Οι Χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ: Ο Πρωτάρης

Η αγάπη δεν μένει πια εδώ, σκέφτηκε ο Πέτρος. Και που μένει πια; Χάνεται; Δεν μπορεί! Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με μια πρωτόγνωρη κατάσταση μένεις κενός. Άδειος από συναισθήματα, λέξεις και αντιδράσεις. Όπως ακριβώς όταν ακούς κάτι που δεν το πιστεύεις. Έτσι και ο Πέτρος, δεν το πίστεψε ούτε για μια στιγμή όταν ο Γρηγόρης του είπε να χωρίσουν. Ένα χρόνο και δέκα μέρες μετά τη γνωριμία τους, ο Γρηγόρης θέλησε να βάλει τέρμα σε μια σχέση που από πολλές απόψεις φαινόταν τέλεια.

Είχαν γνωριστεί σε μια συγκέντρωση κοινού φίλου. Ο Πέτρος όπως πάντα συνεσταλμένος και κλεισμένος στο καβούκι του. Δεν μίλαγε σε κανέναν και κοίταζε διακριτικά τον κόσμο γύρω του. Ο Γρηγόρης δεν ήταν κανένας χτεσινός. Ήξερε καλά ότι ήταν ωραίος και όλοι ομολογούσαν ότι η αυτοπεποίθηση του χτύπαγε κόκκινο. Κάποιοι μπορεί να τον χαρακτήριζαν ότι οριακά θα μπορούσες να τον πεις και ψώνιο, αλλά ο ίδιος δεν έσκαγε καθόλου. Όλο το βράδυ παρατηρούσε τον Πέτρο, ο οποίος περιοριζόταν στο ζωτικό χώρο της γωνίας του. Ήταν όμορφο παιδί δεν χωρούσε αμφιβολία, απλά δεν το ήξερε και κυρίως δεν το πίστευε. «Γεια σου ρομαντικέ απομονωμένε», είπε ο Γρηγόρης και πλησίασε τον Πέτρο. Από εκεί και πέρα η συνέχεια είναι λίγο πολύ ελάχιστης σημασίας. Για πρώτη φορά ένας άνθρωπος έκανε τον Πέτρο να λυθεί τελείως και πάνω από όλα να νιώσει σημαντικός. Δεν πίστευε ποτέ ότι κάποια στιγμή θα αφεθεί σε έναν άνδρα με τέτοια ευκολία.

Ένα χρόνο μετά, και υπό τελείως διαφορετικές συνθήκες, ο Πέτρος βρισκόταν σε ένα παγκάκι στο λιμάνι με ένα τσιγάρο στο χέρι. Δεν κάπνιζε κανονικά, αλλά έτσι δεν κάνουν στους χωρισμούς; Παίρνουν ένα πακέτο τσιγάρα και πάνε στη θάλασσα. Δεν κλαίνε, γιατί αυτό είναι δείγμα αδυναμίας. Δεν κάνουν σκηνές, γιατί τότε θα είναι μια Κατίνα. Δεν υστεριάζουν, γιατί πόσο δραματικός να γίνει κάποιος; Συνήθως παίρνουν τηλέφωνο φίλους και τους μπαστακώνονται, αλλά ο Πέτρος δεν είχε όρεξη για κάτι τέτοιο. Ήταν άραγε καλά;

Το τσιγάρο ήταν απαίσιο. Έκανε μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας και το πέταξε στη θάλασσα. Και τότε παρατήρησε κάτι παράξενο. Το τσιγάρο σύντομα μπόλιασε με το νερό της θάλασσας. Το χαρτί ξεκόλλησε και τα υπολείμματα καπνού σκορπίστηκαν στο νερό. Το φιλτράκι σφούγγισε όλο το νερό και ανέβηκε στην επιφάνεια της θάλασσας. Κοινώς το τσιγάρο διαχωρίστηκε στα κομμάτια από τα οποία είχε φτιαχτεί. Μόλις εκείνη τη στιγμή, έτσι φαντάστηκε ότι είναι και οι σχέσεις. Για εκατομμύρια λόγους φτιάχνονται από το μηδέν. Μια συστάδα υλικών που ενώνονται με μια μαγική διεργασία. Άλλες φορές είναι έρωτας, άλλες πάθος, άλλες απλά απόγνωση. Όλα μαζί τα υλικά τα καπνίζουμε, τα καταναλώνουμε, τα απολαμβάνουμε σαν ένα σέρτικο τσιγάρο. Ένα στριφτό που μπορεί να μείνει αναφτό ως το τέλος της ζωής μας ή και να σβήσει απότομα την επόμενη κιόλας μέρα. Ό,τι έχει μείνει σιγά-σιγά αποκολλείται από το σύνολο βίαια, ομαλά ή και ασυναίσθητα. Το μόνο που μένει είναι η θύμηση της απολαυστικής τζούρας και η προσμονή ότι σε λίγο θα στρίψουμε ένα ακόμα τσιγάρο.

Η αίσθηση του να ζούμε κάτι για πρώτη φορά είναι αφόρητα δύσκολη. Μας κάνει να νιώθουμε αδύναμοι να κάνουμε το οτιδήποτε, μιας και δεν έχουμε πρότερη εμπειρία. Εκεί είναι η σωστή στιγμή να κάνουμε τα μεγάλα μας λάθη και μέσα από αυτά να μάθουμε. Βλέπετε πάντα στη πρώτη φορά είμαστε η πιο κοντινή πλευρά του εαυτού μας. Δεν παίζουμε κανένα ρόλο, γιατί ακόμα δεν έχουμε μπει στη διαδικασία να αναλάβουμε ρόλους. Τα πράγματα δεν είναι πότε τόσο τραγικά όσο μας φαντάζουν. Αλλά ακόμα και τραγικά να είναι, φαντάζει τόσο άδικο να μην κάνουμε τίποτα μόνο και μόνο γιατί μπορεί να πληγωθούμε. Δεν θα γίνουμε πιο ζωντανοί αν πονέσουμε. Όχι! Θα γίνουμε, όμως, πιο ανθρώπινοι.

Δεν υπάρχουν, βέβαια, τρεις μήνες μετά για τον Πέτρο. Γιατί; Γιατί ο Πέτρος έζησε κάτι για πρώτη φορά και μόνο που έζησε ήταν το μεγαλύτερο καλό που θα μπορούσε να του συμβεί. Είναι στο χέρι του πλέον να φτιάξει μόνος του, όχι μόνο τους τρεις επόμενους μήνες, αλλά όλη του τη ζωή.

Ένα λεπτό μετά…

Ήταν χαμογελαστός πλέον. Ήξερε ότι στο χέρι του ήταν να φτιάξει και πάλι ένα τσιγάρο που αυτή τη φορά θα αρκούσε περισσότερο. Ακόμα και να μην του καθόταν το αύριο, υπήρχε πάντα και το μεθαύριο. Σιγά μην έκανε και πρόγραμμα…

(υ.γ. Αφιερωμένο σε ένα φιλαράκι!!!)

Μια βραδιά αγκαλιά με τον Τρίερ.

Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να με κάνει να βυθίζομαι σε μια αβάσταχτη ανησυχία. Χτες με μετέφερε μέσα σε ένα σχεδόν μυστικιστικό και ονειρικό κλίμα. Κάτι ανάμεσα στον ύπνο και στον ξύπνιο. Στο πιο άσχημο εφιάλτη, αλλά συνάμα και στις πιο γκροτέσκες φιγούρες που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Παγιδευμένος μέσα σε ένα περιβάλλον «Γένεση-ακό». Εκεί που ο Αδάμ και η Εύα ξεσκίζονται από τα ίδια τους τα σωθικά για τον Κάιν που πέθανε πρώτος…άδικα και ερήμην τους.

Ο Τρίερ είναι αριστοτεχνικός. Παίζει με την αμαρτία, την ανθρώπινη και κυρίως τη γυναίκεια φύση ισορροπώντας σε ένα τεντωμένο σκοινί. Μέχρι και το τέλος μπορεί κανείς να διακρίνει δύο πλευρές, δυο όψεις του ίδιου νομίσματος…τη λογική και την παράνοια, το καλό και το κακό, την ορθολογικότητα και την ανορθολογικότητα…ελάχιστη σημασία έχει πως θα τις πούμε. Δυο δυνάμεις, που έτσι κι αλλιώς ενυπάρχουν στην ανθρώπινη «αδύναμη» φύση.

Η γυναίκα του Τρίερ είναι μια γυναίκα σε σύγχυση…μια γυναίκα σε πόνο…μια γυναίκα σε απόγνωση…όμως είναι ταυτόχρονα μια αρχετυπική γυναίκα. Θυμάμαι μικρός τη γιαγιά μου να λέει…“καλό μου, δεν διαλέγει ο άντρας τη γυναίκα, αλλά η γυναίκα τον άνδρα”. Η τεκνοποίηση μπορεί να προκαλεί κορεσμό στην ανθρώπινη φύση μας, αλλά όχι και στη ζωώδη…στη φυσική μας. Και σίγουρο ο κορεσμός παύει όταν σφαγιάζεται ο “απόγονος”. Εκεί επανέρχεται η αβεβαιότητα για τη γυναίκα, τον άνδρα και κατ’ επέκταση το ζευγάρι ως σύνολο. Καμιά θρησκεία, καμιά ψυχανάλυση, καμία μοντέρνα ή παραδοσιακή εξορθολογιστική μέθοδος θεραπείας δεν μπορεί να το περιορίσει αυτό.

Γιατί, λοιπόν, η γυναίκα; Αυτό βασανίζει το μυαλό μου από χτες. Κι απάντηση είναι διττή και τελικά αρκετά εμφανής. Πρώτον, γιατί στον Τρίερ είναι πάντα η γυναίκα. Δεύτερον, γιατί σε αυτό το περιβάλλον - το σχεδόν θρησκευτικό – έπρεπε να ήταν η γυναίκα. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Θα μπορούσε να είναι κι ο άνδρας, αλλά τότε όλη η βιβλικότητα θα καταστρεφόταν. Όλος ο μυστηριακός χαρακτήρας θα πήγαινε στο βρόντο. Μια ολόκληρη κοινωνική και ιστορική σκοπιά θα έμενε αδρανής. Όλη η ταινία δεν θα είχε λόγο ύπαρξης. Έπρεπε να ήταν η γυναίκα…και δεν είναι θέμα μισογυνισμού…τώρα που το σκέφτομαι ξεκάθαρα.

Μια απλή συμβουλή! Οπλιστείτε με θάρρος και βγείτε να δείτε αυτή την ταινία. Ίσως κάπου εκεί μέσα ανακαλύψετε και το δικό σας Αντίχριστο. Αυτόν που όλοι κρύβουμε τόσο καλά μέσα μας…

Άλλο ένα εποικοδομητικό βράδυ!

Όλα για όλα. Την είδα τη τηλεμαχία (μην το πεις debate, γιατί θα σε πιάσει η Χούκλη και θα σε κυνηγάει με το Μπαμπινιώτη παραμάσχαλα). Όχι την είδα…δεν άντεξα λέμε. Είναι σαν τα μικρά παιδιά με το γλυκό στο ντουλάπι. Ξέρω ότι θα μου χαλάσει τα δόντια, ξέρω ότι δεν θα μου προσφέρει τίποτα το θρεπτικό, αλλά θέλω να το κλέψω και να το φάω. Εντάξει, λοιπόν, υπέκυψα στο πειρασμό και την είδα. Λίγα σχόλια να πω; Δικό μου είναι το Blog και θα πω.

Ο Καραμανλής με τσάντισε σας λέω. Αν ήμουν μπροστά θα του άστραφτα ένα χαστούκι για να μάθει να μου φωνάζει. Άντε μου στο διάολο που θα μου κάνεις και κατήχηση με ύφος λες και είμαι κάνα μαθητούδι. Άντε στη Νατάσσα και τα δίδυμα, μη σε στείλω εγώ μια ώρα αρχύτερα. Εδώ δεν σηκώνω πια από τους γονείς μου να μου μιλάνε έτσι, θα ανέχομαι εσένα…που σε έχω και χεσμένο με το συμπάθιο; Ευτυχώς στο δεύτερο μέρος οι σύμβουλοι του, τον ερμήνευσαν να χαλαρώσει λίγο γιατί δεν θα άφηνε κανένα αγάμητο!

Ο Παπανδρέου ήταν καλύτερος από άλλες φορές, αλλά τη μαλακία του την έκανε. Στη πρώτη ερώτηση τον πήρε λίγο ο ύπνος το καμάρι μου. Βασικά ξέχασε να κάνει ερώτηση. Και εκεί που έλεγε με περίλυπο ύφος στη Χούκλη ότι «μα δεν έχω κάνει ερώτηση», εγώ πολύ τον λυπήθηκα. Δεν ξέρω, αλλά μου βγήκε κάτι το πολύ πατρικό και ήθελα να τον πάρω αγκαλιά και να του πω «σώπα μικρό μου, σώπααα». Αφού μανίτσα μου δεν το έχεις το debate, άστο να πάει το παλιάμπελο!

Η Αλέκα ήταν η Αλέκα! Για άλλη μια φορά η συνωμοσία του μεγάλου κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού δεν πρέπει να περάσει. Όλες οι ιδιωτικές επιχειρήσεις πρέπει να κλείσουν και ο Λένιν να αναγεννηθεί στο πρόσωπο του Κολοζώφ ή της Κανέλλη (δεν ξέρω τι είναι πιο τρομακτικό δηλαδή!). Αφού και οι δημοσιογράφοι πολύ στο ψιλό την είχα πάρει και την λυπήθηκα λίγο και αυτήν. Πολύ συμπόνεσα σε αυτή την τηλεμαχία!

Ο Αλέξης…αχ ο Αλέξης! Τέτοιο βλέμμα και τέτοιο λόγο είχα χρόνια να δω. Αυτό το σέξυ παιδί με τα μάτια τα…τι μάτια καλέ έχει ο Αλέξης; Αρνήσου τον πατέρα σου τον Αλαβάνο (εύκολο), αρνήσου τη μητέρα σου συνιστώσα ΝΤΑΙΖΗ (επίσης εύκολο) και έλα στο ΠΑΣΟΚ…που κατά εκεί το πας τελικά. Τι να πω; Αυτός υπήρχε δεν υπήρχε το ίδιο και το αυτό ήταν για μένα. Η μόνη στιγμή που συγκινήθηκα ήταν εκεί που μας έλεγε ποιους συνάντησε. Πολύ κατατρεγμένο παιδί μου φάνηκε!

Αυτός ο Χρυσόγελος (αλήθεια έχει συγγένεια με τον Τέρυ Χρυσό;;;) πολύ εκτός τόπου και χρόνου ρε παιδάκι μου. Άσε που έχω μια υποψία ότι ο καθένας εκεί μέσα ό,τι του έρθει λέει. Καλέ πέντε άνθρωποι κόμμα και έχετε αρχίσει τα καλά του ΣΥΡΙΖΑ; Κρίμα από το Θεό είναι! Άσε που πολύ με άγχωσε αυτός, γιατί λίγο ή πολύ βούλιαξε σε λίγα χρόνια όλη τη Θεσσαλονίκη. Μην τα λες αυτά στους Σαλονικιούς γιατί θα αρχίσουν να χρεώνουν 10 ευρώ τον καπουτσίνο στη παραλία μιας και σε λίγα χρόνια δεν θα μπορώ να τον απολαμβάνω εκεί…μιας και η παραλία θα έχει πάει στη Τσιμισκή!

Ας μαζέψει κάποιος τον Καρατζαφέρη. Εδώ ούτε πλάκα να κάνω δεν μπορώ. Ο άνθρωπος είναι επικίνδυνος και ανεγκέφαλος. Το σύνδρομο Βασιλάκη Καΐλα που τον διακατέχει δεν με συγκίνησε καθόλου. Επίσης, αν ήθελα καναλάρχη ή διευθυντή περιοδικού για πρωθυπουργό θα έβαζα τον Κωστόπουλο. Να μου έκανε τη βουλή Νitro. Εεεε μα…με το κατατρεγμένο ιδρυτή κόμματος!

Για μια ακόμη φορά είδαμε ένα ανούσιο debate. Για μια ακόμη φορά είπαν εκεί δυο μαλακίες να περάσει η ώρα. Για μια ακόμη φορά τσαντίστηκα. Ωστόσο, τι να κάνω που δεν μπορώ να μην το παρακολουθήσω. Αύριο πάλι θα παρακολουθήσω για να εκνευριστώ ακόμη περισσότερο. Είμαι μαζόχας τελικά!

Οι Χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ: Ο Αισιόδοξος

Η αγάπη δεν μένει πια εδώ, σκέφτηκε ο Σάββας. Φαίνεται ότι σχεδόν πέντε χρόνια πήγαν στράφι. Δηλαδή ποτέ κάτι δεν πάει χαμένο, αλλά να…δεν ήξερε πια. Μονίμως, για όλα τα ζητήματα της ζωής, νόμιζε ότι υπήρχαν δύο όψεις. Μία που σε κάνει να πελαγώνεις στη μαύρη κατάθλιψη και μια άλλη που σε κάνει πιο ανθεκτικό στα λάθη. “ Ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό”, συνηθίζουν να λένε. Τελικά αυτό πρέπει να ήταν το μότο της κοσμοθεωρίας του Σάββα.

Όταν ο Προκόπης τον πλάκωσε στο ξύλο και τον πέταξε έξω από το σπίτι, έμεινε μετέωρος. Βλέπεις μόλις είχε απολυθεί από τη δουλειά του. Οι γονείς του τον είχαν πετάξει έξω από το σπίτι πριν πέντε περίπου χρόνια, όταν έμαθαν ότι είναι ομοφυλόφιλος. Από τότε δεν είχε καμία επαφή μαζί τους. Ούτε καν τα τυπικά. Ο Προκόπης τον μάζεψε κυριολεκτικά, λοιπόν, από το δρόμο. Θυμάται ότι για ένα μήνα αφού τον έδιωξαν οι δικοί του πήγαινε και έμενε από φίλο σε φίλο, μέχρι που στο τέλος κατέληξε σε ένα φθηνό ξενοδοχείο στη Σοφοκλέους…εκεί δίπλα από τις πουτάνες. Έμεινε εκεί γύρω στον ένα μήνα και οι μαυρούλες τον είχαν μάθει όλες. Η Ταμάρα κυρίως ήταν πολύ καλή κοπέλα. Το πρώτο βράδυ μάλιστα του την είχε πέσει κιόλας, όμορφο παιδί ο Σάββας βλέπετε, αλλά σύντομα κατάλαβε ότι τα πράγματα δεν πρόκειται να τσουλούσαν μιας και ο Σάββας…πώς να το πούμε τώρα κόσμια;…δεν μπορούσε να ασκήσει τα αναμενόμενα καθήκοντα του. Από τότε κώλος και βρακί έγιναν με την Ταμάρα.

Στο τέλος του μήνα συνάντησε τον Προκόπη. Είχε βγει για ποτό σε ένα “σχετικό” μαγαζί με μια φίλη. Ο Προκόπης τον παρατήρησε μεμιάς όταν μπήκε στο μαγαζί. Όταν, λοιπόν, ο Σάββας σηκώθηκε να επισκεφθεί την τουαλέτα, ο λεγάμενος βρέθηκε να τον ακολουθεί από πίσω. Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους. Αντάλλαξαν τηλέφωνα, βγήκαν για καφέ, βρέθηκαν στο κρεβάτι και ξαναβρέθηκαν και ξαναβρέθηκαν και πάει λέγοντας. Δεν ήταν ποτέ ότι ο Σάββας είχε τρελαθεί με τον Προκόπη. Μάλλον χρειαζόταν μια σανίδα σωτηρίας. Εεεε μετά ήρθε και η συνήθεια. Πολύ σύντομα έμειναν μαζί και η ζωή από εκεί και πέρα πήρε το δρόμο της.

Δεν ήταν όλα ρόδινα βέβαια. Ο Προκόπης τελικά αποδείχθηκε με τον καιρό λιγάκι μέθυσος. Ως αποτέλεσμα, ο Σάββας βρισκόταν συχνά πυκνά με καμιά μελανιά. Μια φορά είχε βρεθεί με σπασμένο πλευρό στο ΚΑΤ, αλλά εντάξει…ήταν και λίγο από ατύχημα. Μωρέ, τον αγαπούσε ο Προκόπης…ίσως απλά με τον τρόπο του.

Δεν μπορούσε παρά να είναι αισιόδοξος. Είχε περάσει τόσο δύσκολα παιδικά χρόνια πλάι σε ένα αυστηρό και συντηρητικό πατέρα. Η μάνα του άβουλη. Μέχρι και τη μέρα που τον έδιωξε ο πατέρας του από το σπίτι, η μάνα έμενε βουβή και αμέτοχη. Ίσως αυτό να τον πίκρανε πιο πολύ από όλα. Τελοσπάντων, ό,τι έγινε, έγινε. Και τώρα, μετά από πέντε χρόνια σχέσης, συγκατοίκησης και μάλλον κακής μεταχείρισης, ήταν πάλι στο δρόμο. Μόνο που τώρα δεν ήταν είκοσι τέσσερα, αλλά σχεδόν τριάντα, και μάλιστα αυτή τη φορά χωρίς δουλειά. Ο Σάββας, όμως, δεν μπορούσε παρά να τα βλέπει όλα ευοίωνα.

Η αισιοδοξία είναι η πηγή που μας κάνει να αντέχουμε στα δεινά και να παλεύουμε για το αύριο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι μεγαλύτερες θετικές εξελίξεις επιτυγχάνονται πάντα κάτω από το πέπλο ενός αισθήματος αισιοδοξίας. Η γραμμή όμως ανάμεσα στην υγιή αισιοδοξία και τον αφόρητο μαζοχισμό είναι ιδιαίτερα λεπτή. Δεν φτάνει πολλές φορές να τα βλέπουμε όλα καλοπροαίρετα και φωτεινά. Τόσο το φως, όσο και ο έρεβος είναι κομμάτια της ίδιας της ζωής.. Κι όπως κάθε άκρο δεν κάνει καλό, έτσι και η αισιοδοξία πρέπει να ζυγίζεται πάντα προσεκτικά με τον ρεαλισμό. Γιατί κανείς ποτέ δεν θα ήθελε να είναι ένας γραφικός αιθεροβάμων που πιστεύει ότι όλα θα φτιάξουν από μόνα τους.

Τα πόδια του είχαν βγάλει κάλλους εκείνες τις μέρες. Έτρεχε από συνέντευξη σε συνέντευξη και προκοπή δεν είχε δει. Τώρα ήταν κάπου στη Πατησίων και περίμενε το λεωφορείο για να πάει σε μια ακόμα υποψήφια θέση εργασίας. Ανέβηκε στο λεωφορείο και καθώς στριμώχτηκε με τον κόσμο, ένιωσε κάποιος να του τραβάει την τσάντα. Πλέον ήταν πολύ αργά. Οι πόρτες του λεωφορείου είχαν κλείσει. Ένα παιδί έτρεχε με την τσάντα του στη Πατησίων και ο Σάββας δεν μπορούσε να κάνει τίποτα.

Καταριόταν την τύχη του. Δηλαδή πόσο αισιόδοξος να είναι πια; Τι άλλο έπρεπε να του συμβεί; Να τον πατήσει τραμ στη Κηφισιά; Τι πάει να πει δεν έχει τραμ στη Κηφισιά. Με την ατυχία που τον έδερνε θα βρισκόταν και εκεί ένα να τον κάνει χαλκομανία. Τέρμα πια! Δεν μπορούσε να είναι ο χαζός αισιόδοξος βλάκας που όλα τα βλέπει φωτεινά. Μάζεψε, λοιπόν, το κουράγιο του και πήγε στην αστυνομία να καταγγείλει την κλοπή.

Το τμήμα άδειο. Παρών ένας Σάββας μόνο φουριόζος που αν τον έπιανες από τη μύτη θα έσκαγε. «Που μπορώ να κάνω γαμώ το διάολο μου μια δήλωση κλοπής;», φώναξε με οργή. Ο αστυνομικός υπηρεσίας σηκώθηκε από το γραφείο και του απεύθυνε το λόγο, «Ηρεμήστε κύριε και καθίστε στη καρέκλα. Μήπως θέλετε ένα ποτήρι νερό;».

3 μήνες μετά…

Ο Σάββας σηκωνόταν για τη δουλειά του. Ξύπνησε σε ένα διπλό άδειο κρεβάτι. Έκανε μία το χέρι του δίπλα, αλλά έπιασε μόνο ένα χαρτί. Με μάλλον άσχημα γράμματα το σημείωμα έγραφε, «Αύριο κλείνουμε τρεις μήνες, αλλά δεν αντέχω να μη σου πω πόσο τυχερός είμαι που σε έχω στη ζωή μου, από σήμερα. Κάθε μέρα εύχομαι να είναι καλά εκείνο το κλεφτρόνι που σου πήρε την τσάντα. Παύλος»…

Μega-λα Ατοπήματα

Σειρά έχει ο "Αισιόδοξος χωρισμένος", αλλά θα κάνω ένα μικρό διάλλειμα για να ανεβάσω μια φωτό από ένα επεισόδιο του Δις Εξαμαρτείν. Αν έχετε παρατηρήσει, το MEGA στις παλιές σειρές που αναμεταδίδει βγάζει κάτι επεξηγηματικά κειμενάκια που και που. Σε ένα στιγμιότυπο, λοιπόν, η Άννα Ραγιά συζητά με τη Γιολάντα Ραγιά και αναφέρει τον Βάσκο ντε Γκάμα και επειδή έχουν μπερδέψει τον Χάρη Σώζο για gay, ρωτάει η Γιολάντα αν ο Ντε Γκάμα ήταν gay. Δεν έχει τόσο σημασία το στιγμιότυπο από τη σειρά...όσο το σχόλιο της ομάδας του MEGA, που είναι ολίγον τι εμμέσως ρατσιστικότατο. Δεν κατάλαβα, ποιο το προβλημά τους αν ο Ντε Γκάμα ήταν gay; Θα τον έκανε λιγότερο καλό θαλασσοπόρο;

Καλό είναι εκεί στο MEGA τέτοια ρατσιστικά ατοπήματα, να μην γίνονται ούτε χάριν αστείου. Δεν νομίζετε;

Οι Χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ: Ο Ρομαντικός

Η αγάπη δεν μένει πια εδώ, σκέφτηκε ο Αναξίμανδρος. Δέκα ολόκληρα χρόνια με τον Λυσίμαχο…τόσο ταιριαστό ζευγάρι. Όλη η αρμονία της κλασσικής αρχαιότητας και της σύγχρονης αισθητικής συμπληρωνόταν μέσα από αυτό το ζευγάρι. Θυμόταν ακόμα τον απίστευτα παραμυθένιο κινηματογραφικό τρόπο που είχαν συναντηθεί. Αυτός είχε πάθει τροφική δηλητηρίαση και ξερνοβολούσε συνέχεια και ο Λυσίμαχος ήταν ο εφημερεύον γιατρός που έκανε την ειδικότητα του στο νοσοκομείο του Αγρινίου. Στη πρώτη τους συνάντηση ο Αναξίμανδρος είχε ξεράσει βέβαια στη ποδιά του, αλλά αυτά ήταν μικρές πινελιές ατελειών στη κατά τ’ άλλα υπέρ-ρομαντική τους σχέση.

Τώρα όλα έμοιαζαν να είχαν γκρεμιστεί με εκείνο το εξίσου κινηματογραφικό αντίο. Δηλαδή δεν ήταν ακριβώς αντίο, μιας και τον είχε πιάσει με την καλύτερη τους φίλη στο κρεβάτι τους. Του είχε έρθει σκοτοδίνη μόλις τους είδε πάνω στην ιεραποστολική στάση. Αυτή ήταν η δική τους στάση. Δεν μπορούσε να την μοιράζεται με…αυτή…που σκότωσε την αγάπη τους. Η αλήθεια είναι πως δεν άντεχε ούτε να τους βλέπει. Έσταξε ένα δάκρυ από τα μάτια, όχι παραπάνω, και διακριτικά γύρισε την πλάτη και έφυγε. Δεν θα έκανε καμιά σκηνή, καθόλου υστερίες. Δεν ήταν του χαρακτήρα του έτσι κι αλλιώς. Σαν κύριος στράφηκε από την άλλη και αποχώρησε με αξιοπρέπεια, για να κλάψει κάπου μόνος του.

Τώρα σε ένα δωμάτιο φτηνού ξενοδοχείου, κάπου στο Κουκάκι, καθόταν και σκεφτόταν ποιες θα ήταν οι επόμενες κινήσεις του. Είχαν περάσει ήδη δυο μέρες από το συμβάν. Την επόμενη, η αλήθεια είναι ότι συνάντησε το Λυσίμαχο για να του δώσει εξηγήσεις. Βρέθηκαν στο αγαπημένο τους καφέ στη Πλάκα, εκεί που είχαν δει μαζί τόσα ηλιοβασιλέματα, κρατώντας τα χέρια τους διακριτικά κάτω από το τραπέζι. Λίγο πιο πέρα, σε ένα έρημο στενό της ιστορικής αθηναϊκής συνοικίας, είχαν δώσει το πρώτο τους φιλί. Όλα αυτά σκεφτόταν και έχανε κάθε δύναμη μέσα του. Εκείνο το απόγευμα στη Πλάκα, ο Λυσίμαχος είχε παραδεχθεί ότι αγαπούσε σφόδρα την Αντιγόνη και σκόπευε να τη νυμφευθεί. Αυτό ήταν σίγουρα η τελειωτική μαχαιριά για τον Αναξίμανδρο. Καθώς μετά από λίγα λεπτά ο Λυσίμαχος έφυγε, τον έβλεπε να ξεμακραίνει από το τραπέζι και όταν χάθηκε από τον ορίζοντα, τότε του έφυγε άλλο ένα δάκρυ που σκούπισε, βέβαια, αμέσως.

Τώρα στον πρώτο όροφο ενός απαίσιου ξενοδοχείου θεωρούσε ότι η ζωή του πλέον δεν είχε κανένα μέλλον χωρίς το Λυσίμαχο. Τι του έμενε; Να πάει να παρακολουθήσει με μαύρα τον γάμο του; Σκεφτόταν τη σκηνή να του έρχεται το προσκλητήριο και έτρεμε. Δεν είχε τέτοια δύναμη. Δεν πρέπει να γράφονται έτσι τα παραμύθια, δεν είναι έτσι οι έρωτες που ήθελε να βιώσει. Άνοιξε τη μπαλκονόπορτα και βγήκε έξω στο στενό μπαλκόνι.

Ο ρομαντισμός είναι ένα στοιχείο διάχυτο σε ανθρώπους που κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Δεν είναι κακό βέβαια κάποιος να είναι ρομαντικός, αλλά όπως πάντα η υπερβολή μπορεί να επιφέρει αρκετά τραγελαφικές καταστάσεις. Λίγη δόση ρεαλιστικότητας και κυνικότητας δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Το να βιώνεις τα πάντα ως ένα παραμύθι έχει τα θετικά του, αλλά δυστυχώς στις μέρες μας τείνει να έχει περισσότερα αρνητικά. Θέλετε ότι ζούμε σε ένα κόσμο ουσιαστικά σκληρό και κυνικό; Όλα παίζουν το ρόλο τους. Θα είναι, όμως, εξαιρετικό ψέμα να πει κάποιος ότι δεν υπέκυψε ποτέ στη λαχτάρα του να ζήσει το προσωπικό του ρομαντικό παραμύθι στο έπακρο.

Το σάλτο μορτάλε δεν ήταν τελικά και τόσο μορτάλε. Ο λόγος απλός…μιας και εκείνη την ώρα πέρναγε ένα φορτηγό γεμάτο κοπριά. Ο Αναξίμανδρος βέβαια βγήκε κυριολεκτικά σύσκατος για να συναντήσει τον οδηγό του φορτηγού, ο οποίος τον κοίταζε μέσα στην απορία.

3 μήνες μετά…

Ένα υπέροχο πρωί ξημέρωνε. Ο Αναξίμανδρος άπλωνε στην αυλή το πλυντήριο που είχε βγάλει από βραδύς. Ο Παντελής είχε φύγει για τη δουλειά από νωρίς. Τα σεντόνια μύριζαν τέλεια. Έσκυψε να πάρει ένα ρούχο ακόμα. Ήταν μια φόρμα του Παντελή. Αμάν! Αυτή η κοπριά δεν βγαίνει τελικά στους 30 βαθμούς. Θα την ξανάπλενε…

Λίστεν του μι μάι ντίαρ!

“Δουλειά δεν είχε ο διάολος, γαμούσε τα παιδιά του”, λέει μια σοφή παροιμία της ελληνικής υπαίθρου. Αααα όλα κι όλα, μπορεί για αγρότης να μην κάνω (ούτε καν στο Facebook ένα πράγμα), αλλά τα γνωμικά του λαού μου τα τιμώ και με το παραπάνω. Και πώς να μην το έκανα δηλαδή που η επικαιρότητα καθημερινώς και αδιαλείπτως με φορτώνει με ευκαιρίες για να φωνάξω με δόξα και τιμή ότι στην περίπτωση του Έλληνα έχει εφαρμογή το “ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή”.

Βλέπω το χαμό σήμερα που έγινε στα κανάλια με την αποπομπή Τσιτουρίδη. Που δηλαδή τέτοιο καημό δεν θα είχε η Όλγα και το παρεάκι της (που λέει κι ο Apos) ούτε για το αν πέτυχε η πλαστική της. Συγνώμη, αλλά εγώ αυτή την άφησα για διακοπές ολίγον τι από σάψαλο και μου γύρισε φρέσκια-φρέσκια σαν την μπεμπέκα. Δεν είναι το θέμα μας η Όλγα όμως…

Που λέτε βγήκε ο Τσιτουρίδης ως άλλος Ξανθόπουλος και άρχισε τα “γιατί μου το έκανες αυτό Κώστα μου”, τα “ποιοι σου βάλαν λόγια για τη σχέση μας” (βλέπε Σουφλιά σε ρόλο Τασσώ Καβαδία) και τα “εγώ ξόδεψα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου μαζί σου”. Κι έρχομαι εγώ και ρωτώ ο δόλιος πολίτης. Ποιος σε είπε…πως σε είπαμε καρδούλα μου;…ααα ναι…Σάββα! Ποιος σε είπε Σάββα μου ότι για μια ζωή θα είσαι σε ένα ψηφοδέλτιο; Βέβαια έχεις και εσύ τα δίκια σου. Αααα όλα για όλα! Την αδικία δεν την αντέχω. Εδώ ο Μιλτιάδης και η μαϊμού του θα είναι υποψήφιοι και μάλιστα επικεφαλείς (πληθυντικός…και αυτός και η μαϊμού) στο επικρατείας. Τι να πεις; Άβυσσος η ψυχή και δη το μυαλό του Καραμανλή αγαπητέ μου. Για ένα πράγμα είμεθα σίγουροι και αυτό είναι ότι περιοδικώς πεινάει. Για όλα τα άλλα κάνουμε απλά το σταυρό μας…και τα έχουμε καλά με τον Λούλη και τον Θοδωρή. Εσύ τώρα Σάββα μου…ή το σταυρό σου δεν έκανες…ή το άλλο…

Κι ερχόμαστε και στο ΠΑΣΟΚ. Μη νομίζετε ότι εκεί είναι καλύτερα. Ή για να λέμε και του στραβού το δίκιο είναι κομματάκι πιο ήρεμοι. Βλέπεις ο Γιώργος τόσα χρόνια δίπλα στον Κοντό είπε να μάθει και κάτι. Καιρός του ήταν! Και αυτό δεν είναι άλλο από την τέχνη του πολιτικού εκβιασμού. Τι θες καμάρι μου Κοντέ, σου λέει ο μουστακαλής; Θέλεις επικρατείας εεε; Αμ δε…το κατάστημα προσφέρει μόνο Α’ Πειραιώς ή Α’ Αθήνας. Δεν θέλεις; Κρίμα! Καλέ μην χτυπιέσαι σαν το ζαβό που θέλει φρουτόκρεμα και δεν είναι ακόμα η ώρα του. Σκάσε καλέ!

Το ΚΚΕ είναι στον κόσμο του. Τι; Θέλετε κι άλλα;

Το ΛΑΟΣ έχει προσαρμοστεί στο ρόλο της φερέλπιδας ιερόδουλης. Ωωωω ναι! Τους έχει πάρει όλους. Κανέναν δεν έχει αφήσει. Και το θέμα είναι ότι πρέπει να είναι τόσο χάλια οι άλλες πουτάνες που έχει δημιουργήσει και ρεύμα. Και το λέω αυτό, γιατί και ωραία πουτάνα…δεν τον λες το ΛΑΟΣ!

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν τη σαρανταποδαρούσα. Πολλά πόδια βρε αδερφέ…πολλές συνιστώσες. Η στοιχειώδης, όμως, διαφορά του Σύριζα με τη σαρανταποδαρούσα είναι ότι η τελευταία κουμαντάρει αρκετά καλά τις “συνιστώσες” της. Κάτι που δεν φαίνεται να ισχύει για τον sexy Alexis.

Αχ αυτά με τα πολιτικά και προεκλογικά αυτού του τόπου. Πωπω! Αυτό ρε παιδί μου δεν είναι εκλογές. Το «από την Κικί και τη Κοκό τι να διαλέξω» είναι! Τι να πω; Περαστικά μας. Και που να έρθει και το debate. Εκεί να δείτε υλικό που θα έχουμε…!

Οι Χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ: Ο Δραματικός

Η αγάπη δεν μένει πια εδώ, σκέφτηκε ο Πέτρος. Με ένα ποτήρι γαλλικό καφέ στο χέρι…σκέτο. Μαύροι ιριδισμοί σε μια πράσινη κούπα που κρατούσε βαρύθυμα ένα νεανικό χέρι. Το βλέμμα χαμένο έξω από το γεμάτο στάλες από τη βροχή παράθυρο. Δέκα μέρες έβρεχε ασταμάτητα και ήταν μια τέτοια μέρα που ο Δημήτρης του είπε ότι δεν πάει άλλο. Δεν διάλεξε σίγουρα την καλύτερη στιγμή για να χωρίσει. Οι άνθρωποι πρέπει να χωρίζουν μόνο καλοκαίρια. Τότε που η αισιοδοξία ότι ο έρωτας σε περιμένει στην επόμενη γωνία φορώντας ένα Aussiebum χτυπάει κόκκινο. Στη χειρότερη, σκέφτηκε ο Πέτρος, θα έπρεπε τα ζευγάρια να χωρίζουν άνοιξη. Ποιος χέζει τη φύση που αναγεννιέται και τα πουλάκια. Απλά τότε παθαίνεις αλλεργίες και έχεις άλλα πράγματα να σκέφτεσαι.

Σαν χτες ήταν με το Δημήτρη στο καναπέ του σαλονιού και παρακολουθούσαν αγκαλιά ταινίες. Τώρα που τα αναλογιζόταν όλα αυτά πονούσε αφάνταστα. Δεν μπορούσα να σκεφτεί και να χαράξει τη ζωή του χωρίς τον Δημήτρη. Δεν ήξερε αν ο Δημήτρης ήταν το άλλο του μισό. Το μόνο που ένιωθε ήταν ότι αυτή τη στιγμή ήταν σαν να τον είχε κόψει κάποιος με τη βία στη μέση. Κενός συναισθημάτων, άδειος από σκέψεις…σκέτος σαν τον καφέ που είχε μόλις ετοιμάσει.

Είχε πιει μόνο μια γουλιά. Δεν είχε ιδέα τι θα κάνει. Ο χωρισμός οριστικός. Του το είχε πει ξεκάθαρα. Δεν ήθελε να είναι πια μαζί του. Είχε βρει κάποιον άλλο; Ποιος ξέρει! Κάτι τέτοιο εξάλλου δεν ήθελε καν να το σκέφτεται. Και μόνο στην ιδέα ότι κάποιος άλλος άγγιζε τη μέχρι πρότινος αγάπη του, τον έπιανε τρέλα. Θα μπορούσε αν τον έβρισκε αυτό το πιθανό σφετεριστή, να του ξεσκίσει τις σάρκες. Χριστέ μου, τι δραματικός γινόταν ώρες-ώρες! Τα είχε πει όλα η Μαρινέλλα…κάπως έτσι βίωνε αυτό το χωρισμό.

Η υστερία κι η δραματικότητα είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα πολλών ανθρώπων. Βιώνουν το προσωπικό τους δράμα στο έπακρο, λες και είναι οι μόνοι που πονέσανε πάνω σε αυτό το πλανήτη. Η φύση τους καταράστηκε με τα δεινά ολάκερης της οικουμένης. Ενώ, το σύνδρομο του Βασιλάκη Καΐλα είναι δεύτερη φύση τους. Εκεί έξω μπορείς να συναντήσεις μύρια τέτοια άτομα σαν τον Πέτρο. Βλέπετε οι περισσότεροι θνητοί κρύβουν μια δόση δραματικότητας μέσα τους. Θέλετε να είναι το αναπόφευκτο τέλος που κάποια στιγμή θα έρθει και η αίσθηση του πεπερασμένου της έμβιας φύσης; Μπορεί! Το θέμα είναι ότι λίγο πολύ όλοι μας έχουμε υποκύψει στη γοητεία της δραματικότητας.

Δεν άντεχε άλλο! Με μιας πέταξε τον καφέ στο πάτωμα και το φλιτζάνι έγινε χίλια κομμάτια, λερώνοντας το κατάλευκο ξύλο της κουζίνας. Έβγαλε ένα ουρλιαχτό και σωριάστηκε στο πάτωμα μπήγοντας δυνατά τα κλάματα. Δεν τον ένοιαζε ότι τα παράθυρα όλα ήταν ανοιχτά και ότι μπορεί να ακουγόταν σε όλη τη γειτονιά. Στο σημείο που είχε φτάσει, ένα ακόμα ρεζίλι δεν θα του κόστιζε τίποτα.

Ελάχιστα λεπτά αργότερα χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Ο Πέτρος μέσα στο κλάμα και τον οδυρμό δεν το άκουσε μεμιάς βέβαια, αλλά λίγα λεπτά αργότερα διέκρινε ξεκάθαρα τον ήχο του κουδουνιού του. Με όση δύναμη του είχε απομείνει σηκώθηκε από το πάτωμα που βρισκόταν σωριασμένος και προχώρησε στη πόρτα. Την άνοιξε και μπροστά του βρισκόταν ένα νέο παιδί με αγχωμένο βλέμμα.

- Συγνώμη που ενοχλώ. Με λένε Παύλο και είμαι ο νέος σας γείτονας…εεεε…από το πάνω όροφο. Άκουσα φωνές και κλάματα και είπα να χτυπήσω. Να δω αν χρειάζεστε κάτι δηλαδή. Είστε καλά;

Ο Πέτρος σχεδόν δεν άκουγε αυτά που του έλεγε ο άγνωστος νέος. Κρατήθηκε για να μην κλάψει, αλλά δεν τα κατάφερε. Για μια ακόμη φορά έμπηξε γοερά τα κλάματα και έπεσε στον ώμο του νέου του γείτονα.

3 μήνες μετά…

Ένα υπέροχο πρωί ξημέρωνε, σκέφτηκε ο Πέτρος. Γύρισε με στοργή το κεφάλι του και χάζεψε δίπλα του τον Παύλο να κοιμάται ήσυχα. Ίσως για μια φορά στη ζωή του, αναλογίστηκε, η δραματικότητα του κάτι του προσέφερε…

Bad Day!

Βρίσκομαι σε μια διαρκή υποψία ότι το φθινόπωρο μου την έφερε στο deal που είχαμε κάνει. Αυτά παθαίνεις όταν κλείνεις συμφωνίες με εποχές και δεν υπογράφεις ένα συμβόλαιο βρε αδερφέ για να έχεις πρόχειρο σε περίπτωση που θέλεις να διεκδικήσεις τα νόμιμα δικαιώματα σου. Ως αποτέλεσμα έχω γίνει λευκός σαν το γάλα και ό,τι μαύρισμα είχε απομείνει πήγε διακοπές στη χώρα του μαυρίσματος.

Ο καιρός μουντός και κρύος. Όχι πως με χαλάει είναι η αλήθεια πλέον. Μπορεί και να μου κάνει κακή εντύπωση άμα επιστρέψουν ξανά οι ζέστες και χάσω αυτή την ευχάριστη περιρρέουσα κατάθλιψη του αττικού ουρανού. Νομίζω ότι κατά βάθος είμαι ιδιαίτερα καταθλιπτικό άτομο. Μπορεί να φαίνομαι χαμογελαστός και κεφάτος, αλλά είναι στιγμές που χάνομαι μέσα στις σκέψεις μου. Δεν έχουν ειρμό ή λογική και παραπαίω σε άστατες μεταπτώσεις χωρίς κάποιο εμφανή λόγο σε έναν τρίτο παρατηρητή. Ένας ψυχολόγος βρε παιδία…να μάθω και πως το λένε!

Σήμερα ξύπνησα μάλλον χαρούμενος. Μαγείρεψα, έφαγα και σηκώθηκα να πάω στη δουλειά. Με τους μαθητές πέρασα μάλλον καλά, γιατί σήμερα ήταν μια μάλλον μεταβατική μέρα. Δεν προχώρησα καν στην ύλη. Για έναν ανεξήγητο λόγο όμως όταν βγήκα από το φροντιστήριο ένιωσα μια απίστευτη θλίψη. Ακύρωσα μια επίσκεψη σε ένα φίλο και γύρισα σπίτι. Πήρα ένα οικογενειακό Nirvana από το περίπτερο και έμεινα σπίτι. Δεν ξέρω τι με έπιασε. Ακόμα και με το μωρό που μίλαγα ήμουν τόσο σκεπτικός που το πήρε χαμπάρι. Με ρώτησε τι έχω και του απάντησα ότι μάλλον…δεν είναι η καλή μου μέρα.

Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Είναι στιγμές που νιώθω ότι δεν έχω κάνει τίποτα στη ζωή. Ίσως σήμερα που γύρισα στη δουλειά, συνειδητοποίησα ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει από πέρσι. Ίσως είναι ότι μου λείπεις κι εσύ. Δεν ξέρω…δεν νιώθω μια πρόοδο. Ακόμα και στα προσωπικά μου αλλάζουν τα πράγματα, αλλά συνεχίζουν να έχουν τεχνικά εμπόδια. Στα επαγγελματικά μια αβάσταχτη στασιμότητα και εγώ να μην δείχνω καμία διάθεση να το αλλάξω. Τώρα θα πεταχτεί και η γριά ο Mahler να πει ότι γκρινιάζω…και θα έχει και δίκιο κιόλας…

Σήμερα θα πάω νωρίς για ύπνο. Αφού τσακίσω βέβαια όλο το Nirvana. Καλά χτες είχα πρήξει ένα φίλο ότι ήθελα παγωτό και βαριόμουν να πάω να πάρω. Σήμερα πήρα το αίμα μου πίσω. Yesss!!! Θα περιμένω μόνο το μωρό να με πάρει για καληνύχτα και μετά για ύπνο. Κι από αύριο θα είμαι κομπλέ! Το Σάββατο θα ρίξω και ένα ποτό και όλα θα πάνε καλά! Τι κάθομαι και σκάω; Θετική σκέψη πάνω από όλα!

Περιμένοντας στη Βροχή

Μέσα στη βροχή σε περιμένω. Λουσμένος σε μια γωνία με το βλέφαρο να πεταρίζει για να σε δει. Αρχές φθινοπώρου σε ένα υγρό πεζοδρόμιο που έχει ποτίσει από τις στάλες του Θεού. Δεν κλαίω. Παρότι σε έχω, μου λείπεις. Κι αυτό το νερό στο δέρμα μου είναι σαν να ξεπλένει τη προσμονή.

Καλοκαίρι σε γνώρισα. Ζέστη και κάψα στο κορμί από κάθε άποψη. Υγρά μόνο τα μάτια. Ίσως αγάπησα πρώτα δυο μάτια και μετά όλα τα άλλα. Κάπου το έχω ξανακούσει αυτό. Όταν δυο ζευγάρια μάτια βλέπουν κοινές εικόνες, τότε δένονται με μια αόρατη κλωστή.

Το μαλλί μουσκεμένο. Το μυαλό υγρό και ρευστό μέσα στη μέθη της αναμονής. Δύσκολο πράγμα αλήθεια. Διακρίνω φιγούρες να βγαίνουν από μια αυτόματη πόρτα ενός αεροδρομίου. Δεν σε περιμένω μέσα. Θέλω να είμαι βρεγμένος. Θέλω να κρυώνω. Για να μπω στην αγκαλιά σου και να ζεσταθώ.

Δεν σταματήσαμε να μιλάμε τότε. Μέρες ολόκληρες πάθους και διαλόγου. Υπάρχει κάτι πιο όμορφο; Επικοινωνία και λαγνεία μαζί. Σπάνια το έχω βιώσει.

Έχω βραχεί σε κάθε σπιθαμή του σώματος μου. Δεν τη γλιτώνω την πνευμονία. Είναι κρίμα να έρθεις και να είμαι άρρωστος. Ίσως απλά βρεις την ευκαιρία να με φροντίσεις κάτω από ένα βαρύ πάπλωμα. Να με κάνεις μπάνιο και να μου στεγνώσεις τα μαλλιά.

Το λέγαμε ότι ήταν νομοτελειακό να έρθει και η ρήξη. Και ήρθε εκεί που κανείς μας δεν την ήθελε. Μείναμε, σκεφτήκαμε και αφουγκραστήκαμε ο ένας τον άλλον. Δεν αντέξαμε χώρια. Μπορεί και να υποκύψαμε σε ένα λάθος, όπως πολλοί θα έλεγαν. Μπορεί να έχουν και δίκιο. Έχω φτάσει να αγαπάω τόσο πολύ τα λάθη μου. Χαλάλι αν είσαι άλλο ένα. Μέσα μου δεν το πιστεύω ψυχή μου. Μην ανησυχείς.

Άνοιξε για μια ακόμη φορά η αυτόματη πόρτα του αεροδρομίου. Τα μάτια. Δεν υπάρχει περίπτωση να έκαναν ποτέ λάθος. Φτάνουν οι σκέψεις. Πάμε καρδιά μου.

Μια χυλόπιτα στο 4...και γρήγορα!!

Η ζωή είναι πολύπλοκη! Δαιδαλώδεις διαδρομές, πολυάριθμα άτομα και αμέτρητες εμπειρίες που σε στοιχειώνουν ή σε απογειώνουν. Μοναδικός οδηγός σε αυτή την ατέρμονη προσπάθεια για να μεταβείς στο αύριο είναι το μυαλό σου και η διαίσθηση σου. Το πρώτο γιατί επεξεργάζεται το παρελθόν και το παρόν, και η δεύτερη γιατί προβλέπει το μέλλον. Εγγενής αβεβαιότητα, έτσι κι αλλιώς, υπάρχει σε ό,τι κάνουμε. Αυτό είναι κάτι που δυστυχώς ή και ευτυχώς δεν γλιτώνουμε.

Ορισμένοι άνθρωποι είναι εκ φύσεως ανοργάνωτοι και παλεύουν με τις καταστάσεις ad hoc ή πολλές φορές a posteriori. Άλλοι προνοούν και κατηγοριοποιούν τον κόσμο σε ομάδες…κοινώς a priori…και έτσι γλιτώνουν χρόνο και προσπάθεια. Διαβάζοντας, λοιπόν, τις προάλλες το άρθρο της Cindy για τις κατηγορίες των γυναικών σκέφτηκα ότι αντίστοιχα μπορείς κανείς να προβεί σε μύριες άλλες κατηγοριοποιήσεις. Κατηγορίες των ανδρών (ψυλλιάζομαι όμως ότι αυτό το έχει έτοιμο η λεγάμενη), gay, πέφτουλων και πολλές-πολλές άλλες. Αν όμως υπάρχει μια κατηγοριοποίηση που αξίζει κανείς να κάνει, είναι ίσως αυτή των διαφόρων ειδών χυλόπιτας!!!

Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει φάει έστω και μια χυλόπιτα στη ζωή του. Νόμος σας λέω…απαράβατος κανόνας. Άνθρωπος που δεν έχει φάει χυλόπιτα – με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο – είναι άπαρτος άνθρωπος…αμόλυντος και ανέγγιχτος…παρθένος ρε παιδάκι μου…πως το λένε; Εικάζεται ότι το όνομα της η χυλόπιτα το πήρε από το σκεύασμα που έδιναν τα παλιά χρόνια οι κομπογιαννίτες γιατροί στους απογοητευμένους και καταφρονεμένους ερωτευμένους. Παραδοσιακά, η χυλόπιτα συνηθίζετε να δίνεται μετά το πέσιμο. Στις μέρες μας, όμως, είναι συχνό το φαινόμενο να δίνετε και μετά το πρώτο, δεύτερο, ακόμα και τρίτο πήδημα.

Ενώ, είναι αξίωμα ότι όλοι έχουμε φάει χυλόπιτα…δεν είναι αναγκαίο ότι όλοι έχουν δώσει χυλόπιτα. Εικάζεται ότι η θέση του δότη χυλόπιτας είναι δύσκολη. Μαλακίες! Πανεύκολη είναι…γιατί είσαι σε πολύ πλεονεκτική θέση. Το θέμα είναι απλά ότι πρέπει να επιλέξεις ορθά το είδος χυλόπιτας που θα σερβίρεις γιατί έχεις το κίνδυνο να γίνεις εξαιρετικά κοινότυπος έως και εκνευριστικός. Έχουμε και λέμε λοιπόν…

Είδος 1^ο - “Σε βλέπω σα φίλο!”: Σπανίως εννοείς αυτό που λες. Πραγματικά θες να πεις “Δεν σε βλέπω σα φίλο…απλά δεν υπάρχει περίπτωση να κοιμηθώ μαζί σου ακόμα και αν ήσουν ο τελευταίος άνθρωπος στη γη”. Χειρότερη version είναι το “σε βλέπω σαν αδερφό μου”. Ιδανική απάντηση σε αυτή την ατάκα είναι “εεε έλα να πηδηχτούμε αδερφικά τότε”…

Εναλλακτική επιλογή: Είναι προτιμότερο πάντα να είσαι ευθύς και σαφής. Τύπου: “Δεν σε βλέπω καθόλου ερωτικά”.

Είδος 2^ο – “Δεν είμαι σε φάση να κάνω σχέση”: Επίσης μεγάλο ψέμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι σε θέση να κάνει σχέση με ΕΣΕΝΑ. Το γκομενάκι απέναντι άνετα θα το έβαζε κάτω και θα του άλλαζε τον αδόξαστο. Με εσένα πάλι…ούτε το φιλί της αγάπης την Ανάσταση δεν θα έδινε. Αν βρεις πάλι το άτομο που σου την πλάσαρε με σχέση την άλλη βδομάδα…μην σου κάνει και τόσο εντύπωση!

Εναλλακτική επιλογή: Είναι προτιμότερο να είσαι και πάλι ευθύς και σαφής. Τύπου: “Δεν σε βλέπω καθόλου ερωτικά”. Γκε γκε;;;;;

Είδος 3^ο – “Δεν σου αξίζω πραγματικά. Είσαι πάρα πολύ καλό παιδί”: Αυτή η χυλόπιτα είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Την λες σε απόσταση ασφαλείας γιατί μπορεί να σου έρθει τίποτα στο κεφάλι. Αν η ατάκα λέγεται και αφού το έχετε κάνει ασύστολα επί μια βδομάδα, τότε τα πράγματα είναι εξαιρετικά σκούρα. Την πάτησες μεγάλε!

Εναλλακτική επιλογή: Είναι προτιμότερο να είσαι για μια ακόμη φορά ευθύς και σαφής από την αρχή. Τύπου: “Δεν ψάχνω για δεσμεύσεις…είσαι να ξεσκιζόμαστε και όσο μας πάει;”.

Είδος 4^ο – “Θες από εδώ και πέρα να το πάμε σε Open Relationship;”: Εντάξει αυτό δεν είναι ακριβώς χυλόπιτα, αλλά προσωπικά το θεωρώ χειρότερο και από χυλόπιτα. Σε απλή μετάφραση σου λέει “Καλός είσαι μωρέ, αλλά θέλω πλέον το κέρατο να στο ρίχνω και επίσημα και με το νόμο”. Sorry, αλλά οικειοθελώς κερατάς εγώ δεν γίνομαι…δεν έχω φτάσει σε τέτοιο μαζοχισμό!

Εναλλακτική επιλογή: Δεν υπάρχει εναλλακτική επιλογή βέβαια. Χώρισε φίλε αν δεν γουστάρεις. Έχε και λίγη αξιοπρέπεια γαμώτο διάολο μου!!!!!!!!!!!!!!!!

Είδος 5^ο – “Βρίσκεται βλέπεις κάποιος άλλο στη ζωή μου”: Εδώ είναι αμφίρροπα τα πράγματα. Αν όντως υπάρχει κάποιος, τότε πρέπει να εκτιμήσεις την ειλικρίνεια της χυλόπιτας. Αν, όμως, αυτός ο άλλος είναι ο άγνωστος Χ και ο Τσάρλι με τους Αγγέλους του, τότε το πιο πιθανό είναι το εξής: “Δεν υπάρχει κανένας βέβαια, αλλά είσαι τόσο ελεεινός πέφτουλας που αν δεν σου πω ότι υπάρχει άλλος θα με πρήξεις”. Η χυλόπιτα συχνά σερβίρεται και με την ατάκα: “ Μου αρέσεις, αλλά είμαι κολλημένος αλλού”. Εδώ τα πράγματα είναι πολύ πιο ύπουλα και να προσέχετε αυτά τα άτομα, γιατί η μετάφραση είναι: “Δεν είμαι αλλού και δεν είναι ότι δεν θα πηδιόμασταν, αλλά κάτσε λίγο στη κατάψυξη και αν δεν κάτσει κάτι άλλο θα ρίξουμε ένα πήδουλο και μετά έξω από την πόρτα”.

Εναλλακτική επιλογή: Πες την αλήθεια…

Επιλογή 6^η – “Δεν με αναγνωρίζω. Έχω φρικάρει. Δεν ξέρω τι έγινε”: Το έγκλημα προφανώς και έγινε και δεν έχω τα αρχίδια να σου πω ότι “ήσουν μόνο για μια νύχτα καληνύχτα, καληνύχτα”. Η εσωτερική μας δήθεν ψυχολογική κρίση είναι πάντοτε η καλύτερη δικαιολογία για να βασίσουμε μια χυλόπιτα. Δεν φταίω εγώ, αλλά είμαι μπερδεμένος και δεν ξέρω τι μου συνέβη. Ιδανική απάντηση είναι: “φέρε πίσω αυτόν με τον οποίο πηδήχτηκα, γιατί με αυτή τη version του εαυτού σου δεν περνάω καθόλου καλά”.

Εναλλακτική επιλογή: Πες την αλήθεια ότι θέλεις μια και μόνο νύχτα. Έχε το θάρρος τουλάχιστον να διαχειριστείς έτσι και την ενδεχόμενη άρνηση.

Επιλογή 7^η – “Θέλω χρόνο”: Ίσως από τις πιο εμετικές μορφές χυλόπιτας. Κι εγώ θέλω ένα μπαλτά για να σε καθαρίσω. Μισό λεπτό να τον βρω. Η απλή μετάφραση είναι: “Θέλω χρόνο για να πάω και με άλλο κόσμο για ποικιλία και άμα βαρεθώ θα γυρίσω”.

Εναλλακτική επιλογή: Χώρισε….!!!!!! Πως σου φαίνεται σαν λύση;

Αν κάτσω και σκεφτώ…μπορώ φαντάζομαι να βρω άπειρες ατάκες και είδη χυλόπιτας. Τα σχόλια είναι ανοιχτά για να συμπληρώσετε όποιες εσείς νομίζετε!! Απλή συμβουλή, λοιπόν, σε άντρες και κορίτσια…να είσαστε ειλικρινείς. Από την ειλικρίνεια δεν έχασε κανείς. Ααααα και κάτι άλλο…ειλικρίνεια δεν σημαίνει αγένεια. Το λέω γιατί κάποιοι το έχουν παρερμηνεύσει!!

Ουφ...πάλι έκθεση μας έβαλε η δασκάλα!

Πως πέρασα το Σαββατοκύριακο

Το Σαββατοκύριακο αυτό ήταν απίστευτο. Πήγαμε με τη μαμά μου και είδαμε το Harry Potter στο σινεμά και εμένα μου αρέσει πολύ ο Harry Potter. Η αδερφή μου αρρώστησε και την κλείσανε μέσα στο δωμάτιό της οπότε σταμάτησε να με ζαλίζει. Η αδερφή μου είναι μεγάλη γουρούνα, αλλά ο μπαμπάς μου είπε ότι δεν έπαθε τη γρίπη των χοίρων. Ο μπαμπάς είπε ότι αν όλα τα γουρούνια είχαν πάθει τη γρίπη των χοίρων, τότε θα είχε γλιτώσει ο κόσμος. Κάτι θα ξέρει ο μπαμπάς που είναι και μεγάλος. Επίσης, το πιο σημαντικό είναι ότι τον άλλο μήνα θα πάμε στο χωριό. Στο χωριό καλά είναι που θα πάμε, αλλά θα λείπει η ξαδέρφη μου και αυτό δεν μου αρέσει και πολύ.

Τα καλοκαίρια στο χωριό μαζευόμαστε πολλά παιδιά και περνάμε πολύ όμορφα. Αυτή τη φορά όμως δεν θα πάμε για διακοπές, αλλά άκουσα ότι θα πάμε για εκλογές. Αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό βέβαια γιατί ο μπαμπάς όταν το έμαθε φώναζε ότι “άλλη όρεξη δεν είχε από το να πάει να ψηφίσει τους μαλάκες”. Ο μαλάκας είναι κακιά λέξη και μια φορά που είχα πει το νονό μαλάκα επειδή δεν μου πήρε τη λαμπάδα που ήθελα, έφαγα πάρα πολύ ξύλο. Οπότε η λέξη μαλάκας δεν πρέπει να είναι καλή.

Εγώ είμαι πολύ φρόνιμο παιδί και όλοι έχουν να το λένε στην οικογένεια ότι θέλω να μαθαίνω τα πάντα. Η αδερφή μου με λέει ξερόλα, αλλά αυτή είναι βλαμμένη οπότε δεν μετράει. Γι’ αυτό έπιασα τη γιαγιά και τη ρώτησα τι είναι εκλογές. Η γιαγιά μου είπε ότι αυτό το παλικάρι που έχουμε για να μας κυβερνά τον ψηφίζει ολάκερη η οικουμένη, ακόμα και ο παππούς που πέθανε. Τον παππού εγώ δεν τον πήγαινα πολύ γιατί μου φώναζε, άρα δεν πρέπει να είναι και πολύ καλό αυτό το παλικάρι. Η γιαγιά πρόσθεσε ότι ο άλλος, ο κακό χρόνο να έχει, με το μουστάκι θέλει να γίνει αυτός αρχηγός μας και ζητούσε όλη την ώρα “πρόωρες εκλογές”. Πρόωρος έμαθα ότι πάει να πει κάτι σαν γρήγορος. Οπότε κατάλαβα ότι οι κύριοι δεν θέλουν να μας παιδεύουνε γι’ αυτό μας στέλνουν διακοπές ξανά στο χωριό για να ξεκουραστούμε.

Την Κυριακή στο σπίτι ήρθε ξανά η γιαγιά (η μαμά της μαμάς) και δεν περάσαμε όμορφα γιατί ο παππούς (ο μπαμπάς του μπαμπά) τσακώθηκε μαζί της για τις εκλογές. Ο παππούς φώναζε ότι πρέπει να φύγει το σάπιο υποκείμενο και η γιαγιά του έλεγε ότι δεξιά γεννήθηκε και δεξιά θα πεθάνει. Εγώ στεκόμουν και τους κοίταζα και πολύ λυπόμουν γιατί δεν πρέπει ο κόσμος να τσακώνεται. Εκτός αν είμαι εγώ και η αδερφή μου που εγώ έχω πάντα δίκιο.

Ο κύριος Καραμανλής λέει πάντως ότι είναι υπεύθυνος. Εγώ από αυτό καταλαβαίνω ότι λέει αλήθεια γιατί θα μας στείλει στο χωριό πάλι, παρότι πήγαμε και το καλοκαίρι. Και στο χωριό εγώ δεν βαριέμαι ποτέ να πηγαίνω. Αν και ο κύριος Παπανδρέου είναι υπεύθυνος, τότε πρέπει και αυτός να μας στείλει πάλι τα Χριστούγεννα. Το Πάσχα πηγαίνουμε έτσι κι αλλιώς, οπότε δεν χρειάζεται να μας στείλει κανένας. Πάμε από μόνοι μας.

Από όλα αυτά κατάλαβα ότι οι εκλογές είναι κάτι σαν τη θεία τη Παναγιώτα που δουλεύει σε τουριστικό γραφείο και στέλνει τον κόσμο για διακοπές. Οι διακοπές είναι μεγάλο πράγμα για τον άνθρωπο. Οπότε όταν μεγαλώσω θέλω κι εγώ να γίνω πολιτικός και να κάνω εκλογές για να στέλνω τον κόσμο για διακοπές.

Είδα το Φθινόπωρο με τα Μάτια μου

(τοκ τοκ)

Κος Μηδενικός: Λέγεται; Ποιος είναι;

Φθινόπωρο: Το Φθινόπωρο είμαι!

(Κος Μηδενικός ανοίγει αγριεμένος τη πόρτα με βλέμμα που στάζει αίμα)

Κος Μηδενικός: Θέλετε κάτι ή να μας αδειάζετε τη γωνιά;

Φθινόπωρο: Εεεεε…ήρθα για να μείνω τουλάχιστον 3 μήνες…

Κος Μηδενικός: Τι μας λέτε καλέ; Να φύγετε κύριε…να πάτε αλλού!!!

Φθινόπωρο: Εεεεε…

Κος Μηδενικός: Έξινος…που θα μου έρθετε να μου κατσικωθείτε κιόλας.

Φθινόπωρο: Ξέρετε δεν τίθεται θέμα να σας ρωτήσουμε…

Κος Μηδενικός: Κακώς…κάκιστως…αν εγώ έχω ακόμα να κάνω μπάνια και είμαι άσπρος σαν το γάλα…δεν δέχομαι να έρθετε. Γκε γκε;

Φθινόπωρο: Δεν το είχα σκεφτεί έτσι!

Κος Μηδενικός: Είδατε για να μη ρωτάτε; Άντε λοιπόν στο καλό της Παναγίας και όταν σας χρειαστούμε…θα σας φωνάξουμε!

Φθινόπωρο: Εεεεε…σίγουρο αυτό;

Κος Μηδενικός: Μα τι καλέ; Παιδιά είμαστε;

Φθινόπωρο: ΟΚ…τότε…

(Φθινόπωρο διακριτικά αποχωρεί με βήμα βαρύ και κύριος Μηδενικός κλείνει την πόρτα πίσω του χαμογελαστός)

Οπότε…μην ανησυχείτε…φθινόπωρο δεν έχουμε ακόμα. Τα κανόνισα!! Όταν κάνω τα μπάνια που μου απομένουν τότε θα το φωνάξω. Άκους εκεί να θέλει να μου έρθει και από τη πρώτη του μηνός. Εδώ τόσα χρόνια Νέα Δημοκρατία και δεν λέει να φύγει…το καλοκαίρι θα φύγει…που το θέλω κιόλας;

Καλό μήνα πάραυτα! Δεν μπορώ βλέπετε να αλλάξω και τις ημερομηνίες. Συμβάσεις έργου κάνω μόνο!!

υ.γ. Oh my God…μίλησα και με το Φθινόπωρο…δεν είμαι σίγουρα καλά!!