Οι Χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ: Ο Ρομαντικός

Η αγάπη δεν μένει πια εδώ, σκέφτηκε ο Αναξίμανδρος. Δέκα ολόκληρα χρόνια με τον Λυσίμαχο…τόσο ταιριαστό ζευγάρι. Όλη η αρμονία της κλασσικής αρχαιότητας και της σύγχρονης αισθητικής συμπληρωνόταν μέσα από αυτό το ζευγάρι. Θυμόταν ακόμα τον απίστευτα παραμυθένιο κινηματογραφικό τρόπο που είχαν συναντηθεί. Αυτός είχε πάθει τροφική δηλητηρίαση και ξερνοβολούσε συνέχεια και ο Λυσίμαχος ήταν ο εφημερεύον γιατρός που έκανε την ειδικότητα του στο νοσοκομείο του Αγρινίου. Στη πρώτη τους συνάντηση ο Αναξίμανδρος είχε ξεράσει βέβαια στη ποδιά του, αλλά αυτά ήταν μικρές πινελιές ατελειών στη κατά τ’ άλλα υπέρ-ρομαντική τους σχέση.

Τώρα όλα έμοιαζαν να είχαν γκρεμιστεί με εκείνο το εξίσου κινηματογραφικό αντίο. Δηλαδή δεν ήταν ακριβώς αντίο, μιας και τον είχε πιάσει με την καλύτερη τους φίλη στο κρεβάτι τους. Του είχε έρθει σκοτοδίνη μόλις τους είδε πάνω στην ιεραποστολική στάση. Αυτή ήταν η δική τους στάση. Δεν μπορούσε να την μοιράζεται με…αυτή…που σκότωσε την αγάπη τους. Η αλήθεια είναι πως δεν άντεχε ούτε να τους βλέπει. Έσταξε ένα δάκρυ από τα μάτια, όχι παραπάνω, και διακριτικά γύρισε την πλάτη και έφυγε. Δεν θα έκανε καμιά σκηνή, καθόλου υστερίες. Δεν ήταν του χαρακτήρα του έτσι κι αλλιώς. Σαν κύριος στράφηκε από την άλλη και αποχώρησε με αξιοπρέπεια, για να κλάψει κάπου μόνος του.

Τώρα σε ένα δωμάτιο φτηνού ξενοδοχείου, κάπου στο Κουκάκι, καθόταν και σκεφτόταν ποιες θα ήταν οι επόμενες κινήσεις του. Είχαν περάσει ήδη δυο μέρες από το συμβάν. Την επόμενη, η αλήθεια είναι ότι συνάντησε το Λυσίμαχο για να του δώσει εξηγήσεις. Βρέθηκαν στο αγαπημένο τους καφέ στη Πλάκα, εκεί που είχαν δει μαζί τόσα ηλιοβασιλέματα, κρατώντας τα χέρια τους διακριτικά κάτω από το τραπέζι. Λίγο πιο πέρα, σε ένα έρημο στενό της ιστορικής αθηναϊκής συνοικίας, είχαν δώσει το πρώτο τους φιλί. Όλα αυτά σκεφτόταν και έχανε κάθε δύναμη μέσα του. Εκείνο το απόγευμα στη Πλάκα, ο Λυσίμαχος είχε παραδεχθεί ότι αγαπούσε σφόδρα την Αντιγόνη και σκόπευε να τη νυμφευθεί. Αυτό ήταν σίγουρα η τελειωτική μαχαιριά για τον Αναξίμανδρο. Καθώς μετά από λίγα λεπτά ο Λυσίμαχος έφυγε, τον έβλεπε να ξεμακραίνει από το τραπέζι και όταν χάθηκε από τον ορίζοντα, τότε του έφυγε άλλο ένα δάκρυ που σκούπισε, βέβαια, αμέσως.

Τώρα στον πρώτο όροφο ενός απαίσιου ξενοδοχείου θεωρούσε ότι η ζωή του πλέον δεν είχε κανένα μέλλον χωρίς το Λυσίμαχο. Τι του έμενε; Να πάει να παρακολουθήσει με μαύρα τον γάμο του; Σκεφτόταν τη σκηνή να του έρχεται το προσκλητήριο και έτρεμε. Δεν είχε τέτοια δύναμη. Δεν πρέπει να γράφονται έτσι τα παραμύθια, δεν είναι έτσι οι έρωτες που ήθελε να βιώσει. Άνοιξε τη μπαλκονόπορτα και βγήκε έξω στο στενό μπαλκόνι.

Ο ρομαντισμός είναι ένα στοιχείο διάχυτο σε ανθρώπους που κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Δεν είναι κακό βέβαια κάποιος να είναι ρομαντικός, αλλά όπως πάντα η υπερβολή μπορεί να επιφέρει αρκετά τραγελαφικές καταστάσεις. Λίγη δόση ρεαλιστικότητας και κυνικότητας δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Το να βιώνεις τα πάντα ως ένα παραμύθι έχει τα θετικά του, αλλά δυστυχώς στις μέρες μας τείνει να έχει περισσότερα αρνητικά. Θέλετε ότι ζούμε σε ένα κόσμο ουσιαστικά σκληρό και κυνικό; Όλα παίζουν το ρόλο τους. Θα είναι, όμως, εξαιρετικό ψέμα να πει κάποιος ότι δεν υπέκυψε ποτέ στη λαχτάρα του να ζήσει το προσωπικό του ρομαντικό παραμύθι στο έπακρο.

Το σάλτο μορτάλε δεν ήταν τελικά και τόσο μορτάλε. Ο λόγος απλός…μιας και εκείνη την ώρα πέρναγε ένα φορτηγό γεμάτο κοπριά. Ο Αναξίμανδρος βέβαια βγήκε κυριολεκτικά σύσκατος για να συναντήσει τον οδηγό του φορτηγού, ο οποίος τον κοίταζε μέσα στην απορία.

3 μήνες μετά…

Ένα υπέροχο πρωί ξημέρωνε. Ο Αναξίμανδρος άπλωνε στην αυλή το πλυντήριο που είχε βγάλει από βραδύς. Ο Παντελής είχε φύγει για τη δουλειά από νωρίς. Τα σεντόνια μύριζαν τέλεια. Έσκυψε να πάρει ένα ρούχο ακόμα. Ήταν μια φόρμα του Παντελή. Αμάν! Αυτή η κοπριά δεν βγαίνει τελικά στους 30 βαθμούς. Θα την ξανάπλενε…