Περιμένοντας στη Βροχή

Μέσα στη βροχή σε περιμένω. Λουσμένος σε μια γωνία με το βλέφαρο να πεταρίζει για να σε δει. Αρχές φθινοπώρου σε ένα υγρό πεζοδρόμιο που έχει ποτίσει από τις στάλες του Θεού. Δεν κλαίω. Παρότι σε έχω, μου λείπεις. Κι αυτό το νερό στο δέρμα μου είναι σαν να ξεπλένει τη προσμονή.

Καλοκαίρι σε γνώρισα. Ζέστη και κάψα στο κορμί από κάθε άποψη. Υγρά μόνο τα μάτια. Ίσως αγάπησα πρώτα δυο μάτια και μετά όλα τα άλλα. Κάπου το έχω ξανακούσει αυτό. Όταν δυο ζευγάρια μάτια βλέπουν κοινές εικόνες, τότε δένονται με μια αόρατη κλωστή.

Το μαλλί μουσκεμένο. Το μυαλό υγρό και ρευστό μέσα στη μέθη της αναμονής. Δύσκολο πράγμα αλήθεια. Διακρίνω φιγούρες να βγαίνουν από μια αυτόματη πόρτα ενός αεροδρομίου. Δεν σε περιμένω μέσα. Θέλω να είμαι βρεγμένος. Θέλω να κρυώνω. Για να μπω στην αγκαλιά σου και να ζεσταθώ.

Δεν σταματήσαμε να μιλάμε τότε. Μέρες ολόκληρες πάθους και διαλόγου. Υπάρχει κάτι πιο όμορφο; Επικοινωνία και λαγνεία μαζί. Σπάνια το έχω βιώσει.

Έχω βραχεί σε κάθε σπιθαμή του σώματος μου. Δεν τη γλιτώνω την πνευμονία. Είναι κρίμα να έρθεις και να είμαι άρρωστος. Ίσως απλά βρεις την ευκαιρία να με φροντίσεις κάτω από ένα βαρύ πάπλωμα. Να με κάνεις μπάνιο και να μου στεγνώσεις τα μαλλιά.

Το λέγαμε ότι ήταν νομοτελειακό να έρθει και η ρήξη. Και ήρθε εκεί που κανείς μας δεν την ήθελε. Μείναμε, σκεφτήκαμε και αφουγκραστήκαμε ο ένας τον άλλον. Δεν αντέξαμε χώρια. Μπορεί και να υποκύψαμε σε ένα λάθος, όπως πολλοί θα έλεγαν. Μπορεί να έχουν και δίκιο. Έχω φτάσει να αγαπάω τόσο πολύ τα λάθη μου. Χαλάλι αν είσαι άλλο ένα. Μέσα μου δεν το πιστεύω ψυχή μου. Μην ανησυχείς.

Άνοιξε για μια ακόμη φορά η αυτόματη πόρτα του αεροδρομίου. Τα μάτια. Δεν υπάρχει περίπτωση να έκαναν ποτέ λάθος. Φτάνουν οι σκέψεις. Πάμε καρδιά μου.