23 Οκτωβρίου 2009

To Δεδομένο

Ο Κωστής είχε μια δύσκολη μέρα στη δουλειά. Τον τελευταίο καιρό τον έτρεχαν από το πρωί μέχρι το βράδυ στο γραφείο και του έμενε ελάχιστος χρόνος για τον εαυτό του και την οικογένεια του. Η Έλλη, η γυναίκα του, μεγάλωνε σχεδόν μόνη το μικρό τους γιο. Ο Κωστής είχε γίνει πατέρας του σαββατοκύριακου μέσα στον ίδιο τον ζωντανό του γάμο, αν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από κάποιον ζωντανός.


Ένα ακόμη Σάββατο και ήταν πάλι στο γραφείο. Το απόγευμα θα πέρναγα να δει τον Σπύρο. Μέσα στο χαμό έπρεπε να βλέπει και εκείνον κάθε Σάββατο. Λίγες ώρες σαν τον κλέφτη. Τι να έκανε όμως; Υποχρέωση του! Συνειδητή επιλογή από τις λίγες. Μπορεί να είχε καταντήσει λίγο σαν αγγαρεία, λίγες στιγμές μαζί στα κλεφτά, μια υποτυπώδης επικοινωνία, αλλά ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να του δώσει. Δουλειά, οικογένεια, παιδί…δεν συμβιβάζονταν όλα μέσα στη τρέλα της καθημερινότητας.


Σε μια ώρα ήταν σε εκείνο το σπίτι που του ήταν τόσο γνώριμο. Χρόνια τώρα, ακόμα και πριν το γάμο του, ακόμα πριν και από τη γέννηση του γιού του. Μια παράλληλη ζωή που τη κουβάλαγε μαζί του. Μετά από λίγη ώρα και έναν καφέ στο χέρι, γύρισε και κοίταξε το Σπύρο. Μπορεί ώρες-ώρες να τον απόπαιρνε, μπορεί να ένιωθε ότι υπήρχαν στιγμές που δεν επικοινωνούσαν, χίλια μπορεί και άλλα τόσα…δεν έπαυε όμως να ήταν ο πατέρας του…



Μεγάλο πράγμα το δεδομένο, το σίγουρο…αυτό που όποια ώρα κι αν ξυπνήσουμε θα βρίσκεται παραδίπλα μας. Φίλοι, γονείς, αδέρφια, έρωτες και άλλα τόσα. Συχνά πιάνω τον εαυτό μου να βγάζω το χειρότερο μου εαυτό σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν σημαδέψει τη ζωή μου και να καλοπιάνω ξένους και ελεεινούς ηλίθιους, μόνο και μόνο γιατί το προστάζει η ευγένεια. Βλέπεις στο σίγουρο, στο δεδομένο ποτέ δεν είσαι συγκαταβατικός, καθώς θα βρίσκεται πάντα εκεί να σε δέχεται όπως είσαι.


Αν είσαι σώφρον άνθρωπος, βέβαια, πρέπει να αναγνωρίζεις ότι το πάντα είναι μια πολύ σχετική έννοια. Υπάρχουν παράγοντες που φέρνουν τη ζωή μας άνω κάτω, που μας κάνουν να αναθεωρούμε τα μέχρι τότε πεπραγμένα και να κάνουν αυτά που μέχρι εκείνη τη στιγμή μας φάνταζαν ακλόνητα, τόσο μα τόσο ευαίσθητα στην όποια αλλαγή.


Είναι φορές που νιώθω ότι αναλύω υπερβολικά συναισθήματα, καταστάσεις, ανθρώπους και συμπεριφορές. Είναι όμως κι άλλες φορές που με περισσή ευκολία δεν δίνω σημασία σε κάτι μόνο και μόνο γιατί θεωρώ ότι θα βρίσκεται πάντα εκεί και απλά θα υπάρχει. Και είναι τέτοια η ευκολία μου, που μπορεί και να ξεχνάω το παρελθόν και την ευεργεσία του σε μένα. Και τώρα δεν υπόσχομαι ότι δεν θα το ξανακάνω, αλλά να…μόνο ότι το σκέπτομαι.


υ.γ. Μπορεί κάποια πράγματα να εκλαμβάνονται εσφαλμένα ως δεδομένα, είναι όμως και άλλα τα οποία δεν τα παίρνουμε και τόσο στα σοβαρά, όσο θα έπρεπε. Διάβασα με έκπληξη την ανάρτηση του Bearhiv και έπαθα πλάκα που υπάρχουν άνθρωποι το 2009 που δεν πιστεύουν ότι το hiv υπάρχει!! Άνθρωποι που παίρνουν στο λαιμό τους νέους που φτάνουν σε σημεία να παίζουν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα. Τέτοια γεγονότα με κάνουν να αναρωτιέμαι που αρχίζει η ελευθερία τελικά του λόγου και κυρίως που τελειώνει…

24 σχόλια:

  1. Μεγάλο πράγμα το δεδομένο και το σίγουρο..
    Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο.. και όταν το χάνεις.. όταν ξέρεις ότι θα το χάσεις.. τότε είναι δύσκολα τα πράγματα.. μετανιώνεις για όσα προηγήθηκαν, για όσα πόνεσαν και ακόμη ανασύρονται στη μνήμη..
    Αυτό το βίντεο επηρεάζει πολύ..

    Και όμως υπάρχουν και τέτοιοι.. είναι απίστευτο απλά..

    Καλημέρες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πρίν από μήνες έβαλα στο μπαμπά μου να δει την ταινία μικρού μήκους που έχεις αναρτήσει...στην αρχή με κοροϊδευε και στο τέλος δάκρυσε κρυφά και μου ζήτησε συγγνώμη. Κι εγω ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί γιατί στην πραγματικότητα εγω πρέπει να του ζητήσω συγγνώμη που εχω σαν δεδομένο οτι θα είναι πάντα εκεί....αφού ήταν από πάντα εκεί. Και ξαφνικά εκείνα που έχεις για σίγουρα γίνονται κινούμενη άμμος και προσπαθείς να κρατηθείς από το τώρα γιατί το αύριο έχει στη σκια του ενα ερωτηματικό...
    :) έκανες ενα μικρό θαύμα πάλι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Με έκανες να νιώσω όμορφα αλλά ταυτόχρονα ξανά τα ίδια συναισθήματα με εχθές , προχθέ!
    Δεν μπορώ να θεωρησω λεπτό τη ζωή μου χωρίς αυτούς τους ανθρώπους ...γιατί υπάρχει μια συνουσία μυστική...που χωρίς να το θες( αλλά και να το θές) δεν πρόκειται να σταματήσει αυτή η σχέση κι ας φύγει για πάντα!
    Καλημέρα και ας αρχίζει το γκρί mood!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. το κρατάω στα unread για να το διαβάσω στο χωριό!!! Πέρασα απλά για να σου ευχηθώ να έχεις ένα όμορφο σΚ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φίλε μου το βιντεάκι το εχω ξανά δει και είναι πολύ συγκινητικό μα πραγματικά!!! μάθημα ζωής....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΠΟλύ σωστό αυτό που λες vk! Πράγματι δίνουμε σημασία σε ανθρωπάκια και ξεχνάμε αυτούς που νοιάζονται για εμάς. Γιατί είναι πάντα εκεί, είναι φυσικό να είναι πλάι μας. Κι εκεί που γεμίζω από ενοχές είναι όταν ξεσπάω τα νεύρα μου σε αυτούς που νοιάζονται για μένα. Ενώ και πάλι έπρεπε να πλακωθώ με τα ανθρωπάρια.
    Τι μου τα είπες όλα αυτά Παρασκευιατικα? Πολλά φιλάκια μικρέ μου παρατηρητή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Οι άνθρωποι που νοιάζονται πραγματικά για εμάς, είναι το λιμάνι μας όταν έχουμε φουρτούνες!
    Καλό Σ/Κ και φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. δε χρειάζεται να χάσουμε έναν άνθρωπο για ν καταλάβουμε τι σημαίνει για μας.Σημασία έχει ,όσο ζούμε, να κάνουμε τον ενδιαφέρον και την αγάπη μας πράξη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. θέλω να σε ευχαριστήσω για αυτή την ανάρτηση καθώς με βοηθά να μείνω ήρεμος τη δύσκολη αυτή στιγμή που φιλοξενώ τους γονείς μου ;))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Ηφαιστίωνας: Πρώτα από όλα να ξεκαθαρίσω ότι δεν χάνω κανέναν. Χτύπα ξύλο, μακριά από εμάς!! Ήθελα καιρό να κάνω ένα τέτοιο post και να πω κάποια πράγματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @One Happy Dot: Εμένα μου την έστειλε ο πατέρας μου, τον οποίο συνήθως απόπαίρνω και πρέπει να ομολογήσω ότι κάτι μου έκανε. Μπορεί να φανεί σαχλό, αλλά έχουν υπάρξει στιγμές - και είμαι σίγουρος ότι θα ξαναυπάρξουν - που έχω φερθεί σαν το γιο στη ταινιούλα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @Panos: Δεν έχω γκρι mood...είλικρινά! Απλά ήθελα εδώ και πολύ καιρό να την κάνω αυτή την ανάρτηση και ίσως τώρα μου δόθηκε η ευκαιρία και κυρίως η όρεξη!! Ανεκτίμητοι πράγματι, όμως...όσο κι αν τους φωνάζουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @Νext Day: ΟΚ βρε! Καλά να περάσεις στο χωριό. Κάνε μια βολτίτσα στας εξοχάς και για εμάς που θα μείνουμε στην Αθήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @Φούλη: Και εμένα κάτι μου έκανε όταν το πρωτοείδα. Ειδικά επεισή μου το έστειλε ο πατέρας μου. Βέβαια η απαντησή μου ήταν να μην αγχώνεται, γιατί θα βάλω μια δίμετρη ρωσίδα χορεύτρια αποκλειστική για να του απαντάει τις ερωτήσεις. Το πολύ πολύ να τη χουφτώνει και λίγο! Χαχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @Wilma: Αυτό είναι πραγματικά που με τσαντίζει περισσότερο. Ότι πιάνω τον εαυτό μου να το παίζω διπλωμάτης σε μαλάκες που δεν έχω καμιά υποχρέωση. Και όλα γιατί μου το έμαθαν οι γονείς μου να το κάνω. Ενώ πολλές φορές στους ίδιους είμαι πάρα πολύ εκνευριστικός! Δεν λέω πως θα σταματήσω να τους φωνάζω και να ενοχλούμε με το παραμικρό, απλά προσπαθώ καμιά φορά που με πιάνει το καλό μου να τους κανακεύω...χιχιχι!!! Φιλιά πολλά πολλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @Bear: Αυτό λεω όμως. Να τους θυμόμαστε και όταν δεν περνάμε φουρτούνες. Και αν αναφερόμαστε στους φίλους, εκεί γίνεται ακόμα και πιο έντονο. Άλλωστε το έχω πει πολλάκις...ο σωστός φίλος δεν φαίνεται στη λύπη, αλλά κυρίως στη χαρά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @Τhanos: Και χτυπάω ξύλο...δεν έχω χάσει κανέναν ακόμα! Αγαπημένους ανθρώπους έχω χάσει. Αναφέρομαι στους γονείς μου όμως, που δόξα τω Θεώ χαίρουν άκρας υγείας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @Προφυλακτικό: Κάνε ασκήσεις ηρεμίας σου λέω! Να μην τους αποπαίρνουμε μωρέ! Για το καλό μας τα λένε όλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Θίγεις θέμα δύσκολο. Υπάρχει μια άποψη που λέει ότι όλα ανθρώπινα είναι και στην καθημερινότητα δεν είναι εύκολο να μην κάνεις πράγματα για τα οποία θα μετανιώσεις μετά. Κι από την άλλη... Στο διπλανό μου διαμέρισμα μένει μια ηλικιωμένη κυρία με άνοια. Ο γιος της πληρώνει μια γυναίκα από την Ουκρανία για να τη φυλάει και είναι ζήτημα αν έρθει να τη δει για πέντε λεπτά μια φορά το μήνα. Δεν ξέρω. Μόνο ένα τραγούδι που είχα κι εγώ σε μια σχετική ανάρτηση:
    http://www.youtube.com/watch?v=uGDA0Hecw1k

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @Nikos: Μα ακόμα και εγώ εδώ, δεν είπα ότι θα σταματήσω να έχω αυτή τη συμπεριφορά. Η άτιμη η καθημερινότητα και η αίσθηση της δεδομένης αγάπης είναι άτιμα πράγματα. Το μόνο που είπα είναι ότι το σκέφτομαι. Και όποτε μπορώ θα κοιτάω να είμαι ένα καλύτερο εγώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. έχεις τόσο δίκιο - κι εγώ έχω πιάσει το εαυτό μου να παίρνει τους πιο κοντινούς μου ως δεδομένους και να δίνω προτεραιότητα σε άσχετους...

    το ταινιάκι είναι επίσης καταπληκτικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Υπέροχο κείμενο και επίσης πολύ όμορφο βιντεάκι... Κανείς δεν είναι δεδομένος. Το καταλαβαίνουμε μόνο οταν τον χάσουμε. Φιλάκια :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. @Scatterbrain: Όλοι μας νομίζω φίλε μου έχουμε πέσει κάποια στιγμή ή και περισσότερες σε αυτή τη λούμπα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. @Estella: Καλό είναι να το καταλαβαίνουμε πριν τους χάσουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;