14 Δεκεμβρίου 2009

Ενδοσκόπηση


John Douglas - San Sebastian

Πίσω από μια εφημερίδα παρατηρούσε πάντα τον κόσμο. Πίσω από εκείνο το χάρτινο παραπέτασμα που του επέτρεπε να παίρνει τις εκφράσεις που ήθελε, χωρίς κανείς να μπορεί να τον κριτικάρει, να αρθρώσει μια βαριά κουβέντα για το υποκείμενο του. Καθένας μας ξεχωριστός, αλλά εκείνος πάντα ίδιος και απαράλλακτος, δέσμιος της γνώμης των άλλων. Πόσο τελικά πούλαγε τη δικιά του προσωπική ζωή, για ένα δράμι ανείπωτου σεβασμού από τους άλλους;


Μια φορά περπατούσε στους ατέλειωτους δρόμους της Αθήνας και ένιωθε τόσο χαμένος. Τον φόβιζε αφάνταστα αυτή η πόλη. Είχε όλα όσα εκείνα ποθούσε…τις συνθήκες, τα πρόσωπα, τα βιώματα, τις ελευθερίες…αλλά ήταν η εν δυνάμει απομόνωση που τον τρέλαινε. Η αίσθηση ότι αφήνεις κάτι πίσω και ότι εγκαταλείπεις το παρελθόν και το παρόν σου για ένα άγνωστο και σχεδόν αισθησιακό μέλλον, φάνταζε από μόνη της μεγάλη αμαρτία. Γνώριζε καλά ότι άξιζε με το παραπάνω μια τέτοια θυσία, αλλά η αίσθηση της αυτοτιμωρίας πάντοτε θα υπερκέραζε κάθε υπόνοια χαράς. Και εκείνο το βράδυ, σαν επισκέπτης, σε ένα στενό πάνω από την Αθηνάς, έβλεπε για μια ακόμη φορά τα δυνατή χαρά. Για ένα, όμως, βράδυ ακόμα ήξερε ότι έπρεπε να την αρνηθεί.


Η ζωή του μέρα με τη μέρα γινόταν όλο και πιο μισή. Ήταν άραγε η αναποφασιστικότητα που τον χαρακτήριζε το πρόβλημα; Η αναβλητικότητα ότι αφήνω το καλύτερο για αύριο…ίσως μεθαύριο…ίσως ποτέ! Το καθήκον και η ευχαρίστηση ήταν για εκείνον πάντα συναισθήματα αντικρουόμενα. Το ένα προσέκρουε με φόρα στο άλλο και δεν υπήρχε σχεδόν ποτέ αμφιβολία για το ποιο θα κέρδιζε στο τέλος. Ένα παιχνίδι σικέ…στημένο από το πρώτο λεπτό του αγώνα…και όσα γκολ και αν έμπαιναν, ήταν σίγουρο ότι ο εσωτερικός του κριτής θα τα έβγαζε οφ-σάιντ.


Πόσο κάνει μια ζωή για να την ξαναζήσεις; Για να κάνεις τα ίδια λάθη, τις ίδιες παραλείψεις και να βιώσεις μάλλον τον πόνο στον ίδιο ακριβώς βαθμό. Ένας αλγόριθμος που έδινε πάντα πανομοιότυπο αποτέλεσμα…σαν εκείνα των πιο ευφάνταστων τρικ. Πίσω από την εφημερίδα του, για μια ακόμη φορά, σε εκείνο το παγκάκι στο προαύλιο ενός νοσοκομείου, μπορούσε να είναι ο εαυτός του. Δεν ήταν συμβιβασμένος με το θάνατο. Ποιος είναι άλλωστε; Όμως όσο πιο λίγο έχεις ζήσει αυτό που θες, τόσο πιο ασυμβίβαστος τείνεις να είσαι. Κοίταξε γύρω του και σαν από το πουθενά δίπλα του πετάχτηκε μια ζαρωμένη γριά. Με μια ρόμπα από τη λαϊκή…εκείνες που οι Ρωσοπόντιοι πουλάνε για 3 μόνο ευρώ. Φοβήθηκε που την είδε σιμά του. Περισσότερο, όμως, τρομοκρατήθηκε όταν γύρισε να τον κοιτάξει και του μίλησε με μια σαθρή φωνή: “Απλά δεν τη ξαναζείς!”. Τα γαλανά της μάτια είχαν μια κατηφορική όψη…μια θλίψη που πρέπει σε κάθε ρυτιδιασμένο γέρο που έχει παλέψει στη ζωή του. Και κάπως έτσι άφησε την εφημερίδα του με μια αγωνία και πετάχτηκε να τρέξει μακριά.


Ξέπνοος πάντα μετά από κάθε προσπάθεια. Μιας και τις αποφάσεις δεν μπορούσε να τις παραδεχτεί ούτε και ο ίδιος. Ένιωθε τόσο μεγάλος…πριν καν να έχει έρθει η ώρα του. Οι πρώτες άσπρες τρίχες είχαν κάνει ήδη την εμφάνιση τους και αυτό του έδινε την εντύπωση ότι ο χρόνος στερεύει. Τι έκανε όμως για αυτό; Απέσυρε με πείσμα την κάθε χαρά και κλεινόταν σε μια ιδιότυπη απομόνωση, για να μη νιώσει την ευθύνη ότι παίρνει κάποιον μαζί του. Χωρίς να ρωτήσει βέβαια τον άλλον, αν και αυτός βυθιζόταν σε αυτή την υποτιθέμενη “φυσική” – κατά τ’ άλλα – βαρύτητα. Απολυταρχία…Χούντα πάνω στον εαυτό του, αλλά και τους άλλους. Αδικία θα έλεγαν πολλοί.


Για μια ακόμη φορά…παρέα με το κακοφτιαγμένο στριφτό του τσιγάρο, σκεπτόταν σε ένα μικρό προαύλιο. Τα λάθη, τις παραλείψεις, το παρελθόν, το μέλλον, τους ανθρώπους, τις υποχρεώσεις, τις δυσκολίες…όλα αυτά που πάντα τον βασάνιζαν. Συμπέρασμα ποτέ κανένα! Κάπου, όμως, στο πίσω μέρος του μυαλού του, ήξερε ότι ακόμα κι αν δεν το παραδεχόταν, τα συμπεράσματα του τα είχε πάρει. Άδικα κάποιοι θα πουν για μια ακόμη φορά. Πράγματι…ας ελπίσουμε ότι κάποια μέρα ο μικρός μας ήρωας θα μπορέσει να φτιάξει ένα καλό τσιγάρο. Γιατί τότε…θα είναι η μέρα που θα το κόψει…

16 σχόλια:

  1. Καλημέρα..
    Μεγάλο θεματάκι..
    Πόσα θα ήθελε ο καθένας μας να αλλάξει άραγε; Εγώ πολλά.. και ας λένε ότι δεν μετανιώνεις, υπάρχουν πράγματα που μετάνιωσες και θα ήθελες να μπορούσες να κάνεις αλλαγές.. επειδή δεν μπορείς, ποιός ο λόγος να μετανιώνεις; Το δέχεσαι, το ξεπρνάς και προχωράς.. κάποια στιγμή όμως το μετάνιωσες..
    ΑΚόμη και χωρίς μετάνοια.. αλλαγές που θα ήθελες.. αλλάγές που έδιναν άλλο περιεχόμενο στη ζωή σου..
    Καλημέρα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα σας. Διαβάζοντας το κείμενο σκεφτόμουν "μα, για ποιον μιλάει άραγε;" ;)
    Πάντως να ρωτήσω κάτι; Στις 2 το πρωί αυτά σκεφτόσουν; Πάλι ταβανοσκόπηση;
    Α, και κάτι άλλο. Και που το έκοψε το ρημάδι, δεν... Φιλιάαα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Πόσο τελικά πούλαγε τη δικιά του προσωπική ζωή, για ένα δράμι ανείπωτου σεβασμού από τους άλλους;"

    έλα όμως που τελικά ούτε αυτόν τον σεβασμό δεν κερδίζεις... όταν δε σέβεσαι εσύ τον εαυτό σου, οι άλλοι το μυρίζονται.

    καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Ηφαιστίωνας: Η άποψη του "δε βαριέσαι...έτσι είμαι και δεν αλάζω" πρέπει να είναι από τις πιο αλλαζονικές απόψεις ever! Σκοπός της ζωής μας είναι η εξέλιξη και όχι η στασιμότητα που μας βαλτώνει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @Νίκος: Υπάρχει συγκεκριμένη ώρα που σκέπτεσαι τέτοια πράγματα; Άσε που συνήθως τα βράδια είναι οι πιο επικίνδυνες ώρες για τέτοιες σκέψεις!

    "Και που το έκοψε το ρημάδι, δεν..." Τι ακριβώς εννοείς;;; Δεν το έπιασα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Ψεύτικος Πέτρος: Αν σου είναι τόσο εύκολο να ξεπερνάς όλα τα πράγματα που σε απασχολούν έτσι...σε θαυμάζω! Όχι τίποτε άλλο, αλλά είσαι τρομερά ευτυχισμένος άνθρωπος!! (...κάποιοι θα μπορούσαν να το πουν και αναίσθητος...αλλά τελικά νομίζω ότι έχουν άδικο!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Scatterbrain: Μα αυτό ακριβώς λέω. Πουλάμε την ευτυχία μας, για ένα σεβασμό που πολλές φορές δεν μας τον δίνουν ή δεν τον αναγνωρίζουν ποτέ. Εεεε κάτι τέτοιο πλέον για μένα είναι ανεπίτρεπτο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Ψεύτικος Πέτρος: Μα αυτό ακριβώς είναι το concept και ο λόγος. You just don't get me dude! λολ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Λοιπόν επειδή ο μικρός μας ήρωας είναι κούκλος και τον ασχημαίνει το τσιγάρο, μήπως ήρθε η ώρα να το κόψει;
    Εεεεε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλέ τον ξέρεις τον μικρό ήρωα; Αν θέλει ας το κόψει, εγώ πάντως προσπαθώ να το κόψω.

    υ.γ. Επίσης μάλλον παρανόησες! ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. einai h logiki my friend
    pairnei ta inia ekei pou kindynevoume apo to synaisthima
    kalhmeres sas

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @Ψεύτικος Πέτρος: Μια ζωή θύμα του συναισθήματος σε κάθε έκφανση εγώ. Από την άλλη τα τελευταία χρόνια τη παλεύω αρκετά και με τη λογική. Ο αγώνας θα δείξει φίλε μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;