Socialist Dreaming

Ένα τοστ έφαγα και έπεσα για ύπνο χτες. Γιατί μου το φύλαγε ο Θεός να έχω ένα τόσο άσχημο ύπνο; Δηλαδή τι έκανα; Τι αμαρτίες πληρώνω; Γιατί τις δικές μου μόνο αποκλείεται. Να δείτε που θα πληρώνω και του Γάτου...δεν εξηγείται αλλιώς.

Ήμουν που λέτε υποψήφιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα για δεύτερη φορά. Παραδόξως, ενώ ήμανε ένας απλός υποψήφιος, έπρεπε να περάσω κανονικά από debate στο οποίο όμως επιδεικτικά δεν θυμάμαι ποιους είχα αντίπαλους. Τόσο κλασμένους τους έχω, γιατί είμαι και παικταράς. Όσο και να στύψω το κεφάλι μου να θυμηθώ, δεν μπορώ. Τελοσπάντων...το επίσης παράξενο είναι ότι τις ερωτήσεις στο debate δεν μου τις έκανε κάποιος δημοσιογράφος, αλλά ο Λαζόπουλος, τον οποίο μάλιστα εγώ δεν συμπαθούσα καθόλου, αλλά μια χαρά τον ρούμπωσα! Είμαι και μεγάλο μούτρο, πώς να το κάνουμε;

Μετά τη τηλεμαχία (που λέει και η Χούκλη) άρχισε όμως το δράμα μου. Έφυγα από το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ και πήγα σε ένα σπίτι. Όχι…δεν πήγα στην Ιπποκράτους. Στο Καστρί πάλι μέσα δεν έχω μπει, αλλά θα έβαζα όρκο ότι μάλλον κατά κει μεριά κατευθύνθηκα. Μπαίνω μέσα στο σπίτι και βλέπω δυο Πακιστανούς να κάθονται σε ένα τοίχο και να περιμένουν. Μεγάλο χωλ σας λέω, με ωραία ξύλινα πατώματα…άλλο πράγμα. Αφού σου λέει αν κτίσω σπίτι, τέτοια θα βάλω μέσα. Η κοπέλα που μου άνοιξε με γνώριζε, εγώ πάλι ιδέα δεν έχω ποια ήταν η χριστιανή. Χαμογελάω στα Πακιστανά…μου χαμογελάνε και αυτά. Κάθομαι εκεί σε ένα καναπέ και περιμένω. Οσονούπω έρχεται ο Παπακωνσταντίνου, ο οποίος συζητάει με τα αλλοδαπά και τους εξηγεί ότι το δημόσιο έλλειμμα είναι πολύ υψηλό και δεν θα μπορέσει να ικανοποιήσει πλήρως το αίτημα τους, αλλά θα καταβάλει όλες τις δυνατές προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση. Εμένα για ρουσφέτι μου φάνηκε τώρα όλο αυτό, αλλά επειδή στο όνειρο ήμουν του κόμματος, δεν άρθρωσα κουβέντα. Αυτοί του αφήνουν ένα κουτί με γλυκά, παραδοσιακά…πακιστανικά, και φεύγουν.

Μένω που λέτε με τον Παπακωνσταντίνου, ο οποίος αρχίζει να κάνει σαν τρελό παιδί που θα φάει πακιστανικά γλυκάκια, κι εγώ μένω να τον κοιτάω εκστασιασμένος. Και βγάζει, λοιπόν, κάτι τύπου κεκάκια και αρχίζει να τα τσακίζει μέσα στη λαχτάρα. Μου προσφέρει κιόλας ο άνθρωπος – δεν λέω – αλλά εγώ δεν ήθελα. Μεταξύ μας πάλι καλά που δεν έφαγα, γιατί τα γλυκά είναι δυστυχία λένε! Και πάνω στα γλυκάκια αναγνώστες μου, λες και τα μύρισε από χιλιόμετρα ο άτιμος, σκάει και ο Πάγκαλος. Ντυμένος ευτυχώς, γιατί γδυτό δεν θα τον άντεχα και θα πέθαινα από καρδιακή προσβολή μέσα στο γλυκό μου τον ύπνο.

Μην σας τα πολυλογώ, τα είπαμε εκεί λίγο με το Θόδωρο, με συνεχάρη που από ό,τι φαινόταν θα επανεκλεγόμουν και προσφέρθηκε να με γυρίσει σπίτι. Νομίζω είχε υβριδικό αυτοκίνητο, αλλά επίσης δεν βάζω και όρκο. Στο οποίο, βέβαια, σπίτι πήγαμε από το δρόμο που πάμε για το εξοχικό μας. Χέσε μέσα κοινώς. Κάπου εκεί ξύπνησα, γιατί όσο και να το κάνεις τόσες ώρες ονείρου Πάγκαλου δεν παλεύονται.

Τίποτα…θα τρώω κάτι περισσότερο το βράδυ και θα σταματήσω να βλέπω ειδήσεις!! Δεν θα μείνω εγώ στον ύπνο μου με την εικόνα του Πάγκαλου!!