Η "Ελληνική Ασθένεια"

Ένα πράγμα που δεν μπορώ στις Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις είναι πλέον η βασανιστική επαφή με τον Ελληνάρα (και δυστυχώς φέτος ανακάλυψα ότι στο σόι μου έχω πολλούς!). Στη καθημερινότητά μου έχω καταφέρει, η αλήθεια είναι, να μειώσω στο ελάχιστο την επαφή μου με αυτή τη πλευρά της κακώς εννοούμενης ελληνικότητας που με κάνει να παίρνω αγκαλιά τη τουαλέτα και να ξερνάω με τις ώρες τα σωθικά μου. Παλιότερα, που ίσως κι εγώ ήμουν εγκλωβισμένος στο καβούκι μου, πιο μικρός αν θες, πιο ανίδεος ίσως του τι θέλω και πως πρέπει να το διεκδικώ...τότε, λοιπόν, δεν μίλαγα, δεν είχα το κουράγιο να δείξω τον αποτροπιασμό μου, ίσως να είχα πείσει τον εαυτό μου να μη με ενοχλεί και τόσο (αυτό κι αν ήταν ανησυχητικό!). Πλέον, όμως, δεν μπορώ αυτή τη γάγγραινα που είναι η ραχοκοκαλιά της "Ελληνικής Ασθένειας". Δεν θα ήταν καν υπερβολικό να υποστηρίξω ότι ακόμα και η παρούσα οικονομική κρίση απορρέει από αυτή ακριβώς την κακώς εννοούμενη ελληνικότητα του πατριώτη. Το δράμα μας ίσως στη μεταπολίτευση ήταν ότι προσπαθήσαμε να φιλτράρουμε αυτή την ελληνική βλαχουριά με μια δόση εκλεπτυσμένης ευρωπαϊκότητας. Καλό μου...σε όσες ΕΕ και να μπεις, όσο Γαλλικό Κινηματογράφο κι αν δεις...εεε καμάρι μου Ζαν Πωλ Σαρτρ δεν γίνεσαι!! Θα συνεχίσεις να είσαι το ίδιο κάγκουρας, το ίδιο κακομοίρης, το ίδιο απολίτιστο ζώον που θα καμαρώνεις για την ελεεινή ανδροπρέπεια σου...γιατί άνδρας δεν είσαι σε καμιά περίπτωση!

Η τοποθέτησή μου περί χείριστης ελληνικότητας, εφαρμόζεται εξίσου σε όλα τα κόμματα, τις κοινωνικές σφαίρες και τις ιδεολογικές επιρροές. Σαφώς, και η κανονικότητα βγάζει χρήσιμα συμπεράσματα ως προς το που κινείται ο μέσος, αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει όταν αναφέρεσαι στην Ελλάδα που ο μέσος παίρνει πάντα την όψη της πλειοψηφίας. Από κάτι ανεγκέφαλους που "ραδιοφωνίζουν" την αρβύλα τους, έναν πανίβλακα που κριτικάρει τους πάντες και τα πάντα από το "γυφταριό" του, ένα παρεάκι που δοκά - μυστήριο γιατί! - πως "ειδησιογραφίζεται", έναν λαό που αποχαυνώνεται με καμιά δεκαριά μαλάκες που "βάζουν στο τσουκάλι" τα βράδια του, και ένα τσούρμο ξανθιές που κοσμούν τα πρωινά του με την απειροσύνη της χαζομάρας τους. Τέτοιος είναι...τέτοιοι του έπρεπαν βέβαια, θα μου πεις!

Το ζουμί όλου του ελληνικού προβλήματος δεν είναι "αδέρφια" στην έλλειψη ιδεολογίας. Η πηγή είναι μια μεταπολιτευτική ιδεολογία που έχει ξεράσει όλο το πύον του ελληναριού. Κατά βάση - αν και προκλητικό αυτό που θα πω - οι πολιτικοί της μεταπολίτευσης λάτρεψαν τη δικτατορία, πολύ περισσότερο από τον κάθε δικτάτορα. Αυτό, λοιπόν, που ο κύριος Φ. Κρανιδιώτης ίσως δεν κατάλαβε είναι ότι δεν μας λείπει ιδεολογία...απλά υποφέρουμε από μια τη "υπερχρήση" μιας πολύ συγκεκριμένης ιδεολογίας!

"Οι καιροί που ήδη ήρθαν, η πατρίδα, απαιτούν ιδεολογικούς μαχητές και όχι ντιντήδες [..]Λίγο γκλαμουριά, πολύς βερμπαλισμός αλλά, αδέρφια, άμα δεν υπάρχει ιδεολογική ραχοκοκαλιά, μόνο με “αδερφίστικα” κόλπα, δεν κάνεις πολιτική. Ούτε κόμμα, ούτε χώρα πάει έτσι μπροστά."

Αυτή η δήλωση κρύβει τόσο παντελή άγνοια του προβλήματος, όσο και την πιο αποτρόπαια όψη της ελληνικής πραγματικότητας. Είναι κάτι τέτοιες δηλώσεις που με κάνουν να καταλαβαίνω πως τα ψωμιά μου εδώ είναι λίγα. Σπίρτο και οινόπνευμα χρειάζεται...σας ευχαριστώ που όσο και να προσπαθώ να εφαρμόσω τις αρχές του πολιτισμού που κάποιοι ευτυχώς μου έμαθαν...εσείς μου υπενθυμίζεται ότι πραγματικά είναι τόσο χαμένος κόπος...

Holy Talk

[Ντουκ, ντουκ]

- Ποιος είναι;

- Για τον Παράδεισο ήρθαμε. Το τελευταίο group για φέτος!

- Συγχωράτε με, αλλά είμαστε γιομάτοι.

- Τι εννοείς γεμάτοι καλέ μου παππούλη;

- Ααααα εκτός από άτυχοι, είσαστε και ζαβοί;

- Μας σας παρακαλώ, κοτζάμ Παράδεισος… τι εξυπηρέτηση είναι αυτή;

- Τεχνικά αν το δείτε, είσαστε έξω από τη πόρτα του Παραδείσου, οπότε δεν ισχύει καμία από τις διατάξεις της ΠεΘΚ.

- Της ποιας;

- Το tutorial βιντεάκι στη μεταθανάτια trance βλέπω δεν το είδαμε εεεεε; Ατιμούτσικα!!

- …

- ΠεΘΚ, όπως “Παραδείσιος εκ Θεού Κώδικας”. Για τις δική σας περίπτωση, σας καλύπτουν βέβαια σχετικές διατάξεις της Συνθήκης “Χερουβίμ-Μεφίστο” και ό,τι ισχύει για τον ενδιάμεσο χώρο με τους από κάτω.

- …

- Ντιπ δεν καταλαβαίνετε εεε;; Ε βέβαια, αφού στο μεσοδιάστημα μου κάνατε socializing. Λες και δεν έχουμε εμείς εδώ facebook και wi-fi να κάνετε τη δουλειά σας.

- …

- Ααααααα με κουράσατε. Λοιπόν, σε απλά ελληνικά... είμαστε οβερμπούκντ εδώ. Να αποταθείτε στους κάτω. Μόνο να αντέχετε τη ζέστη. Ο κλιματισμός τους έχει χαλάσει εδώ και εγώ δεν ξέρω πόσα χρόνια.

- … Τι είναι αυτό που ακούγεται;

- Το OST του Παραδείσου… Μα καλά εσείς εκεί κάτω Nirvana δεν ακούγατε; Τι ρωτάω; Από το ντύσιμο και μόνο, το πολύ για Κέλυ Κλεκίδου σας κόβω… Nice to meet you dudes!! Άντε πάω γιατί έχω να γυαλίσω και το Graal… την τύχη μου μέσα!!!

Christmas Legends

Πηγή: Homocomix

Ναι, ναι ξέρω …τα Χριστούγεννα δεν πρέπει να είσαι χαρούμενος γιατί όλοι είναι χαρούμενοι.

Ναι, ναι ξέρω …τα Χριστούγεννα είναι ένδειξη ποιότητας να μη γυρνάς με ένα χαζοχαρούμενο ύφος που σου δημιουργεί παιδικότητα.

Ναι, ναι ξέρω …η αξία της φιλανθρωπίας πρέπει να επεκτείνεται όλο το χρόνο.

Ναι, ναι ξέρω …τα δώρα δεν είναι η πραγμάτωση της αγάπης και του ενδιαφέροντος.

Ναι, ναι ξέρω …το χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν είναι καν ελληνικό έθιμο.

Ναι, ναι ξέρω …η αισιοδοξία δεν συνάδει ούτε με τη καλλιτεχνική έκφραση, ούτε με τη πραγματική κουλτούρα.

Ναι, ναι τα ξέρω όλα αυτά! Όπως ακριβώς ξέρω ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν πολύ καλύτερα για όλο τον κόσμο. Μερικές απλά φορές έχει αξία έχει να βλέπεις και το θετικό, όσο καλά και αν κρύβεται. Ακόμα ίσως και αν δεν υπάρχει καν. Το πολύ-πολύ να σε πούνε χαζοχαρούμενο. Σιγά την απώλεια!!

…και έχει σημασία ότι όλα αυτά στα λέει ο πιο μεγάλος γκρινιάρης του κόσμου!!!

ΠΡΟΠΟ with Jesus

Το έχω πει πολλές φορές πως οι άνθρωποι είναι τα λάθη τους. Πρωτίστως τα σωστά τους βέβαια, αλλά σίγουρα και τα λάθη τους. Άσε που ο κόσμος ποτέ δεν θα βιαστεί να σε χαρακτηρίσει με αυτό που πράττεις ορθά. Δεν είναι τυχαίο ότι η αγνωμοσύνη υπήρξε χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης ακόμα και πριν κατέβει από τα δέντρα. Αντίθετα, για το λάθος - όσο μικρό κι αν είναι - υπάρχουν εκείνοι που μπορούν να στο βαράνε μια ολόκληρη ζωή. Η ρετσινιά δεν λέγεται τυχαία έτσι! Αν, λοιπόν, μια φορά προσέχουμε να κάνουμε το σωστό, εκατό πάνω πρέπει να προσέχουμε όταν ξανακάνουμε το λάθος μας. Ναι καλά με ακούσατε! Το να κάνεις μια φορά ένα ατόπημα είναι θεμιτό. Το να πέφτεις συνεχώς, όμως, στην ίδια λούμπα είναι αν μη τι άλλο αφελές… για να μη πω και κάτι χειρότερο!

Και μετά τη θεωρία πάμε στα case studies…

Case Study 1: “Ξέρουμε ότι κάποιες φορές σας πικράναμε, σας σκανδαλίσαμε ίσως.”

Η πατρότητα της έκφρασης όσο παράξενο κι αν ακούγεται δεν ανήκει στη Πέπη Τσεσμελή και το αξέχαστο σουξέ της (Αλήθεια… ποιος σαμποτάρει btw τη καριέρα της Πέπης;). Η ατάκα της πρώτης μελέτης περίπτωσης ανήκει στους εκπροσώπους της Ελληνικής Ιεραρχίας!! How cool is that? Οι «πνευματικοί πατέρες» αυτού του τόπου με περισσή σύνεση και ταπεινοφροσύνη κυκλοφόρησαν το νέο σουξέ που θα κυκλοφορεί σε κάθε σαλόνι γριάς μετά τη μεγάλη επιτυχία του Χριστόδουλου «Κώστα, Κώστα μου Σημίτη/ σου την άνοιξα τη μύτη/ έξω από της γριάς το σπίτι/ με ταυτότητα για δίχτυ». Εξέθεσαν, λοιπόν, τη θέση τους, και κυρίως την αυτοκριτική τους, για τη παρούσα οικονομική κρίση. Καλά κι εσύ το αυτοκριτική μη το δένεις και κόμπο! Γιατί αν διαβάσετε την εν λόγω καυτή επιστολή θα νομίζετε στη καλύτερη ότι ο μέσος εκπρόσωπος της Εκκλησίας είναι ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Και ο λόγος του Θεού από τους αντιπροσώπους του στη γη (τύφλα να έχει η Nissan Νικ.Ι Θεοχαράκης!!) κλείνει: «Με αυτό το πνεύμα, συσπειρωμένοι γύρω από την μεγάλη μας οικογένεια, την Εκκλησία, επισημαίνοντας τα λάθη μας, αναζητώντας νόημα ζωής στην αγάπη, θα βγούμε από αυτή τη δύσκολη ώρα.»… Βρε άντε μου στο δ…

Case Study 2: “Πρέπει να αναρωτηθούμε τι πήγε λάθος στο μήνυμά μας, σε ολόκληρο τον τρόπο με τον οποίο εναρμονιζόμαστε με την χριστιανική ζωή”

Η πατρότητα της εν λόγω έκφρασης δεν ανήκει στον Καρατζαφέρη λίγο πριν δει τα ποσοστά του να πέφτουν. Ούτε στη Μπουμπούκα του Master Chef όταν έμαθε για το απαράδεκτο γεγονός ψιλό-εκβιασμού παίκτη, αφού χωρίς τη θέληση του διεγνώσθη ως οροθετικός. Ο πνευματικός πατέρας από την άλλη μεριά του σχίσματος, ο αγαπητός σε… γουατέβα Πάπας έκανε μια δήλωση για τα περιστατικά παιδοφιλίας στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας. Ο Βενεδικτούλης προχώρησε και σε μια εξέχουσα κοινωνιολογική ανάλυση επιπέδου υποστηρίζοντας ότι «τα περιστατικά κακοποίησης πρέπει να ειδωθούν μέσα στο γενικότερο κοινωνικό πλαίσιο της εποχής της δεκαετίας του '70, όταν δηλαδή η παιδοφιλία δεν θεωρείτο το απόλυτο κακό, όπως σήμερα.» WTF… ήσασταν και στο Woodstock;

Τι συμπεραίνεις αγαπητέ αναγνώστα μου από τα δύο Case Studies που σου παρέθεσα;

Συμπέρασμα Α’: Δεν υπάρχεις Θεός!! Μια στο εκατομμύριο να υπήρχε θα είχε κατέβει ο ίδιος να τους γαμωσταυρίσει και μετά θα ξανανέβαινε πάνω για να βρει την ησυχία του. Θεός-Αθεΐα… γράψε 2!

Συμπέρασμα Β’: Αν μία πάλι στο εκατομμύριο υπάρχει, τότε είναι Έλληνας!! Κοινώς, γύρω του γίνεται το συμπούρδελο και αυτός κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Θεός-Ελληνικότητα… γράψε 2!

Συμπέρασμα Γ’: Υπάρχει δεν υπάρχει Θεός, εσένα μια φορά οι επίσημοι φορείς του σε έχουν για πολύ μεγάλο ΜΑΛΑΚΑ!! Θεός-Είμαστε Μαλάκες… γράψε 2!

Cassandras on Unusual Ways!

Γεια σου ρε Νικόλ με τους παράξενους τρόπους σου! Τι πάει να πει παράξενος σε τελική ανάλυση; Αυτός που δεν περιμένεις; Αν το καλοσκεφτώ, τίποτα θαρρώ πως δεν έχει κανείς για δεδομένο. Ακόμα και ο ίδιος μας ο εαυτός έχει το ταλέντο να μας αποδεικνύει πόσο λάθος μπορεί να είμαστε στη πραγματικότητα. Είναι, όμως, αυτή η εγγενής αβεβαιότητα στο καθετί που κάνει τη ζωή μας να έχει ενδιαφέρον …εντάξει ίσως όχι και στα πάντα. Δεν ξέρω το κατά πόσο να μην έχεις στον ήλιο μοίρα, σου δίνει και τρελή όρεξη για ζωή όσο και υπερβάλλουσα χρησιμότητα! Έξω από το μέτρο κάθε πράγμα χάνει την όποια αξία του τελικά.

Όταν μιλάς για το θετικά απροσδόκητο …αυτό που ξυπνάς κάθε μέρα και αναρωτιέσαι αν υπάρχει ακόμα… τότε καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν παράξενοι τρόποι. Είναι αυτοί που ορίζουν τη διαφορετικότητα. Αυτό το άλλο, που τόσο καιρό μπορεί να μην είχες συνειδητοποιήσει ότι δύναται να συμβεί. Αυτό που όλοι γύρω σου με περισσή κυνικότητα σου πιστοποιούσαν ότι είναι άπιαστο όνειρο. Κι εσύ βέβαια, έπρεπε να τους πιστέψεις. Μέχρι εκείνο το σημείο που σήμερα, μακριά από διάφορες Κασσάνδρες, κάθεσαι και σκέφτεσαι ότι αφού το πέτυχα εγώ, γιατί να μη μπορεί να το καταφέρει και κάποιος άλλος; Γιατί η κάθε Κασσάνδρα αυτής της μαραζωμένης πόλης να πρέπει να πάρει αυτό το ρόλο στη διανομή; Τι έκανε λάθος και πρέπει να παίξει τον κομπάρσο στη δεύτερη πράξη που το μόνο που ξέρει είναι να σπέρνει το κίνδυνο και τις έριδες; Και όσο αναρωτιέσαι βραδιάτικα, συνειδητοποιείς ότι σε αυτά τα άτομα δεν υπήρξαν ποτέ παράξενοι τρόποι. Ή ακόμα κι αν υπήρξαν δεν είχαν το σθένος ή ακόμα και την όρεξη να «πιάσουν τον ταύρο από τα αρχίδια». Αντ’ αυτού, στη προσπάθεια να δικαιολογήσουν την απραξία τους ή καλύτερα την αδυναμία τους, έσπευδαν να σε πείσουν ότι οι παράξενοι τρόποι δεν πρόκειται ποτέ να έρθουν και ότι το να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι, ακόμα και να παραμυθιάζεις τον εαυτό σου (πόσο όμορφο πράγμα αλήθεια αυτό …σκεφτείτε το λίγο!) είναι ένδειξη ενός αδύναμου χαρακτήρα. Οι δυνατοί εξάλλου, σε ένα κόσμο που πλημυρίζει από κυνική δυναμικότητα, είναι άσπιλοι, αμόλυντοι, αταλάντευτοι και κυρίως… αναμάρτητοι!

Λίγο καιρό μετά, πιστεύοντας πλέον στους παράξενους τρόπους όσο ποτέ άλλοτε, καταλαβαίνω ότι δεν έχω τι διάθεση να παίξω το ρόλο της Κασσάνδρας. Προτιμώ χίλιες φορές να είμαι ο χαζοχαρούμενος που πιστεύει στη διάσωση της Τροίας. Έτσι κι αλλιώς η νοητική μας Τροία …σε αντίθεση με τη μυθική… όσες φορές κι αν πέσει, πάντα καταφέρνει να αναγεννήσει την αίγλη της από τις ίδιες της τις στάχτες…

Καληνύχτα… και με πολλούς παράξενους τρόπους εύχομαι!

Ο Freddy βαδίζει στον Ευρωμονόδρομο

Πηγή: Από το Flick κάποιου χρήστη

Βαδίζουμε στους δρόμους που πάντοτε επιλέγουμε ή σαν τους χειρότερους εφιάλτες μας περπατάμε άθελα μας στο δρόμο με τις λεύκες; Πόσο ψευδαίσθηση είναι το γεγονός ότι είμαστε κύριοι των επιλογών μας; Βαριά φιλοσοφία που θα έκαναν τον Πλάτωνα και τον Hume να έρχονται σε απανωτούς οργασμούς. Από την άλλη ο Freddy σεργιανάει καθημερινά στις ζωές μας, πρόσφατα και σε τρισυπόστατη μορφή, βλέπε Άνγκελα, Στρος-Κάν και Τρισέ. Σε αντίθεση με τα κουρελιασμένα ρούχα μπορεί αντ’ αυτού να φορά ταγεράκι και κουστουμάκι – μα σκεφτείτε πόσο cult θα ήταν ο Freddy με ταγιέρ alà Μερκελ;;;;!!!! – αλλά αυτό σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να σε καθησυχάσει ότι δεν μπορεί να σε πετσοκόψει καθώς εσύ θα παίρνεις τον υπνάκο σου.

Ο λήθαργος του Έλληνα, είναι αλήθεια, ότι δεν έχει προηγούμενο. Δηλαδή ανέκαθεν ήταν ολίγον τι κοιμήσης, αλλά βρε αδερφέ μου το έχει παρακάνει τελευταία! Απλό παράδειγμα αυτός ο Χατζηδάκης. Μεγάλη αδυναμία του έχω σας λέω! Εξ απαλών ονύχων (…γιατί τα έχει κι αυτός τα χρονάκια του) τον άκουγα να μιλά στη τηλεόραση και δάκρυζα (μη ψαρώνεις …όχι από συγκίνηση, αλλά από τα γέλια). Βέβαια δεν πίστευα ποτέ, ότι ένας άνθρωπος μπορεί να είναι τόσο απροσάρμοστος. Εντάξει γράψε λάθος! Για το Χατζηδάκη το πίστευα …άντε και για την Παπακώστα! Που μεταξύ μας πολύ θα ήθελα να τους δω ντουετάκι σε ανάλογα event ψυχαγωγικού χαρακτήρα! Ξέρεις …κάτι σαν το “Just the 2 of Us”!

Έχουμε και λέμε λοιπόν αγαπητέ μου αναγνώστη σαΐνι …γιατί εσύ σε αντίθεση με το Χατζηδάκη για να με διαβάζεις έχεις τουλάχιστον 50 μονάδες IQ πάνω από το μέσο όρο! Είσαι βουλευτής εν έτος 2010 προς 2011. Ο κόσμος δύσκολα τα βγάζει πέρα. Βάζεις δάκτυλο στις ΔΕΚΟ …που μεταξύ μας καλά κάνεις …μη σου πω ότι ολόκληρη κωλονοσκόπηση πρέπει να κάνεις! Έξω από το τσαρδί σου στο Σύνταγμα – το «λίκνο» της γουατέβα δημοκρατίας – γίνεται συγκέντρωση του πόπολου. Ξέρεις μωρέ εκείνοι οι νοματαίοι που το 1789 έκαναν το χαμό στας Παρισίους. Ναι εκεί που αυτοεξορίστηκε ο εθνάρχης. Που στο Παρίσι εξόρισε με κι εμένα, χάρη θα μου κάνεις! Κι ενώ, λοιπόν, ξέρεις το δεδικασμένο της Μαρίκας της Αντουανέτας (κάτι σαν το Σ.τ.Ε της εποχής), εσύ αποφασίζεις να βγεις έξω για τσάρκα. Σημειωτέον είχε κωλόκαιρο τη μέρα – όχι που σε γνώρισα – αλλά που είχες αυτές τις ηρωικές απίστευτου ευφυΐας αποφάσεις. Και ερωτώ ο ταλαίπωρος Μηδενικός. Θα σου ερχόταν ξαφνικό - τύπου “πως έγινε αυτό βρε αδερφέ”, “μα τον Τουτατή”, “what the fuck”, “τι φλασιά ρε φίλε μου” και τα τοιαύτα – αν σου ερχόταν κάνα μάρμαρο στο κεφάλι από το πόπολο; Ρητορικό είναι το ερώτημα, μη τρέξετε να απαντήσετε!

Ο σοφός λαός λέει πως όπου στρώσεις θα κοιμηθείς. Εγώ λέω πως στο δρόμο που θα βγεις να περπατήσεις …baby think twice! Τα έχει πει και η Celine, οπότε ποιος είμαι εγώ να την αψηφήσω;

Historia de un Amor

- Πες μου μια ιστορία γιαγιά!

- Τι θες σκασμένο από τη ζωή μου;

- Μια ιστορία σου λέω …πριν κοιμηθώ!

- Τι είδους ιστορία;

- Μια ιστορία αγάπης θέλω …ναι αυτό θέλω.

- Κοίτα το σκατό που ακόμα δεν βγήκε από το αυγό του και θέλει και έρωτες.

- Γιατί γιαγιά; Είναι κακό να θέλω μια ιστορία αγάπης;

- Όχι κοκόνα μου …κακό δεν είναι .

- Θα μου πεις λοιπόν;

- Όχι.

- Τι θα πει όχι;

- Όχι σημαίνει πως εσύ θες να ακούσεις για τις παραμυθένιες πριγκίπισσες και τους όμορφους πρίγκιπες που όλα έρχονται εύκολα. Και αυτό δεν είναι ιστορία αγάπης μωρό μου.

- Να μου πεις τότε την ιστορία σου με τον παππού …αυτή να μου πεις!

- Και γιατί νομίζεις ότι αυτή είναι μια ιστορία αγάπης;

- Δεν τον αγάπαγες τον παππού;

- …

- Γιατί δεν μιλάς και με κοιτάς;

- Τόσο μικρή και κάνεις τόσο σκληρές ερωτήσεις πριν πας για ύπνο! Δεν ήθελα ποτέ να γίνω ο άντρας σου και να ακούω τη κρεβατομουρμούρα σου πριν κοιμηθώ γλωσσού.

- Θα μου πεις τελικά την ιστορία;

- Όχι …και ξέρεις γιατί;

- Γιατί;

- Γιατί πρέπει να μάθεις να τις φτιάχνεις μόνη σου τις ιστορίες αγάπης σου και να μην τις ακούς.

- Γιατί;

- Γιατί η ζωή κοκόνα μου δεν είναι αφήγηση …είναι πάθος στιγμών. Δεν είναι αψεγάδιαστος λόγος ενός παραμυθά, αλλά λαχανητό ενός δρομέα.

- Τι εννοείς;

- Ευλογημένη να είσαι και θα μάθεις! Άντε για ύπνο τώρα.

…

- Γιαγιά να σε ρωτήσω κάτι;

- Τι πάλι ρε ζουλάπι;

- Σήμερα στη κηδεία δεν έκλαιγες. Δεν τον αγαπούσες τον παππού;

- Επειδή τον αγαπούσα τόσο μα τόσο πολύ …για χάρη του… δεν έχυσα ούτε ένα δάκρυ! Αυτό θα πει αγάπη.

- Τι;

- Ακόμα και στον απόλυτο πόνο… εκεί που άλλος έχει χαθεί ... εσύ να σκέφτεσαι και να πράττεις όπως ο άλλος θα ήθελε. Καληνύχτα ψυχή μου!

- Καληνύχτα γιαγιά!

XY^2 ή Γιατί απλά είμαστε ένα Μεγάλο Κρεβάτι!

Η παγκόσμια τάξη των πραγμάτων και της φύσης είναι η χαρά του Χ και του Υ. Με τις πιθανότητες στο τσεπάκι μας συνδέουμε τα όμοια με τα ανόμοια και ό,τι μας κάτσει. Δεν το λες και μεγάλη πετυχεσιά, αλλά τι να το κάνεις. Ελπίζεις ότι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος …και μια λεμονιά θα ανθίσει στη γειτονιά. Ένα κιλό ζαμπόν κύριε Στέφανε και τα τοιαύτα!

Το θηλυκό και το αρσενικό είναι διαφορετικά. Πώς να το κάνουμε μανίτσα μου! Όχι στο ότι ο ένας θέλει γήπεδο και η άλλη shopping μέχρι τελικής πτώσης, γιατί αυτά τα κοινωνικά πρότυπα έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια. Ένας γιατρός ή νευροβιολόγος θα μπορούσε κάλλιστα να σας εξηγήσει πόσο θεμελιωδώς διαφορετικά λειτουργεί ο ένας εγκέφαλος από τον άλλο. Ένα junk mail που κυκλοφορεί στα mailbox όλων μας, μας έχει γνωστοποιήσει ότι σε αντίθεση με το δαιδαλώδες κατασκεύασμα που ονομάζεται γυναικείος εγκέφαλος, υπάρχει και ένα τόσο μονοδιάστατο που λέγεται ανδρικός. Στερεοτυπικός είσαι αγαπητέ μας Ζερό (αυτό btw πολύ γαλλικό μου κάνει όταν με φωνάζετε έτσι) θα μου πείτε. Ναι είμαι, θα σας πω, γιατί έχω μάτια και βλέπω! Άντρας που στοιχειωδώς τα έχει βρει με τον εαυτό του ΘΕΛΕΙ να κάνει σεξ. Αυτούς που συναγωνίζονται την άμωμο παρθένα, να τους φοβάστε λίγο. Υπήρξα και ξέρω τι είχα μέσα στον εγκέφαλο μου!! Είναι αυτό το Υ μάλλον που του γαμάει τον εγκέφαλο …δεν εξηγείται αλλιώς! Και η μάχη των φύλων καλά κρατεί ανά τους αιώνες, με το πονοκέφαλο να είναι το χάπι δια πάσα νόσο και μαλακία.

Φαντάσου, λοιπόν, τώρα το σκηνικό όταν έχεις να κάνεις με δύο άντρες. Πρώτον, η Durex κάνει χρυσές δουλειές. Δεύτερον, τα έπιπλα του σπιτιού παίρνουν άλλη χρηστική διάσταση. Τρίτον, το lunch break γίνεται fuck break. Τέταρτον, η σοκολάτα λογικό θα ήταν να μην έχει θέση στη ζωή τους (πράγμα που δεν γίνεται και χρίζει περεταίρω έρευνας). Πέμπτον, η ισορροπία της μονιμότητας κλονίζεται κάτω από το τσαμπέ ζαχαροπλαστείο που ξεδιπλώνεται εκεί έξω.

Δικαιολογίες για τα αδικαιολόγητα; Μπορεί!! Το θέμα είναι ένα …το ΧΥ² είναι άτιμο πράγμα …και η μάχη της ζωώδης πλευράς με την «ανθρώπινη» καλά κρατεί…

Τέσσερα κρατούμενα για τα φετινά Χριστούγεννα!

Παρέλυσα σε λέω … παρέλυσα! Έτσι διαβάζω στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς τύπου. Χιόνια στο καμπαναριό που Χριστούγεννα σημαίνουν, αλλά δεν θέλει πολύ κατά τη γνωστή παραλλαγή του τραγουδιού από τη Σωσώ (αυτή τη cult φιγούρα από τα Εγκλήματα ντε) να ψοφήσει όλο το χωριό. Εμείς πάντως στην Αθήνα, φθηνά την έχουμε βγάλει αγαπητοί μου. Γιατί μπορεί να αγαπάς τα Χριστούγεννα παρέα με το χιόνι τους, μιας και Άη Βασίλη με μπικίνι δεν εύχομαι ούτε στο χειρότερο εχθρό μου να δει, αλλά αν σου έρθει και λογαριασμός του πετρελαίου δεν νομίζω ότι θα πετάξεις από τη χαρά σου. Οπότε κρατούμενο ένα, μια χαρά τη βγάλαμε και φέτος!

Δεκέμβρης, λοιπόν, έφτασε και τα Χριστούγεννα πλησιάζουν στα μούτρα μας ολοταχώς. Τα φωτάκια σε λίγο θα ανάψουν, οι μαγαζάτορες ελπίζουν να κάνουν επιτέλους δουλειές, ο Μίχαλος θεωρεί ότι με μια μέρα παραπάνω θα βγάλει τη χασούρα όλου του χρόνου (άτιμα logistics, έχετε καταστρέψει τα καλύτερα παιδιά), η Ντόρα θα γράψει για πρώτη φορά γράμμα με όλη της την καρδιά στον Άγιο το Βασιλάκη και ο Καραμανλής επιτέλους θα περιμένει μπροστά στο δέντρο το νέο Xbox Kinet. Ζωάρα που λέει και η Cindy! Από την άλλη, οι μελαγχολίες θα χτυπήσουν κόκκινο, ο Νικήτας θα ανάψει το δέντρο με το ρίμελ να τρέχει από τα μάτια (και εικάζεται και με μια καρδούλα χίλια κομμάτια, κατά το προσφιλές άσμα της Απόβλητης), οι ιδιωτικοί απολογισμοί πλέον θα είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό αρνητικοί (δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του Γιώργου), ο Αντώνης στο ρόλο του βοσκού που χάνει το μαντρί του θα δώσει ρέστα και τα μπαλκόνια θα πήξουν στην αρνητική όψη του εορταστικού στολισμού. Κρατούμενο δεύτερο, have a merry little X-mas my ass!

Από την άλλη, αυτά τα Χριστούγεννα για μένα είναι εξεχόντως διαφορετικά από άλλες χρονιές. Δεν ένιωθα ποτέ, βέβαια, αυτή τη κατάθλιψη που πιάνει όλο τον κόσμο. Δυσκολευόμουν να καταλάβω δηλαδή, γιατί πρέπει να έχεις κάποιον αναγκαστικά δίπλα σου επειδή είναι γιορτές. Υπήρξαν πολλές στιγμές που ήθελα να είμαι σε μια σχέση, το ζητούσα, το ήλπιζα … ίσως και με αδέξιες και απέλπιδες κινήσεις να το προσπαθούσα, αλλά ποτέ δεν το έκανα γιατί απλά είναι Χριστούγεννα ή Άγιος Βαλεντίνος ή Πάσχα ή της Οσίας Κλεονίκης. Μιλάω εκ του ασφαλούς θα πει κάποιος! Μπορεί, αλλά αυτό μπορούν να το πιστοποιήσουν και φίλοι μου αν τους ρωτήσετε. Παρακαλώ μόνο παραλείψτε αν γίνεται την όποια αναφορά στη διάχυτη δραματικότητα μου, γκρίνια και διάθεση παραπόνου. Θα σας ήμουν υπόχρεος … και συνεπώς κρατούμενο τρίτο!

Αγαπώ τα Χριστούγεννα! Λατρεύω ακόμα και αυτό το κιτς στοιχείο που δεν επιθυμούν να κρύψουν διακαώς. Γιατί κάτω από ένα δέντρο θα είμαστε πάντα εκείνα τα μικρά παιδιά που περιμένουμε με ανυπομονησία τον Άγιο Βασίλη και τρέχουμε το πρωί της Πρωτοχρονιάς στο δέντρο χωρίς καν να πλύνουμε πρώτα τα δόντια μας. Κι ακόμα και τώρα που σας γράφω σε μια καρέκλα με το Laptop και τα προνόμια του wifi δίπλα από το στολισμένο δέντρο, ξέρω ειλικρινά πως ένα κομμάτι εκείνου του παιδιού που μια Πρωτοχρονιά αγκάλιαζε τον ολοκαίνουργιο Φωτεινούλη του … είναι κάπου εδώ γύρω. Κρατούμενο τέταρτο θαρρώ … και μέγιστο ίσως!

In a Trance with Kylie

Ζάλη με πιάνει όταν πλησιάζω κοντά σου. Μεθάω όλο και πιο πολύ με την ευωδιά σου, αυτή που λες και αναβλύζει από τα μύχια της ύπαρξης σου. Με τα μάτια μισόκλειστα προσεγγίζω την άκρη του λαιμού σου, εκεί που η φλέβα χτυπά άλλες φορές αργά και σταθερά σαν κτύπος το απομεσήμερο, και άλλες πάλι γοργά σαν ιδρώτας πάνω στο πιο ξέφρενο χορό. Τα βλέφαρα κλείνω και κινούμαι στους ηλεκτρονικούς ήχους ενός τραγουδιού. Ταξιδεύω σε μια δίνη μουσική που με κάνει να προσεγγίζω το άπειρο της μυρωδιάς σου. Μπορεί μια μυρωδιά να είναι αιώνια; Στροβιλίζω σε ένα κυκλώνα που στο μάτι του είσαι εσύ που με καλείς σε αργή κίνηση ημίγυμνος. Μπορεί μια δίνη να είναι ατέρμονη; Το κεφάλι γέρνει προς τα δεξιά, αλλά ξέρω πως με την άκρη του βλέμματος σου είσαι στραμμένος αλλού. Όλο και πιο κοντά σε δυο σώματα που έρχονται το ένα πάνω στο άλλο …εφαπτομένη ευθεία σε κούρμπα ανθρώπινη. «Πιο κοντά» μου φωνάζεις χωρίς μια χαραμάδα στο στόμα …εγγαστρίμυθη επικοινωνία σε ύπνωση. Μπορεί μια υπνοβασία να είναι τόσο λαχταριστή;

Στη κορύφωση του ήχου προσεγγίζω οριακά το άπειρο. Μπορώ να αγγίξω το άπειρο; Πόσο μεγάλο είναι; Μπορώ να τεντώσω το χέρι και να το πιάσω; Αντ’ αυτού, η βελούδινη αίσθηση ενός ζευγαριού κατακόκκινων χειλιών με ξεδιψά. Πέντε ακροδάχτυλα που γνέθουν τα μαλλιά μου. Έτσι είναι η ευτυχία; Σαν ένα τριπάκι που έχεις πάρει και νιώθεις να πέφτεις σαν την Αλίκη στο λάκκο προς τη Χώρα των Θαυμάτων; Χωρίς έπιπλα γύρω σου, χωρίς πιάνα να σε καταδιώκουν με κροταλισμούς των πλήκτρων …μόνο ένα κρεβάτι στο τέρμα με ένα γυμνό σώμα. Προσγείωση ομαλή σε ένα ιδρωμένο κορμί που βγάζει όλες τις χαρές της ανθρώπινης φύσης και συνάμα της ζωώδης καταγωγής. Ο Δαρβίνος ήταν ο Μεσσίας …ο πραγματικός Ελευθερωτής! Η εξέλιξη των ειδών ήταν η μεγαλύτερη ευλογία …και η διαιώνιση του είδους το μεγαλύτερο όπιο …ίσως και πιο πολύ από την όποια θρησκεία…

Πιο κοντά …πιο κοντά…

(Λουσμένος στον ιδρώτα πετάγεται σε ένα διπλό κρεβάτι. Φοβάται τόσο μην είναι μόνος. Στρέφει το βλέμμα δεξιά. Ευτυχώς δεν είναι…)

Τα Λόγια της Τάβλας

Εκεί που παραδοσιακά λέγονται οι μεγαλύτερες αλήθειες είναι στο τραπέζι. Θες λίγο η συνοδεία του κρασιού, λίγο το φαί που διώχνει το αίμα από τον εγκέφαλο, και λίγο οι λοιποί συνδαιτυμόνες που σε παρασέρνουν …δεν θες και πολύ. Στη τάβλα πάνω αντικατοπτρίζεται η μικρογραφία κάθε ανθρώπινης κοινωνίας. Άνθρωποι διαφορετικοί που έχουν διασχίσει εναλλακτικές διαδρομές συναντιόνται και πάνω σε ένα κομμάτι ξύλου μοιράζονται αυτή τη διαφορετικότητα στα πάντα. Συχνά και σοκαριστικές ομοιότητες, μη νομίζετε! Δεν είναι τυχαίο ότι πάνω σε αυτή την έρμη τάβλα υπογράφουμε συνθήκες και διαπραγματευόμαστε, μέχρι και ξεσκιζόμαστε σαν τα ζώα λες και δεν υπάρχει αύριο. Οι πιο φαντασιακές, έτσι κι αλλιώς, σκηνές την βιομηχανίας πορνό σπανίως εμπεριέχουν τη χρήση κρεβατιού. Άβυσσος οι πολλαπλές δυνατότητες, βλέπετε, στη χρήση που δίνει ο άνθρωπος σε ένα και μόνο αντικείμενο.

Σήμερα, σε ένα από τα πολλά κοινωνικά τραπέζια που μαζώχτηκαν λογής-λογής ετερόκλητοι, αποστασιοποιήθηκα …έμεινα να κοιτάζω αμίλητος …να παρακολουθώ αυτό το μωσαϊκό της ελληνικής κοινωνίας. Ένα σύνολο ατόμων πάνω από τα πενήντα κι εγώ μόνος εκπρόσωπος τουλάχιστον δυο γενιών πίσω. Εκείνη η τιμημένη γενιά του Πολυτεχνείου, αυτοί που αγωνίστηκαν – κατά δική τους δήλωση – όσο κανείς άλλος μετά τον Εμφύλιο.

Θέμα περιττό να πω ποιο ήταν. Δεν νομίζω ότι συζητιέται κάτι άλλο στα απανταχού κοινωνικά πηγαδάκια των σαράντα και άνω από τη κρίση. Λοιπόν, στεκόμουν χαμογελαστός και τους άκουγα. Έγινα τουριστάκι που δεν ξέρει ελληνική πολιτική και οικονομική ιστορία, ένα ξανθό Αυστραλάκι (που μου ήρθε αυτό; …ούτε κατά διάνοια δεν πλησιάζω!! ) που δεν γνώριζε τόσο καιρό ούτε που έπεφτε το Ελλάντα. Ακούγοντας τους, λοιπόν, θα έβγαζα σίγουρα δύο συμπεράσματα.

Πρώτον, η Ελλάδα βασανίζεται από μια βαριά μορφής δικτατορία του χειρίστου είδους. Οι πολίτες δεν ψηφίζουν σίγουρα για να εκλέξουν τους νόμιμους εκπροσώπους τους και παρότι δεν πρέπει να έχουν βασιλιά, έχουν μια ιδιότυπη ολιγαρχία που στεγάζεται και λειτουργεί κάπου στο Σύνταγμα. Σύντομα θα φοβόμουν κιόλας μη σκάσει η Ασφάλεια και μας μαζέψει, επειδή έχουμε συγκέντρωση άνω των τεσσάρων ατόμων σε σπίτι. Βασανισμένος λαός οι Έλληνες που ζουν κάτω από αυτό το ζυγό των φασιστών που τους στερούν τόσο βάναυσα το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι.

Δεύτερον, τα άτομα με τα οποία τυγχάνει να συντρώγω πρέπει σχετικά πρόσφατα να ήρθαν στην Ελλάδα και έχουν σοκαριστεί με αυτή την απίστευτη κατάσταση. Άτιμη μετανάστευση που τους έφερες σε αυτό τον άδικο τόπο. Δεν μπορούν δυστυχώς όμως να κάνουν τίποτα! Κάτι σαν το παράδειγμα των Ανατολικογερμανών, μόνο που ρέει μπόλικη Coca-Cola στο τραπέζι.

Μετά βέβαια θα μάθω ότι η Ελλάδα έχει τελικά Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και ότι στη πλειοψηφία τους οι εν λόγω κύριοι είναι συνταξιούχοι από τα πενήντα τους και μερικοί δημόσιοι υπάλληλοι που ζουν στην Ελλάδα από τότε που γεννήθηκαν. Μια σύγχυση, λοιπόν, θα την πάθω ομολογουμένως. Βέβαια, στη χώρα του «έλα δεν το πιστεύω» …ανακαλύπτουμε την Αμερική κάθε μέρα! Και σε κάθε τραπέζι …κάθε ελληνικής οικογένειας …το κοινωνικό πλέον Festen παίζεται ξανά και ξανά …μέχρι να κουραστώ να το βλέπω, να το ακούω και να το αφομοιώνω. Είναι στιγμές όμως – όπως σήμερα – που δεν αντέχω, σπάω και ας πάρει όποιον θέλει ο διάολος…

Απορίες της Δευτέρας προς Τρίτης!

Απορίες της Δευτέρας προς Τρίτη είναι δύο …ή μάλλον τρεις!! Τύπου η Τρίτη δώρο ..σαν τις πίτσες!!

Απορία 1^η: Ο Νικήτας το ΣΚ πριν τις εκλογές είχε ανάψει τα φώτα σε όλη την Αθήνα σαν τη μάνα μου τις γιορτές όταν περιμένει μουσαφίρηδες. Σήμερα το βράδυ στη πλατεία Κεραμικού γιατί παίζαμε το «Σκοτεινό Δωμάτιο»;

Απορία 2^η: Τι είδους ακριβώς εικαστικό δρώμενο ήταν αυτό με τα μεγάφωνα στο πεζόδρομο της Ερμού μετά το Θησείο; Στην αρχή νόμιζα ότι έπεσε και πάλι Χούντα στην Ελλάδα. Το μωρό στοιχημάτιζε ότι είναι πρόβα για Χριστουγεννιάτικα. Αν υποψιαστώ ότι θα ακούω στη διαπασών το «Τούλι για το Χριστούλι» θα πεθάνω …χαχα!!!

Απορία 3^η: Υπάρχει πιο slurp video clip από το παρακάτω tribute των παιδιών γνωστής εταιρείας πορνό στη Kylie; Όοοοοοχιιιιιιιι βέβαια!!!!!

:-Ρ

The Revolutionary Logistics

Ετεροχρονισμός. Αν μια λέξη μπορούσε να περιγράψει τη διάθεση μου να πραγματοποιήσω πράγματα και καταστάσεις, νομίζω ότι αυτή θα ήταν η καλύτερη. Γιατί άλλωστε να κάνεις κάτι σήμερα, αν μπορείς κάλλιστα να το κάνεις αύριο; Βέβαια αν στα πλαίσια του αύριο βρίσκεται ένα deadline, τότε δεν το λες και καλό. Αλλά επειδή είμαστε και large τύποι, τέρατα ψυχραιμίας (λέμε τώρα!) και γουστάρουμε το λίγο δράμα και τη γκρίνια στη ζωή μας, σε επίπεδο μάλιστα “γιατί όλα σε μένα Θεέ μου!”, τότε το μότο “seize the day” που λένε και οι φίλοι Βρετανοί έχει εξαιρετική αντ-εφαρμογή.

Προχτές είχαμε μια επέτειο κι όπως σε όλες τις επετείους ιστορικής φύσεως βαριόμουν αφόρητα. Ίσως γιατί προσωπικά δεν έχω ανάγκη την κοινωνική υπενθύμιση. Για πολλούς λόγους “θυμάμαι”. Σπανίως, βέβαια, γιορτές και γενέθλια φίλων. Μέχρι προσφάτως νόμιζα ότι δεν θυμόμουν και ερωτικές επετείους, αλλά προς έκπληξη μου δεν συμβαίνει στη παρούσα κατάσταση κάτι τέτοιο. Στο θέμα μας, όμως!

Το Πολυτεχνείο εκφράζει το κλίμα μιας ολόκληρης εποχής. Αίσθηση που στρεβλώθηκε από τους ίδιους τους εκπροσώπους του με τα χρόνια – κι αυτό έχει ομολογουμένως μια αξία στα σημεία – αλλά αναμφίβολα εκφράζει την αντίδραση ενός μέρους του λαού, μιας πλειοψηφίας, στη καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Αν οι επαναστάσεις – όποια μορφή και να παίρνουν – έχουν συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης, τότε το Πολυτεχνείο είχε τη στέρηση της δημοκρατίας.

Για ποιους άλλους λόγους γίνονται επαναστάσεις; Γιατί κάποιος που έχει τόσα να χάσει, αυτός που αγόγγυστα θα ονομάσουμε καθεστηκυία τάξη, να ρισκάρει έστω και τη πιθανότητα να βρεθεί στον άσσο; Οι φορείς της επανάστασης ήταν πάντα δύο ταχυτήτων: ο εμπνευστής και το μέσο. Ιστορικά ο εμπνευστής είναι ο “risk-averse”, αυτός που δρα στο παρασκήνιο, έχει διαβάσει πέντε βιβλία παραπάνω, το Κεφάλαιο του Marx, ένα Κομμουνιστικό Μανιφέστο βρε αδερφέ, μια Μάιρα Παπαθανασοπούλου στα κρυφά γνωρίζοντας ότι ο Ιούδας πάντα φιλάει υπέροχα και γενικά φέρει όλη την ιδεολογική φόρτιση. Το μέσο είναι όχι ο “risk-lover” αντίθετα με ό,τι θα περιμέναμε (όχι ότι δεν υπάρχει και το φαινόμενο του επαναστάτη κατ’ επάγγελμα!), ούτε αναγκαστικά ο αμόρφωτος πληβείος που πλένεται κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα, αλλά ο “already-loser”. Τομές στα σύνολα σαφώς και υπάρχουν, αλλά σε αντίθεση με την επιστημονική θεώρηση, η Ιστορία σπανίως γράφεται με τον μέσο αντιπροσωπευτικό δρώντα.

Επανέρχομαι, όμως, στο ερώτημα: γιατί κάνουμε επαναστάσεις; Η στέρηση της δημοκρατίας ήταν πάντα ο ένας λόγος, όχι ωστόσο ο πιο φαντεζί. Η βασίλισσα της επαναστατικής πρακτικής και ιδεολογίας είναι η πείνα. Γιατί ταϊσμένος και πολιτικά καταπιεσμένος μπορείς να υπάρξεις …ατάιστος όμως και καταπιεσμένος δεν το σηκώνει ο τράχηλος σου. Μπορεί στο Πολυτεχνείο να μην πεινάγανε, αλλά στη Γαλλική Επανάσταση μια λόρδα τους είχε κόψει όσο να το κάνεις.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς όσες άλλες αιτίες και να βρει, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο εμπίπτουν σε μία από τις δύο κατηγορίες. Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Η κατ’ επίφαση έστω δημοκρατία που βιώνουμε κάθε μέρα οριακά δεν δικαιολογεί την επανάσταση. Τι γίνεται, όμως, με τη πείνα; Οι αριθμοί θαρρώ πως δεν είναι και τόσο με το πλευρό μας. Το story της Γαλλικής Επανάστασης τείνει να αποτελεί storyboard πάνω στo οποίo τρέχει ο κόσμος, με μια Αντουανέτα (αν και εσφαλμένα της έχει αποδοθεί η συγκεκριμένη δήλωση!) να αριθμεί όλο και περισσότερα τον αριθμό πρόσωπα, με πλακάτ τη δήλωση Πάγκαλου περί φαγοποτιού.

Οι συναντήσεις άνω των πέντε ατόμων δεν γίνεται πλέον να περιορισθούν, πόσο μάλλον δε όταν στο facebook μπορείς να έχεις 200 “φίλους” (όπου φίλους βλέπε σύγχρονα συντρόφια) και να μεταλαμπαδεύετε τις αγωνιστικές σας ανησυχίες μαζί με ένα video clip της Πέκυ Ζήνα κάτω από το Smells like teen spirit των Nirvana. Αλλά το κρίσιμο ζήτημα είναι το σημείο καμπής των “already-loser” …εκεί είναι όλη η μαγκιά της επανάστασης και της διαχείρισης της. Στο επαναστατικό logistics επενδύουν απ’ αρχής των κοινωνιών οι εξουσίες. Ακόμα και σήμερα …εδώ στην Ελλάδα της κρίσης και της ύφεσης …η κυβέρνηση ψάχνει το άριστο απόθεμα “already-losers”.

Το θέμα είναι ότι η Χούντα δεν ήταν καλή στα logistics. Η σημερινή κυβέρνηση είναι άραγε; Και κάτι ακόμα …οι εξωτερικές εταιρείες συμβούλων και οι ορκωτοί λογιστές είναι μια λύση …ποιος αναλαμβάνει, όμως, το ενδεχόμενο να πέσουν και λίγο έξω; Στη τελική κανείς συμβουλάτορας δεν πάει φυλακή. Αυτό είναι αποκλειστικό προνόμιο του επιχειρηματία.

Disclaimer: Η φωτό είναι από το Wrong Guy που να είναι καλά που με κρατά σε επαφή με τη φωτογραφία και μου μαθαίνει και φωτογράφους που δεν ξέρω!

Η Google, το παράδοξο του straight και το θεώρημα του παραλογισμού ενός gay...ή αλλιώς λίγο από όλα!!

Συγνώμη, αλλά αν στο Blog σου έρχονται ψάχνοντας “ερεθισμένες μουνάρες sex video” κάτι σίγουρα δεν κάνεις σωστά για να σε καταχωρούν στη Google κάτω από αυτές τις λεξούλες. Με παρηγορεί τουλάχιστον ότι λίγο πιο πάνω βγαίνει και το “τι είναι αγάπη νίκος καζαντζάκης”… :-Ο … Γιατί στο κόσμο του internet μπορείς να δεις σχεδόν τα πάντα.

Στη πραγματικότητα από την άλλη μπορείς να δεις όλα εκείνα που δυνητικά μπορείς να συναντήσεις στο διαδίκτυο, αλλά έχεις και οπτικοακουστικό υλικό. Όπως για παράδειγμα, να είσαι στο τραπέζι με μια εξαιρετικά όμορφη κοπέλα και ο διπλανός straight τύπος ναι μεν να την κοιτάει, αλλά να το παίζει αδιάφορος και κλασομπανιέρας με το άδειο βλέμμα της αγελάδας. Κι όταν η κοπέλα λέει να πάει μια τουαλέτα μπας και ξυπνήσει ο μπούφος …αυτός να μένει να κοιτάει προς τη τουαλέτα και να μη κάνει τίποτα. Είναι στιγμές που πραγματικά θαυμάζω τους gay που μπορούν να μιλάνε ταυτόχρονα, να σκανάρουν το χώρο και να σου πλέκουν και ζιπουνάκι άμα λάχει. Βέβαια, όπως είπε το μωρό πολύ εύστοχα… “εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει η σκέψη του gay”. Μάλλον τελικά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτό τον κόσμο!!

Άλλο ένα σαββατοκύριακο πέρασε και ούτε που το κατάλαβα. Το μόνο, βέβαια, που κατάλαβα είναι ότι στη Βουτάδων συναντιόνται μέσα σε λίγα μόνο μέτρα το Μπουρνάζι, τα Βόρεια Προάστια και τα παιδιά του Κέντρου. Αυτά παθαίνεις όταν περπατάς από τη Millennium μέχρι το Hive!!

Μια καλή βδομάδα να έχουμε τουλάχιστον.

Επάγγελμα Πόρνη: Το δράμα της Αθηνάς

Μετά από κάθε εκλογική μάχη, όταν χαζεύω τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών, ασχέτως του τι έχω ψηφίσει, νιώθω ότι ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν. Σαν βρε παιδάκι μου, το πρωί να πήγα εκδρομή στην Ιταλία, χάζεψα λίγο τη Fontana di Trevi και γύρισα απότομα το απόγευμα στη μέση της πλατείας Ομονοίας. Γύρω μου αλλοδαποί …όπου αντί για αλλοδαποί εσύ βάλε το Γιώργο, τον Αντώνη, την Αλέκα και το λοιπό παρεάκι …εγώ πάλι να μη καταλαβαίνω γρι, γιατί με τα λίγα αγγλικά που ξέρω και πάλι δεν μπορώ να συνεννοηθώ στα πακιστανικά παραδείγματος χάριν. Η αίσθηση της ασυνεννοησίας κατακλύζει τον Έλληνα πολίτη σε καθημερινή βάση, αλλά λες βρε αδερφέ ότι δεν πειράζει για το κάθε μέρα, ας παλέψω για το δια ταύτα μια ημέρα κάθε τρία; …τέσσερα; …δεν θα τα χαλάσουμε στο μέτρημα μανίτσα μου για λίγα χρόνια! Φρούδες οι ελπίδες σου αγαπητέ μου συμπολίτα …συμπολίτα βεβαίως-βεβαίως!

Δεν θέλω να σχολιάσω τα εκλογικά αποτελέσματα γενικά. Ούτε εκλογολόγος είμαι και σίγουρα ούτε εκλογολάγνος. Θέλω, όμως, να σταθώ σε μία μόνο περίπτωση. Ίσως γιατί με πονάει περισσότερο, μιας και δεν βρέθηκα τυχαία στη πλατεία Ομονοίας από αυτό τον ιδιότυπο νοητικό διακτινισμό. Πάμε όμως πρώτα να πούμε μια ιστορία, όπως συνηθίζουμε σε αυτό το τσαρδί.

Η Αθηνά είναι μια πουτάνα. Ναι καλά άκουσες! Πουτάνα. Σε σοκάρει αγαπητέ μου αναγνώστη; Άντε, για σένα ας την πούμε ιερόδουλη. Η Αθηνά έχει τα χρονάκια της πλέον, μα στα νιάτα της ήταν κούκλα. Από αυτές τις «θου Κύριε» που περπατάγανε και τρίζανε τα πεζοδρόμια. Όλη η Σόλωνος είχε να λέει για την Αθηνά. Είναι, όμως, κι από τις γκόμενες που αν φτιασιδωθούν μπορούν να γίνουν και πολύ μουνάρες …αλλά βλέπεις οι νταβατζήδες την έχουν βγάλει στο κλαρί εδώ και χρόνια. Πρώτος και μεγάλος νταβάς ο «Ντορής» …άλλο να σας λέω. Όταν πήγε να κουνήσει και να βγάλει μόνη το μεροκάματο, να σου μια χαρακιά στη μάπα. Κουτσά στραβά ορθοπόδησε η γυναίκα από το μέγα νταβά της. Φώναζε βέβαια «Ντορή, Ντορή μη φεύγεις θα φαρμακωθώ» σαν άλλη Χέλμη στα Κόκκινα Φανάρια, είπε το σουξέ «όταν βλέπω αεροπλάνο μου ‘ρχεται να σου την κάνω», αλλά το δρομάκι της το βρήκε όσο να το κάνεις. Τον «Ντορή», ωστόσο, ακολούθησαν κι άλλα ρεμάλια. Σήμερα, σαν άλλο bog brother είναι στο χέρι σου να σώσεις την Αθηνά από το παρόν της νταβά. Μπορείς να ψηφίσεις …όχι από το κινητό, αλλά στο εκλογικό κέντρο της γειτονιάς σου…

Να ξεκαθαρίσω αρχικά ότι δεν ψηφίζω στην Αθήνα. Ψηφίζω στην ευρύτερη περιφέρεια της Αττικής, δυστυχώς όμως πριν αρκετά χρόνια μετέφερα τα εκλογικά μου δικαιώματα από την Αθήνα στα προάστια. Ποτέ, όμως, δεν έπαψα να κυκλοφορώ στο κέντρο. Δεν υπήρξα το παιδάκι που ταμπουρώθηκε στα βόρεια προάστια και δεν το κουνούσε ρούπι από το Κεφαλάρι. Τα φοιτητικά μου χρόνια τα έφαγα στο κέντρο, τα μεταπτυχιακά το ίδιο …και τώρα στα μετά-μεταπτυχιακά μου πάλι εκεί θα με βρει κανείς. Να στριφογυρίζω στην Αιόλου, την Ερμού, το Κεραμεικό, την Αθηνάς, τη Φωκίωνος, στα Εξάρχεια …όπου με βγάλει ο άνεμος. Η τύχη με έφερε και πάλι να διαμένω στο Κέντρο και να ζω καθημερινά τη κατάσταση που βιώνει αυτή η πόλη.

Να αρχίσω από κάτι βασικό. ΔΕΝ είναι όμορφη πόλη η Αθήνα. Όποιος έχει ταξιδέψει έστω και λίγο στο εξωτερικό μπορεί να κατανοήσει τι εννοώ. Είναι μια πόλη με άναρχη και αντιαισθητική δόμηση, δεν έχει ίχνος πράσινου, βρωμάει και ζέχνει από άκρη σε άκρη και γενικά δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να ορίσει κανείς ως πρωτεύουσα ενός πολιτισμένου κράτους. Η Αθήνα, όμως, έχει παλμό …όμοιο που ελάχιστες πόλεις τουλάχιστον στην Ευρώπη έχουν. Η πουτάνα έχει χαρακτήρα, υποκουλτουριάρικο μεν, αλλά χαρακτήρα δε.

Δεν ξέρω τον Καμίνη. Μου είναι συμπαθής φιγούρα είναι η αλήθεια. Και μπορεί η Cindy να τον θεωρεί έναν ανεπάγγελτο λιμοκοντόρο, μια σύγχρονη φιγούρα της μικροπολιτικής, αλλά στη τελική δεν με ενδιαφέρει τι είναι. Με νοιάζει, ότι χειρότερος από το Νικήτα δεν μπορεί να είναι. Την επόμενη φορά, όμως, που ο Νικήτας θα λύνει και θα δένει, θα φωνάζει σε δημότες να πάνε σε άλλη πόλη αν δεν γουστάρουν, τότε εσείς που απείχατε, τον ψηφίσατε ή δεν κάνατε ό,τι μπορούσατε για να φύγει η λέρα που λυμαίνεται τη Κοτζιά …να μη φωνάξετε. Κι αν ο Γιώργος έβαζε κάλπικα διλλήματα – σάμπως και πέσαμε από τα σύννεφα; - εγώ δεν βάζω τίποτα. Οτιδήποτε αντίθετο κι αν γίνει από ψήφο σε κάτι διαφορετικό είναι καθαρή συνενοχή. Τις αριστερό-αηδίες του Τσίπρα και της Αλέκας, μη τις ακούσω από σοβαρό άνθρωπο ως αντιπρόταση, γιατί στη τελική η δημοκρατία έχει αποφανθεί περί τούτου χρόνια τώρα …αν θυμάμαι καλά από το 1974!!

Βέβαια, μπορεί κάποιος να ρωτήσει το εξής λογικό: Σε άλλον ένα νταβά θα πάει. Προς τι ο χαμός; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι είναι η δική μου απάντηση. Και στη τελική, ακόμα και στο νταβά …η ποικιλία δεν μετράει καθόλου στα μάτια μιας πουτάνας;

Άντρες παιδί μου...πεταμένα λεφτά!

Σκόρπιες λέξεις σήμερα. Το επιβάλλει βλέπεις η μέρα. Σάββατο και μέσα στο σπίτι γιατί το ζουζούνι είναι άρρωστο και το διάβασμα καλά κρατεί, αφού μέσα στη βδομάδα μένει πλέον ελάχιστος ελεύθερος χρόνος. Από την άλλη, νιώθω τόσο όμορφα που σήμερα ασχολήθηκα λίγο με το σπίτι. Όταν έρθει η ώρα να στρώσω χαλιά και να στολίσω το «πρώτο» μου δέντρο, νομίζω ότι θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στην Ελλάδα! Για να μη μακρηγορούμε … έχω να μοιραστώ τις εξής απορίες μαζί σας σήμερα:

Απορία πρώτη. Είσαι φίλη και φεύγεις από την Ελλάδα. Μισείς την Αθήνα γιατί μάλλον δεν σου έχει φερθεί καλά στα αισθηματικά σου και όλοι άντρες που γνωρίζεις καταλήγουν μαλάκες ή gay. Και άντε τους gay τους κάνεις φίλους … τους μαλάκες τι να τους κάνεις … αμπαζούρ; Θεωρείς ότι η αλλαγή σκηνικού θα σε φέρει σε ένα περιβάλλον που θα κάνεις νέες γνωριμίες και θα νιώσεις πρωτόγνωρα αισθήματα. Τι γίνεται, όμως, όταν η ζωή σε βρίσκει τελικά σε ένα καφέ με ένα Γερμανό gay να μοιράζεται μαζί σου τα παράπονα του για τον gay Ελληνάρα φίλο του; Το να συζητάς στην Ελλάδα για τη προβληματική των Ελλήνων αντρών με τη φίλη σου στο Hoxton, πάει κι έρχεται. Το να συζητάς, όμως, τη προβληματική των Ελλήνων αντρών με Γερμανό gay στο Cream … σου φαίνεται υποδειγματικός σουρεαλισμός!

Απορία δεύτερη. Είσαι η ίδια φίλη και πάνω που φτάνεις στη ξενιτιά, στην οποία σημειωτέον το ψωμί είναι ως γνωστόν πικρό (λόγω σίκαλης...μη νομίζετε!), γνωρίζεις άντρα που σε κάνει μετά από καιρό να ενθουσιαστείς και το κυριότερο δεν είναι gay. Το κακό βέβαια είναι ότι πρόκειται για Έλληνα, αλλά λες βοήθεια Παναγιά μου κι όταν γυρίσω στη πατρίδα θα ανέβω γονατιστή στη Τήνο. Μετά από ατέρμονες στιγμές συντροφικότητας (σε φιλικό πάντα επίπεδο) ξεκαθαρίζετε ότι η σχέση από τη μεριά του παιδιού δεν πάει σε κάτι ερωτικό. Όλα καλά μέχρι εδώ. Εσύ, όμως, επειδή έχεις και κάτι από Σουηδία μέσα σου … ή Μαζόχ βέβαια αν το δεις διαφορετικά … συνεχίζεις τη φιλική παρέα. Πόσο, όμως, ο Θεός σου κάνει πλάκα όταν κάθεστε για καφέ ως φιλαράκια και έρχεται κυρία των προωθητικών πωλήσεων και σας δίνει προφυλακτικά με γεύσεις, χρώματα, ραβδώσεις και επιβραδυντικά; Τη σκοτώνεις ή δεν την σκοτώνεις;

Απορία τρίτη … ή μάλλον περισσότερο παραδοχή. Οι καλύτερες γνωριμίες για διευκόλυνση στις δημόσιες υπηρεσίες μπορεί να γίνουν παντού. Ακόμα και σε ένα τελειωμένο gay κωλόμπαρο, μπροστά από μια οθόνη που παίζει hardcore gay πορνό. Η ζωή τελικά μάλλον μας κάνει πλάκα ώρες-ώρες!

Φίλη … ένα έχω να πω: ΚΟΥΡΑΓΙΟ!!!! J

Writing in Transit

Εικόνες μιας πόλης που νυχτώνει πιο νωρίς. Μια ώρα πίσω και μεμιάς η μέρα μικραίνει. Πάντα πίστευα ότι όλα φαίνονται διαφορετικά μέσα στη νύχτα. Έχει μάλλον την ικανότητα να απαλύνει την ασχήμια αυτού του τόπου. Ένδεκα περίπου λεπτά αναμονή και επιλογή καμιά άλλη, παρά ένα μέσο που σε πάει λίγο πιο μακριά από τη πόρτα σου. Άβολη πόλη αυτή που σε βγάζει από τη βολή σου μια Κυριακή βράδυ…νωρίς!

Σε μια διαδρομή ένδεκα λεπτών και οι εικόνες μπορούν να διαδεχθούν η μια την άλλη με αφόρητη ευκολία. Μόνη συντροφιά ο ήχος της Lemper στα αυτιά. Διπλή παρηγοριά το πιο όμορφο μειδίαμα από ένα τρόλεϊ που περνά απέναντι σου. Φευγαλέα χαρά για τα επόμενα ίσως και "δώδεκα" λεπτά διαδρομής. Μπορεί στο χρόνο να πέφτω έξω που και που, σε άλλα όμως όχι!

Σε ένα μέσο που τα χρώματα του δέρματος φτιάχνουν μια ιδιότυπη παλέτα. Είναι τελικά στιγμές που η πολυπολιτισμικότητα αυτής της πόλης μπορεί και να μη σε πειράζει. Όλα τελικά μπορεί να φτιάξουν κάτω από τους ήχους της μουσικής.

Λίγα λεπτά πριν το τέλος και τα όνειρα των εφηβικών μου χρόνων, οι τότε διαδρομές, πετάγονται σαν "καλά" φαντάσματα. Έχουν τον λόγο τους; Μπορεί. Ποιος ξέρει να απαντήσει!

Σε ένα τρόλεϊ τελικά όλα φαίνονται πιο διαφορετικά. Μα μη ξεχνάμε και τη μουσική. Σαφώς ούτε και το χαμόγελο του αντικρινού τρόλεϊ. Ποτέ!

Behind the Fairytale!!

Και πάνω που είχα πέσει λιγάκι, έρχεται αυτό το videάκι και πεθαίνω από τα γέλια! Τα παιδιά που το φτιάξανε είναι ΘΕΟΙ!! Χαχαχαχαχα!!!

See more funny videos and funny pictures at CollegeHumor.

Και για τους φίλους της Ντόρας (όχι της Μπακογιάννη καλέ!!!) της Εξερευνήτριας...χίλια συγνώμη που σας χαλάω το είδωλο!!

See more funny videos and funny pictures at CollegeHumor.