Μια φορά κι έναν καιρό

Ήταν μια φορά κι ένα καιρό ένα πριγκιπόπουλο… Κάπως έτσι δεν αρχίζουν όλα τα παραμύθια; Σε μια μακρινή μυθική χώρα, στην οποία κατοικούν ξωτικά και νεράιδες. Οι άνθρωποι είναι όλοι καλοί και αγαθοί, πλην βεβαίως της κακιάς μάγισσας ή της σατανικής μητριάς, που ενίοτε είναι και το ίδιο άτομο. Απλές ιστορίες, με εξίσου απλοϊκά ηθικά διδάγματα, έτσι ώστε να είναι εύπεπτα από τα μικρά παιδιά και τους ονειροπόλους μεγάλους.

Δεν μπορεί να μην πέρασε μια στιγμή στην αθώα παιδική σας ηλικία που όντως πιστέψατε ότι η Χιονάτη όσο καιρό κι αν μείνει με το μήλο στο λαιμό, θα βρεθεί σίγουρα ο πρίγκιπας που θα τη σώσει με το ρομαντικό φιλί του. Ομοίως, δεν διαψεύσατε ποτέ ως πιτσιρίκια ότι η Ωραία Κοιμωμένη, αν και τεμπέλα του κατά κερατά, άξιζε να περιμένει στον ημιαιώνιο ύπνο της το θαρραλέο πριγκιπόπουλο. Και αν πάρουμε όλα τα παραμύθια στη σειρά, θα θυμηθούμε σίγουρα ότι μεγαλώσαμε μαζί τους και τα πιστέψαμε στο έπακρο. Άλλοι περισσότερο, άλλοι βέβαια λιγότερο.

Πόσο πιστεύουμε, όμως καθώς μεγαλώνουμε, στα παραμύθια που σχεδόν στοίχειωσαν τις παιδικές μας αναμνήσεις; Είναι στιγμές που σκέφτομαι αν η ζωή είναι όντως ένα παραμύθι ή εμείς απλά θέλουμε να τη μεταμορφώσουμε σε κάτι που δεν είναι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο έρωτας. Ποιος δεν θέλει να βιώσει την απόλυτη αγάπη σε ένα περιεχόμενο σχεδόν ονειρικό, με την απαραίτητη θολούρα για περίγραμμα; Ακόμα και οι μεγαλύτεροι πολέμιοι του έρωτα έχουν πέσει θύματα των βελών του και έχουν παραδεχτεί ότι έχουν μέσα τους ολίγον τι από πριγκιπόπουλο ή πριγκιποπούλα, ή έστω θα επιθυμούσαν διακαώς να διαθέτουν λίγο από τη παραμυθένια αίγλη στη στυγνή ρεαλιστικοτητά τους.

Όταν πρώτο-άνοιξα το Blog το θέμα αυτό με είχε απασχολήσει. Και είναι ιδιαιτέρως περίεργο πώς η ζωή κάνει παράξενους κύκλους και βρισκόμαστε στις ίδιες θέσεις, έχοντας τις ίδιες πάνω κάτω απόψεις. Το ζήτημα ανέκυψε πάλι μετά από μια συζήτηση με ένα πολύ καλό μου φίλο, ο οποίος θέλει εναγωνίως να ζήσει το παραμύθι του, να ανακαλύψει τους ήρωες του και να πολεμήσει τις «εσωτερικές» του μάγισσες. Στον οποίο εύχομαι να το ζήσει στο έπακρο…γιατί του αξίζει και είναι ένας υπέροχος άνθρωπος.

Ειλικρινά νιώθω, ότι όταν δεν υπάρχει παραμύθι, δεν υπάρχει κι έρωτας. Σπάνια ερωτευόμαστε το απλά εφικτό και ακόμα πιο σπάνια διατηρούμε τον έρωτα σε κάτι που είναι εύκολο. Θέλουμε εμπόδια και δράκους που μας φλογίζουν την ασπίδα, για να νιώσουμε ότι μπορούμε να υπερβούμε τα πάντα για χάρη του άλλου ατόμου. Και εκεί ακόμα που το παραμύθι είναι πτωχό σε υπόθεση, αναγκαζόμαστε να προσθέσουμε κομπάρσους σε δραματικό ύφος, για να εξυψώσουμε την αξία του να είμαστε σφόδρα ερωτευμένοι.

Βλέπετε, δεν είναι κακό να θέλουμε να ζήσουμε ένα παραμύθι. Ανθρώπινο είναι! Έτσι μεγαλώσαμε και έτσι μάθαμε. Ίσως το μόνο κακό είναι ότι στα περισσότερα παραμύθια ένας από τους δυο ήρωες είναι αυτός που κάνει όλη τη δουλειά. Η ηρωίδα συνήθως μένει άπραγη σε ένα πύργο, ένα γυάλινο φέρετρο ή μια αποθήκη και περιμένει να σωθεί. Και εκεί είναι που η πραγματική ζωή κλέβει την παράσταση, γιατί στο κόσμο των ανθρώπων, ο έρωτας θέλει δύο για να πετάξει τη φλόγα. Κι όταν μείνει τελικά ένας, για όποιον λόγο, δεν χάθηκε ο κόσμος. Λίγο κλάμα, λίγη ψυχολογική κατάπτωση, λίγο από όλα, αλλά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας υπάρχουν τόσα παραμύθια που έχουν γραφεί…και άλλα τόσα που περιμένουν να γραφούν.

Ας ευχηθούμε τουλάχιστον ότι ζήσανε αυτοί καλά…και εμείς καλύτερα…