Απολογισμός; Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις σούμες…από μικρό παιδί. Ο απολογισμός προϋποθέτει ότι έχεις μνήμη…κι εγώ δεν ξέρω αν έχω τόσο καλή…τουλάχιστον για τα κακά. Και απολογισμός χωρίς τα κακά βιώματα, είναι εξ ορισμού μισός! Αν νιώθω την ανάγκη να τον κάνω παρά ταύτα…τότε θα αφήσω μια αγαπημένη φωνή να τον κάνει για μένα, και ταυτόχρονα να ευχηθεί στα καλύτερα που έρχονται. Ένα μουσικό, στιχουργικό και λεκτικό τρίπτυχο…
I’m worse at what I do best
and for this gift I feel blessed
Our little group has always been
and always will until the end.
Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα ότι τα κατέστρεψα όλα με μια κίνηση. Υπήρχαν άλλες που έδωσα σίγουρα πολύ περισσότερα από αυτά που έπρεπε. Αγάπησα χωρίς να πρέπει, επένδυσα αλλού σε πράγματα που με άφησαν στα αζήτητα δυο φορές. Είμαι τόσο κακός στο να αγαπάω…αγαπάω συνήθως πολύ! Νομίζω, όμως, ότι μετά από σκέψη, είναι πολύ καλύτερο από το να αγαπάω τους ανθρώπους γύρω μου λίγο.
that the people / have the power
to redeem / the work of fools
upon the meek / the graces shower
it's decreed / the people rule
Όσα χρόνια κι αν περάσουν καταλαβαίνω ότι αυτό που έχει αξία, αυτό που δίνει τη δύναμη στη ζωή μας, είναι οι άνθρωποι που έχουμε γύρω μας. Δεν έχει σημασία αν είναι ερωτικοί σύντροφοι ή φίλοι…αυτό που έχει αξία είναι ότι είναι δίπλα μας. Φέτος, μπορώ να πω με σιγουριά ότι βρέθηκα με ανθρώπους που μου έδωσαν θετικές και αρνητικές στιγμές. Τους ευχαριστώ θερμά!
take me now baby here as I am
pull me close, try and understand
desire is hunger is the fire I breathe
love is a banquet on which we feed
Ό,τι και να έγινε, ήταν σίγουρα μια χρονιά που δεν στερήθηκα τον έρωτα. Άλλες φορές το βαρύ κι ασήκωτο, άλλες τον πιο ελαφρύ και πρόσκαιρο. Σε κάθε περίπτωση, όμως, έζησα αυτό που του άξιζε του καθενός. Κι αυτό σίγουρα μου έδινε δύναμη να συνεχίσω. Μπορεί τα όνειρα να μη βγαίνουν πάντα, αλλά τελικά ακόμη κι αυτά νομίζω ότι δημιουργούνται για να μπορούμε μετά να ξεσκίζουμε τις σάρκες του. Ευχή μόνη σε όλους…μη φοβηθείτε τον έρωτα. Δεν χρειάζεται να είναι ο μεγάλος, ο ένας, ο μοναδικός…πολλές φορές θα εντυπωσιαστείτε από τα πόσα μπορεί να σας δώσει ένα μικρός και γήινος έρωτας!
Καλή χρονιά να έχουμε. Γεμάτη υγεία, εμπειρίες, ανθρώπους, στιγμές και έρωτα…τι άλλο θέλετε; Ααααα…και λίγα ψιλά για να περνάμε βρε αδερφέ! Χαχα! Τα λέμε του χρόνου…
Δεν μπορούσε ποτέ τις γιορτινές μέρες. Του προκαλούσαν μια ανεξήγητη κατάθλιψη όπως σε τόσο ακόμα κόσμο. Θες η επιτηδευμένη χαρμόσυνη ατμόσφαιρα ενός γεγονότος που διόλου παράξενο θα ήταν να μην έγινε ποτέ, θες ότι όλοι φόραγαν ένα τέλειο χαμόγελο, θες ότι την ατμόσφαιρα έλουζε μια ακατανίκητη αισιοδοξία που δεν είχε ούτε σκοπό, ούτε λογική…όλα αυτά και τίποτα ταυτόχρονα. Σε κάθε περίπτωση, ο Στέφανος ήθελε να κλειστεί σε ένα δωμάτιο, να σφαλίσει τα μάτια και να ξυπνήσει μετά τις γιορτές.
Πολλοί θα σου έδιναν πειστικές και μη εξηγήσεις για το τι έφταιγε με αυτό το παιδί. Όχι φροϋδικές ψευδό-αναλύσεις του χειρίστου είδους, αλλά σχεδόν ακλόνητες γνώμες που κανείς δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει. Άνθρωπος δύσκολος, με μια έντονη έλλειψη αυτοπεποίθησης, με μια κίβδηλη εικόνα του εαυτού του που σαφώς έγερνε προς το χειρότερο, και παράλληλα μια αβάσταχτη αναποφασιστικότητα και οκνηρία για σχεδόν το οτιδήποτε. Δεν ήταν, λοιπόν, καθόλου περίεργο ότι ο Στέφανος δεν μπορούσε να χαρεί καμιά από εκείνες τις ασήμαντες χαρές που έκαναν τους άλλους να ηδονίζονται κάθε μέρα, αλλά κυρίως εκείνη την εποχή.
Λίγες μέρες μετά τη γιορτή του και τα πράγματα συνέχιζαν να είναι βέβαια τα ίδια. Αυτές τις μέρες είχε περάσει κάθε πονεμένος συγγενής να τους ευχηθεί χρόνια πολλά. Θείες και ξαδέρφια που έβλεπε μόνο μια φορά το χρόνο και κάθε φορά άκουγε την ίδια βαρετή ατάκα: “καλέ πόσο έχεις μεγαλώσει;”! Άλλη μια φορά αν την άκουγε φέτος, μάλλον θα φύτευε τη γριά που τη ξεστόμισε στο πάτωμα.
Η παραμονή της Πρωτοχρονιάς τον βρήκε μόνο στο παγκάκι ενός πάρκου, κάπου στο Ψυχικό. Είχε τσακωθεί άσχημα με τους δικούς του, για ένα ασήμαντο θέμα που ούτε ο ίδιος καλά-καλά θυμόταν. Οι καυγάδες αυτοί γίνονταν όλο και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό. Δεν είχε ιδέα τι να κάνει για να φτιάξει τα πράγματα. Από την άλλη ήξερε ότι έπρεπε να φύγει μια και καλή από το σπίτι και να ορίσει τη δική του ζωή. Σε μια χώρα, όμως, που ένας νέος εργαζόμενος δεν μπορεί βία να φάει, η όποια μετακόμιση του φαινόταν πραγματικό βουνό.
Σε γενικές γραμμές, η ζωή του Στέφανου ήταν μια αποτυχία. Χωρίς σταθερή δουλειά, χωρίς βραχυπρόθεσμο μέλλον, χωρίς μια σχέση εδώ και πολύ καιρό. Θα είχε κανείς την εντύπωση ότι το τελευταίο τον πείραζε όλο και περισσότερο όσο πέρναγε ο καιρός. Σαν να του είχε κολλήσει κάποιος ένα δίκαννο στο κρόταφο και το ρολόι του τοίχου χτύπαγε μανιασμένα ότι ο χρόνος δεν ήταν πλέον με το μέρος του. Η οπή του όπλου πλέον είχε αφήσει στρογγυλό σημάδι στο δέρμα του, και το ψυχρό σίδερο έκαιγε λεπτό με λεπτό. Απογοήτευση! Αυτό ήταν το αίσθημα που ένιωθε, και παράλληλα μάλλον απορία για τη κακιά του τύχη, όπως ο ίδιος ήθελε να πιστεύει.
Το κρύο είχε παραγίνει, και στη βιασύνη του είχε αμελήσει να βάλει γερά ρούχα. “Όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια”, έλεγε η γιαγιά του. Τώρα μάλλον ήταν η στιγμή που έπρεπε να γυρίσει σπίτι με τα μούτρα πεσμένα και να κάνει πως δεν συνέβαινε τίποτα. Παλιά του τέχνη κόσκινο!
Λες και από το πουθενά όμως μια φιγούρα άρχισε να έρχεται από μακριά. Η ομίχλη που είχε πέσει, δημιουργούσε ένα ονειρικό σκηνικό σαν σε παραμύθι, κάτι που έκανε βέβαια το γεγονός περισσότερο τρομακτικό παρά ιδιότυπα ρομαντικό. Μια σκοτεινή Burton-ική σκηνή που έβριθε όμως από έναν παράλογο ερωτισμό. Ο Στέφανος ένιωθε την ανάγκη να φύγει, αλλά κάτι ανεξήγητο μέσα του, του έλεγε να μείνει. Όπερ και εγένετο.
Δεν πέρασε ούτε δευτερόλεπτο που μια απερίγραπτα όμορφη γυναίκα - σχεδόν αιθέρια - στεκόταν μπρος του. Τα μαλλιά της ήταν λυτά και μόνο οι ακριανές τούφες σχημάτιζαν ένα περίτεχνο δέσιμο στο πίσω μέρος του κεφαλιού, το οποίο κοσμούσε ένα λιτό διάδημα από λευκόχρυσο και διαμάντια. Παρότι το κρύο ήταν τσουχτερό, η γυναίκα φορούσε μόνο ένα λευκό αρχαιοελληνικό φόρεμα με έντονες πτυχώσεις, αλλά και μια λευκή γούνινη εσάρπα ριγμένη στους ώμους. Τα χείλη της ήταν τόσο κόκκινα και ζωντανά σα γινωμένα μήλα, βουτηγμένα στη πιο λαχταριστή καραμέλα. Ήθελε να τη φιλήσει, παρότι ήξερε καλά ότι ποτέ δεν είχε νιώσει έλξη για καμιά γυναίκα. Πριν προλάβει να κάνει το οτιδήποτε όμως, η κοπέλα τον πλησίασε κοντά στο αυτί και με έναν απίστευτο αισθησιασμό, τόσο που τον έκανε να νιώσει ρίγος, του ψιθύρισε: “Σταμάτα να ψάχνεις τα μεγάλα και τα άπιαστα. Μη συμβιβάζεσαι με αυτό που δεν θες. Όμως ζήσε τα μικρά που έχουν αξία. Άθροισε τις στιγμές σου μια μέρα και πες ότι άξιζε που έζησες. Πάνω από όλα όμως ζήσε”. Και με τα λόγια αυτά έκανε μια κίνηση πίσω, στάθηκε πάλι στη θέση της εμπρός του, του χαμογέλασε γλυκά και του έκλεισε το δεξί της μάτι.
Τόσα χρόνια μετά…και ποτέ δεν έμαθε αν εκείνη η γυναικεία φιγούρα ήταν αληθινή ή απλά μια οπτασία. Είναι στιγμές που η πραγματικότητα με τη φαντασία έτσι κι αλλιώς ακροβατούν πάνω σε μια ζυγαριά. Παιχνίδι αβέβαιο, αλλά, με το όποιο τέλος, εξαιρετικά γόνιμο. Ο Στέφανος γνώριζε πολύ καλά ότι εκείνη η συνάντηση στο παγκάκι του πάρκου πριν κάμποσα χρόνια, μόνο καλό του είχε κάνει. Ποτέ ξανά δεν μίσησε τα Χριστούγεννα που ήρθαν ή μελαγχόλησε μέσα σε αυτά, ακόμα και εκείνα που τα είχε περάσει απόλυτα μόνος. Όταν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και έχεις αποφασίσει να ζεις την κάθε στιγμή της ζωής σου όπως ακριβώς της αξίζει, τότε δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι και ακόμα περισσότερο τίποτα να μισείς. Απλά ζεις!
…-…
Καλές γιορτές να έχουμε! Γεμάτες όμορφες και απλές στιγμές…
Χριστούγεννα έρχονται και όλοι βρίσκονται ζευγαρωμένοι. Καλά εντάξει…όχι όλοι. Από τη παρέα μας για να καταλάβετε μόνο ένας είναι! Έτσι κι αλλιώς, τα μπακούρια στις γιορτές είναι αξιοθρήνητα όντα που χαίρουν της περιφρόνησης των απανταχού ζευγαρωμένων επί της γης. Ξέρεις με εκείνο το βλέμμα του τύπου…τι;…και στις φετινές γιορτές εσύ είσαι μόνος; Τι κρίμααααα…..
Το μόνο που μένει είναι να πάρουμε και κάνα προσκλητήριο στα χέρια ή έστω να έχουμε καμιά συνάντηση σε κάνα Γκάζι, και να αρχίζουμε να τρέχουμε σαν τους τρελούς. Καλά δεν θα κάνω και σαν τη Ταϋγέτη, το αφήνω στη Soulaαυτό που το έχει και πιο πολύ…είναι στο στυλ της βρε παιδί μου! Πάντως σκέψου ρε Mahlerτη Soulaνα δει την ακατονόμαστη…ωσάν τη Ταϋγέτη στο πιο “Σκύλες της Λύσσας” τη κόβω όμως….χαχαχα!!!
Το δράμα και η υστερία, αγαπητό μου αναγνωστικό κοινό, είναι κομμάτι της ζωής μας…όχι της δικής μου (λέμε τώρα)…αλλά βρε παιδάκι μου μια βόλτα να κάνεις το βλέπεις καθαρά. Στη τελική, γιορτές χωρίς λίγο μελό, λίγο δραματική τύπου αποτίμηση, λίγο “άπονη ζωή μας πέταξες στου δρόμου την άκρη”…απλά δεν γίνεται! Και όλοι μας έχουμε βρεθεί ως άλλες Μάρθες Καραγιάννες (πωπω…πως το μιλάω!!!) να φωνάζουμε “μη μ’αφήνεις άπονε”!
Εν τω μεταξύ, η εν πολλαίς αμαρτίες περι-πεούσ-ης γραία Mahler, σήμερα το έριξε σε κάτι post κοινωνικού περιεχομένου τρομάρα του για φοίνικες, σκουπίδια και κώλους περαστικών. Τέτοιο το επίπεδο του. Και επειδή έγινε πολύ μεγάλος ντόρος για το μελλοντικό γάμο μας και την επιλογή του κουμπάρου…ένα μόνο έχω να πω και άκου το τραγούδι προσεκτικά βρωμόγατο. Γιατί ο σοφός ελληνικός λαός τα έχει πει αυτά από το καιρόυ του Μεσοπολέμου. Δηλαδή τα χρόνια τα δικά σου και του AnotherGeorge! Χαχαχαχα!!!
Καλά Χριστούγεννα να έχουμε παίδες! Και κάπου εκεί θα επιστρέψουμε! Να κάνουμε και ένα Χριστουγεννιάτικο postτης προκοπής….χαχαχαχα!!!
“Never allow someone to be your priority, while allowing yourself to bejust his or heroption”
Σε ελεύθερη μετάφραση…μην αφήνεις ποτέ σε κάποιον να είναι η προτεραιότητα σου, ενώ επιτρέπεις στον εαυτό σου να είσαι η επιλογή του! Μία που το διάβασα και μία που σκέφτηκα πόσες φορές το κάνουμε αυτό. Πόσες φορές ξεχνάμε ότι οι ανθρώπινες σχέσεις οφείλουν να έχουν αμφίδρομη πορεία και να μην καταλήγουν σε μονόδρομο. Και δεν το περιορίζω στις ερωτικές, για να μη παρεξηγηθώ. Γενικά μιλάω!
Note
HLadyGagaδεν είναι σε όλους ιδιαιτέρως αγαπητή. Εμένα προσωπικά μου αρέσει πολύ. Η τελευταία της εμφάνιση, όμως, ήταν αν μη τι άλλο εντυπωσιακή!!
Μια φορά και έναν καιρό που λέτε, σηκώθηκα και είπα να ξαναπάω στο γυμναστήριο. Κάπως έτσι δεν αρχίζει και το με παραμύθι με το Χάνσελ και τη Γκρέτελ; Αυτά τα πιτσιφρίκια βέβαια δεν πήγαν γυμναστήριο – αλίμονο 5 χρονών σκατά – αλλά ένα ταξίδι το αρχινίσανε κατά μία έννοια. Στο δρόμο μασαμπουκώσανε μισό σπίτι βέβαια. Αυτά δεν ήταν παιδιά…η χαρά της λαιμαργίας ήταν…αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα! Παίρνω, λοιπόν, το αυτοκίνητο, γιατί βλέπετε το νέο γυμναστήριο δεν είναι και δίπλα όπως το παλιό, αλλά έχει τα χιλιομετράκια του, και φθάνω απόξω.
Με το που μπαίνω μέσα, πάλι καλά που δεν μου ζήτησαν ταυτότητα. Πάω στο γυμναστή και τον χαιρετώ. Πήγε να ξανασυστηθεί ο άνθρωπος…τύπου εσένα σε έχω δει κάπου-κάπου σε ξέρω (μην αγχώνεστε…δυστυχώς δεν είμαι το στιγμιαίο λάθος του), αλλά τώρα δεν ξέρω από πού. Κάτι το κούρεμα, κάτι το νέο γυαλί, κάτι το ότι είχε να με δει κάνα τρίμηνο στη καλύτερη, δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος.
Ευθύς, λοιπόν, πάω στα λουξ αποδυτήρια μας. Ήταν τόσος ο καιρός που είχα να πάω που τα είχαν αλλάξει κιόλας. Δεν πιάνετε ωστόσο τι ακριβώς εννοώ βάζω στοίχημα!!!! Ο δικός σου, λοιπόν, πάει και μπαίνε με δόξα και τιμή – σαν τη κυρία Κοκοβίκου ένα πράγμα – μέσα στα γυναικεία αποδυτήρια. Κι άντε να με πιστέψουνε ότι δεν το έκανα με δόλο. Αμέσως βέβαια τη ψυλλιάστηκα τη δουλειά, μιας και ήταν άδεια…και ως γνωστόν ανδρικά αποδυτήρια χωρίς ένα γυμνό με τη μαλαπέρδα έξω να πηγαίνει πέρα δώθε ανά πάσα στιγμή...απλά δεν γίνεται. Βγαίνω έξω και βλέπω το σηματάκι που είχα λησμονήσει να προσέξω. Για καλή μου τύχη, βρίσκω τα ανδρικά αποδυτήρια και μπαίνοντας αμέσως κατάλαβα τη διαφορά.
Αφού έβαλα φόρμα και τα λοιπά…και έγινε πιο κουκλί από τα κουκλιά….κατεβαίνω στα όργανα. Ένα έχω να πω…αυτός ο διάδρομος όσο καιρός και να περάσει, θα τον μισώ όλο και περισσότερο. Το πόσο βαριέμαι να τρέχω σαν την άδικη κατάρα και να μη φτάνω και κάπου δεν λέγεται. Σαν τον Βέγγο νιώθω κάθε φορά που ανεβαίνω εκεί πάνω! Τα όργανα από την άλλη είναι πιο διεκπεραιωτικά. Χτυπιέσαι εκεί με τα κιλά σου και λες κάτι έκανα μετά. Μαλακίες…το μόνο που έκανες είναι ότι ξέδωσες εκεί λίγο, γιατί μετά που θα τσακίσεις το φαγητό θα έρθεις μια στα ίσα σου.
Πάντως ρε παιδί μου, τόσο καιρό που πάω γυμναστήριο (καλά μη κοιτάς τώρα περιπαιχτικά, πιο παλιά πήγαινα πιο συστηματικά) βλέπω ότι όλοι οι άντρες έχουν πάθει μια παράνοια. Δεν λέω, ωραίο πράγμα το σώμα. Ποιανού δεν του τρέχουν τα σάλια όταν δει ένα καλοσχηματισμένο στέρνο που στάζει ιδρώτα και έναν κοιλιακό που μπορείς να παίξεις ανενόχλητος τρίλιζα και σε κάποιες άλλες περιπτώσεις και SOS μη σου πω! Ωστόσο, όλο αυτό το πράγμα έχει φτάσει και σε σημεία τρέλας. Σαν να εξελισσόμαστε σε ένα άλλο είδος άντρα που ο ναρκισσισμός δεν μας αφήνει να δούμε κάτι πιο πέρα από αυτό που φαίνεται (να μου πεις, αν ήσουν και εσύ έτσι δεν θα τα έλεγες αυτά…μπορεί! Τι να πω;) Ένα γυμναστήριο πάντως μέσα στη τεστοστερόνη που όλοι οι τύποι διαφημίζονται και κοιτάζουν τους άλλους. Οι έρμες οι γυναίκες – οι 3-4…μη φανταστείς – περνούν απαρατήρητες. Και μη μου πει κανείς ότι όλοι στο γυμναστήριο μου κουνούν την αχλαδιά, γιατί θα τρελαθώ! Να κόψουμε τότε τα Bars και να τρέχουμε όλοι στα γυμναστήρια. Θα έχουμε και τα τυχερά μας, αλλά και καλό στους εαυτούς μας θα κάνουμε!
Καλά ήταν πάντως! Τώρα βαριέμαι να ξαναπάω σήμερα. Από βδομάδα πάλι!
υ.γ. Τον κύριο στη φωτό…τον είδα LIVE χτες να περπατάει στο Γκάζι…ουφφφφφφφφ!!!!!! Λοιπά σχόλια δεν δύναμαι να κάνω.....αχ!
Πίσω από μια εφημερίδα παρατηρούσε πάντα τον κόσμο. Πίσω από εκείνο το χάρτινο παραπέτασμα που του επέτρεπε να παίρνει τις εκφράσεις που ήθελε, χωρίς κανείς να μπορεί να τον κριτικάρει, να αρθρώσει μια βαριά κουβέντα για το υποκείμενο του. Καθένας μας ξεχωριστός, αλλά εκείνος πάντα ίδιος και απαράλλακτος, δέσμιος της γνώμης των άλλων. Πόσο τελικά πούλαγε τη δικιά του προσωπική ζωή, για ένα δράμι ανείπωτου σεβασμού από τους άλλους;
Μια φορά περπατούσε στους ατέλειωτους δρόμους της Αθήνας και ένιωθε τόσο χαμένος. Τον φόβιζε αφάνταστα αυτή η πόλη. Είχε όλα όσα εκείνα ποθούσε…τις συνθήκες, τα πρόσωπα, τα βιώματα, τις ελευθερίες…αλλά ήταν η εν δυνάμει απομόνωση που τον τρέλαινε. Η αίσθηση ότι αφήνεις κάτι πίσω και ότι εγκαταλείπεις το παρελθόν και το παρόν σου για ένα άγνωστο και σχεδόν αισθησιακό μέλλον, φάνταζε από μόνη της μεγάλη αμαρτία. Γνώριζε καλά ότι άξιζε με το παραπάνω μια τέτοια θυσία, αλλά η αίσθηση της αυτοτιμωρίας πάντοτε θα υπερκέραζε κάθε υπόνοια χαράς. Και εκείνο το βράδυ, σαν επισκέπτης, σε ένα στενό πάνω από την Αθηνάς, έβλεπε για μια ακόμη φορά τα δυνατή χαρά. Για ένα, όμως, βράδυ ακόμα ήξερε ότι έπρεπε να την αρνηθεί.
Η ζωή του μέρα με τη μέρα γινόταν όλο και πιο μισή. Ήταν άραγε η αναποφασιστικότητα που τον χαρακτήριζε το πρόβλημα; Η αναβλητικότητα ότι αφήνω το καλύτερο για αύριο…ίσως μεθαύριο…ίσως ποτέ! Το καθήκον και η ευχαρίστηση ήταν για εκείνον πάντα συναισθήματα αντικρουόμενα. Το ένα προσέκρουε με φόρα στο άλλο και δεν υπήρχε σχεδόν ποτέ αμφιβολία για το ποιο θα κέρδιζε στο τέλος. Ένα παιχνίδι σικέ…στημένο από το πρώτο λεπτό του αγώνα…και όσα γκολ και αν έμπαιναν, ήταν σίγουρο ότι ο εσωτερικός του κριτής θα τα έβγαζε οφ-σάιντ.
Πόσο κάνει μια ζωή για να την ξαναζήσεις; Για να κάνεις τα ίδια λάθη, τις ίδιες παραλείψεις και να βιώσεις μάλλον τον πόνο στον ίδιο ακριβώς βαθμό. Ένας αλγόριθμος που έδινε πάντα πανομοιότυπο αποτέλεσμα…σαν εκείνα των πιο ευφάνταστων τρικ. Πίσω από την εφημερίδα του, για μια ακόμη φορά, σε εκείνο το παγκάκι στο προαύλιο ενός νοσοκομείου, μπορούσε να είναι ο εαυτός του. Δεν ήταν συμβιβασμένος με το θάνατο. Ποιος είναι άλλωστε; Όμως όσο πιο λίγο έχεις ζήσει αυτό που θες, τόσο πιο ασυμβίβαστος τείνεις να είσαι. Κοίταξε γύρω του και σαν από το πουθενά δίπλα του πετάχτηκε μια ζαρωμένη γριά. Με μια ρόμπα από τη λαϊκή…εκείνες που οι Ρωσοπόντιοι πουλάνε για 3 μόνο ευρώ. Φοβήθηκε που την είδε σιμά του. Περισσότερο, όμως, τρομοκρατήθηκε όταν γύρισε να τον κοιτάξει και του μίλησε με μια σαθρή φωνή: “Απλά δεν τη ξαναζείς!”. Τα γαλανά της μάτια είχαν μια κατηφορική όψη…μια θλίψη που πρέπει σε κάθε ρυτιδιασμένο γέρο που έχει παλέψει στη ζωή του. Και κάπως έτσι άφησε την εφημερίδα του με μια αγωνία και πετάχτηκε να τρέξει μακριά.
Ξέπνοος πάντα μετά από κάθε προσπάθεια. Μιας και τις αποφάσεις δεν μπορούσε να τις παραδεχτεί ούτε και ο ίδιος. Ένιωθε τόσο μεγάλος…πριν καν να έχει έρθει η ώρα του. Οι πρώτες άσπρες τρίχες είχαν κάνει ήδη την εμφάνιση τους και αυτό του έδινε την εντύπωση ότι ο χρόνος στερεύει. Τι έκανε όμως για αυτό; Απέσυρε με πείσμα την κάθε χαρά και κλεινόταν σε μια ιδιότυπη απομόνωση, για να μη νιώσει την ευθύνη ότι παίρνει κάποιον μαζί του. Χωρίς να ρωτήσει βέβαια τον άλλον, αν και αυτός βυθιζόταν σε αυτή την υποτιθέμενη “φυσική” – κατά τ’ άλλα – βαρύτητα. Απολυταρχία…Χούντα πάνω στον εαυτό του, αλλά και τους άλλους. Αδικία θα έλεγαν πολλοί.
Για μια ακόμη φορά…παρέα με το κακοφτιαγμένο στριφτό του τσιγάρο, σκεπτόταν σε ένα μικρό προαύλιο. Τα λάθη, τις παραλείψεις, το παρελθόν, το μέλλον, τους ανθρώπους, τις υποχρεώσεις, τις δυσκολίες…όλα αυτά που πάντα τον βασάνιζαν. Συμπέρασμα ποτέ κανένα! Κάπου, όμως, στο πίσω μέρος του μυαλού του, ήξερε ότι ακόμα κι αν δεν το παραδεχόταν, τα συμπεράσματα του τα είχε πάρει. Άδικα κάποιοι θα πουν για μια ακόμη φορά. Πράγματι…ας ελπίσουμε ότι κάποια μέρα ο μικρός μας ήρωας θα μπορέσει να φτιάξει ένα καλό τσιγάρο. Γιατί τότε…θα είναι η μέρα που θα το κόψει…
Όλοι βλέπουμε, ότι δεν σπανίζουν οι συζητήσεις περί έρωτα και σχέσεων στις μέρες μας. Όσο πιο κλειστοί γινόμαστε ως άνθρωποι τη σήμερον ημέρα, τόσο περισσότερη ανάγκη έχουμε από το όνειρο μια ιδανικής σχέσης που θα ξεπλύνει αυτή την αδυναμία μας να προσφέρουμε και να υποχωρήσουμε στα θέλω ενός άλλου ατόμου.
Δεν νομίζω ότι την εποχή της σεξουαλικής απελευθέρωσης και επανάστασης κάποιες δεκαετίες πίσω, να γίνονταν τόσες πολλές συζητήσεις για τις ανθρώπινες σχέσεις. Τυχεροί άνθρωποι! Γιατί όσο συζητάς για τον έρωτα, τόσο καταλαβαίνεις ότι είσαι εντελώς αδύναμος για να τον χαρτογραφήσεις και να τον εξηγήσεις με απλά μαθηματικά. Κοινώς στον έρωτα δεν υπάρχει “1+1=2”. Πάντοτε θαρρώ πως η απάντηση είναι τόσο παρανοϊκή που μπορεί να σε εκπλήξει.
Αν ο έρωτας ήταν μαθηματικά ή φυσική, τότε θα μπορούσαμε κάλλιστα να ερωτευόμασταν κάθε μέρα, απλά αλλάζοντας μια μαγική μεταβλητή, έτσι ώστε να επέλθει αυτή η μεταφυσική ισορροπία. Κι όπως ακριβώς όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, έτσι και όλα τα 1 στα μαθηματικά του έρωτα δεν έχουν τις ίδιες ιδιότητες. Άλλα είναι διστακτικά, άλλα τολμηρά, άλλα αναποφάσιστα…άλλα απλά βλαμμένα!
Στα μαθηματικά ξέρεις apriori το αποτέλεσμα της πράξης. Κάθε εξίσωση (τουλάχιστον οι πρωτοβάθμιες) έχει μία και μόνο λύση. Ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, όμως, η διάδραση είναι αυτή που θα μας οδηγήσει στη λύση. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι μόνο expostθα μπορέσουμε να βγάλουμε τα συμπεράσματα που επιθυμούμε.
Στα όποια μαθηματικά του έρωτα, δεν υπάρχουν δυστυχώς ταυτότητες, ούτε βέβαια θεμελιακά αξιώματα. Όλα είναι πιθανά και δυο πανομοιότυπες καταστάσεις μπορεί να οδηγήσουν σε ολωσδιόλου τραγικά διαφορετικά αποτελέσματα.
Το θέμα αγαπητέ μου φίλε είναι που πας, όταν όλοι οι δαυλοί καθοδήγησης έχουν σβήσει και προχωράς μέσα στο σκοτάδι! Λύση; Απλή! Ανοίγεις διάπλατα τα μάτια, συνηθίζεις την έλλειψη διαυγείας και σαν άλλη γάτα προσαρμόζεσαι στο καλό και στο κακό, στο ηδύ και το πικρό, στο χαρούμενο και στο δυσάρεστο, στη ρουτίνα και την έκπληξη. Με λίγα λόγια μαθαίνεις να φτιάχνεις τους δικούς σου κανόνες και, κυρίως, να μην οριοθετήσεις ποτέ το παραμύθι και το όνειρο που εσύ θες να βιώσεις.
Μπορεί “1+1” να μην κάνει ποτέ “2” στον έρωτα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να χαιρόμαστε και τα άλλα νούμερα. Ξέρεις γιατί; Γιατί ο έρωτας δεν είναι αθροίσματα, αλλά απλές και αρμονικές ακολουθίες!
Με λίγο Preisnerστα ηχεία κάθομαι ήρεμος να γράψω ένα κείμενο.
Έχει προηγηθεί εκτενές εορταστικό τηλεφώνημα με το Mahler, κατά τη διάρκεια του οποίου βέβαια θυμήθηκε να τον πάρει…τηλεφωνικώς… (sic) η μισή blogόσφαιρα και η άλλη μισή Ελλάδα. Κοινώς σήμερα όλοι τον πήραν (τηλέφωνο…για να μην έχουμε και παρανοήσεις). Εγώ του πρότεινα να ορίσει γραμματέα-τσατσά να του κρατάει τα τηλέφωνα και να μπορέσουμε να μιλήσουμε με την ησυχία μας για το κολασμένο μας πάθος που αρνούμαστε τόσο καιρό, αλλά για κάποιο λόγο δεν το θεώρησε πρέπον. Τι να πω; Κατά βάθος ξέρω ότι ποθιόμαστε (πολύ Άντζελα μου θύμισε αυτό, αλλά δεν ξέρω γιατί!) κάργα, αλλά θέλουμε να ζήσουμε πρώτα τη ζωή μας πριν καταντήσουμε μαζί να πλέκουμε.
Αφού η σχέση μας ήταν αναγκαστικά ο κορμός του τηλεφωνήματος, και σαφώς μετά τα απαραίτητα χρόνια πολλά και τα “κι εγώ σε αγαπάω-ας μην το λέμε συνέχεια-καταντάει αηδία”, του εξήγησα ότι πρέπει να πάμε στη Βίσση. Βλέπετε η Soulaέπαθε μια πλάκα όταν πήγε, και μας έχει πρήξει ότι η καλλιτεχνική αρτιότητα του show ξεπερνάει τα Μπολσόι και τα Κίροφ μαζί. Τα δε κείμενα είναι επιπέδου Σακελάριου-Γιαννακόπουλου, ενώ τα φώτα Ελευθερία Ντεκώ στη χειρότερη. Δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος να το πιστέψει, γιατί ως γνωστόν η Soula είναι εγγύηση στη ποιότητα.
Βασική μας μέριμνα βέβαια ήταν πως θα πείσουμε το Mahlerνα έρθει Βίσση. Γιατί εγώ, ως γνωστόν, παρότι κουλτουριάρης, έχω και μια πολυσυλλεκτικότητα ως άνθρωπος. Ενώ ο Γάτος είναι…πώς να το θέσω κομψά τώρα;…μαμούχαλος να το πώ;…σπιτόγατος να το πω;…σπαγκοραμμένος να το πω;…κλαψομούνης τελοσπάντων!!...περιττό να σημειώσω ότι τον λατρεύω!! Έπρεπε, λοιπόν, να βρω το αδύνατο σημείο του. Και εννοείται ότι βρήκα το τέλειο επιχείρημα. “Βρε Mahlerμου…θα μας πάει γύρω στα 20 ευρώ το άτομο…οπότε θα κόψουμε ένα θέατρο και θα πάμε στην Απόλυτη”… Ο Γάτος έσκασε στα γέλια βέβαια, γιατί ως γνωστόν το θέατρο, η όπερα και το μπαλέτο είναι άμεσα υποκατάστατα της Απόλυτης και των μπουζουκιών.
Μάταια προσπάθησα να τον συνεφέρω και να ξεδιπλώσω τα αδιάψευστα επιχειρήματα μου. Τελικά τον απείλησα ότι θα τον φιμώσω και θα τον μεταφέρω με καροτσάκι, γιατί είπαμε ότι από αύριο ξαναπάω γυμναστήριο, αλλά δε νομίζω να προλάβω να κάνω τέτοια πρόοδο μέχρι εκείνη τη μέρα! Παραδόξως το φίμωμα και το όλο S&Mέπιασε τόπο…δεν ξέρω αν πρέπει να ανησυχήσω για αυτό βέβαια…
Κοινώς…ένα είναι το συμπέρασμα…για χάρη της τέχνης, κόψτε ένα θέατρο και πηγαίνετε στην Απόλυτη! Με αυτό τον τρόπο προωθείτε και την υψηλή καλλιτεχνική έκφραση στην Ελλάδα, αλλά και γελάτε με τα φιλαράκια σας!
Loveyouρε Γάτε…και Χρόνια Πολλά γκόμενε ατέλειωτε…
Ήταν μια φορά κι ένα καιρό ένα πριγκιπόπουλο… Κάπως έτσι δεν αρχίζουν όλα τα παραμύθια; Σε μια μακρινή μυθική χώρα, στην οποία κατοικούν ξωτικά και νεράιδες. Οι άνθρωποι είναι όλοι καλοί και αγαθοί, πλην βεβαίως της κακιάς μάγισσας ή της σατανικής μητριάς, που ενίοτε είναι και το ίδιο άτομο. Απλές ιστορίες, με εξίσου απλοϊκά ηθικά διδάγματα, έτσι ώστε να είναι εύπεπτα από τα μικρά παιδιά και τους ονειροπόλους μεγάλους.
Δεν μπορεί να μην πέρασε μια στιγμή στην αθώα παιδική σας ηλικία που όντως πιστέψατε ότι η Χιονάτη όσο καιρό κι αν μείνει με το μήλο στο λαιμό, θα βρεθεί σίγουρα ο πρίγκιπας που θα τη σώσει με το ρομαντικό φιλί του. Ομοίως, δεν διαψεύσατε ποτέ ως πιτσιρίκια ότι η Ωραία Κοιμωμένη, αν και τεμπέλα του κατά κερατά, άξιζε να περιμένει στον ημιαιώνιο ύπνο της το θαρραλέο πριγκιπόπουλο. Και αν πάρουμε όλα τα παραμύθια στη σειρά, θα θυμηθούμε σίγουρα ότι μεγαλώσαμε μαζί τους και τα πιστέψαμε στο έπακρο. Άλλοι περισσότερο, άλλοι βέβαια λιγότερο.
Πόσο πιστεύουμε, όμως καθώς μεγαλώνουμε, στα παραμύθια που σχεδόν στοίχειωσαν τις παιδικές μας αναμνήσεις; Είναι στιγμές που σκέφτομαι αν η ζωή είναι όντως ένα παραμύθι ή εμείς απλά θέλουμε να τη μεταμορφώσουμε σε κάτι που δεν είναι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο έρωτας. Ποιος δεν θέλει να βιώσει την απόλυτη αγάπη σε ένα περιεχόμενο σχεδόν ονειρικό, με την απαραίτητη θολούρα για περίγραμμα; Ακόμα και οι μεγαλύτεροι πολέμιοι του έρωτα έχουν πέσει θύματα των βελών του και έχουν παραδεχτεί ότι έχουν μέσα τους ολίγον τι από πριγκιπόπουλο ή πριγκιποπούλα, ή έστω θα επιθυμούσαν διακαώς να διαθέτουν λίγο από τη παραμυθένια αίγλη στη στυγνή ρεαλιστικοτητά τους.
Όταν πρώτο-άνοιξα το Blog το θέμα αυτό με είχε απασχολήσει. Και είναι ιδιαιτέρως περίεργο πώς η ζωή κάνει παράξενους κύκλους και βρισκόμαστε στις ίδιες θέσεις, έχοντας τις ίδιες πάνω κάτω απόψεις. Το ζήτημα ανέκυψε πάλι μετά από μια συζήτηση με ένα πολύ καλό μου φίλο, ο οποίος θέλει εναγωνίως να ζήσει το παραμύθι του, να ανακαλύψει τους ήρωες του και να πολεμήσει τις «εσωτερικές» του μάγισσες. Στον οποίο εύχομαι να το ζήσει στο έπακρο…γιατί του αξίζει και είναι ένας υπέροχος άνθρωπος.
Ειλικρινά νιώθω, ότι όταν δεν υπάρχει παραμύθι, δεν υπάρχει κι έρωτας. Σπάνια ερωτευόμαστε το απλά εφικτό και ακόμα πιο σπάνια διατηρούμε τον έρωτα σε κάτι που είναι εύκολο. Θέλουμε εμπόδια και δράκους που μας φλογίζουν την ασπίδα, για να νιώσουμε ότι μπορούμε να υπερβούμε τα πάντα για χάρη του άλλου ατόμου. Και εκεί ακόμα που το παραμύθι είναι πτωχό σε υπόθεση, αναγκαζόμαστε να προσθέσουμε κομπάρσους σε δραματικό ύφος, για να εξυψώσουμε την αξία του να είμαστε σφόδρα ερωτευμένοι.
Βλέπετε, δεν είναι κακό να θέλουμε να ζήσουμε ένα παραμύθι. Ανθρώπινο είναι! Έτσι μεγαλώσαμε και έτσι μάθαμε. Ίσως το μόνο κακό είναι ότι στα περισσότερα παραμύθια ένας από τους δυο ήρωες είναι αυτός που κάνει όλη τη δουλειά. Η ηρωίδα συνήθως μένει άπραγη σε ένα πύργο, ένα γυάλινο φέρετρο ή μια αποθήκη και περιμένει να σωθεί. Και εκεί είναι που η πραγματική ζωή κλέβει την παράσταση, γιατί στο κόσμο των ανθρώπων, ο έρωτας θέλει δύο για να πετάξει τη φλόγα. Κι όταν μείνει τελικά ένας, για όποιον λόγο, δεν χάθηκε ο κόσμος. Λίγο κλάμα, λίγη ψυχολογική κατάπτωση, λίγο από όλα, αλλά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας υπάρχουν τόσα παραμύθια που έχουν γραφεί…και άλλα τόσα που περιμένουν να γραφούν.
Ας ευχηθούμε τουλάχιστον ότι ζήσανε αυτοί καλά…και εμείς καλύτερα…
Γυρίσαμε, λοιπόν, αφού σε λίγο θα έφερναν τη πυροσβεστική, την αστυνομία και όλα τα σώματα ασφαλείας για να μας ξεκολλήσουν από τη Πάτρα. Κάπου εκεί στις σκάλες του Αγ. Νικολάου! Και όχι τίποτε άλλο, αλλά δεν είμεθα ιδιαιτέρως uniform τύποι, οπότε δεν είναι ότι θα αντλούσαμε και καμιά τρελή ωφέλεια απ’ την όλη διαδικασία. Οπότε, δεν έλεγε με την καμία.
Είναι τελικά όμορφο να ξεσκάς λίγο με καλούς φίλους και να κοιμάσαι κάθε μέρα στις 8 το πρωί. Καλό για τη διάθεση σου, κακό βέβαια για τους μαύρους κύκλους κάτω απ’ τα μάτια σου. Μια καρδούλα χίλια κομμάτια είχαμε πριν πάμε στη Πάτρα, οπότε αυτό το μέρος του τραγουδιού προσπαθήσαμε να φτιάξουμε με αυτό το ταξίδι. Πρέπει να ομολογήσω ότι όλα τα παιδιά, και παλιές και νέες γνωριμίες, ήταν άψογα. Με αυτά και άλλα συνειδητοποιώ ότι τελικά το να βρούμε ανθρώπους που επικοινωνούμε και περνάμε καλά ίσως να μην είναι και η πιο δύσκολη δουλειά ή το τέλος του κόσμου.
Τώρα, όμως, πρέπει πάλι να μπω στη ριμάδα τη καθημερινότητα, και η αλήθεια είναι ότι με περιμένουν άπειρες δουλειές. Όρεξη να έχω και να δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αύριο κλείνει και μια πολύ σημαντική δουλειά για μένα και νιώθω ιδιαίτερα χαρούμενος σήμερα. Αφού σε κάποιους τομείς κάνουμε τόσο μαύρες σκέψεις και μας λείπουν πολύ κάποια πράγματα, ας μπορούμε σε άλλους να είμαστε πλήρεις για να επέλθει η ισορροπία.
Το Σάββατο εννοείται ότι το Καποτόδεντρο είναι γεγονός, οπότε είμαι ακόμα πιο τρισευτυχισμένος, γιατί ήρθαν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά. Αλλιώς ονειρευόμουν αυτές τις γιορτές βέβαια, αλλά στη τελική δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό. Ελπίζω αυτός που το αποφάσισε να είναι τουλάχιστον ικανοποιημένος με την απόφαση του. Εξάλλου, the show must always go on!!
Σήμερα, λοιπόν, τελειώνουν τα ψέματα και μπαίνουμε σε πρόγραμμα. Και μέσα σε αυτή τη νέα τάση μου προς προγραμματισμό θέλω να εντάξω ότι από χτες μπήκα και σε μια διατροφούλα για να χάσω και λίγα κιλάκια, καθώς και γυμναστήριο…που ο γυμναστής θα έχει ξεχάσει τη φάτσα μου και θα χρειαστεί να ξανασυστηθούμε με το παλικάρι…χαχα!
Λοιπόν, γύρισα και τώρα θα τα λέμε. See you aroundboys and girls!!!
