Towards Zero Point

“All converging towards a given spot…And then, when the time comes – over the top! Zero Hour. Yes, all of them converging towards zero…’

Towards Zero, Agatha Christie

Ποτέ θαρρώ πως δεν είπα για με λένε έτσι. Μπορεί να το υπονόησα. Μπορεί κάποιοι να το κατάλαβαν. Μπορεί και να μην ενδιέφερε στη τελική κανέναν!

Αν η ζωή είναι ένα μέτρο, με χίλια ίσως σταθμά, τότε κάπου είναι του καθενός μας το ‘σημείο μηδέν’. Δεν αρχίζουμε να προσθέτουμε σε θετική βάση. Εδώ και πολύ καιρό πιστεύω ότι αθροίζουμε για καιρό πάνω σε αρνητική κλίμακα. Πολλά αρνητικά στο ιστορικό μας που πασχίζουμε να τα φτάσουμε εκεί που το μείον δεν θα μας καταδυναστεύει σαν δήμιος πια πάνω από το κεφάλι μας. Πολλοί το καταφέρνουν, άλλοι πάλι όμως μένουν καταραμένοι σε έναν αρνητικό άξονα… με ένα μείον μπροστά που δεν αφήνει περιθώριο για τίποτα.

Τι πρόσημο έχουν οι στιγμές; Εύκολη απάντηση! Αναμφίβολα θετικό. Ακόμα και η πιο άσχημη στιγμή είναι φορτισμένη με θετικότητα. Όχι με την έννοια του “ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς” σαφώς. Αυτές τις μοιρολατρικές αηδίες ποτέ δεν τις ακολούθησα. Ίσως σε άλλες φάσεις του ‘αρνητικού’ βίου μου να είχα ανάγκη να τις πιστέψω… όχι όμως πλέον. Οι στιγμές, λοιπόν, έχουν ενέργεια. Είναι φορτισμένες μπαταρίες που σκαλί-σκαλί τροφοδοτούν ένα υπερφυσικό οιονεί μαθηματικό, σχεδόν βιωματικό, όριο.

Πολύς ντόρος έχει γίνει για το ‘πριν’ και το ‘μετά’. Τόσα δέντρα του Αμαζονίου κόπηκαν για να εξηγήσουν αυτές τις περιόδους. Τόσοι συγγραφείς, επιστήμονες, λόγιοι ύμνησαν άλλοτε τη διάρκεια ή τη μεμονωμένη στιγμή. Την κάθε ριμάδα στιγμή… εκτός βέβαια από εκείνη τη μέγιστη… τη μηδενική. Ποιος άλλωστε τολμά να ασχοληθεί με το Μηδενικό; Πόσο ήρωας πρέπει να είναι κάποιος για να μελετήσει το ‘σημείο καμπής’ της ίδιας του της ύπαρξης;

Στη μαθηματική κλίμακα το μηδέν είναι ένα… εξού και το διαδέχεται ως η αμέσως ακέραιη στιγμή. Και εκείνο το μεσοδιάστημα – από το μηδέν στο ένα – είναι ίσως εξίσου σημαντικό όσο και το σημείο μηδέν. Αν στα μαθηματικά κάθε αριθμός έχει σχεδόν μονοπώλιο, μιας και μη λησμονούμε την αρνητική φύση του κάθε αριθμού (ακόμα και του απείρου), στη ζωή τα ‘μηδέν’ μας μπορεί να είναι πολλά. Η συνέπεια εξάλλου ορίζεται ως η ελαχιστοποίηση των προσωπικών μας μηδενικών. Ποια είναι, όμως, η κατεξοχήν φύση του μηδέν είναι μυστήριο άλυτο, ανεξερεύνητο και σαν ιερή αγελάδα στέκει στο απυρόβλητο.

Αν κάποιος έχει καταφέρει να αναγνωρίσει εκείνο το σημείο της υπέρβασης, εκεί που όλα συγκλίνουν, την ώρα μηδέν… τότε είναι ευτυχισμένος άνθρωπος. Αν ακόμα κατάφερε να διατηρήσει τα λογικά του και να μη χαθεί μέσα στη δαιδαλώδη φύση του μηδέν, τότε είναι σίγουρα αξιέπαινος.

Όσο αλαζονικό και να ακούγεται, πριν κάποια χρόνια έφτασα στο σημείο μηδέν μου. Το πρώτο από μια σειρά που αναμφισβήτητα θα ακολουθήσουν, μιας και δεν διεκδικώ σε καμιά περίπτωση και την αρτιότητα της συνέπειας. Δεν ήταν εύκολο ούτε να το αναγνωρίσω, ούτε και βέβαια να το διαχειριστώ. Δεν ξέρω αν και τότε καλά-καλά μπορούσα να το καταλάβω. Βλέπεις το ότι μια στιγμή φέρει την αξίωση εκείνου του ‘σημείου μηδέν’ δεν σημαίνει ότι θα την πάρει κιόλας. Σε αντίθεση με τα μαθηματικά και πάλι, οι θέσεις των αριθμών κερδίζονται… δεν προϋπάρχουν.

Αφιερωμένο στον Ιθάκη-man

(…που το ανακάλυψε και μου το θύμισε)

Λάνθιμου και Νομικής γωνία...

Μπορούν δυο πράγματα φαινομενικά άσχετα να συγκλίνουν; Και βέβαια, θα απαντούσες πανέξυπνε και φανταστικέ μου αναγνώστη. Κι έρχομαι, λοιπόν, εγώ ο προβοκάτορας (τι πιασάρικη λέξη αλήθεια;) να σας ρωτήσω: Πόσο σχέση έχει ο Λάνθιμος και η υποψηφιοτητά του στα Oscar με την κατάληψη της Νομικής από τους λαθρομετανάστες; Μα τι λες βρε Μηδενικέ; Τι σχέση έχουν πέρα από το γεγονός ότι και τα δύο εκφράζουν ανθρώπους σε συνθήκες εγκλεισμού; Κι όμως...βάλε το υπέροχο μυαλό σου να σκεφτεί!

Διάβασα πολύ τελευταία και για το ένα και για το άλλο. Προβληματίστηκα σε λέω! Άξιζε να είναι υποψήφιος...άξιζε να γίνει κατάληψη ενός Πανεπιστημιακού χώρου...αξίζει η αφαιρετική καλλιτεχνική έκφραση σύγχρονου τύπου...αξίζει να κρατάμε το άσυλο; Πολλές ερωτήσεις αγαπητοί μου, περισσότερες ίσως και από όσες μπορεί να αντέξει ο πεπερασμένης ικανότητας εγκεφαλός μου. Το θέμα είναι ότι δυστυχώς οι απαντήσεις καραδοκούν πάντα στη γωνία.

Δεν θέλω να υποτιμήσω τη σημασία της όποιας διάκρισης, άσχετα αν θεωρώ ότι πάντα είναι πρωτίστως μια προσωπική επιτυχία του καλλιτέχνη-αγωνιστή, και σχεδόν καθόλου "εθνική". Από την άλλη δεν θέλω να υποτιμήσω και την ανάγκη αυτών των ανθρώπων μέσα στη Νομική (ή στη Πατησίων τώρα...δεν είναι έτσι κι αλλιώς αυτό που έχει σημασία) για ένα καλύτερο αύριο. Δεν θέλω να υποτιμήσω ΚΑΝΕΝΑΝ!

Το να σπας τα δεσμά που σε πνίγουν είναι δύσκολη απόφαση. Δεν είναι δείγμα ευφύιας, όσο δείγμα αποφασιστικότητας. Δεν έχει να κάνει με τι καταναγκασμούς σπας, σημασία έχει ότι υπερβαίνεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν είναι καθόλου απλό να φέρνεις τη ζωή σου τούμπα. Και πολλές φορές αυτό είναι που αγνοούμε επιδεικτικά.

Σκέφτηκε ποτέ κανείς από αυτούς που κατηγορούν τους μετανάστες τι σθένος έχει να ξεριζωθεί κάποιος από τη χώρα του; Ή νομίζουν ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι σαν τα καμάρια τους που πάνε να σπουδάσουν στην Αγγλία σε private bath και credit card orgies στο Tesco; Ή νομίζουν οι υπερήφανοι Έλληνες ότι ο μέσος Πακιστανός ονειρευόταν μια ζωή στην Ελλάδα; Τι θαρρείς βρε έξυπνε; Ότι ο μετανάστης ήρθε να "ζήσει το μύθο του" στην Ελλάδα, όπως υποστήριζε ο sexy-μη χέσω-Άρης; Εγκλωβισμένος είναι εδώ, γιατί κάποιοι έξυπνοι εκεί πέρα στο Σύνταγμα θεώρησαν ότι έπρεπε να υπογράψουν μια ωραιότατη συνθήκη σε συσκευασία δώρου με κορδέλα (Δουβλίνο ΙΙ στη πιάτσα των νταβατζήδων την λένε στας ΕΕ) που μετέτρεψε κυρίως την Ελλάδα σε ωραιότατη καρνταρόμπα μεταναστών.

Σκέφτηκε ποτέ κανείς από αυτούς που κατηγορούν το Λάνθιμο, τη χαρά αυτού του παιδιού που κατάφερε να φύγει από τη μιζέρια του "πρώτος στο χωριό"; Ακόμα και μάπα να είναι η ταινία (δεν την έχω δει, γι'αυτό και το λέω!), το γεγονός ότι σε κάποιους έξω (και δεν είναι ένας-δυο) άρεσε, είναι ένα τεράστιο επίτευγμα. Γιατί αυτό το παιδί πρέπει να ακούσει τα μύρια όσα, επειδή κατάφερε να ξεπεράσει πρώτον τον ίδιο του τον εαυτό, και βασικά το κομπλεξισμό του Έλληνα;

Βλέπεις αγαπητέ μου αναγνώστη, στους μετανάστες μεμφόμαστε, γιατί η αστική μας καταγωγή (που μωρή το ξέχασες το Κατάκωλο από το οποίο κατάγεσαι και η τουαλέτα ήταν 4 μέτρα από το σπίτι) δεν τους δέχεται. Από την άλλη αγαπητέ μου αναγνώστη και πάλι, στον Λάνθιμο ζηλεύουμε, γιατί η μικροπρεπειά του καθενός μας δεν αφήνει περιθώρια για να χαρούμε, όχι για τη χώρα (ποιος τη χέζει δάυτη;), αλλά απλά για το παιδί!

Το βρήκες τώρα το κοινό σημείο; Δεν νομίζω πανέξυπνε αναγνώστη μου, να θέλεις να στο κάνω και νιανιά;

Η 'αφιλάνθρωπη' πλευρά μιας κατά τ'άλλα 'άβολης αλήθειας'

Αν ο Al Gore πριν χρόνια είχε ονομάσει το ντοκιμαντέρ του “μια άβολη αλήθεια”, ίσως μια πιο ρεαλιστική τοποθέτηση για τη παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας θα ήταν “μια καθόλα αφιλάνθρωπη αλήθεια”.

Οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στην ανθρώπινη ζωή είναι εμφανείς σε διάφορους τομείς της καθημερινότητας. Κι αν στον πολιτισμένο κόσμο μπορούμε να τις ταυτίσουμε με ακραία γεγονότα που παρουσιάζουν έντονες συμπληρωματικότητες με άλλους παράγοντες (π.χ. πολεοδομικές παρανομίες), στις αναπτυσσόμενες χώρες αδυνατούμε να ελαφρύνουμε τη σοβαρότητα των επιπτώσεων για οποιονδήποτε λόγο. Όποια κι αν είναι η κριτική στο αν και εφόσον συντελείται ήδη το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής, το θέμα είναι ότι υπάρχουν χειροπιαστά στοιχεία που καταδεικνύουν ότι η μέση θερμοκρασία του πλανήτη έχει ανέβει αισθητά. Παρότι δεν ανήκω στους αμφισβητίες του φαινομένου, μπορώ να δεχτώ ότι υπερβολές έχουν σημειωθεί από διάφορες κατευθύνσεις. Από την άλλη, η αλήθεια σπανίως βρίσκεται στα άκρα, αλλά συνηθίζει να ακολουθεί τις βασικές αρχές του θεωρήματος του ‘μέσου ψηφοφόρου’, και έτσι η βέλτιστη στρατηγική είναι να κινείσαι πάντα κάπου στο μέσο.

Συχνά λέγεται πως η ιστορία έχει μια μαγική ικανότητα να μας εξηγεί και τα πιο φαινομενικά άλυτα μυστήρια που μας ταλανίζουν στο σήμερα. Διαβάζοντας, λοιπόν, ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στην online έκδοση του Βήματος, έμαθα πως επιστήμονες διέγνωσαν πως οι σφαγές του Τζένκις Χαν, που επιχειρήθηκαν κατά τη διάρκεια των πολλαπλών εισβολών του, συντέλεσαν δραστικά στη μείωση των εκπομπών άνθρακα στην ατμόσφαιρα. Δεν ήταν, βέβαια, καυσαέρια και φουγάρα που έκαναν τη ζημιά τον 13^ο και 14^ο αιώνα, αλλά η εκτεταμένη καλλιέργεια μέχρι πρότινος δασικών περιοχών, οι οποίες έπαψαν να υφίστανται μετά τις σφαγές τοπικών πληθυσμών. Υπό μια σατανική σύμπτωση, λοιπόν, ο διαβόητος Χαν μπορεί πλέον κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως ο ‘πιο οικολόγος κατακτητής στην Ιστορία’.

Τέσσερις με πέντε αιώνες αργότερα, η ‘Πληθυσμιακή Παγίδα’ του Malthus εμφανίζεται για να επισημάνει τις ‘κρυφές’ αρνητικές πλευρές της τεχνολογικής αναβάθμισης. Εξάλλου όταν ανοίγεις μια πόρτα, απλώνεται μπροστά σου ένας κόσμος που σπανίως μπορείς να χαρτογραφήσεις με μια ματιά. Βέβαια, με το να κάνει κάποιος μια ανάλυση κόστους-οφέλους της τεχνολογικής προόδου, μάλλον χαμένος θα βγει. Τελικά, το θέμα δεν είναι τόσο να καταραστούμε την πρόοδο, όσο το να μην της δώσουμε άλλο ένα ‘ιστορικό αλάθητο’.

Ποια είναι εν τέλει αυτή η ‘άβολη αλήθεια’; Μέσα στο κυκεώνα τόσων πολιτικών μετριασμού και προσαρμογής στην κλιματική αλλαγή, ποια είναι πλέον η βέλτιστη στρατηγική για να γλιτώσουμε; Σε πληθυσμιακό επίπεδο, οι προβλέψεις είναι, μάλλον, με το μέρος μας, μιας και ο παγκόσμιος πληθυσμός αναμένεται να ακολουθήσει μεν μια αύξουσα πορεία, με φθίνοντα δε ρυθμό, εξαιτίας του βελτιωμένου επιπέδου ζωής στις αναπτυσσόμενες σήμερα χώρες. Σε παραγωγικό, όμως, επίπεδο, οι προβλέψεις για τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου δεν είναι καθόλου χαρμόσυνες. Στον αγώνα δρόμου για την ανάπτυξη, μπορεί μέχρι τώρα να υπήρχαν κάποιοι που ήταν καθαρά νικητές, αλλά πλέον οι ‘total winners’ δεν αναμένεται να είναι θεμελιακή αξία.

Στη σκιά της αδυναμίας εξεύρεσης μιας παγκόσμιας λύσης στο πρόβλημα (βλ. Κιότο, Κοπεγχάγη και Κανκούν), οι λύσεις του Malthus και του Τζένκις Χαν φαντάζουν οι πιο απαισιόδοξες προτάσεις εξόδου από την οικολογική κρίση. Εξάλλου, νομοτελειακά, ακόμα και αν παρατηρηθεί μια ολική εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους, ο πλανήτης διαθέτει πάντα τους φυσικούς μηχανισμούς για να κάνει το απαραίτητο ‘reboot’. Συνεπώς, η ‘αφιλάνθρωπη αλήθεια’ υπάρχει ως custom setting στο υπάρχον σύστημα, ίσως υπερβαίνοντας την όποια ‘άβολη αλήθεια’ που εμείς παρατηρούμε. Το θέμα και πάλι είναι, εμείς τι είμαστε διατεθειμένοι να πράξουμε!

Wise words...or just a tribute...

...

So...why do you love me?

I love you because nobody could ever accuse us of love.

I love you, because to understand our love they'd need to turn the world upside down.

...

If social norms bond this world, when do they become a curse?

Maybe we cannot stand apprehending forever, but at least we can hope for it...

Ο Κορνήλιος κι Εγώ

Ο Κορνήλιος (…και όχι Λίτσα όπως θέλουν να λένε κάποιες κακές γλώσσες!) είναι Λατίνος. Καψαλισμένη όψη, προς τη σοκολάτα θα έλεγες περισσότερο. Δείχνει πολύ φιλικός και ενσωματώθηκε πλήρως και άμεσα στο οικιακό σκηνικό. Βλέπεις, όπως δηλώνει και το όνομά του (η πατρότητα του οποίου ανήκει στο θείο μου και νονό του Uncle Scrooge), δεν στερείται προσωπικότητας και άποψης. Δίνει τη νότα του στο χώρο που βρίσκεται και είναι αδιαμφισβήτητα ο απόλυτος κυρίαρχος του σαλονιού. Στη παρθενική του επαφή με λοιπά έμβια όντα έδειξε ηθικό ακμαιότατο, αντέχοντας τα βάρη επιτραπέζιων και τοπωνυμικών παιγνίων. Εσχάτως πρέπει να ομολογήσω και άλλων παιχνιδιών, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Το οικογενειακό του δέντρο, σε αντίθεση με κακοήθεις φήμες, δεν έχει να κάνει ούτε με τις σαλονοτραπεζαρίες Κασπίρη, ούτε βεβαίως με τη Μαίρη Βλουτή (…τι πάει να πει, ποια είναι η Μαίρη Βλουτή; Μορφωθείτε λίγο!).

Κατά τ’ άλλα γνωστές διαπιστώσεις βγήκαν από αυτό το ΣΚ. Ότι, το πιο όμορφο πράγμα είναι να μοιράζεσαι στιγμές χαλάρωσης και κανταϊφιού με φίλους, και ότι το να κάθεσαι στον Κορνήλιο με το ζουζούνι και να βλέπετε Poirot είναι αξία ανεκτίμητη.

Μια ωραία βδομάδα να έχουμε και ας κάνει ό,τι καιρό θέλει. Το πολύ-πολύ αν βρέχει να βγούμε και να κάνουμε Live τη παραπάνω γαμάτη χορογραφία!

Just how many times?

Πόσες φορές έχεις σταματήσει και έχεις πει «είμαι ευτυχισμένος»;

Πόσες φορές έχεις χαρεί με ένα τηλέφωνο ή με ένα γράμμα που σε περίμενε στη πόρτα;

Πόσες φορές έχεις κλάψει για ένα άστεγο που είδες στο δρόμο;

Πόσες φορές έχεις παραδεχτεί φωναχτά πως πνίγεσαι που είσαι άνεργος;

Πόσες φορές έχεις γκαρίξει στη μέση του Συντάγματος ότι είσαι ερωτευμένος;

Πόσες φορές έχεις γελάσει με τους κολλητούς σου;

Πόσες φορές έχεις αναπολήσει τα φοιτητικά σου χρόνια;

Πόσες φορές έχεις κάνει έρωτα τόσες φορές που χάνεις το μέτρημα;

Πόσες φορές έχεις κοκκινίσει από ντροπή για μια υπέρτατη γκάφα;

Πόσες φορές έχεις ζητήσει συγνώμη για λάθη και μαλακίες σου;

Πόσες φορές πάλι δεν σε έχουν συγχωρέσει για τα ίδια λάθη;

Πόσες φορές επένδυσες σε λάθος έρωτες (αν υπάρχει λάθος στον έρωτα τελικά!);

Πόσες φορές ακούμπησες στον ώμο ενός φίλου;

Για όλα τα παραπάνω και άλλα χιλιάδες… το νου σου… είσαι Άνθρωπος!!

Hey Soul Sister…like a Virgin you’re Madonna…and I am always gonna wanna blow your mind!!

"Κυριακή γιορτή και σχόλη, να 'ταν η βδομάδα όλη"

Εναλλακτικός Τίτλος: "Τρελό Καμένο Τριήμερο στου Μηδενικού!"

Που λες αγαπητό μου φιλοθεάμων κοινό (εσύ με διαβάζεις βέβαια, αλλά μη κολλάμε τώρα σε λεπτομέρειες!), το Σαββατοκύριακο με βρήκε κλεισμένο στο σπίτι με μια μύτη να τρέχει, ένα κεφάλι καζάνι και χίλιες δουλειές να πρέπει να γίνουν. Αποφάσισα, λοιπόν, να απομονωθώ από τα εγκόσμια προς χάριν της ίασης μου, έτσι ώστε από Δευτέρα να επανέλθω απρόσκοπτα στα εργασιακά μου καθήκοντα. Γιατί αν με χαρακτηρίζει κάτι φίλοι μου, αυτό είναι η αυταπάρνηση της προλεταριακής μου ιδιότητας. Blame it in the headache dudes!

Ήταν από αυτά τα Σαββατοκύριακα που έδωσα και άδεια στο μωρό να μη περάσει να με δει, γιατί δεν ήμουν δα και του θανατά και δεν χρειαζόταν να το κολλήσω και μετά να γκρινιάζει. Όχι πως γκρινιάζει το καημένο, αλλά είμαι συν τοις άλλοις και υπερβολικά αλτρουιστής. Αυτό που για όποιον να λέω καταλήγω να μιλάω για μένα… πρέπει κάποια στιγμή να το κοιτάξω!

Λοιπόν αυτό το διήμερο ήταν το απόλυτο κάψιμο. Αποφάσισα, παρότι άρρωστος, να σηκώσω όλο το σπίτι στο πόδι, γιατί τώρα βλέπεις με έπιασε η νοικοκυροσύνη μου. Highlight υπήρξε η σημερινή μέρα που ένιωσα όσο Desperate Housewife όσο δεν παίρνει. Να σιδερώνω ντάνες τα ρούχα και τα σώβρακα (πάλι καλά να λες που δεν ήταν και του καλού μου!) και να χαζεύω Βουγιουκλάκη στη τηλεόραση!!! Τσακίσου… τσακίσου! Δηλαδή πόσο καμένος; Πόσο πιο νοικοκυρά θα μπορούσα να γίνω; Ένα είναι σίγουρο… δεν μου κάθονται καλά οι αρρώστιες!

Anyway! Για να κλείσω θα σας βάλω ένα βιντεοτεμάχιο που το είδα στο γνωστό Φατσοβιβλίο και ακόμα και τώρα ξεραίνομαι στα γέλια. Η κακογουστιά του Έλληνα, τελικά δεν έχει όριο. Όταν μάλιστα αυτή συμπεριλαμβάνει τη Βανδή ως soundtrack στο Sex and the City, είναι για να κάνεις καινούργιο άντερο!!

Προς μια Πραγματικά "Εναλλακτική" Θητεία

Κατά βάση είμαι άνθρωπος με ισχυρά κοινωνικά αισθήματα. Όταν λέμε κοινωνικά αισθήματα, κυρία μου εκεί πίσω, δεν είναι να το κάνεις με όλους τους γείτονες… είπαμε! Παρεμπιπτόντως, που είναι αυτή η γειτονιά που όλοι οι γείτονες είναι διαθέσιμοι και προφανώς εμφανίσιμοι; Πληροφοριακά ρωτάω βρε αδερφέ!

Στο ζητούμενο, τώρα! Η χώρα διανύει μια πρωτοφανή κρίση, τέτοιου μεγέθους που για χρόνια είχαμε να ζήσουμε και η οποία δεν φαίνεται να έχει φτάσει ακόμα στο απόγειο της. Η ανεργία, για παράδειγμα, δεν εκτιμάται ότι έχει χτυπήσει ακόμα το ταβάνι που αναμένουμε. Μέσα, λοιπόν, σε αυτό το κλίμα διαβάζω στις εφημερίδες πως το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης αποφάσισε να μειώσει την εναλλακτική θητεία στους 15 μήνες. Συνεχίζει δηλαδή να είναι περίπου στο διπλάσιο της κανονικής θητείας. Κι αυτό ισχύει σε μια εποχή που οι «πολιτισμένες» χώρες έχουν ήδη αποφασίσει να καταργήσουν συνολικά τη στρατιωτική θητεία (προσφάτως και η Γερμανία).

Είναι περιττό να σημειώσω τα υπέρογκα ποσά που ξοδεύει η Ελλάδα, ακόμα και εν καιρώ κρίσης, στις ένοπλες δυνάμεις. Σε μια περίοδο που οι δημόσιοι υπάλληλοι βιώνουν μεγάλες μισθολογικές μειώσεις (δικαίως κατά τη γνώμη μου, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα του κειμένου), ο τομέας του στρατού απασχολεί ένα σύνολο ανθρώπων που ουσιαστικά δεν κάνει τίποτα. Θα μου πεις… γιατί κάνουν οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι; Αν και μια τέτοια ερώτηση είναι ισοπεδωτική, θα αποφασίσω να την αποδεχτώ και θα συνεχίσω! Ας υποθέσουμε ότι και οι άλλοι κάθονται, όμως το λοιπό δημόσιο δεν με υποχρεώνει να ξοδέψω σχεδόν ένα χρόνο από τη ζωή μου αμισθεί για αυτό! Κι εδώ κάπου έρχεται η πρόταση που σκεφτόμουν και συζητούσα τις προάλλες με φίλους.

Πόσο ενδιαφέρον θα ήταν αν οι νέοι άντρες είχαν την ευκαιρία να επιλέξουν ανάμεσα σε μια τυπική στρατιωτική θητεία και μια εναλλακτική θητεία υπηρεσίας σε ένα δημόσιο οργανισμό… ίσης χρονικής διάρκειας βεβαίως; Προφανώς και όλοι θα διάλεγαν τη δεύτερη επιλογή, αλλά αυτό δεν πρέπει να είναι αναγκαστικά άσχημο. Πόσο κακό θα είναι νέοι άνθρωποι να δουλεύουν (έστω και αμισθεί… γιατί στο στρατό ως άχρηστοι παίρνουν κάτι;) σε ένα τομέα, δράση που ενδεχομένως θα συνδυάζεται με τα προσόντα τους και θα αποκτούν έτσι μια προϋπηρεσία που είναι όλο και πιο αναγκαία στις μέρες μας; Για παράδειγμα, δεν θα ήταν ενδιαφέρον ένας απόφοιτος ιστορικού-αρχαιολογικού να δουλεύει ένα χρόνο σε μία ανασκαφή;

Με αυτό τον τρόπο:

1. Θα δημιουργούσαμε σοβαρό κίνητρο σε κάποιον να επιλέξει τη στρατιωτική θητεία ακριβώς μετά τις σπουδές και να μη τη θεωρεί ως ένα σπάσιμο της επαγγελματικής του καριέρας.

2. Θα εξοικονομούσαμε πόρους από την πρόσληψη συμβασιούχων στο δημόσιο.

3. Θα εφοδιάζαμε τους νέους άντρες με μια προϋπηρεσία ενός περίπου χρόνου πριν βγουν στην αγορά εργασίας.

4. Θα μειώναμε τα λειτουργικά κόστη συντήρησης στρατοπέδων, που δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα σε όρους αποδοτικότητας.

Λειτουργικές λεπτομέρειες πάνω στην εφαρμογή ενός τέτοιου έργου δεν είναι και τόσες πολλές. Χρειάζεται σαφώς μια πρόνοια για τη στέγαση των ατόμων που θα διατελούν τη θητεία τους στην επαρχία. Ίσως επίσης χρειάζεται ένα μικρό επίδομα για διατροφή, χρήματα που έτσι κι αλλιώς θα εξοικονομηθούν από την κατάργηση ήδη υπαρχουσών λειτουργικών δαπανών.

Το να βγεις από μια κρίση δεν είναι υπόθεση αποκλειστικά Μνημονίων. Το μόνο που χρειάζεται είναι αναθεώρηση των κακών ενός συστήματος, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να έρθεις σε ρήξη με συμφέροντα και κακώς κείμενα. Αν κάτι δεν υπάρχει σήμερα, αυτό είναι η πολιτική βούληση. Και αυτό αν μη τι άλλο είναι αρκετά δυσοίωνο…

Picket Fence Love

Στο χωριό μου (btw την Αθήνα εννοώ… μεγάλος καημός σας λέω και τραύμα όταν ήμανε μικρός, αλλά αυτό μπορεί να είναι θέμα άλλου Post) λένε πως «όλα είναι θέμα πολιτικής». Στην Γηραιά Αλβιόνα βλέπεις τώρα, έχουνε δύο λέξεις για την πολιτική, το politics και το policy. Αλλά επειδή εμείς είμαστε τσίφτες και καραμπουζουκλήδες δεν κολλάμε σε αυτά τα πράγματα και μπορούμε να ξεχωρίζουμε την ήρα από το στάρι. Τώρα πάρε εσύ με το νου σου ποια είναι η ήρα και ποιο το στάρι… μην απαντήσεις, είναι ερώτηση παγίδα. Έτσι κι αλλιώς στον έρμο αυτό τον τόπο – που παραδόξως ανακάλυψε τη δημοκρατία πριν τους άλλους – έχουμε την τάση όλα να τα παράγουμε πλέον fusion, από τη κουζίνα σε λέω μέχρι και τη πολιτική.

Έχεις ακούσει αγαπητέ μου αναγνώστη φαντάζομαι για το περιβόητο (ή και διαβόητο, γι’ αυτό θα σε γελάσω) φράχτη που ετοιμαζόμαστε να σηκώσουμε στη Θράκη; Λοιπόν, αυτός ο φράχτης είναι εξέχων δείγμα fusion πολιτικής. Γιατί έχεις από τη μία πλευρά το policy που επιτάσσει τη δραστική μείωση του κύματος μεταναστών, και από την άλλη πλευρά στέκει το politics που θέλει τον Παπουτσή να φαντάζει ωσάν τον Σκοτεινό Τιμωρό και τη Wonder-Woman μαζί. Όχι φαντάσου τώρα τον Παπουτσή με μπουστάκι με τα αστεράκια της Ε.Ε. και αρνήσου ότι δεν σκας από τα γέλια.

Η Ελλάδα, το δίχως άλλο, έχει μετεξελιχθεί σε ένα κέντρο υποδοχής μεταναστών. Αυτό κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί. Αρκεί μια βόλτα σε συγκεκριμένες γειτονιές της Αθήνας και όχι μόνο. Σε πρόσφατη έξοδό μου στη τιμημένη ελληνική επαρχία ανακάλυψα καινούργιο παιχνίδι για να περνάν οι βαρετές ώρες της οδήγησης, και λέγεται “spot the Pakistani”. Στη βάση αυτή, κανείς δεν μπορεί να πει ότι καλώς έχει έρθει αυτός ο κόσμος και ντουνιάς στη χώρα. Καλό ούτε για εμάς, αλλά κυρίως ούτε και για τους ίδιους τους μετανάστες. Δεδομένου δε ότι ο μέσος π.χ. Πακιστανός δεν συμμερίζεται καθόλου το Greek Dream, απλά εγκλωβίζεται σε ένα διαμετακομιστικό κέντρο που μεταξύ μας δεν πρέπει και να πολυγουστάρει!

Τι κάνεις, λοιπόν, για να αντιμετωπίσεις αυτό το κύμα μετανάστευσης; Το να χτίσεις ένα φράκτη (ενδεχομένως και ηλεκτροφόρο) στα σύνορά σου, πέρα από απάνθρωπο είναι κατά βάση ένα στυγνό επικοινωνιακό τέχνασμα. Όποιος πιστεύει ότι όντως έτσι θα λυθεί το πρόβλημα είναι μάλλον διανοητικά καθυστερημένος. Αν μη τι άλλο εξίσου ευφάνταστες λύσεις είχαν βρει και οι Ιταλοί που βύθιζαν τα πλοία με τους μετανάστες. Τρελή έμπνευση μεν, αποτελεσματική δε!

Όσο η Ε.Ε. δεν καταλαβαίνει ότι το θέμα της μετανάστευσης είναι ένα συνολικό θέμα που πρέπει να την αφορά (εδώ θα μου πεις άλλα και άλλα δεν δείχνει να καταλαβαίνει… αυτό θα την κάψει;), δεν θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση το γεγονός ότι το πρόβλημα θα εντείνεται. Βλέπεις πλέον και οι «μεγάλες» της Ε.Ε. τους συμφέρει να μπλέκουν το policy με το politics.

Το θέμα είναι τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα; Δράση κλειδί είναι πως, για πρώτη φορά στη ζωή της, μια ελληνική κυβέρνηση πρέπει να ασκήσει λίγο politics, λίγο σκληρό rock για να κάνω και μνεία στον αλήστου μνήμης Λαλιώτη. Αν γίνουμε οι κακοί που θα κάνουν το πρόβλημα ευρωπαϊκό, παρά μεμονωμένα ελληνικό, τότε ίσως μπορέσουμε να κινητοποιήσουμε λίγο τους βραδύκαυστους των Βρυξελλών. Γιατί όσο το πρόβλημα μένει στη «γειτονιά» μας, τότε οι «φίλοι» Ευρωπαίοι (που αν έχεις τέτοιους φίλους, τι να κάνεις τους εχθρούς ένα πράγμα!) δεν έχουν κανένα κίνητρο να ασχοληθούν μαζί μας. Γράφοντας σε στήλες τύπου «Θεία Λένα με παράτησε ο γκόμενος και θα πιω φαρμάκι», λύσεις σαφώς και δεν βρίσκονται. Μέχρι τότε βέβαια μπορούμε να κοιτάμε τον picket fence μας και να ζούμε τον «ερωτά» μας… που λέει και το άσμα!

Και κάπως έτσι ξεκινά το 2011. Ω ρε γλέντια σας λέω!

Τύφλα να έχει εκείνη του JFK

-Έφτασε η ώρα… χτύπα τον!

- Είσαι στα καλά σου;

- Στο κεφάλι σου είπα… μη το σκέφτεσαι… έβαλες στοίχημα! Γρήγορα να μη φύγει.

- Δεν ήξερα ότι θα ήταν έτσι όταν το έβαζα…

- Μαλακία σου… τα λάθη πληρώνονται σε αυτή τη ζωή!

- Ποιος σου είπε ότι θέλω να τα πληρώσω;

- Και εγώ ποιος είμαι ρε πούστη για να σε ρωτήσω; Ο Παπανδρέου σε ρωτάει;

- Τι λες;

- Μαθήματα βγαλμένα από τη ζωή λέω ρε ξοφλημένε.

- Δεν μπορώ!

- Κοίτα που να δεις που έχω μπλέξει με αδερφούλα… χτύπα ρε!

- Μπορούμε να το διαπραγματευτούμε.

- Γιατί ρε μαλάκα… για το opengov με πέρασες;

- Λίγο μωρέ να το συζητήσουμε!

- Τέλος… την επόμενη φορά θα πάρω Συριζιώτη για τη δουλειά… τέλος!

- Μα δεν είναι θέμα πεποιθήσεων.

- Ακριβώς αυτές θα γλίτωνα αν έπαιρνα έναν του sexy Αλέξη. Θες παραπάνω λεφτά… παραδέξου το.

- Μα δεν είναι θέμα χρημάτων.

- Τότε τι είναι γαμώ το στανιό μου… που με έναν δεξιό και πάλι θα το γλίτωνα με κάτι παραπάνω.

- Δεν μπορώ να τον πυροβολήσω στο δόξα πατρί έτσι… τι μου έκανε;

- Έκανε σε μένα… σου φτάνει αυτό;

- Όχι!

- Μαλάκα… τέλος… θα πάρω σύνταξη μετά από αυτό. Ούτε ένα δολοφόνο της προκοπής δεν βρίσκεις πλέον.

- Γιατί δεν το κάνεις εσύ;

- Κοίτα να δεις που έμπλεξα με τον wannabe Φρόυντ.

- Ο Young είναι πάντως ο θεμελιωτής της Αναλυτικής Ψυχολογίας… για να ξέρεις το λέω!

- Στα αρχίδια μου…

[ΜΠΑΜ]

- Άντε στο διάολο μαλάκα… σε λίγο θα με έβαζες και σε ντιβάνι. Το έκανα εγώ… τώρα τι κατάλαβες;

- Νιώθεις καλά;

[ΜΠΑΜ]

- Τώρα που σε καθάρισα… ομολογουμένως καλύτερα! Άντε στα κομμάτια τσογλάνι!

Υ.γ. Μεταξύ νέου avatar με πληρωμένο δολοφόνο για το παλιό. Στο background OST το παρακάτω…

My first draft of resolutions

Νομίζω ότι όσο μεγαλώνει κανείς, τόσο πιο λίγη ανάγκη θα έπρεπε να έχει να κάνει απολογισμούς...μόνο τα απαραίτητα φθάνουν! Το μυαλό, όμως, είναι άτιμο πράγμα! Τώρα, στο δωμάτιο του πατρικού μου σπιτιού, γυρίζοντας το χρόνο λίγο πίσω...σε κάθε απολογισμό που είχα κάνει τα περασμένα χρόνια σκέφτομαι τι πέτυχα, τι δεν πέτυχα και κυρίως τι θέλω να βάλω ως στόχο. Είμαι γενικά αισιόδοξος άνθρωπος...πολλοί φίλοι μπορούν να το πιστοποιήσουν. Κάποιοι μπορεί ακόμα να σας πουν ότι είμαι περισσότερο κι από όσο χρειάζεται...σε σημείο αφέλειας...χαζό παιδί χαρά γεμάτο. Έχουμε και λέμε λοιπόν για το χρόνο που μόλις έφυγε!

1. Όσος χρόνος και να περάσει ποτέ δεν θα συνηθίσω ότι κάποιους ανθρώπους τους έχω χάσει διαπαντώς από τη ζωή μου. Μου λείπει πολύ εκείνο το φιλαράκι που μου έδωσε το κίνητρο για να τα βρω με τον εαυτό μου και να γίνω αυτό που είμαι σήμερα. Σαν σήμερα ρε φιλε γιόρταζες...πραγματικά μου λείπεις...πραγματικά σε ευχαριστώ!
2. Η τύχη φέτος μου έφερε στη ζωή μου, ίσως έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους που είχα ποτέ δίπλα μου. Έναν άνθρωπο που πρωτίστως είναι φίλος μου και μετά όλα τα άλλα. Ίσως ένα μεγάλο ευχαριστώ χρωστάω στο Είδωλο...ξέρει αυτό... ;-)
3. Φέτος υπήρξε η ουσιαστική χρονιά του απογαλακτισμού μου. Τελικά και εύκολο δεν είναι, αλλά καταλαβαίνω επίσης πως ο γυρισμός σε ένα άδειο σπίτι είναι τελικά ανυπόφορος. Ο φόβος της μοναξιάς, ίσως είναι πιο μεγάλος και από εκείνον του θανάτου...αν δεν είναι από μόνη της ένας μικρός θάνατος.
4. Το να πληρώνεις μόνος σου τους λογαριασμούς...όσο σκληρό κι αν φαίνεται όταν μετά δεν μένεις με τίποτα για να περάσεις τον υπόλοιπο μήνα...είναι απίστευτη καύλα τελικά...
5. Εν τέλει...κατάλαβα ότι η εμμονή κάποιων ανθρώπων να σου χρεώσουν ένα κατά γενική ομολογία λάθος σου, ως προπατορικό αμάρτημα...δεν είναι τόσο αθώα και ηθική όσο φαίνεται. Καλή καρδιά όμως μωρέ!
6. Για μια ακόμη χρονιά, το blogging υπήρξε ο δωρεάν ψυχολόγος μου. Είναι φοβερό το πως όσο περνάει ο καιρός, η αγάπη μου γι’αυτό δεν φθίνει.
7. Αυτοί που λένε ότι το διαδίκτυο, με όποια μορφή του, δεν μπορεί να σου δώσει πραγματικούς φίλους, δεν έχουν ιδέα στο ότι σε μένα έχει δώσει μερικά άτομα που πλέον αγαπώ σαν τρελός. Αφιερωμένο στο Όργιο, τον Θείο, τον Αργεντίνο, τη Σεφταλιά, τη Νινέτα και το Δημοσθένη που στα μελλοντικά βράδια Monopoly και Trivial θα σας παίρνω τα σώβρακα...χαχα!!
8. Δεν μετανιώνω για κανένα έρωτα που πέρασε τελικά από τη ζωή μου. Ούτε για έναν! Ακόμα και εκείνους που μου φέρθηκαν σκάρτα, εκείνου που έφαγα πόρτα, εκείνους που πληγώθηκα, εκείνους που ίσως καν δεν γνώρισα. Θέλω μέχρι να πεθάνω να ερωτεύομαι με όλη την καρδιά μου χωρίς να φοβάμαι τις συνέπειες. Αρνούμαι κατηγορηματικά τα στενά στεγανά της ανέραστης και καταπιεσμένης ερωτικότητας. Σας το ορκίζομαι ότι ακόμα κι αν είναι για ένα βράδυ...εγώ θέλω να ερωτευτώ...

Αρχίζει άλλος ένας χρόνος. Δύσκολος πράγματι από όσο φαίνεται. Ξέρετε, όμως, κάτι; Όσο έχω δίπλα μου ανθρώπους που αξίζουν και ελπίζω για κάτι καλύτερο...δεν έχω τίποτα να φοβηθώ.

Καλή μας χρονιά Παίδες... ;-)