To Δεδομένο

Ο Κωστής είχε μια δύσκολη μέρα στη δουλειά. Τον τελευταίο καιρό τον έτρεχαν από το πρωί μέχρι το βράδυ στο γραφείο και του έμενε ελάχιστος χρόνος για τον εαυτό του και την οικογένεια του. Η Έλλη, η γυναίκα του, μεγάλωνε σχεδόν μόνη το μικρό τους γιο. Ο Κωστής είχε γίνει πατέρας του σαββατοκύριακου μέσα στον ίδιο τον ζωντανό του γάμο, αν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από κάποιον ζωντανός.

Ένα ακόμη Σάββατο και ήταν πάλι στο γραφείο. Το απόγευμα θα πέρναγα να δει τον Σπύρο. Μέσα στο χαμό έπρεπε να βλέπει και εκείνον κάθε Σάββατο. Λίγες ώρες σαν τον κλέφτη. Τι να έκανε όμως; Υποχρέωση του! Συνειδητή επιλογή από τις λίγες. Μπορεί να είχε καταντήσει λίγο σαν αγγαρεία, λίγες στιγμές μαζί στα κλεφτά, μια υποτυπώδης επικοινωνία, αλλά ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να του δώσει. Δουλειά, οικογένεια, παιδί…δεν συμβιβάζονταν όλα μέσα στη τρέλα της καθημερινότητας.

Σε μια ώρα ήταν σε εκείνο το σπίτι που του ήταν τόσο γνώριμο. Χρόνια τώρα, ακόμα και πριν το γάμο του, ακόμα πριν και από τη γέννηση του γιού του. Μια παράλληλη ζωή που τη κουβάλαγε μαζί του. Μετά από λίγη ώρα και έναν καφέ στο χέρι, γύρισε και κοίταξε το Σπύρο. Μπορεί ώρες-ώρες να τον απόπαιρνε, μπορεί να ένιωθε ότι υπήρχαν στιγμές που δεν επικοινωνούσαν, χίλια μπορεί και άλλα τόσα…δεν έπαυε όμως να ήταν ο πατέρας του…

Μεγάλο πράγμα το δεδομένο, το σίγουρο…αυτό που όποια ώρα κι αν ξυπνήσουμε θα βρίσκεται παραδίπλα μας. Φίλοι, γονείς, αδέρφια, έρωτες και άλλα τόσα. Συχνά πιάνω τον εαυτό μου να βγάζω το χειρότερο μου εαυτό σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν σημαδέψει τη ζωή μου και να καλοπιάνω ξένους και ελεεινούς ηλίθιους, μόνο και μόνο γιατί το προστάζει η ευγένεια. Βλέπεις στο σίγουρο, στο δεδομένο ποτέ δεν είσαι συγκαταβατικός, καθώς θα βρίσκεται πάντα εκεί να σε δέχεται όπως είσαι.

Αν είσαι σώφρον άνθρωπος, βέβαια, πρέπει να αναγνωρίζεις ότι το πάντα είναι μια πολύ σχετική έννοια. Υπάρχουν παράγοντες που φέρνουν τη ζωή μας άνω κάτω, που μας κάνουν να αναθεωρούμε τα μέχρι τότε πεπραγμένα και να κάνουν αυτά που μέχρι εκείνη τη στιγμή μας φάνταζαν ακλόνητα, τόσο μα τόσο ευαίσθητα στην όποια αλλαγή.

Είναι φορές που νιώθω ότι αναλύω υπερβολικά συναισθήματα, καταστάσεις, ανθρώπους και συμπεριφορές. Είναι όμως κι άλλες φορές που με περισσή ευκολία δεν δίνω σημασία σε κάτι μόνο και μόνο γιατί θεωρώ ότι θα βρίσκεται πάντα εκεί και απλά θα υπάρχει. Και είναι τέτοια η ευκολία μου, που μπορεί και να ξεχνάω το παρελθόν και την ευεργεσία του σε μένα. Και τώρα δεν υπόσχομαι ότι δεν θα το ξανακάνω, αλλά να…μόνο ότι το σκέπτομαι.

υ.γ. Μπορεί κάποια πράγματα να εκλαμβάνονται εσφαλμένα ως δεδομένα, είναι όμως και άλλα τα οποία δεν τα παίρνουμε και τόσο στα σοβαρά, όσο θα έπρεπε. Διάβασα με έκπληξη την ανάρτηση του Bearhiv και έπαθα πλάκα που υπάρχουν άνθρωποι το 2009 που δεν πιστεύουν ότι το hiv υπάρχει!! Άνθρωποι που παίρνουν στο λαιμό τους νέους που φτάνουν σε σημεία να παίζουν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα. Τέτοια γεγονότα με κάνουν να αναρωτιέμαι που αρχίζει η ελευθερία τελικά του λόγου και κυρίως που τελειώνει…