Kος Μηδενικός Μπόμπιρας

Όταν ήμανε παιδί μπορώ να πω ότι δεν ταλαιπώρησα ιδιαίτερα τους γονείς μου. Πιτσιρίκι αρκετά ήσυχο που διάβαζα μόνο μου σχεδόν από τη δευτέρα δημοτικού, και με σχετικά καλές αποδόσεις. Ποτέ δεν υπήρξα ο άριστος μαθητής, αλλά επίσης ποτέ το στουρνάρι. Κινιόμουν γύρω από το 17-18 παραδοσιακά, μιας και τα “έπαιρνα” (sic) από την παράδοση. Μοναδικό άγχος του πατέρα μου ήταν η απόδοση μου στα μαθηματικά. Σε σημείο μάλιστα που οι φιλόλογοι τον μισούσαν θανάσιμα. Θυμάμαι μια φορά, τον είχε πιάσει μονότερμα μια φιλόλογος και του έλεγε ότι γράφω ωραίες εκθέσεις και διάβαζα όμορφα χωρίς να συλλαβίζω. Κάποια στιγμή, λοιπόν, ο πατέρας μου τη διακόπτει και της λέει: “καλά όλα αυτά, αλλά κυρία μου πρέπει να προλάβω τον μαθηματικό που έχει και πιο μεγάλη αξία”. Τόμπολα η καθηγήτρια! Εγώ δίπλα δε, να θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Αφήστε τα!

Μέσα, λοιπόν, στην αβάσταχτη ηρεμία μου, είχα και μερικές εκλάμψεις σκανδαλιάς. Μπορώ να σας απαριθμήσω μπόλικες, αλλά νομίζω ότι μία ξεπερνάει κάθε προηγούμενο και μάλιστα δεν την έκανα καν εν γνώσει μου. Ήμουν στο παιδικό σταθμό, όταν ένα απόγευμα ανακάλυψα στο συρτάρι του πατέρα μου τρία κουτάκια που απεικόνιζαν στο εξωτερικό τους μια κυρία…ελαφριά ντυμένη να το πω. Αθώο παιδάκι εγώ, θεώρησα ότι μάλλον η κυρία ζεστάθηκε και είπε να μείνει μόνο με την αραχνοΰφαντη ρομπίτσα της. Που να ήξερα τότε; Το Δεσποινάκι βλέπετε – τον μεγάλο μου έρωτα – δεν τον είχα φανταστεί ποτέ έτσι.

Η περιέργεια, μάλλον, ήταν που με ώθησε να ανοίξω το ένα κουτί. Μέσα είχε μια τετράγωνη αλουμινένια θήκη που στο εσωτερικό της είχε κάτι στρογγυλό. Το ανοίγω, λοιπόν, και τι να δω; Δεν θα το πιστέψετε…ένα υγρό μπαλόνι. Ουάου σκέφτομαι…πρώτη φορά βλέπω τέτοια μπαλόνια. Επειδή, όμως, είχα και την υπόνοια ότι θα φάω ξύλο αν τα φουσκώσω εκείνη την ώρα, και επειδή ανέκαθεν με χαρακτήριζε ένα αίσθημα αλτρουισμού, τα πήρα να τα φουσκώσουμε παρέα όλοι οι συμμαθητές μου στον παιδικό σταθμό.

Την επόμενη μέρα πήγα στο σχολείο καμαρωτός. Στη σάκα μου βρίσκονταν τρία ολόκληρα κουτιά προφυλακτικά, τα οποία και ευθύς μοίρασα στους συμμαθητές μου στο πρώτο διάλλειμα. Περήφανοι φουσκώσαμε τα μπαλονάκια που στην άκρη είχαν μια μυτούλα. Η αυλή του παιδικού γέμισε φουσκωμένες καπότες και το ντεκόρ όσο να ναι δεν ήταν πια και τόσο παιδικό.

Την επόμενη μέρα, οι δασκάλες κάλεσαν τον πατέρα μου στο παιδικό και τον συμβούλευσαν να κρύβει κάπου αλλού τα προφυλακτικά του, γιατί δεν γινόταν αυτή η δουλειά να συμβαίνει μια στο τόσο στην αυλή του σταθμού. Πότε δε με μάλωσε κανείς για αυτή μου τη πρωτοβουλία. Μέσα στα θετικά, όμως, του πράγματος ήταν ότι ο πατέρας μου κάθισε και μου εξήγησε – όσο μπορούσε βέβαια – σε τι αποσκοπούσαν αυτά τα λαστιχένια στρογγυλά πράγματα. Νομίζω ότι σε εκείνο το σημείο συνειδητοποίηση μια και για πάντα…ότι θα έμενα μοναχοπαίδι…

Στο Repeat

Η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης…λένε. Τους πιστεύω, δεν τους πιστεύω, κάποιοι το υποστηρίζουν. Κάνεις κάτι και μετά το επαναλαμβάνεις και μετά τι; Μάθηση, εξάρτηση, συνήθεια…θάνατος. Έχουμε μάθει ότι η επανάληψη ενός πράγματος είναι κακό. Αξιολογική κρίση χειρίστου είδους ή μια πικρή αλήθεια; Είναι, δηλαδή, όλα τα πράγματα σαν το τσιγάρο; Βαλτώνουν τα πάντα όπως η φθορά που φέρνει η καθημερινή επαφή; Επαναλαμβάνομαι ή απλά αναρωτιέμαι;

Κάθε μέρα τρώω μια φρυγανιά με μέλι…λέμε τώρα…δεν το κάνω, αλλά ας υποθέσουμε ότι το έκανα. Είναι κακό; Προφανώς και όχι, μιας και το μέλι κάνει καλό στην υγεία μου. Μπορεί μια μέρα να το βαρεθώ, μπορεί και πάλι όχι. Αλλά ακόμα και αν κορεστώ, αυτό θα είναι κάτι τελείως προσωρινό. Κορεσμός, μια αβάσταχτη αλήθεια που κάνουμε ότι δεν υπάρχει ή απλά πείθουμε τους εαυτούς μας ότι δεν υφίσταται. Κι όμως, ό,τι και να λέμε, ότι και να υποστηρίζουμε…κάπου εκεί στη γωνία ελλοχεύει ο θανατηφόρος κίνδυνος του κορεσμού.

Κάθε απόγευμα χτύπαγε τη δόση του. Εκεί σε μια γωνία, σε ένα ανήλιαγο σοκάκι. Πίσω από τη θορυβώδη καθημερινότητα, με τους ανθρώπους που περνάνε δίπλα του και δεν ξέρουν καν ποιος είναι και τι κάνει. Νιώθει ασήμαντος μέσα στο μέγεθος αυτής της απαίσιας πόλης. Φταίει, ίσως, κι αυτός για την κατάντια του. Έχει χρόνια ρίξει τις ευθύνες στη ζωή του, στη μονίμως απούσα οικογένεια του, στη κατάρα του τη μαύρη. Τώρα σε εκείνο το στενό πίσω από την Ομόνοια, μπορούσε να παραδεχτεί ότι το να μη δέχεται επαναλαμβανόμενα τον εαυτό του, τον είχε φτάσει άλλη μια φορά σε αυτό το σημείο. Σε αυτή τη βελόνα που κατρακύλησε δίπλα του και εκείνος με τα μάτια κλειστά να πάρει μια βαθιά ανάσα.

Κάθε πρωί, ο μικρός σηκωνόταν και έπρεπε να τον πάει κάποιος στο σχολείο. Χρόνια τώρα είχε πέσει πάνω της αυτή η ασχολία. Έπειτα να γυρίσει σπίτι, να πλύνει τα πιάτα του πρωινού, να ετοιμάσει το μεσημεριανό, να πάρει το πιτσιρίκι από το σχολείο, να τον κυνηγάει να φάει, να τον βάλει για ύπνο, να ετοιμάσει το φαγητό για το Πέτρο, να τον υποδεχτεί με ένα χαμόγελο, να διαβάσει το μαθητούδι, να τον κάνει μπάνιο, να τον βάλει για ύπνο, να συμμαζέψει λίγο και να κοιμηθεί με τη σειρά της. Μικρά διαλλείματα φαγητού για την ίδια, αγχωμένες τζούρες από ένα τσιγάρο, στο πόδι όλες οι φυσικές της ανάγκες. Κάτω από τις σταγόνες του ντους καταλάβαινε ότι μέσα στην αβάσταχτη ρουτίνα της, που τόσο λάτρευε και μισούσε, είχε χάσει τον άνδρα της, το μικρό, αλλά πάνω από όλα τον ίδιο της τον εαυτό.

Κάθε βράδυ την έβλεπε δίπλα του. Η Ζωή ήταν πάντοτε εκεί, νυσταγμένη, αλλά εκεί. Σούφρωνε τα χείλη της και τον παρακαλούσε να την αφήσει λίγο να κοιμηθεί και εκείνος την άφηνε, όμως τη χάζευε. Πείσμα σε ότι συχνά λέγεται, ο Δημήτρης λάτρευε τη Ζωή. Κάθε μέρα μπορεί να του έφευγε ο νεανικός έρωτας των πρώτων χρόνων, αλλά για κάποιο παρανοϊκό λόγο την ήθελε περισσότερο. Του το έλεγε η μάνα του, ότι κάποια στιγμή ο έρωτας θα φύγει και θα έρθει η αφοσίωση…το αντάλλαγμα. Όσο και να αγάπαγε τη μάνα του, ο Δημήτρης, έβλεπε ότι για μια φορά στη ζωή του, μπορούσε να τη διαψεύσει. Δεν ήταν οιδιπόδειος ανταγωνισμός, αλλά μια ευτυχής διαρκώς αυτό-επιβεβαιωμένη εξαίρεση. Τη φίλησε στο μέτωπο και έκλεισε το φως για να ξαποστάσει κι ο ίδιος.

Κάθε μεσημέρι έτρωγε μόνος σε ένα εστιατόριο κοντά στη δουλειά του. Απομονωμένος από όλους και όλα γύρω του. Παγιδευμένος στη μοναξιά του και στην άρνηση του εαυτού του. Ήξερε ότι τον έλκυε εκείνος ο σερβιτόρος, αλλά δεν είχε ποτέ το θάρρος να του πει κάτι πέρα από τη στεγνή παραγγελία. Είχε δημιουργήσει πέντε χρόνια τώρα μια συνήθεια για εκείνον μόνο. Τα δύο πρώτα χρόνια δεν ήξερε καν το όνομα του. Τυχαία κάποια στιγμή το έμαθε, όταν ο ιδιοκτήτης τον φώναξε. Τηλέμαχος. Η μάχη μέσα του, βέβαια, ανείπωτη. Τι να πει; Πώς να το πει; Πως θα το δεχόταν; Θα τον έσπαγε στο ξύλο; Θα το αποδεχόταν; Θα, θα, θα…το κεφάλι του είχε πια πονέσει. Για μια ακόμη φορά άφησε τα χρήματα στο τραπέζι και αποχώρησε.

Η συνήθεια είναι αποδεσμευμένη από το καλό ή το κακό. Πριν, λοιπόν, ξορκίσουμε για μια ακόμη φορά κάτι που υπάρχει στη καθημερινότητα μας, ας σκεφτούμε ένα βήμα πιο πέρα. Μπορεί απλά αυτό που συμβαίνει σε όλους, να μην έχει ισχύ για εμάς. Γιατί απλούστατα είμαστε όλοι διαφορετικοί…ή απλά γουστάρουμε να κάνουμε τη διαφορά! Όμως ακόμα κι αν μοιάζουμε που και που, δεν πρόκειται απλά για τυχαίες συγκλίσεις που επιβεβαιώνουν το πόσο απέχουμε ο ένας από τον άλλο.

Εικόνες Βροχής

Αν πέσει μια στάλα, μικρό το κακό. Αν πέσουν δυο, οριακά διαφορετικό, αλλά τι να το κάνεις; Δυο στάλες βροχές δεν φέρνουν τη μπόρα. Η μαζικότητα, η ομάδα των στοιχείων είναι εκείνο που μπορεί να φέρει την αλλαγή. Και είναι τότε που ξάφνου η καθεμία στάλα αποκτάει μια δικιά της έννοια. Είναι η στιγμή που το πάτωμα έχει γεμίσει νερά και κάθε μία καινούργια μονάδα νερού που πέφτει συμμετέχει σε αυτό που ονομάζουμε πλημμύρα…συναισθημάτων ή από μια άλλη σκοπιά κοινωνικών εξελίξεων και ιστορικών συνθηκών. Σαν η πλημμύρα φουντώσει, τότε το καθαρό νερό γίνεται ένα με τα απόνερα. Εκείνα που η ανεξέλεγκτη φορά των πάντων, τα οδηγεί όπου είναι να τα πάει. Δεν έχει σημασία ο προορισμός. Τα νερά αυτά ποτέ τους δεν είχαν μια Ιθάκη. Συγχωρείστε με φίλοι μου, αλλά τα απόνερα δεν είναι πάντοτε εγκληματίες εν συνειδήσει. Είναι και θύματα εν απογνώσει. Μικροί ήρωες της καθημερινότητας. Βαριά κοινωνιολογία θα μου πείτε. Ίσως και ελαφριά ψυχολογία. Διαλέχτε και πάρτε…

Η βροχή πάντα που προκαλούσε μια γλυκιά κατάθλιψη. Από μικρό παιδί το θυμάμαι αυτό. Ποτέ δεν τη μίσησα. Μπορεί να με εκνεύρισε κάποιες στιγμές, άλλες να με έκλεισε στο σπίτι μου, άλλες να μου χάλασε τα σχέδια, αλλά πάντοτε την συγχωρούσα. Σε αντίθεση με το χιόνι που ακόμα του κρατάω τις κακίες μου (αν και τα τελευταία χρόνια τα βρίσκουμε σιγά-σιγά και με αυτό). Ένα είναι το κακό με τη βροχή…δεν αντέχεται μόνη της. Θέλεις παρέα για να τη ξορκίσεις και να τη διασκεδάσεις. Αλλιώς σε μαραζώνει.

Βρέχει πάλι απόψε. Βροντές, αστραπές και κεραυνοί να σχίζουν τον ορίζοντα. Δεν είναι παράξενο ότι η βροχή σου βγάζει κάτι το ποιητικό; Τόσο που κανένας ήλιος δεν μπορεί να στο βγάλει.

Εκείνο το βράδυ είχα περπατήσει μέσα στη βροχή. Λουσμένος από τη δροσιά της. Χείλη υγρά. Μάτια θολά με μια γλυκόπικρη γεύση. Επίγευση αλατισμένη, σαν να με έβρεξες με ένα κουβά θαλασσινό νερού. Η καρδιά ασθμαίνουσα, βαρύθυμοι χτύποι σαν να ήθελε μια και καλή να σταματήσει. Τα μαλλιά στο μέτωπο βαριά, σαν τα κρόσσια από ένα καλοδουλεμένο χαλί που στεγνώνει μετά από εξοντωτικό πλύσιμο. Έτρεξα κάτω από ένα υπόστεγο. Δεν ήθελα άλλο να βρέχομαι. Μουλιασμένα ρούχα στο βρόχινο στοιχείο. Μουλιασμένη και μια καρδιά, χωρίς κανένα εμφανή λόγο. Γιατί όλο αυτό μου συνέβαινε; Ήταν η βροχή ή κάτι άλλο, πιο βαθύ, πιο μεγάλο;

Δεν έβλεπες στο μέτρο. Η βροχόπτωση παχιά σαν πέπλο μέσα στη νύχτα. Πάντα είναι πιο μυστηριακό να βρέχει νύχτα. Γιατί άραγε; Η ματιά μου ήταν χαμένη και έσπασε μόνο όταν μια κοπέλα πέρναγε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Πανέμορφη, με ένα αεράτο καλοκαιρινό φόρεμα. Δεν κρατούσε ομπρέλα…όχι…εκείνη η κοπέλα δεν το χρειαζόταν. Είχε κι αυτή μουλιάσει στο νερό και οι πτυχές του σώματος της διαγράφονταν ανάγλυφα από εκείνο το υγρό ύφασμα. Σαν να μην υπήρχε ρούχο. Μια Ελένη χωρίς πουκάμισο. Γεμάτη. Ολοκληρωμένη. Σούφρωσα τα μάτια μου για να δω καλύτερα. Η κοιλιά της κοπέλας ήταν πεταχτή. Αναμφίβολο σημάδι ότι κυοφορούσε. Μια γυμνή Γένεσις στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ύδωρ εκτός…μα πάνω από όλα ύδωρ κι εντός. Μια Νίκη της Σαμοθράκης σε ενδιαφέρουσα. Κι ήταν η πρώτη φορά που είδα τη Νίκη ολόκληρη και όχι ακέφαλη. Σπάνιο πράγμα σκέφτηκα. Ευλογημένος τελικά μες στο μουσκίδι μου.

Δεν είχα τίποτα να σκεφτώ. Θα γίνω ένα με τη βροχή και ας πλευριτωθώ. Και τότε η καρδιά μου γέμισε ξανά. Οι κτύποι ανέβηκαν. Κατάλαβα ότι δεν ήμουν μόνος. Ύδωρ εντός, ύδωρ κι εκτός. Και αν μπορώ να σε είχα στα εντός μου, τότε είχα κάνει ήδη τη μισή δουλειά…

To Δεδομένο

Ο Κωστής είχε μια δύσκολη μέρα στη δουλειά. Τον τελευταίο καιρό τον έτρεχαν από το πρωί μέχρι το βράδυ στο γραφείο και του έμενε ελάχιστος χρόνος για τον εαυτό του και την οικογένεια του. Η Έλλη, η γυναίκα του, μεγάλωνε σχεδόν μόνη το μικρό τους γιο. Ο Κωστής είχε γίνει πατέρας του σαββατοκύριακου μέσα στον ίδιο τον ζωντανό του γάμο, αν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από κάποιον ζωντανός.

Ένα ακόμη Σάββατο και ήταν πάλι στο γραφείο. Το απόγευμα θα πέρναγα να δει τον Σπύρο. Μέσα στο χαμό έπρεπε να βλέπει και εκείνον κάθε Σάββατο. Λίγες ώρες σαν τον κλέφτη. Τι να έκανε όμως; Υποχρέωση του! Συνειδητή επιλογή από τις λίγες. Μπορεί να είχε καταντήσει λίγο σαν αγγαρεία, λίγες στιγμές μαζί στα κλεφτά, μια υποτυπώδης επικοινωνία, αλλά ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να του δώσει. Δουλειά, οικογένεια, παιδί…δεν συμβιβάζονταν όλα μέσα στη τρέλα της καθημερινότητας.

Σε μια ώρα ήταν σε εκείνο το σπίτι που του ήταν τόσο γνώριμο. Χρόνια τώρα, ακόμα και πριν το γάμο του, ακόμα πριν και από τη γέννηση του γιού του. Μια παράλληλη ζωή που τη κουβάλαγε μαζί του. Μετά από λίγη ώρα και έναν καφέ στο χέρι, γύρισε και κοίταξε το Σπύρο. Μπορεί ώρες-ώρες να τον απόπαιρνε, μπορεί να ένιωθε ότι υπήρχαν στιγμές που δεν επικοινωνούσαν, χίλια μπορεί και άλλα τόσα…δεν έπαυε όμως να ήταν ο πατέρας του…

Μεγάλο πράγμα το δεδομένο, το σίγουρο…αυτό που όποια ώρα κι αν ξυπνήσουμε θα βρίσκεται παραδίπλα μας. Φίλοι, γονείς, αδέρφια, έρωτες και άλλα τόσα. Συχνά πιάνω τον εαυτό μου να βγάζω το χειρότερο μου εαυτό σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν σημαδέψει τη ζωή μου και να καλοπιάνω ξένους και ελεεινούς ηλίθιους, μόνο και μόνο γιατί το προστάζει η ευγένεια. Βλέπεις στο σίγουρο, στο δεδομένο ποτέ δεν είσαι συγκαταβατικός, καθώς θα βρίσκεται πάντα εκεί να σε δέχεται όπως είσαι.

Αν είσαι σώφρον άνθρωπος, βέβαια, πρέπει να αναγνωρίζεις ότι το πάντα είναι μια πολύ σχετική έννοια. Υπάρχουν παράγοντες που φέρνουν τη ζωή μας άνω κάτω, που μας κάνουν να αναθεωρούμε τα μέχρι τότε πεπραγμένα και να κάνουν αυτά που μέχρι εκείνη τη στιγμή μας φάνταζαν ακλόνητα, τόσο μα τόσο ευαίσθητα στην όποια αλλαγή.

Είναι φορές που νιώθω ότι αναλύω υπερβολικά συναισθήματα, καταστάσεις, ανθρώπους και συμπεριφορές. Είναι όμως κι άλλες φορές που με περισσή ευκολία δεν δίνω σημασία σε κάτι μόνο και μόνο γιατί θεωρώ ότι θα βρίσκεται πάντα εκεί και απλά θα υπάρχει. Και είναι τέτοια η ευκολία μου, που μπορεί και να ξεχνάω το παρελθόν και την ευεργεσία του σε μένα. Και τώρα δεν υπόσχομαι ότι δεν θα το ξανακάνω, αλλά να…μόνο ότι το σκέπτομαι.

υ.γ. Μπορεί κάποια πράγματα να εκλαμβάνονται εσφαλμένα ως δεδομένα, είναι όμως και άλλα τα οποία δεν τα παίρνουμε και τόσο στα σοβαρά, όσο θα έπρεπε. Διάβασα με έκπληξη την ανάρτηση του Bearhiv και έπαθα πλάκα που υπάρχουν άνθρωποι το 2009 που δεν πιστεύουν ότι το hiv υπάρχει!! Άνθρωποι που παίρνουν στο λαιμό τους νέους που φτάνουν σε σημεία να παίζουν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα. Τέτοια γεγονότα με κάνουν να αναρωτιέμαι που αρχίζει η ελευθερία τελικά του λόγου και κυρίως που τελειώνει…

Socialist Dreaming

Ένα τοστ έφαγα και έπεσα για ύπνο χτες. Γιατί μου το φύλαγε ο Θεός να έχω ένα τόσο άσχημο ύπνο; Δηλαδή τι έκανα; Τι αμαρτίες πληρώνω; Γιατί τις δικές μου μόνο αποκλείεται. Να δείτε που θα πληρώνω και του Γάτου...δεν εξηγείται αλλιώς.

Ήμουν που λέτε υποψήφιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα για δεύτερη φορά. Παραδόξως, ενώ ήμανε ένας απλός υποψήφιος, έπρεπε να περάσω κανονικά από debate στο οποίο όμως επιδεικτικά δεν θυμάμαι ποιους είχα αντίπαλους. Τόσο κλασμένους τους έχω, γιατί είμαι και παικταράς. Όσο και να στύψω το κεφάλι μου να θυμηθώ, δεν μπορώ. Τελοσπάντων...το επίσης παράξενο είναι ότι τις ερωτήσεις στο debate δεν μου τις έκανε κάποιος δημοσιογράφος, αλλά ο Λαζόπουλος, τον οποίο μάλιστα εγώ δεν συμπαθούσα καθόλου, αλλά μια χαρά τον ρούμπωσα! Είμαι και μεγάλο μούτρο, πώς να το κάνουμε;

Μετά τη τηλεμαχία (που λέει και η Χούκλη) άρχισε όμως το δράμα μου. Έφυγα από το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ και πήγα σε ένα σπίτι. Όχι…δεν πήγα στην Ιπποκράτους. Στο Καστρί πάλι μέσα δεν έχω μπει, αλλά θα έβαζα όρκο ότι μάλλον κατά κει μεριά κατευθύνθηκα. Μπαίνω μέσα στο σπίτι και βλέπω δυο Πακιστανούς να κάθονται σε ένα τοίχο και να περιμένουν. Μεγάλο χωλ σας λέω, με ωραία ξύλινα πατώματα…άλλο πράγμα. Αφού σου λέει αν κτίσω σπίτι, τέτοια θα βάλω μέσα. Η κοπέλα που μου άνοιξε με γνώριζε, εγώ πάλι ιδέα δεν έχω ποια ήταν η χριστιανή. Χαμογελάω στα Πακιστανά…μου χαμογελάνε και αυτά. Κάθομαι εκεί σε ένα καναπέ και περιμένω. Οσονούπω έρχεται ο Παπακωνσταντίνου, ο οποίος συζητάει με τα αλλοδαπά και τους εξηγεί ότι το δημόσιο έλλειμμα είναι πολύ υψηλό και δεν θα μπορέσει να ικανοποιήσει πλήρως το αίτημα τους, αλλά θα καταβάλει όλες τις δυνατές προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση. Εμένα για ρουσφέτι μου φάνηκε τώρα όλο αυτό, αλλά επειδή στο όνειρο ήμουν του κόμματος, δεν άρθρωσα κουβέντα. Αυτοί του αφήνουν ένα κουτί με γλυκά, παραδοσιακά…πακιστανικά, και φεύγουν.

Μένω που λέτε με τον Παπακωνσταντίνου, ο οποίος αρχίζει να κάνει σαν τρελό παιδί που θα φάει πακιστανικά γλυκάκια, κι εγώ μένω να τον κοιτάω εκστασιασμένος. Και βγάζει, λοιπόν, κάτι τύπου κεκάκια και αρχίζει να τα τσακίζει μέσα στη λαχτάρα. Μου προσφέρει κιόλας ο άνθρωπος – δεν λέω – αλλά εγώ δεν ήθελα. Μεταξύ μας πάλι καλά που δεν έφαγα, γιατί τα γλυκά είναι δυστυχία λένε! Και πάνω στα γλυκάκια αναγνώστες μου, λες και τα μύρισε από χιλιόμετρα ο άτιμος, σκάει και ο Πάγκαλος. Ντυμένος ευτυχώς, γιατί γδυτό δεν θα τον άντεχα και θα πέθαινα από καρδιακή προσβολή μέσα στο γλυκό μου τον ύπνο.

Μην σας τα πολυλογώ, τα είπαμε εκεί λίγο με το Θόδωρο, με συνεχάρη που από ό,τι φαινόταν θα επανεκλεγόμουν και προσφέρθηκε να με γυρίσει σπίτι. Νομίζω είχε υβριδικό αυτοκίνητο, αλλά επίσης δεν βάζω και όρκο. Στο οποίο, βέβαια, σπίτι πήγαμε από το δρόμο που πάμε για το εξοχικό μας. Χέσε μέσα κοινώς. Κάπου εκεί ξύπνησα, γιατί όσο και να το κάνεις τόσες ώρες ονείρου Πάγκαλου δεν παλεύονται.

Τίποτα…θα τρώω κάτι περισσότερο το βράδυ και θα σταματήσω να βλέπω ειδήσεις!! Δεν θα μείνω εγώ στον ύπνο μου με την εικόνα του Πάγκαλου!!

Οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ. Ο Αναποφάσιστος Κερατάς

Η αγάπη μένει πια εδώ, αναρωτήθηκε ο Γιάννης. Πόσες φορές το σκέφτηκε άραγε αυτό το ερώτημα μέσα στα τελευταία τρία χρόνια; Ο Λευτέρης ήταν πολύ καλό παιδί, αλλά μονίμως ο Γιάννης ένιωθε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τη πάρτη του. Βλέπετε ο ήρωας μας – γιατί περί “ήρωα” πρόκειται – δεν ήταν ποτέ σίγουρος για τίποτα. Μερικοί τον χαρακτήριζαν αλαφροΐσκιωτο, όμως, ο ίδιος πίστευε ότι κανείς δεν τον καταλάβαινε και δεν έβλεπε βαθιά στη καλοκάγαθη ψυχή του.

Βέβαια τα σημάδια με το Λευτέρη είχαν εμφανιστεί από πολύ νωρίς. Τη πρώτη μόλις εβδομάδα είχε μάθει από κοινό φίλοι ότι είχε ξενοκοιμηθεί με ένα γνωστό τους. Ο Γιάννης δεν ήταν χαζός, αμέσως τον ρώτησε αν ισχύει η πληροφορία και ο Λευτέρης – όλα για όλα – υπήρξε απόλυτα ειλικρινής, μιας και το παραδέχτηκε με δόξα και τιμή. Ευθύς εξήγησε ότι δεν είχε καταλάβει ότι τα είχαν, καθώς νόμιζε ότι απλά έβγαιναν, χωρίς δεσίματα και περιορισμούς. Ο Γιάννης δεν ήταν, όμως, υπέρ της ανοιχτής σχέσης, αυτό που στη πιάτσα ονομάζουν open relationship. Το μόνο για το οποίο ο Γιάννης ήταν open ήταν το εστιατόριο που θα διάλεγαν να φάνε, άντε και τον καφέ, άντε και το έργο στο σινεμά, άντε και τη συναυλία στη χειρότερη, αλλά όχι και τον γκόμενο με τον οποίο θα τον κεράτωνε! Τελοσπάντων, τον συγχώρησε το Λευτέρη και είπαν να ξεκαθαρίσουν ότι από τούδε και το εξής θα είναι μαζί ουσιαστικά και όχι μόνο στους τύπους.

Και ήταν μαζί, δεν λέω. Βέβαια, στο εξάμηνο έπιασε το Λευτέρη στη τουαλέτα ενός μαγαζιού να φιλιέται με έναν. Εκεί ο Λευτεράκης του εξήγησε ότι ήταν μεθυσμένος και δεν ήξερε τι έκανε. Δεν όριζε τον εαυτό του και παραφέρθηκε υπό την επήρεια της καταραμένης της αλκοόλης. Ο Γιάννης δεν ήξερε αν ήθελε να τον χωρίσει και αναλογίστηκε ότι κι αυτός θα μπορούσε να βρεθεί σε μια παρόμοια κατάσταση κάποια στιγμή. Βλέπετε και το παιδί με το οποίο γλωσσοφιλιόταν ο λεγάμενος δεν ήταν και του πεταματού. Όλα για όλα…μπορεί να ήταν τσακ στο κέρατο - κακές γλώσσες βέβαια λένε ότι μετέπειτα το έφαγε κιόλας, αλλά σίγουροι δεν μπορούμε να είμαστε – αλλά τουλάχιστον θα το έτρωγε με κάποιον της προκοπής. Παρηγοριά στον άρρωστο θα μου πείτε. Εεε τι να κάνουμε τώρα; Για το Γιάννη μας αυτό ήταν μια κάποια δικαίωση. Τελικά ξεπέρασε την αναποφασιστικότητα του και τον συγχώρεσε για μια ακόμη φορά.

Το επόμενο κρούσμα ήρθε σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά. Όχι ότι στο ενδιάμεσο δεν έβλεπε σημάδια ότι το κέρατο πήγαινε σύννεφο, αλλά ελλείψει αποδείξεων δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Είχε βρει κάτι ξένα εσώρουχα στο σπίτι τους και στο καλάθι των άπλυτων, αλλά μπορεί ο Λευτέρης να τα είχε αγοράσει χωρίς να το πάρει χαμπάρι ο Γιάννης, και έτσι δηλαδή του έλεγε κιόλας. Τελοσπάντων…ένα φεγγάρι ο Γιάννης είχε κάνει μια εγχείρηση και ως συνέπεια δεν μπορούσε να είναι τυπικός στα συζυγικά του καθήκοντα - αν με πιάνετε - για σχεδόν 3 μήνες. Τότε ήταν που βρήκε στο κρεβάτι το Λευτέρη με το Πελοπίδα, aka τον καλύτερο τους φίλο. Εξοργίστηκε δεν λέω, και ομολογουμένως ταλαντεύτηκε αν θα τον χώριζε. Τελικά, όμως, αποδέχτηκε τη δικαιολογία ότι ο Λευτέρης τόσο καιρό χωρίς σεξ είχε φυσικές ανάγκες. Ίσως και αυτός στη θέση του να έκανε το ίδιο. Ποιος ξέρει!

Η αναποφασιστικότητα μας χαρακτηρίζει όλους λίγο πολύ. Θέλεις κάτι η εγγενής αβεβαιότητα της ζωής και το άγνωστο που μας περιμένει έξω από τη θαλπωρή της σιγουριάς; Θέλεις κάτι ότι βαλτώνουμε συνήθως μέσα στα προσωπικά μας κεκτημένα; Όλα παίζουν αναμφισβήτητα το ρόλο τους. Ωστόσο, υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στην αναποφασιστικότητα και τη βλακεία. Πρέπει κάποιες φορές να κατανοούμε ότι το να μείνουμε μόνοι μας και ήρεμοι, ίσως να είναι καλύτερο από το να είμαστε με κάποιον ο οποίος δείχνει διαρκώς κακά δείγματα γραφής. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία; Κι όταν κάτι τέτοιο είναι γνωστό, ποιος θέλει να παραμυθιάζεται μέσα σε μια επίπλαστη ιδανική πραγματικότητα;

Τον τελευταίο χρόνο η σχέση τους είχε γίνει εντελώς συμβατική. Καμία ερωτική συνεύρεση, αν εξαιρέσεις στην αλλαγή του χρόνου για δέκα λεπτά. Μετά ο Λευτέρης έπρεπε να φύγει για ένα επαγγελματικό ραντεβού…τουλάχιστον αυτό σερβίρισε σαν δικαιολογία. Ένα βράδυ, λοιπόν, μετά από ένα γερό τσακωμό, ο Γιάννης βγήκε να τα πιεί σε ένα μπαράκι. Εκεί του την έπεσε ο Μάρκος. Ο Μάρκος μοντέλο στο επάγγελμα που παράλληλα έκανε διδακτορικό στη πυρηνική φυσική. Παράξενος συνδυασμός θα μου πείτε, αλλά να που όλα συμβαίνουν στη ζωή. Μην σας το πολυλογώ…πάνω κάτω ξέρετε τι επακολούθησε. Την επόμενη μέρα ο Γιάννης μέσα στις τύψεις το ομολόγησε στο Λευτέρη. Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Τέτοια σκηνή δεν νομίζω ότι είχε ξαναδεί ζευγάρι από καταβολής κόσμου. Το αποτέλεσμα, βέβαια, απλό και σύντομο, με το Γιάννη στο δρόμο με μια βαλίτσα με συνοπτικές διαδικασίες. Και τώρα τι; Ο Λευτέρης δεν ήταν καθόλου αναποφάσιστος…

3 μήνες μετά…

«Ταξί…», φώναξε ο Γιάννης, «στο Ζάππειο και γρήγορα». Περνώντας έξω από το παλιό τους σπίτι, εκεί που τώρα έμενε – από ό,τι έμαθε – ο Λευτέρης με ένα νέο γκόμενο, σκέφτηκε πόσο ηλίθια αναποφάσιστος υπήρξε τρία ολόκληρα χρόνια. Δεν ήταν διατεθειμένος να το κάνει πια. Ήξερε πολύ καλά τι ήθελε και θα πρόσφερε την εμπιστοσύνη του εκεί που άξιζε μόνο. Με αυτή τη σκέψη χαμογέλασε και αναλογίστηκε ότι θα πέρναγε τέλεια στη σημερινή επίδειξη μόδας, καθώς θα απολάμβανε στη πασαρέλα το μωρό του με μαγιό…

υ.γ. Συγνώμη, αλλά το post φώναζε για Άντζελα...χαχα!!

Myths about Dating

Πόσες φορές στη ζωή δεν έχουμε ευχηθεί να υπήρχε ένα manual με οδηγίες για το τι θα κάνουμε ανά περίπτωση; Παραδείγματος χάριν τώρα, σκέψου να έχεις βγει το πρώτο ραντεβού. Άστα να πάνε! Ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, κρύος ιδρώτας να λούζει το μέτωπο, ξαναμμένα κορμιά που θέλουν να ενωθούν…επ…τσόντα το κάναμε εδώ μέσα. Τελοσπάντων, πιάσατε το feeling.

Το ραντεβού είτε πρώτο, είτε δεύτερο, είτε νιοστό είναι δύσκολο πράγμα. Ποιος δεν θα ήθελε να ξέρει τι θα αντιμετωπίσει, πως θα φερθεί, πως θα βιοποριστεί βρε αδερφέ! Αγαπητοί μου αναγνώστες, δυστυχώς για καλή ή κακή σας τύχη – διαλέξτε και πάρτε – κανόνες δεν υπάρχουν. Η κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και δύσκολα μπαίνουν όλοι σε ένα κουβάρι. Μη στεναχωριέστε όμως κουτά. Ο Κος Μηδενικός για όλα έχει λύσεις. Μπορεί να μην υπάρχουν κανόνες, αλλά μπορούμε να δούμε ποιοι μύθοι υπάρχουν για τα ραντεβού που πρέπει να καταρρίψετε. Γιατί όλα κι όλα, οι δικοί μου αναγνώστες δεν μπορούν να είναι θύματα της mainstream πρακτικής, μέσα στο συρμό της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας…Venceremos!!

Μύθος πρώτος και πανάρχαιος ότι πρέπει να πληρώσεις το λογαριασμό στο πρώτο ραντεβού. Συγνώμη, αλλά που το είδαν αυτό γραμμένο; Γιατί άνθρωπέ μου να ξεπαραδιαστώ από το πρώτο ραντεβού; Εκτός αν βγαίνω με άνεργο που ζει με επίδομα. Εκεί να το καταλάβω. Ακούστε, λοιπόν, για να ξεκαθαριζόμαστε. Στο πρώτο ραντεβού θα πληρώσει ο καθένας τα δικά του. Αν κάνετε σχέση, θα έχετε όσο καιρό θέλετε να αλληλό-κερνιέστε.

Μύθος δεύτερος και υπαρκτός ίσως από καταβολής κόσμου ότι δεν πρέπει να κάνεις σεξ στο πρώτο ραντεβού. Και γιατί αυτό παρακαλώ; Για να μην σε πει εύκολο ή εύκολη; Ναι…γιατί αν το κάνεις στο δεύτερο, θα σε πει τέρας εγκράτειας. Μα πάμε στα καλά μας; Όποτε θες να το κάνεις αγαπητέ μου αναγνώστη.

Μύθος τρίτος και εξίσου κλασσικός ότι αν δεν νιώσεις το κλικ από το πρώτο ραντεβού, δεν αξίζει να συνεχίσεις. Τι είσαι μωρέ για να κάνεις κλικ; Διακόπτης; Κοίτα να δεις λατρεμένε μου άνθρωπε, η χημεία δεν λέω, είναι μεγάλο πράγμα αν σου τύχει, αλλά και να μην σου κάτσει με το καλημέρα δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Εδώ εγκληματίας είσαι και μια δεύτερη ευκαιρία την αξίζεις. Και να σου πω και κάτι; Αυτά τα φτερουγίσματα στη κοιλιά και τα πεταρίσματα στο στήθος, δεν βγαίνουν πάντοτε σε καλό. Κάλλιο να είσαι σίγουρος και συνειδητός στις επιλογές σου παρά κεραυνοβολημένος. Δεν είμεθα όλοι αλεξικέραυνα για να σαρώνουμε τους κεραυνούς σε κάθε ραντεβού.

Μύθος τέταρτος και λιγότερο συχνός ότι στο πρώτο ραντεβού πρέπει να είμαστε σεμνοί και ταπεινοί. Και τι κατάλαβε που ο Καραμανλής που είπε ότι θα ήταν σεμνός και ταπεινός; Δέκα μονάδες έφαγε…και αλλιώς αν το πάρεις…δέκα…μονάδες ή ότι άλλο…χάλια μαύρα είναι! Όχι φίλοι μου! Θα είσαστε ο εαυτός σας. Κι αν λαχταράτε να φάτε παϊδάκια στο πρώτο ραντεβού με το χέρι, θα το κάνετε. Όχι τίποτε άλλο, αλλά να μην σας λέει μετά το έτερον ήμισυ ότι άλλος ήσασταν στην αρχή και μετά σας βγήκε ο αληθινός σας εαυτός. Once θα γουρουνιάσετε, always θα γουρουνιάζετε!

Λοιπόν, αυτά είχα να σας πω και αμαρτία ουκ έχω! Για περαιτέρω σας αφήνω στη δασκάλα Σάσα. Αλίμονο…αυτή τα ήξερε καλύτερα από όλους μας…

υ.γ. Τι υπέροχος βροχερός καιρός!!

Το Πρωινό

Η λάμψη στα μάτια ενός ανθρώπου φαντάζει μαγική σαν ξέρεις από πούθε προέρχεται. Το σκέφτηκε μεμιάς και σφάλισε τα βλέφαρα του. Θαρρεί κανείς πως με μάτια κλειστά δεν δύνασαι να δεις. Κείνος, όμως, μπορούσε να τα διακρίνει όλα τόσο τέλεια, ωσάν να είχε τα μάτια του καλύτερου αρπακτικού που σταμπάρει το θήραμα από μίλια μακριά. Κατείχε με βεβαιότητα πότε αυτό ένιωθε φόβο, αγωνία ή λαχτάρα να βρεθεί στα γαμψά του νύχια. Γιατί ο έρωτας είναι η πιο γλυκιά καταστροφή, η πιο ισχυρή θυσία του εγώ στο βωμό του εμείς ή απλά του άλλου. Ίσως πάλι να ήταν η αγάπη το τελευταίο, αλλά ελάχιστη σημασία είχε πλέον στη ζωή του ολάκερη.

Φειδωλός στις λέξεις ήταν πάντα. Λιγομίλητος, σθεναρός απέναντι στην υπερβολή, συνεπής στο λόγο του και αυστηρός στην ακατάσχετη ερωτολογία, αν υπάρχει μια τέτοια λέξη. Για όλους τους ανθρώπους ελλοχεύει η πρώτη φορά. Εκείνη που πραγματοποιείς τα πρώτα σου βήματα. Εκείνη που ψελλίζεις τις πρώτες λέξεις ενώπιων μητέρας και πατέρα. Εκείνη που νιώθεις τους σφυγμούς να γρονθοκοπούν το στήθος σου σε διαφορετικό ρυθμό από εκείνο της συμβατικής αναπνοής. Εκείνη που κυλιέσαι για πρώτη φορά στα σεντόνια του λάγνου έρωτα. Εκείνη που κλαις στην ιδέα και μόνο ενός χωρισμού. Στην άλλη που αποσυντίθεσαι στη πραγμάτωση του. Στερνή, όμως, είναι η φορά που απαρνιέσαι ότι μέχρι τώρα έχεις πιστέψει και κτίσει σαν στάση ζωής, όπως η στιγμή που θα πεις σ’ αγαπώ.

Πάθος διαφεντεύει το γένος των ανθρώπων. Έρωτας της σάρκας, ανομολόγητος έρωτας του απόρθητου. Αυτό κινεί τα νήματα της ζωής. Μήτε το χρήμα, μήτε η αναγνώριση, μήτε η υστεροφημία. Σάρκα και οστά ανθρώπων ενωμένα σε ένα κουβάρι. Κι αν οι Τρώες χάσαν την πόλη τους για μιαν Ελένη, ο κόσμος χάνει τις Τροίες του για πολλά λιγότερα από μερικές Ωραίες Ελένες. Το ίδιο κι αυτός. Επιρρεπής συχνά στο πάθος. Λόγος κανένας για το λάθος, που συχνά-πυκνά στοίχειωνε τη προσωπική του ιστορία. Λογιών-λογιών ονόματα από ένα έργο που η επιλογή ήταν λιτή κι απέριττη, σχεδόν αχρείαστη.

Ήταν πρωί όταν είδε εκείνη τη λάμψη στα μάτια του ανθρώπου, εκείνου του συντρόφου. Σχεδόν με μάτια σφαλιστά, αυλαία κατεβασμένη, με το έργο πίσω να εκτυλίσσεται σιωπηρά. Ένας αργόσυρτος φυσικός επαναλαμβανόμενος αυτοσχεδιασμός. Μια φρυγανιά με μέλι, χωρίς βούτυρο. Παρέα με ένα χυμό πορτοκάλι φρεσκοστυμμένο. Δύο αυγά βραστά με ένα μόνο κρόκο. Τελετουργία αυτή του πρωινού. Πρώτα ο χυμός να μη μαγαριστεί απ’ το χρόνο. Έπειτα ζεύγος των ασπραδιών αγκάλη με τον κρόκο. Τέλος, γλυκιά επίγευση μελιού, λίγο πριν ο πικρός καφές σφραγίσει την ιερή ακολουθία. Καθημερίς, η ίδια σειρά.

Σαν άνοιξε τα μάτια, εκεί απέναντι του, με τον καφέ μόλις στο στόμα, έστεκε η αγάπη. Όχι ο έρωτας, όχι μονάχα. Η αγάπη είν’ το πρωινό, ο τρόπος, η συνήθεια. Κι αν κάτι ξεύρει πιο καλά ήταν μονάχα τούτο. Σάμπως, χρειάζεται πολύ να ξέρεις πούθε φθάνει;

H Eλπίδα για την Ειρήνη...εν μέσω Πολέμου

[H φωτογραφία είναι από το Blog του Apos]

Ποιος πιστεύει στην Ειρήνη; Όχι καλέ τη γειτόνισσα! Την Ειρήνη στο κόσμο, την Ειρήνη στη ψυχή, τη World Peace που λένε και στα καλλιστεία στο Αμέρικα. Συγνώμη αλλά για την εν λόγω κυρία έχει γίνει πολύ περισσότερος χαμός από ότι για τη γειτόνισσα. Όχι ότι το Ρηνάκι από το παραδίπλα σπίτι είναι και του πεταματού. Όχι…όλα κι όλα…μια κοπελάρα δυο μέτρα είναι και όποτε βγαίνει στους δρόμους τρίζει η άσφαλτος, αλλά όσο να το κάνεις όσους και να έχει πάρει κι ακόμα τόσους άλλους που έχει γοητεύσει το Ρηνάκι, δεν φτάνει την Ειρήνη με το όνομα.

Για την Ειρήνη που λέτε έχει γράψει κόσμος και κοσμάκης. Πίσω στην αρχαιότητα να πάμε δηλαδή…κοτζάμ Αριστοφάνης και της αφιέρωσε ένα ολόκληρο έργο. Δεν παίζουμε! Ο κύριος Τολστόι – στο πιο σύγχρονο – αντιπαράθεσε την Ειρήνη με τον αιώνιο αντίπαλο της…τον Πόλεμο. Τυχαίο νομίζετε ότι είναι αυτό; Ο Πόλεμος γένος αρσενικού και η Ειρήνη γένους θηλυκού. Γιατί το ένα δεν έχει αξία δίχως το άλλο. Μην με παρανοήσετε αναγνώστες μου (ναι σε εσάς τους τρεις αναφέρομαι…), δεν υποστηρίζω τον πόλεμο με την συμβατική έννοια. Όμως, είτε μας αρέσει είτε όχι, μια κατάσταση Ειρήνης θέλει και μια εν δυνάμει κατάσταση Πολέμου για να έχει νόημα…για να μπορούμε να απολαύσουμε την Ειρήνη ένα βήμα παραπέρα.

Πολύς ντόρος, λοιπόν, για την Ειρήνη. Τη σημασία της, την αξία της και αναμφίβολα τη χρηστικότητα της. Εχτές, ένας λόγος παραπάνω. Μιας και η Σουηδική Ακαδημία αποφάσισε να απονείμει το Nobel Ειρήνης στο Barack Obama. Εκεί ήταν η στιγμή που ο καθένας μας παραδέχτηκε: “Εντάξει…πήρε ο Obama το Nobel”, και ευθύς αναρωτήθηκε: “Γιατί;”. Η αιτιολογία της Ακαδημίας σχεδόν εφάμιλλη με εκείνους τους διάσημους χρησμούς της Πυθίας: “για την προσπάθεια του να δυναμώσει τη διεθνή διπλωματία και συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων”. Αυτό, συγνώμη – όσο και να τρέφω αισθήματα συμπάθειας για τον Obama – μου θυμίζει το λαϊκό γνωμικό “ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον βαφτίσαμε”. Γιατί μέχρι εδώ καλό δείγμα γραφής έχει ο κύριος Πρόεδρος, αλλά αν αύριο του ξυπνήσει να ξαμολήσει μια βόμβα στη Μέση Ανατολή – όπως τόσοι άλλοι πρόεδροι κάνανε…γιατί όχι και αυτός; - τότε θα του το πάρετε πίσω το Νομπελάκι; Σουηδάκια μου…ξέρετε ότι μετά την απομάκρυνση του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται; Βέβαια, να θυμόμαστε ότι το λάθος δυστυχώς παραμένει διαπαντώς στην ιστορία. Να μου πείτε…το πρώτο λάθος Nobel Ειρήνης θα είναι;

Για το τέλος, να τονίσω ότι όπως η Ειρήνη…έτσι και η Ελπίδα είναι άτιμο πράγμα. Ειδικά αν η Απογοήτευση έχει σφραγίσει δραματικά το άμεσο και εγγύς παρελθόν. Ενώ σίγουρα εν μέσω μιας διεθνής κρίσης, με τη απόθεση όλων των ελπίδων σε ένα πρόσωπο…μόνο καλό μπορεί να κάνεις. Με αυτό τον τρόπο καταλήγουμε για μια ακόμη φορά στο ότι ο “σκοπός αγιάζει τα μέσα”…και συνεπώς και τα Nobel…

If you go away

If you go away on this summer day, then you might as well take the sun away…

Η ζωή είναι γεμάτη από στιγμές πλήρεις και άλλες αποχωρισμού. Όχι με την έννοια του δραματικού χωρισμού…όχι με την έννοια που νομίζουμε. Όχι! Μικρών χωρισμών για λίγες ώρες, για λίγες μέρες…για λίγες στιγμές που μπορεί να φαντάζουν όμως αβάσταχτες.

Τις προάλλες ένα φίλος που με ξέρει όσο κανένας ίσως άλλος – σχεδόν δέκα χρόνια – γύρισε και μου είπε: «Ρε Μηδενικέ…με τρομάζεις…είσαι ερωτευμένος». Και εκεί, πάνω σε ένα τιμόνι στη Πειραιώς συνειδητοποίησα κάτι που ήξερα εδώ και κάμποσο καιρό. Πως ναι…είμαι ερωτευμένος, αλλά με ένα περίεργο τρόπο. Έχω τον ενθουσιασμό του έρωτα, αλλά είμαι τρομερά ήρεμος. Μάλλον λόγω ηλικίας. Όσο και να θέλω να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι ακόμα παιδί…δεν είμαι…και είμαι – πέρα από την πλάκα που κάνω – πάρα πολύ συμβιβασμένος με αυτό. Ένα κομμάτι όμως της ηρεμίας που βιώνω, μου το προσφέρεις εσύ…και σε ευχαριστώ γι’ αυτό.

Τη Δευτέρα, αφού σε άφησα ήμουν χάλια. Ξέρω πως πρέπει να συνηθίσω αυτούς τους μικρούς “χωρισμούς”, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μου είναι κάθε φορά όλο και πιο εύκολο. Το αντίθετο θα έλεγα. Βλέπεις είναι στιγμές που θέλω να τρέξω και να μείνω στην αγκαλιά σου και τίποτε άλλο να μην με απασχολεί. Αλλά η ζωή είπαμε…δεν μας τα φέρνει όπως θέλουμε. Άσε που δεν τολμώ να έχω παράπονο…μιας και να σε έχω μόνο στη ζωή μου είναι το μεγαλύτερο δώρο.

Δεν ξέρω πάλι τι με έπιασε, αλλά μόλις άκουσα αυτό το τραγούδι έπεσα σε μια γλυκιά μελαγχολία. Θέλω απλά να πάω στο μαξιλάρι μου και γλυκά να σε ονειρευτώ. Στα όνειρα βλέπεις δεν υπάρχουν αποστάσεις…πάλι καλά. Καληνύχτα μας…

Εκλογικές Αιτιότητες

Τη Μ. Παρασκευή ο καιρός είναι συνήθως βροχερός για να συνδράμει και η φύση στο Θείο δράμα. Τη Καθαρά Δευτέρα πρέπει να έχει αέρα για να μπορούμε να πετάξουμε το χαρταετό. Το Καλοκαίρι έχει ζέστη για να μπορούμε να κάνουμε μπάνιο. Τα Χριστούγεννα χιονίζει για να θυμίζει το σκηνικό Λαπωνία. Άραγε σήμερα, τη Κυριακή των εκλογών, έχει ήλιο γιατί πρέπει να βγει το ΠΑΣΟΚ; Πάντα μπερδευόμουν με τις σχέσεις αίτιου και αιτιατού!

Special μνεία πρέπει να γίνει σήμερα στη γιαγιά που πλακώνεται για να πάει να ψηφίσει. Ειδική αναφορά στο 47-χρονο που μετάνιωσε για τη ψήφο που μόλις έριξε και ήθελε να ανοίξει η κάλπη για να τη διορθώσει. Κυρίως, όμως σε όλους που θα πάνε να ψηφίσουν…με όποιο κριτήριο κι αν έχουν. Το σημαντικό είναι ότι θα πάνε να ψηφίσουν.

Ένας φίλος έγραψε το καταπληκτικό: «Παρατηρώ ότι τον τελευταίο καιρό έχει γίνει trendy να είσαι απολιτίκ και να προτιμάς να πας στη παραλία, στο Mall ή στη γκόμενα αντί να ψηφίσεις. Εεεε τότε συγχωρείστε με, αλλά προτιμώ να μη με λέτε trendy!”.

Άντε πάω κι εγώ να ψηφίσω σιγά-σιγά!!

Οι Χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ: Ο Διαδικτυακός

Η αγάπη δεν μένει πια εδώ, σκέφτηκε ο Άρης. Έμενε και ποτέ είναι η αλήθεια; Τι είναι η αγάπη και πως εκδηλώνεται; Χρειάζεται πάντα μια φυσική υπόσταση για να πάρει σάρκα και οστά; Όλα αυτά τα ερωτήματα τον βασάνιζαν αφάνταστα τον τελευταίο χρόνο. Τον Ποσειδώνα τον είχε γνωρίσει – τρόπος του λέγειν τώρα αυτό – ένα χρόνο πριν, από τα κείμενα του. Και οι δυο τους διατηρούσαν ο καθένας ξεχωριστά τα δικά τους blogs. Ο Άρης είχε ένα Blog από το οποίο πέρναγαν ελάχιστοι αναγνώστες, αλλά παραδόξως είχε σχηματίσει μια πολύ ζεστή ατμόσφαιρα μέσα στις γραμμές και τις λέξεις του. Το blog του Ποσειδώνα ήταν ομολογουμένως πιο διάσημο μιας και φρόντιζε ο ίδιος να καλλιεργεί το προφίλ του μποέμ τύπου που σκόρπαγε τη γοητεία του απλόχερα. Πάντα, βέβαια, με ελεγχόμενες – ίσως και ηθελημένες – δόσεις ανασφάλειας, μιας και το ελαφρύ ψεγάδι κάνει πάντα την εικόνα ενός ατόμου πιο εκθαμβωτική.

Ήταν ένα κείμενο που έφερε τον Ποσειδώνα στη ζωή του Άρη. Κάπως έτσι δεν γίνεται πάντα μέσα στις δαιδαλώδεις παρόδους του διαδικτύου; Ένα προσωπικό κείμενο του Άρη γέμισε το mailbox του με ένα συγκινητικό μήνυμα και συνεπακόλουθα λίγες γραμμές συμπόνιας και εγγύτητας στο msn. Όπως σε όλα τα πράγματα στη ζωή μας, έτσι κι εδώ το ένα έφερε το άλλο. Ατέλειωτες ώρες διαδικτυακού διαλόγου, πολυάριθμα mails και αρκετά σύντομα ακόμη και ανταλλαγή τηλεφώνων. Ένα ολοκληρωμένο σκηνικό ηλεκτρονικής επικοινωνίας που όσο αθώα φαινόταν στον Άρη στην αρχή, τόσο εφιαλτική κατάντησε.

Ο Άρης δεν πίστευε στον έρωτα χωρίς τη φυσική επαφή. Διατηρούσε την επικοινωνία με το Ποσειδώνα σαν μια καινοτόμο κοινωνική επαφή “τρίτου τύπου”. Δεν ήθελε να βάζει ταμπέλες στην ανθρώπινη επικοινωνία. Ποιοι ορίζουν πως πρέπει να αρχίζει, πώς να καλλιεργείται και τι καρπούς οφείλει να φέρει; Έτσι κι αλλιώς όλα ήταν ακίνδυνα.

Τρείς μήνες μετά από μια συνεχή επαφή ο Ποσειδώνας ομολόγησε τον ερωτά του στον Άρη. Για λίγα λεπτά…ίσως και ώρες…ο Άρης ένιωσε εκνευρισμένος. Έχετε νιώσει την αίσθηση ότι κάποιος σε παίζει; Αυτό θα έλεγε κανείς ότι διαπέρασε τον Άρη σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Επανέφερε τον Ποσειδώνα σε τάξη και συνέχισαν την επαφή τους σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Μηνύματα, mails, συζητήσεις, τηλέφωνα και πολλά κείμενα έσκαβαν την καρδιά του…μέχρι που μια μέρα ξύπνησε χωρίς να το καταλάβει παγιδευμένος σε έναν “έρωτα;” που δεν πίστευε ότι θα πέρναγε ποτέ. Το θέμα είναι τι είχε ερωτευθεί; Ένα μάτσο κείμενα, μια σειρά αράδες βαρύγδουπες στο msn, e-mails που έσταζαν από τα τεχνηέντως πλασαρισμένα σορόπια; Όλα μαζί; Ποιος ξέρει;

Η ομολογία είναι πάντοτε δύσκολη…ειδικά αν στο άμεσο παρελθόν μεμφόσουν αυτό που μόλις περνάς σαν ψυχολογική κατάσταση. Η αποθέωση του έρωτα – αν μπορεί κάποιος να το δεχτεί – ακολούθησε για λίγο καιρό. Συχνά πυκνά στο τραπέζι έπεφτε το θέμα της φυσικής πλέον συνάντησης. Είναι τραγικό πως το ζήτημα ήρθε σχεδόν μισό χρόνο μετά την πρώτη επαφή. Πολλές φορές δεν έχει σημασία ο χρόνος, αλλά η θέληση για ένα πράγμα…η προσμονή και η λαχτάρα που σου κατακαίει τα σωθικά. Και αν ήξερε ένα πράγμα ο Άρης ήταν ότι ήθελε να δει τον Ποσειδώνα σαν τρελός. Ήταν το μόνο που έλειπε για να μετουσιώσει όλο αυτό το ηλεκτρονικό κατασκεύασμα σε μια πραγματικότητα που θα μπορούσε να ψηλαφίσει με τις άκρες των δακτύλων του.

Η διαδικτυακή επικοινωνία είναι το φλερτ του μέλλοντος. Στο άμεσο μέλλον δεν θα βγαίνουμε σε bars για να πεταρίσουν τα ματάκια μας, αλλά θα κλεινόμαστε σε ένα blog, ένα λογαριασμό facebook, ένα chat room ή σε ένα site κοινωνική δικτύωσης. Διαδικτυακές περσόνες θα συναντιούνται σε ένα ιδιότυπο παζάρι και θα προωθούν ό,τι ο καθένας έχει εύκαιρο. Λίγη ευαισθησία, λίγο κοιλιακό, λίγη κουλτούρα, λίγο από όλα. Αν ένα πράγμα όμως θα είναι κοινό με σήμερα, θα είναι ότι πάντοτε θα χρειαζόμαστε το παραμύθι. Ας παραδεχτούμε ότι κανείς δεν ερωτεύεται το ρεαλισμό. Όλοι μα όλοι ερωτευόμαστε – και δεν αναφέρομαι στο πάθος…προσοχή – το παραμύθι ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, το οποίο προφανώς μπορεί να είναι μια επίπλαστη καθαρά πραγματικότητα. Το θέμα είναι, όμως, ότι στο φυσικό φλερτ οι αισθήσεις ξυπνάν, τα χείλη δαγκώνονται και τα μάτια υγραίνουν…στο διαδικτυακό φλερτ, τι μπορεί κανείς να βρει…;

Στο ραντεβού εκείνο που έκλεισαν, ο Ποσειδώνας δεν ήρθε ποτέ. Λίγες μέρες μετά, ο Άρης έμαθε ότι ένα χρόνο που μίλαγε με τον Ποσειδώνα, δυο άλλοι bloggers έκαναν ακριβώς το ίδιο πράγμα μαζί τους.

3 μήνες μετά…

Είχε μόλις χαιρετήσει το μωρό του και κατευθυνόταν προς το Σύνταγμα. Θα συναντιόταν με το Νίκο στο σπίτι και θα πήγαιναν μαζί στο γάμο ενός φιλικού ζευγαριού. Τον είχε γνωρίσει ένα βράδυ σε γνωστό bar του Κέντρου και αμέσως κόλλησαν. Άτιμο πράγμα τελικά η φυσική επαφή και το θάρρος να δεις τον άλλον κατάματα. Για μια στιγμή σκέφτηκε τον Ποσειδώνα και χαμογέλασε. Ναι…είχε πέσει στη παγίδα…αναμφίβολα. Τώρα, όμως, ήταν αποδεσμευμένος και τον είχε αφήσει στη διάθεση των επόμενων άτυχων διαδικτυακών και μη ερώτων…

Σημείωμα

Αγαπάω το κρύο καιρό στα ελληνικά νησιά. Ακόμα και αν παγώσω, κλείσει η μύτη μου και ο λαιμός μου…πάλι τον αγαπώ. Δεν μπορείς να κρατήσεις κακία σε ένα νησί, σε μια παραλία, στα καθρεφτίσματα του ήλιου που δύει στο νερό. Σε μια έρημη παραλία…μάλλον όχι έρημη…έχει εσένα και εμένα να καθόμαστε στα βράχια. Εκεί στη παραλία που μεγάλωσα…στα βράχια που έκανα βουτιές όταν ήμουν τσιλιβήθρας…εκεί ήθελα να κάτσουμε λίγο…κι ας ήμουν συναχωμένο.

Είναι στιγμές που μέσα από τα μάτια σου βλέπω μια ατέλειωτη θάλασσα. Κι όπως όλες οι θάλασσες μπορεί να με πάει στα πέρατα του κόσμου ή και να με πνίξει. Δεν με ενδιαφέρει όμως. Το μόνο που με νοιάζει είναι ότι μέχρι στιγμής με ταξιδεύεις…και με το άκουσμα της φωνής σου ξυπνάω από το πιο βαρύ λήθαργο. Νομίζω ότι είμαι πιο ήρεμος πλέον. Σε σκέφτομαι και όλα φτιάχνουν. Μου λείπεις…δεν λέω! Μου λείπουν τα μάτια σου…που δεν λένε ποτέ ψέματα…να το ξέρεις ότι μπορούν να σε προδώσουν.

Δεν είναι κακό οι άνθρωποι να κάνουν σχέδια για το μέλλον. Είναι μάλλον δείγμα μιας υγιής σχέσης. Ωστόσο, μαζί σου έμαθα να εκτιμώ και να ζω στο έπακρο το παρόν. Να χαίρομαι τις στιγμές που είμαστε μαζί και να προσπαθώ να κάνω μέσα σε αυτές ότι δεν μπορούμε να κάνουμε όλο τον υπόλοιπο καιρό. Ξέρουμε και οι δυο ότι είναι άδικο, γιατί αν ήμασταν κάθε μέρα μαζί θα μπορούσαμε να κάνουμε άλλα χίλια πράγματα. Και με θλίβει αφάνταστα κάθε φορά που σου λέω αντίο. Και νόμιζα ότι με τον καιρό θα γίνεται και πιο εύκολο…αλλά τελικά δεν είναι έτσι…όλο και πιο δύσκολο γίνεται.

Δεν ξέρω γιατί με πιάνει το παράπονο κάποιες φορές. Ίσως επειδή απλά μου λείπεις…