Οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ. Ο Αναποφάσιστος Κερατάς

Η αγάπη μένει πια εδώ, αναρωτήθηκε ο Γιάννης. Πόσες φορές το σκέφτηκε άραγε αυτό το ερώτημα μέσα στα τελευταία τρία χρόνια; Ο Λευτέρης ήταν πολύ καλό παιδί, αλλά μονίμως ο Γιάννης ένιωθε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τη πάρτη του. Βλέπετε ο ήρωας μας – γιατί περί “ήρωα” πρόκειται – δεν ήταν ποτέ σίγουρος για τίποτα. Μερικοί τον χαρακτήριζαν αλαφροΐσκιωτο, όμως, ο ίδιος πίστευε ότι κανείς δεν τον καταλάβαινε και δεν έβλεπε βαθιά στη καλοκάγαθη ψυχή του.

Βέβαια τα σημάδια με το Λευτέρη είχαν εμφανιστεί από πολύ νωρίς. Τη πρώτη μόλις εβδομάδα είχε μάθει από κοινό φίλοι ότι είχε ξενοκοιμηθεί με ένα γνωστό τους. Ο Γιάννης δεν ήταν χαζός, αμέσως τον ρώτησε αν ισχύει η πληροφορία και ο Λευτέρης – όλα για όλα – υπήρξε απόλυτα ειλικρινής, μιας και το παραδέχτηκε με δόξα και τιμή. Ευθύς εξήγησε ότι δεν είχε καταλάβει ότι τα είχαν, καθώς νόμιζε ότι απλά έβγαιναν, χωρίς δεσίματα και περιορισμούς. Ο Γιάννης δεν ήταν, όμως, υπέρ της ανοιχτής σχέσης, αυτό που στη πιάτσα ονομάζουν open relationship. Το μόνο για το οποίο ο Γιάννης ήταν open ήταν το εστιατόριο που θα διάλεγαν να φάνε, άντε και τον καφέ, άντε και το έργο στο σινεμά, άντε και τη συναυλία στη χειρότερη, αλλά όχι και τον γκόμενο με τον οποίο θα τον κεράτωνε! Τελοσπάντων, τον συγχώρησε το Λευτέρη και είπαν να ξεκαθαρίσουν ότι από τούδε και το εξής θα είναι μαζί ουσιαστικά και όχι μόνο στους τύπους.

Και ήταν μαζί, δεν λέω. Βέβαια, στο εξάμηνο έπιασε το Λευτέρη στη τουαλέτα ενός μαγαζιού να φιλιέται με έναν. Εκεί ο Λευτεράκης του εξήγησε ότι ήταν μεθυσμένος και δεν ήξερε τι έκανε. Δεν όριζε τον εαυτό του και παραφέρθηκε υπό την επήρεια της καταραμένης της αλκοόλης. Ο Γιάννης δεν ήξερε αν ήθελε να τον χωρίσει και αναλογίστηκε ότι κι αυτός θα μπορούσε να βρεθεί σε μια παρόμοια κατάσταση κάποια στιγμή. Βλέπετε και το παιδί με το οποίο γλωσσοφιλιόταν ο λεγάμενος δεν ήταν και του πεταματού. Όλα για όλα…μπορεί να ήταν τσακ στο κέρατο - κακές γλώσσες βέβαια λένε ότι μετέπειτα το έφαγε κιόλας, αλλά σίγουροι δεν μπορούμε να είμαστε – αλλά τουλάχιστον θα το έτρωγε με κάποιον της προκοπής. Παρηγοριά στον άρρωστο θα μου πείτε. Εεε τι να κάνουμε τώρα; Για το Γιάννη μας αυτό ήταν μια κάποια δικαίωση. Τελικά ξεπέρασε την αναποφασιστικότητα του και τον συγχώρεσε για μια ακόμη φορά.

Το επόμενο κρούσμα ήρθε σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά. Όχι ότι στο ενδιάμεσο δεν έβλεπε σημάδια ότι το κέρατο πήγαινε σύννεφο, αλλά ελλείψει αποδείξεων δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Είχε βρει κάτι ξένα εσώρουχα στο σπίτι τους και στο καλάθι των άπλυτων, αλλά μπορεί ο Λευτέρης να τα είχε αγοράσει χωρίς να το πάρει χαμπάρι ο Γιάννης, και έτσι δηλαδή του έλεγε κιόλας. Τελοσπάντων…ένα φεγγάρι ο Γιάννης είχε κάνει μια εγχείρηση και ως συνέπεια δεν μπορούσε να είναι τυπικός στα συζυγικά του καθήκοντα - αν με πιάνετε - για σχεδόν 3 μήνες. Τότε ήταν που βρήκε στο κρεβάτι το Λευτέρη με το Πελοπίδα, aka τον καλύτερο τους φίλο. Εξοργίστηκε δεν λέω, και ομολογουμένως ταλαντεύτηκε αν θα τον χώριζε. Τελικά, όμως, αποδέχτηκε τη δικαιολογία ότι ο Λευτέρης τόσο καιρό χωρίς σεξ είχε φυσικές ανάγκες. Ίσως και αυτός στη θέση του να έκανε το ίδιο. Ποιος ξέρει!

Η αναποφασιστικότητα μας χαρακτηρίζει όλους λίγο πολύ. Θέλεις κάτι η εγγενής αβεβαιότητα της ζωής και το άγνωστο που μας περιμένει έξω από τη θαλπωρή της σιγουριάς; Θέλεις κάτι ότι βαλτώνουμε συνήθως μέσα στα προσωπικά μας κεκτημένα; Όλα παίζουν αναμφισβήτητα το ρόλο τους. Ωστόσο, υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στην αναποφασιστικότητα και τη βλακεία. Πρέπει κάποιες φορές να κατανοούμε ότι το να μείνουμε μόνοι μας και ήρεμοι, ίσως να είναι καλύτερο από το να είμαστε με κάποιον ο οποίος δείχνει διαρκώς κακά δείγματα γραφής. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία; Κι όταν κάτι τέτοιο είναι γνωστό, ποιος θέλει να παραμυθιάζεται μέσα σε μια επίπλαστη ιδανική πραγματικότητα;

Τον τελευταίο χρόνο η σχέση τους είχε γίνει εντελώς συμβατική. Καμία ερωτική συνεύρεση, αν εξαιρέσεις στην αλλαγή του χρόνου για δέκα λεπτά. Μετά ο Λευτέρης έπρεπε να φύγει για ένα επαγγελματικό ραντεβού…τουλάχιστον αυτό σερβίρισε σαν δικαιολογία. Ένα βράδυ, λοιπόν, μετά από ένα γερό τσακωμό, ο Γιάννης βγήκε να τα πιεί σε ένα μπαράκι. Εκεί του την έπεσε ο Μάρκος. Ο Μάρκος μοντέλο στο επάγγελμα που παράλληλα έκανε διδακτορικό στη πυρηνική φυσική. Παράξενος συνδυασμός θα μου πείτε, αλλά να που όλα συμβαίνουν στη ζωή. Μην σας το πολυλογώ…πάνω κάτω ξέρετε τι επακολούθησε. Την επόμενη μέρα ο Γιάννης μέσα στις τύψεις το ομολόγησε στο Λευτέρη. Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Τέτοια σκηνή δεν νομίζω ότι είχε ξαναδεί ζευγάρι από καταβολής κόσμου. Το αποτέλεσμα, βέβαια, απλό και σύντομο, με το Γιάννη στο δρόμο με μια βαλίτσα με συνοπτικές διαδικασίες. Και τώρα τι; Ο Λευτέρης δεν ήταν καθόλου αναποφάσιστος…

3 μήνες μετά…

«Ταξί…», φώναξε ο Γιάννης, «στο Ζάππειο και γρήγορα». Περνώντας έξω από το παλιό τους σπίτι, εκεί που τώρα έμενε – από ό,τι έμαθε – ο Λευτέρης με ένα νέο γκόμενο, σκέφτηκε πόσο ηλίθια αναποφάσιστος υπήρξε τρία ολόκληρα χρόνια. Δεν ήταν διατεθειμένος να το κάνει πια. Ήξερε πολύ καλά τι ήθελε και θα πρόσφερε την εμπιστοσύνη του εκεί που άξιζε μόνο. Με αυτή τη σκέψη χαμογέλασε και αναλογίστηκε ότι θα πέρναγε τέλεια στη σημερινή επίδειξη μόδας, καθώς θα απολάμβανε στη πασαρέλα το μωρό του με μαγιό…

υ.γ. Συγνώμη, αλλά το post φώναζε για Άντζελα...χαχα!!