Οι Μονόλογοι ενός Blogger: H Αθέατη Πλευρά του Διαδικτύου

[Και κάπως έτσι άρχισε να αυξάνει η αναγνωσιμότητα μου…και κάπως έτσι μπήκα στο Blogging…]

Στο κόσμο του διαδικτύου βρήκα την αληθινή μου ταυτότητα. Εκείνη που έξω μου στερούσαν οι κοινωνικές συνθήκες και οι καταναγκασμοί. Εδώ μέσα αν θέλετε να ξέρετε…μπορεί να έγινα Αλέξανδρος…αλλά έβγαλα τον Μπάμπη περισσότερο από κάθε άλλη φορά σε αυτή τη μίζερη ζωή που ζούσα. Υπήρχαν στιγμές που μέσα από τα κείμενα των άλλων ανθρώπων αντλούσα ελπίδα για κάτι καλύτερο…άλλες πάλι που βάλτωνα στην απαισιοδοξία. Μα πάνω από όλα γύρναγα και κοίταγα ανθρώπους που είχαν τα ίδια ερεθίσματα με μένα…και τελικά ίσως απλά δεν ένιωθα τόσο μόνος…ποιος ξέρει…

Μεγάλωσα σε μια ελληνική επαρχιακή πόλη. Ελάχιστη σημασία έχει ποια είναι αυτή…έτσι κι αλλιώς όλες ίδιες φαντάζουν στα μάτια μου. Σε όλες κατοικοεδρεύει αυτή η απόλυτη μιζέρια κα η κακομοιριά του μέσου έλληνα. Τον μισώ τον μέσο Έλληνα…τον οικτίρω κάποιες άλλες φορές και χαίρομαι που εγώ δεν είμαι σαν κι αυτόν…όμως τις περισσότερες απλά τον μισώ, γιατί είναι κομμάτι της ψυχής μου. Έχει σμιλέψει με καλέμι τη προσωπικότητα μου και τον νιώθω απ’ άκρη σ’ άκρη του κορμιού μου. Κι αν τα λέω τόσο γελοιωδώς ποιητικά είναι γιατί τον απεχθάνομαι τόσο πολύ, όχι γιατί με έπιασε ο εκφραστικός μου οίστρος. Είμαστε κατασκευάσματα των κοινωνιών μας…το πιστεύω ναι…αλλά διατηρούμε και το δικαίωμα να ξεφεύγουμε που και που από αυτές. Όταν δεν μας κάνουν…όταν μας καταπιέζουν…όταν τελοσπάντων οι συνθήκες μας οδηγούν εκεί.

Τι έλεγα; Συγνώμη που με συνεπήρε το επαρχιακό μου παρελθόν. Αααα ναι…μεγάλωσα εν πάση περιπτώσει και ήρθα στην Αθήνα. Ήρθα ως Μπάμπης, αλλά αποφάσισα ότι αν γίνω μια μέρα γνωστός δεν θα έπρεπε να ήταν ποτέ με αυτό το λαϊκό όνομα. Μόνο κάτι πραγματικά αριστοκρατικό και αρχαιοελληνικό μου ταίριαζε. Έτσι διάλεξα το Αλέξανδρος. Και κάπου εκεί…νομίζω ότι αποτίναξα μια και για πάντα το βλαχάκι από απάνω μου…

Ο διαδικτυακό κόσμος δεν είναι αυτό που φαίνεται…από κάθε άποψη. Πλέον, νομίζω ότι μπορεί να το πω…και σαν Αλέξανδρος…και κυρίως σαν Μπάμπης. Ψεύτικες ταυτότητες που μπλέκουν με τις αληθινές. Το διαδίκτυο είναι εξ ορισμού ψευδές και ωραιοποιημένο. Αν ήταν αληθινό, τότε απλά δεν θα το χρειαζόμασταν. Αλήθεια! Σκεφτείτε το λίγο. Ναι…εσείς στο βάθος που με κοιτάτε με σφιγμένα μάτια και δύσπιστα. Αν αυτά που λέγαμε εδώ ήταν ολότελα αλήθεια, τότε θα είχαμε το θάρρος να τα πούμε και προς τα έξω. Πφφφ….δεν με πιστεύετε εεεε; Καλά…στο δρόμο θα σας το αποδείξω.

Εμένα που με βλέπετε, είχα τρία blogs, δυο λογαριασμούς facebook και ένα λογαριασμό στο romeo. Και πάλι καλά να λέτε, γιατί ήμουν από τους πιο φυσιολογικούς. Έχω ακούσει τόσα χρόνια, ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Μη μου λέτε, λοιπόν, πως εδώ υπάρχει η πραγματική ζωή…και μάλιστα η αποθέωση και η ιδεατή πλευρά της. Ο ίδιος βούρκος είναι…και ίσως είναι και λίγο χειρότερος, γιατί εδώ είναι η αθέατη πλευρά που έξω δεν τολμάμε να εμφανίσουμε. Στο διαδίκτυο κρύβονται τα λανθάνοντα ένστικτα που θάβουμε καλά-καλά….ξέρω τι σας λέω…και σαν Αλέξανδρος…και σαν Μπάμπης…

Εγώ τι έκανα; Που είμαι σε όλα αυτά; Κάτσε να πιω ένα ποτήρι νερό…γιατί κοράκιασα…

Tribute to blogging and lack of inspiration

Έμπνευση: Τι θες και με ξυπνάς μεσημεριάτικα;

Μηδενικός: Τι να θέλω μωρέ; Να με βοηθήσεις λίγο…

Έμπνευση: Και τι είμαι εγώ παιδάκι μου;

Μηδενικός: Η έμπνευση μου είσαι που τον έχεις πάρει κανονικά.

Έμπνευση: Για τον ύπνο μιλάμε;

Μηδενικός: Για τι άλλο;

Έμπνευση: Όχι έλεγα…μη με ξεσυνερίζεσαι…είμαι και από τον ύπνο!

Μηδενικός: Να σου πω…παλεύω κάτι κείμενα, αλλά post δεν βγαίνει.

Έμπνευση: Εεεε καλά…θα ζήσει η blogόσφαιρα και χωρίς τα κείμενά σου. Ποιος σε διαβάζει μωρέ…που λέει και η Cinderella!!

Μηδενικός: Για αυτή βρήκα πρόγραμμα και την πετάω πια έξω…και δεν μπορεί να μου αφήνει σχόλια. Τη ξεφορτώθηκα σου λέω!

Έμπνευση: Κρίμα και τη συμπαθούσα τη κοπελίτσα.

Μηδενικός: Δεν ήξερα…με εμένα τι θα κάνεις;

Έμπνευση: Τι κείμενο θες να γράψεις;

Μηδενικός: Ξέρω εγώ μωρέ; Κάτι έξυπνο…

Έμπνευση: Γράψε για τη Μπατζελή.

Μηδενικός: Έξυπνο είπαμε.

Έμπνευση: Δεν είναι έξυπνη η Μπατζελή; Εγώ πολύ την πάω…είναι λίγο σκύλα και μου αρέσει.

Μηδενικός: Ναι μωρέ…είδα και που είναι λίγο bitchy…τι κατάφερε; Τα μπλόκα ακόμα εκεί είναι. Αλήθεια…εγώ που παίζω Farmville πρέπει να πάω στα μπλόκα;

Έμπνευση: Δεν είναι ανάγκη…κάνεις και μπλόκο από το σπίτι σου…εδώ κάνεις ολόκληρη σοδειά από το σπίτι…το μπλόκο σε πείραξε;

Μηδενικός: Σωστό κι αυτό…γιατί το είχα ένα άγχος. Λέγε λοιπόν…τι να γράψω;

Έμπνευση: Γιατί δεν κάνεις ένα tribute στο παλιό καλό Blogging;

Μηδενικός: Τι να κάνω;

Έμπνευση: Να μωρέ…κάτι σαν ημερολόγιο ρε παιδί μου.

Μηδενικός: Μωρέ πας στα καλά σου…ποιος το κάνει αυτό πλέον; Αγαπητέ μου…τα Blogs είναι εφημερίδες και περιοδικά ιδεών, τσάμπα ψυχολόγοι, social networking engines, ψωνιστήρια για σχέση ή ξεκαύλωμα και sharing folders τραγουδιών. Που ζεις;

Έμπνευση: Δεν έχεις και άδικο…αλλά μη με πιλατεύεις…γράψε εκεί τι έκανες χθες.

Μηδενικός: Χμμμ…ΟΚ. Πέμπτη σήμερα και από χτες δεν έχω τα πάνω μου. Είναι και αυτό το κρύο…που τόσο μου αρέσει, αλλά μου προκαλεί τρομερή μελαγχολία. Μια μουνταμάρα έξω…η ίδια πάνω κάτω και μέσα.

Έμπνευση: Είδες που τα καταφέρνεις;

Μηδενικός: Ναι…κάτι πάει κι έρχεται.

Έμπνευση: Άντε συνέχα…

Μηδενικός: Έφτιαξα ένα ογκρατέν πριν λίγο και περιμένω να κρυώσει και να φάω σαν άνθρωπος. Το βράδυ, μετά τη δουλειά, θα σαπίσω στο dvd. Το έχω ανάγκη να μείνω λίγο σπίτι και να μη σκέφτομαι τίποτα. Υπάρχει γαμώτο ένα διακόπτης για να μη με απασχολούν συγκεκριμένα πράγματα;

Έμπνευση: Όχι δεν υπάρχει…Άλλα νέα;

Μηδενικός: Χτες πάλι στο γνωστό μέρος…στο Λυκαβηττό…πάντα με τη παρέα ενός βρώμικου…και πάντα παρέα με ένα καλό φιλαράκι…μόνο ένα γκομενικό έχω πάει εκεί…μόνο ένα…τυχαίο;

Έμπνευση: Τι με ρωτάς; Δεν ξέρεις;

Μηδενικός: Ξέρω…απλά ρώτησα τώρα που σε βρήκα.

Έμπνευση: Άντε πες και το πρόγραμμά σου τις προσεχείς μέρες να τελειώνουμε…γιατί θέλω να πάω πάλι για ύπνο.

Μηδενικός: Το Σάββατο θα έρθει ο Mahler να μου αλλάξει την πλακέτα…μπας και γυρίσω επιτέλους στο παλιό σταθερό pc μου…γιατί σαν πολύ κάθισα με αυτό το κωλό-laptop και μου βγήκαν τα μάτια.

Έμπνευση: Εεεε μια χαρά…αφού δεν σου βγαίνουν αλλιώς…μια χαρά είναι κι έτσι.

Μηδενικός: Δεν έχω όρεξη μωρέ…ειλικρινά.

Έμπνευση: Το ξανθό μικρό στη σχολή το βλεφάριζες, όμως, τις προάλλες.

Μηδενικός: Άλλο αυτό…πλατωνικά πάντα!

Έμπνευση: Ναι…πλατωνικά…αχ μην σε πιάσω και σε κυνηγάω.

Μηδενικός: Αμάν πια…ουφ! Πρέπει να φύγω και για δουλειά.

Έμπνευση: Εεεε άντε μπας και ρίξω κι εγώ κάνα υπνάκο.

Μηδενικός: Άντε πήγαινε…μη σε πρήζω!

Έμπνευση: Τώρα το θυμήθηκες. Τελοσπάντων…έχε χάρη που σου έχω αδυναμία.

Μηδενικός: Καλό ΠΣΚ θα έχουμε;

Έμπνευση: Θα έχουμε ρε ρόιδο…αν αδειάσεις και λίγο το κεφάλι σου.

Μηδενικός: Πως γίνεται αυτό;

Έμπνευση: Κανείς δεν ξέρει να σου πει…

Μηδενικός: Κανείς εεε;

Έμπνευση: Κανείς!

Μηδενικός: Έχει καλώς…

Απλά τέλειο συμπέρασμα…..χαχαχα!!

Οι Μονόλογοι ενός Blogger: H Αρχή

Με λένε Αλέξανδρο – τουλάχιστον έτσι λέω στο msn – στη πραγματικότητα, όμως, το όνομα μου είναι Χαράλαμπος. Πολλοί με ρωτάνε γιατί δε συστήνομαι με το πραγματικό μου όνομα. Μα τι ερώτηση είναι αυτή; Το ίδιο είναι το χριστιανικό Χαράλαμπος, με το αρχαιοπρεπές και ηρωικό Αλέξανδρος; Και Μπάμπης δηλαδή να το κάνω, πάλι τα ίδια σκατά θα είναι. Σα χασάπης από τη Βαρβάκειο θα φαίνομαι. Να μου πεις, όταν μετά θα πρέπει να βγω για ένα καφέ ή τελοσπάντων να γνωρίσω βρε αδερφέ κάποιον…θα συνεχίσω να λέγομαι Αλέξανδρος; Δε γίνεται! Κι όμως, με λίγη προσπάθεια γίνεσαι ένας ωραιότατος Αλέξανδρος-Χαράλαμπος και δεν έχεις κανένα πρόβλημα. Στη τελική, ένα όνομα είναι απλά ένα όνομα…τίποτα παραπάνω…

Τα προβλήματα είναι για τους χαζούς ανθρώπους. Για τους έξυπνους, τα πάντα έχουν λύση. Κι εγώ είμαι σαφώς έξυπνος! Είμαι, όμως, και ευαίσθητος…πάρα πολύ. Αλήθεια λέω…γιατί πια κανείς δεν με πιστεύει. Γι’ αυτό άρχισα και το blogging. Ήταν μια διέξοδος να βγάλω κάποια πράγματα που με έκαιγαν προς τα έξω. Διάβαζα καιρό πριν μερικά Blogs και λέω…γιατί όχι κι εγώ; Έχω να πω τόσα πράγματα. Ενδιαφέροντα έχω…γνώμη μπορώ εύκολα να σχηματίσω για πολλά πράγματα…γιατί όχι κι εγώ.

Πολλά καλά αρχίζουν από ένα αίσθημα ζήλειας. Όχι της κακώς εννοούμενης…όχι…αυτή δεν μου ταιριάζει, γιατί είμαι και σεμνό παιδί. Για ταπεινό δεν ξέρω…ήταν και της μόδας κάποτε αυτό…αλλά όχι….ταπεινό όχι! Έλεγα, λοιπόν, ότι όλα άρχισαν από ένα αίσθημα γόνιμης ζήλειας. Έβλεπα μερικούς τρανούς bloggers να κεντάνε με κείμενα αριστουργήματα και λέω…θα δημιουργήσω κι εγώ τα δικά μου αριστουργήματα. Σιγά τις μεγάλες διάνοιες που είναι αυτοί, για να μη μπορώ κι εγώ να το κάνω. Και κάπως έτσι, κουτσά στραβά, μη γνωρίζοντας ούτε τα html, ούτε τα embed και τα rss…κατάφερα να ανοίξω ένα μάλλον απλό και άκομψο Blog…ενάντια στη κομψότητα που με διακρίνει.

Στην αρχή, βέβαια, δεν με διάβαζε κανένας. Οπότε λέω έτσι μου είσαι; Το έκανα επάγγελμα. Σε όσα Blogs διάβαζα…δώστου κι ένα σχόλιο. Δημόσιες σχέσεις λένε κάποιοι ότι είναι αυτό. Χαζομάρες…ο σκοπός αγιάζει τα μέσα λέω εγώ. Και στη περίπτωση μου, έπρεπε πάση θυσία να αυξήσω την αναγνωσιμότητα μου. Είχα τόσα να πω…και έπρεπε τόσοι να με ακούσουν! Τρόποι πολλοί, αλλά εγώ…ο φτωχός πλην τίμιος blogger…δεν ήθελα να κάνω εκπτώσεις στη ποιότητα των κειμένων μου. Θα μπορούσα να γέμιζα το Blog με γυμνές φωτογραφίες από ωραία μοντέλα ή από τεκνά…όχι…αυτό ποτέ δεν θα το έκανα…γιατί έχω και ένα επίπεδο. Οπότε αναλώθηκα στο παιχνίδι των δημοσίων σχέσεων.

Και κάπως έτσι άρχισε να αυξάνει η αναγνωσιμότητα μου…και κάπως έτσι μπήκα στο Blogging…

Τρίπτυχο Άρνησης

Ξέρω…σε ξέχασα σε κάποια γωνία. Σε κάποιο νησί ξεχασμένο! Πίσω από ένα τενεκέ άδειο φέτας με βασιλικό. Τον είχε φυτέψει η κυρία Μαριγούλα…εκείνη που ποτέ δεν σε δέχτηκε. Αυτή που έκανε ότι δεν έβλεπε αυτό που έστεκε αυταπόδεικτο μπροστά στα μάτια της. Η άρνηση είναι άτιμο πράγμα, αλλά και τόσο σωτήριο για τη ψυχική μας υγεία. Μυστικά και ψέματα υπάρχουν σε κάθε οικογένεια…σε κάθε παρέα…σε κάθε σχέση. Είναι εκείνη η μικρή χαραμάδα που θέλεις να κρατήσεις για σένα. Όσο άνετα κι αν είσαι…όσο ανοιχτός τύπος…όσο ό,τι…αυτή την οπή να κρυφτείς…σαν την ιδανική σπηλιά του Ζισκίντ…αυτή πάντα θα τη χρειάζεσαι και οι πράξεις σου…πάνω απ’ όλα θα το αποδεικνύουν.

Χθες μιλάς για τη κανονικότητα και λες υπερβάλλω. Χθες μιλάς για το μέσο…και νομίζεις ότι πάλι βλέπεις φαντάσματα. Και εκεί που δέχεσαι ότι θα ξαποστάσεις στο μαλακό μαξιλάρι του δικού σου μύθου, σε προλαβαίνουν λέξεις, εικόνες και ένα κούρεμα. Άνθρωποι διστάζουν να είναι ανοικτοί μαζί σου…ταινίες που μέσα στη σάτιρα αποτυπώνουν το νοσηρό σκηνικό που βιώνεις γύρω σου…και μια ψαλιδιά υπό τις μεσαιωνικές φωνές ενός παππού. Όλα αυτά…και λες…σε τι κόσμο θα έφερνα τα υποθετικά παιδιά μου…μπαίνοντας στο τερτίπι μιας ακόμη κανονικότητας.

Δεν μακρηγορείς όμως…απλά γιατί εσύ είσαι ανοικτός…εσύ στέκεσαι όσο κριτικά μπορείς στο κοινωνικό γίγνεσθαι…εσύ τουλάχιστον κλείνεις τα αυτιά σου στο κάθε παππού σαν να μην υπάρχει, γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να βελτιωθεί. Στη τελική ο παππούς είναι ξεκάθαρος…και αυτό όσο να το κάνεις…τον σώζει λίγο στα μάτια σου!

Δεν με πειράζει η άρνηση…όλοι λίγο πολύ ζούμε μέσα σε αυτή! Με πειράζει πολύ περισσότερο η παραίτηση από το καθετί όμορφο. Με ενοχλούν τα πισωγυρίσματα…όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται…και καθόλου τυπικό για μένα. Συχνά νομίζω ότι όλη μου η ζωή είναι ένα πισωγύρισμα. Θυμηθείτε, όμως, εκεί έξω…ότι είμαι άνθρωπος…και ως άνθρωπος θυμώνω και είμαι εγωιστής. Όπως όταν ήρθε η δικιά σας ώρα…τώρα είναι η δικιά μου! Δεν είναι εκδίκηση…αλλά και έτσι να το πάρεις κόσμε…κάνε ό,τι θες…ελάχιστη σημασία έχουν πια οι λέξεις…

υ.γ. Για να μη γίνει και καμιά παρανόηση…το κείμενο έχει και πολλές συνιστώσες…και πολλούς αποδέκτες!

Μεγάλωσα με παραμύθια...θα ζήσω;

Πίσω από ένα απροσπέλαστο ντουλάπι που κρύβει το γλυκό κυδώνι…εκεί νομίζω ότι άφησα κάποτε το περισσότερο μου πείσμα. Τότε που η γιαγιά έκρυβε το βαζάκι για να μη το πάρω, και εγώ σκαρφιζόμουν κάθε δυνατό τρόπο για να το γευτώ. Στα παιδιά δεν υπάρχει απαγόρευση…ή μάλλον υπάρχει…αλλά ισοδυναμεί με τη παροχή κινήτρου για δράση. Έτσι και ο Μηδενικός μπόμπιρας…παρότι σε γενικές γραμμές ήσυχο και υπάκουo παιδί…όταν όμως ήθελε κάτι…έπρεπε να γίνει…

Τα παιδιά έχουν πείσμα…ναι…κόντρα σε κάθε παραμύθι που τα εμποτίζει με την αδράνεια του πρωταγωνιστή. Έχω μια εμμονή με τα παραμύθια…μια απέχθεια στον ιδεατό τους χαρακτήρα. Εσφαλμένες αντιλήψεις…μηδέν σεξουαλισμός…ανέραστοι ήρωες που κάνουν τα πάντα για ένα γραφτό φιλί…και ιστορίες μισοτελειωμένες. Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…χμμμ…θα ήθελα πολύ να μάθω το καλά της Ωραίας Κοιμωμένης που είχε να καθαρίσει ένα ολόκληρο παλάτι από τη σκόνη. Ούτε 100 μέρες δεν την έφταναν…όχι ότι τελικά έφθασαν και σε άλλους για καλύτερο ξεσκόνισμα…

Το παραμύθι έχει μια βαθιά χριστιανικότητα…την οποία μάλλον μισώ περισσότερο από το καθεαυτό περιεχόμενο και ηθικό δίδαγμα του. Διακρίνονται όλα τους…αδιακρίτως…από ένα Μεσσιανισμό…τη προσμονή του ήρωα πάνω στο άλογο. Πόσο μισώ αυτή τη φιγούρα…αλλά πόσο περισσότερο οικτίρω εκείνη την όμορφη πάντα κοπελίτσα που καρτερά άπραγη, αμέτοχη, άβουλη…σκέτη νούλα…τον πρίγκιπα. Βέβαια, στα παραμύθια που μας έλεγε η μαμά μας, το βασιλόπουλο πάντα τα κατάφερνε…όχι σαν τα σκονισμένα παραμύθια της καθημερινότητας μας.

Σήμερα μιλώ για τη κανονικότητα. Τόσο τη στατιστική…όσο και τη λεκτική. Νόρμες συμπεριφορών…επαναλαμβανόμενες στερεότυπες εκφράσεις και όνειρα. Όνειρα καρμπόν σε ένα κόσμο που όχι μόνο ευνοεί…αλλά και διδάσκει τη παιδεία της κανονικότητας. Και τα παραμύθια…αρχέγονη πατέντα του Μεσαίωνα, για να μας κρατάει άσβεστη τη φλόγα του ρομαντικού ονείρου. Δεν είμαι εγώ έξω από το κύκλο του χορού…τουλάχιστον όχι μόνιμα!

Μωρές παρθένες περιμένουν τη πρώτη νύχτα του γάμου. Ξεσκισμένες, βέβαια, αλλά άσπιλες για τον πρίγκιπα…όταν και εφόσον δεήσει να έρθει. Και οι πιο δυστυχείς…πραγματικά άσπιλες…με ένα πρίγκιπα που αμφίβολο αν θα εκτιμήσει την εμφανή τους αρετή. Το παραμύθι και η θρησκεία ταύτισαν την αρετή με την σεξουαλική και εμπειρική αποχή…και σήμερα…σε αυτή τη νεοσυντηρητική κοινωνία υποδυόμαστε ή μονάζουμε…σπανίως όμως βιώνουμε. Ο υποφαινόμενος δεν είναι έξω…το ξαναλέω… Κι αν θωρεί…δεν σημαίνει ότι θαρρεί πιο άξιος από τους άλλους!

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω η διαφορετικότητα…που τόσοι και τόσοι κράζουν. Κι αν είμαστε διαφορετικοί τελικά ο ένας από τον άλλον…είναι δυστυχώς ή ευτυχώς μόνο στα σημεία. Απογυμνωμένοι από το πολιτισμό…όποια μορφή κι αν πάρει…μόνο τότε μπορούμε να στέκουμε διαφορετικοί και τόσο ίδιοι συνάμα…

Απεταξάμην το Σατανά; Απεταξάμην τη κανονικότητα του μύθου; Πάτερ…μπορώ να σου απαντήσω αύριο;…

Βοήθειαααααααα.....

Δεν έχω να πω και πολλά! Αυτές τις γιορτές έτσι κι αλλιώς τις πέρασα πάνω από άρθρα και ένα laptop να γράφω τα πονήματά μου. Ακόμα δηλαδή το κάνω, αλλά ελπίζω οσονούπω να έχω τελειώσει και να ηρεμήσω. Δεν είναι αυτό το θέμα μας όμως!!

Τη τελευταία βδομάδα, θες από το άγχος, θες από το ότι μου την έχει βαρέσει πλέον που είμαι όλο σπίτι, θες ότι παιδευόμουν και από ένα θεματάκι υγείας…έχω χάσει τον ύπνο μου. Ποιος…ΕΓΩ!! Που εγώ και ο ύπνος ήμασταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλον…ΤΕΛΟΣ! Και σαν να μη φτάνει το ότι κοιμάμαι ημερησίως γύρω στις 4 ώρες…κάθε πρωί (γύρω στις 6-7 που ξυπνάω) κάθομαι να διαβάσω και να γράψω ακούγοντας BBC 3!!! Ξυπνάω δηλαδή με ελληνικό καφέ στο χέρι και κλασσική μουσική, όπερες και ορατόρια…τώρα που σας γράφω ακούω Βιβάλντι....ααααααααααααααααα!!!!! Έχω την αμυδρή εντύπωση ότι μεταμορφώνομαι στο Mahler. Μόλις τελειώσω με τις δουλειές…να θυμηθώ να πάω σε ψυχίατρο!!!!

Δεν είμαι καθόλου καλά σας λέω…...σε λίγο θα αρχίσω να βλέπω και σωρηδόν Αμερικάνικες Σειρές και να συχνάζω μόνο στο Μέγαρο!!

Garbage Love

Η παρακάτω ιστορία στηρίζεται εν μέρει σε αληθινό γεγονός, όχι ωστόσο προσωπικό!

…

Μια ηλιόλουστη μέρα, μια ανοιξιάτικη δροσάτη λιακάδα και δεν υπήρχε καλύτερη ευκαιρία για να κάνεις μια βόλτα στο Κέντρο της Αθήνας. Μιας πόλης τόσο άσχημης, τόσο γοητευτικής, τόσο λούμπεν, τόσο classy, τόσο όλα…και τόσο τίποτα ταυτόχρονα. Πιστεύεις ότι το άσχημο μπορεί να έχει και μια ομορφιά; Πες μου…

Λίγο Γκάζι, λίγο Μοναστηράκι, λίγο Πανεπιστημίου με το Αθηναϊκό τρίπτυχο, εξαιρετικά φευγαλέο Κολωνάκι και καταλήγεις Εξάρχεια. Σε εκείνα τα στενά που νιώθεις αφόρητα τον εγκλωβισμό και την απελευθέρωση στη κάθε γωνία. Δεν αναφέρομαι καν στη γρήγορη προσπέλαση της πλατείας το βράδυ με μια ανάσα, αλλά στη χαλαρή ανάπαυση στο τοίχο ενός νεοκλασικού καλυμμένου από γκράφιτι. Ανάμεικτα συναισθήματα όπως μετά από ένα βιαστικό πήδημα, μια αγχωμένη μαλακία που λέει και το άσμα ή τη μόνιμη αίσθηση ότι κάτι έχεις ξεχάσει σημαντικό να κάνεις. Έτσι είναι και αυτή η πόλη. Μια κατ’ εξακολούθηση ξεπέτα, που ξέρεις ότι δεν σε καλύπτει, αλλά δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς, γιατί πρέπει να ξεδώσεις…

Εκείνο το απόγευμα σε ένα στενό κάθετο στη Μαυρομιχάλη βρέθηκες να περπατάς μόνη…ή μπορεί να είχες και παρέα…τι σημασία έχει; Οι ιστορίες γράφονται πάνω σε χαρακτήρες. Η Σταχτοπούτα ξέχασε το γοβάκι, η Χιονάτη ξεροκατάπιε το μήλο, και η Ωραία Κοιμωμένη πήγε και τσιμπήθηκε από το αδράχτι η βλαμμένη. Τυχαιότητα και μοίρα μαζί! Στη δικιά σου ιστορία…μια κούτα δίπλα από τα σκουπίδια…

Κοινότυπο να λες ότι δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Όμως δεν ξέρεις! Σε αυτή τη πόλη, στα σκουπίδια μπορείς να βρεις από ρακοσυλλέκτες, μέχρι γαλλικά βιβλία σε άριστη κατάσταση, και το καλύτερο γαμήσι μέχρι στιγμής. Είναι παράξενο να νιώθεις ότι μαζεύεις τη πεταμένη ιδιοκτησία του άλλου. Δεν κλέβεις ουσιαστικά, αλλά όλη σου η αστική περηφάνια γκρεμίζεται δίπλα από ένα πράσινο ή μπλε κάδο απορριμμάτων. Δεν μεγάλωσες με αυτά τα βιώματα και κάπου εκεί ακούς μια μαμαδίστικη φωνή να κράζει πως κατάντησες…

Εκείνος σε παρατηρεί από μακριά. Δεν φαίνεσαι για άστεγη. Είσαι μια τυπική κοπέλα, όχι γκόμενα…μακριά από εμάς, αλλά μια γυναίκα μποέμ και ελεύθερη. Σε πλησιάζει και πιάνει τη κουβέντα. Εκεί δίπλα από τα σκουπίδια. Από πίσω εκείνη τη στιγμή…αν ήσασταν ταινία…έπρεπε να παίζουν Raveonettes…σίγουρα! Σε μια πόλη που ο έρωτας εκλείπει, δεν θα ήσασταν εσείς εξαίρεση.

Με συνοπτικές διαδικασίες βρίσκεσαι να πίνεις κρασί σε ένα κοντινό φοιτητικό διαμέρισμα και να κάνεις σεξ σε ένα άστρωτο κρεβάτι. Όχι μία, όχι δύο, αλλά αρκετές φορές, μέχρι να ξεπλύνεις την υποψία των σκουπιδιών από πάνω σου. Η πνευματική λεία σου κείτεται παραπέρα, πεταμένη σε μια γωνία με τις σελίδες ανοιχτές. Τώρα δεν σε ενδιαφέρει η γαλλική λογοτεχνία…ούτε ο Μπαλζακ…ούτε ο Ουγκώ! Σε ενδιέφεραν ποτέ;

Γυρίζεις σπίτι, αφού έχεις ανταλλάξει κινητά τηλέφωνα. Νιώθεις χαρούμενη, με ένα χαζό χαμόγελο στο πρόσωπο. Δεν έχεις ερωτευτεί…αυτό θα το ήξερες. Έχεις όμως εκτονωθεί και τώρα νιώθεις αυτή τη νιρβάνα. Όταν τελειώνεις…δεν σκέφτεσαι τίποτα. Εκείνα τα δευτερόλεπτα που το μυαλό αδειάζει πλήρως είναι η καλύτερη εφεύρεση της φύσης. Αποδεσμευμένος από τα κόμπλεξ σου, τις φοβίες σου, τις έννοιες. Ένας μικρός Θεός επί γης!

Στη πόλη που μισείς, στη πόλη που αγαπάς, σε αυτούς που σου λείπουν, σε άλλους που σε πλήγωσαν, σε αυτούς που σου στέκονται, σε εκείνους που θα σου σταθούν, στα σκουπίδια που θα έρθουν…σε όλα αυτά ελπίζεις. Στη στιγμή εκείνη που θα τελειώσεις και μετά θα συνεχίσεις να είσαι με άδειο μυαλό…όχι για δευτερόλεπτα…αλλά για λεπτά ολόκληρα!