Οι Χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ: Ο Δραματικός

Η αγάπη δεν μένει πια εδώ, σκέφτηκε ο Πέτρος. Με ένα ποτήρι γαλλικό καφέ στο χέρι…σκέτο. Μαύροι ιριδισμοί σε μια πράσινη κούπα που κρατούσε βαρύθυμα ένα νεανικό χέρι. Το βλέμμα χαμένο έξω από το γεμάτο στάλες από τη βροχή παράθυρο. Δέκα μέρες έβρεχε ασταμάτητα και ήταν μια τέτοια μέρα που ο Δημήτρης του είπε ότι δεν πάει άλλο. Δεν διάλεξε σίγουρα την καλύτερη στιγμή για να χωρίσει. Οι άνθρωποι πρέπει να χωρίζουν μόνο καλοκαίρια. Τότε που η αισιοδοξία ότι ο έρωτας σε περιμένει στην επόμενη γωνία φορώντας ένα Aussiebum χτυπάει κόκκινο. Στη χειρότερη, σκέφτηκε ο Πέτρος, θα έπρεπε τα ζευγάρια να χωρίζουν άνοιξη. Ποιος χέζει τη φύση που αναγεννιέται και τα πουλάκια. Απλά τότε παθαίνεις αλλεργίες και έχεις άλλα πράγματα να σκέφτεσαι.

Σαν χτες ήταν με το Δημήτρη στο καναπέ του σαλονιού και παρακολουθούσαν αγκαλιά ταινίες. Τώρα που τα αναλογιζόταν όλα αυτά πονούσε αφάνταστα. Δεν μπορούσα να σκεφτεί και να χαράξει τη ζωή του χωρίς τον Δημήτρη. Δεν ήξερε αν ο Δημήτρης ήταν το άλλο του μισό. Το μόνο που ένιωθε ήταν ότι αυτή τη στιγμή ήταν σαν να τον είχε κόψει κάποιος με τη βία στη μέση. Κενός συναισθημάτων, άδειος από σκέψεις…σκέτος σαν τον καφέ που είχε μόλις ετοιμάσει.

Είχε πιει μόνο μια γουλιά. Δεν είχε ιδέα τι θα κάνει. Ο χωρισμός οριστικός. Του το είχε πει ξεκάθαρα. Δεν ήθελε να είναι πια μαζί του. Είχε βρει κάποιον άλλο; Ποιος ξέρει! Κάτι τέτοιο εξάλλου δεν ήθελε καν να το σκέφτεται. Και μόνο στην ιδέα ότι κάποιος άλλος άγγιζε τη μέχρι πρότινος αγάπη του, τον έπιανε τρέλα. Θα μπορούσε αν τον έβρισκε αυτό το πιθανό σφετεριστή, να του ξεσκίσει τις σάρκες. Χριστέ μου, τι δραματικός γινόταν ώρες-ώρες! Τα είχε πει όλα η Μαρινέλλα…κάπως έτσι βίωνε αυτό το χωρισμό.

Η υστερία κι η δραματικότητα είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα πολλών ανθρώπων. Βιώνουν το προσωπικό τους δράμα στο έπακρο, λες και είναι οι μόνοι που πονέσανε πάνω σε αυτό το πλανήτη. Η φύση τους καταράστηκε με τα δεινά ολάκερης της οικουμένης. Ενώ, το σύνδρομο του Βασιλάκη Καΐλα είναι δεύτερη φύση τους. Εκεί έξω μπορείς να συναντήσεις μύρια τέτοια άτομα σαν τον Πέτρο. Βλέπετε οι περισσότεροι θνητοί κρύβουν μια δόση δραματικότητας μέσα τους. Θέλετε να είναι το αναπόφευκτο τέλος που κάποια στιγμή θα έρθει και η αίσθηση του πεπερασμένου της έμβιας φύσης; Μπορεί! Το θέμα είναι ότι λίγο πολύ όλοι μας έχουμε υποκύψει στη γοητεία της δραματικότητας.

Δεν άντεχε άλλο! Με μιας πέταξε τον καφέ στο πάτωμα και το φλιτζάνι έγινε χίλια κομμάτια, λερώνοντας το κατάλευκο ξύλο της κουζίνας. Έβγαλε ένα ουρλιαχτό και σωριάστηκε στο πάτωμα μπήγοντας δυνατά τα κλάματα. Δεν τον ένοιαζε ότι τα παράθυρα όλα ήταν ανοιχτά και ότι μπορεί να ακουγόταν σε όλη τη γειτονιά. Στο σημείο που είχε φτάσει, ένα ακόμα ρεζίλι δεν θα του κόστιζε τίποτα.

Ελάχιστα λεπτά αργότερα χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Ο Πέτρος μέσα στο κλάμα και τον οδυρμό δεν το άκουσε μεμιάς βέβαια, αλλά λίγα λεπτά αργότερα διέκρινε ξεκάθαρα τον ήχο του κουδουνιού του. Με όση δύναμη του είχε απομείνει σηκώθηκε από το πάτωμα που βρισκόταν σωριασμένος και προχώρησε στη πόρτα. Την άνοιξε και μπροστά του βρισκόταν ένα νέο παιδί με αγχωμένο βλέμμα.

- Συγνώμη που ενοχλώ. Με λένε Παύλο και είμαι ο νέος σας γείτονας…εεεε…από το πάνω όροφο. Άκουσα φωνές και κλάματα και είπα να χτυπήσω. Να δω αν χρειάζεστε κάτι δηλαδή. Είστε καλά;

Ο Πέτρος σχεδόν δεν άκουγε αυτά που του έλεγε ο άγνωστος νέος. Κρατήθηκε για να μην κλάψει, αλλά δεν τα κατάφερε. Για μια ακόμη φορά έμπηξε γοερά τα κλάματα και έπεσε στον ώμο του νέου του γείτονα.

3 μήνες μετά…

Ένα υπέροχο πρωί ξημέρωνε, σκέφτηκε ο Πέτρος. Γύρισε με στοργή το κεφάλι του και χάζεψε δίπλα του τον Παύλο να κοιμάται ήσυχα. Ίσως για μια φορά στη ζωή του, αναλογίστηκε, η δραματικότητα του κάτι του προσέφερε…