Χριστουγεννιάτικη Ανάμνηση

Δεν μπορούσε ποτέ τις γιορτινές μέρες. Του προκαλούσαν μια ανεξήγητη κατάθλιψη όπως σε τόσο ακόμα κόσμο. Θες η επιτηδευμένη χαρμόσυνη ατμόσφαιρα ενός γεγονότος που διόλου παράξενο θα ήταν να μην έγινε ποτέ, θες ότι όλοι φόραγαν ένα τέλειο χαμόγελο, θες ότι την ατμόσφαιρα έλουζε μια ακατανίκητη αισιοδοξία που δεν είχε ούτε σκοπό, ούτε λογική…όλα αυτά και τίποτα ταυτόχρονα. Σε κάθε περίπτωση, ο Στέφανος ήθελε να κλειστεί σε ένα δωμάτιο, να σφαλίσει τα μάτια και να ξυπνήσει μετά τις γιορτές.

Πολλοί θα σου έδιναν πειστικές και μη εξηγήσεις για το τι έφταιγε με αυτό το παιδί. Όχι φροϋδικές ψευδό-αναλύσεις του χειρίστου είδους, αλλά σχεδόν ακλόνητες γνώμες που κανείς δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει. Άνθρωπος δύσκολος, με μια έντονη έλλειψη αυτοπεποίθησης, με μια κίβδηλη εικόνα του εαυτού του που σαφώς έγερνε προς το χειρότερο, και παράλληλα μια αβάσταχτη αναποφασιστικότητα και οκνηρία για σχεδόν το οτιδήποτε. Δεν ήταν, λοιπόν, καθόλου περίεργο ότι ο Στέφανος δεν μπορούσε να χαρεί καμιά από εκείνες τις ασήμαντες χαρές που έκαναν τους άλλους να ηδονίζονται κάθε μέρα, αλλά κυρίως εκείνη την εποχή.

Λίγες μέρες μετά τη γιορτή του και τα πράγματα συνέχιζαν να είναι βέβαια τα ίδια. Αυτές τις μέρες είχε περάσει κάθε πονεμένος συγγενής να τους ευχηθεί χρόνια πολλά. Θείες και ξαδέρφια που έβλεπε μόνο μια φορά το χρόνο και κάθε φορά άκουγε την ίδια βαρετή ατάκα: “καλέ πόσο έχεις μεγαλώσει;”! Άλλη μια φορά αν την άκουγε φέτος, μάλλον θα φύτευε τη γριά που τη ξεστόμισε στο πάτωμα.

Η παραμονή της Πρωτοχρονιάς τον βρήκε μόνο στο παγκάκι ενός πάρκου, κάπου στο Ψυχικό. Είχε τσακωθεί άσχημα με τους δικούς του, για ένα ασήμαντο θέμα που ούτε ο ίδιος καλά-καλά θυμόταν. Οι καυγάδες αυτοί γίνονταν όλο και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό. Δεν είχε ιδέα τι να κάνει για να φτιάξει τα πράγματα. Από την άλλη ήξερε ότι έπρεπε να φύγει μια και καλή από το σπίτι και να ορίσει τη δική του ζωή. Σε μια χώρα, όμως, που ένας νέος εργαζόμενος δεν μπορεί βία να φάει, η όποια μετακόμιση του φαινόταν πραγματικό βουνό.

Σε γενικές γραμμές, η ζωή του Στέφανου ήταν μια αποτυχία. Χωρίς σταθερή δουλειά, χωρίς βραχυπρόθεσμο μέλλον, χωρίς μια σχέση εδώ και πολύ καιρό. Θα είχε κανείς την εντύπωση ότι το τελευταίο τον πείραζε όλο και περισσότερο όσο πέρναγε ο καιρός. Σαν να του είχε κολλήσει κάποιος ένα δίκαννο στο κρόταφο και το ρολόι του τοίχου χτύπαγε μανιασμένα ότι ο χρόνος δεν ήταν πλέον με το μέρος του. Η οπή του όπλου πλέον είχε αφήσει στρογγυλό σημάδι στο δέρμα του, και το ψυχρό σίδερο έκαιγε λεπτό με λεπτό. Απογοήτευση! Αυτό ήταν το αίσθημα που ένιωθε, και παράλληλα μάλλον απορία για τη κακιά του τύχη, όπως ο ίδιος ήθελε να πιστεύει.

Το κρύο είχε παραγίνει, και στη βιασύνη του είχε αμελήσει να βάλει γερά ρούχα. “Όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια”, έλεγε η γιαγιά του. Τώρα μάλλον ήταν η στιγμή που έπρεπε να γυρίσει σπίτι με τα μούτρα πεσμένα και να κάνει πως δεν συνέβαινε τίποτα. Παλιά του τέχνη κόσκινο!

Λες και από το πουθενά όμως μια φιγούρα άρχισε να έρχεται από μακριά. Η ομίχλη που είχε πέσει, δημιουργούσε ένα ονειρικό σκηνικό σαν σε παραμύθι, κάτι που έκανε βέβαια το γεγονός περισσότερο τρομακτικό παρά ιδιότυπα ρομαντικό. Μια σκοτεινή Burton-ική σκηνή που έβριθε όμως από έναν παράλογο ερωτισμό. Ο Στέφανος ένιωθε την ανάγκη να φύγει, αλλά κάτι ανεξήγητο μέσα του, του έλεγε να μείνει. Όπερ και εγένετο.

Δεν πέρασε ούτε δευτερόλεπτο που μια απερίγραπτα όμορφη γυναίκα - σχεδόν αιθέρια - στεκόταν μπρος του. Τα μαλλιά της ήταν λυτά και μόνο οι ακριανές τούφες σχημάτιζαν ένα περίτεχνο δέσιμο στο πίσω μέρος του κεφαλιού, το οποίο κοσμούσε ένα λιτό διάδημα από λευκόχρυσο και διαμάντια. Παρότι το κρύο ήταν τσουχτερό, η γυναίκα φορούσε μόνο ένα λευκό αρχαιοελληνικό φόρεμα με έντονες πτυχώσεις, αλλά και μια λευκή γούνινη εσάρπα ριγμένη στους ώμους. Τα χείλη της ήταν τόσο κόκκινα και ζωντανά σα γινωμένα μήλα, βουτηγμένα στη πιο λαχταριστή καραμέλα. Ήθελε να τη φιλήσει, παρότι ήξερε καλά ότι ποτέ δεν είχε νιώσει έλξη για καμιά γυναίκα. Πριν προλάβει να κάνει το οτιδήποτε όμως, η κοπέλα τον πλησίασε κοντά στο αυτί και με έναν απίστευτο αισθησιασμό, τόσο που τον έκανε να νιώσει ρίγος, του ψιθύρισε: “Σταμάτα να ψάχνεις τα μεγάλα και τα άπιαστα. Μη συμβιβάζεσαι με αυτό που δεν θες. Όμως ζήσε τα μικρά που έχουν αξία. Άθροισε τις στιγμές σου μια μέρα και πες ότι άξιζε που έζησες. Πάνω από όλα όμως ζήσε”. Και με τα λόγια αυτά έκανε μια κίνηση πίσω, στάθηκε πάλι στη θέση της εμπρός του, του χαμογέλασε γλυκά και του έκλεισε το δεξί της μάτι.

Τόσα χρόνια μετά…και ποτέ δεν έμαθε αν εκείνη η γυναικεία φιγούρα ήταν αληθινή ή απλά μια οπτασία. Είναι στιγμές που η πραγματικότητα με τη φαντασία έτσι κι αλλιώς ακροβατούν πάνω σε μια ζυγαριά. Παιχνίδι αβέβαιο, αλλά, με το όποιο τέλος, εξαιρετικά γόνιμο. Ο Στέφανος γνώριζε πολύ καλά ότι εκείνη η συνάντηση στο παγκάκι του πάρκου πριν κάμποσα χρόνια, μόνο καλό του είχε κάνει. Ποτέ ξανά δεν μίσησε τα Χριστούγεννα που ήρθαν ή μελαγχόλησε μέσα σε αυτά, ακόμα και εκείνα που τα είχε περάσει απόλυτα μόνος. Όταν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και έχεις αποφασίσει να ζεις την κάθε στιγμή της ζωής σου όπως ακριβώς της αξίζει, τότε δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι και ακόμα περισσότερο τίποτα να μισείς. Απλά ζεις!

…-…

Καλές γιορτές να έχουμε! Γεμάτες όμορφες και απλές στιγμές…