I H-A-T-E this part...right here!

Το Αντιγονάκι (του Σοφοκλή ντε!) είχε πει ότι γεννήθηκε για να αγαπά και ουχί να μισεί. Παρεμπιπτόντως πολύ τσόλι αυτή η Αντιγόνη, η αποθέωση της ελληνίδας drama queen. Λέγοντας το θυμήθηκα κάτι απίστευτες εργασίες στο λύκειο πάνω στο κείμενο του Σοφοκλή που έκανα και έστελνα την καθηγήτρια αδιάβαστη, αλλά κι εκείνη το διασκέδαζε. Αλήθεια απίστευτη τύπισσα, αλλά θα είχε ίσως ενδιαφέρον να σας πω σε ένα άλλο post για αυτήν.

Το μαθουσάλικο παπί – aka Θείος για τον απλό κοσμάκι – με κάλεσε σε μια διαφοροποίηση ενός κλασσικού παιχνιδιού που κυκλοφορεί αυτή την περίοδο στα απανταχού blogs. Άλλο και αυτό με τα Blogoπαίχνιδα! Με πήγαν πίσω κάτι χρόνια, τότε που επιδιδόμασταν μετά μανίας σε τέτοια παιχνίδια, εκείνες τις παράξενες και αθώες μέρες του Blogging! Ειλικρινά νομίζω ότι τις έχω επιθυμήσει και γι’αυτό πέταξα από τη χαρά μου όταν με κάλεσε το παπί. Ο Θείος, λοιπόν, δεν θέλει να μάθει τα δέκα πράγματα που αγαπώ, αλλά τα δέκα πράγματα που μισώ. Έχουμε και λέμε:

1. Μισώ τον αρακά. Όταν λέμε τον μισώ εννοώ πως από παιδί υπέγραψα διαζύγιο μαζί του σε σημείο που οι γονείς μου δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν.
2. Μισώ τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Δεν καταλάβατε! Νομίζω ότι αν τον συναντήσω τυχαία στο δρόμο, μπορεί και να του αμολήσω μπουνιά του ανθρώπου. Μη ψάχνετε να βρείτε λογική!
3. Μισώ την αχαριστία. Δεν θέλω να μου λες συνέχεια πόσο τυχερός είσαι που με έχεις στη ζωή σου (παρότι είναι αναμφισβήτητο για όλους σας! Χαχα!), αλλά θέλω σε κάθε τομέα της ζωής μου να έχω την ελάχιστη αναγνώριση ή να μου το ανταποδίδεις σε κάποιο βαθμό. Για το γαμώτο βρε αδερφέ!
4. Μισώ το κλαρίνο. Μπορεί να με εξωθήσει στα όρια της αυτοκτονίας γιατί ο ήχος του μου τρυπάει το κρανίο αργά και βασανιστικά.
5. Μισώ να περιμένω μονάχος. Δεν έχει σημασία γιατί. Θες να είναι σε ουρά; Θες να είναι σε ραντεβού που με έχουν στήσει; Θες οπουδήποτε! Βαριέμαι οικτρά να περιμένω μόνος, αλλά με παρέα δεν είναι τόσο τραγικό.
6. Μισώ το γεγονός ότι το χειμώνα βραδιάζει νωρίς. Αντιθέτως λατρεύω τις ηλιόλουστες μέρες του καλοκαιριού που θες να είσαι μονίμως έξω. Bonus μίσος: Μισώ παραταύτα τη ζέστη και λατρεύω το κρύο. Είμαι άραγε στα καλά μου;
7. Μισώ τον Gummy Bear. Όταν ακούω γενικά μια τσιριχτή ηλεκτρονικά επεξεργασμένη φωνή, τύπου Bebe Lilly, μπορώ να τα σπάσω όλα! Όλα όμως!
8. Μισώ τη μυρωδιά των τρόλεϊ. Το ξέρω ότι είναι ρατσιστικό αυτό που λέω, αλλά δεν μπορώ αυτή την απλυσιά που κυκλοφορεί ευρέως στα τρόλεϊ. Άσε που νομίζω ότι η φτώχια ΔΕΝ συμβαδίζει με τη βρωμιά, και η ιστορία των ελλήνων προσφύγων το έχει αποδείξει περίτρανα!
9. Μισώ τις αρρώστιες και τους γιατρούς. Να μου πεις, τι μας λες ρε φίλε; Ξέρεις κανέναν που τους αγαπά; Προφανώς και όχι! Αλλά όσοι με ξέρουν καλά, θα γνωρίζουν πόσο ανυπόφορος και γκρινιάρης μπορώ να γίνω για ένα ασήμαντο σπυράκι! Μέχρι καρκίνο θα το φτάσω!
10. Μισώ τη μοναξιά. Είναι ίσως ο μεγαλύτερος φόβος μου. Μπορεί και μεγαλύτερος από το θάνατο ή την αρρώστια. Και αν ένα πράγμα με φοβίζει στη ζωή που διάλεξα, είναι σίγουρα αυτό…

Θείε … τις τρεις χειρότερες στιγμές της ζωής μου σε επόμενο post. Θα βαρεθούν οι καημένοι οι αναγνώστες!!

H Despina "Rockάρει"...λέμε τώρα!

Τα μάθατε; Η Βανδή τελευταία προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι rockάρει. Γιατί το rock έτσι κι αλλιώς είναι ένα πανανθρώπινο αγαθό από το οποίο δεν πρέπει να αποκλείεται κανένα δίποδο ον … και τετράποδο ενίοτε! Στα πλαίσια της rock πλευράς της διεθνούς Despina τίθενται και οι εξής απορίες:

1. Ποιος είπε ότι το να κοτσάρεις έναν μαλλιά δίπλα σου όλη την ώρα … μέχρι και στη τουαλέτα ένα πράγμα … σε κάνει rock;
2. Ποιος είπε ότι το να κοτσάρεις την ομοσπονδιακή σημαία με ένα σκελετό στο πέτο … κάνει το video clip, statement;
3. Ποιος είπε ότι το να χτυπιέται η κάμερα σαν το Blair Witch Project … σε σημείο αναγούλας … κάνει τη σκηνοθεσία, άποψη;
4. Ποιος είπε ότι το να βγαίνεις σαν την αναμαλλιασμένη και να επιδίδεσαι σε ανελέητο head banging με ένα μικρόφωνο αγκαλιά … είναι rockάρισμα;
5. Extra Query: Ποιος είπε ότι το να κλείσεις σε ένα δωμάτιο πέντε απροσάρμοστα και μια παρδάλω … δίνει στο clip garage αισθητική;

Και για του λόγου το αληθές…

Πως ΔΕΝ θα την πέφτεις...

Μου έρχεται πολλές φορές να φωνάξω ότι η δυναστεία των ηλιθίων δεν θα περάσει. Από την άλλη η περιορισμένη νοητική μου ικανότητα δεν μπορεί να με σιγουρέψει ότι κι εγώ δεν είμαι κομμάτι αυτής της γενικευμένης ηλιθιότητας. Ποιος ξέρει! Τελικά, ίσως, μόνο από “trial and error” διαδικασίες μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το οτιδήποτε. Μηδέν εις το πηλίκο δηλαδή! Δεν μπορεί όμως, κάτι θα ξέρω και με σιγουριά ο άνθρωπος.

Ίσως λοιπόν ένα από αυτά που γνωρίζω είναι ότι όταν αποφασίζεις να την “πέσεις” σε ένα άτομο – ανεξαρτήτου αποτελέσματος - πρέπει να είσαι έξυπνος και πνευματώδης. Στο κατάλογο της ευφυΐας, λοιπόν, ΔΕΝ μπορεί να συγκαταλέγεται η ερώτηση: “Είναι ο αληθινός σου πατέρας;”, η οποία γίνεται έτσι για να πιάσεις συζήτηση. Ειδικά όταν η ερώτηση αφορά κάποιον που είναι βία έξι χρόνια μεγαλύτερος σου και φαίνεται και πιο μικρός από την ηλικία του. Δηλαδή ρε φίλε πότε τον έκανε; Στα πέντε του…;

Πάντα πίστευα ότι η ηλιθιότητα της αδερφής είναι μεγάλη … αλλά τελικά εκτός από μεγάλη είναι και … απύθμενη!!

υ.γ. Ανυπέρβλητη η Sue Που πετάγεται και φωνάζει “Shut up!!!!”…χαχαχαχαχαχα!!!!!!

Ο Μπούμπουρας πετάει...βζουν...βζουν...βζουν...!!!

Το ζουζούνι υπήρξε ανέκαθεν μια πολύ αγαπημένη μου λέξη. Πρωτίστως, γιατί δημιουργεί αμέσως έναν ήχο στα αυτιά σου – βζουν…βζουν - και η αγάπη μου σε οτιδήποτε μπορεί να μου οπτικοποιεί αισθήματα είναι παραπάνω από δεδομένη. Δευτερευόντως, όμως, γιατί μου δημιουργεί μια παιχνιδιάρικη και χαδιάρικη αίσθηση. Στα αγγλικά, η αντίστοιχη λέξη “bug” δεν θα έλεγα ότι μπορεί να προκαλέσει τα ίδια αισθήματα. Άσε που σε αυτή τη περίπτωση το μυαλό μου πάει σε κάτι σαν κοριό, που όσο να το κάνεις ο κοριός δεν έχει τίποτα το γλυκό και το παιχνιδιάρικο … άρα για μια ακόμη φορά ευτυχής που είμαι Έλληνας!

Αν σε πω ζουζούνι, τότε πάει να πει ότι είτε είσαι ένα μικρό σκατιάρικο που υπεραγαπώ και θέλω να του ζουλήξω τα μάγουλα, είτε είσαι ένα μεγάλο σκατιάρικο που υπεραγαπώ και θέλω να του ζουλήξω τα μάγουλα … με διαφορετικό τρόπο προφανώς κάθε φορά. Θέλω να πω το εξής: η λέξη περιέχει – για μένα πάντα – την απαραίτητη στοργή και τρυφεράδα που χρειάζεται είτε αναφέρεσαι σε ένα παιδάκι, είτε στο έτερον σου ήμισυ! Απλά κάθε φορά εκφέρεται με τελείως διαφορετικό τρόπο.

Οι αναγνώστες επιστήμονες θα αναφωνήσουν βέβαια … μα τι βλακείες είναι αυτά, δεν υπάρχει καν ο επιστημονικός όρος ζουζούνι. Ευθύς αμέσως βέβαια θα πεταχτώ και θα υπεραμυνθώ του όρου μου, λέγοντας ότι πρώτον είναι ξενέρωτοι και δεύτερον στον έρωτα και στην αγάπη επιστήμη δεν χωρά! Ακούς εκεί. Μου θυμίζετε αυτούς που προσπαθούν να εξηγήσουν τον έρωτα ως μια απλή χημική αντίδραση. Το ξέρω αγαπητέ μου ότι έτσι είναι – ή μάλλον το ψυχανεμίζομαι – αλλά δεν έχω καμία ανάγκη σε πληροφορώ για να το πιστοποιήσω. Η επιστημονική μου αναζήτηση φθάνει σε ορισμένα επίπεδα και από εκεί και πέρα προτιμώ τη γλυκιά αβεβαιότητα της ηθελημένης άγνοιας.

Ζουζούνια, λοιπόν, όλου του κόσμου ενωθείτε!

υ.γ Μη βάλει κανείς τραγούδι από τα Ζουζούνια από κάτω … ΤΟΝ ΕΦΑΓΑ!!!

Death comes as the end...

Και μετά το σεξ … τι θα πούμε; Για το θάνατο βεβαίως-βεβαίως!

Δεν μου προκαλεί καμία εντύπωση το τι τρελό μπορεί να σκαρφιστεί ο άνθρωπος για να πουλήσει, αλλά και να πείσει τη μάζα του κόσμου ότι είναι και must. Η φωτογραφία είναι ένα από τα μεγαλύτερα τεχνικά επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού, τόσο για λειτουργικούς, όσο και για καλλιτεχνικούς λόγους. Θα έλεγε κανείς ότι είναι εξεχόντως ξεχωριστή γιατί καταφέρνει να συμπυκνώσει τόσο γλαφυρά τη στιγμή μέσα σε ένα μόνο φύλλο χαρτί. Πάντα θαύμαζα τη δύναμη της φωτογραφίας, με έκανε να νιώθω ότι διαθέτω σχεδόν μαγικές δυνάμεις. Κατά βάση γιατί μπορούσα να παγώσω μια εικόνα μέσα από τη δική μου οπτική γωνία, τέτοια που κι ο διπλανός μου δεν θα μπορούσε να σκεφτεί.

Πίσω στα χρόνια, εκεί γύρω στα τέλη του 19^ου με αρχές του 20^ου αιώνα, η φωτογραφία είχε μια μυστικιστική σχεδόν χροιά. Ο κόσμος δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει ότι ακόμα κι εμείς γινόμαστε σκουλήκια, η εικόνα μας μπορούσε να ταξιδεύει για εκατοντάδες χρόνια, τόσα όσο τα χρώματα μπορούν να αντέξουν κάτω από μια γυαλιστερή επίστρωση ενός χαρτιού. Και κάπως έτσι ήρθαν τα “Death Portraits”!

Henry Peach Robinson – “Fading Away”

Η γιαγιά μου και οι γονείς της θέλανε να στήνονται όλοι μαζί δίπλα σε μια ανθοστήλη με αποξηραμένες φτέρες και να αποθεώνουν την “αγία” οικογένεια. Ντυμένοι στα καλά τους, έτσι ήθελαν να τους θυμόνται οι γενεές που μέλλουν να έρθουν. Οι γονείς μου από την άλλη, μίσησαν και εναντιώθηκαν στο “κάθε”-στημένο των πατεράδων τους και λάτρεψαν γι ‘αυτό το λόγο το καθημερινό. Εμείς με τη σειρά μας, έτσι μόνο για να επαληθεύσουμε τη πάλη των γενεών, καθιερώσαμε το αφηρημένο, τη λεγόμενη χαρά και αλήθεια της τυχαιότητας.

Δυο σχεδόν αιώνες πίσω, τουλάχιστον αριθμητικά, ο άνθρωπος πίστευε ότι με το να φωτογραφίσει ένα νεκρό, καταφέρνει να τον μεταφέρει στην αιωνιότητα. Ο εγωισμός βλέπετε του ανθρώπου υπήρξε πάντα ο μόνος κριτής του, και αν θέλετε τη γνώμη μου θα συνεχίσει να είναι κι ο μοναδικός. Όσο και να πιστεύουμε στην αλτρουιστική μας φύση, όσο κι αν ο χριστιανισμός θέλει να μας οδηγήσει στην εσωτερική αποθέωση, τόσο εμείς θα βαλτώνουμε στην ανθρώπινη μας ανάγκη για υστεροφημία. Όποιος πει ότι αγάπησε τόσο πολύ το θάνατο, πιο πολύ ίσως από ότι αγάπησε την ίδια τη ζωή, ή ψεύτης θα είναι ή απλά όχι άνθρωπος!

Τι ιστορία είναι τελικά το σεξ στο σήμερα;

Γιατί το σεξ είναι μια άλλη ιστορία, το έχει πει κι ο Μαρίνος! Αν για τον έρωτα έχουν χαθεί το ένα τρίτο των δέντρων του Αμαζονίου, για το σεξ έχει κοπεί το άλλο ένα τρίτο. Εεε τι; Το υπόλοιπο μας έχει μείνει μπας και μπορούμε να αναπνέουμε κιόλας … το λες και βασικό! Κι ενώ δεν θα διαφωνήσω ότι το χρήμα κάνει τον κόσμο να κινείται, θα ήθελα να προσθέσω για λόγους refinement και μόνο, το σεξ!

Αν στις παρέες το θέμα τον σχέσεων είναι πάντα πάνω στο τραπέζι έτοιμο να αναλυθεί στα εξ ων συνετέθη, το θέμα του σεξ είναι κάτω από το τραπέζι και ανακύπτει μόνο όταν μείνουν οι λίγοι και καλοί. Το να είσαι, βέβαια, γεννημένος στη γενιά των υπολογιστών και του Internet έχει όσο να το κάνουμε διανθίσει ολίγον τι τη παλέτα των ειδών του σεξ. Τι πάει να πει υπάρχει ένα μόνο σεξ; Εγώ θα συμφωνήσω μαζί σου αγαπητέ μου αντιρρησία, αλλά βγες λίγο εκεί έξω και έλα να μου πεις μετά. Μερικά από τα τσιτάτα που με έχουν στείλει σε κατ ’ιδίαν συζητήσεις με φίλους και γνωστούς είναι τα εξής:

1. «Ειλικρινά προτιμώ το cyber από το real. Είσαι πιο ελεύθερος»
2. «Που να τρέχεις για καφέδες και μετά στα σπίτια. Πολύ κούραση! Αφού μπορείς όλα να τα κάνεις από τη καρέκλα του γραφείου σου.»
3. - Το καλύτερο τηλεφωνικό ήταν με έναν τύπο από την Αμερική.

- Τι εννοείς το καλύτερο; Κάνεις συχνά;

- Είσαι στα καλά σου; Εννοείται! Μέγιστη απόλαυση στην ασφάλεια του σπιτιού σου.

4. – Τι ,αυτόν τον έχει πάρει;

- Όχι βέβαια, δεν έχει πάρει τόσους πολλούς.

- Εεεεε τότε;

- Δεν έχει πάρει live τόσους πολλούς, αλλά με τη μισή Αθήνα γνωρίζονται γιατί έχουν κάνει cyber!

Τελικά στο κόσμο του internet και της πληροφόρησης έχουμε χάσει όλοι τη μπάλα. Ένα έχω να πω … και να είναι καλά ο Ρήγας και ο Αποστόλου που το είπαν πρώτοι:

"Σεξ είναι να κινδυνεύεις να πάθεις έμφραγμα …. Όχι ηλεκτροπληξία"

Save Vicky!

Ειλικρινά αναρωτιέμαι σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας! Βλέπω σε κάθε εθνική εορτή τα ελληνόπουλα να μπερδεύουν την 28^η Οκτώβρη με την 25^η Μαρτίου και συγχύζομαι. Καλά μη φανταστείς ότι τσαντίζομαι για πάνω από ένα λεπτό, αλλά όσο να είναι βρε αδερφέ σε διαπερνά ένα ρίγος. Και σαν να μην έφτανε αυτό, σήμερα μαθαίνω ότι υπάρχουν παιδιά της νεολαίας μας που δεν αναγνωρίζουν ούτε καν έλληνες τηλεοπτικούς αστέρες που γράφουν χρόνια ιστορία στα πλαστικά κουτιά του σαλονιού των ένδοξων ελληνικών νοικοκυριών. Γιατί φίλε μου, πως γίνεται να μην ξέρεις ποια είναι η … Βίκυ Φλέσσα; Σε τι κόσμο ζεις; Τι έκανες τα τελευταία τέσσερα χρόνια στη μεταμεσονύκτια ζώνη του Σαββάτου; Οικονομική κρίση σου λέει μετά … που τα παιδαρέλια μας δεν μπορούν να εντρυφήσουν στις σύγχρονες εκφάνσεις του λόγου και της τέχνης.

Η Φλέσσα δεν είναι δημοσιογράφος, δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας … είναι θα έλεγε κανείς με απλά ελληνικά μια Ιδέα! Είναι εκείνη η δημοσιογράφος που φτάνει το καλεσμένο στο σημείο να αρχίσει να μιλά μόνος του για να μη φθάσει στα όρια της παράνοιας. Βγάζει από τον συνεντευξιαζόμενο κάθε εσωτερική πτυχή του χαρακτήρα του, όχι από σκοπό, αλλά από αγανάκτηση. Δεν μας δίνει η Βίκυ τις εύπεπτες συνεντεύξεις αλλά Μάρα, Έλλη και Σταματίνα Τσιμτσιλή … όχι αγαπητέ μου αναγνώστη. Η Βίκυ θέλει διάβασμα για να μπορέσεις να ακολουθήσεις τον δαιδαλώδη τρόπο σκέψη της. Δεν είναι αναλώσιμη, όπως η πλειοψηφία της ελληνικής T.V.

Καταλαβαίνεις αγαπητέ μου καθηγητά Bill τη σημασία πλέον του κεφαλαίου Βίκυ Φλέσσα για την ελληνική τηλεόραση και τον πολιτισμό εν γένει;

υ.γ. Πέρα από την όποια πλάκα και σατιρική διάθεση, ειλικρινά λατρεύω τις εκπομπές της Βίκυς Φλέσσα και δηλώνω φανατικός οπαδός της. Πολύ σημαντικοί άνθρωποι έχουν βρεθεί απέναντι της και πρέπει να ομολογήσω ότι υπάρχουν συγκεκριμένες συνεντεύξεις που με έχουν επηρεάσει και σε μεγάλο βαθμό και στη προσωπική μου ζωή, αλλά και στο τρόπο που σκέπτομαι. Ένα εξαίσιο παράδειγμα είναι η συγκεκριμένη εκπομπή πάνω στη Ψυχανάλυση!

This is West Fashion baby!

Οι περίπατοι στα δυτικά προάστια είναι τελικά μια σκέτη απόλαυση. Πρωτίστως, γιατί έχω την πιο απίστευτη παρέα. Δευτερευόντως, όμως, γιατί κάθε στενό μπορεί να σε φέρει αντιμέτωπο με την πιο cult πλευρά της ζωής.

Η σημερινή εξόρμηση περιείχε βόλτα σε κεντρικό πεζόδρομο και διακριτική παρακολούθηση των εμπορικών καταστημάτων. Μόνο μετά από έναν τέτοιο περίπατο μπορείς να καταλάβεις γιατί ο κόσμος ντύνεται με τέτοια τρανή επιτυχία σε αυτά τα μέρη. Είναι απλό: αν βομβαρδίζονται από το πρωί μέχρι το βράδυ με στρας, πούλια και ασημόσκονη … τι θες να βάλουν οι χριστιανοί;

Μοντελάκια σαν αυτά που κυκλοφορούν στις ευφάνταστες βιτρίνες των δυτικών προαστίων μπορείς να βρεις μόνο σε ξεχασμένη μπουτίκ από την εποχή του Ρετιρέ και της Χαρούλας Πεπονάκη που ανακάλυπτε τις αλλαγμένες ετικέτες! Και αν δεν με πιστεύετε ιδού και το φωτογραφικό υλικό για να μη με λέτε και παράξενο.

Exhibit 1: Διακριτικό καπέλο που φοριέται άνετα και σε κηδεία και σε γάμο. Προσοχή μόνο γιατί θέλει γκραντέ κεφάλι για να το υποστηρίξει κανείς!

Exhibit 2: Κρεμάμενη κούκλα μοντέλο που προωθεί τη νυχτερινή τουαλέτα της Tinkerbelle. Εξ ου και η συμβολική απεικόνιση σε ιπτάμενη πόζα!

Exhibit 3: Περικεφαλαία τύπου Βίκινγκς για τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Ποιος είπε ότι η χρηστικότητα δεν μπορεί να συναντήσει την υψηλή τέχνη της πηλοποιίας; Εναλλακτικά, καπελάκι για μεγαλοκοπέλες που λησμονούν τη Bo Derek στο 10 και παρόλα τα χρονάκια τους πιστεύουν πως θα ρίξουν κάποιο τεκνό του βεληνεκούς του John Corbet (βλ. Eidan από το Sex and the City).

Did you reach a verdict?

Η Ιστορία των Δύο: Μέρος Τρίτο (Zero Point)

Στο διάδρομο του αστυνομικού τμήματος υπήρχε μια ανακατωσούρα. Βλέπεις δεν βρίσκουν κάθε μέρα ένα μαχαιρωμένο πτώμα ενός νεαρού στο χαντάκι ενός επαρχιακού δρόμου. Κάτι τέτοια γεγονότα είναι που δίνουν νόημα στην άχαρη ζωή της ξεχασμένης υπαίθρου. Ο Φίλιππος ήταν, όμως, τόσο βυθισμένος στις σκέψεις του που δεν μπορούσε να αντιληφθεί ούτε καν τον αστυνομικό που στεκόταν πεισματικά πάνω από το κεφάλι του και του έκανε επίμονα μια ερώτηση.

Ο Αποστόλης, η εφηβική του καύλα, διέγραψε με τρόπο καθοριστικό τη μετέπειτα πορεία της ζωής του. Αν κάθε άνθρωπος δημιουργεί σενάρια κατά τη παιδική και πρώιμη εφηβική του ηλικία, σενάρια που βασίζονται θεμελιακά πάνω στην οικογένεια και το ρόλο της, τότε ο Αποστόλης είχε μια κεντρική θέση στο κινηματογραφικό σχεδόν σενάριο του βίου του Φιλίππου. Οι άνθρωποι που ερωτεύονται βαριά μπορεί να είναι επί της ουσίας ανώριμοι, ανίκανοι να ελέγξουν τα ζωώδη τους ένστικτα, καθώς και τις ίδιες τους τις επιθυμίες, αλλά στη τελική ζούνε μεγάλες στιγμές. Εξάλλου ποιο αξιομνημόνευτο λογοτέχνημα εξήρε ποτέ τον αδιάφορο και κοινότυπο έρωτα; Μπορεί, βέβαια, να πει κανείς πως η θύμηση ενός ανεκπλήρωτου αισθήματος μας καταδιώκει πολλές φορές μέχρι και τα βαθιά γεράματα, είναι το μυστικό που μας συνοδεύει μέχρι τη τελευταία κουβέντα πάνω στο νεκροκρέβατο, μυστικό που σπανίως ομολογούμε ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό. Ο Φίλιππος, όμως, δεν άνηκε σε αυτή τη κατηγορία ανθρώπων. Είχε πάντοτε ξεκάθαρο το αίσθημα της ευθύνης, τουλάχιστον κατά μία επιφανειακή έννοια, παρότι ποτέ δεν είχε καταφέρει να εκμυστηρευτεί στη Μαίρη το μεγάλο του μυστικό. Είναι άσχημο να φέρεις ένα τέτοιο βάρος, τόσο πολύ που κάθε βράδυ η ταχυπαλμία γίνεται φίλος καρδιακός και ο κρύος ιδρώτας που σε λούζει σε κάνει να θες να μπεις κάτω από ένα ντους και να μη βγεις ποτέ.

Ο τοίχος απέναντι ήταν άβαφτος εδώ και πολύ καιρό. Μια μαύρη στάμπα είχε σχηματιστεί λίγο πάνω από το σοβατεπί, μάλλον από κάποιο στοιχείο του κοινού ποινικού δικαίου, δείγμα εμφανές ότι κάποιος χτύπαγε με αγωνία το πόδι του στον τοίχο. Τέτοια αγωνία είχε και ο Φίλιππος όταν σε εκείνες της εφηβικές διακοπές είδε για πρώτη φορά τον Αποστόλη γυμνό να πλένεται στη ντουζιέρα του φθηνού ενοικιαζόμενου στα Κύθηρα. Αψεγάδιαστο σώμα και ελαφριά τριχοφυΐα στο στέρνο, χέρια στιβαρά και γραμμωμένα μπράτσα από την ενασχόληση με το ακόντιο. Το γνώριζε πως ο τύπος τον είχε καταλάβει, και όσο και να μη το παραδεχόταν του άρεσε να προκαλεί ένα παιδαρέλι που ερεθιζόταν και μόνο στο άκουσμα της φωνής του. Το βλέμμα εκείνο όταν τον είδε να κοιτάει από τη πόρτα του μπάνιου σήμαινε πρωτίστως ότι είχε αντιληφθεί εμφανώς τη παρουσία του, τρίβοντας λίγο την εφηβική του περιοχή γύρισε πλάτη και συνέχισε να πλένεται με το κρύο νερό που είχε τσιτώσει το δέρμα του, κάνοντας κάθε μυ να διαγραφεί, όπως ακριβώς στα γυμνά χάλκινα αγάλματα της αρχαιότητας. Ο Φίλιππος χωρίς ανάσα να στέκεται να κοιτάζει, σε μια ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, που τα ερωτικά κύματα κατέκλυαν των πέντε τετραγωνικών μπάνιο, να περιμένει να ακούσει μια κουβέντα, ένα κάλεσμα.

«Είστε καλά;», φώναζε ο αστυνομικός και τον σκουντούσε επίμονα πλέον, αφού ο Φίλιππος φαινόταν χαμένος μέσα στις σκέψεις του. Ευτυχώς που το να βλέπεις ένα νεκρό άνθρωπο, πόσο μάλλον δε έναν μαχαιρωμένο, δικαιολογεί μια κάποια αμηχανία. Με αυτό τον απότομο τρόπο, οι σκέψεις ολόκληρης της εφηβικής του ηλικίας διακόπηκαν βίαια. «Ναι, μια χαρά είμαι», αποκρίθηκε, «μπορώ να φύγω;». Ο αστυνομικός τον κοίταξε δύσπιστα σαν να μη τον πολύ-πίστευε και συμπλήρωσε μετά από λίγα δευτερόλεπτα, «Βεβαίως, απλά συμπληρώστε πρώτα αυτή τη φόρμα επικοινωνίας, ώστε να μπορούμε να σας βρούμε εάν το θελήσουμε». Σε λίγα λεπτά ήταν έξω από το τμήμα. Δεν είχε ιδέα τι να κάνει, μα η απορία του που μπορεί να είναι ο Πέτρος τον βάρυνε ακόμη αφάνταστα. Το τηλέφωνο που τον είχε καλέσει τελικά δεν ήταν του Πέτρου, αλλά ενός αγνώστου, και αυτός που του μίλησε σύντομα και κοπτά δεν ήταν ο Πέτρος, αλλά ο ίδιος προσφάτως δολοφονημένος άγνωστος. Δεν είχε ιδέα αν μπορούσε και ήθελε να διαχειριστεί ένα τέτοιο όγκο μυστηρίου και πληροφοριών. Η μόνη έξυπνη ιδέα που του ήρθε μεμιάς στο μυαλό ήταν να πάρει τον Πέτρο στον αριθμό που είχε και ο ίδιος στη διάθεση του.

Πατώντας το τηλέφωνο στη μνήμη, αναλογίστηκε για μια ακόμη φορά πως θα ήταν να είχε συμβιβαστεί με την ιδέα μιας συντηρητικής συμβίωσης, με τη νευρωτική Μαίρη και τη κόρη του. Η ασφάλεια είναι το πιο επικίνδυνο ναρκωτικό, σε βαλτώνει στη συνήθεια, ενώ παράλληλα σε σώζει από τη φρενήρη αστάθεια της αβεβαιότητας. Σάμπως όλοι οι άνθρωποι δεν ψάχνουν ένα ταίρι, αυτή την αποθέωση του δυικής φιλοσοφίας που μας έχει εμποτιστεί από τα παραμύθια και τη θρησκεία. Κι ακόμα όταν τα πράγματα δεν έρχονται όπως ακριβώς τα οραματιζόμασταν, τότε βλογάμε τα γένια μας προς χάριν της συνήθειας, πείθουμε τους εαυτούς μας ότι κάτι μας δένει, αποποιούμαστε κάθε φαντασίωση και πάθος στο βωμό της ιερής και σεπτής οικογένειας, για να φτάσουμε κάποια στιγμή σε μια ηλικία, πολλοί η αλήθεια είναι ότι δεν θα τη φτάσουν και ποτέ, που θα κάνουμε την επανάσταση μας κλαίγοντας για μια ζωή που έπρεπε να ζήσουμε και δεν το κάναμε. Στον τέταρτο χτύπο, ο ήχος του τηλεφωνητή έκανε το Φίλιππο για μια ακόμη φορά να προσγειωθεί στη πραγματικότητα, με τη φωνή του Πέτρου χαρωπή να επισημαίνει ότι, «Προφανώς δεν μπορώ να σας μιλήσω. Αν για οποιοδήποτε λόγο έχετε καημό να με βρείτε στείλτε sms ή αφήστε ένα μήνυμα μετά τον ήχο. Δεν ορκίζομαι ότι θα σας πάρω πίσω. Με αγάπη Νίκος».

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τα να νιώθεις τον κόσμο να καταρρέει γύρω σου. Αν η δομημένη μας πραγματικότητα, εκείνη που κατασκευάζουμε με την αντίληψη μας, αποδεικνύεται ένα μεγάλο παραμύθι, τότε οδεύουμε προς τη κατάρρευση τελικά και του ίδιου μας του εαυτού. Να τώρα που ο Φίλιππος, ο οποίος περίμενε να περάσει ένα ρομαντικό τριήμερο με τον άνθρωπο που είχε επιλέξει δίπλα του, να βρίσκεται να αναγνωρίζει άγνωστα πτώματα στην επαρχία, να λαμβάνει ανεξήγητα τηλεφωνήματα και να ανακαλύπτει ότι ο παράνομος ερωτάς του έχει άλλο όνομα. Δεν είχε ιδέα τι άλλο μπορεί να τον περίμενε.

Η ψύχρα στην ατμόσφαιρα ήταν πιο έντονη από ποτέ. Ειλικρινά είχε μετανιώσει που δεν είχε πάρει μαζί του μια ζακέτα ή κάτι τελοσπάντων και είχε μείνει με το κοντομάνικό. Τα δέντρα κουνιόντουσαν με τη φορά του ανέμου και ο σκούρος και συννεφιασμένος ουρανός λες και ήταν έτοιμος να αρχίσει πάλι να ρίχνει καρέκλες. Το βρεγμένο χώμα, η αγαπημένη μυρωδιά του Φιλίππου, συμπλήρωνε ένα σκηνικό που μόνο για μυστήριο δεν συνηγορούσε. Τελικά, η δόνηση στη τσέπη του τζην έκανε τον Φίλιππο να πεταχτεί από τη τρομάρα του.

- Πέτρο εσύ είσαι;

- Ναι.

- Είσαι καλά;

- Ας τα λέμε. Μπορείς να περάσεις από το σπίτι μου.

- Σε πήρα πριν λίγο τηλέφωνο και βγήκε τηλεφωνητής. Είχες ποτέ τηλεφωνητή;

- Δεν είναι η ώρα να σου εξηγήσω. Μπορείς να περάσεις από το σπίτι;

- Τουλάχιστον σε λένε Πέτρο;

- Δεν λέγονται αυτά από το τηλέφωνο. Έλα σε παρακαλώ!

- Δεν είμαι δίπλα … σε περίμενα στη καλύβα … η αστυνομία βρήκε ένα πτώμα.

- Σε παρακαλώ έλα όσο πιο γρήγορα μπορείς…

Όταν κλείνει ένα τηλέφωνο απότομα, πολλά συναισθήματα μπορούν να σε κατακλύσουν: αγωνία, χαρά, λύπη, οργή, απορία ή ακόμα και θυμός. Ειλικρινά, αν ρωτούσε κανείς τον Φίλιππο τι ακριβώς ένιωθε αυτή τη στιγμή, δεν μπορούσε να δώσει απάντηση ούτε για τα πλούτη όλου του κόσμου, τόσο απροσδιόριστο ήταν το συναίσθημα. Περιθώρια επιλογής, βέβαια, δεν είχε και το μόνο που έστεκε ως επιτεταμένη λύση ήταν να συναντηθεί με τον Πέτρο και να ζητήσει επίμονα εξηγήσεις, ακόμη κι αν ο ίδιος αρνούταν να τις δώσει.

Η ώρα όταν μπήκε στο αμάξι του ήταν δώδεκα και μισή, η ημέρα ξημέρωνε Σάββατο και θα ήταν μάλλον το πιο περίπλοκο Σάββατο ολόκληρης της υπόλοιπής του ζωής.

Η πολιτισμική διάσταση ενός μεταμεσονύχτιου ανασχηματισμού

Ήταν κανονισμένο να δημοσιεύσω τη συνέχεια της «Ιστορίας των 2» που αν δεν την ανεβάσω νομίζω ότι ο Dimosthenis θα μου στείλει Κινέζο spammer για να με εκδικηθεί που τον καθυστερώ. Αν και του έχω στείλει τη συνέχεια, οπότε πρέπει να έχει να αρχίσει να γράφει με τη σειρά του, για να κάνουμε αυτό το εγχείρημα ένα άξιο πορνογραφικό λογοτέχνημα! Αντ’ αυτού, όμως, θα παίξω λίγο με τα νεύρα του και θα ανεβάσω κάποιες σκέψεις μου πάνω στον ανασχηματισμό που μόλις έγινε.

Γιατί προχωράει ένας πρωθυπουργός σε ανασχηματισμό; Φαντάζομαι, ως απλός θνητός για δύο μεγάλες περιπτώσεις (υπάρχει και τρίτη, αλλά προτιμώ να μη καταλήξω εξαρχής εκεί): Πρώτον, γιατί οι υπουργοί τα έχουν κάνει ρόιδο και πρέπει να σώσουμε τη κατάσταση ή δεύτερον γιατί έχουν ολοκληρώσει το έργο τους και πρέπει να ανακατευτεί η τράπουλα ώστε να συνεχίσουν το θεάρεστο τους λειτούργημα. Στη πρώτη περίπτωση, η στοιχειώδης λογική λέει ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τους ίδιους, ενώ στη δεύτερη [..] Μα καλά, μία στο εκατομμύριο θεωρεί κανείς ότι μπορεί να ισχύει η δεύτερη; Αυτό μόνο ο Αβραμόπουλος είχε το άμετρο θράσος να το δηλώσει δημόσια στο πανελλήνιο. Τόμπολα, λοιπόν, από λόγους … τουλάχιστον ως προς το παρόν!

Έπειτα, εγώ ξέρω ότι όταν αποφασίζεις να κάνεις μεγάλες αλλαγές τις κάνεις μέρα. Βέβαια και τη νύχτα κάνεις μεγάλες αλλαγές, το έχει αποδείξει η ιστορία εξάλλου, αλλά αυτές είναι άλλου χαρακτήρα (νύχτα των κρυστάλλων, νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου … χίλιες και μια νύχτες!). Η νύχτα σηματοδοτεί την επιτακτικότητα … όπως όταν λέμε «νύχτα θα φύγει!». Και επειδή επιτακτικότητα ανασχηματισμού πρώτη φορά ακούω, λες κι αλλάζει από την επόμενη το χάραμα τίποτα, καλά-καλά καπουτσίνο λάτε δεν έχουν πιει οι άνθρωποι, καταλαβαίνω ότι πρέπει να έρθω στο τρίτο λόγο: σε εκείνο της επικοινωνιακής τακτικής!

Δεν θέλω να το αναλύσω περεταίρω … έτσι κι αλλιώς όποιος έχει μυαλό καταλαβαίνει και τι λέω, αλλά και τι ΘΕΛΩ να πω! Αξίζει, όμως, να θυμίσω κάτι στη κυβέρνηση, απευθυνόμενος στο κύριο Γερουλάνο που μου έδωσε και πρώτης τάξεως πάτημα πριν κάτι βδομάδες. Απευθυνόμενος σε φορείς της συμπρωτεύουσας, ο κύριος υπουργός δήλωσε ότι επιθυμεί η Θεσσαλονίκη να γίνει «Σταυροδρόμι Πολιτισμών» (βλ. σχετικά in.gr). Δοθείσας της αφορμής του μετασχηματισμού, να ενημερώσω τη κυβέρνηση ότι ο Πολιτισμός δεν είναι κατσαβίδι. Δεν πας στα Praktiker (βλ. κίτρινη διαφήμιση…λολ) και αγοράζεις ένα που σε βολεύει. Ο Πολιτισμός διδάσκεται και καλλιεργείται, αφού πρώτα ενυπάρχει μέσα μας ατόφιος. Αν μη τι άλλο, στη πολιτική εκφράζεται μέσα από τη συνέπεια λόγων και έργων και τον ανιδιοτελή σεβασμό στον πολίτη. Τυχαία η κοινή ρίζα; Δεν νομίζω! Σε μια χώρα, βέβαια, που πρώτος ο πολίτης δεν έχει πολιτισμός … τι θα περίμενε κανείς;

Συμπεράσματα μπορεί να βγάλει ο καθένας μας … δε νομίζω ότι χρειάζεται να αναλύσω κάτι … πράγμα ειλικρινά σπάνιο για μένα!

Writing with Nina V.2

Σε εκείνο το υπόγειο, αυτό το χαμαιτυπείο που όμοιο του δεν πρέπει να υπήρχε σε όλο το Brooklyn, η Vera ξέπλενε έναν ακόμη χωρισμό. Λίγοι θαμώνες κι αυτοί τελειωμένες φιγούρες που είχαν ξεχαστεί από τη ροκ επανάσταση της δεκαετίας του ‘70. Δεν υπήρχε πιθανότητα ούτε μία στο εκατομμύριο να βγει από εκεί μέσα με κάτι καλό. Όχι πως έψαχνε κιόλας. Όλος αυτό ο πόνος εξαιτίας της μανίας των ανθρώπων να πηγαίνουν δυο-δυο, να πραγματώνουν δηλαδή τη φύση τους μέσα από ένα ιδεατό δίπολο. Τους είχε μα τω Θεώ πια βαρεθεί!

Ο Ρον, όταν τον πρωτογνώρισε, φάνταζε σαν μια φωτεινή λύση στο μαύρο και απαισιόδοξο κλίμα της προβληματικής της σχέσης μεταξύ των δύο φύλων. Έτσι είναι πάντα στην αρχή, ενθουσιασμός με τα μπούνια και πουλάκια και πεταλούδες στο στομάχι, έστω κι αν κατευθύνονταν για ένα ρεμάλι με το άθλιο όνομα Ρον. Τον είχε συναντήσει σε ένα συνεργείο, εκείνος μηχανικός αυτοκινήτων, και υποσχέθηκε ότι θα της φτιάξει κάθε πρόβλημα. Μόνο που πέρα από το αυτοκίνητο προθυμοποιήθηκε να τις φτιάξει και άλλα πράγματα αν με πιάνετε. Έπρεπε να το καταλάβει ότι ο τυπάς ήταν μια καταστροφή από τη πρώτη τους επαφή, η οποία της κληροδότησε στο καπό του αμαξιού μια ωραιότατη γούβα, αφού το να κάνεις σεξ πάνω σε φρεσκοφτιαγμένο αυτοκίνητο ήταν, κατά τον Ρον, γούρι. Τελικά το μόνο που της έμεινε από το Ρον, τώρα που το καλοσκέφτεται, είναι το περίγραμμα ενός κώλου στη λαμαρίνα του αμαξιού της, κι ακόμα έτσι κι αν το σκεφτείς είναι κάτι δικό της, από το άλλο το ρεμάλι τίποτα.

Η Moira, η κολλητή της, την είχε συνοδεύσει τη πρώτη φορά στο συνεργείο, αφού βλέπεις τον Ron τον είχε καψουρευτεί καιρό, αλλά εκείνος την είχε γραμμένη. Θα έλεγε κανείς ότι η Vera δεν θα έπρεπε να ενδώσει την επόμενη φορά και μεταξύ μας δεν το είχε ξανακάνει, αλλά ο πούστης ο Ron ήξερε καλά το παιχνίδι της έλξης. Κάπου ανάμεσα στις σταγόνες ιδρώτα που έσταζαν στα πλευρά της και τον εκρηκτικό οργασμό σκέφτηκε ότι η Moira μπορεί και να μην την συγχωρούσε, πράγμα που δεν έγινε, αλλά πέρα από αυτά τα κλάσματα δευτερολέπτων δεν είχε κουράγιο να το σκεφτεί περισσότερο. Ποτέ της εξάλλου δε διεκδίκησε την αγιοσύνη, την άφηνε πάντα στους οσιομάρτυρες.

Με κόπο μάζεψε τα πόδια της για να σηκωθεί και να ανέβει τη σκάλα της εξόδου. Είχε πάει ήδη έξι το πρωί και ο barman την είχε ειδοποιήσει διακριτικά ότι έπρεπε να κλείσουν. Οι καρέκλες είχαν αναποδογυρίσει ήδη στα τραπέζια και η εικόνα ενέτεινε το αίσθημα εγκατάλειψης που ένιωθε βαθιά μέσα της. Ειδικά όταν σκεφτόταν ότι ο Ron μπορεί αυτή τη στιγμή να κάνει ένα ωραιότατο πρωινό πήδημα με τη Moira. Η σκρόφα, της την φύλαγε τελικά! Χαλάλι της, με το ρεμάλι που διάλεξε. Η Vera δεν της κράταγε κακία, πως θα μπορούσε άλλωστε; Αυτό το απαράδεκτο αρσενικό που κάλλιο να του το κόβανε μισούσε. Ποιος ηλίθιος είπα ότι το θηλυκό διαλέγει; Ποιος;

Άνοιξε τη πόρτα και ο πρωινός αχνός ήλιος έκανε τα μάτια της να σμίξουν. Το ψυχρό αεράκι της οξυγόνωσε μεμιάς τον εγκέφαλο. Χριστέ μου, σε τι κατάσταση είχε φθάσει για αυτό το υποκείμενο; Δεν ήταν ότι καταπάτησε τις αξίες της, σιγά, όποιος δεν έχει υπερβεί και λίγο τα ανθρώπινα δεν ξέρει τι θα πει ζωή, το να είσαι αγρίμι. Να μπορούσε μόνος κάποιος να γυρίσει σπίτι και να διαβάσει τα ημερολόγια των σεντονιών της. Δε ντρεπόταν γι’ αυτό, τα σεντόνια της μύριζαν πληρότητα και ήταν περήφανη γι’ αυτό. Ο Ρον; Άλλο ένα σερνικό στη συλλογή μάλλον. Το να βρει τον επόμενο ήταν το μόνο εύκολο, μάτσο ο τόπος, το δάκτυλο να κουνούσε και θα πέφτανε αμέσως για να ποτίσουν με εμπειρίες τα σεντόνια της, το ημερολόγιο της.

Βήμα-βήμα, με τα τακούνια της πλέον να πατάνε όλο και πιο σταθερά στην άσφαλτο, εκεί σε εκείνη την έρημη οδό του Brooklyn, άρχισε να περπατάει με τόλμη και αποφασιστικότητα. Η δρόμος ήταν η δική της πασαρέλα και εκείνη, η Vera, θα ήταν η πρωταγωνίστρια ό,τι και να γινόταν. Η πόρτα παραπίσω της από το bar άνοιξε και ξεπρόβαλλε ο barman να πετάξει τα σκουπίδια. Κοντοστάθηκε και τον κοίταξε με προσοχή, από πίσω ακουγόταν η Nina από το εσωτερικό του bar. Δεν ήταν κακός τελικά, δεν ήταν καθόλου κακός! Δε χρειαζόταν πολύ, μια αργή στροφή, φτιάξιμο λίγο το μαλλί, αφαίρεση του παλτού, σπρώξιμο να πέσει το τιραντάκι από τον ώμο και λάγνο περπάτημα προς τον τύπο.

“Με λένε Vera και μένω λίγο πιο κάτω” … “Είσαι;”

Writing with Nina V.1

Παραπάτησε στο σκονισμένο ξύλινο πάτωμα, οι στριγκιές των ξύλων δήλωναν ότι μάλλον δεν πατιόταν συχνά το τελευταίο καιρό. Ο θρύλος ορμήνευε πως σε κάθε πανσέληνο μόνο υπήρχε έκδηλη η ανάγκη αυτά τα ξύλα να τρίξουν. Τα σκονισμένα ράφια με τα πολύτιμα αραχνιασμένα βιβλία συμπλήρωναν το ανατριχιαστικό σκηνικό. Το μοναδικό κερί στο κέντρο του υπογείου φώτιζε κάθε πτυχή της σιλουέτας της, αυτής της λυγερόκορμης γυναίκας με το εντυπωσιακό μπούστο. Τα παπούτσια της χτύπαγαν αποφασιστικά πάνω στο ξύλο τραντάζοντας τη σκόνη όπως οι μπαλένες χτυπάνε τις σκονισμένες χορδές ενός εγκαταλελειμμένου πιάνου. Θαρρείς πως περπάταγε μουσικά, σαν από πίσω να βάραγε η Simone στη διαπασών με αυτή τη βαριά, σχεδόν αντρίκια, φωνή.

Ο κόσμος τη φώναζε μάγισσα. Τι ήξερε, όμως, η νοικοκυρούλα που ξοδεύει το χρόνο της να μαγειρεύει του συζύγου της όλη μέρα και τα βράδια να του ανοίγει τα πόδια για να ικανοποιήσει τις συντηρητικές ορέξεις του; Μια αληθινή γυναίκα, όπως η μάνα της από το Σάλεμ, ξέρει πως πρέπει να διαλέγει το σερνικό. Αν πάλι μία στο εκατομμύριο ο χαζοβιόλης δεν τη θέλει, κακό του κεφαλιού του, γι’ αυτό υπάρχουν τα δεσίματα. Λίγοι άνδρες, όμως, δεν της καθόντουσαν όταν το ζήταγε. Ήταν πρόστυχη γυναίκα μεν, αλλά η κλάση της φαινόταν από μέτρα. Ήταν σαν να ήξερες ότι στο κρεβάτι θα πάρει φωτιά και θα σε λαμπαδιάσει, αλλά μπορεί να σου δώσει και τη στοργή που ζητάς που και που. Άντρας βέβαια δεν στέριωνε μαζί της ούτε για πλάκα, η μαύρη χήρα την ονόμαζαν στο χωριό και όχι άδικα. Πέντε τους είχε θάψει, ζωή να χουνε … τρόπος του λέγειν!

Αυτή τη φορά ήταν η σειρά του έκτου. Το ήξερε ότι αυτός έπρεπε να είναι ο έκτος, αυτός που θα δενόταν στο φουστάνι της και θα τον έσερνε σα σκουπίδι στο χώμα, μια γόπα τσακισμένη από τη μύτη της μπότας της. Δεν ήταν ότι εκτιμούσε τους άνδρες. Μπα! Τα λοιδορούσε αυτά τα αρσενικά σκουλήκια της φύσης. Αν δεν ήταν αυτό το αναθεματισμένο πέος για να της δίνει τόση ικανοποίηση, θα ορκιζόταν μα τω Θεώ ότι θα γινόταν λεσβία. Ο Martin, λοιπόν, θα ήταν το νέο της πείραμα, όσο κι αν τσίναγε το ρεμάλι.

Οι ξύλινες σκάλες του υπογείου, αν τις ανέβαινες, οδηγούσαν δίπλα στην είσοδο. Δεν πρόλαβε καν να κλείσει τη ξύλινη πόρτα και το κουδούνι χτύπησε. Κατέβασε λίγο το δαντελένιο της μπούστο με το καθόλου σεμνό ντεκολτέ και έσιαξε λίγο πρόχειρα το μαζεμένο της σε κότσο μαλλί στο καθρέπτη που βρισκόταν εντοιχισμένος στο πορτ μαντό στη βάση της σκάλας. Παίρνοντας τη σωστή, ελαφριά σπασμένη στη μέση, στάση του σώματος άνοιξε τη πόρτα. Τα χείλη της όσο πρέπει σουφρωμένα ψέλλισαν τις πρώτες κουβέντες:

“Εσύ;” … “Τόσο γρήγορα;” … “Πέρασε μόρτη!”…

Μια νύχτα, η έννοια του χρόνου, η μετάνοια κι ο έρωτας.

Υπάρχει μια συνέχεια στο χρόνο, συνήθως γραμμική, αλλά θα υπήρχαν ένα μάτσο άνθρωποι να σου πουν ότι μπορεί να ακολουθεί και μια αφόρητη κυκλικότητα. Εγώ θα έλεγα ότι ο χρόνος είναι τελικά σαν μια παιδική μουτζούρα, στην οποία δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Όποιο κι αν είναι το pattern του χρόνου, το θέμα είναι ένα, ότι απαρτίζεται από γεγονότα, από στιγμές, άλλες σπάνιες, άλλες μοναδικές, άλλες στενάχωρες, και ας ελπίσουμε ακόμα πιο σπάνια για τον καθένα μας αηδιαστικές. Αναπόσπαστο κομμάτι στο ρου του χρόνου είμαστε αναμφίβολα εμείς και οι γύρω μας, και αστάθμητος παράγοντας πάντα η τύχη.

Μπορώ μετά περισσής βεβαιότητας να υποστηρίξω ότι έχω βιώσει ποικίλες στιγμές. Σπανίως μοναδικές, με την έννοια της κοσμογονίας, αλλά εξεχόντως αξιομνημόνευτες. Βλέπετε οι στιγμές δεν χρειάζονται να έχουν πάντα καλό τέλος για να τις διατηρείς στη μνήμη σου. Αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο ατόπημα που κάνουν πολύ άνθρωποι. Ακόμα και περιπτώσεις που έληξαν άδοξα ή δεν άρχισαν ποτέ μπορούν να στέκουν στη μνήμη σου σαν φάροι.

Εχτές θυμήθηκα μια τέτοια περίπτωση. Ξέρετε από εκείνες τις δραματικά ερωτικές, με την απαραίτητη δόση μυστηρίου. Αυτούς τους αδικοχαμένους «έρωτες» που θυμάσαι και γελάς μετά από καιρό. Και επειδή αρνούμαι πεισματικά να μην υποκύπτω στη γοητεία της δραματικότητας κατά περιπτώσεις, πόσο μάλλον δε όταν υπήρξαν υπερ-τσιμπημένος, χαμογέλασα με παρέα (ίσως την πιο ουσιαστική που θα μπορούσα να έχω) όχι για τον αδικοχαμένο έρωτα, αλλά για τον αστείο τότε Μηδενικό. Προσγειωμένος πια, χωρίς νεύρα, βρισκόμενος σε μια άλλη αγκαλιά που δεν αλλάζω με τίποτα στο κόσμο, χωρίς ίχνος αισθήματος, αλλά πλημυρισμένος από ανθρώπινο ενδιαφέρον, αποστασιοποιήθηκα και κοίταξα ένα παιδί που καλώς ή κακώς είχε με όποιο κουλό τρόπο ερωτευθεί. Αν μπορέσετε ποτέ να βρείτε λόγους και συνταγές προς θεραπεία του έρωτα, παρακαλώ να … μη μου τους διδάξετε. Μπορεί να έχω πονέσει, ίσως να έχω πληγώσει και κόσμο, αλλά κάποια Σμυρνιά μου έχει μάθει πρώτα να βιώνω και μετά να μετανιώνω. Εξάλλου, ακόμα κι ο Χριστός, αυτός ο σαλτιμπάγκος της ιστορίας, την ίδια πορεία δίδαξε να ακολουθούμε. Πάλι καλά που υπάρχει και η Δευτέρα Παρουσία. Αιωνίως βλάσφημος, μη με αδικείτε!

Με παρηγορεί πολύ ότι σε αυτό τον κόσμο, τα όποια λάθη, δεν τα έχω κάνει μόνος μου. Οι αναμάρτητοι – αληθινοί ή ιμιτασιόν – πάντοτε τρέχουν να ρίψουν τον πρώτο λίθο. Σκέφτομαι συχνά γιατί! Ίσως τελικά γιατί ακόμα και στην αμαρτία χρειάζεται μονοπώλιο. Ο ανταγωνισμός βλάπτει σοβαρά τον εν δυνάμει αμαρτωλό. Βλέπετε, αν κάτι γίνει κοινή πρακτική, τότε από εξαίρεση γίνεται φυσιολογικό. Τι περισσότερο εξάλλου ορίζει το νορμάλ, πέρα από το μέσο όρο;

Ξέρω πως όταν βιώνεις μια ερωτική απογοήτευση, μια απόρριψη που σε ταράζει συθέμελα, όταν εσύ θες να δοθείς απόλυτα, μπορεί να πονάει όσο τίποτε άλλο στο κόσμο. Το αν θα βγεις αλώβητος είναι τελικά θέμα χαρακτήρα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε, όμως, πόσοι αδύναμοι άνθρωποι δεν μπορούν να ξεπεράσουν την απόρριψη, αντί να συνεχίζουν και να μαθαίνουν από αυτή. Μη παρεξηγηθώ, δεν σκοπεύω να γράψω το μανιφέστο του μαζοχισμού. Το αντίθετο! Απείρως περισσότεροι άνθρωποι είναι, ωστόσο, αυτοί που δεν τολμούν. Εκείνοι που στο φόβο και μόνο της ενδεχόμενης απόρριψης κρύβονται μέσα στο καβούκι τους, δεν ερωτεύονται, δεν κυνηγάνε αυτό που θέλουν, έστω κι αν αυτό είναι απλά ένα όνειρο.

Πολλές φορές, κάποια λόγια δεν έχει σημασία αν είναι μοναδικά. Δεν έχει ίσως σημασία ακόμα αν έχουν ειπωθεί και σε καμιά δεκαριά ανθρώπους σαν και σένα. Αυτό η ιστορία το δικάζει ή όχι, ο κύβος ρίχνεται και ο ένοχος πάει στη φυλακή. Σημασία έχει ότι τα ακούς και παίρνεις ζωή μέσα από αυτά. Νομίζω ότι ακόμα και μετά την αποκάλυψη της ψευδαίσθησης του πράγματος, ξέρεις ότι τελικά σου έκαναν πολύ καλό. Ίσως περισσότερο από εκείνο που κι εσύ πίστευες … ή όχι!

«Δεν ξέρω τι θα φέρει το μέλλον, αλλά ακόμα κι αν δε θυμάσαι τ 'όνομα μου ελπίζω να θυμάσαι ότι προσπάθησα να σε βάλω μπροστά σ' ένα καθρέφτη και άναψα τον προβολέα. Kαι θέλησα να σε κάνω πρωταγωνιστή»

Για κάποιο παρανοϊκό λόγο … το κατάφερες! Ευχαριστώ θερμά!

υ.γ. Εξαιρετικά αφιερωμένο σε έναν άνθρωπο που ενώ δεν γνώρισα, έμαθα πολύ καλύτερα από ότι αυτός φαντάζεται.