Το Πρωινό

Η λάμψη στα μάτια ενός ανθρώπου φαντάζει μαγική σαν ξέρεις από πούθε προέρχεται. Το σκέφτηκε μεμιάς και σφάλισε τα βλέφαρα του. Θαρρεί κανείς πως με μάτια κλειστά δεν δύνασαι να δεις. Κείνος, όμως, μπορούσε να τα διακρίνει όλα τόσο τέλεια, ωσάν να είχε τα μάτια του καλύτερου αρπακτικού που σταμπάρει το θήραμα από μίλια μακριά. Κατείχε με βεβαιότητα πότε αυτό ένιωθε φόβο, αγωνία ή λαχτάρα να βρεθεί στα γαμψά του νύχια. Γιατί ο έρωτας είναι η πιο γλυκιά καταστροφή, η πιο ισχυρή θυσία του εγώ στο βωμό του εμείς ή απλά του άλλου. Ίσως πάλι να ήταν η αγάπη το τελευταίο, αλλά ελάχιστη σημασία είχε πλέον στη ζωή του ολάκερη.

Φειδωλός στις λέξεις ήταν πάντα. Λιγομίλητος, σθεναρός απέναντι στην υπερβολή, συνεπής στο λόγο του και αυστηρός στην ακατάσχετη ερωτολογία, αν υπάρχει μια τέτοια λέξη. Για όλους τους ανθρώπους ελλοχεύει η πρώτη φορά. Εκείνη που πραγματοποιείς τα πρώτα σου βήματα. Εκείνη που ψελλίζεις τις πρώτες λέξεις ενώπιων μητέρας και πατέρα. Εκείνη που νιώθεις τους σφυγμούς να γρονθοκοπούν το στήθος σου σε διαφορετικό ρυθμό από εκείνο της συμβατικής αναπνοής. Εκείνη που κυλιέσαι για πρώτη φορά στα σεντόνια του λάγνου έρωτα. Εκείνη που κλαις στην ιδέα και μόνο ενός χωρισμού. Στην άλλη που αποσυντίθεσαι στη πραγμάτωση του. Στερνή, όμως, είναι η φορά που απαρνιέσαι ότι μέχρι τώρα έχεις πιστέψει και κτίσει σαν στάση ζωής, όπως η στιγμή που θα πεις σ’ αγαπώ.

Πάθος διαφεντεύει το γένος των ανθρώπων. Έρωτας της σάρκας, ανομολόγητος έρωτας του απόρθητου. Αυτό κινεί τα νήματα της ζωής. Μήτε το χρήμα, μήτε η αναγνώριση, μήτε η υστεροφημία. Σάρκα και οστά ανθρώπων ενωμένα σε ένα κουβάρι. Κι αν οι Τρώες χάσαν την πόλη τους για μιαν Ελένη, ο κόσμος χάνει τις Τροίες του για πολλά λιγότερα από μερικές Ωραίες Ελένες. Το ίδιο κι αυτός. Επιρρεπής συχνά στο πάθος. Λόγος κανένας για το λάθος, που συχνά-πυκνά στοίχειωνε τη προσωπική του ιστορία. Λογιών-λογιών ονόματα από ένα έργο που η επιλογή ήταν λιτή κι απέριττη, σχεδόν αχρείαστη.

Ήταν πρωί όταν είδε εκείνη τη λάμψη στα μάτια του ανθρώπου, εκείνου του συντρόφου. Σχεδόν με μάτια σφαλιστά, αυλαία κατεβασμένη, με το έργο πίσω να εκτυλίσσεται σιωπηρά. Ένας αργόσυρτος φυσικός επαναλαμβανόμενος αυτοσχεδιασμός. Μια φρυγανιά με μέλι, χωρίς βούτυρο. Παρέα με ένα χυμό πορτοκάλι φρεσκοστυμμένο. Δύο αυγά βραστά με ένα μόνο κρόκο. Τελετουργία αυτή του πρωινού. Πρώτα ο χυμός να μη μαγαριστεί απ’ το χρόνο. Έπειτα ζεύγος των ασπραδιών αγκάλη με τον κρόκο. Τέλος, γλυκιά επίγευση μελιού, λίγο πριν ο πικρός καφές σφραγίσει την ιερή ακολουθία. Καθημερίς, η ίδια σειρά.

Σαν άνοιξε τα μάτια, εκεί απέναντι του, με τον καφέ μόλις στο στόμα, έστεκε η αγάπη. Όχι ο έρωτας, όχι μονάχα. Η αγάπη είν’ το πρωινό, ο τρόπος, η συνήθεια. Κι αν κάτι ξεύρει πιο καλά ήταν μονάχα τούτο. Σάμπως, χρειάζεται πολύ να ξέρεις πούθε φθάνει;