Δέκα σημεία...για μια βδομάδα στο Βερολίνο

Γύρισα για να μου μοστράρει η Αφροδίτη της Μήλου με το κωλοδάκτυλο στη φάτσα. Αχ να δεις…πως το είπε η Όλγα και τα παρεάκι της σήμερα (που λέει και ο Apos); Αααα ναι…δακτυλοδεικτούσα…φοβερό εεε; Κι εγώ την Αφροδίτη την είχα αφήσει να με κωλό-δείχνει πάνω σε ένα σεμεδάκι σε μια γερμανική ταβέρνα. Και ορίστε και τα τεκμήρια για του λόγου το αληθές. Βρήκα κι εγώ χώρα να πάω! Δεν διάλεγα μια Μαγαδασκάρη; Τι παρεξηγήσεις μπορούσαμε να δημιουργήσουμε με τους Μαγδάσιους; Δεν τους έχουμε δει καν τους ανθρώπους…πόσο μάλλον δε να τους κρατήσουμε και μούτρα ή να τους ζητάμε και πολεμικές αποζημιώσεις. Πάντως με μια πρόχειρη ματιά που έριξα στο άρθρο…μια χαρά μας τα λέει…ασχέτως αν δεν φθάνει ούτε κι αυτό στο μεδούλι του προβλήματος…αφήνοντας να φανούν ανερυθρίαστα οι πολιτικές του εν μέρει σκοπιμότητες…μη ξεχνάμε ότι είναι ένα άρθρο κατά παραγγελία.

Το Βερολίνο αγαπητοί μου είναι σε αυτό το blog από τη πρώτη του σχεδόν κιόλας μέρα. Ήταν τότε που με είχε βοηθήσει να ξεπεράσω κάποιες άσχημες σκέψεις και κυρίως άτολμα άτομα, αλλά και μου είχε φέρει και έναν από τους λίγους μου έρωτες. Τώρα και πάλι με άφησε να ξεκαθαρίσω μια και καλή το παρελθόν μου με τους άδικους τελικά έρωτες…και άγνωστο το τι μου επιφυλάσσει από εδώ και πέρα. Το αγαπάω το Βερολίνο…νομίζω ότι είναι από τις λίγες πόλεις που νιώθω τέτοια οικειότητα και ηρεμία. Δεν ξέρω γρι γερμανικά, αλλά νομίζω ότι όπου και να βρεθώ…σε όποιον δρόμο του…θα βγάλω με κάποιο τρόπο την άκρη. Το Βερολίνο βέβαια το βρήκα χιονισμένο και έτσι ολοκλήρωσα την εικόνα, αφού τη προηγούμενη φορά το είχα δει ολάνθιστο.

Το ταξίδι αυτή τη φορά είχε και παρέα κολλητό…ο οποίος βέβαια έχασε τη πτήση της αναχώρησης. Πόσο κλασσικός είναι ώρες-ώρες; Οπότε και αναγκαστήκαμε να πάμε με διαφορετικές πτήσεις. Πάλι καλά δεν γυρίσαμε και με διαφορετικές…

Βασικά συμπεράσματα και σημεία αυτού του ταξιδιού:

Οι πιλότοι της Lufthansa ήταν παρόντες σε όλα τα μαθήματα της απογείωσης, αλλά σε αυτά της προσγείωσης κάναν πολλές κοπάνες για φραπέ στο καφέ της γωνίας. Καρατσεκαρισμένο σας λέω…

Ο κόσμος στο εξωτερικό τελικά…κοιτάει. Σε αντίθεση με τον ξινισμένο κόσμο της Αθήνας που αν τολμήσεις και κοιτάξεις…που για καλό θα είναι εν τέλει…μπορεί να σου γυρίσει και να σου αστράψει και καμία. Στο Βερολίνο μπορείς να κάνεις παιχνίδι μέσα στο Bar, αλλά και μέσα στο metro ή ακόμα και στο δρόμο.

Στο Βερολίνο μπορείς να δεις τα πιο ευφάνταστα και κιτς bars…και να φανταστείτε ότι δεν πήγαμε τελικά στο Kit Kat! Το Roses στο Kreuzberg ή αλλιώς το bar φλοκάτη είναι μια πραγματική αποκάλυψη…μιας και τα λόγια είναι πτωχά για να περιγράψουν το μέγεθος του κιτς μεγαλείου. Στο οποίο και γίναμε ρεζίλι κι εγώ και κολλητός…αφού θάβαμε έναν τύπο μπροστά (εγώ συμπαθητικό τον έλεγα)…και ο οποίος τελικά βρέθηκε να είναι μάλλον Κύπριος…και προφανώς να ξέρει ελληνικά…χαχαχα!! Καλύτερα να μασάμε παρά να μιλάμε!

Στο Βερολίνο, καθώς και σε όλη τη Γερμανία, συμφέρει να πίνεις μπύρα με τα λίτρα και όχι νερό! Αφού η τυπική μπύρα τιμολογείται στα 2-3 ευρώ, ενώ το τυπικό νερό…στα 5!!!

Μάθαμε στους Γερμανούς βέβαια τι είναι το υποβρύχιο…και ενώ τα κατεβάζαμε το ένα μετά το άλλο…ο barman στο SchwuZ…είχε μείνει μαλάκας…και όλοι οι γύρω βέβαια!!

Αναπτύξαμε πλήρως την επιχειρηματική ιδέα ενός club-εκκλησία, το οποίο και θα κατοχυρώσουμε ως πατέντα…μιας και θα κάνει την απόλυτη θραύση στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας!

Βρήκα τη ξαδέρφη της Απόλυτης…η οποία είναι λίγο πιο μεγάλη βέβαια…και λέγεται Fatou. Ίδια σας λέω…χαχαχα...και μπορείτε να την δείτε όλοι σας...στο Ζοο...!!!


Σκαρφαλώσαμε σε μνημείο του 19^ου αιώνα του Bismark!! Ευτυχώς που δεν πέρναγε καμιά αστυνομία εκείνη την ώρα να μας μαζέψει μια και καλή…και να περνάγαμε το βράδυ μας με τα γερμανικά όργανα της ασφάλειας….γιατί δεν πέρασε δυστυχώς είπαμε η αστυνομία; Χαχαχα!!

Κυκλοφορούσαμε σαν τους τρελούς με τα γυαλιά ηλίου και είχαμε γίνει ο περίγελος του Βερολίνου…αλλά μαντέψτε κάτι τέλειο…ΔΕΝ μας ένοιαζε!!!

Ο κολλητός μου είχε τρελό σουξέ στους Γερμανούς και πολύ το χάρηκα…γιατί το βλαμμένο είναι κουκλί και δεν λέει να το καταλάβει! Έλεος! Βλάκα…αφού στα λέμε και εγώ…και ο Mahler!!!

Θέλω να πάω πίσω…σας το είπα; Γιατί είμαι εδώ; Ουφ…πολύ γκρίνια!! Άντε…να είμαστε καλά…να ξαναπάμε...και αυτή τη φορά να προλάβουμε να δούμε και Όπερα!! Σας αφήνω με την Inva Mula που για μια μέρα τη χάσαμε...

Οι Μονόλογοι ενός Blogger: Η Μεσημβρία του Blogging

[Θα αναρωτιέστε τι έγινε με το Χάρη και αν τον είδα ποτέ εεε;]

Όλα στην ώρα τους. Από μικρός έμαθα πως όταν θέλουμε κάτι πάρα πολύ…όλο το σύμπαν…σε αντίθεση με τις χαζομάρες που λέει ο Κοέλο…θα συνωμοτήσει για να μη το πετύχουμε. Υπάρχει πάντα μια παράξενη κοσμική σχεδόν έλξη, όμοια με την αρχή της βαρύτητας, που μας ωθεί στην αποτυχία. Είναι το ανθρώπινο, όμως, πείσμα που μπορεί να αποτελέσει την αντίδραση στη παντοτινή δύναμη της φύσης και της τελεολογίας. Οι άνθρωποι ελπίζουν και μοχθούνε…και αυτό είναι που τους κάνει να προχωράνε και να ξεχωρίζουν από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο. Η ελπίδα λέτε να μας σώσει;

Μετά την εξομολόγηση του Χάρη, η αλήθεια είναι ότι βρέθηκα σε ένα δίλημμα. Να πιστέψω ή όχι σε μια αβάσιμη αλήθεια…την όποια αλήθεια του Χάρη. Ομολογώ ότι τελικά δεν τον πίστεψα στην αρχή. Η επανάληψη όμως εκτός από μητέρα της μάθησης, είναι και μητέρα της συνήθειας…και μετά από κάποιους μήνες επικοινωνίας και διακριτικού flirting έφθασα να έχω πέσει σε μια λούμπα που όμοια δεν είχα ξαναζήσει. Όταν δεν έχουμε βιώσει κάτι είναι η αλήθεια ότι τα πράγματα είναι παράξενα. Δεν μπορείς να διακρίνεις αν αυτό που νιώθεις είναι αληθινό ή μεγεθυμένο!

Χωρίς να το καλοκαταλάβω, η ζωή μου μπήκε σε μια αδράνεια. Το blogging; Ακόμα χειρότερα. Έγραψα ό,τι μελό μαλακία μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Τα κείμενα εκείνης της περιόδου είναι το απαύγασμα του Μπάμπη. Τόσο που ο Αλέξανδρος του σήμερα, σχεδόν τα απωθεί μετά βδελυγμίας. Το μόνο που κρατήθηκε από εκείνη τη περίοδο είναι ο συναισθηματισμός, ο οποίος παντού και πάντα θα πουλάει. Ακόμα και ένα κρεβάτι να θες να κάνεις, αν το πλασάρεις με λίγο συναισθηματισμό, το έχεις σίγουρο…στο τσεπάκι σου λέω! Αδερφές ή όχι…όλοι ψυχορραγούμε για λίγο κομμάτι ψυχικής κατάθεσης…λίγο δράμα…λίγο έρωτα βρε αδερφέ. Σας το λέει ο Αλέξανδρος που το έκανε πράξη. Και για να καταλάβεις τον επίπλαστο συναισθηματισμό…θέλει πολλά στραπάτσα και μεγάλα αρχίδια…που ο Μπάμπης δεν τα είχε.

Έπεσα, λοιπόν, στην ανάγκη του ψηφιακού έρωτα…εγώ όπως και χιλιάδες άλλοι bloggers. Δεν είναι δα και τόσο παράξενο! Ο Μπάμπης δέσμιος ενός Χάρη…κάπου στη Θεσσαλονίκη…που ήταν κάπως στο πρόσωπο…που είχε μια κάποια δουλειά…που διέθετε μια κάποια προσωπικότητα. Όλα κάπως και κάπου. Ένας έρωτας…ο Θεός να τον κάνει…και αυτός στο περίπου!

Οι προσπάθειες μου να βρεθώ με το Χάρη πάντοτε απέβαιναν άκαρπες. Πάντοτε δεν ήταν έτοιμος. Πάντα ο καιρός δεν βοηθούσε. Πάντα είχε κάτι να κάνει. Τελικά δεν άντεξα και μια μέρα παίρνω το πρώτο αεροπλάνο και ανεβαίνω Θεσσαλονίκη. Τον παίρνω τηλέφωνο και του λέω είμαι στο Λευκό Πύργο και σε περιμένω. Απάντηση λιτή…ότι αυτός δεν είναι εκεί! Τσάμπα ταξίδι…τσάμπα όλα!

Απογοητευμένος, αλλά συνάμα και με συναίσθηση της πιθανής αποτυχίας της απεγνωσμένης αυτής μου κίνησης…βγαίνω για καφέ με έναν Blogger άλλο…που μιλάγαμε καιρό και είχαμε συμπαθήσει ο ένας τον άλλον. Χημεία έκδηλη στην ατμόσφαιρα…καθόλου ερωτική βέβαια…αλλά αυτό το ξέραμε εκ των προτέρων. Ο Μπάμπης έτσι κι αλλιώς δεν πίστευε ποτέ στους διαδικτυακούς έρωτες…ή τελοσπάντων πλην μιας εξαίρεσης! Η κουβέντα προχώραγε κανονικά μέχρι που το θέμα έφτασε στη «Μοναχική Ψυχή»…στο λόγο αυτού του εσπευσμένου μου ταξιδιού.

Έχετε ποτέ δει ένα πύργο με τραπουλόχαρτα να καταρρέει; Εεεε αυτό ακριβώς έγινε. Η μοναχική ψυχή…δεν ήταν και τόσο μοναχική τελικά…αφού την ίδια ιστορία…παράλληλα με μένα…την έπαιζε και με τον έτερο Θεσσαλονικιό blogger που έπινα καφέ…χωρίς βέβαια ποτέ να έχουν ειδωθεί. Και για πρώτη και τελευταία φορά ο Μπάμπης ήρθε σε επαφή με το άλλο πρόσωπο του blogging. Με τον καιρό έμαθα ότι η μοναχική ψυχή…δεν ήταν διόλου μοναχική, αλλά ούτε και μοναδική. Διατηρούσε κάμποσες διαδικτυακές ταυτότητες…με άλλους Bloggers είχε βρεθεί…με άλλους είχε πηδηχτεί…με άλλους είχε κάνει και σχέση…πολυάσχολη μάλλον ψυχή…παρά μοναχική…

Νομίζω ότι Αλέξανδρος γεννήθηκε εκείνο το απόγευμα στη παραλία της Θεσσαλονίκης…και ο Μπάμπης μπήκε μια και καλή…στο ντουλάπι…

Οι Μονόλογοι ενός Blogger: Λίγο πριν τη Μεσημβρία

[Ο Χάρης όμως ήταν μια άλλη ιστορία…]

Δεν είμαι σίγουρος ακόμη και σήμερα αν τον Χάρη τον ερωτεύθηκα ή απλά μου έγινε εμμονή. Η αλήθεια είναι ότι τους πρώτους μήνες, και παρότι εγώ αρνιόμουν πεισματικά να δεχτώ το όποιο φλερτ του, δεν ένιωθα τίποτα για εκείνο το μυστήριο τύπο από την άλλη άκρη της Ελλάδας. Καμένα Βούρλα, Τέμπη, Κατερίνη…και ο Χάρης χιλιόμετρα μακριά μου κινούσε μονάχα ένα καθαρά φιλολογικό ενδιαφέρον. Δεν κατάλαβα στιγμή πως πέρασαν τρεις μήνες επικοινωνίας. Αρχίσαμε γύρω στο Οκτώβρη και είχαν φθάσει ήδη Χριστούγεννα και είχα ένα άνθρωπο στη ζωή μου…που ουσιαστικά δεν είχα…τουλάχιστον με τη φυσική έννοια.

Νομίζω ότι κάθε άνθρωπος δείχνει τα δείγματα γραφής του με το καλημέρα. Η πρώτη εντύπωση είναι πάντα σημαντική, αλλά έχοντας κάνει κάποιες φορές λάθος, ήμουν πλέον πολύ πιο φειδωλός στα βιαστικά μου συμπεράσματα. Ίσως κάνω λάθος πάλι…ίσως όχι…τελοσπάντων…τι σημασία έχουν όλα αυτά πλέον. Σαν να λέω παραμύθι νιώθω…και στα παραμύθια δεν μπορείς να επέμβεις στην ιστορία. Είναι έτσι φτιαγμένη από τα γεννοφάσκια της. Δεν έρχεσαι εσύ…ο κάθε τυχάρπαστος…να αλλάξεις τη μοίρα της Σταχτοπούτας και της Χιονάτης…είναι σχεδόν ιεροσυλία. Από το Μεσαίωνα μέχρι τώρα…αλώβητες φιγούρες στα μάτια τόσων παιδιών…και εσύ ένας κοινός θνητός με καμία αξιοσύνη…δεν μπορείς να παίζεις με τα θεία. Έτσι και με το Χάρη. Είχε δείξει με τη μυστικοπάθεια του ότι κάτι κρύβεται καλά από πίσω. Μόνο τότε που δεν έβλεπα ή δεν ήθελα απλά να δω.

Εκείνα τα Χριστούγεννα έπρεπε να ανέβω στη Θεσσαλονίκη για διακοπές. Ένας πολύ καλός φίλος με είχε καλέσει και μιας και δεν ήθελα να επιστρέψω στο χωριό με τους γονείς και τη μιζέρια, είπα να πάω μια βόλτα στη συμπρωτεύουσα. Δεν το κανόνισα για το Χάρη…ειλικρινά το λέω…ήθελα και πήγα. Βλέπετε δεν ήμουν ακόμα ερωτευμένος…ή ό,τι ήμουν τελοσπάντων…

Όταν μιλήσαμε ένα βράδυ στο msn του είπα τα καθέκαστα. Ενθουσιάστηκε και αμέσως μου έδωσε το τηλέφωνο του. Έπρεπε λέει να βγούμε για ένα καφέ οπωσδήποτε. Δεν ήθελε και πολύ ο άνθρωπος…όταν ανέβηκα, έστειλα το μήνυμα. Απάντηση λιτή και απέριττη…«είμαι με το αγόρι μου και λέμε να μη βγούμε». Δεν με πείραξε…ειλικρινά…μάλιστα του έστειλα και τις θερμές μου ευχές. Να τρίξουν οι σομιέδες…έτσι πρέπει σε κάθε ζευγάρι που σέβεται τον εαυτό του! Την επόμενη μέρα με πήρε τηλέφωνο. Άκουσα για πρώτη φορά, μετά από τρεις ολόκληρους μήνες, τη φωνή του. Ήταν από εκείνες τις φωνές που νομίζω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ. Δεν ήταν ωραία…μάλλον σπαστική θα έλεγα ότι ήταν…απλά κάθε φορά που με έπαιρνε μου κοβόταν η λαλιά από εκεί και πέρα…ποιανού εμένα! Έχετε καταλάβει ήδη νομίζω τι πολυλογάς είμαι… Το τηλέφωνο κράτησε αρκετή ώρα. Μου είπε συγνώμη για τη χθεσινή μέρα και ότι θα έφευγε για ταξίδι σε λίγες ώρες. Συνεπώς άκυρος ο καφές, άκυρη η συνάντηση, άκυρα όλα. Και πάλι δεν με ένοιαξε…το ομολογώ…

Η επάνοδος στην Αθήνα ήταν επώδυνη για πολλούς λόγους. Περισσότερο όμως γιατί είχα περάσει τόσο όμορφα στη Θεσσαλονίκη. Λίγες μέρες μετά στο msn…ήρθε η έκπληξη…ο Χάρης να μου μιλά και να μου κάνει τα παράπονα του που δεν βρεθήκαμε στη Θεσσαλονίκη…ενώ ήθελε τόσο να με δει…παράνοια! Μην σας τα πολυλογώ…εκείνο το βράδυ έγινε η εξομολόγηση του ενδιαφέροντος…του όποιου υποθετικού ενδιαφέροντος! Τόμπολα ο δικός σας…να μην έχω τι να πω…τι να πεις σε έναν άνθρωπο που εκμυστηρεύεται έναν έρωτα στα τυφλά μετά από τρεις μήνες και κάτι; Η λογική επικράτησε και τα πράγματα μπήκαν στη σωστή βάση. Βέβαια, η επαφή συνεχίστηκε…για άλλο μισό σχεδόν χρόνο…και κάπου εκεί άρχισε και ο υποφαινόμενος να τη πατάει…

Άτιμο πράγμα το διαδίκτυο. Σε κάνει να μεγαλοποιείς καταστάσεις, γιατί είσαι τόσο αδύναμος να διακρίνεις την πραγματική τους διάσταση. Όλα στο διαδίκτυο φαίνονται μεγαλύτερα. Είναι σαν να περνάνε κάτω από ένα μεγεθυντικό φακό και γίνονται κουμούτσες. Μπορεί να μεγαλοποίησα αυτό που ένιωσα με το Χάρη…κι αν δεν υπήρχε η βεβαιότητα της απάτης…τότε θα μπορούσα να είχα ζήσει κάτι πολύ απτό και αληθινό. Μπορεί να μη γινόμουν ποτέ Αλέξανδρος…αυτός που διώχνει τους άνδρες…και τους έλκει συνάμα…μπορεί να μην σας μίλαγα καν τώρα για την ιστορία μου και τις αποφάσεις μου. Πάντα υπάρχει ένα Χάρης που θα κάνει ένα Μπάμπη…Αλέξανδρο…

Θα αναρωτιέστε τι έγινε με το Χάρη και αν τον είδα ποτέ εεε;

Διάλειμμα για Zicast

Λογικά θα περιμένατε τη συνέχεια του Μονολόγου του Μπάμπη-Αλέξανδρου...θα έρθει μην ανησυχείτε! Απλά είπα να κάνουμε ένα διαλειμματάκι και να σας βάλω ένα zicast (aka podcast) που έφτιαξα με τη persona non grata αυτού του blog. Που η google μου έκανε επιτέλους το χατήρι και δεν μπορεί να αφήσει σχόλια...χαχαχαχα!!!



υ.γ. Πρέπει να κάνω και ένα podcast με το Mahler επίσης...θα πεθάνουμε στο γέλιο...

Οι Μονόλογοι ενός Blogger: Η Ανατολή του Μπάμπη

[Εγώ τι έκανα; Που είμαι σε όλα αυτά; Κάτσε να πιω ένα ποτήρι νερό…γιατί κοράκιασα…]

Υπήρξαν στιγμές που ήμουν πραγματικά ο Μπάμπης. Θαρρώ πως ήταν στην πολύ αρχή. Τότε που έψαχνα τον εαυτό μου περισσότερο από κάθε άλλο. Έγραφα κείμενα από μικρό παιδί, αλλά όσο να το κάνουμε δεν είναι το ίδιο να μπορεί κάποιος να διαβάσει και να επέμβει στα κείμενα σου. Μάλλον τότε ήταν η πιο αθώα μου εποχή. Τα κείμενα μου δεν πέρναγαν ποτέ από μια δεύτερη ανάγνωση. Ακατέργαστα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας…και το editing δεν μου έλεγε τίποτα. Τα έγραφα συχνά θυμάμαι σε ένα χαρτί, πολλές φορές καθώς μετακινιόμουν με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Το τρελό με τα ραβασάκια στο μετρό. Πως και δεν μου έγραψε κανείς κάτι τέτοιο στη στήλη του “Σε είδα”; Μετά τα πέρναγα στον υπολογιστή και αυτό ήταν…τίποτε παραπάνω…ούτε καν την ορθογραφία δεν τσέκαρα. Μετά έμαθα όμως! Μετά έμαθα πολύ καλά…κι όσο κι αν έμαθα…νομίζω ότι ποτέ δεν κατάφερα να γίνω επαγγελματίας…αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.

Ο Μπάμπης ήταν παρών τον πρώτο καιρό, και παρότι δεν το ομολογώ…νομίζω ότι μου λείπει λίγο εκείνη η εποχή του blogging. Τους πρώτους μήνες, δεν με διάβαζε κανένας. Δεν ήξερα τι είναι και ο tracker και δεν είχα ιδέα πώς να παρακολουθώ την κίνηση μου. Ύστερα βέβαια ήρθαν στο δρόμο μου το Analytics, το Extreme Tracking και χίλια άλλα…και το ανώνυμο…έγινε…“σχεδόν”…ανώνυμο. Αλλά έχουμε καιρό για αυτά. Κάθε πράγμα στο καιρό του, που έλεγε και η γιαγιά μου. Μου λείπει…ναι! Όχι η αθωότητα εκείνου του καιρού. Αυτή είχε μια αφέλεια που με εκνεύριζε. Ο Μπάμπης πίστευε στη καλή φύση τον ανθρώπων…στα αγαθά κίνητρα. Ο Αλέξανδρος από την άλλη δεν δίνει καμιά σημασία στα κίνητρα…είναι κυνικός…ζει με βάση τα αποτελέσματα. Κι από αυτή την άποψη είναι πολύ τυχερός νομίζω!

Το πρώτο mail που έλαβα μου προκάλεσε ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα. Ειλικρινά δεν είναι σαν το πρώτο σχόλιο. Πώς να το θέσω; Το σχόλιο είναι σαν να σε παίρνει τηλέφωνο ένα γνωστός να δει τι κάνεις. Είναι ευχάριστο που σε σκέφτεται και τόσο ζεστό. Όμως το να σου στείλει κάποιος ένα e-mail, στην ηλεκτρονική πραγματικότητα, είναι σχεδόν σαν ο ίδιος φίλος να σε επισκέπτεται σπίτι για τον ίδιο ακριβώς σκοπό. Είναι αστείο…αλλά όταν έλαβα το μήνυμα του Χάρη…σχεδόν έμεινα να κοιτάω σαν χαζεμένο πεντάχρονο την οθόνη του υπολογιστή. Ο “Lonely Soul”, όπως ήταν άλλωστε το nickname του, μου χτύπαγε το κουδούνι και μου έλεγε ότι όχι μόνο με διαβάζει, αλλά νιώθει πολύ κοντά τη γραφή μου κι ότι τον στηρίζει κάποια μοναχικά του βράδια. Αυτός Θεσσαλονίκη υποτίθεται ότι έμενε. Μετά από τόσο καιρό δεν ξέρω αν τα θυμάμαι και καλά…

Καλά…μη κοροϊδεύω τον εαυτό μου! Ό,τι έχει να κάνει με το Χάρη τα θυμάμαι σε πλήρη ανάλυση. Ασχέτως αν θέλω να το παίζω άνετος…σαν να μην έγινε τίποτα. Τελοσπάντων…μην σας τα πολυλογώ και σας κουράζω…περίπου 3 μήνες μιλάγαμε με mail. Καθημερινά αναπτύσσαμε μια ανθρώπινη επαφή που για μένα ήταν πρωτόγνωρη…για πολλούς βέβαια λόγους. Πρωταρχικά γιατί δεν την είχα ξαναζήσει…αλλά το βασικότερο μάλλον επειδή δεν πίστευα και ποτέ ότι θα τη βίωνα. Ο Χάρης είναι ο μόνος άνθρωπος στο διαδίκτυο…στις όποιες γνωριμίες μου…που γνώρισε τον Μπάμπη…και σαν όνομα, αλλά και επί της ουσίας.

Στο τέταρτο μήνα ήρθε και το msn. Μέχρι τότε…περιττό να πω ότι εγώ ήμουν παντελώς άσχετος με το οτιδήποτε ιντερνετικό. Ζωντόβολο από τα λίγα…αλλά η τρέλα μου να έρθω σε κοντινή επαφή με αυτό τον άνθρωπο υπερέβαινε το κάθε τίμημα. Θα καταπατούσα κάθε αρχή και πιστεύω μου…μόνο και μόνο για να ζήσω αυτό που έξω δεν είχα καταφέρει να ζήσω μέχρι τώρα.

Εσείς δεσποινίς δεν μου αρέσει να με κοιτάτε σαν καημένο. Θα έχετε σχηματίσει την εικόνα μέχρι τώρα ότι ήμουν ένα παρθένο και άβγαλτο που δεν ήξερε τι είναι η πραγματική ζωή και παγιδεύτηκε στο κόσμο του διαδικτύου εεεε; Μπορεί να έχετε και δίκιο, αλλά όχι όπως νομίζετε. Άβγαλτο δεν με έλεγες σε καμιά περίπτωση. Το πρώτο καιρό ειδικά που ήρθα στην Αθήνα έζησα πολύ καλά τη ζωή μου. Κυκλοφορούσα έξω, ερχόμουν σε συναναστροφή με διάφορα είδη ανθρώπων, φλέρταρα, έκανα αλόγιστα ίσως σεξ…με λίγα λόγια δεν άφηνα τίποτα να με απασχολεί πέρα από το να περνάω καλά. Ήξερα πολύ καλά…ότι στην αρχή αυτό ήταν που χρειαζόμουν…περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Όταν άνοιξα το Blog δεν ήμουν ούτε ένα σεξουαλικά στερημένο πλάσμα, ούτε ένας καθυστερημένος μισάνθρωπος. Γι’ αυτό, λοιπόν, μη με κοιτάτε με λύπηση…

Ο Χάρης όμως ήταν μια άλλη ιστορία…