Χωρίς Τίτλο

Η ζωή δεν είναι δίκαιη. Κάπως έτσι νομίζω πως αρχίζουν και τελειώνουν όλα. Αρχή απαράβατη και αδιάψευστη. Ακόμα κι αν το ξέρεις εκ των προτέρων, πάντα όταν σου έρχεται στο δρόμο νιώθεις πάντα αδύναμος. Περισσότερο γιατί ξέρεις ότι η θέληση υπάρχει, αλλά οι ριμάδες οι καταναγκασμοί πάντοτε μπορούν να σε υπερβούν. Η αμοιβαία προσπάθεια δεν είναι τελικά πάντοτε αρκετή, και αυτό είναι κάτι σαν την άνωση στο νερό, αξίωμα από τα λίγα.

Ο πόνος είναι αφόρητος. Ακόμα και αυτοί που ηδονίζονται από την επιρροή του, μπορούν να σου πιστοποιήσουν ότι υπάρχει και αυτός που σε σκοτώνει. Κρυάδες σε όλο το σώμα, γιατί κανείς μας, δεν λατρεύει να υποφέρει. Ο κορεσμός στο πόνο βλέπετε είναι στιγμιαίος. Κανένας δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό.

Υπάρχουν στιγμές που κάνω τα πιο τρελά όνειρα. Δυο άνθρωποι που απλά βιώνουν το υπέρτατο αίσθημα, χωρίς να ενοχλούν κανέναν. Στα όνειρα μου όλα είναι όμορφα, γαλήνια, γιατί υπάρχω μόνο εγώ κι εσύ που κοιταζόμαστε και αυτό μου φτάνει και μου περισσεύει.

Δεν είναι λίγο πράγμα να έχεις βιώσει την αγάπη και τον έρωτα μαζί στις κατάλληλες δόσεις. Κάποιοι θα πουν ότι είναι ευλογία. Βλέπεις πολλοί δεν το έχουν περάσει ούτε ένα δευτερόλεπτο στη ζωή τους. Είναι δυστυχείς, δεν λέω, αλλά αυτό δεν μου μετριάζει το διαρκές ερώτημα του γιατί.

Η λογική είναι πάνω από όλα. Αυτή τελικά κυριεύει τη ζωή των ανθρώπων. Το ξέρω καλά. Δεν έχω αυταπάτες. Είναι χιλιάδες οι φωνές της λογικής από φίλους, από παρατρεχάμενους, από τον ίδιο μου τον εαυτό…αλλά ξέρετε κάτι; Όποιος είναι μέσα στο χορό δεν μπορεί να τα αφομοιώσει όλα αυτά. Δεν θέλει να τα αφομοιώσει. Και στη τελική, τείνω να πιστεύω, ότι δεν πρέπει και να το κάνει. Όπως πρέπει να ζήσεις τον έρωτα στην αποθέωση του, έτσι πρέπει να πράξεις και με το πόνο και την απογοήτευση. Το κλάμα και η κατάθλιψη σε λυτρώνουν. Άφησε μόνο τη πόρτα μισάνοιχτη να μπορούν κάποιοι που σε αγαπάνε να σε πιάσουν από τον ώμο.

Το πιο βασανιστικό τελικά από το τέλος, είναι να το βλέπεις να έρχεται πάνω σου. Να ξέρεις ότι δεν θέλετε, αλλά εκείνο να τρέχει με χίλια πάνω στα μούτρα σας, για να σας χτυπήσει ένα μεγαλοπρεπές χαστούκι. Ίσως και να μην είναι, βέβαια, και τέλος, παρά ένα διάλλειμα. Παράλληλες ευθείες μέχρι να ξανασυναντηθούν αν το φέρει η ζωή. Μόνο στην ιδέα, ειλικρινά πεθαίνω, όσο δραματικός και να φαίνομαι…χέστηκα βλέπετε…ποτέ δεν με ενδιέφερε η εικόνα μου όταν πονάω. Και τώρα πονάω…ίσως όσο δεν έχω πονέσει ποτέ ξανά.

Είναι ένα βράδυ που ερχόταν. Είναι μια στιγμή που την περίμενα. Αλλά ξέρετε κάτι; Όσο και να περιμένεις κάτι…δεν είναι το ίδιο γαμώ το διάολο μου, όπως όταν το βιώνεις…