Ενδοσκόπηση

John Douglas - San Sebastian

Πίσω από μια εφημερίδα παρατηρούσε πάντα τον κόσμο. Πίσω από εκείνο το χάρτινο παραπέτασμα που του επέτρεπε να παίρνει τις εκφράσεις που ήθελε, χωρίς κανείς να μπορεί να τον κριτικάρει, να αρθρώσει μια βαριά κουβέντα για το υποκείμενο του. Καθένας μας ξεχωριστός, αλλά εκείνος πάντα ίδιος και απαράλλακτος, δέσμιος της γνώμης των άλλων. Πόσο τελικά πούλαγε τη δικιά του προσωπική ζωή, για ένα δράμι ανείπωτου σεβασμού από τους άλλους;

Μια φορά περπατούσε στους ατέλειωτους δρόμους της Αθήνας και ένιωθε τόσο χαμένος. Τον φόβιζε αφάνταστα αυτή η πόλη. Είχε όλα όσα εκείνα ποθούσε…τις συνθήκες, τα πρόσωπα, τα βιώματα, τις ελευθερίες…αλλά ήταν η εν δυνάμει απομόνωση που τον τρέλαινε. Η αίσθηση ότι αφήνεις κάτι πίσω και ότι εγκαταλείπεις το παρελθόν και το παρόν σου για ένα άγνωστο και σχεδόν αισθησιακό μέλλον, φάνταζε από μόνη της μεγάλη αμαρτία. Γνώριζε καλά ότι άξιζε με το παραπάνω μια τέτοια θυσία, αλλά η αίσθηση της αυτοτιμωρίας πάντοτε θα υπερκέραζε κάθε υπόνοια χαράς. Και εκείνο το βράδυ, σαν επισκέπτης, σε ένα στενό πάνω από την Αθηνάς, έβλεπε για μια ακόμη φορά τα δυνατή χαρά. Για ένα, όμως, βράδυ ακόμα ήξερε ότι έπρεπε να την αρνηθεί.

Η ζωή του μέρα με τη μέρα γινόταν όλο και πιο μισή. Ήταν άραγε η αναποφασιστικότητα που τον χαρακτήριζε το πρόβλημα; Η αναβλητικότητα ότι αφήνω το καλύτερο για αύριο…ίσως μεθαύριο…ίσως ποτέ! Το καθήκον και η ευχαρίστηση ήταν για εκείνον πάντα συναισθήματα αντικρουόμενα. Το ένα προσέκρουε με φόρα στο άλλο και δεν υπήρχε σχεδόν ποτέ αμφιβολία για το ποιο θα κέρδιζε στο τέλος. Ένα παιχνίδι σικέ…στημένο από το πρώτο λεπτό του αγώνα…και όσα γκολ και αν έμπαιναν, ήταν σίγουρο ότι ο εσωτερικός του κριτής θα τα έβγαζε οφ-σάιντ.

Πόσο κάνει μια ζωή για να την ξαναζήσεις; Για να κάνεις τα ίδια λάθη, τις ίδιες παραλείψεις και να βιώσεις μάλλον τον πόνο στον ίδιο ακριβώς βαθμό. Ένας αλγόριθμος που έδινε πάντα πανομοιότυπο αποτέλεσμα…σαν εκείνα των πιο ευφάνταστων τρικ. Πίσω από την εφημερίδα του, για μια ακόμη φορά, σε εκείνο το παγκάκι στο προαύλιο ενός νοσοκομείου, μπορούσε να είναι ο εαυτός του. Δεν ήταν συμβιβασμένος με το θάνατο. Ποιος είναι άλλωστε; Όμως όσο πιο λίγο έχεις ζήσει αυτό που θες, τόσο πιο ασυμβίβαστος τείνεις να είσαι. Κοίταξε γύρω του και σαν από το πουθενά δίπλα του πετάχτηκε μια ζαρωμένη γριά. Με μια ρόμπα από τη λαϊκή…εκείνες που οι Ρωσοπόντιοι πουλάνε για 3 μόνο ευρώ. Φοβήθηκε που την είδε σιμά του. Περισσότερο, όμως, τρομοκρατήθηκε όταν γύρισε να τον κοιτάξει και του μίλησε με μια σαθρή φωνή: “Απλά δεν τη ξαναζείς!”. Τα γαλανά της μάτια είχαν μια κατηφορική όψη…μια θλίψη που πρέπει σε κάθε ρυτιδιασμένο γέρο που έχει παλέψει στη ζωή του. Και κάπως έτσι άφησε την εφημερίδα του με μια αγωνία και πετάχτηκε να τρέξει μακριά.

Ξέπνοος πάντα μετά από κάθε προσπάθεια. Μιας και τις αποφάσεις δεν μπορούσε να τις παραδεχτεί ούτε και ο ίδιος. Ένιωθε τόσο μεγάλος…πριν καν να έχει έρθει η ώρα του. Οι πρώτες άσπρες τρίχες είχαν κάνει ήδη την εμφάνιση τους και αυτό του έδινε την εντύπωση ότι ο χρόνος στερεύει. Τι έκανε όμως για αυτό; Απέσυρε με πείσμα την κάθε χαρά και κλεινόταν σε μια ιδιότυπη απομόνωση, για να μη νιώσει την ευθύνη ότι παίρνει κάποιον μαζί του. Χωρίς να ρωτήσει βέβαια τον άλλον, αν και αυτός βυθιζόταν σε αυτή την υποτιθέμενη “φυσική” – κατά τ’ άλλα – βαρύτητα. Απολυταρχία…Χούντα πάνω στον εαυτό του, αλλά και τους άλλους. Αδικία θα έλεγαν πολλοί.

Για μια ακόμη φορά…παρέα με το κακοφτιαγμένο στριφτό του τσιγάρο, σκεπτόταν σε ένα μικρό προαύλιο. Τα λάθη, τις παραλείψεις, το παρελθόν, το μέλλον, τους ανθρώπους, τις υποχρεώσεις, τις δυσκολίες…όλα αυτά που πάντα τον βασάνιζαν. Συμπέρασμα ποτέ κανένα! Κάπου, όμως, στο πίσω μέρος του μυαλού του, ήξερε ότι ακόμα κι αν δεν το παραδεχόταν, τα συμπεράσματα του τα είχε πάρει. Άδικα κάποιοι θα πουν για μια ακόμη φορά. Πράγματι…ας ελπίσουμε ότι κάποια μέρα ο μικρός μας ήρωας θα μπορέσει να φτιάξει ένα καλό τσιγάρο. Γιατί τότε…θα είναι η μέρα που θα το κόψει…