Black-Red-Green and Vice Versa

Στο βάθος ήταν εκείνη η κοπέλα με το πέπλο στο πρόσωπο. Κάτω από το βέλο, το μόνο που μπορούσες να διακρίνεις με ευκρίνεια ήταν ένα ζευγάρι ολόμαυρα μάτια που στραφτάλιζαν στο φως που την έλουζε η ολόγιομη σελήνη. Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτά. Τα κόκκινα της χείλη μπορεί να μην τα θωρούσες στο πλήρες τους μεγαλείο, αλλά φαινόντουσαν τρομερά λαχταριστά. Θα μπορούσες σίγουρα να χαθείς σε ένα ρουφηκτό φιλί που δεν θα τέλειωνε ποτέ. Κι όλα αυτά να μην μπορείς να τα αποτυπώσεις ξεκάθαρα στο μυαλό σου. Μόνο μια θολή εικόνα της πραγματικότητας κρυμμένη πίσω από ένα κάλυμμα και ένα χαμηλό φωτισμό. Αδιανόητο, αν το σκεφθείς καλύτερα. Στο πρώτο μου βήμα, εκείνη ένα πίσω, και μόλις έβαλα μια τρεχάλα, εκείνη σαν να βρισκόταν πάνω σε ένα κινούμενο δάπεδο, ρουφήχτηκε πίσω και χάθηκε διαπαντώς στο σκοτάδι. Remaining only the trembling black light…

Είχε περάσει ξανά από το ίδιο σημείο του δρόμου. Στεκόταν λίγα λεπτά και τον χάζευε. Αγέρωχος, κοντοκουρεμένος, με δυο μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια. Χρώμα; Απροσδιόριστο. Κάτι ανάμεσα σε μπλε και πράσινο. Σκούρα και τα δυο. Εκεί, κάθε μέρα να ανταλλάσει ένα μόνο χαμόγελο. Το ίδιο παραμύθι, ένα άδικο ρομάντσο του χειρίστου είδους. Ένα πρωί, όμως, το πήρε απόφαση πως θα του μίλαγε. Δεν πήγαινε άλλο. Την επόμενη μέρα τον πλησίασε την ώρα που ήταν έτοιμος να ανοίξει το μαγαζί. Ο Θεός ήταν γυρισμένος πλάτη και ο χαμένος μας ήρωας τον ακούμπησε με διστακτικότητα στο σβέρκο. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου, ο ψηλός άνδρας λαμπάδιασε μέχρι τον ουρανό. Μεμιάς, μια δέσμη φωτός και πυρός τον διαπέρασε. Ο κακομοίρης κύριος σάστισε, παραπάτησε και έπεσε προς τα πίσω. Που αλλού θα έβλεπε ένα τόσο θεαματικό πυροτέχνημα; Like the red burning hellfire…

Ζεστή ατμόσφαιρα, κεριά αναμμένα, το δωμάτιο στολισμένο…σαν σκηνικό σε τσόντα με υπόθεση. Εγώ σε μια γωνία κουλουριασμένος. Δεν μου είχε πάρει το αγαπημένο μου παιχνίδι. Το τσογλάνι αυτό ο Βασίλης…ο χοντρομπαλάς…μου την είχε φέρει για μια ακόμη φορά. Τα παιδιά, λένε, έχουν τις πιο αθώες σκέψεις. Πίπες…σας το λέω εγώ που ξέρω. Είναι διαβολικά όντα, που μόνο σα μωρά έχουν ηρεμία, λόγω παντελής έλλειψης μυαλού. Όταν αποκτούν έστω και λίγο, αρχίζουν να είναι κακά, μοχθηρά και αβυσσαλέα (σαν το ντεκολτέ της γειτόνισσας που ο μπαμπάς χαζεύει όλη την ώρα). Το λέω γιατί ξέρω από εμένα, από το διαολεμένο μυαλό μου που μισεί τον Αϊ Βασίλη…γαμώ το κέρατο μου. Μπορεί να βρεθεί κάποιος να τον πυροβολήσει; The Green Revenger my ass…

Και μετά ξύπνησα…(που στο διάολο είναι οι παντόφλες;)