Οι Χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ: Ο Διαδικτυακός

Η αγάπη δεν μένει πια εδώ, σκέφτηκε ο Άρης. Έμενε και ποτέ είναι η αλήθεια; Τι είναι η αγάπη και πως εκδηλώνεται; Χρειάζεται πάντα μια φυσική υπόσταση για να πάρει σάρκα και οστά; Όλα αυτά τα ερωτήματα τον βασάνιζαν αφάνταστα τον τελευταίο χρόνο. Τον Ποσειδώνα τον είχε γνωρίσει – τρόπος του λέγειν τώρα αυτό – ένα χρόνο πριν, από τα κείμενα του. Και οι δυο τους διατηρούσαν ο καθένας ξεχωριστά τα δικά τους blogs. Ο Άρης είχε ένα Blog από το οποίο πέρναγαν ελάχιστοι αναγνώστες, αλλά παραδόξως είχε σχηματίσει μια πολύ ζεστή ατμόσφαιρα μέσα στις γραμμές και τις λέξεις του. Το blog του Ποσειδώνα ήταν ομολογουμένως πιο διάσημο μιας και φρόντιζε ο ίδιος να καλλιεργεί το προφίλ του μποέμ τύπου που σκόρπαγε τη γοητεία του απλόχερα. Πάντα, βέβαια, με ελεγχόμενες – ίσως και ηθελημένες – δόσεις ανασφάλειας, μιας και το ελαφρύ ψεγάδι κάνει πάντα την εικόνα ενός ατόμου πιο εκθαμβωτική.

Ήταν ένα κείμενο που έφερε τον Ποσειδώνα στη ζωή του Άρη. Κάπως έτσι δεν γίνεται πάντα μέσα στις δαιδαλώδεις παρόδους του διαδικτύου; Ένα προσωπικό κείμενο του Άρη γέμισε το mailbox του με ένα συγκινητικό μήνυμα και συνεπακόλουθα λίγες γραμμές συμπόνιας και εγγύτητας στο msn. Όπως σε όλα τα πράγματα στη ζωή μας, έτσι κι εδώ το ένα έφερε το άλλο. Ατέλειωτες ώρες διαδικτυακού διαλόγου, πολυάριθμα mails και αρκετά σύντομα ακόμη και ανταλλαγή τηλεφώνων. Ένα ολοκληρωμένο σκηνικό ηλεκτρονικής επικοινωνίας που όσο αθώα φαινόταν στον Άρη στην αρχή, τόσο εφιαλτική κατάντησε.

Ο Άρης δεν πίστευε στον έρωτα χωρίς τη φυσική επαφή. Διατηρούσε την επικοινωνία με το Ποσειδώνα σαν μια καινοτόμο κοινωνική επαφή “τρίτου τύπου”. Δεν ήθελε να βάζει ταμπέλες στην ανθρώπινη επικοινωνία. Ποιοι ορίζουν πως πρέπει να αρχίζει, πώς να καλλιεργείται και τι καρπούς οφείλει να φέρει; Έτσι κι αλλιώς όλα ήταν ακίνδυνα.

Τρείς μήνες μετά από μια συνεχή επαφή ο Ποσειδώνας ομολόγησε τον ερωτά του στον Άρη. Για λίγα λεπτά…ίσως και ώρες…ο Άρης ένιωσε εκνευρισμένος. Έχετε νιώσει την αίσθηση ότι κάποιος σε παίζει; Αυτό θα έλεγε κανείς ότι διαπέρασε τον Άρη σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Επανέφερε τον Ποσειδώνα σε τάξη και συνέχισαν την επαφή τους σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Μηνύματα, mails, συζητήσεις, τηλέφωνα και πολλά κείμενα έσκαβαν την καρδιά του…μέχρι που μια μέρα ξύπνησε χωρίς να το καταλάβει παγιδευμένος σε έναν “έρωτα;” που δεν πίστευε ότι θα πέρναγε ποτέ. Το θέμα είναι τι είχε ερωτευθεί; Ένα μάτσο κείμενα, μια σειρά αράδες βαρύγδουπες στο msn, e-mails που έσταζαν από τα τεχνηέντως πλασαρισμένα σορόπια; Όλα μαζί; Ποιος ξέρει;

Η ομολογία είναι πάντοτε δύσκολη…ειδικά αν στο άμεσο παρελθόν μεμφόσουν αυτό που μόλις περνάς σαν ψυχολογική κατάσταση. Η αποθέωση του έρωτα – αν μπορεί κάποιος να το δεχτεί – ακολούθησε για λίγο καιρό. Συχνά πυκνά στο τραπέζι έπεφτε το θέμα της φυσικής πλέον συνάντησης. Είναι τραγικό πως το ζήτημα ήρθε σχεδόν μισό χρόνο μετά την πρώτη επαφή. Πολλές φορές δεν έχει σημασία ο χρόνος, αλλά η θέληση για ένα πράγμα…η προσμονή και η λαχτάρα που σου κατακαίει τα σωθικά. Και αν ήξερε ένα πράγμα ο Άρης ήταν ότι ήθελε να δει τον Ποσειδώνα σαν τρελός. Ήταν το μόνο που έλειπε για να μετουσιώσει όλο αυτό το ηλεκτρονικό κατασκεύασμα σε μια πραγματικότητα που θα μπορούσε να ψηλαφίσει με τις άκρες των δακτύλων του.

Η διαδικτυακή επικοινωνία είναι το φλερτ του μέλλοντος. Στο άμεσο μέλλον δεν θα βγαίνουμε σε bars για να πεταρίσουν τα ματάκια μας, αλλά θα κλεινόμαστε σε ένα blog, ένα λογαριασμό facebook, ένα chat room ή σε ένα site κοινωνική δικτύωσης. Διαδικτυακές περσόνες θα συναντιούνται σε ένα ιδιότυπο παζάρι και θα προωθούν ό,τι ο καθένας έχει εύκαιρο. Λίγη ευαισθησία, λίγο κοιλιακό, λίγη κουλτούρα, λίγο από όλα. Αν ένα πράγμα όμως θα είναι κοινό με σήμερα, θα είναι ότι πάντοτε θα χρειαζόμαστε το παραμύθι. Ας παραδεχτούμε ότι κανείς δεν ερωτεύεται το ρεαλισμό. Όλοι μα όλοι ερωτευόμαστε – και δεν αναφέρομαι στο πάθος…προσοχή – το παραμύθι ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, το οποίο προφανώς μπορεί να είναι μια επίπλαστη καθαρά πραγματικότητα. Το θέμα είναι, όμως, ότι στο φυσικό φλερτ οι αισθήσεις ξυπνάν, τα χείλη δαγκώνονται και τα μάτια υγραίνουν…στο διαδικτυακό φλερτ, τι μπορεί κανείς να βρει…;

Στο ραντεβού εκείνο που έκλεισαν, ο Ποσειδώνας δεν ήρθε ποτέ. Λίγες μέρες μετά, ο Άρης έμαθε ότι ένα χρόνο που μίλαγε με τον Ποσειδώνα, δυο άλλοι bloggers έκαναν ακριβώς το ίδιο πράγμα μαζί τους.

3 μήνες μετά…

Είχε μόλις χαιρετήσει το μωρό του και κατευθυνόταν προς το Σύνταγμα. Θα συναντιόταν με το Νίκο στο σπίτι και θα πήγαιναν μαζί στο γάμο ενός φιλικού ζευγαριού. Τον είχε γνωρίσει ένα βράδυ σε γνωστό bar του Κέντρου και αμέσως κόλλησαν. Άτιμο πράγμα τελικά η φυσική επαφή και το θάρρος να δεις τον άλλον κατάματα. Για μια στιγμή σκέφτηκε τον Ποσειδώνα και χαμογέλασε. Ναι…είχε πέσει στη παγίδα…αναμφίβολα. Τώρα, όμως, ήταν αποδεσμευμένος και τον είχε αφήσει στη διάθεση των επόμενων άτυχων διαδικτυακών και μη ερώτων…