Μια νύχτα, η έννοια του χρόνου, η μετάνοια κι ο έρωτας.

Υπάρχει μια συνέχεια στο χρόνο, συνήθως γραμμική, αλλά θα υπήρχαν ένα μάτσο άνθρωποι να σου πουν ότι μπορεί να ακολουθεί και μια αφόρητη κυκλικότητα. Εγώ θα έλεγα ότι ο χρόνος είναι τελικά σαν μια παιδική μουτζούρα, στην οποία δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Όποιο κι αν είναι το pattern του χρόνου, το θέμα είναι ένα, ότι απαρτίζεται από γεγονότα, από στιγμές, άλλες σπάνιες, άλλες μοναδικές, άλλες στενάχωρες, και ας ελπίσουμε ακόμα πιο σπάνια για τον καθένα μας αηδιαστικές. Αναπόσπαστο κομμάτι στο ρου του χρόνου είμαστε αναμφίβολα εμείς και οι γύρω μας, και αστάθμητος παράγοντας πάντα η τύχη.

Μπορώ μετά περισσής βεβαιότητας να υποστηρίξω ότι έχω βιώσει ποικίλες στιγμές. Σπανίως μοναδικές, με την έννοια της κοσμογονίας, αλλά εξεχόντως αξιομνημόνευτες. Βλέπετε οι στιγμές δεν χρειάζονται να έχουν πάντα καλό τέλος για να τις διατηρείς στη μνήμη σου. Αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο ατόπημα που κάνουν πολύ άνθρωποι. Ακόμα και περιπτώσεις που έληξαν άδοξα ή δεν άρχισαν ποτέ μπορούν να στέκουν στη μνήμη σου σαν φάροι.

Εχτές θυμήθηκα μια τέτοια περίπτωση. Ξέρετε από εκείνες τις δραματικά ερωτικές, με την απαραίτητη δόση μυστηρίου. Αυτούς τους αδικοχαμένους «έρωτες» που θυμάσαι και γελάς μετά από καιρό. Και επειδή αρνούμαι πεισματικά να μην υποκύπτω στη γοητεία της δραματικότητας κατά περιπτώσεις, πόσο μάλλον δε όταν υπήρξαν υπερ-τσιμπημένος, χαμογέλασα με παρέα (ίσως την πιο ουσιαστική που θα μπορούσα να έχω) όχι για τον αδικοχαμένο έρωτα, αλλά για τον αστείο τότε Μηδενικό. Προσγειωμένος πια, χωρίς νεύρα, βρισκόμενος σε μια άλλη αγκαλιά που δεν αλλάζω με τίποτα στο κόσμο, χωρίς ίχνος αισθήματος, αλλά πλημυρισμένος από ανθρώπινο ενδιαφέρον, αποστασιοποιήθηκα και κοίταξα ένα παιδί που καλώς ή κακώς είχε με όποιο κουλό τρόπο ερωτευθεί. Αν μπορέσετε ποτέ να βρείτε λόγους και συνταγές προς θεραπεία του έρωτα, παρακαλώ να … μη μου τους διδάξετε. Μπορεί να έχω πονέσει, ίσως να έχω πληγώσει και κόσμο, αλλά κάποια Σμυρνιά μου έχει μάθει πρώτα να βιώνω και μετά να μετανιώνω. Εξάλλου, ακόμα κι ο Χριστός, αυτός ο σαλτιμπάγκος της ιστορίας, την ίδια πορεία δίδαξε να ακολουθούμε. Πάλι καλά που υπάρχει και η Δευτέρα Παρουσία. Αιωνίως βλάσφημος, μη με αδικείτε!

Με παρηγορεί πολύ ότι σε αυτό τον κόσμο, τα όποια λάθη, δεν τα έχω κάνει μόνος μου. Οι αναμάρτητοι – αληθινοί ή ιμιτασιόν – πάντοτε τρέχουν να ρίψουν τον πρώτο λίθο. Σκέφτομαι συχνά γιατί! Ίσως τελικά γιατί ακόμα και στην αμαρτία χρειάζεται μονοπώλιο. Ο ανταγωνισμός βλάπτει σοβαρά τον εν δυνάμει αμαρτωλό. Βλέπετε, αν κάτι γίνει κοινή πρακτική, τότε από εξαίρεση γίνεται φυσιολογικό. Τι περισσότερο εξάλλου ορίζει το νορμάλ, πέρα από το μέσο όρο;

Ξέρω πως όταν βιώνεις μια ερωτική απογοήτευση, μια απόρριψη που σε ταράζει συθέμελα, όταν εσύ θες να δοθείς απόλυτα, μπορεί να πονάει όσο τίποτε άλλο στο κόσμο. Το αν θα βγεις αλώβητος είναι τελικά θέμα χαρακτήρα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε, όμως, πόσοι αδύναμοι άνθρωποι δεν μπορούν να ξεπεράσουν την απόρριψη, αντί να συνεχίζουν και να μαθαίνουν από αυτή. Μη παρεξηγηθώ, δεν σκοπεύω να γράψω το μανιφέστο του μαζοχισμού. Το αντίθετο! Απείρως περισσότεροι άνθρωποι είναι, ωστόσο, αυτοί που δεν τολμούν. Εκείνοι που στο φόβο και μόνο της ενδεχόμενης απόρριψης κρύβονται μέσα στο καβούκι τους, δεν ερωτεύονται, δεν κυνηγάνε αυτό που θέλουν, έστω κι αν αυτό είναι απλά ένα όνειρο.

Πολλές φορές, κάποια λόγια δεν έχει σημασία αν είναι μοναδικά. Δεν έχει ίσως σημασία ακόμα αν έχουν ειπωθεί και σε καμιά δεκαριά ανθρώπους σαν και σένα. Αυτό η ιστορία το δικάζει ή όχι, ο κύβος ρίχνεται και ο ένοχος πάει στη φυλακή. Σημασία έχει ότι τα ακούς και παίρνεις ζωή μέσα από αυτά. Νομίζω ότι ακόμα και μετά την αποκάλυψη της ψευδαίσθησης του πράγματος, ξέρεις ότι τελικά σου έκαναν πολύ καλό. Ίσως περισσότερο από εκείνο που κι εσύ πίστευες … ή όχι!

«Δεν ξέρω τι θα φέρει το μέλλον, αλλά ακόμα κι αν δε θυμάσαι τ 'όνομα μου ελπίζω να θυμάσαι ότι προσπάθησα να σε βάλω μπροστά σ' ένα καθρέφτη και άναψα τον προβολέα. Kαι θέλησα να σε κάνω πρωταγωνιστή»

Για κάποιο παρανοϊκό λόγο … το κατάφερες! Ευχαριστώ θερμά!

υ.γ. Εξαιρετικά αφιερωμένο σε έναν άνθρωπο που ενώ δεν γνώρισα, έμαθα πολύ καλύτερα από ότι αυτός φαντάζεται.