε πάρτι ελληνικής κοινότητας που εκ των πραγμάτων θα περιλαμβάνει και αλλοδαπά, τα οποία έχουν δέσει χιαστί ένα σεντόνι και το παίζουν απόγονοι του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη (αχ Καίτη, όλα τα έχεις πει!).

Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να τονίσω ότι η καριέρα της Απόβλυτης είναι ο ‘Απόλυτος’ μύθος, γιατί ούτε καν ο Dj, ελληνικής καταγωγής παρακαλώ, δεν καταδέχτηκε να βάλει ένα κομμάτι της, έστω τις ‘Τσούλες’ βρε αδερφέ. Ουχί! Αντιθέτως, η σύζυγος της μισοριξιάς, Βανδή-Μαλέα-Νικολαΐδη, είχε κάνα δυο θέσεις στη λίστα αναπαραγωγής. Κύπρος-Καβάλα σημειώσατε 2! Ωστόσο, την τιμητική του είχε ο Sakis, σε σημείο που τα αλλοδαπά έρχονταν και μας ρώταγαν πότε θα βάλουν Sakis. Άτιμη Ruslana δεν θα σε πετύχω σε καμιά γωνία;

Πέρα των μουσικών δρώμενων, βέβαια, ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποτελούσαν τα χορευτικά δρώμενα. Σε σημείο που αν ήταν παρούσα η κριτική επιτροπή του Dancing with the Stars θα έδινε ρέστα! Έχεις δει Ιάπωνα να χορεύει τσιφτετέλι με άπταιστη τελειότητα rock n’ roll, ή νησιώτικο αλά τρενάκι σαν να παίζει το ‘γιάνκα χορεύει η Άννα Μαρία, γιάνκα χορεύει κι ο Βασιλιάς’; Εεεε που λέει και η wannabe δημοσιογράφος Τατιάνα, σύζυγος πιστοποιημένα μη-δημοσιογράφου, Στεφανίδου, ‘αξίζει να το δεις’!

Στα παραλειπόμενα, εσείς κάτω στην πατρίδα έχετε τριήμερο και θα φάτε λαγάνα και ταραμοσαλάτα… σας μισώ!

υ.γ. Το παρακάτω βίδεο-τεμάχιο μπορεί κάλλιστα να συνοψίσει το κλίμα του χθεσινού ό,τι να ναι… let’s dance in sunny weather…γιατί όσο περνάει ο καιρός νομίζω ότι η σύγχρονη Ελλάδα μπορεί να συνοψιστεί σε αυτό το μότο;

Κεμάλ

Διαβάζω ελληνικές εφημερίδες μόνο και μόνο για να έχω την ψευδαίσθηση ότι είμαι κάπου εκεί γύρω και μπορώ να συμμετέχω σε όλο αυτό… ό,τι κι αν είναι αυτό! Προφανώς και πρόκειται για μια ολοκληρωτικά κίβδηλη παρηγοριά. Πικρές οι βουλές του όποιου Θεού, όπως έλεγε κι ο Μάνος…

Η Ελλάδα, βλέπεις, είναι σχεδόν νομοτελειακό ότι σου λείπει πιότερο το καλοκαίρι. Θες ο ήλιος, θες η θάλασσα, θες η αλμύρα του ιδρώτα… κόψε και μοίρασε! Ωστόσο, διαβάζοντας σήμερα μια είδηση ότι το Σινέ Θησείον κατατάσσεται, σύμφωνα με άρθρο του CNN, ως ο καλύτερος κινηματογραφικός προορισμός ανά τον κόσμο, σιγουρεύτηκα ότι χρόνια τώρα ‘πουλάμε’ ως έθνος – ή τουλάχιστον οφείλουμε να ‘πουλάμε’ – το ευλογημένο θέρος. Σε αυτό το σημείο, να ξεκαθαρίσω ότι δεν μιλώ οικονομικά, αλλά ως ένας συναισθηματικός πωλητής στο Μοναστηράκι, ανάμεσα στη μαρμάρινη ακέφαλη Νίκη της Σαμοθράκης και τον χάλκινο, αγνώστου ταυτότητας, Ποσειδώνα ή Δία. Γιατί μπορεί για μένα το ελληνικό καλοκαίρι να μη διαθέτει ουδεμία φολκλορική νότα, αλλά αυτό είναι μάλλον η εξαίρεση μέσα στους κανόνες που με περιτριγυρίζουν. Αν δεν με πιστεύεις, στρέψε το βλέμμα σου στην ελληνική τηλεό(ρ)αση… όλο και κάποια διαφήμιση θα πετύχεις.

Όποτε τυγχάνει να με ρωτάνε για την πίστη μου στην Ελλάδα ή τους Έλληνες (μην αυταπατάσαι ότι είναι το ίδιο), το βλέμμα μου είναι κενό. Δεν τολμώ να ομολογήσω ότι δεν βαστάω καμία, ενώ την ίδια στιγμή αρνούμαι να τους δώσω την παραμικρή ικανοποίηση που θα συνοδευτεί πιστοποιημένα είτε από ένα σαρδόνιο χαμόγελο, είτε μια συμπονετική (τραγικά ειρωνικό ότι στην αγγλική συνηθίζεται ο ελληνικός όρος sympathetic) κίνηση της κεφαλής. Είναι στιγμές που νιώθω σαν τον Κεμάλ, εκείνο τον άμυαλο παιδί από τους στίχους του Γκάτσου. Μοναδική παρηγοριά, ένα νοητικό παιχνίδι, όπου στη θέση του Κεμάλ φιγουράρω την Αντουανέτα… και κάπου εκεί χαμογελώ, διαψεύδοντας τον Μάνο…

Another You

Ο χρόνος πάνω στο ποδήλατο με τα ακουστικά από το mp3 στα αυτιά, που λειτουργούν και σαν θερμό-ασπίδες, είναι ο μόνος που διαθέτω για απερίσπαστη και άσκοπη σκέψη. Ανάλογα με το τραγούδι στη λίστα αναπαραγωγής αναρωτιέμαι θεμελιώδεις άχρηστες απορίες που κάνουν την ώρα της ποδηλασίας να περνάν αγόγγυστα.

Αυτή τη φορά ο Robbie να αναρωτιέται σε ένα τραγούδι χωρισμού, τι κάνουμε όταν ξαφνικά μένουμε μόνοι. Σε έναν προσωπικό απολογισμό του τι πήγε στραβά, αποφασίζει να βγει έξω και να βρει ‘another you’. Κάπου εκεί, αναλογίζομαι ότι τελικά τις περισσότερες φορές αυτό είναι το λάθος πολλών, δηλαδή να προσπαθήσουν να βρουν το ‘next same thing’. Εν πολλοίς, ίσως αυτός να είναι και ο ορισμός του λεγόμενου ‘μαλακομαγνήτη’. Ακούω, συνήθως φίλες, να παραπονιούνται γιατί πέφτουν πάντα σε ‘μαλάκες’, ενώ εγώ μονίμως απαντώ ότι ‘δεν πέφτεις σε αυτούς, αλλά τους επιλέγεις’…

Αν οι άνθρωποι τελικά επιλέγουν πάντα σε μια ‘trial and error’ βάση, τότε ουσιαστική ωριμότητα και εξέλιξη αποτελεί η αναπροσαρμογή του τεκμηριωμένα λανθασμένου προτύπου επιλογής. Στην αντίθετη περίπτωση είσαι ένα αυτόματο που αναπαράγει μονίμως την ίδια ελαττωματική εργοστασιακή ρύθμιση. Ως αυτόματο, βέβαια, μπορεί να μην είσαι σε θέση να κατανοήσεις ότι αυτό είναι λάθος, αλλά και γι’ αυτό έχεις τους ριμάδες του φίλους που οφείλουν να είναι πιο αμερόληπτοι.

On a separate note (που λένε και στο νησί), εύχομαι ο σημερινός ήλιος να είναι σημάδι πως η άνοιξη είναι προ των πυλών.

υ.γ. Μην ανησυχείτε, ΔΕΝ χώρισα!! ;-)

All-Greeks

Δεν ξέρω αν τα έμαθες, αλλά today (sic) όλοι στην υφήλιο ‘γίνονται Έλληνες’. Αν σήμερα κάποιος επέλεγε την ημέρα για τη συντέλεια του κόσμου, τότε δεν θα μου έκανε καθόλου εντύπωση, και θα διέθετε σαφώς πολύ χιούμορ! Εναλλακτικά, μπορούμε όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη να βγούμε την ίδια ώρα, σαν αυτές της αλήστου μνήμης ημέρες κατά της ηλεκτρικής υπερκατανάλωσης, και να βροντοφωνάξουμε: ‘Που είναι το Κράτος;’…

Όμως επί τη ευκαιρία της ‘διεθνούς’ αυτής πρωτοβουλίας – που αν συναντήσω Άγγλο να το παίζει Έλληνας, θα πυρποληθώ στην Trafalgar – θέλω να σας πάω ένα ταξίδι πίσω στο 1993. ‘Επίτιμος’ στην κυβέρνηση, οπότε καταλαβαίνεις πολιτικό σκηνικό. Ανδρέας να περιμένει να ανέβει στην εξουσία και τελικά το καταφέρνει, για να καλπάσει κι άλλο το δημόσιο χρέος, όχι βέβαια ότι ο προκάτοχος τους είχε δείξει και την περισσή σύνεση, το αντίθετο θα ισχυριζόταν κανείς μάλλον.

Στα μουσικά δρώμενα της χώρας έχουμε Eurovision – σταθερές αξίες – αν και οι Έλληνες ακόμη δεν είναι φανατικοί αυτού του διαγωνισμού. Στη σκηνή της Ιρλανδίας η Καίτη απασχολεί την Ευρώπη εάν φοράει ή όχι βρακί (ποιος είπε ότι οι ξένοι είναι καλύτεροι) και ερμηνεύει ένα τραγούδι με προφητικό σχεδόν στίχο. Σου λέει στα διδακτορικά του μέλλοντος του Παντείου, θα έχει citation στην Καιτούλα! Παρατίθεται σχετικό link παρακάτω για μελέτη. Στα παραλειπόμενα του video, ειδική μνεία αξίζει να γίνει στη νοσταλγική φωνή της Δάφνης Μπόκοτα, η οποία πέρα από το να διαβάζει το κείμενο στην εισαγωγή σαν τα Επίκαιρα της Χούντας, επισημαίνει και σχετικά πάρτι του ΕΟΤ… άκουσον, άκουσον… που η ΕΡΤ ξόδευε αφειδώς τα χρήματα του Έλληνα… tax-payer!!

Φιλική συμβουλή: Αν όλοι σήμερα θέλετε να γίνεται Έλληνες, τότε σας συνιστώ να ακούσετε με προσοχή το παρακάτω τραγούδι. Για further reading, θα συνιστούσε το ‘κι αν ξυπόλητη χορεύω με σημαία μου μια φούστα’ της ιδίας, εξίσου προφητικό. Βλέπεις, για μια μέρα δεν είναι κακό να γίνεις Έλληνας, μπορεί και να ξαλεγράρεις κιόλας βρε αδερφέ. Για παραπάνω είναι πρόβλημα… τόσο που κι εσύ ανά την υφήλιο… δεν σε βλέπω να το πολύ-ήθελες…

  

Post V-day

Περνώντας σήμερα από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας συνάντησα ένα τσούρμο μικρά παιδιά, ενώ οι αλαφιασμένοι γονείς τα κυνηγούσαν. Σκέφτηκα πως αν σε αμολούσα εκεί μέσα, θα ήταν μαρτύριο ισοδύναμο του Σίσυφου. Γέλασα γιατί σκέφτηκα και μόνο την εικόνα και κυρίως το βλέμμα σου. Στα ακουστικά μου εκείνη τη στιγμή έπαιζε το Dreams, και η Dolores πιστοποιούσε ότι το αίσθημα αυτό το έχει νιώσει και στο παρελθόν, αλλά τώρα είναι διαφορετικό. Νομίζω ότι κατανοώ τι θέλει να πει. Όταν μάλιστα στο έχει εξηγήσει και live κάπου εκεί γύρω από τη ‘Φορμίωνος’ με παρέα, τότε δεν σου έχουν μείνει και πολλές απορίες.

Πίσω στο σπίτι, νωρίς για διαφορά, παρατηρώ την κάρτα που είναι δίπλα από το pc, εκείνο το παράθυρο με τον έξω κόσμο. Αναρωτιέμαι γιατί τα αρκούδια είναι το κατεξοχήν ζώο για να εκφράσεις την αγάπη, αλλά αμέσως λέω να ρίξω το φταίξιμο στη Marilyn, στο Roosevelt ή στη Bear Gay παράδοση, δηλαδή ένα παιχνίδι με αβέβαιη έκβαση. Η Dolores παίζει και πάλι από πίσω, σε ένα πρωτόγονο ήχο, με ένα σχεδόν ινδιάνικο φινάλε, σαν έναν ιδιότυπο ερωτικό χορό της βροχής. Νομίζω πως μου κάνει, μιας και ο μόνος σίγουρος τρόπος να έρθεις άμεσα εδώ είναι σε μορφή βροχής, λόγω τοπικών καιρικών συνθηκών και μόνο. Ιστορικά, επίσης, εξακριβωμένο για την επιτυχία του, αφού έτσι κατάφερε και ο Δίας να κουτουπώσει τη Δανάη.

Με χρονοκαθυστέρηση, σαν τα χρηματοκιβώτια που φέρουν σημαντικό θησαυρό, αλλά και με το ίδιο ενός γνήσιου μοναχοπαιδιού, ένα post για τη ‘γιορτή’ των ερωτευμένων μπορεί να καθυστερήσει και μια μέρα. Εδώ κοτζάμ Λιλή και αργοπόρησε ολόκληρη την αγάπη, εκείνη, τη χριστιανική…   

Semantics^5

Είναι καιρός τώρα που έχω καταπιαστεί με τη σημασιολογία, σε ερασιτεχνικό βέβαια επίπεδο πάντα. Βλέπεις η πεπερασμένη φαντασία μου, και, αναμφισβήτητα, το συγγραφικό μου ταλέντο δεν μου επιτρέπουν μεγαλεπήβολα σχέδια. Έχω, ωστόσο, να εξομολογηθώ ένα μέγιστο αμάρτημα, τη μεροληψία. Σε αντίδραση στην έκδηλη επίθεσή μου στο ‘εμπορικό’ τραγούδι, τα semantics σήμερα θα διεισδύσουν στον κόσμο του ‘έντεχνου’ τραγουδιού, εκεί που ο στίχος για να γραφτεί πολλές φορές θέλει τον στιχουργό να έχει καπνίσει όλα τα Ζωνιανά. Τέλος, χάριν παραστατικότητας θα χρησιμοποιήσω (εν γνώσει της θύελλας κριτικής που θα ξεσπάσει) την αγαπημένη των «ποιοτικών»… Νατάσα Μποφίλιου!

Αρχίζουμε με υπόκρουση, ‘Καλωσήρθατε στα Δειλινά…δικό σας’, και διάθεση ‘πέντε πανέρια γαρύφαλλα για σένα μάνα μου’. Ο στίχος σε τοποθετεί άμεσα στις αντιθετικές προτάσεις ‘μέχρι το τέλος η ψυχή, κι όμως πηγαίνει και πιο κει’ (σαφείς αναφορές στη θεωρία του χάους). Προχωράμε σε ‘αν μ’ αρνηθείς ως τις 7[…] 30 θα ξοδέψεις’ (να σου και το θρησκευτικό, γιατί είναι και κορίτσι της εκκλησίας). Στο ρεφρέν αφού πετάει και μια τσιρίδα, ως άλλη Λένω Μπότσαρη (ταιριάζει και με το περιρρέον επαναστατικό κλίμα) βροντοφωνάζει ‘όχι που τρέμω το σταυρό […] χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία’ (επιστήμη - θρησκευτικά σημειώσατε 2). Στο δεύτερο κουπλέ το θρησκευτικό μένος παίρνει την ανηφόρα ‘δε φεύγω για παλικαριά, αλλά που μού 'πεσε βαριά, μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία’ (και αναρωτιέμαι… τι σκατά σερβίρουν στον Παράδεισο; Η δε Προδοσία στον Παράδεισο είναι κάτι σε φαγητό με κωδικό όνομα, σαν το σαλόνι Πάθος της επιπλοποιίας Κασπίρη;) . Το τραγούδι είναι το απαύγασμα του εγωισμού έχω να προσθέσω, αφού ‘κι άμα γυρίσεις νικητής, θα χεις καρδιά να κοιμηθείς’ (κοτζάμ νικητής ρε κοπελιά… να ρίξει και κάναν ύπνο!). Ενάντια στη λαϊκή παράδοση ο στίχος ‘αυτούς που φεύγουνε νωρίς, ποτέ δεν τούς ξεχνάμε’ (η γιαγιά που πάντως έλεγε ‘μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται’ ή εναλλακτικά ‘αλί σε αυτόν που φεύγει καμάρι μου’!).

Συμπερασματικά, συνεχίζει να ισχυρίζεται κανείς ότι ο κακός στίχος είναι προνόμιο μόνο του ‘εμπορικού’ τραγουδιού…;

Snow

Είναι ώρα για εξομολογήσεις. Σαν μικρό παιδί λάτρευα το χιόνι. Σαν μεγάλο παιδί το μισώ. Εκτός, βέβαια, αν μου εξασφαλίζει την πολυτέλεια να κάθομαι σπίτι να το βλέπω και μετά με ένα μαγικό στεγνωτήρα να το απομακρύνω στο διάβα μου. Zero Point and the Amazing Technicolor Snow-Drier ένα πράγμα… που είσαι Weber να με θαυμάσεις. Οι παράπλευρες χαρές του χιονιού δεν με συγκινούν διόλου στην καθημερινότητά μου… ούτε οι αντανακλάσεις του φωτός στο λευκό, ούτε οι χαρωπές φωνές των παιδιών που παίζουν χιονοπόλεμο, ούτε οι γλυκοί χιονάνθρωποι στις άκρες των σπιτιών.

Το χιόνι μου θυμίζει έτσι κι αλλιώς πως ακόμα κι αυτό που είναι φαινομενικά όμορφο, άσπιλο και λευκό… τελικά, αργά ή γρήγορα, θα καταλήξει να είναι άσχημο, βρώμικο και λασπωμένο. Στην τελική, ποιος σου είπε ότι θέλω να κοιτάω κατάματα την πιθανή αλήθεια; Όσο μεγαλώνω, παιδί πάντοτε, νομίζω ότι αγαπώ τον ήλιο να με λούζει, αποκαλύπτοντας όλες τις ατέλειές μου, συστατικά κομμάτια του εγώ μου.    

Semantics^4

Ερώτηση θεμελιακή: “Τι απέγινε η Ιωάννα Κουταλίδου;”

Εσύ υποψιασμένε αναγνώστη μου, οφείλεις να απαντήσεις “ποια είναι η Ιωάννα Κουταλίδου;” 

(+2 αν σκέφτηκες αυτό!)

Εσύ αθώε αναγνώστη μου, μπορεί και να αποκριθείς: “που τη θυμήθηκες καλέ;” 

(+1 μόνο και μόνο για την ειλικρίνεια!)

Εσύ ‘σαν δεν ντρέπεσαι’ αναγνώστη μου, σίγουρα σκέφτηκες: “καλέ ναι, που χάθηκε αυτό το κορίτσι;” 

(-1 και φτου σου για επίπεδο!)

Σε όποια κατηγορία και να βρίσκεσαι, έχω να μοιραστώ μαζί σου μεγάλο σουξέ της που και αυτό το έφαγε η μαρμάγκα, γιατί σαφώς κανείς δεν μπόρεσε να διεισδύσει (το γιατί είναι απορίας άξιον!) σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης. Με συνοπτικές διαδικασίες, λοιπόν, το όνομα αυτού ‘Οι άντρες θέλουν σκότωμα’.

Μην απατάσαι από τον εύπεπτο τίτλο του, γιατί ουσιαστικά το τραγούδι είναι ένα φεμινιστικό μανιφέστο μέσα στην πατριαρχική κοινωνία που ζούμε. Σου λέει ότι αν η Ρόζα Λούξεμπουργκ ζούσε σήμερα και το άκουγε, θα έσκιζε τα σουτιέν της (για ποικίλους λόγους είναι η αλήθεια!). Οι στίχοι θέτουν αρχικώς το πρόβλημα επί τάπητος, εκφράζοντας ανοιχτά τους προβληματισμούς της αρτίστας απέναντι στο ανδρικό φύλο. Επιπρόσθετα, το άσμα φέρνει στο προσκήνιο φλέγοντα θέματα όπως το εμπόριο λευκής σαρκός και την εκπόρνευση των αθώων και ερωτευμένων γυναικών, την κρυφή ομοφυλοφιλία που χρησιμοποιεί τη γυναίκα ως κοινωνικό προκάλυμμα, το νταβατζιλίκι και την οικονομική ενίσχυση των πάσης φύσεως αγαπητικών, τα υφέρποντα οιδιπόδεια συμπλέγματα, τη χρόνια εμμονή των αντρών με τον αθλητισμό και την εγγενή τάση προς τον χουλιγκανισμό και τέλος το αιώνιο θέμα… του αβάσταχτου κεράτου, αλλά και του επακόλουθου χωρισμού!

Όλα τα παραπάνω σε τρία κουπλέ… γιατί δύο… δεν είναι ποτέ αρκετά!