Οι Χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ: Ο Πρωτάρης

Η αγάπη δεν μένει πια εδώ, σκέφτηκε ο Πέτρος. Και που μένει πια; Χάνεται; Δεν μπορεί! Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με μια πρωτόγνωρη κατάσταση μένεις κενός. Άδειος από συναισθήματα, λέξεις και αντιδράσεις. Όπως ακριβώς όταν ακούς κάτι που δεν το πιστεύεις. Έτσι και ο Πέτρος, δεν το πίστεψε ούτε για μια στιγμή όταν ο Γρηγόρης του είπε να χωρίσουν. Ένα χρόνο και δέκα μέρες μετά τη γνωριμία τους, ο Γρηγόρης θέλησε να βάλει τέρμα σε μια σχέση που από πολλές απόψεις φαινόταν τέλεια.

Είχαν γνωριστεί σε μια συγκέντρωση κοινού φίλου. Ο Πέτρος όπως πάντα συνεσταλμένος και κλεισμένος στο καβούκι του. Δεν μίλαγε σε κανέναν και κοίταζε διακριτικά τον κόσμο γύρω του. Ο Γρηγόρης δεν ήταν κανένας χτεσινός. Ήξερε καλά ότι ήταν ωραίος και όλοι ομολογούσαν ότι η αυτοπεποίθηση του χτύπαγε κόκκινο. Κάποιοι μπορεί να τον χαρακτήριζαν ότι οριακά θα μπορούσες να τον πεις και ψώνιο, αλλά ο ίδιος δεν έσκαγε καθόλου. Όλο το βράδυ παρατηρούσε τον Πέτρο, ο οποίος περιοριζόταν στο ζωτικό χώρο της γωνίας του. Ήταν όμορφο παιδί δεν χωρούσε αμφιβολία, απλά δεν το ήξερε και κυρίως δεν το πίστευε. «Γεια σου ρομαντικέ απομονωμένε», είπε ο Γρηγόρης και πλησίασε τον Πέτρο. Από εκεί και πέρα η συνέχεια είναι λίγο πολύ ελάχιστης σημασίας. Για πρώτη φορά ένας άνθρωπος έκανε τον Πέτρο να λυθεί τελείως και πάνω από όλα να νιώσει σημαντικός. Δεν πίστευε ποτέ ότι κάποια στιγμή θα αφεθεί σε έναν άνδρα με τέτοια ευκολία.

Ένα χρόνο μετά, και υπό τελείως διαφορετικές συνθήκες, ο Πέτρος βρισκόταν σε ένα παγκάκι στο λιμάνι με ένα τσιγάρο στο χέρι. Δεν κάπνιζε κανονικά, αλλά έτσι δεν κάνουν στους χωρισμούς; Παίρνουν ένα πακέτο τσιγάρα και πάνε στη θάλασσα. Δεν κλαίνε, γιατί αυτό είναι δείγμα αδυναμίας. Δεν κάνουν σκηνές, γιατί τότε θα είναι μια Κατίνα. Δεν υστεριάζουν, γιατί πόσο δραματικός να γίνει κάποιος; Συνήθως παίρνουν τηλέφωνο φίλους και τους μπαστακώνονται, αλλά ο Πέτρος δεν είχε όρεξη για κάτι τέτοιο. Ήταν άραγε καλά;

Το τσιγάρο ήταν απαίσιο. Έκανε μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας και το πέταξε στη θάλασσα. Και τότε παρατήρησε κάτι παράξενο. Το τσιγάρο σύντομα μπόλιασε με το νερό της θάλασσας. Το χαρτί ξεκόλλησε και τα υπολείμματα καπνού σκορπίστηκαν στο νερό. Το φιλτράκι σφούγγισε όλο το νερό και ανέβηκε στην επιφάνεια της θάλασσας. Κοινώς το τσιγάρο διαχωρίστηκε στα κομμάτια από τα οποία είχε φτιαχτεί. Μόλις εκείνη τη στιγμή, έτσι φαντάστηκε ότι είναι και οι σχέσεις. Για εκατομμύρια λόγους φτιάχνονται από το μηδέν. Μια συστάδα υλικών που ενώνονται με μια μαγική διεργασία. Άλλες φορές είναι έρωτας, άλλες πάθος, άλλες απλά απόγνωση. Όλα μαζί τα υλικά τα καπνίζουμε, τα καταναλώνουμε, τα απολαμβάνουμε σαν ένα σέρτικο τσιγάρο. Ένα στριφτό που μπορεί να μείνει αναφτό ως το τέλος της ζωής μας ή και να σβήσει απότομα την επόμενη κιόλας μέρα. Ό,τι έχει μείνει σιγά-σιγά αποκολλείται από το σύνολο βίαια, ομαλά ή και ασυναίσθητα. Το μόνο που μένει είναι η θύμηση της απολαυστικής τζούρας και η προσμονή ότι σε λίγο θα στρίψουμε ένα ακόμα τσιγάρο.

Η αίσθηση του να ζούμε κάτι για πρώτη φορά είναι αφόρητα δύσκολη. Μας κάνει να νιώθουμε αδύναμοι να κάνουμε το οτιδήποτε, μιας και δεν έχουμε πρότερη εμπειρία. Εκεί είναι η σωστή στιγμή να κάνουμε τα μεγάλα μας λάθη και μέσα από αυτά να μάθουμε. Βλέπετε πάντα στη πρώτη φορά είμαστε η πιο κοντινή πλευρά του εαυτού μας. Δεν παίζουμε κανένα ρόλο, γιατί ακόμα δεν έχουμε μπει στη διαδικασία να αναλάβουμε ρόλους. Τα πράγματα δεν είναι πότε τόσο τραγικά όσο μας φαντάζουν. Αλλά ακόμα και τραγικά να είναι, φαντάζει τόσο άδικο να μην κάνουμε τίποτα μόνο και μόνο γιατί μπορεί να πληγωθούμε. Δεν θα γίνουμε πιο ζωντανοί αν πονέσουμε. Όχι! Θα γίνουμε, όμως, πιο ανθρώπινοι.

Δεν υπάρχουν, βέβαια, τρεις μήνες μετά για τον Πέτρο. Γιατί; Γιατί ο Πέτρος έζησε κάτι για πρώτη φορά και μόνο που έζησε ήταν το μεγαλύτερο καλό που θα μπορούσε να του συμβεί. Είναι στο χέρι του πλέον να φτιάξει μόνος του, όχι μόνο τους τρεις επόμενους μήνες, αλλά όλη του τη ζωή.

Ένα λεπτό μετά…

Ήταν χαμογελαστός πλέον. Ήξερε ότι στο χέρι του ήταν να φτιάξει και πάλι ένα τσιγάρο που αυτή τη φορά θα αρκούσε περισσότερο. Ακόμα και να μην του καθόταν το αύριο, υπήρχε πάντα και το μεθαύριο. Σιγά μην έκανε και πρόγραμμα…

(υ.γ. Αφιερωμένο σε ένα φιλαράκι!!!)