H Ιστορία των Δύο: Μέρος Δεύτερο (Dimosthenis)

Πριν λίγο καιρό σας είχα ανεβάσει το πρώτο μέρος της "Ιστορίας των 2" που γράφω σε συνεργασία με τον Dimosthenis. Το δεύτερο μέρος της ιστορίας γράφτηκε και ανέβηκε εδώ και κάποιες μέρες στο Blog του. Για όσους δεν το έχουν πάρει χαμπάρι ανεβάζω κι εγώ τη συνέχεια. Ίσως θα ήταν χρήσιμο να ρίξετε και μια ματιά στη πρώτη ιστορία που είχα γράψει για να πιάσετε τη συνέχεια.

............

Βασάνιζε το μυαλό του μήπως και μπορέσει να θυμηθεί το πρόσωπο που εμφανίστηκε κάτω από το λευκό σεντόνι. Μάταια όμως. Δεν μπορούσε να θυμηθεί τίποτα απολύτως. Ήταν σίγουρος ότι ποτέ στο παρελθόν δεν είχε δει τον άνθρωπο αυτόν. Λίγα λεπτά αργότερα, είχε πια σταματήσει να μακαρίζει την τύχη του που δεν ήταν ο Πέτρος στη θέση του πτώματος και είχε πάψει να αναρωτιέται γιατί ο φίλος του είχε αργήσει τόσο πολύ στο προκαθορισμένο ραντεβού τους, χωρίς μάλιστα να τον ειδοποιήσει πάρα μόνο με ένα σύντομο τηλεφώνημα που δεν εξηγούσε και πολλά…

Τώρα, καθόταν σε μια άβολη καρέκλα σε έναν στενό διάδρομο του Τμήματος και άκουγε το μπάτσο που του εξηγούσε ότι είχε βρεθεί μόνο το κινητό του θύματος και τίποτα άλλο. Έτσι κατάφεραν να εντοπίσουν τον Φίλιππο. Από ένα και μοναδικό στοιχείο: τον αριθμό του κινητού του στις εξερχόμενες κλήσεις της συσκευής αυτής. Μετά τη διασταύρωση του καλούμενου αριθμού, ο Φίλιππος συνειδητοποίησε βέβαια ότι ο άνθρωπος που κειτόταν τώρα νεκρός ήταν ο ίδιος που τον είχε πάρει τηλέφωνο λίγες ώρες πριν. Αυτό δεν μπόρεσε να το αρνηθεί. Εκείνο, όμως, που αρνήθηκε πεισματικά να καταθέσει ήταν τι ακριβώς του είπε το θύμα.

Ζήτησε να μείνει λίγο μόνος του να ηρεμήσει, να ξεθολώσει το μυαλό του απ’ όλα αυτά που συνέβησαν και από την εικόνα του μαχαιρωμένου στήθους του πτώματος. Έκλεισε τα μάτια του και όντως κατάφερε να μην το σκέφτεται, να μην το βλέπει το αποτρόπαιο αυτό θέαμα με τα εσωτερικά του μάτια. Είδε όμως τι συνέβη πριν από πέντε χρόνια ακριβώς., είδε πάλι τι τον ανάγκασε να τα βροντήξει όλα και να κάνει μια καινούρια αρχή στο μεταίχμιο των είκοσι πέντε του χρόνων. Με λίγα λόγια, έφερε στη μνήμη του την κουβέντα που είχε με το θύμα.

Εκείνο το βράδυ, η Μαίρη είχε πέσει νωρίς για ύπνο. Την βασάνιζαν έντονες ημικρανίες έλεγε και ήθελε να ξαπλώσει, όπως και έκανε αφού βεβαιώθηκε ότι η μικρή ήταν καλά σκεπασμένη στο διπλανό δωμάτιο. Ο Φίλιππος δε μπορούσε να κλείσει μάτι, στριφογυρνούσε στο κρεβάτι για ώρα, υπέφερε πραγματικά και ήταν τσαντισμένος που δε μπορούσε να εκτονωθεί κάπου. Άλλη μια μέρα σκληρής δουλειάς από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα και στο σπίτι η ίδια κατάσταση με τη Μαίρη να τον αγνοεί επιδεικτικά για τρίτο συνεχή μήνα. Με τίποτα δε μπορούσε να δικαιολογήσει τη στάση της. Το ήξερε ότι ήταν πολύ προσεκτικός και απέκλειε κάθε ενδεχόμενο να τον έχει καταλάβει…

Τελικά, υπέκυψε στην απίστευτη καύλα του, σηκώθηκε από το κρεβάτι αθόρυβα και αφού έκλεισε σιγά την πόρτα της κρεβατοκάμαράς τους, οδηγήθηκε στον αναπαυτικό καναπέ του σαλονιού τους. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το έκανε τον τελευταίο καιρό και ένιωθε ασφαλής με αυτά τα ωραία ηρεμιστικά χαπάκια που έπαιρνε η Μαιρούλα του για να λυτρωθεί από τους πονοκεφάλους της. Πόσο ευγνωμονούσε το γιατρό της αλήθεια! Γιάτρευε και τους δύο με μία μόνο συνταγή και χωρίς να το ξέρει μάλιστα. Μετά από λίγη ώρα κατάφερε να φτάσει στην κορύφωση λες και ήταν κανένα δεκαπεντάχρονο. Πόσο το απολάμβανε! Ήταν λες κι ο Αποστόλης ήταν εκεί ολοζώντανος, με σάρκα και οστά και του ικανοποιούσε κάθε του βίτσιο, κάθε του παρόρμηση. Ανάσταινε το νεκρό έφηβο στη στιγμή και έφερνε στο μυαλό του το γραμμωμένο του σώμα, τα μαύρα του μαλλιά, την σταρένια του επιδερμίδα ενώ οι παλινδρομικές κινήσεις του χεριού του τον βοηθούσαν να σωματοποιήσει το πάθος του. Ποτέ άλλοτε δεν είχε νιώσει έτσι στο παρελθόν όσο αυτές τις μοναχικές βραδιές στο μικρό του σαλόνι, που δεν ήταν βέβαια και τόσο μοναχικές, αφού η εικόνα του Αποστόλη ήταν εκεί πιο καθαρή από ποτέ, πιο διαυγής κι από τότε που πήγαιναν στο ίδιο σχολείο…

Τελειώνοντας τον κατέβαλε μια τρομερή υπνηλία, όπως συνέβαινε πάντα άλλωστε. Άπλωσε το ιδρωμένο του κορμί στον καναπέ και παραδόθηκε στο γαλήνιο ύπνο. Γαλήνιο;

- Σε θέλω, δεν το καταλαβαίνεις;

- …

- Γιατί δεν μου απαντάς, ρε;

- …

- Γιατί δε μιλάς, ρε Αποστόλη;

- …

- Θέλω… θέλω να πηδηχτούμε εδώ και τώρα!

- …

- Τι είναι αυτά που μου λες, μωρέ;

- …

- Ααααα…

- …

- Άσε με να σε…

...

- Φίλιππε;

- Εεε;

- Φίλιππε, ξύπνα!

- Μαίρη, τι κάνεις εδώ;

Η απορία του Σαββάτου

Δε λέω...το άγχος κάθε ανθρώπου, καθώς και ο ενθουσιασμός είναι πράγματα τελείως υποκειμενικά. Όταν δε υπεισέρχεται και το θέμα της εθνικής αφύπνισης και περηφάνιας, ποιος είμαι εγώ για να μιλήσω; Αν προσθέσει κανείς και την υστερία που διακατέχει την αδερφή πανταχόθεν...χέσε μέσα Πολυχρόνη που δεν γίναμε Ευζώνοι!

Και η απορία του Σαββάτου: Υπήρχαν Ελληνίδες "κοπέλες" που κάναν τέτοιο σαματά όταν βγήκε πρώτη η Σκλήβα;

The Kill: Part 3

Θα ορκιζόταν ότι δεν υπήρχε πιο όμορφη γυναίκα πάνω σε αυτό τον πλανήτη από εκείνη…και ήταν όλη δικιά του. Η Adriel με μια κίνηση άφησε το μανδύα να χυθεί στο έδαφος και έμεινε ολόγυμνη μπροστά του. Δεν υπήρχαν λέξεις για να περιγράψουν αυτές τις αψεγάδιαστες καμπύλες, αυτό το θείο σώμα. Το στήθος της ήταν τόσο στητό όσο άρμοζε σε μια κοπέλα που έφτανε τα είκοσι τέσσερα, με τις ρόγες της να στέκουν σκληρές και να μαγνητίζουν το βλέμμα του Tom. Χωρίς να βγάλει κουβέντα η κοπέλα ξάπλωσε κατάχαμα πάνω στο μεταξωτό μανδύα, ανοίγοντας τα πόδια της φαρδιά πλατιά στον Tom. Δεν ήταν ότι δεν είχε ξαναδεί αυτή την εικόνα, δεν ήταν καν ότι του έλειπε το σεξ, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να αρνηθεί οποιαδήποτε πρόκληση αυτής της γυναίκας. Έβγαλε μεμιάς τη μπλούζα του και κατέβασε τη φόρμα του μέχρι τα γόνατα. Σαν λυσσάρης ρίχτηκε πάνω στη ξαπλωμένη κοπέλα και άρχισε τις παλινδρομικές κινήσεις με ορμή. Δεν το ήθελε να είναι τόσο βίαιος, αλλά κάτι μέσα του τον έκανε να θέλει να της φερθεί με το πιο απαίσιο και απάνθρωπο τρόπο, λες και αυτή ήταν υπεύθυνη για τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν πριν λίγα λεπτά. Αυτή έπρεπε να πληρώσει μέχρι εξευτελισμού όλα του τα δεινά. H Adriel δεν μίλαγε, μα στεκόταν παγερή, ακόμη και όταν άρχισε να τη χαστουκίζει και να τη βρίζει φωναχτά. Στο τελευταίο δυνατό χαστούκι λες και τα μάτια της άστραψαν. Το βιολετί τους χρώμα διαδέχθηκε ένα έντονο μαύρο με ένα κόκκινο περίγραμμα. Τα χαρακτηριστικά της αλλοιώθηκαν και έγιναν αψιά. Ο Tom μέσα στη μανία, σχεδόν παράκρουση, δεν κατάφερε να αντιληφθεί αυτή τη μεταλλαγή. Το σώμα της άρχισε να κάνει σπασμούς, δυνατούς, και με ορμή έριξε ανάσκελα τον Tom και βρέθηκε από πάνω του. Τώρα που την είχε εμπρός του μπορούσε πλέον να βλέπει όλη τη μετάλλαξη που συνέβαινε μέσα στη λύσσα με την οποία έκαναν έρωτα. Η πλάτη της Ariel έκανε έναν ήχο και άνοιξε στα δύο αφήνοντας δυο τεράστια μαύρα φτερά καλυμμένα στο αίμα να ανοίξουν διάπλατα. Τα ξανθά μαλλιά της στάθηκαν όρθια λες και ένας τεράστιος ανεμιστήρας τη φύσαγε και σταδιακά έδωσαν τη θέση τους σε έναν έβενο. Για μια ακόμη φορά, την ηδονή διαδέχθηκε ο τρόμος στο πρόσωπο του Tom. Πλέον αυτό που βρισκόταν από πάνω του δεν ήταν μια όμορφη νύμφη, αλλά ένα απαίσιο και διαβολικό τέρας που τον είχε καθηλώσει στο πάτωμα.

“Απόκρυφη αμαρτία, τον σπόρο τούτο θα γευθεί δια της Κολάσεως”, αυτό έγραφε μια γραμμή πριν τελειώσει το μυστήριο σημείωμα που είχε λάβει. Τι στο διάολο σκεφτόταν στη κατάσταση που βρισκόταν; Είχε παραδώσει κάθε θέληση να απεγκλωβιστεί από το τέρας που χτυπιόταν πάνω του. Και ανήμπορος πια ολοκλήρωσε με μια κραυγή απόγνωσης. Μεμιάς το τέρας πήρε τη μορφή και πάλι της Adriel που σηκώθηκε ήρεμα στα πόδια της και έβαλε το δεξί της χέρι πίσω από την πλάτη. Ο Tom άνοιξε τα μάτια του και είδε τη κοπέλα όρθια να στέκεται εμπρός του, μα πριν προλάβει να ψελλίσει μια κουβέντα, το χέρι της κοπέλας ξεπρόβαλλε κρατώντας ένα αστραφτερό κουζινομάχαιρο. Ήταν τελικά ζήτημα ελαχίστων δευτερολέπτων να βρεθεί το κομμένο μόριο του Tom στα χέρια της. Εκείνος σφάδαζε σα σφαχτάρι από το πόνο στα πατώματα, γεμίζοντας αίμα το ξύλινο δάπεδο. Τρεμάμενος κατάφερε να σταθεί στα δυο του πόδια και να ανοίξει τα μάτια του, αλλά η Adriel είχε πια χαθεί. Στη μέση του δωματίου φιγουράριζε τώρα ένα ξύλινο σκαμνί με ένα σκοινί κρεμασμένο από το ταβάνι. Δεν είχε κουράγιο ούτε καν να αναλύσει από πού προήλθε αυτή η κρεμάλα, μα του ήταν και τελείως αδιάφορο μιας κι ο πόνος ήταν αβάσταχτος.

Το σημείωμα τέλειωνε με τα εξής λόγια, “Άνευ γένους ξεψύχησε αυτόχειρα. Εσύ που τη Κόλαση ξεδίψασες τόσο”. Γιατί αυτό το σημείωμα φαινόταν τόσο προφητικό; Δεν είχε κουράγιο να φωνάξει για βοήθεια. Εξάλλου ποιος θα τον άκουγε μέσα στην ερημιά; Ποιος άκουσε άραγε και τη γυναίκα του στην ερημιά που της αφαίρεσε τη ζωή από ασφυξία; Κάτω από ένα μαξιλάρι που πιεζόταν σταθερά και αποφασιστικά πάνω στο κεφάλι της και εκείνα τα αδύναμα χέρια που τον χτύπαγαν στο στήθος και στο λαιμό. Δεν ένιωθε τύψεις που την καθάρισε τη σκύλα. Ο άγγελος που είχε έρθει στη ζωή του άξιζε κάθε θυσία. Του το είχε πει ο πατέρας του ότι θα καταστραφεί μια μέρα για το μουνί μιας γυναίκας. Εκείνος δεν έδωσε τη σημασία που έπρεπε στο σοφό και γέρο πατέρα. Και να σήμερα…να βρίσκεται με κομμένη όλη την αντρική του αξιοπρέπεια και να ψυχορραγεί από την ακατάσχετη αιμορραγία. Πως θα ήταν, σκέφτηκε, οι Ερινύες αν υπήρχαν στα αλήθεια; Πως ένιωθε αυτός ο έρμος ο Ορέστης αφού πετσόκοψε τον πατέρα του; Αυτός τουλάχιστον είχε πουλί ο μαλάκας. Αυτός ούτε αυτό δεν είχε πια. Δεν πρόλαβε καν να ολοκληρώσει τη σκέψη του, όταν από το πουθενά έσκασαν εφτά μαύρα κοράκια που όρμησαν κατά πάνω του σκίζοντας τη σάρκα του. Ήταν ώριμη απόφαση στιγμής, όσο παράδοξο και αν ακούγεται, να κρεμαστεί με λίγες κινήσεις από τη θηλιά. Το σκαμνί έπεσε με συνοπτικές κινήσεις και το μόνο που ακούστηκε ήταν το απότομο σπάσιμο του λαιμό, σαν να πνίγεις ένα κουνέλι.

Την επόμενη μέρα, ο δικηγόρος Barret βρήκε μόνο ένα γυμνό κρεμασμένο σώμα στο κέντρο μιας άδειας τραπεζαρίας. Ο λαιμός είχε σπάσει απότομα καθώς το σκαμνί έπεσα άτσαλα στο πάτωμα. Η έρευνα της αστυνομίας δεν απέδωσε ιδιαίτερα χρήσιμους καρπούς. Το μόνο που βρήκαν ήταν ότι το πρωί της προηγούμενης μέρας πρέπει να είχε ξυρίσει για άγνωστους λόγους το κεφάλι του. Το σώμα του δεν είχε κανένα ίχνος πάλης ή άλλου είδους τραυματισμού. Συνεπώς δεν έμεινε καμιά άλλη αιτία θανάτου από την αυτοκτονία. Η ερωμένη του θύματος, Adriel Zebrinski, δήλωσε ότι ο εραστής της πάσχιζε από παραισθήσεις το τελευταίο διάστημα, ιδιαίτερα μετά τη δολοφονία της γυναίκας του από αγνώστου ταυτότητας ληστή που τη σκότωσε στην έπαυλη τους στην Αστυπάλαια. Η ατυχής κοπέλα, συντετριμμένη από το θάνατο του αγαπημένου της δήλωσε στα περιοδικά ότι τώρα η ζωή της θα ήταν αφόρητα δύσκολη χωρίς τον Tom στο πλευρό της, ειδικά αφότου περίμενε σε κάμποσους μήνες το παιδί του. Η συμπληρωματική διαθήκη της Meredith Blunt ανοίχτηκε λίγες μέρες μετά την αποτυχημένη δοκιμασία και αυτοκτονία του συζύγου της. Όλη της η περιουσία που ανερχόταν σε δέκα εκατομμύρια ευρώ πέρναγε στην Adriel Zebrinski…

ΤΕΛΟΣ

The Kill: Part 2

Λίγο μετά, ξυρίζοντας το κεφάλι του με τη κουρευτική μηχανή, δεν μπορούσε να πιστέψει το σκηνικό που μόλις είχε λάβει χώρα. Πίσω στη reception τα πράγματα ήταν σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτα. Γούρλωσε τα μάτια με απορία! Μα δεν γίνεται να το φαντάστηκε όλο αυτό και σίγουρα δεν μπορεί να μπήκε κάποιος και να καθάρισε μέσα σε λίγα λεπτά, που έλειπε, τόσα αίματα. Με την άκρη του ματιού του έπιασε πάλι τη γνώριμη μαύρη σκιά να περνάει από τη πόρτα που χώριζε το χολ από τη τραπεζαρία. Πετάχτηκε με ορμή προς τα εκεί για να αντικρίσει ένα τεράστιο τραπέζι στολισμένο με όλα τα καλά του κόσμου. Ένα ολόκληρο γουρουνόπουλο με ένα μήλο στο στόμα, σαν εκείνα που έβλεπε κανείς στις ταινίες. Πιατέλες ολόκληρες με σαλάτες λογιών-λογιών, πατάτες φούρνου σε πήλινα δοχεία και πανέρια με φρούτα από τα πιο εξωτικά μέρη του πλανήτη, μερικά μάλιστα που του φαινόταν σαν να μην τα είχα ξαναντικρίσει σε ολάκερη τη ζωή του. Η λαχτάρα που είχε περάσει, μαζί με τη πείνα που τον θέριζε, ήταν παράξενος συνδυασμός. Είχε υπογράψει ότι δεν θα φάει τίποτα για δυο μερόνυχτα, αλλά ο όρκος αυτός είχε ήδη καταπατηθεί με τη κατανάλωση μια ολόκληρης snickers. Τι κακό θα είχε ένα επιπρόσθετο μπούτι από τη λαχταριστή γουρουνοπούλα;

Σχεδόν στη τελευταία μπουκιά αναλογίστηκε για μια ακόμη φορά το αγνώστου αποστολέα σημείωμα: “Μετάληψη δια υλικής οδού εστί καταπάτηση όρκου ιερού”. Δεν πρόλαβε να σηκωθεί από το τραπέζι όταν το μπολ με τον πουρέ της πατάτας άρχιζε να κοχλάζει και κατσαρίδες να βγαίνουν στην επιφάνεια του. Το γουρουνόπουλο έφτυσε το μήλο και σηκώθηκε στα τρία του πόδια, με ένα μέρος από τα πλευρά του να λείπει. Με ένα σχεδόν απόκοσμο ύφος και τη κριτσανιστή του πέτσα να τρίζει γύρισε στον Tom και έβγαλε μια πνιγερή κραυγή, κάτι ανάμεσα σε πόνο και απόγνωση. Μόνο μια φορά είχε ξανακούσει αυτό το σύριγμα, κάτω από ένα μαξιλάρι και δυο χέρια να τον χτυπούν στους ώμους. Παραπάτησε προς τα πίσω καθώς σηκώθηκε άγαρμπα από τη καρέκλα και σωριάστηκε στο πάτωμα. Το γουρούνι τον κοίταζε μέσα στα μάτια στεκάμενο στην άκρη του τραπεζιού. Ένιωσε ότι πνιγόταν και ήθελε να φωνάξει. Μια κραυγή τρόμου βγήκε από τα σωθικά του και ήταν σαν να φώναζε από τα έγκατα της κόλασης για συγχώρεση, για όλες τις αμαρτίες που είχε πράξει σε όλο του το βιός. Ήταν έτοιμος να κάνει εμετό για μια ακόμη φορά μέσα σε μια μέρα, αλλά αντ’ αυτού το κεφάλι ενός φιδιού ξεπήδησε από το στόμα του. Μια αυτοκρατορική κόμπρα που η ουρά της στεκόταν ακόμη μέσα στο φάρυγγα του, τον κοίταζε κατάματα. Τα δάκρυα που είχαν πλημμυρίσει το πρόσωπο του, δήλωναν ότι ξέπνοος πια είχε σχεδόν διαλυθεί από τον φόβο. Εκεί που με βεβαιότητα θα στοιχημάτιζε στο τέλος της ζωής του, η κόμπρα ελευθέρωσε τον οισοφάγο του και ο αέρας οξυγόνωσε μεμιάς τον εγκέφαλό του γλιτώνοντας τον από σίγουρη λιποθυμία. Στον ενδεχόμενο θάνατο του Tom, αυτόν που τόσο ανεξήγητα ξεπηδούσε κάθε λεπτό της ώρας από το ξημέρωμα, δεν υπήρχε ούτε λευκό τούνελ, ούτε αναπόληση της ζωής σε μορφή κινηματογραφικού καρέ. Όλα έμοιαζαν σαν ένα νοσηρό εφιάλτη που εύχεσαι να βρεθεί κάποιος να σε τσιμπήσει και να πεταχτείς ιδρωμένος στην ασφάλεια του κρεβατιού σου.

Το μόνο που γνώριζε με βεβαιότητα ο Tom ήταν πως ήθελε να φύγει από αυτό το κωλοχανείο. Αρκετά με τα καπρίτσια της Meredith που κυρίευαν για τόσο χρόνια τη καθημερινότητα του. Αυτή η πουτάνα με το αγγελικό πρόσωπο τον καταδυνάστευε επί πέντε συναπτά έτη και το μόνο καλό που αξιώθηκε να κάνει είναι να τινάξει τα πέταλα στη σωστή ώρα. Ο ερχομός της Adriel ήταν το καλύτερο πράγμα που του είχε συμβεί μετά το καταστροφικό του γάμο. Όταν ήταν μαζί της ένιωθε ότι άξιζε η ύπαρξη του μέχρι την τελευταία του πνοή. Είναι αλήθεια ότι ο έρωτας σε κάνει πολλές φορές να παραλογίζεσαι κι ο Tom δεν ήταν από καιρό διατεθειμένος να ζει υπό τη παρανοϊκή ζήλια της Meredith. Όχι πως η μέγαιρα είχε βέβαια άδικο. Το κέρατο που της είχε τραβήξει με την Adriel είχε περάσει κάθε προηγούμενο. Γαμιόντουσαν σαν τα σκυλιά στο διπλανό δωμάτιο από της γυναίκας του σε εκείνο το απομακρυσμένο ελληνικό νησί. Αυτός υποτίθεται ότι έπρεπε να πάει να συναντήσει έναν παλιό του φίλο, κάτι που σίγουρα θα έκανε τη Meredith να χασμουριέται μέχρι θανάτου και μετά βεβαιότητας να αρνηθεί τη πρόσκληση. Που να ήξερε η δόλια ότι αυτός ο φανταστικός φίλος ήταν μια δίμετρη Σέρβα που περίμενε με ανοικτά τα πόδια στη μεσοτοιχία!

Ο Tom ήταν σκυφτός ακόμη στο πάτωμα και τελείως χαμένος στις σκέψεις του. Έφτανε, όμως, ένα άγγιγμα στον ώμο για να τον κάνει να πεταχτεί όρθιος και οι χτύποι της καρδιάς να βαρέσουν κόκκινο. Τι στο διάολο πια συνέβαινε σε αυτό το ξενοδοχείο φάντασμα; Εμπρός του στεκόταν, σαν να είχε έρθει από το πουθενά, η Adriel με ένα μεταξωτό μαύρο μανδύα. “Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ;”, της φώναξε. “Δεν είχαμε πει να μη μας δει κανείς μέχρι αύριο…μα πως το διά…” και δεν πρόλαβε να τελειώσει τη πρόταση, καθώς η κοπέλα του σφάλισε τα χείλη με το δείκτη της.

Συνεχίζεται...

The Kill: Part 1

“Αφησέ με ένα βράδυ σε αυτό το σκατοξενοδοχείο”, σκέφτηκε φωναχτά. Το μεγαλύτερο δράμα ήταν μάλλον ότι είχε βρεθεί κάποιος που και τον άκουσε και έτρεξε να εκπληρώσει την επιθυμία του. Τώρα, έξω από μία αραχνιασμένη πόρτα, ευχόταν μάλλον να είχε ευχηθεί μια δίμετρη Σέρβα στα τέσσερα να τον περιμένει στο Hilton, αλλά ο μαλάκας πάντα πληρώνει το λογαριασμό. Κι αυτός υπήρξε πολλάκις και μαλάκας, αλλά και χωμένος στις οφειλές. Το ερημωμένο πανδοχείο πρέπει χρόνια πριν να ήταν στις δόξες τους. Άραγε ο Nicholson ένιωθε το ίδιο όταν έμπαινε σε εκείνο το κολαστήριο της Λάμψης; Βέβαια, αυτός θα έμενε παρέα με τη γυναίκα του και το μούλικο. Τουλάχιστον ο Tom είχε φροντίσει να μείνει χήρος.

Το πρώτο βράδυ κύλησε στρωτά. Κάνα τρωκτικό γυρνοβολούσε πάνω στα ξύλινα πατώματα, αλλά πέρα από αυτό όλα ήταν καλά και ανθηρά. Το στοίχημα εξάλλου ήταν σαφές. Δύο διανυκτερεύσεις χωρίς ίχνος τροφής και τα δέκα εκατομμύρια ευρώ θα ήταν επιτέλους δικά του. Αυτό, ο μόνος όρος της διαθήκης της γυναίκας του, ήταν αρκετό για να μη σκεφτεί δεύτερη φορά το ενδεχόμενο να αρνηθεί αυτή την δελεαστική πρόταση με τη μορφή δοκιμασίας. Τι κακό θα μπορούσε να έχει εξάλλου μια διήμερη διαμονή σε ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο;

Το επόμενο πρωί ξύπνησε με ένα εξαιρετικά βαρύ κεφάλι, λες και είχε κατεβάσει τη κάβα ολόκληρου μπαρ με νοθευμένα ποτά. Στάθηκε καθιστός για λίγα δευτερόλεπτα στην άκρη του κρεβατιού βαστώντας το κεφάλι με τα δυο του χέρια. Ήθελε τόσο πολύ να ξεράσει, πράγμα που συνέβη τελικά μετά τα δύο πρώτα βήματα που έκανε. Ο εμετός χύθηκε στο μαρμάρινο πάτωμα. Το πορφυρό χρώμα που πήρε δήλωνε, αν μη τι άλλο, ότι κάτι δεν πήγαινε φυσιολογικά. Έσκυψε διστακτικά με το δάκτυλο του και τον ακούμπησε. Πέρα από κάθε αμφιβολία ήταν αίμα…ανθρώπινο προφανώς. “Εκ της ίδιας σου της σάρκας θα έρθει η Αποκάλυψη”…έτσι άρχιζε το σημείωμα που είχε λάβει ανώνυμα δυο μέρες πριν. Δεν είχε δώσει σημασία τότε. Ίσως ακόμη και τώρα δεν μπορούσε να δώσει τη σημασία που έπρεπε. Το δυνατό κρύωμα που είχε περάσει πριν δυο βδομάδες, ίσως ήταν η πιθανή αιτία για αυτή την εξέλιξη. Έτρεξε στο μπάνιο και έπλυνε το πρόσωπό του. Το λευκό του μαρμάρου πήρε μια κόκκινη απόχρωση σαν εκείνη του αυγουστιάτικου φεγγαριού. Με τη Meredith είχαν δει πολλές τέτοιες πανσέληνους στα ελληνικά νησιά που συνήθιζαν κάθε χρόνο να ταξιδεύουν. Σηκώνοντας το κεφάλι και κοιτάζοντας επίμονα στο καθρέπτη νόμισε ότι είδε μια σκιά να περνάει πίσω του γρήγορα. Μεμιάς γύρισε να ελέγξει αν ήταν παραίσθηση, αλλά τίποτα δεν φαινόταν στο χώρο. Η μαυροφορεμένη φιγούρα πετάχτηκε μάλλον εξαιτίας της φυσικής εξάντλησης από τον εμετό.

Δεν είχε ιδέα πως θα πέρναγε τη μέρα χωρίς ίχνος στερεάς τροφής. Ο δικηγόρος ήταν σαφής για τους όρους της διαμονής και είχε ελέγξει σχολαστικά όλο του το σάκο, αλλά είχε προχωρήσει και σε σωματικό έλεγχο. Ευτυχώς είχε λησμονήσει να εξετάσει τη θήκη των γυαλιών του, μέσα στην οποία είχε κρύψει μια snickers. Ποτέ δεν πίστευε ότι θα λάτρευε τόσο θεϊκά, σχεδόν σεπτά, μια μπάρα σοκολάτας με δημητριακά και καραμέλα. Με τη σοκολάτα στο χέρι και έχοντας ήδη φάει μια μπουκιά κατέβηκε τη μεγαλοπρεπή σκάλα που οδηγούσε στο φουαγιέ. Η πόρτα και τα παράθυρα του ξενοδοχείου ήταν κλειδωμένα έτσι ώστε να μη μπορεί να βγει στον εξωτερικό χώρο. Αμέσως σκέφτηκε ότι αν μια φωτιά έπιανε στο οίκημα, μάλλον, θα ψόφαγε σαν το ποντίκι. Του πούστη, όμως, πόσο γκαντέμης μπορεί να ήταν για να πάθει κάτι τέτοιο; “Πουτάνα Meredith”, σκέφτηκε, “με μισούσες τόσο πολύ;”.

Στη reception μια λάμπα ήταν ανοικτή και στο τέλος του αχνού φωτός βρισκόταν ένα σκουριασμένο ψαλίδι. Τα κλειδιά στη θήκη που κοσμούσε όλο τον τοίχο από πίσω από τον γκισέ κρέμονταν σχεδόν σαν αναποδογυρισμένες νυχτερίδες. Προχωρώντας πιο κοντά συνειδητοποίησε ότι αυτό δεν ήταν μονάχα μια φιλολογική μεταφορά, αλλά μάλλον μια ρεαλιστική εικόνα. Τα κλειδιά σηκώθηκαν ομαδικά και ένα σμήνος νυχτερίδες όρμησε πάνω του. Καμιά πενταριά μπλέχτηκαν στα πυκνά μακριά μαλλιά του και ήταν αδύνατο να ξεμπλεχτούν. Τα νύχια τους έξυναν το κεφάλι του κι ο πόνος από το τράβηγμα ήταν αφόρητος. Όταν προσπάθησε με τα χέρια του να τις αποσπάσει κατάλαβε ότι κι ο πόνος γινόταν χειρότερος, αλλά κι ότι τα δόντια μιας νυχτερίδας μπορούν να οδηγήσουν μόνο σε δυο αιματοβαμμένα χέρια. Έξαφνα το ψαλίδι πετάχτηκε σαν τη μόνη πιθανή λύση επιβίωσης. Στη προσπάθεια να κόψει από τη ρίζα τα μαλλιά του μια ατυχής νυχτερίδα κόπηκε στα δυο πλημμυρίζοντας το κρανίο του με αίμα. Αιματοβαμμένος πια μέχρι τις βλεφαρίδες του και λαχανιασμένος, με τις νυχτερίδες να σφαδάζουν στο πάτωμα, αναλογίστηκε τη συνέχεια του μυστήριου μηνύματος που είχε πριν λίγο καιρό λάβει στο γραμματοκιβώτιο του: “Μετά κεκαρμένου κρανίου θα μεταλάβεις τη συγχώρεση”.

Συνεχίζεται...

Disclaimer: Το τραγούδι αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για όλη την ιστορία

Το Πέρασμα

-->

Το Πέρασμα

Ήχος πληκτρολογίου.

Μονότονος, σταθερός και ξερός.

Κατάταξη γνώμης.

Αυστηρή, πάγια και συμπαγής.

Θερινή ζέστα.

Νωχελική, έντονη και υγρή.

Κόκκινο φεγγάρι.

Ρομαντικό, φλογερό και χυτό.

Θαλασσινό μπάνιο.

Χαλαρωτικό, αλμυρό και τρυφερό.

Φωνές παιδιών.

Ζωντανές, φασαριόζες και συνεχείς.

Εικόνες που προβάλλουν πάνω σε ένα γέρικο ευκάλυπτο.

Σε ροζιασμένες φλοίδες ενός κορμού,

που κατασκόπευσε σχεδόν ολάκερη τη νιότη μου.

Πέτρες αψιές που σημαδεύουν το κάθε μου βήμα.

Κοτρώνες που σμίλεψα θαρρείς στο πέρασμά μου.

Μήπως λογίζω χωρίς εκείνη τη μηχανή;

Στην αριθμητική τα χέρια μου παντός καιρού,

εκείνα πρώτα εμπιστεύθηκα, με εκείνα θα προκάμω.

Ένα, δυο, πόσα μένουν;

Φτάνουν άραγε δυο παλάμες για να μετρήσουν τα σωστά και τα λάθη;

Κοτρώνες που με σμίλεψαν θαρρείς στο διάβα μου.

Βουτιές από ένα βράχο δυο δεκαετίες ψηλό.

Αν ο άνθρωπος μετρά την ηλικία με χρόνια,

πως τη μετράει ένας τόπος;

Θρόισμα επίμονο του έαρ κοντίσιον.

Σηματοδότηση της άνοιξης και της ανάστασης.

Πνοή δροσιάς και άλλοτε διατήρηση θέρμης.

Πέρασμα από το χειμώνα στο θέρος.

Τούτος ο τόπος, αυτό ευλογήθηκε να είναι.

Ένα πέρασμα.

Χώρος περιστασιακός του λάγνου έρωτα.

Αναρωτήθηκε κανείς τι γίνεται πίσω από τα σφαλιστά παράθυρα;

Δυο σώματα ενωμένα σε κρεβάτια μονά.

Μονή η ζωή,

σπανίως διπλή.

Πως να τελέψεις όνειρο χωρίς πηλό;

Πώς να περάσεις το καλντερίμι χωρίς εκείνη τη βοήθεια;

Το στοιχειώδες.

Το Πέρασμα.

To Χρηματιστήριο του Έρωτα

Ένα πρωί στη παραλία μια γιαγιά φώναζε στο “παππού” της, πως ξόδεψε τα καλύτερά της χρόνια μαζί του. Μια πρόταση τόσο οικεία που πλέον θαρρεί κανείς πως είναι κατιτίς κοινότυπη. Σάμπως τι είναι τα χρόνια για να τα ξοδεύει κανείς έτσι απλόχερα και μάλιστα να κατηγορεί και κάποιον άλλο για διασπάθιση ιδιωτικών κεφαλαίων; Αν η σχέση δηλαδή είναι ένα επενδυτικό πρόγραμμα, τι ακριβώς θα ήταν; Μια αβέβαιη μετοχή μιας ανώνυμης εταιρίας ή ένα σταθερό ομόλογο με εγγυημένη απόδοση;

Φέτος θα έλεγα ότι οι συζητήσεις που μονοπώλησαν τις θερινές μου διακοπές ήταν δύο: η οικονομική κρίση και οι σχέσεις. Βαλτωμένος στη πρωτοτυπία θα μου πείτε! Κι αν το πρώτο είναι δείγμα των καιρών, το δεύτερο είναι το σιγουράκι στο οποίο επενδύουν όλες οι παρέες ανεξαρτήτου ηλικίας. Αυτά παθαίνεις όταν περνάς δέκα ολόκληρες μέρες χωρίς διαδίκτυο, με την εξαίρεση μόνων λίγων λεπτών σε ένα internet καφέ που το χρέωνε σαν αγαθό πολυτελείας. Ως γνήσιο, λοιπόν, junkie φώναξα, θύμωσα που δεν έχω πρόχειρο αυτό το θείο δώρο και μέσα στη τρέλα έκλαψα, αλλά τελικά η λογική επικράτησε επί του παραλογισμού, το οποίο είναι εξαιρετική πρόοδος για το πρόσωπο μου και αυτό θα ήθελα να σημειωθεί.

Η γιαγιά πάντως με τη κοινότυπη φράση της έκανε όλες αυτές τις συζητήσεις στις παραλίες και τα πλοία, να φαίνονται παρενθέσεις μπροστά στο αληθινό νόημα που ξεδιπλώνεται κάθε φορά μπροστά μου, αλλά μαζεύεται ευθύς αμέσως μήπως και το αποκωδικοποιήσω. Δεν είναι τελικά τι λέμε που κάποιες φορές έχει σημασία, αλλά ο τρόπος που το λέμε. Και ξέρω ότι θα πείτε πως αρχίζω να κάνω σαν γκόμενα, αλλά όλοι σας θα συμφωνήσετε μάλλον με αυτή την πρόταση, ακόμα κι αν το αρνείστε πεισματικά για εγωιστικούς λόγους. Η έκφραση της γιαγιάς, το βλέμμα της, έδειχναν περίτρανα ότι η πρόταση δεν ξεστομιζόταν με καμιά διάθεση κακίας ή έχθρας στον κατά τ’άλλα αξιαγάπητο παππού. Θα έλεγε κανείς ότι ήταν περισσότερο ένα παράπονο επειδή δεν τη περίμενε να μπούνε μαζί στη θάλασσα και είχε φουντάρει γρήγορα για να ακολουθήσει εκείνες τις ξώβυζες τουρίστριες που τόσο του θύμιζαν τη νιότη του. Όχι ότι υπήρχαν ξώβυζες στον καιρό του, ούτε κατά διάνοια, αλλά βυζιά όπως και να το κάνουμε είχανε οι γυναίκες. Οπότε, λίγο φαντασία να είχες και καμιά πουτάνα κοντά, όλο και κάτι θα υποψιαζόσουν ότι υπάρχει κάτω από τον σφικτό στηθόδεσμο.

Προφανώς και η γιαγιά με τα λόγια της είναι μόνο η αφορμή. Τι κάνει αυτή τη γυναίκα ή όποιο άλλο άνθρωπο να αναρωτιέται πως και ξοδεύτηκε έτσι; Η δική μου γιαγιά έλεγε μετά το χαμό του παππού, πως αυτό τον άνθρωπο αγάπησε με αυτόν θα τελειώσει. Τι διαφορά μπορεί να έχει αυτό από την επιλογή αυτοκτονίας; Αν ο άνθρωπος μας είναι το λιμάνι μας, τότε εμείς τι είμαστε…μαούνες στη σύνταξη; Και τι γίνεται όταν το λιμάνι μετακομίσει σε άλλες πολιτείες μαγικές…ενίοτε και ερωτικές; Γιατί αγαπητέ μου αναγνώστη, άντε σου λέω όλα καλά αν εκείνος που περιμένουμε και έρχεται κάθεται στα αυγά του και μας αφήνει στα στερνά του. Όλα καλά, όλα ανθηρά! Που κι εδώ έχω ένσταση, αλλά ας τη παραβλέψω προς στιγμής. Τι γίνεται αν ο λιμένας μας αρχίσει να φιλοξενεί και άλλα καραβάκια, ενίοτε και έτερες μαούνες; Πολλά ερωτήματα; Μπορεί…αλλά καίρια και βασανιστικά. Η γνώμη είναι μία…κι ο μπακλαβάς γωνία! Ό,τι και να κάνεις, θα έρθει η στιγμή που θα αναρωτηθείς αν όλη αυτή η μονογαμία άξιζε τον κόπο.

Αν ζητάς από μένα απαντήσεις…σώθηκες! Ειλικρινά δεν έχω καμία ιδία πείρα για το πόσο θεάρεστα είναι τα εύσημα της μακροχρόνιας μονογαμίας. Με τους πειρασμούς ολούθε πάντως, ελπίζω να είναι πολλά…μα πάρα πολλά. Αν κάθε όφελος πάει πακετάκι με το κόστος του, τότε το όφελος της απανταχού μονογαμίας πρέπει να είναι ο πολυπόθητος θησαυρός του Μπαρμπαρόσα. Παχυλός και εύκολα ρευστοποιήσιμος, σαν τη καλύτερη μορφή κεφαλαίου.

Τελικά, παρακολουθώντας τη γιαγιά λίγο ακόμα, αφού της πέρασε ο θυμός που την καταδίωκε, την είδα να σκουπίζει με στοργή πλέον τον παππού. Κάπου εκεί με τον βλέμμα της στραμμένο στον “άνθρωπό” της, υποψιάστηκα ποια πρέπει να είναι τελικά η απόδοση της μονογαμίας που πληρωνόμαστε στο τέλος κάθε μέρας. Είναι, μάλλον, η αίσθηση ότι όπως και να έρθουν τα πράγματα έχουμε δίπλα μας έναν άνθρωπο που μας αγαπά για αυτό που πραγματικά είμαστε και μας ξέρει όσο κανένας άλλος στον κόσμο. Στη τελική γυμνό μας έχουν δει οι γονείς μας, ο γιατρός μας και αυτός (ένα μάτσο άτομα στο ενδιάμεσο δεν έχουν και τόση σημασία…κυρίως γιατί δεν συμφέρει το συλλογισμό μου!!). Και ναι…αυτή είναι μια ιδεαλιστική αντίληψη των πραγμάτων που μπορεί να μη βγει ποτέ στη πραγματικότητα. Ωστόσο, λιγότερο ιδεαλιστική θαρρώ από τον πρίγκιπα που θα έρθει πάνω στο άσπρο άλογο ή το Μεσσία που θα φέρει τη Δευτέρα Παρουσία.

Στο χρηματιστήριο του έρωτα, όλα είναι τελικά πιθανά. Στο δε τραπεζικό προϊόν της μονογαμίας, μόνο μια υποσχετική επιταγή μπορεί να σταθεί ως λύση. Ελπίζεις να πάρεις τα λεφτά σου στην ημερομηνία λήξης, αλλά από την άλλη δεν ξέρεις και πότε θα σου σκάσει ακάλυπτη. Εγγυήσεις προφανώς και υπάρχουν, αλλά ποιος συνεπής ερωτευμένος τις έψαξε κάποτε για να τις υπολογίσει και τώρα.

Απορίες μετά τις διακοπές

Γύρισα για να πέσω σε μια πόλη καμίνι. Γιατί Θεέ μου...τι αμαρτίες πληρώνω; Γιατί τις δικές μου τις έχω ξεπληρώσει προ πολλού, δεν το συζητάμε. Σίγουρα με βάζεις να πληρώνω και άλλων...να μου το θυμηθείς!

Όσο για τις διακοπές...λίγες...αλλά μη παραπονιέμαι! Απορίες, ωστόσο, έχω ΚΑΙ μετά τις διακοπές:

1. Τι δίνουν στα παιδάκια στην επαρχία και είναι όλα με φέτες κοιλιακούς; Στον χειρότερο έπαιζες τρίλιζα ένα πράγμα!

2. Πάλι καλά που υπάρχει και η παραλία με τους παππούδες για να γλιτώνεις από τους πειρασμούς. Μόνο που τότε γίνεσαι εσύ πειρασμός για τους παππούδες. Τρόπος να γλιτώσω τελείως υπάρχει;

3. Γιατί η ελληνική οικογένεια μεγαλώνει τόσο νευρόσπαστα μωρά;

4. Πόσο δύσκολο είναι για τον Έλληνα να καταλάβει ότι όσο συντηρεί μια αγορά με ακριβές τιμές, αυτή ποτέ δεν θα έχει κίνητρο να τις ρίξει;

Άντε πάλι στα καβούκια μας! Κι εγώ το ορκίζομαι ότι θα την ξανακάνω μέσα στο Σεπτέμβριο όπως και δήποτε!!

Disclaimer: Nαι, ναι ξέρω...το τραγούδι είναι μάπα, αλλά εμένε με αρέσει...όποιος δεν θέλει...απλά ΔΕΝ το Play!!!

Απορίες της Παρασκευής...ή πριν την κάνω!

Λοιπόν, έχουμε και λέμε!

Αρχικά, ο Μαρτάκης πρόκειται να παίξει στο τρίτο remake του Πολέμου των Άστρων;
Δευτερευόντως, προβάρει για το casting με στυλ Lady Gaga; Κοινώς...ό,τι να 'ναι;
Τρίτον, πως λειτουργεί ακριβώς αυτό το "μίξερ του μυαλού" που περιγράφει;
Τέταρτον, μετά από πολύ ενδοσκόπηση νομίζω ότι τελικά είναι τεκνό που κάλλιστα το έπαιρνα! Τι εκπτώσεις κάνω Θεέ μου (...εδώ πέφτουν καρπαζιές!); Πάντως έχεις δίκιο ότι το διεθνές παλικάρι είναι πιο καλό... ;-)


Πέμπτον, ο Ρίγος καλός χρυσός...αλλά για να βγάλει λεφτά, θα κάνει κι άλλες μαλακίες;

Και μετά τις συνοπτικές μου απορίες, νομίζω ότι μπορώ να αποσυρθώ λίγο για να κάνω κι εγώ ο δόλιος μια βουτιά. Να πάρω λίγο χρωματάκι βρε αδερφέ...γιατί στο τέλος θα έπαιρνα επίσημο χορηγό τη Δέλτα. Και χειρότερο από το ανήκω σε εταιρεία μέλος του ομίλου MIG δεν μου έχω!!

Το ασχημόπαπο και χρήσιμα συμπεράσματα!

...Και το ασχημόπαπο έγινε ένας υπέροχος πανέμορφος κύκνος! Πληροφορίες τον θέλουν να συνέχισε να μένει με τη παπιο-οικογενειά του και να σπουδάζει στο παπιο-πανεπιστήμιο. Αφού τελείωσε τις σπουδές του, φήμες λένε ότι τα έφτιαξε με έναν όμορφο αγριόπαπιο και ζήσανε ευτυχισμένοι...


Δεν συνεχίζω την ιστορία γιατί απλά υπάρχουν δυο εναλλακτικές συνέχειες που ακόμα δεν έχουμε ξεκαθαρίσει ποια είναι η αληθινή. Το μόνο που ξέρω μετά βεβαιότητας είναι ότι:

1. Θέλω να φύγω για έστω και λίγες μέρες πλάι σε μια θάλασσα.
2. Ότι δυο μέρες μόνο δεν φτάνουν.
3. Ότι αυτό το τραγούδι για πάντα θα είναι ο υπέρτατος ύμνος έρωτα και καψίματος!!! Σοβαρά τώρα...κάθε φορά που αρχίζει η εισαγωγή...ανατριχιάζω!
4. Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ την ανάμιξη της Ζέτας Δούκας στη πραγματική ιστορία της Σταχτοπούτας...χαχα!

Cause...I'm Mister Brightside...