25 Σεπτεμβρίου 2009

Οι Χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ: Ο Πρωτάρης



Η αγάπη δεν μένει πια εδώ, σκέφτηκε ο Πέτρος. Και που μένει πια; Χάνεται; Δεν μπορεί! Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με μια πρωτόγνωρη κατάσταση μένεις κενός. Άδειος από συναισθήματα, λέξεις και αντιδράσεις. Όπως ακριβώς όταν ακούς κάτι που δεν το πιστεύεις. Έτσι και ο Πέτρος, δεν το πίστεψε ούτε για μια στιγμή όταν ο Γρηγόρης του είπε να χωρίσουν. Ένα χρόνο και δέκα μέρες μετά τη γνωριμία τους, ο Γρηγόρης θέλησε να βάλει τέρμα σε μια σχέση που από πολλές απόψεις φαινόταν τέλεια.


Είχαν γνωριστεί σε μια συγκέντρωση κοινού φίλου. Ο Πέτρος όπως πάντα συνεσταλμένος και κλεισμένος στο καβούκι του. Δεν μίλαγε σε κανέναν και κοίταζε διακριτικά τον κόσμο γύρω του. Ο Γρηγόρης δεν ήταν κανένας χτεσινός. Ήξερε καλά ότι ήταν ωραίος και όλοι ομολογούσαν ότι η αυτοπεποίθηση του χτύπαγε κόκκινο. Κάποιοι μπορεί να τον χαρακτήριζαν ότι οριακά θα μπορούσες να τον πεις και ψώνιο, αλλά ο ίδιος δεν έσκαγε καθόλου. Όλο το βράδυ παρατηρούσε τον Πέτρο, ο οποίος περιοριζόταν στο ζωτικό χώρο της γωνίας του. Ήταν όμορφο παιδί δεν χωρούσε αμφιβολία, απλά δεν το ήξερε και κυρίως δεν το πίστευε. «Γεια σου ρομαντικέ απομονωμένε», είπε ο Γρηγόρης και πλησίασε τον Πέτρο. Από εκεί και πέρα η συνέχεια είναι λίγο πολύ ελάχιστης σημασίας. Για πρώτη φορά ένας άνθρωπος έκανε τον Πέτρο να λυθεί τελείως και πάνω από όλα να νιώσει σημαντικός. Δεν πίστευε ποτέ ότι κάποια στιγμή θα αφεθεί σε έναν άνδρα με τέτοια ευκολία.


Ένα χρόνο μετά, και υπό τελείως διαφορετικές συνθήκες, ο Πέτρος βρισκόταν σε ένα παγκάκι στο λιμάνι με ένα τσιγάρο στο χέρι. Δεν κάπνιζε κανονικά, αλλά έτσι δεν κάνουν στους χωρισμούς; Παίρνουν ένα πακέτο τσιγάρα και πάνε στη θάλασσα. Δεν κλαίνε, γιατί αυτό είναι δείγμα αδυναμίας. Δεν κάνουν σκηνές, γιατί τότε θα είναι μια Κατίνα. Δεν υστεριάζουν, γιατί πόσο δραματικός να γίνει κάποιος; Συνήθως παίρνουν τηλέφωνο φίλους και τους μπαστακώνονται, αλλά ο Πέτρος δεν είχε όρεξη για κάτι τέτοιο. Ήταν άραγε καλά;


Το τσιγάρο ήταν απαίσιο. Έκανε μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας και το πέταξε στη θάλασσα. Και τότε παρατήρησε κάτι παράξενο. Το τσιγάρο σύντομα μπόλιασε με το νερό της θάλασσας. Το χαρτί ξεκόλλησε και τα υπολείμματα καπνού σκορπίστηκαν στο νερό. Το φιλτράκι σφούγγισε όλο το νερό και ανέβηκε στην επιφάνεια της θάλασσας. Κοινώς το τσιγάρο διαχωρίστηκε στα κομμάτια από τα οποία είχε φτιαχτεί. Μόλις εκείνη τη στιγμή, έτσι φαντάστηκε ότι είναι και οι σχέσεις. Για εκατομμύρια λόγους φτιάχνονται από το μηδέν. Μια συστάδα υλικών που ενώνονται με μια μαγική διεργασία. Άλλες φορές είναι έρωτας, άλλες πάθος, άλλες απλά απόγνωση. Όλα μαζί τα υλικά τα καπνίζουμε, τα καταναλώνουμε, τα απολαμβάνουμε σαν ένα σέρτικο τσιγάρο. Ένα στριφτό που μπορεί να μείνει αναφτό ως το τέλος της ζωής μας ή και να σβήσει απότομα την επόμενη κιόλας μέρα. Ό,τι έχει μείνει σιγά-σιγά αποκολλείται από το σύνολο βίαια, ομαλά ή και ασυναίσθητα. Το μόνο που μένει είναι η θύμηση της απολαυστικής τζούρας και η προσμονή ότι σε λίγο θα στρίψουμε ένα ακόμα τσιγάρο.


Η αίσθηση του να ζούμε κάτι για πρώτη φορά είναι αφόρητα δύσκολη. Μας κάνει να νιώθουμε αδύναμοι να κάνουμε το οτιδήποτε, μιας και δεν έχουμε πρότερη εμπειρία. Εκεί είναι η σωστή στιγμή να κάνουμε τα μεγάλα μας λάθη και μέσα από αυτά να μάθουμε. Βλέπετε πάντα στη πρώτη φορά είμαστε η πιο κοντινή πλευρά του εαυτού μας. Δεν παίζουμε κανένα ρόλο, γιατί ακόμα δεν έχουμε μπει στη διαδικασία να αναλάβουμε ρόλους. Τα πράγματα δεν είναι πότε τόσο τραγικά όσο μας φαντάζουν. Αλλά ακόμα και τραγικά να είναι, φαντάζει τόσο άδικο να μην κάνουμε τίποτα μόνο και μόνο γιατί μπορεί να πληγωθούμε. Δεν θα γίνουμε πιο ζωντανοί αν πονέσουμε. Όχι! Θα γίνουμε, όμως, πιο ανθρώπινοι.


Δεν υπάρχουν, βέβαια, τρεις μήνες μετά για τον Πέτρο. Γιατί; Γιατί ο Πέτρος έζησε κάτι για πρώτη φορά και μόνο που έζησε ήταν το μεγαλύτερο καλό που θα μπορούσε να του συμβεί. Είναι στο χέρι του πλέον να φτιάξει μόνος του, όχι μόνο τους τρεις επόμενους μήνες, αλλά όλη του τη ζωή.


Ένα λεπτό μετά…


Ήταν χαμογελαστός πλέον. Ήξερε ότι στο χέρι του ήταν να φτιάξει και πάλι ένα τσιγάρο που αυτή τη φορά θα αρκούσε περισσότερο. Ακόμα και να μην του καθόταν το αύριο, υπήρχε πάντα και το μεθαύριο. Σιγά μην έκανε και πρόγραμμα…


(υ.γ. Αφιερωμένο σε ένα φιλαράκι!!!)




41 σχόλια:

  1. Με έστειλες εντελώς. Έχω πάθει πλάκα, σοβαρά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έτσι είναι η πρώτη φορά.. δύσκολη..
    Τα πράσινα πολύ σωστά, σχεδόν αποκαλυπτικά..
    Στο χέρι μας είναι τα πιο πολλά.. καλή μας επιτυχία..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Λοιπόν αγάπη έγραψες πάλι...σου πάει καλά αυτή η σειρά και τα χρωματιστά σου αποφθεύγματα είναι για να τα κρατήσεις και να κάνεις ενα επετειακό ποστάκι...το τι θα γιορτάσεις, well that's up to u sweetie!
    Φιλί γλυκό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Λοιπόν πιστεύω ότι αυτή η σειρά είναι ό,τι καλύτερο έχεις γράψει. Ωραία ιδέα. Τις μουσικές να αλλάξεις μόνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. τέλεια τα βρίσκω αυτά τα ποστ. κάποια μέρα θα τα εκδώσεις.


    υγ: δεν κάνει να πετάμε τα αποτσίγαρα σε ακτές και θάλασσα, δηλητηριάζονται τα ψάρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. το σύνηθες είναι να πατάνε τ αποτσίγαρα μόλις τελειώσουν.....
    πολύ όμορφο ποστ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εμένα πάλι αυτός ο τύπος κάποιον μου θυμίζει αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ ποιον... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. εχω κεφια.
    ακουω Γριονα και χορευω μην περιμενεις σοβαρο σχολιο σημερα
    [ενω τις αλλες μερες...]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ωραίος! Μια βαθιά αναλογική σκέψη... Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο για τον άνθρωπο να γελάσει μετά από έναν χωρισμό... Σκέψου επίσης (φέροντας τον παραλληλισμό σου με το τσιγάρο) ότι για να κόψει κάποιος οριστικά το τσιγάρο χρειάζεται καιρός! :P

    Σου βγάζω το καπέλο! Τέλειο!!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εξαιρετικό το κειμενάκι.
    Και με μια μεγάλη αλήθεια μέσα του: οτι όλα τα πράγματα στην ζωή μας είναι ένα τσιγάρο και είμαστε εμείς οι ίδιοι τελικά που θα αποφασίσουμε πότε και αν θα το ανάψουμε, πως θα το καπνίσουμε και πότε θα ανάψουμε το επόμενο.
    Εξαιρετικό.
    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Δύσκολα συντίθεται, εύκολα διαλύεται...Αλλά ευτυχώς υπάρχει η δυνατότητα για ένα επόμενο. Μ'αρέσει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. aww so true. η πρώτη φορά, είναι πάντα η πρώτη φορά. ξένη.

    ωραία τα έγραψες πάλι. εύγε :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. για να ρίξω λίγο το επίπεδο, τού είπε 'γεια σου ρομαντικέ απομονωμένε' και του'κάτσε; επίσης για τη θάλασσα, εκτός από τσιγάρο, οι απανταχού χωρισμένοι μπορούν να πάρουν και μια πετρα (με ένα σχοινί). cheerio!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ετσι γινεται παντα...
    Ο ΠΡΩΤΑΡΗΣ
    το καλο ειναι να συνεχιζεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Δεν θα σχολιάσω το κείμενό σου, που έτσι κι αλλιώς είναι εξαιρετικό, αλλά την αφιέρωσή σου...
    Αυτό το "φιλαράκι" που του αφιερώνεις την ιστορία... πρέπει να το αγαπάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καλε μου Zero, περιμένω να σταματησουν οι ...χωρισμοί για να σχολιάσω. Αλλά...δεν

    Οι χωρισμοί ειναι πάντα ΠΙΣΩ. Λιγο με το μπροστά μπορείς να ασχοληθείς καρδιά μου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @All: Συγνώμη που έχω μπαγιατέψει, αλλά έφυγα για 5 μερούλες και έχασα κάθε επαφή με τεχνολογία και internet. Και δεν μου έλειψε κιόλας να φανταστείτε! Mahler μην πεις καφρίλα σε έφαγα!

    Λοιπόν, πάμε να απαντήσω σε έναν-έναν σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @Another George: Που σε έστειλα αγαπητέ μου; Γιατί άλλο να σε στείλω Πήλιο και άλλο να σε στείλω στο Κακοσάλεσι! Αλήθεια είναι όμορφο το Κακοσάλεσι; Μην το αδικώ κιόλας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @Ηφαιστίωνας: Στο χέρι μας είναι όλα μικρέ. Αυτό λέω κι εγώ. Και νομίζω ότι όλοι οι χωρισμένοι που περιγράφω λίγο καρικατουρίστικα αυτό θέλουν να πουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @One Happy Dot: Σ'αρέσει; Αυτό έχει σημασία. Τα χρωματιστά κομμάτια είναι σαν να επεμβαίνω και λίγο εγώ στην ιστορία. Μπορεί στο τέλος να τα συνενώσω...δεν έχεις άδικο! Σμουτς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. @Arnold Bocklin: Και εγώ τη διασκεδάζω πολύ αυτή τη σειρά κειμένων. Χαίρομαι που σου αρέσουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. @Scatterbrain: Να τα εκδώσω; Λες εεε;; Ναι μωρέ...χάθηκαν οι συγγραφείς και θα εκδόσουν εμένα. Μια χαρά είναι και εδώ που τα λέμε μεταξύ μας! Έχουμε και το Mahler να μπαίνει που και που και να τα κάνει κώλο!

    Χαίρομαι επίσης για την οικολογική τοποθέτηση. Έχεις απόλυτο δίκιο, αλλά επίτρεψέ μου το για τις ανάγκες του κειμένου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. @Τhanos: Εμας για να μας βγει το Post αγαπητέ μου τα πετάξαμε στη θάλασσα. Τι να κάνουμε οι δόλιοι; Θα πατήσουμε άλλα "αποτσίγαρα" για να μην ενοχλούν πια τη ζωή μας! Χαχαχα!! Αυτό θα μπορούσε να είναι το σενάριο για τον εξοργισμένο χωρισμένο, αλλά εκεί θα είναι αλλιώς!! Wait to read!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. @Nikos: Εγώ Νίκο μου...σχεδόν τον έχω ξεχάσει. Και δεν νομίζω να ήταν και έτσι τώρα που το καλοθυμάμαι! χαχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. @Apparos: Πάρτε καλέ ένα χαρτομάντηλο μη μου γεμίσετε το blog μύξες! Χαχαχα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. @Ιθάκη-Man: Δίνω μια προφανώς αρκετά ρομαντική εικόνα (με τη λογοτεχνική έννοια). Μη ξεχνάς ότι δεν αναφέρομαι στον οποιοδήποτε χωρισμένο, αλλά στο πρωτάρη. Και δεν αναφέρω καν πως είναι, αλλά μάλλον πως θα έπρεπε να είναι. Κάποια στιγμή πρέπει να γράψω την ιστορία του Χωρισμένου του "Κοινού"...αν και το έχω σχεδιάσει και αυτό υπό μία έννοια!

    Thanks!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. @Kelevra: Στο χέρι μας είναι συνήθως οι πιο πολλές αποφάσεις. Όχι άλλες σίγουρα, αλλά ένα μεγάλο πλήθος είναι η αλήθεια! Ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. @KitsosMitsos: Φαντάσου να μην είχαμε δυνατότητα για επόμενο. Η ζωή θα ήταν αφάντασα μίζερη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. @Προφυλακτικό: Η πρώτη φορά είναι δύσκολη, αλλά νομίζω και καταλυτική τελικά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. @Μικρός Ναυτίλος: Χμμμμ....δεν θα έπρεπε να πέσει με αυτή την ατάκα εεε; Μαλακία...γιατί το εν λόγω κείμενο είναι και λίγο αυτοβιογραφικό....χαχαχα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. @Tovene: Το υπουργείο υγείας και ο απερχόμενος υπουργός...σας ευχαριστεί τα μάλα! Χαχαχα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. @Fallen: Εννοείται ότι όλο το παιχνίδι είναι στη συνέχεια. Όχι βέβαια ότι είναι πάντα τόσο εύκολο όσο η ιστορία μας ρομαντικά περιγράφει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. @Turigr: Αυτό το φιλαράκι είναι όντως φιλαράκι, που ήρθε σχετικά πρόσφατα στη ζωή μου. Και ναι...τολμώ να πω ότι το αγαπώ, γιατί είναι ένα πολύ ξεχωριστό, αυθεντικό και καλό παιδί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. @Katerina: Οι ιστορίες κοιτάνε πίσω ναι! Δεν είναι κακό όμως και το πίσω να είναι μια μορφή έμπνευσης! Όχι...Κατερίνα μου...εμπνέομαι από το παρελθόν. Αγαπάω το μέλλον και ασχολούμαι και με αυτό! Όπως λατρεύω σχεδόν θεϊκά το παρόν. Κάποια μου το έχει μάθει αυτό!

    Όλα λοιπόν θα υπάρχουν εδώ. Παρελθόν, μέλλον, αλλά και πολύ-πολύ παρόν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Πολυ σκεφτεται αυτος ο συνονοματος να του πεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. @Ψεύτικος Πέτρος: Πρωτάρης είναι βρε. Αν δεν σκεφτεί και αυτός...ποιος θα σκεφτεί;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;