Εικόνες Βροχής

Αν πέσει μια στάλα, μικρό το κακό. Αν πέσουν δυο, οριακά διαφορετικό, αλλά τι να το κάνεις; Δυο στάλες βροχές δεν φέρνουν τη μπόρα. Η μαζικότητα, η ομάδα των στοιχείων είναι εκείνο που μπορεί να φέρει την αλλαγή. Και είναι τότε που ξάφνου η καθεμία στάλα αποκτάει μια δικιά της έννοια. Είναι η στιγμή που το πάτωμα έχει γεμίσει νερά και κάθε μία καινούργια μονάδα νερού που πέφτει συμμετέχει σε αυτό που ονομάζουμε πλημμύρα…συναισθημάτων ή από μια άλλη σκοπιά κοινωνικών εξελίξεων και ιστορικών συνθηκών. Σαν η πλημμύρα φουντώσει, τότε το καθαρό νερό γίνεται ένα με τα απόνερα. Εκείνα που η ανεξέλεγκτη φορά των πάντων, τα οδηγεί όπου είναι να τα πάει. Δεν έχει σημασία ο προορισμός. Τα νερά αυτά ποτέ τους δεν είχαν μια Ιθάκη. Συγχωρείστε με φίλοι μου, αλλά τα απόνερα δεν είναι πάντοτε εγκληματίες εν συνειδήσει. Είναι και θύματα εν απογνώσει. Μικροί ήρωες της καθημερινότητας. Βαριά κοινωνιολογία θα μου πείτε. Ίσως και ελαφριά ψυχολογία. Διαλέχτε και πάρτε…

Η βροχή πάντα που προκαλούσε μια γλυκιά κατάθλιψη. Από μικρό παιδί το θυμάμαι αυτό. Ποτέ δεν τη μίσησα. Μπορεί να με εκνεύρισε κάποιες στιγμές, άλλες να με έκλεισε στο σπίτι μου, άλλες να μου χάλασε τα σχέδια, αλλά πάντοτε την συγχωρούσα. Σε αντίθεση με το χιόνι που ακόμα του κρατάω τις κακίες μου (αν και τα τελευταία χρόνια τα βρίσκουμε σιγά-σιγά και με αυτό). Ένα είναι το κακό με τη βροχή…δεν αντέχεται μόνη της. Θέλεις παρέα για να τη ξορκίσεις και να τη διασκεδάσεις. Αλλιώς σε μαραζώνει.

Βρέχει πάλι απόψε. Βροντές, αστραπές και κεραυνοί να σχίζουν τον ορίζοντα. Δεν είναι παράξενο ότι η βροχή σου βγάζει κάτι το ποιητικό; Τόσο που κανένας ήλιος δεν μπορεί να στο βγάλει.

Εκείνο το βράδυ είχα περπατήσει μέσα στη βροχή. Λουσμένος από τη δροσιά της. Χείλη υγρά. Μάτια θολά με μια γλυκόπικρη γεύση. Επίγευση αλατισμένη, σαν να με έβρεξες με ένα κουβά θαλασσινό νερού. Η καρδιά ασθμαίνουσα, βαρύθυμοι χτύποι σαν να ήθελε μια και καλή να σταματήσει. Τα μαλλιά στο μέτωπο βαριά, σαν τα κρόσσια από ένα καλοδουλεμένο χαλί που στεγνώνει μετά από εξοντωτικό πλύσιμο. Έτρεξα κάτω από ένα υπόστεγο. Δεν ήθελα άλλο να βρέχομαι. Μουλιασμένα ρούχα στο βρόχινο στοιχείο. Μουλιασμένη και μια καρδιά, χωρίς κανένα εμφανή λόγο. Γιατί όλο αυτό μου συνέβαινε; Ήταν η βροχή ή κάτι άλλο, πιο βαθύ, πιο μεγάλο;

Δεν έβλεπες στο μέτρο. Η βροχόπτωση παχιά σαν πέπλο μέσα στη νύχτα. Πάντα είναι πιο μυστηριακό να βρέχει νύχτα. Γιατί άραγε; Η ματιά μου ήταν χαμένη και έσπασε μόνο όταν μια κοπέλα πέρναγε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Πανέμορφη, με ένα αεράτο καλοκαιρινό φόρεμα. Δεν κρατούσε ομπρέλα…όχι…εκείνη η κοπέλα δεν το χρειαζόταν. Είχε κι αυτή μουλιάσει στο νερό και οι πτυχές του σώματος της διαγράφονταν ανάγλυφα από εκείνο το υγρό ύφασμα. Σαν να μην υπήρχε ρούχο. Μια Ελένη χωρίς πουκάμισο. Γεμάτη. Ολοκληρωμένη. Σούφρωσα τα μάτια μου για να δω καλύτερα. Η κοιλιά της κοπέλας ήταν πεταχτή. Αναμφίβολο σημάδι ότι κυοφορούσε. Μια γυμνή Γένεσις στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ύδωρ εκτός…μα πάνω από όλα ύδωρ κι εντός. Μια Νίκη της Σαμοθράκης σε ενδιαφέρουσα. Κι ήταν η πρώτη φορά που είδα τη Νίκη ολόκληρη και όχι ακέφαλη. Σπάνιο πράγμα σκέφτηκα. Ευλογημένος τελικά μες στο μουσκίδι μου.

Δεν είχα τίποτα να σκεφτώ. Θα γίνω ένα με τη βροχή και ας πλευριτωθώ. Και τότε η καρδιά μου γέμισε ξανά. Οι κτύποι ανέβηκαν. Κατάλαβα ότι δεν ήμουν μόνος. Ύδωρ εντός, ύδωρ κι εκτός. Και αν μπορώ να σε είχα στα εντός μου, τότε είχα κάνει ήδη τη μισή δουλειά…