Και μετά το σεξ … τι θα πούμε; Για το θάνατο βεβαίως-βεβαίως!
Δεν μου προκαλεί καμία εντύπωση το τι τρελό μπορεί να σκαρφιστεί ο άνθρωπος για να πουλήσει, αλλά και να πείσει τη μάζα του κόσμου ότι είναι και must. Η φωτογραφία είναι ένα από τα μεγαλύτερα τεχνικά επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού, τόσο για λειτουργικούς, όσο και για καλλιτεχνικούς λόγους. Θα έλεγε κανείς ότι είναι εξεχόντως ξεχωριστή γιατί καταφέρνει να συμπυκνώσει τόσο γλαφυρά τη στιγμή μέσα σε ένα μόνο φύλλο χαρτί. Πάντα θαύμαζα τη δύναμη της φωτογραφίας, με έκανε να νιώθω ότι διαθέτω σχεδόν μαγικές δυνάμεις. Κατά βάση γιατί μπορούσα να παγώσω μια εικόνα μέσα από τη δική μου οπτική γωνία, τέτοια που κι ο διπλανός μου δεν θα μπορούσε να σκεφτεί.
Πίσω στα χρόνια, εκεί γύρω στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ου αιώνα, η φωτογραφία είχε μια μυστικιστική σχεδόν χροιά. Ο κόσμος δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει ότι ακόμα κι εμείς γινόμαστε σκουλήκια, η εικόνα μας μπορούσε να ταξιδεύει για εκατοντάδες χρόνια, τόσα όσο τα χρώματα μπορούν να αντέξουν κάτω από μια γυαλιστερή επίστρωση ενός χαρτιού. Και κάπως έτσι ήρθαν τα “Death Portraits”!
Henry Peach Robinson – “Fading Away”
Η γιαγιά μου και οι γονείς της θέλανε να στήνονται όλοι μαζί δίπλα σε μια ανθοστήλη με αποξηραμένες φτέρες και να αποθεώνουν την “αγία” οικογένεια. Ντυμένοι στα καλά τους, έτσι ήθελαν να τους θυμόνται οι γενεές που μέλλουν να έρθουν. Οι γονείς μου από την άλλη, μίσησαν και εναντιώθηκαν στο “κάθε”-στημένο των πατεράδων τους και λάτρεψαν γι ‘αυτό το λόγο το καθημερινό. Εμείς με τη σειρά μας, έτσι μόνο για να επαληθεύσουμε τη πάλη των γενεών, καθιερώσαμε το αφηρημένο, τη λεγόμενη χαρά και αλήθεια της τυχαιότητας.
Δυο σχεδόν αιώνες πίσω, τουλάχιστον αριθμητικά, ο άνθρωπος πίστευε ότι με το να φωτογραφίσει ένα νεκρό, καταφέρνει να τον μεταφέρει στην αιωνιότητα. Ο εγωισμός βλέπετε του ανθρώπου υπήρξε πάντα ο μόνος κριτής του, και αν θέλετε τη γνώμη μου θα συνεχίσει να είναι κι ο μοναδικός. Όσο και να πιστεύουμε στην αλτρουιστική μας φύση, όσο κι αν ο χριστιανισμός θέλει να μας οδηγήσει στην εσωτερική αποθέωση, τόσο εμείς θα βαλτώνουμε στην ανθρώπινη μας ανάγκη για υστεροφημία. Όποιος πει ότι αγάπησε τόσο πολύ το θάνατο, πιο πολύ ίσως από ότι αγάπησε την ίδια τη ζωή, ή ψεύτης θα είναι ή απλά όχι άνθρωπος!
Ιιιιιιιιιιιι οχι θεμα ''θανατος'' οχι παιδια οχι ... Νομιζω πως ΠΟΤΕ δεν θα ξεπερασω αυτον τον φοβο. Με πιανει τρελα και θα ηθελα πολυ να το παλεψω και να το βελτιωσω αλλα η τελευταια σου προταση τα λεει ολα για μενα. Η φωτογραφια παντως μου αρεσει παρα πολυ, τρελαιιιιιιιινομαι να βγαζω φωτογραφιες. Η δικια μου παρεα εχει ενα κολλημα , θελουν να βγαινουμε παντα αυθορμητες φωτογραφιες και οπως καταλαβαινεις το αποτελεσμα ειναι ''αυθορμητο''. Τελος, ΝΤΡΟΠΗ σου που λες τετοια πραγματα για τον Πεδρο..
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω διαβάσει γι'αυτά.. μακάβριο το θέαμα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαταρχήν να ευχαριστήσω τον φίλο βασίλη που σε κράζει για αυτά που λες για τον αλμοδόβαρ σε άλλα ποιοτικά μπλογκ (χοχο).
ΑπάντησηΔιαγραφήστο θέμα μας, δεν είναι κακό να συμφιλιωθούμε κάποτε με την ιδέα του θανάτου.. σε κακό δεν θα μας βγει..
τις φωτογραφίες τις ψιλοαντιπαθώ. προτιμώ να θυμάμαι πράγματα από μόνος μου.
Ενδιαφέρουσα ιστορία σχετικά με τα πορτρέτα θανάτου. Είχε την χάρη του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα
πορτρέτα θανάτου? όχι με τίποτα προτιμώ να θυμάμαι το αγαπημένο μου άτομο(αδελφό)όπως τον έζησα, όχι όπως τον έκανε το τροχαίο!!
ΑπάντησηΔιαγραφήτι ήταν αυτό το θέμα σου.....και η μουσική σου .......
έλα έλα να ανέβουμε δεν είναι εποχές για τετοια...
τώρα μπορεί να είμαι και εκτός θέματος,αλλά ποιος νοιάζεται?
καλημέρα...
αυτος που θα πει οτι αγαπησε πιο πολυ το θανατο δεν υπαρχει , γιατι ειναι ηδη πεθαμενος και οι νεκροι ειναι με τους νεκρους .
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι ενα ρηττο ''εδω θα μεινουν τα βουνα και τα νερα τα κρυα γιατι απο τον ανθρωπο μονο η φωτογραφια .''
@Basilis: Εεεε μα να είμαστε μέσα στη τρελή χαρά όλη την ώρα; Άσε που όταν έμαθα για αυτά τα πορτραίτα μου έκανε απίστευτη εντύπωση! Για τον Πέδρο δεν το παίρνω πίσω...ειδικά για το "Όλα για τη Μητέρα μου". Πέστε ότι παίρνετε ποσοστά από το κύριο Ναυτίλο! Χαχαχαχα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ηφαιστίωνας: Είναι μακάβριο όσο να το κάνεις, αλλά νομίζω ότι έχει ένα σημαντικό καλλιτεχνικό και ιστορικό ενδιαφέρον! Εμένα τουλάχιστον με γοήτευσαν αρκετά!
ΑπάντησηΔιαγραφή@Μικρός Ναυτίλος: Κάτω η προπαγάνδα υπέρ του Αλμοδόβαρ των ποιοτικών blogs! Δεν θα περάσει! λολ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω κατά πόσο είναι καν ικανό να συμβιβαστείς με την ιδέα του θανάτου. Μου φαίνεται ανεξήγητο προσωπικά να εξοικειωθείς με την ανυπαρξία σου. Εκτός αν είσαι θρήσκος και πιστεύεις στο μετά.
Λατρεύω τη φωτογραφία, πολύ όμως!
@KitsosMitsos: Μα δεν είναι; Γι'αυτό την ανέβασα!
ΑπάντησηΔιαγραφή:-)
@Φούλη: Καλέ μια χαρά είμαι και εννοείται πως θα ανέβουμε. Άσε που δεν είπα να κάνουμε πάλι πορτραίτα θανάτου. Απλά σαν θέμα έχει ένα ιστορικό ενδιαφέρον. Και μεις αγαπητή μου Φούλη είμεθα ποιοτικό (ala Σημίτη προφορά...λολ!) blog!!! Χαχαχααχαχαχαχαχα!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ιμερος: Δεν ξέρω αν από τον άνθρωπο θα μείνει μόνο η φωτογραφία. Υπάρχουν άλλα επιτεύγματα που ίσως διατηρηθούν καλύτερα. Όσο για το θάνατο, θα συμφωνήσω, με την επιφύλαξη όμως της ψευδαίσθησης της πίστης. Εκεί λίγο η συμφιλίωση γίνεται λίγο πιο εφικτή!
ΑπάντησηΔιαγραφήτο μενει η φωτογραφια μαλλον δεν το επιασες , στο μνημα βαζουν κι απο μια φωτογραφια του θανοντος .
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ίμερος: Aαααααα...απαπαπα!! Ωραία αρχίσαμε πρωινιάτικα...χαχα! Πάντως τεχνικώς μένουν και κάτι κόκαλα από κάτω...λολ!
ΑπάντησηΔιαγραφήο έρωτας κι ο θάνατος χέρι-χέρι πάνε. είναι το ένα αντίθετο του άλλου.
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτό με τα προτραίτα των νεκρών στη βικτοριανή εποχή το'χει κάνει ποστ με πολλές φωτογραφίες η Νίνα στο Έγκημα και Τιμωρία http://eglima.wordpress.com/2010/09/18/post-mortem/
έχεις απόλυτο δίκιο προσπαθούμε να κρατηθούμε στην μνήμη των ανθρώπων όταν φύγουμε. άλλοι με φωτογραφίες, άλλοι με κείμενα, με πίνακες, με μουσική. ματαιοδοξία και φόβος ότι όταν φεύγουμε δεν έχουμε αγγίξει, επηρεάσει κανένα και τίποτα.
@Daizy Crazy: Τύπου ο έρωτας είναι ένας μικρός θάνατος; Μπα...προτιμώ πλέον τους έρωτες που δεν με σκοτώνουν, αλλά με κάνουν να νιώθω ασφάλεια, ηρεμία και να με κάνουν καλύτερο ως άνθρωπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα τσεκάρω το Link που λες. Πάντως στο Internet μπορεί να βρει κανείς ολόκληρα databases.
δεν λεγεται ανθρωπινη αναγκη για υστεροφημια.Ενστικτο αυτοσυντηρησης λεγεται και ειναι συνολο γονιδιακα υποκινουμενων μηχανισμων που χει σκοπο να διατηρησει το φορεα μεχρι την αναπαραγωγη.Επειτα ο φορεας(σωμα, ανθρωπος ) ειτε ειναι αχρηστος οποτε παραμενει στη ζωη ευκαιριακα ειτε μενει ζωντανος επειδη υπαρχει εξελικτικο πλεονεκτημα για τα γονιδια που μετεφερε.Ετσι για παραδειγμα εξηγουνται αλτρουιστικες συμπεριφορες αναμεσα σε ατομα με κοινα γονιδια(αμεση οικογενεια κτλ) Τωρα για το θανατο , ο ανθρωπος εχει εξελιξει αρκετα ενδιαφεροντες μηχανισμους διανοητικοποιησης( σκεφτομαστε οτιδηποτε αλλο , αναγουμε διαφορα θεματα σε σημαντικα για να αγνοουμε τη σταθερη γνωση του θανατου μας. πχ η 85χρονη γιαγια που κανει σοβαρο καβγα για να ποτιστουν τα λουλουδια της ) και μεταφορας( μη μποροντας να δεχτουμε ενδεχομενο θανατου κανουμε λογικα αλματα και δεχομαστε προφανεις αυταπατες οπως θεοι , δαιμονες, πλασματα φαντασιας , ιδεες που βεβαιωνουν μια συνεχεια) .Ενα παραδειγμα ειναι οι οργανωμενες θρησκειες. εξελικτικοι βιολογοι οπως ο williams , dawkins , εχουν γραψει για αυτα, μπορειτε να ψαξετε βιβλια τους , εχουν ενδιαφερον.Οι φωτογραφιες ειδικα τοτε φανταζομαι πως ηταν πηγη δεους γιατι πραγματευονται το χρονο και την ανυπαρξια και αναγκαζουν το θεατη να βλεπει κατα μετωπο το δικο του χρονο και τη δικη του ανυπαρξια.
ΑπάντησηΔιαγραφήόχι ο έρωτας είναι ένας μικρός θάνατος!
ΑπάντησηΔιαγραφήόχι ο έρωτας είναι ζωή άρα το αντίθετο του θανάτου :)
ο έρωτας είναι ζωή άρα το αντίθετο του θανάτου
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτό ήθελα να πω, μάλλον το είπα μπερδεμένα
@Nick: Ορίστε οι αναγνώστες μου! Όχι παίζουμε! Καλά μιλάμε με έχεις τρελάνει με το σχόλιο! Κοίτα...ο άνθρωπος είναι εξ ορισμού ένα εγωιστικό ον, αυτό είναι λογικό και αποδεδειγμένο. Αν το καλοσκεφτείς και η υστεροφημία είναι επί της ουσίας ένα αίσθημα αυτοσυντήρησης στην αιωνιότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως όσο δεν έχουμε αποκωδικοποιήσει όλες τις νευρικές λειτουργίες του ανθρώπινου εγκεφάλου, καλό είναι να είμαστε πιο φειδωλοί με τις όποιες αποκλειστικά εξελικτικές και γνωσιολογικές θεωρίες και να αφήνουμε χώρο και για κριτήρια πιο κοινωνιολογικής αναλυτικής σκοπιάς!
@DaizyCrazy: Ααααα ΟΚ...άρα συμφωνούμε!
ΑπάντησηΔιαγραφή:-)