Στο Repeat

Η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης…λένε. Τους πιστεύω, δεν τους πιστεύω, κάποιοι το υποστηρίζουν. Κάνεις κάτι και μετά το επαναλαμβάνεις και μετά τι; Μάθηση, εξάρτηση, συνήθεια…θάνατος. Έχουμε μάθει ότι η επανάληψη ενός πράγματος είναι κακό. Αξιολογική κρίση χειρίστου είδους ή μια πικρή αλήθεια; Είναι, δηλαδή, όλα τα πράγματα σαν το τσιγάρο; Βαλτώνουν τα πάντα όπως η φθορά που φέρνει η καθημερινή επαφή; Επαναλαμβάνομαι ή απλά αναρωτιέμαι;

Κάθε μέρα τρώω μια φρυγανιά με μέλι…λέμε τώρα…δεν το κάνω, αλλά ας υποθέσουμε ότι το έκανα. Είναι κακό; Προφανώς και όχι, μιας και το μέλι κάνει καλό στην υγεία μου. Μπορεί μια μέρα να το βαρεθώ, μπορεί και πάλι όχι. Αλλά ακόμα και αν κορεστώ, αυτό θα είναι κάτι τελείως προσωρινό. Κορεσμός, μια αβάσταχτη αλήθεια που κάνουμε ότι δεν υπάρχει ή απλά πείθουμε τους εαυτούς μας ότι δεν υφίσταται. Κι όμως, ό,τι και να λέμε, ότι και να υποστηρίζουμε…κάπου εκεί στη γωνία ελλοχεύει ο θανατηφόρος κίνδυνος του κορεσμού.

Κάθε απόγευμα χτύπαγε τη δόση του. Εκεί σε μια γωνία, σε ένα ανήλιαγο σοκάκι. Πίσω από τη θορυβώδη καθημερινότητα, με τους ανθρώπους που περνάνε δίπλα του και δεν ξέρουν καν ποιος είναι και τι κάνει. Νιώθει ασήμαντος μέσα στο μέγεθος αυτής της απαίσιας πόλης. Φταίει, ίσως, κι αυτός για την κατάντια του. Έχει χρόνια ρίξει τις ευθύνες στη ζωή του, στη μονίμως απούσα οικογένεια του, στη κατάρα του τη μαύρη. Τώρα σε εκείνο το στενό πίσω από την Ομόνοια, μπορούσε να παραδεχτεί ότι το να μη δέχεται επαναλαμβανόμενα τον εαυτό του, τον είχε φτάσει άλλη μια φορά σε αυτό το σημείο. Σε αυτή τη βελόνα που κατρακύλησε δίπλα του και εκείνος με τα μάτια κλειστά να πάρει μια βαθιά ανάσα.

Κάθε πρωί, ο μικρός σηκωνόταν και έπρεπε να τον πάει κάποιος στο σχολείο. Χρόνια τώρα είχε πέσει πάνω της αυτή η ασχολία. Έπειτα να γυρίσει σπίτι, να πλύνει τα πιάτα του πρωινού, να ετοιμάσει το μεσημεριανό, να πάρει το πιτσιρίκι από το σχολείο, να τον κυνηγάει να φάει, να τον βάλει για ύπνο, να ετοιμάσει το φαγητό για το Πέτρο, να τον υποδεχτεί με ένα χαμόγελο, να διαβάσει το μαθητούδι, να τον κάνει μπάνιο, να τον βάλει για ύπνο, να συμμαζέψει λίγο και να κοιμηθεί με τη σειρά της. Μικρά διαλλείματα φαγητού για την ίδια, αγχωμένες τζούρες από ένα τσιγάρο, στο πόδι όλες οι φυσικές της ανάγκες. Κάτω από τις σταγόνες του ντους καταλάβαινε ότι μέσα στην αβάσταχτη ρουτίνα της, που τόσο λάτρευε και μισούσε, είχε χάσει τον άνδρα της, το μικρό, αλλά πάνω από όλα τον ίδιο της τον εαυτό.

Κάθε βράδυ την έβλεπε δίπλα του. Η Ζωή ήταν πάντοτε εκεί, νυσταγμένη, αλλά εκεί. Σούφρωνε τα χείλη της και τον παρακαλούσε να την αφήσει λίγο να κοιμηθεί και εκείνος την άφηνε, όμως τη χάζευε. Πείσμα σε ότι συχνά λέγεται, ο Δημήτρης λάτρευε τη Ζωή. Κάθε μέρα μπορεί να του έφευγε ο νεανικός έρωτας των πρώτων χρόνων, αλλά για κάποιο παρανοϊκό λόγο την ήθελε περισσότερο. Του το έλεγε η μάνα του, ότι κάποια στιγμή ο έρωτας θα φύγει και θα έρθει η αφοσίωση…το αντάλλαγμα. Όσο και να αγάπαγε τη μάνα του, ο Δημήτρης, έβλεπε ότι για μια φορά στη ζωή του, μπορούσε να τη διαψεύσει. Δεν ήταν οιδιπόδειος ανταγωνισμός, αλλά μια ευτυχής διαρκώς αυτό-επιβεβαιωμένη εξαίρεση. Τη φίλησε στο μέτωπο και έκλεισε το φως για να ξαποστάσει κι ο ίδιος.

Κάθε μεσημέρι έτρωγε μόνος σε ένα εστιατόριο κοντά στη δουλειά του. Απομονωμένος από όλους και όλα γύρω του. Παγιδευμένος στη μοναξιά του και στην άρνηση του εαυτού του. Ήξερε ότι τον έλκυε εκείνος ο σερβιτόρος, αλλά δεν είχε ποτέ το θάρρος να του πει κάτι πέρα από τη στεγνή παραγγελία. Είχε δημιουργήσει πέντε χρόνια τώρα μια συνήθεια για εκείνον μόνο. Τα δύο πρώτα χρόνια δεν ήξερε καν το όνομα του. Τυχαία κάποια στιγμή το έμαθε, όταν ο ιδιοκτήτης τον φώναξε. Τηλέμαχος. Η μάχη μέσα του, βέβαια, ανείπωτη. Τι να πει; Πώς να το πει; Πως θα το δεχόταν; Θα τον έσπαγε στο ξύλο; Θα το αποδεχόταν; Θα, θα, θα…το κεφάλι του είχε πια πονέσει. Για μια ακόμη φορά άφησε τα χρήματα στο τραπέζι και αποχώρησε.

Η συνήθεια είναι αποδεσμευμένη από το καλό ή το κακό. Πριν, λοιπόν, ξορκίσουμε για μια ακόμη φορά κάτι που υπάρχει στη καθημερινότητα μας, ας σκεφτούμε ένα βήμα πιο πέρα. Μπορεί απλά αυτό που συμβαίνει σε όλους, να μην έχει ισχύ για εμάς. Γιατί απλούστατα είμαστε όλοι διαφορετικοί…ή απλά γουστάρουμε να κάνουμε τη διαφορά! Όμως ακόμα κι αν μοιάζουμε που και που, δεν πρόκειται απλά για τυχαίες συγκλίσεις που επιβεβαιώνουν το πόσο απέχουμε ο ένας από τον άλλο.