Αφίσες σε αντιπαράθεση

Πέρναγα κάθε μέρα σχεδόν από το σημείο που οι δυο αφίσες είχαν έρθει πλάι-πλάι. Η τύχη βλέπεις παίζει αστεία παιχνίδια κάποιες φορές. Ο Ανδρέας…ο μέγιστος ίσως εραστής στην νεότερη ελληνική ιστορία…δίπλα στην επίσημη αφίσα του αθηναϊκού Pride. Δεν ξέρω ειλικρινά τι είναι πιο τρομακτικό. Τα τσιτάτα νομίζω και των δύο αφισών είναι αυτά που μου προκαλούν έναν έντονο εκνευρισμό στη ραχοκοκαλιά, παρά ίσως οι αφίσες καθαυτές ή κι ο συνδυασμός τους.

Υπήρξε ποτέ κανένα κόμμα που ιδρύθηκε άραγε για να υπηρετεί το λαό και τη πατρίδα; Θεσμικά προφανώς και αυτός είναι ο στόχος του όποιου κόμματος, αλλά λειτουργικά…στη πράξη…υπηρέτησε ποτέ κανένα κόμμα – παγκοσμίως – άδολα και σε καθ’ ολοκληρία το συμφέρον ενός τσούρμου πολιτών; Μα ακόμα κι αν είσαι τόσο ιδεαλιστής που πιστεύεις ότι μπορεί και να γεννήθηκες στους κόλπους μια κομματικής ομάδας που σφύζει από αγνά αισθήματα…είσαι τόσο αφελής – ή στη χειρότερη προκλητικός – να βροντοφωνάζεις ότι παρόλο που κατά συντριπτική πλειοψηφία το κόμμα σου άλλαξε δρόμο, εσύ μένεις πιστός στις επάλξεις; Μα δεν υπάρχουν επάλξεις αγαπητέ μου! Σκόνη και θρύψαλα γίνανε που έλεγε και ένας πάλαι ποτέ βιντεοσκοπημένος τραγουδιάρης με θεμελιώδεις απορίες...polvere e cocci που λένε και οι γείτονες Ιταλοί…

Δίπλα στο γερασμένο Ανδρέα…ακμαίος και στητός στέκεται ένας τσολιάς. Όχι μέχρι πάνω…μη φανταστείς. Σαν σε παράθυρο των ειδήσεων στέκεται…αν ήμασταν σε talk show και θέλαμε μάτσο τη τηλεθέαση, θα τον βάζαμε και πλάτη. Το σλόγκαν περισσότερο απειλητικό μου φαίνεται. “Είμαστε παντού”…ακόμα κι εκεί που δεν φανταζόσαστε…στα ιερά και τα όσιά σας. Επικοινωνιακά κάπου μπάζει η ιδέα έχω την εντύπωση. Αν σου λέει γίνει πυρηνική καταστροφή θα σωθούν μόνο οι κατσαρίδες και οι gay! Ο υπαινιγμός σαφής βέβαια…πως όσο και να κάνεις ότι δεν βλέπεις μια κατηγορία ανθρώπων (και αυτό δεν περιορίζεται στους gay, αλλά και σε άλλες κοινωνικές ομάδες), αυτή είναι εκεί. Ζει, εξελίσσεται, προσαρμόζεται, αλλά κυρίως διεκδικεί - τα αυτονόητα μπορεί όχι, μα σίγουρα τα λογικά – δικαιώματα της.

Το ΠΑΣΟΚ ενέπνευσε μια ολόκληρη εποχή…κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό…ακόμα και οι σκληροί πολέμιοι του. Το 1981 υπήρξε έτος σταθμός…μπορεί να μη σηματοδότησε τον ερχομό του σοσιαλισμού στην Ελλάδα, αλλά σίγουρα σφράγισε έστω και άτυπα το μαύρο κύκλο της μεταπολίτευσης. Ποιον αφύπνισε το ΠΑΣΟΚ; Αυτό εν πολλοίς η ιστορία θα το δείξει…αλλά αν μου πέφτει λίγος λόγος…νομίζω ότι το ΠΑΣΟΚ αφύπνισε το μέσο σύγχρονο Νεοέλληνα. Όχι μόνο τους θυρωρούς που δεν τους ήξερε η μάνα τους, οι οποίοι βρέθηκαν σε ρετιρέ…αλλά τη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού που άρχισε να αποκτά μια δημόσιο-υπαλληλική νοοτροπία δεύτερης κλάσης πολίτη. Είχε μια προδιάθεση ο ασθενής…δεν λέω…αλλά νομίζω ότι ο γόης Ανδρέας έδωσε τη χαριστική βολή.

Το gay κίνημα έχει ιστορία ζωής παγκοσμίως…άλλοτε με έντονες μορφές ακτιβισμού, άλλοτε όμως με προσεκτικά μελετημένες κινήσεις. Αν υποθέσουμε ότι διοργανώσεις σαν το αθηναϊκό pride έχουν στόχο την αφύπνιση συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων…τότε ποιες είναι αυτές; Η εύκολη απάντηση θα ήταν τον υπόλοιπων ετεροφυλόφιλων. Ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο κάτι τέτοιο θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι είναι αληθές…στη περίπτωση της Ελλάδος νομίζω ότι απέχουμε παρασάγγας. Το gay κίνημα στην Ελλάδα – αν υπάρχει κάτι τέτοιο…που προσωπικά αμφιβάλλω – προσπαθεί να αφυπνίσει πρωτίστως τον μέσο gay. Είναι πολύ ενδιαφέρον να μοιραστώ την εμπειρία μου, πως είναι πολύ πιο δύσκολο να πείσεις κάποιον gay να έρθει στο αθηναϊκό Pride παρά τον οποιοδήποτε straight!

Ιστορικά παραδείγματα προς αποφυγή, πλάι σε μεγαλόπνοες ή όχι προσπάθειες αφύπνισης. Καθημερινά παιχνίδια της ειρωνείας που θα μπορούσαν να λάβουν διαστάσεις αστικών θρύλων. Τροφή για σκέψη από τη κάμερα ενός κινητού στην οθόνη του υπολογιστή…στη χειρότερη περίπτωση. Ιδανικά…σύγχρονες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης, σε μια πόλη που γίνεται όλο και πιο αφιλόξενη κι αβέβαιη. Σε μια κοινωνία ανύπαρκτων πολιτικών πρωτοβουλιών, οι οποίες ωχριούν όμως στο ακόμη χειρότερο ενδεχόμενο…εκείνου των μετέωρων πολιτών…

Xέσε μας ρε Ελλάδα...Viva la France!!!

Σκηνικό 1^ο : Διαφήμιση στο Mad Radio για τις φετινές Πανελλήνιες (ξέρεις…να πιάσουμε το πνεύμα του νεανικού ηλίθιου κοινού) προωθεί κάργα το σκονάκι και διδάσκει τρόπους για να καταφέρεις να αντιγράψεις τα σωστό ή λάθος. Ελληνική απατεωνιά σε 3 απλά βήματα. Αυτός ο λαός δεν θα πάει ποτέ μπροστά.

Σκηνικό 2^ο : Ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ, κύριος Μαντέλης, ομολογεί ότι βρήκε 250.000 μάρκα στο τραπεζικό του λογαριασμό και τα μάζεψε. Συμπληρώνοντας ότι βέβαια δεν γνώριζε καν τη προέλευση τους, αλλά ούτε τον ενδιέφερε να μάθει κιόλας. Γιατί ο μέσος άνθρωπος όταν βρίσκει 250.000 ευρώ π.χ. στο λογαριασμό του, λέει αχ τι ωραία…να ναι καλά η τράπεζα!! Σε τηλεφώνημα της Siemens για παροχή χορηγίας (βλ. το νέο όρο για τη μίζα) απλά έδωσε το λογαριασμό τραπέζης του!! Ή είναι ηλίθιοι ή μας περνάνε για τελείως μαλάκες. Γιατί μετά βεβαιότητας πιστεύω ότι είναι το δεύτερο;

Σκηνικό 3^ο : Φίλη προσέρχεται σε αστυνομικό τμήμα του Κέντρου για να δηλώσει τη κλοπή της τσάντας της. Αστυνόμοι ράθυμοι την υποδέχονται σαν ταινία που έχουν δει 1200 φορές και έχουν μάθει τους διαλόγους απέξω. Συγνώμη που τους ενοχλούμε κιόλας δηλαδή. Σπείρες γνωστές, αλλά ποιος τρέχει να τους πιάσει τώρα; Αλλού κι αλλού ξέρουν να σπεύδουν άμεσα και χωρίς εμφανείς λόγους.

Και ο καθένας μας μπορεί να αναφέρει άλλα πόσα σκηνικά που υποδηλώνουν ότι είμαστε μια χώρα απλά για τον πούτσο! Δεν μπορώ άλλο…θα πάω με το μυαλό μου σε αμμώδεις ακτές με καταγάλανα νερά και super summer μουσική. Και άντε να πω by the way τη γνώμη μου για τη φετινή Eurovision. Viva la France!!!!!! Το μαυράκι πέρα από uber hot (αμαρτία ομολογουμένη ουκ έστι αμαρτία), μας δίνει και το hit του καλοκαιριού!!! France 12 points!!!

To Άλγος του Νόστου

Το άλγος του νόστου είναι άτιμο πράγμα. Σκέφτομαι αυτό το Σάββατο βράδυ – που για κάποιο λόγο μου φαίνεται περισσότερο σαν μια βασανιστική Κυριακή – πόσο χρόνο ξοδεύουμε σαν άνθρωποι στο να πονάμε για το μη γενόμενο παρελθόν…ενίοτε και παρόν…ή ποιος ξέρει…και μέλλον. Και έχει αξία φοβερή ότι κάνω τέτοιες σκέψεις σε μια περίοδο που δεν έχω κανένα ανοιχτό παιχνίδι με το παρελθόν. Κάποιο πολύ σημαντικό άτομο πρόσφατα μου είπε ότι ως παίκτες έξω από ένα παιχνίδι μπορούμε να δούμε καλύτερα από όταν είμαστε τα πιόνια πάνω σε μια σκακιέρα. Μεγάλη φιλοσοφία θα μου πείτε! Ελάχιστη σημασία έχει αυτό. Εκείνο που αξίζει είναι ότι τα ανθρώπινα όντα είναι εξ ορισμού βασανιστές, συχνά και για τον ίδιο τους τον εαυτό. Χαμένοι έρωτες, πρόσωπα που απομακρύνθηκαν χωρίς λόγο ή εξαιτίας συγκεκριμένων αιτιών, ανεκπλήρωτα ειδύλλια ή οτιδήποτε μπορεί να συγκαταλεχθεί στο μακρινό ή μη παρελθόν μας…όλα συναντιούνται σε εκείνο τον παράξενο πόνο τους νόστους.

Έχω πει συχνά ότι η ελπίδα είναι αυτή που μας κρατάει όρθιους σε αυτή τη ζωή. Δεν το παίρνω πίσω…σας το ορκίζομαι. Όσο ζω θα το ισχυρίζομαι και θα λοιδορώ εκείνους που θεωρούν την ελπίδα το μέγιστο κακό που προσέφερε ο Οδυσσέας στην ανθρωπότητα. Εκείνος που εναγωνίως πρόσμενε και πάλευε – μη το ξεχνάμε αυτό – για την επιστροφή του στην Ιθάκη. Μπορεί το ταξίδι να του έδωσε πολύτιμες εμπειρίες, όπως βιάστηκε να μας πληροφορήσει ο Καβάφης, αλλά δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε ότι ήταν η ελπίδα της Ιθάκης – και μονάχα αυτής – που τον κράτησε ζωντανό. Μονάχα αυτή μπορεί να μας βγάλει από τα δύσβατα μονοπάτια που συνηθίζουμε να χανόμαστε όταν οι καταστάσεις το επιβάλλουν.

Ορθολογοκιποιείται άραγε αυτή η συχνά ρημαδιασμένη ελπίδα; Για πόσο καιρό μπορούμε να κουβαλάμε τη νοσταλγία στη ψυχή μας; Ήρεμος πια μπορώ να ανασύρω από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν μου τον κύριο Μηδενικό να πονάει για το γενόμενο ή μη παρελθόν…όχι κατ’ ανάγκη ερωτικό όπως η παράδοση επιβάλλει. Για βράδια που μια πνοή έφευγε για πάντα μέσα σε μια φιλική αγκαλιά. Για μια νυχτιά σε ένα βρώμικο αυτοκίνητο στη Κηφισιά που ένιωσα το “πρώτο” μου φιλί. Για άλλες πρώτες πρωινές ώρες που ένα ξέπνοο σώμα έτρεμε σε ένα παγωμένο σπίτι σαν το ψάρι μπροστά από ένα τζάκι. Για μια μοναχική νυχτερινή διαδρομή στην Εγνατία από Ηγουμενίτσα προς Θεσσαλονίκη μέσα στο κλάμα. Για ένα βράδυ υψίστης προδοσίας προς χάριν ενός μίγματος λαγνείας και χαμηλής αυτοεκτίμησης. Όσο το σκέφτομαι…όσο και να ισχυρίζομαι τελικά ότι λατρεύω τη μέρα…όλα τα μεγάλα, βράδυ τα ζω.

Ξέρω πως ακόμη και τώρα που κουρασμένος και νυσταγμένος, αλλά ωστόσο ψυχολογικά και συναισθηματικά πλήρης, πιστεύω στην ορθολογικοποίηση της ελπίδας…μετά γνώσης σας βεβαιώνω…πως ίσως πολύ σύντομα να αφήνω την ελπίδα να καλπάζει και πάλι ασυγκράτητη για ένα μεγαλόπνοο αύριο. Με μια κτηνώδη αμετροέπεια να πιστεύω και να διατυμπανίζω πως μπορώ να πετύχω το καθετί. Και ίσως αν αυτό αποβεί μια ακόμη αποτυχία, να πονάω για το νόστο που ξέρω καλά ότι βασανίζει τους ανθρώπους για αιώνες δίχως κανένα λόγο. Αλλά πάλι μπορεί να υπάρχει και κάποιος κρυμμένος λόγος που με το μικρό μου μυαλό δεν μπορώ να διακρίνω καθαρά. Ποιος ξέρει!

Και αυτό φίλε μου…είναι ένα προσωπικό post…

Η οιωνεί παρέα της Φεγγαρόπετρας και το βατεμένο Λενιώ

Την Ελενίτσα την πήδηξε ο Κωστάκης. Ποια Ελενίτσα; Έχει σημασία; Γεγονός σας λέω! Ας το πάρουμε ως δεδομένο. Το θέμα είναι ότι η Ελενίτσα, παρότι τη βάτεψε ο μικρός Κωστάκης, έδειξε να έχει μια κάποια ενόχληση, αλλά δεν χάλασε και το κόσμο. Ας το πάρουμε και αυτό ως δεδομένο. Σας λέω την αλήθεια, ένας σαματάς έγινε στη παρέα. Μπορεί η παρέα μας να μην είναι σαν εκείνη της φεγγαρόπετρας, αλλά τι να κάνουμε μωρέ...δεν μας γράφει και η Ακρίτα.

Ο Νικολάκης είναι λίγο συντηρητικός...βασικά μούχλας είναι, αλλά δεν το κάνουμε και τόσο θέμα. Ο Πέτρος είναι πιο προοδευτικός...βασικά λαμόγιο είναι, αλλά έχει το ταλέντο να καλύπτεται. Ο Αλέκος είναι ο πιο αλήτης...και αυτό επίσης πουλάει...ποια γκόμενα θα απορρίψει έναν αλήτη. Ο Αντώνης είναι ο εναλλακτικός της παρέας...ας πούμε ότι δεν διαλέγει βρε παιδί μου αυτό που προτιμά η πλειοψηφία. Τέλος, η Ευγενία είναι μια μυξοπαρθένα που ωστόσο ξέρει και δέκα γλώσσες στη καθισιά της. Αυτά τα παιδιά είναι το παρεάκι μου...μαζί με τον Κωστή και την Ελένη βέβαια.

Όταν η Ελενίτσα είπε ότι...μάλλον...την πήδηξε ο Κωστάκης - δεν ήταν και σίγουρη βλέπετε - έγινε ένα θέμα. Μη νομίζετε ότι ο Κωστάκης την έχει μικρή...όχι...το παιδί μια χαρά ταλέντα διέθετε. Ούτε να νομίζετε ότι δεν γαμάει καλά...όλα κι όλα...όλοι έχουν να πουν ένα καλό λόγο για τη τεχνική του Κωστή μας. Απλά...να μωρέ...το στεφάνι που είχε τάξει στην Ελένη για να του καθίσει...εεεε...το πήρε λίγο πίσω. Εκκλησία ήθελε να δει η Ελενίτσα, αλλά εκκλησία δεν θα έβλεπε ούτε στα πιο τρελά της όνειρα. Κάτι κτήματα δε που είχε στη Χαλκιδική, τα έδωσε στο Κωστή, αλλά τι να το κάνεις...ποιος βγαίνει με δυο κτήματα και μια λίμνη παραδίπλα; Κανείς σας λέω! Δεδομένο και αυτό.

Η παρέα, λοιπόν, μαζεύτηκε μια μέρα...όχι για να αποφασίσει αν ο Κωστής πήδηξε το Λενιώ, αυτό είπαμε...δεδομένο...αλλά συγκάλεσαν εκεί μια συνάντηση για να δουν κατά πόσο υπήρχε δόλος από τη μεριά του Κώστα. Ο Νικολής, ο οποίος μισούσε θανάσιμα το Πέτρο, πρότεινε ότι εκείνος επί της ουσίας ώθησε το Κωστή στην αμαρτία, υποδεικνύοντας την Ελένη ως λύση. Ο Πέτρος, ο οποίος είχε χάσει μια γκόμενα στο παρελθόν από το Νίκο, έδειξε με σαφήνεια το Νίκο ως τον ηθικό αυτουργό της περίπτωσης μιας και ο Κωστής τότε ήταν συγκατοικός του. Ο Αντώνης ψιλοχέστηκε και καπνίζοντας το τριφυλλό του ισχυρίστηκε ότι οι πολιτικές και των δυο έφεραν τη Λενιώ βατεμένη...και έπειτα έφυγε για ποτό στο Γκάζι. Ο Αλέκος εις ένδειξη διαμαρτυρίας αποσύρθηκε από τη συνεδρίαση αφού κατηγόρησε πρώτα και τους δυο για τον αδιάψευστο ιμπερεαλισμό τους πάνω στη φτωχή κατά τ’άλλα Ελένη. Τέλος, η Ευγενία – ως η μόνη γυναίκα – έδειξε ως βασικό ένοχο την Ελένη, αφού τα ήθελε ο οργανισμός της να κυκλοφορεί με τα μπούτια έξω από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Θα αναρωτιέστε ποιο ήταν τελικά το αποτέλεσμα; Θα έλεγα μετα βεβαιότητας ότι το μόνο σίγουρο μένει ότι η Ελένη είναι βατεμένη – πιθανολογούμε και έγκυος – και ότι ο Κωστής μια χαρά το ευχαριστήθηκε. Για να αναγνωρίσει το παιδί, ούτε λόγος. Όσο για τη παρέα μας; Χμμμ...πιστεύατε ποτέ ότι μια ελληνική παρέα θα μπορούσε να βγάλει ένα και μοναδικό συμπέρασμα για το καλό μιας οποιαδήποτε Ελενίτσας; Μα καλά...σε ποια γαμημένη χώρα νομίζετε ότι ζείτε; Απαπαπα...

Οι Μονόλογοι ενός Blogger: Η Μετάλλαξη

[Νομίζω ότι Αλέξανδρος γεννήθηκε εκείνο το απόγευμα στη παραλία της Θεσσαλονίκης…και ο Μπάμπης μπήκε μια και καλή…στο ντουλάπι…]

Η διάψευση ενός μεγάλου έρωτα σπάνια ασκεί πάνω μας την όποια εποικοδομητική λειτουργία. Δεν υπήρχε, λοιπόν, κανένας λόγος ο Μπάμπης να ωφεληθεί από μια πληροφορία που τον έβγαζε το μεγάλο ηττημένο από το παιχνίδι ενός αδικοχαμένου έρωτα. Τι πάει να πει αδικοχαμένος άραγε; Αξίζει να θρηνείς έναν έρωτα που δεν είχες ποτέ; Η Αντιγόνη θρηνούσε έναν υπαρκτό αδερφό. Η Ηλέκτρα υστερίαζε για ένα δολοφονημένο, αλλά φυσικά παρών στο παρελθόν, πατέρα. Η όποια τραγωδία πάντοτε εξελίσσεται για το γενόμενο…όχι για το μη γενόμενο. Μπορεί στη δραματουργία βέβαια οι ήρωες να θρηνούν για πράγματα που συνέβησαν, στη πραγματικότητα όμως, πολλές φορές σφαδάζουμε από τον πόνο αυτών που θα θέλαμε να κάνουμε, αλλά απλά δεν μπορέσαμε. Έτσι κι ο Μπάμπης…πόνεσε, έκλαψε και χτυπήθηκε ως γνήσια drama queen…για τον ανύπαρκτο Χάρη. Σύντομα, όμως, του πέρασε…

Στη Βιολογία μετάλλαξη χαρακτηρίζεται οποιαδήποτε μεταβολή που μπορεί να συμβεί στο γενετικό υλικό ενός οργανισμού. Θα μπορούσα να ορκιστώ ότι όσο αφορά το Μπάμπη…το γενετικό του υλικό κλονίστηκε συθέμελα μετά τη Θεσσαλονίκη. Το όνομα…σημειολογική αναφορά. Αλέξανδρος…εκείνος που διώχνει τους άντρες…πόσο οξύμωρο! Σας έχει συμβεί ποτέ να γίνετε αυτό που μισείτε, στη προσπάθεια σας να μη του μοιάσετε; Μόνο έτσι νομίζω ότι ξορκίζεις πραγματικά εκείνο που σε κυνηγάει.

Η γραφή μου άλλαξε άρδην από εκείνη τη μέρα στο blog. Τα ψυχογραφικά posts έδωσαν τη θέση τους σε posts έντονου ερωτισμού. Προσπάθησα να δώσω την εντύπωση ότι είμαι διαθέσιμος για την όποια γνωριμία…ανά πάσα στιγμή. Καλλιέργησα με μανία την εικόνα του καλού παιδιού…εκείνου που κάθε νύφη θα ήθελε να παρουσιάσει στη μανούλα της. Αλήτης μεν…αλλά με πολύ ευγενικά αισθήματα. Εκείνος ο τύπος που θα σε κοιτάζει στα μάτια…αλλά στο κρεβάτι θα σε γαμάει σαν το σκυλί. Εννοείται πως έψαχνα εναγωνίως τη συντροφικότητα και μισούσα θανάσιμα τα one night stands. Δεν τα κατέκρινα…προσοχή…ποτέ δεν έπεσα σε αυτή τη λούμπα. Απλά ρε παιδί μου…πώς να σας το πω…δεν ήταν του χαρακτήρα μου!

Θα αναρωτιέστε αν τσίμπησε κανείς εεε; Φτωχοί μου θεατές! Έχετε ποτέ αναλογιστεί σε τι κόσμο ζούμε; Πόσο απελπισμένοι είμαστε όλοι; Πόσο εύκολα χάφτουμε ό,τι μας σερβίρουν; Γιατί άλλωστε…το διαδίκτυο είναι το απαύγασμα του ιδεαλισμού. Εδώ…υποτίθεται…ότι βγάζουμε το πραγματικό μας εαυτό. Αυτόν που έξω δεν μπορούμε να έχουμε. Χαχαχα…εκείνο τον καιρό αν θέλετε να ξέρετε…ο Αλέξανδρος βγήκε για καφέ με τη μισή blogόσφαιρα. Ενώ στο κρεβάτι του βρέθηκαν πάνω από τους μισούς bloggers. Ένιωθα ώρες-ώρες ότι είχα πάρει μια λίστα και έκανα check το blog-roll μου. Και κάθε φορά…σας το ορκίζομαι…ήθελα να ξεπεράσω το Χάρη. Μη με παρεξηγείτε…δεν ήθελα να τον ξεπεράσω στο μυαλό μου…ήθελα να τον ξεπεράσω σε αριθμό. Γιατί τι ήταν η Θεσσαλονίκη μπροστά στην Αθήνα; Σιγά τη μεγαλούπολη!

Είναι τόσο εύκολο να ρίξεις στο κρεβάτι κάποιον τελικά. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο. Και όσο κι αν το αρνιόμαστε ότι δεν είναι αυτό που ψάχνουμε…νομίζω ότι ενδόμυχα όλοι αυτό θέλουμε. Αν μπορούσαμε να πηδιόμαστε από το πρωί μέχρι το βράδυ θα το κάναμε. Χωρίς ενοχές…χωρίς τύψεις. Κι αν έχουμε τις όποιες τύψεις είναι ότι αυτό μας κάνει να νιώθουμε λίγο…έως πολύ…ζώα. Κι εκεί εισάγουμε λίγο συναίσθημα…μια ψευδαίσθηση συναισθήματος. Αν το μόνο που μας ένοιαζε ήταν η συντροφικότητα, τότε θα κάναμε σεξ αφού τη βρίσκαμε. Δεν θα διώχναμε ποτέ έναν γκόμενο που κάνει κακό κρεβάτι. ΠΟΤΕ…με ακούτε; Αλλά δεν το κάνει κανείς εκεί έξω. Είτε μέσα από ένα site, είτε από ένα blog, είτε από το facebook, είτε από όποιο γαμημένο μέσο γνωριστούμε…το μόνο θέμα…το ΜΟΝΟ…είναι τι ρόλο θα παίξει ο καθένας μας μέσα και έξω από το κρεβάτι. Ένα κομμάτι κρέας πάνω σε μια ζυγαριά. Πηδιόμαστε ασύστολα…σε κάθε ρούγα της Αθήνας και μετά συναντιόμαστε στο πρώτο πουστομάγαζο και κάνουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Κι όμως…συμβαίνει! Κι ο Αλέξανδρος μπορεί να έπαιξε άψογα το παιχνίδι της καύλας, αλλά κάπου μέσα είχε ένα μαλάκα Μπάμπη να θέλει να του γαμήσει κάθε δομημένο σχέδιο. Γιατί πάντα ο Μπάμπης θα σου πηδάει ανάποδα τον Αλέξανδρο που ιδρώνεις να βγάλεις προς τα έξω. Εκτός μόνο…μόνο…ΜΟΝΟ…αν ο Αλέξανδρος είναι ο μόνος υπαρκτός δρων…μόνο τότε…μόνο τότε είσαι αυτός που κάθε Lifestyle περιοδικό σου επιβάλλει να είσαι…

Για κάθε τύπο που το παίζει δάσκαλος-γαμίκουλας υπάρχει πάντα ένας καλύτερος στη πιάτσα. Κι όσο παράξενο κι αν φαινόταν…η γνωστοποίηση ότι κανείς δεν είναι ανίκητος ήρθε από τον πιο άσχετο και ανασφαλή άνθρωπο. Γιατί ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση...μπορεί να σε συντρίψει…

υ.γ. Για όσους δεν έχουν γνώση ότι το παρόν post είναι προϊόν μυθοπλασίας σε συνέχειες, προτείνω να πατήσουν εδώ και να δούν την ιστορία μέχρι τώρα.

Εικόνες Πρωινού

Πίσω από τι λεπτές κουρτίνες υπήρχε πάντα ένα κρεβάτι…μονό! Εντάξει, μπορεί οι κουρτίνες να μην ήταν σαν ριζόχαρτο, αλλά ήσαν τόσο αδιαφανείς όσο χρειαζόταν για να προστατεύουν τη τόσο πολύτιμη ιδιωτικότητα του ζευγαριού. Εκείνη η μέρα ήταν τόσο ζεστή που έπρεπε εξ ανάγκης το παράθυρο να είναι ανοιχτό για να αφήνει να διεισδύει στο δωμάτιο ο ελάχιστος ψυχρός αέρας στην ατμόσφαιρα. Έξι το πρωί και η μέρα για όλο τον κόσμο μόλις άρχιζε.

Σε εκείνο το μονό κρεβάτι, δυο σώματα γυμνά με ένα σεντόνι να τους σκεπάζει μέχρι τη μέση. Η πλάτη του Δημήτρη πάνω στο στέρνο του Μάκη και το χέρι του τελευταίου να ακουμπάει απαλά – σχεδόν ανεπαίσθητα – στη μέση του πρώτου. Μάτια σφαλιστά, αλλά τα χείλη αδιάψευστοι μάρτυρες μιας τρυφερότητας που δύσκολα μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Λένε ότι τα μάτια είναι οι πιο μεγάλοι προδότες των πραγμάτων που νιώθουμε. Μπορεί να είναι και αλήθεια! Τα χείλη όμως που θέλουν να ψελλίσουν ένα «σ’αγαπώ» και δειλιάζουν – όχι από φόβο, αλλά από σεβασμό στη λέξη – είναι πιο σημαντικά από την όποια άρθρωση της.

Πάντα, σε όλες τις ιστορίες έρωτα, ένα ζευγάρι μάτια ανοίγει πρώτο. Οι δικιά μας δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Αυτή τη φορά ήταν η σειρά του Μάκη. Για τα νεογέννητα η πρώτη εικόνα που βλέπουν όταν έρχονται στο κόσμο είναι ένα φως. Ο ερχομός είναι μια βίαιη μετάβαση από την ηρεμία του αμνιακού σάκου στη ταραχή της αίθουσας του τοκετού. Μια μάνα να βογκάει, καθώς ζει την πιο όμορφη στιγμή της ζωής της, ένα γιατρός να φωνάζει και μια βαριεστημένη ενίοτε μαία να σε παραλαμβάνει σαν σφαχτάρι. Για τον ερωτευμένο δεν είναι ποτέ έτσι τα πράγματα. Η πρώτη εικόνα είναι εκείνη του αγαπημένου σου σε μια κατάσταση απόλυτης ηρεμίας. Ιδανικά τα πουλιά πρέπει να κελαηδάνε, το φως να μπαίνει δειλά στο δωμάτιο και το αεράκι να σου χαϊδεύει τη γυμνή πλάτη.

Δεν τόλμησε ο Μάκης να τραβήξει το χέρι του από τη μέση του Δημήτρη. Δεν ήθελε να βγάλει ούτε μια ανάσα που θα μπορούσε να τον ξυπνήσει. Έμεινε να χαζεύει το πίσω μέρος του κεφαλιού του, τη συνέχεια του λαιμού και το πίσω μέρος του αυτιού. Διαολιζόταν να του γλύψει το λοβό που τόσο του άρεσε, αλλά γνώριζε πως αν το έκανε θα ξύπναγε και δεν το ριψοκινδύνευε. Η ανάσα του Δημήτρη έβγαινε τόσο ήρεμα, σαν ένα σιγανό ψιθύρισμα…σαν θρόισμα φύλλων στο πιο ελαφρό αγέρι…σχεδόν φθινοπωρινό.

Οι πορτοκαλιές αποχρώσεις που έπαιρνε το δωμάτιο σου έδιναν την εντύπωση ενός απέραντου χωραφιού με νεραντζιές. Το πιπεράτο άρωμα δυο ιδρωμένων κορμιών που είχαν στεγνώσει μέσα σε ένα ολόκληρο βράδυ ήταν σαν το νοτισμένο χώμα μετά από μια απότομη καλοκαιρινή μπόρα. Το σεντόνι ολόλευκο να καλύπτει τα απόκρυφα…το σχεδόν βλάσφημο ενός κατ’ εξακολούθηση γενόμενου προπατορικού αμαρτήματος που κανένας θεός δεν μπορεί να δικάσει με όσες εντολές κι αν εκδώσει.

Δεν υπάρχουν αγαπημένες στιγμές για δυο ερωτευμένους. Οι στιγμές των δυο είναι εξ ορισμού όμορφες. Όσο γλυκές, όσο πικρές κι αν είναι, ο μαγικός αριθμός της ένωσης ορίζει πάντα την ηδύτητα. Ζω μαζί σου, σημαίνει παίρνω πνοή. Η συνύπαρξη είναι πηγής πνοής…οξυγόνο σε ένα θάλαμο κενού οποιασδήποτε μορφής ζωογόνου αέρα. Κι αν κάτι κάνει το αυτό ακόμη πιο ιδιαίτερο είναι η λαχτάρα της επανάληψης. Αν στο καθετί η σχετική σπανιότητα αναδεικνύει την αξία του, στον έρωτα κάτι τέτοιο ποτέ δεν ίσχυε και δεν πρόκειται - όσο υπάρχουμε - να υφίσταται.

Ο Μάκης αναλογίστηκε για δευτερόλεπτα ένα πρωί χωρίς το Δημήτρη να είναι η πρώτη εικόνα του μόλις ξυπνάει και δεν μπόρεσε ούτε νοητά να το αποδεχτεί και έσκυψε να τον φιλήσει στο λαιμό. Ο νόμος της διαδοχής ορίζει πάντα ένα άλλο ζευγάρι μάτια να ανοίγει λίγο μετά, και ο Δημήτρης έξαφνα – αλλά γλυκά - συνδέθηκε με το πρωινό του περιβάλλον. Η σωφροσύνη ορμήνεψε και τους δύο να μην ανοίξουν τα στοματά τους και με σφαλιστά χείλη και νωχελικές ρινικές εισπνοές και εκπνοές να συνεχίσουν σε κάτι που δεν τολμώ να περιγράψω…όσο σεπτά κι αν το κάνω…

υ.γ. Ειδική μνεία οφείλει να γίνει και στο Καποτάκο που ένα μέρος αυτού του post του αφιερώνεται για τα πρωινά με το πιπίνι του. Το άλλο μισό είναι αφιερωμένο αλλού...

Τhis was never a Funhouse...

Αυτός ήταν ένας χαρούμενος τόπος…νομίζω τουλάχιστον! Πτωχεύουμε άραγε; Οδεύουμε προς τον ωραιότατο γκρεμό ως άλλες θαρραλέες Σουλιώτισσες; Ισχύει όλη αυτή η κινδυνολογία που πλασάρει η Όλγα και το παρεάκι της; Θα έρθει το τέλος του κόσμου; Ο Αντίχριστος πρόκειται να γεννηθεί όταν έρθει το ΔΝΤ στην Ελλάδα; Αυτά και άλλα είναι τα hot gossip αυτής της περιόδου. Σε όποιο μανάβικο κι αν σταθείς, σε όποια καφετέρια, στο τελευταίο κομμωτήριο του Κολωνού…αυτά ρωτάνε όλοι! Και ως εκ θαύματος μπορείς να λάβεις και 1200 όμορφες και ευφάνταστες απαντήσεις για να σου φύγει το κλαπέτο. Αυτή που λατρεύω πάνω από όλα όμως, αγαπητοί μου φίλοι, είναι ότι φταίνε για ΟΛΑ τριακόσια τυπάκια κλεισμένα σε ένα ακίνητο επί της πλατείας Συντάγματος…

Θα προτιμούσα απείρως όλη η ευθύνη για το δημόσιο χρέος και την παρούσα οικονομική κατάσταση της Ελλάδας να μοιραζόταν εξ ίσου σε 300 άτομα. Σας είχα τη λύση άμεσα και όμορφα…όλα σε ένα και νοικοκυρεμένα που έλεγα και διαφήμιση γνωστής τράπεζας. Θα τους μαζεύαμε στη πλατεία Συντάγματος (να μη μας τρώνε και τα μεταφορικά) και θα τους εκτελούσαμε ala Μάγια! Εννοείται ότι πρώτα θα είχαμε φροντίσει να δημεύσουμε τις περιουσίες των ίδιων, αλλά και των συγγενών τους μέχρι τρίτο βαθμό! Μακάρι φίλοι μου να ήταν τόσο απλό.

Η ευθύνη – αν δεν είναι απόλυτη – μοιράζεται συνήθως σε μερίδια. Ως αναμενόμενο, τα κομμάτια αυτά είναι ανισομερώς κατανεμημένα σε πολύ κόσμο. Διότι η εθνική οικονομική κατάσταση μιας χώρας δεν είναι μόνο ένα θέμα αμιγώς οικονομικό, αλλά βαθιά κοινωνικό.

Φαίνεται να ξεχνάμε ότι δημόσιο χρήμα δεν είναι μόνο οι μισθοί των βουλευτών. Δημόσιο χρήμα είναι οι δαπάνες των νοσοκομείων…οι στρατιωτικές δαπάνες…οι εκπαιδευτικές δαπάνες…οι δαπάνες για τα δημόσια έργα…οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων και η λίστα μπορεί να συνεχιστεί αδιάκοπα. Ξεχνάμε επίσης ότι στη κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος έχουν παίξει κρίσιμο ρόλο πολλές κατηγορίες επαγγελμάτων, όπως οι εφοριακοί, οι πολεοδόμοι, οι γιατροί, οι διευθυντές και προϊστάμενοι των νοσοκομείων, οι διευθυντές και προϊστάμενοι στις ΔΕΚΟ, οι δημόσιοι υπάλληλοι που συμμετείχαν στις πολυάριθμες επιτροπές, οι ιδιωτικές επιχειρήσεις που υπερκοστολογούσαν τα προϊόντα που πουλούσαν στο δημόσιο για να πάρουν μίζες υπάλληλοι από τη κορφή έως τη βάση της διοικητικής πυραμίδας, οι πανεπιστημιακοί που τα κάνουν πλακάκια με τους εκδοτικούς οίκους και προωθούν βιβλία σε παράλογες τιμές πώλησης στους φοιτητές, οι δημόσιοι υπάλληλοι που για τις ώρες που πραγματικά δούλευαν έπαιρναν αδικαιολόγητους μισθούς σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα…και η λίστα επίσης μπορεί να συνεχιστεί αδιάκοπα. Τέλος θα ήταν αφελές να τονίσω για μια ακόμη φορά τη πολιτική ευθύνη του καθενός μας.

Αυτό το μουσείο είναι γεμάτο στάχτες, λέει το τραγούδι, και νομίζω ότι αυτό ταιριάζει απόλυτα στη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας τόσο φυσικά όσο και μεταφορικά. Να σας πω τι θέλει αυτό το μουσείο για να προκόψει; Απόσυρση και ριζική ανακαίνιση. Να φωνάξουμε τη Φειδά να μας το γκρεμίσει και πάλι από την αρχή το τσαρδί. Που ξέρετε…μπορεί σε κάποιους να κάτσει και κανένας Λαπαθάκης (έτσι δεν λέγεται εκείνος ο ντεμέκ αρχιτέκτονας;). Ας ευχηθούμε μόνο οι Γερμανοί – που περίτρανα δείχνουν πόσο πιστεύουν στην ευρωπαϊκή ενοποίηση – να μας το επιτρέψουν από Κάντζα μεριά. Ααααα επίσης ξέχασα…μήπως έχουμε κάποιο πρόβλημα με την ιδιωτική χορηγία; Δεν θα το ήθελα να μας θίξω…

υ.γ. Προς ενημέρωση σας δεν κάνω ούτε προβοκάτσια, ούτε δουλεύω για τους μασόνους…

Ναυπλίου και Πόρου Γωνία

-->

Ναυπλίου και Πόρου γωνία,

κάτω από μια γέρικη νεραντζιά.

Αρχή άνοιξης,

με μια μεθυστική ευωδιά,

πλάι στα ανύπαρκτα σχεδόν σκουπίδια.

Χρόνος πολύς,

χρόνος εγγύς,

σαν μια εικόνα του χθες

που ο ήλιος του καταμεσήμερου ξεθώριασε στο κόκκινο θάλαμο.

Καμένο φιλμ, σε μια Pentax ξεχασμένη.

Κοντόφθαλμοι κι οι δυο,

μιας και η αρετή της πρόβλεψης

σπάνια άνηκε στους ανθρώπους.

Σίγουρα, όχι σε κάποιον από τους δυο,

γεγονός το δίχως άλλο χωρίς σπέκουλα.

Διάστημα ιστορικό,

σπανίως ημερολογιακό.

Με το μέρος μου οι άνεμοι

και μα τον Οδυσσέα άκουσα και τις Σειρήνες αλώβητος.

Σήμερα σε μια Ιθάκη με τη Πηνελόπη άσπιλη από τους μνηστήρες.

Θαύμα θα πουν κάποιοι.

Τύχη και πεπρωμένο οι πιο κακοί.

Δυστυχής αυτός που θα τα ορίσει, λέω γω.

Ευτυχής αυτός που χωρίς τύψεις θα τα ζήσει.

Στρατόπεδα που διάλεξα, ποτέ τους δεν με πλήγωσαν.

Σε μια γωνία τότε,

σε ματ απόχρωση στενής λωρίδας του ταρτάν,

στη δύση του ηλίου,

με ένα καφέ στο χέρι και το κανόνι ήχησε.

Άλλη εξιλέωση τότε, άλλη σήμερα.

Σε ένα φανάρι τώρα,

σε φωτεινή απόχρωση μιας άδειας λεωφόρου,

στο ξημέρωμα της μέρας,

με ένα ζεστό χέρι και το γκάζι πατήθηκε.

Άλλη γλύκα σήμερα, άλλη αύριο.

Ναυπλίου και Πόρου γωνία και πάλι,

κάτω από ένα ολάνθιστο νυχτολούλουδο.

Δροσιά του πρώτου καλοκαιριού,

αναρριχόμενο στο κάγκελο της διπλανής αυλής.

Κόψε και μοίρασε μικρό μου.

Νομίζω πως μπορούμε πλέον να πούμε άφοβα, πως μας ανήκει.