Σημείωμα

Αγαπάω το κρύο καιρό στα ελληνικά νησιά. Ακόμα και αν παγώσω, κλείσει η μύτη μου και ο λαιμός μου…πάλι τον αγαπώ. Δεν μπορείς να κρατήσεις κακία σε ένα νησί, σε μια παραλία, στα καθρεφτίσματα του ήλιου που δύει στο νερό. Σε μια έρημη παραλία…μάλλον όχι έρημη…έχει εσένα και εμένα να καθόμαστε στα βράχια. Εκεί στη παραλία που μεγάλωσα…στα βράχια που έκανα βουτιές όταν ήμουν τσιλιβήθρας…εκεί ήθελα να κάτσουμε λίγο…κι ας ήμουν συναχωμένο.

Είναι στιγμές που μέσα από τα μάτια σου βλέπω μια ατέλειωτη θάλασσα. Κι όπως όλες οι θάλασσες μπορεί να με πάει στα πέρατα του κόσμου ή και να με πνίξει. Δεν με ενδιαφέρει όμως. Το μόνο που με νοιάζει είναι ότι μέχρι στιγμής με ταξιδεύεις…και με το άκουσμα της φωνής σου ξυπνάω από το πιο βαρύ λήθαργο. Νομίζω ότι είμαι πιο ήρεμος πλέον. Σε σκέφτομαι και όλα φτιάχνουν. Μου λείπεις…δεν λέω! Μου λείπουν τα μάτια σου…που δεν λένε ποτέ ψέματα…να το ξέρεις ότι μπορούν να σε προδώσουν.

Δεν είναι κακό οι άνθρωποι να κάνουν σχέδια για το μέλλον. Είναι μάλλον δείγμα μιας υγιής σχέσης. Ωστόσο, μαζί σου έμαθα να εκτιμώ και να ζω στο έπακρο το παρόν. Να χαίρομαι τις στιγμές που είμαστε μαζί και να προσπαθώ να κάνω μέσα σε αυτές ότι δεν μπορούμε να κάνουμε όλο τον υπόλοιπο καιρό. Ξέρουμε και οι δυο ότι είναι άδικο, γιατί αν ήμασταν κάθε μέρα μαζί θα μπορούσαμε να κάνουμε άλλα χίλια πράγματα. Και με θλίβει αφάνταστα κάθε φορά που σου λέω αντίο. Και νόμιζα ότι με τον καιρό θα γίνεται και πιο εύκολο…αλλά τελικά δεν είναι έτσι…όλο και πιο δύσκολο γίνεται.

Δεν ξέρω γιατί με πιάνει το παράπονο κάποιες φορές. Ίσως επειδή απλά μου λείπεις…