Writing with Nina V.1

Παραπάτησε στο σκονισμένο ξύλινο πάτωμα, οι στριγκιές των ξύλων δήλωναν ότι μάλλον δεν πατιόταν συχνά το τελευταίο καιρό. Ο θρύλος ορμήνευε πως σε κάθε πανσέληνο μόνο υπήρχε έκδηλη η ανάγκη αυτά τα ξύλα να τρίξουν. Τα σκονισμένα ράφια με τα πολύτιμα αραχνιασμένα βιβλία συμπλήρωναν το ανατριχιαστικό σκηνικό. Το μοναδικό κερί στο κέντρο του υπογείου φώτιζε κάθε πτυχή της σιλουέτας της, αυτής της λυγερόκορμης γυναίκας με το εντυπωσιακό μπούστο. Τα παπούτσια της χτύπαγαν αποφασιστικά πάνω στο ξύλο τραντάζοντας τη σκόνη όπως οι μπαλένες χτυπάνε τις σκονισμένες χορδές ενός εγκαταλελειμμένου πιάνου. Θαρρείς πως περπάταγε μουσικά, σαν από πίσω να βάραγε η Simone στη διαπασών με αυτή τη βαριά, σχεδόν αντρίκια, φωνή.

Ο κόσμος τη φώναζε μάγισσα. Τι ήξερε, όμως, η νοικοκυρούλα που ξοδεύει το χρόνο της να μαγειρεύει του συζύγου της όλη μέρα και τα βράδια να του ανοίγει τα πόδια για να ικανοποιήσει τις συντηρητικές ορέξεις του; Μια αληθινή γυναίκα, όπως η μάνα της από το Σάλεμ, ξέρει πως πρέπει να διαλέγει το σερνικό. Αν πάλι μία στο εκατομμύριο ο χαζοβιόλης δεν τη θέλει, κακό του κεφαλιού του, γι’ αυτό υπάρχουν τα δεσίματα. Λίγοι άνδρες, όμως, δεν της καθόντουσαν όταν το ζήταγε. Ήταν πρόστυχη γυναίκα μεν, αλλά η κλάση της φαινόταν από μέτρα. Ήταν σαν να ήξερες ότι στο κρεβάτι θα πάρει φωτιά και θα σε λαμπαδιάσει, αλλά μπορεί να σου δώσει και τη στοργή που ζητάς που και που. Άντρας βέβαια δεν στέριωνε μαζί της ούτε για πλάκα, η μαύρη χήρα την ονόμαζαν στο χωριό και όχι άδικα. Πέντε τους είχε θάψει, ζωή να χουνε … τρόπος του λέγειν!

Αυτή τη φορά ήταν η σειρά του έκτου. Το ήξερε ότι αυτός έπρεπε να είναι ο έκτος, αυτός που θα δενόταν στο φουστάνι της και θα τον έσερνε σα σκουπίδι στο χώμα, μια γόπα τσακισμένη από τη μύτη της μπότας της. Δεν ήταν ότι εκτιμούσε τους άνδρες. Μπα! Τα λοιδορούσε αυτά τα αρσενικά σκουλήκια της φύσης. Αν δεν ήταν αυτό το αναθεματισμένο πέος για να της δίνει τόση ικανοποίηση, θα ορκιζόταν μα τω Θεώ ότι θα γινόταν λεσβία. Ο Martin, λοιπόν, θα ήταν το νέο της πείραμα, όσο κι αν τσίναγε το ρεμάλι.

Οι ξύλινες σκάλες του υπογείου, αν τις ανέβαινες, οδηγούσαν δίπλα στην είσοδο. Δεν πρόλαβε καν να κλείσει τη ξύλινη πόρτα και το κουδούνι χτύπησε. Κατέβασε λίγο το δαντελένιο της μπούστο με το καθόλου σεμνό ντεκολτέ και έσιαξε λίγο πρόχειρα το μαζεμένο της σε κότσο μαλλί στο καθρέπτη που βρισκόταν εντοιχισμένος στο πορτ μαντό στη βάση της σκάλας. Παίρνοντας τη σωστή, ελαφριά σπασμένη στη μέση, στάση του σώματος άνοιξε τη πόρτα. Τα χείλη της όσο πρέπει σουφρωμένα ψέλλισαν τις πρώτες κουβέντες:

“Εσύ;” … “Τόσο γρήγορα;” … “Πέρασε μόρτη!”…