5 Οκτωβρίου 2010

Πέρα και πίσω απ'τα βιβλία

Οι εικόνες που δημιουργούμε για το παρελθόν μας είναι ρομαντικές, σχεδόν θολές από τη πολύ χρυσόσκονη. Για εκείνους τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μας και μας επηρέασαν οριακά ή και θεμελιακά. Στη τελική, τι ορίζει την επανάσταση, παρά μια τελευταία σταγόνα που κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει;

Όταν την αναλογίζομαι, σπάνια είναι η αλήθεια, νομίζω ότι ίσως και να είχα πλάσει μια εικόνα που μπορεί και να μην ανταποκρινόταν καθ’ ολοκληρία στη πραγματικότητα. Γι’ αυτό, όμως, έχουμε τις ηρωικές φιγούρες. Σίγουρα όχι για να κοσμούν τη διάφανη θήκη του πορτοφολιού μας, αλλά να στέκουν εκεί … στο εικονοστάσι της σκέψης μας.

Σαν την έβλεπες πρώτη φορά, δεν θα σου γιόμιζε και πολύ το μάτι. Κοντή, μάλλον, γυναίκα με γκριζαρισμένο μαλλί πλεγμένο πλεξούδα μέχρι τα καπούλια της. Το πρόσωπο αισθητά γερασμένο και αφημένο. Κρέμα θαρρώ πως δεν είχε αγγίξει ποτέ το γυναικείο της δέρμα. Οι ρυτίδες μαρτυρούσαν την ταλαιπωρία που λόγιζες ότι είχε περάσει στα κρατητήρια της Ασφάλειας, τότε, επί Χούντας. Η φούστα, εκείνη η Εξαρχιώτικη, κάλυπτε όλα της τα σκέλια που είχαν μεστώσει θαρρούσα από τη χαρά του ολοκληρωμένου έρωτα … όχι του ευτελή, αλλά εκείνου που σε σιάχνει ως άνθρωπο. Κι εκεί, στη καρέκλα του γραφείου σταυροπόδι, φούμαρε το τελευταίο της τσιγάρο. Τα Cooper είχαν νόμιζες ποτίσει το τελευταίο κύτταρο του κορμιού της, κάπνιζε δε κάπνιζε είχε καλύψει δυο ζωές.

Δεν απαίτησα ποτέ να μου μάθει τίποτα. Τα γράμματα δεν ήσαν να κλίνεις το λύω, ούτε να πετυχαίνεις διάνα στις χρονικές εγκαταστάσεις. Γραμματιζούμενος άνθρωπος ήσουν βλέπεις όταν κατάφερνες να συλλογιέσαι ελεύθερα και μεστά. Να κατέχεις γνώμη είναι αρετή. Το να σαι ικανός και να τη στοιχειοθετείς είναι βάλσαμο. Πλάι της μπόρεσα να πω την Αντιγόνη ένα εγωιστικό κακομαθημένο πλάσμα που λαχτάραγε την προσοχή, μια επαναστάτρια χωρίς αιτία. Μα όσο κι αν άλλαξα γνώμη με τα χρόνια, το ζητούμενο πάντα ένα … ένα παιδί που δεν φιμώθηκε, αλλά του επιτράπηκε να ψελλίσει τη διαφορετική του αλήθεια. Κείνη που νόμιζε τότε, κείνη που η επαναστατική νιότη συχνά προστάζει.

Για ένα πράγμα στεναχωρήθηκα πιότερο από καθετί. Την επόμενη χρονιά, η υγεία της χειροτέρευσε. Θες τα χρόνια, το τσιγάρο, δεν ξέρω τι … αλλά ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να ακούσω τη μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδος από τα στόμα της. Να περπατήσω για λίγο μέσα στα στενά της Τοσίτσα πριν και μετά το τάνκς. Να ουρλιάξω στα χωράφια της Κύπρου μετά τον Αττίλα. Να ζητωκραυγάσω κάτω από ένα αεροπλάνο εκ Παρισίων.

Έλλειψη μεγάλη σας λέω! Παρά ταύτα ευχαριστώ…

14 σχόλια:

  1. Μια καθηγήτρια στο σχολείο ίσως; Και ευγμνωμοσύνη για ότι σου πρόσφερε;
    Την ίδια τρέφω και εγώ για κάποιες που είχα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. H iroida sou,kai dikia mou,i 3ixi pou grafeis,apoikonizete stin giagia mou(prosopika,den 3ero ama einai kai h dikia sou...).Einai krima oi kaloi anthropoi otan feugoun.Kolotsigara ta miso...peiran kai dikous mou anthropous...kai akoma pernoune.O kairos h giatria kai h mathisi elpida.Isos na to katalabeis argotera...


    By the way....mou aresei arketa poli to blog sou.Episeis mou aresei etsi kai opos grafeis...sinexise tin kali douleia...
    Tha se kano add sigoura.Please ri3e mia matia kai sto diko mou blog..

    Anagnostis sou.
    Deerman

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πολύ τρυφερό κείμενο - θα ήταν, υποθέτω, περήφανη...
    :-)
    καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Ηφαιστίωνας: Το έπιασες Ηφαιστιωνάκο! Ναι, μια καθηγήτρια! Τελικά όσο σκατά και να είναι η ελληνική εκπαίδευση, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ξεχωρίζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @Deerman: Καλωσήρθες λοιπόν στο τσαρδί μου. Η φοντανιέρα λόγω κρίσης είναι άδεια, αλλά μπορώ να πεταχτώ μέχρι το περίπτερο να πάρω μια lacta βρε αδερφέ...χαχα!!!

    Η γυναίκα που περιγράφω είναι μια φιλόλογος στο σχολείου. Μια απίστευτη μορφή που δυστυχώς ενώ μου έκανε αρχαία, δεν έτυχε την επόμενη χρονιά να μου κάνει και Ιστορία, που ήξερα ότι είναι αξεπέραστη.

    Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και θα περάσω και μια επίσκεψη από το σπίτι σου, εννοείται!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Scatterbrain: Ευχαριστώ Σκατεράκι. Ειλικρινά δεν ξέρω αν είναι ζωντανή η όχι. Ήταν βέβαια μεγάλη γυναίκα, αλλά από την άλλη παίζει να ήταν και πιο μικρή από ό,τι έδειχνε. Είχα ψάξει κάποια στιγμή να τη βρω, αλλά δεν ήμουν τυχερός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Katalaba...oi anthropoi feugoun san soma menoun san ske3eis.Anipomono na se "ipodexto.Spiti mou-spiti sou"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αν και όπως την περιγράφεις, βλέπω ότι την συμπαθούσες ιδιαίτερα...
    καλημέρα σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @Deerman: Πέρασα αγαπητέ και τα φοντάν ήταν εξαίσια.. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Φούλη: Εννοείται Φούλη μου. Πρέπει να είναι από τους μόνους καθηγητές που ευγνωμονώ και θεωρώ ότι μου πρόσφεραν πράγματα κάτι που άξιζε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. αλοίμονο αν δεν υπήρχαν τέτοιοι άνθρωποι στην εκπαίδευση. κάπου κάπου, μέσα στα σκατά του εκπαιδευτικού μας συστήματος βρίσκεις άτομα αξιόλογα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @U.S.: Το θέμα είναι αγαπητέ μου μαθουσάλα Θείε...ότι αυτοί είναι μάλλον η εξαίρεση...και ουχί ο κανόνας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Είναι απίστευτο πόσο ΚΑΛΟ μπορεί να σου κάνει ένας ΚΑΛΟΣ καθηγητής, αν έχεις την τύχη να τον πετύχεις στα μαθητικά σου χρόνια. Χαίρομαι που κι εγώ έχω να θυμάμαι μερικούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @Dimosthenis: Χαίρομαι κι εγώ ότι ευτυχώς η έννοια του "δασκάλου" με όλη τη σημασία της έννοιας του όρου, μπορεί να υπάρχει μέσα σε ένα σχολείο και να δίνει σωστές κατευθυντήριες σε ένα παιδί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;