Οι Χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ: Ο Αισιόδοξος

Η αγάπη δεν μένει πια εδώ, σκέφτηκε ο Σάββας. Φαίνεται ότι σχεδόν πέντε χρόνια πήγαν στράφι. Δηλαδή ποτέ κάτι δεν πάει χαμένο, αλλά να…δεν ήξερε πια. Μονίμως, για όλα τα ζητήματα της ζωής, νόμιζε ότι υπήρχαν δύο όψεις. Μία που σε κάνει να πελαγώνεις στη μαύρη κατάθλιψη και μια άλλη που σε κάνει πιο ανθεκτικό στα λάθη. “ Ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό”, συνηθίζουν να λένε. Τελικά αυτό πρέπει να ήταν το μότο της κοσμοθεωρίας του Σάββα.

Όταν ο Προκόπης τον πλάκωσε στο ξύλο και τον πέταξε έξω από το σπίτι, έμεινε μετέωρος. Βλέπεις μόλις είχε απολυθεί από τη δουλειά του. Οι γονείς του τον είχαν πετάξει έξω από το σπίτι πριν πέντε περίπου χρόνια, όταν έμαθαν ότι είναι ομοφυλόφιλος. Από τότε δεν είχε καμία επαφή μαζί τους. Ούτε καν τα τυπικά. Ο Προκόπης τον μάζεψε κυριολεκτικά, λοιπόν, από το δρόμο. Θυμάται ότι για ένα μήνα αφού τον έδιωξαν οι δικοί του πήγαινε και έμενε από φίλο σε φίλο, μέχρι που στο τέλος κατέληξε σε ένα φθηνό ξενοδοχείο στη Σοφοκλέους…εκεί δίπλα από τις πουτάνες. Έμεινε εκεί γύρω στον ένα μήνα και οι μαυρούλες τον είχαν μάθει όλες. Η Ταμάρα κυρίως ήταν πολύ καλή κοπέλα. Το πρώτο βράδυ μάλιστα του την είχε πέσει κιόλας, όμορφο παιδί ο Σάββας βλέπετε, αλλά σύντομα κατάλαβε ότι τα πράγματα δεν πρόκειται να τσουλούσαν μιας και ο Σάββας…πώς να το πούμε τώρα κόσμια;…δεν μπορούσε να ασκήσει τα αναμενόμενα καθήκοντα του. Από τότε κώλος και βρακί έγιναν με την Ταμάρα.

Στο τέλος του μήνα συνάντησε τον Προκόπη. Είχε βγει για ποτό σε ένα “σχετικό” μαγαζί με μια φίλη. Ο Προκόπης τον παρατήρησε μεμιάς όταν μπήκε στο μαγαζί. Όταν, λοιπόν, ο Σάββας σηκώθηκε να επισκεφθεί την τουαλέτα, ο λεγάμενος βρέθηκε να τον ακολουθεί από πίσω. Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους. Αντάλλαξαν τηλέφωνα, βγήκαν για καφέ, βρέθηκαν στο κρεβάτι και ξαναβρέθηκαν και ξαναβρέθηκαν και πάει λέγοντας. Δεν ήταν ποτέ ότι ο Σάββας είχε τρελαθεί με τον Προκόπη. Μάλλον χρειαζόταν μια σανίδα σωτηρίας. Εεεε μετά ήρθε και η συνήθεια. Πολύ σύντομα έμειναν μαζί και η ζωή από εκεί και πέρα πήρε το δρόμο της.

Δεν ήταν όλα ρόδινα βέβαια. Ο Προκόπης τελικά αποδείχθηκε με τον καιρό λιγάκι μέθυσος. Ως αποτέλεσμα, ο Σάββας βρισκόταν συχνά πυκνά με καμιά μελανιά. Μια φορά είχε βρεθεί με σπασμένο πλευρό στο ΚΑΤ, αλλά εντάξει…ήταν και λίγο από ατύχημα. Μωρέ, τον αγαπούσε ο Προκόπης…ίσως απλά με τον τρόπο του.

Δεν μπορούσε παρά να είναι αισιόδοξος. Είχε περάσει τόσο δύσκολα παιδικά χρόνια πλάι σε ένα αυστηρό και συντηρητικό πατέρα. Η μάνα του άβουλη. Μέχρι και τη μέρα που τον έδιωξε ο πατέρας του από το σπίτι, η μάνα έμενε βουβή και αμέτοχη. Ίσως αυτό να τον πίκρανε πιο πολύ από όλα. Τελοσπάντων, ό,τι έγινε, έγινε. Και τώρα, μετά από πέντε χρόνια σχέσης, συγκατοίκησης και μάλλον κακής μεταχείρισης, ήταν πάλι στο δρόμο. Μόνο που τώρα δεν ήταν είκοσι τέσσερα, αλλά σχεδόν τριάντα, και μάλιστα αυτή τη φορά χωρίς δουλειά. Ο Σάββας, όμως, δεν μπορούσε παρά να τα βλέπει όλα ευοίωνα.

Η αισιοδοξία είναι η πηγή που μας κάνει να αντέχουμε στα δεινά και να παλεύουμε για το αύριο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι μεγαλύτερες θετικές εξελίξεις επιτυγχάνονται πάντα κάτω από το πέπλο ενός αισθήματος αισιοδοξίας. Η γραμμή όμως ανάμεσα στην υγιή αισιοδοξία και τον αφόρητο μαζοχισμό είναι ιδιαίτερα λεπτή. Δεν φτάνει πολλές φορές να τα βλέπουμε όλα καλοπροαίρετα και φωτεινά. Τόσο το φως, όσο και ο έρεβος είναι κομμάτια της ίδιας της ζωής.. Κι όπως κάθε άκρο δεν κάνει καλό, έτσι και η αισιοδοξία πρέπει να ζυγίζεται πάντα προσεκτικά με τον ρεαλισμό. Γιατί κανείς ποτέ δεν θα ήθελε να είναι ένας γραφικός αιθεροβάμων που πιστεύει ότι όλα θα φτιάξουν από μόνα τους.

Τα πόδια του είχαν βγάλει κάλλους εκείνες τις μέρες. Έτρεχε από συνέντευξη σε συνέντευξη και προκοπή δεν είχε δει. Τώρα ήταν κάπου στη Πατησίων και περίμενε το λεωφορείο για να πάει σε μια ακόμα υποψήφια θέση εργασίας. Ανέβηκε στο λεωφορείο και καθώς στριμώχτηκε με τον κόσμο, ένιωσε κάποιος να του τραβάει την τσάντα. Πλέον ήταν πολύ αργά. Οι πόρτες του λεωφορείου είχαν κλείσει. Ένα παιδί έτρεχε με την τσάντα του στη Πατησίων και ο Σάββας δεν μπορούσε να κάνει τίποτα.

Καταριόταν την τύχη του. Δηλαδή πόσο αισιόδοξος να είναι πια; Τι άλλο έπρεπε να του συμβεί; Να τον πατήσει τραμ στη Κηφισιά; Τι πάει να πει δεν έχει τραμ στη Κηφισιά. Με την ατυχία που τον έδερνε θα βρισκόταν και εκεί ένα να τον κάνει χαλκομανία. Τέρμα πια! Δεν μπορούσε να είναι ο χαζός αισιόδοξος βλάκας που όλα τα βλέπει φωτεινά. Μάζεψε, λοιπόν, το κουράγιο του και πήγε στην αστυνομία να καταγγείλει την κλοπή.

Το τμήμα άδειο. Παρών ένας Σάββας μόνο φουριόζος που αν τον έπιανες από τη μύτη θα έσκαγε. «Που μπορώ να κάνω γαμώ το διάολο μου μια δήλωση κλοπής;», φώναξε με οργή. Ο αστυνομικός υπηρεσίας σηκώθηκε από το γραφείο και του απεύθυνε το λόγο, «Ηρεμήστε κύριε και καθίστε στη καρέκλα. Μήπως θέλετε ένα ποτήρι νερό;».

3 μήνες μετά…

Ο Σάββας σηκωνόταν για τη δουλειά του. Ξύπνησε σε ένα διπλό άδειο κρεβάτι. Έκανε μία το χέρι του δίπλα, αλλά έπιασε μόνο ένα χαρτί. Με μάλλον άσχημα γράμματα το σημείωμα έγραφε, «Αύριο κλείνουμε τρεις μήνες, αλλά δεν αντέχω να μη σου πω πόσο τυχερός είμαι που σε έχω στη ζωή μου, από σήμερα. Κάθε μέρα εύχομαι να είναι καλά εκείνο το κλεφτρόνι που σου πήρε την τσάντα. Παύλος»…