21 Φεβρουαρίου 2012

Κεμάλ


Διαβάζω ελληνικές εφημερίδες μόνο και μόνο για να έχω την ψευδαίσθηση ότι είμαι κάπου εκεί γύρω και μπορώ να συμμετέχω σε όλο αυτό… ό,τι κι αν είναι αυτό! Προφανώς και πρόκειται για μια ολοκληρωτικά κίβδηλη παρηγοριά. Πικρές οι βουλές του όποιου Θεού, όπως έλεγε κι ο Μάνος…

Η Ελλάδα, βλέπεις, είναι σχεδόν νομοτελειακό ότι σου λείπει πιότερο το καλοκαίρι. Θες ο ήλιος, θες η θάλασσα, θες η αλμύρα του ιδρώτα… κόψε και μοίρασε! Ωστόσο, διαβάζοντας σήμερα μια είδηση ότι το Σινέ Θησείον κατατάσσεται, σύμφωνα με άρθρο του CNN, ως ο καλύτερος κινηματογραφικός προορισμός ανά τον κόσμο, σιγουρεύτηκα ότι χρόνια τώρα ‘πουλάμε’ ως έθνος – ή τουλάχιστον οφείλουμε να ‘πουλάμε’ – το ευλογημένο θέρος. Σε αυτό το σημείο, να ξεκαθαρίσω ότι δεν μιλώ οικονομικά, αλλά ως ένας συναισθηματικός πωλητής στο Μοναστηράκι, ανάμεσα στη μαρμάρινη ακέφαλη Νίκη της Σαμοθράκης και τον χάλκινο, αγνώστου ταυτότητας, Ποσειδώνα ή Δία. Γιατί μπορεί για μένα το ελληνικό καλοκαίρι να μη διαθέτει ουδεμία φολκλορική νότα, αλλά αυτό είναι μάλλον η εξαίρεση μέσα στους κανόνες που με περιτριγυρίζουν. Αν δεν με πιστεύεις, στρέψε το βλέμμα σου στην ελληνική τηλεό(ρ)αση… όλο και κάποια διαφήμιση θα πετύχεις.

Όποτε τυγχάνει να με ρωτάνε για την πίστη μου στην Ελλάδα ή τους Έλληνες (μην αυταπατάσαι ότι είναι το ίδιο), το βλέμμα μου είναι κενό. Δεν τολμώ να ομολογήσω ότι δεν βαστάω καμία, ενώ την ίδια στιγμή αρνούμαι να τους δώσω την παραμικρή ικανοποίηση που θα συνοδευτεί πιστοποιημένα είτε από ένα σαρδόνιο χαμόγελο, είτε μια συμπονετική (τραγικά ειρωνικό ότι στην αγγλική συνηθίζεται ο ελληνικός όρος sympathetic) κίνηση της κεφαλής. Είναι στιγμές που νιώθω σαν τον Κεμάλ, εκείνο τον άμυαλο παιδί από τους στίχους του Γκάτσου. Μοναδική παρηγοριά, ένα νοητικό παιχνίδι, όπου στη θέση του Κεμάλ φιγουράρω την Αντουανέτα… και κάπου εκεί χαμογελώ, διαψεύδοντας τον Μάνο…



10 σχόλια:

  1. καλα κανουμε και πουλαμε το ευλογημενο θερος, τον αδιστακτο γενναιο ηλιο μας, την ξεμυαλιστρα καταγαλανη θαλασσα μας, και οτι αλλο εχουμε , το θεμα ειναι οτι δυστυχως πια δε ξερουμε να το πουλαμε και καλα
    εχουμε τοσα αγαθα σαυτη την χωρα να πουλησουμε και εμεις κανουμε σα το ζητιανο στην αγορα που τα χει παρει στο κρανιο προφανως απο λιγο ρετσινα παραπανω και βριζει και σκουνταει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι στιγμές που όμοια νιώθουμε όλοι, όπου κι αν βρισκόμαστε... Γλυκόπικρος ο Κεμάλ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έχω την εντύπωση ότι για να σωθεί η Ελλάδα αρκεί ένα πράγμα: να την αφήσουμε όλοι εμείς (ή η περισσότεροι) στην ησυχία της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ...και φαντάσου πόσοι από εμάς που είμαστε ακόμα Ελλάδα κάνουμε τις ίδιες σκέψεις. Κάτι σαν ξένος στην ίδια σου την χώρα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Άσωτε μου, καλά κάνουμε και πουλάμε ό,τι διαθέτουμε...αλλά ποτέ δεν μπήκαμε και στη διαδικασία να υπερβούμε τους εαυτούς μας, παράγοντας και κάτι άλλο, πέρα από αυτό που μας έχει δοθεί απλόχερα. Και αυτό...είναι ο ορισμός της τεμπελιάς και της έλλειψης δημιουργικότητας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Misoagnosti, ο Κεμάλ είναι γλυκόπικρος και θα προσέθετα αδίστακτος...όμως πίσω από τις λέξεις σου αφήνει ο Γκάτσος μια χαραμάδα για τη λύση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αγαπημένη Σιδηρόδρομο (aka Shortie) μήπως είναι η κατάλληλη στιγμή να σηκώσουμε λίγο τα μανίκια λοιπόν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Apos δεν ξέρω αν θα συμφωνήσω. Βλέπεις η Ελλάδα έχει το κακό συνήθιο να χρειάζεται και τους Έλληνες, σε αντίθεση με τη φύση. Λες να τους αλλάξουμε; Δεν ειν' κακό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Every day I love U less, το φαντάζομαι, δεν έχω φύγει δα και αιώνες από την μαμά Ελλάδα...είπαμε! Πάντως μεταξύ μας, είναι παράξενο αυτό που βιώνει αυτή τη στιγμή η Ελλάδα, κυρίως γιατί πηγάζει μέσα από μια ανισότητα που πλέον είναι πιο έκδηλη από ποτέ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;