Η ελπίδα και το όνειρο

Η ελπίδα είναι άτιμο πράγμα. Όλοι μας τη διαθέτουμε. Ακόμα θαμμένη και στα έγκατα της ψυχής μας…κάπου εκεί μέσα στους σκοτεινούς δαιδάλους της ύπαρξης μας…εκεί μέσα υπάρχει κάτι που λέγεται όνειρο. Δεν έχει σημασία ποιοι είμαστε, πως είμαστε και τι εχέγγυα έχουμε για την επιτυχία. Ελάχιστη σημασία έχουν όλα αυτά! Βλέπετε η ελπίδα για κάτι καλύτερο ανήκει στο καθένα μας. Το όνειρο δεν είναι προνόμιο, αλλά δικαίωμα.

Σκέφτομαι συχνά πόσοι άνθρωποι γύρω μας ξοδεύουν άπειρες ώρες στη ρουτίνα της καθημερινότητας τους. Δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Μέσα σε μια πόλη που όλα τρέχουν με ρυθμούς γρηγορότερους από ότι και οι ίδιοι αντέχουμε, δεν μπορούμε παρά να αναλωνόμαστε σε ποταπά πράγματα και ιδέες. Δεν είναι τόσο κακό, όσο αναπόφευκτο. Όμως για τον καθένα μας υπάρχει εκείνη η στιγμή που ήρεμοι ένα βράδυ, παρέα με ένα τσιγάρο ή ένα ποτό, θα αναλογιστούμε πως θα ήταν η προσωπική μας ουτοπία. Πως θα ήταν ο εαυτός μας, αν όλα όσα μας ενοχλούσαν εξαφανίζονταν διαπαντώς. Οι έννοιες, οι οικονομικές δυσκολίες, τα βάσανα, η μοναξιά, οι λάθος επιλογές, οι κοινωνικοί καταναγκασμοί…όλα βρε αδερφέ. Αυτή είναι η στιγμή που η ελπίδα σκάει μύτη. Το όνειρο κάνει την εμφάνιση τους δειλά στην αρχή και όσο αυτή η διεργασία ωριμάζει, τότε βγαίνει θριαμβευτικά στην επιφάνεια.

Μπορεί η τυχαιότητα να παίζει πάντα το ρόλο της στη πραγμάτωση του ονείρου. Ποιους θα γνωρίσουμε, τι ευκαιρίες θα αρπάξουμε, πόσο οι ίδιοι, αν θέλετε, θα κυνηγήσουμε τα θέλω μας, ξεπερνώντας όσους περιορισμούς μας προστάζουν να συμβιβαστούμε σε μια στείρα πραγματικότητα που μας πνίγει.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει όνειρα! Είμαι κατηγορηματικός σε αυτό. Όλοι μας διαθέτουμε τη προσωπική μας ουτοπία. Αν θέλουμε να τη θάβουμε, να τη διώχνουμε, να ταλανιζόμαστε σε μια μονήρη δυστυχία είναι δικαίωμα μας και μόνο. Ωστόσο, υπάρχει εκείνο το σημείο που πρέπει να σπάσουμε τα δεσμά του ίδιου μας τους εαυτού και να κάνουμε κάτι γι’ αυτή τη ριμάδα την ελπίδα…γι’ αυτό το πούστικο το όνειρο.

Πριν λίγο καιρό, μια κυρία κάπου στην Αγγλία, πήγε σε ένα talent show. Ήταν σχεδόν πενήντα χρονών και μάλλον άσχημη. Κανείς δεν θα έλεγε ότι αυτή η κυρία θα μπορούσε να γίνει τραγουδίστρια. Είχε μια υπέροχη φωνή, αλλά αυτό στις μέρες μας δεν λέει τίποτα. Μια «άθλια» κι αυτή, όπως χίλιοι άλλοι που δεν πρέπει να έχουν δικαίωμα στο όνειρο. Κι όμως, η γυναίκα αυτή κατάφερε και τραγουδίστρια να γίνει και να βγάλει μια υπέροχη δουλειά. Αν θα καταξιωθεί ελάχιστη σημασία ίσως έχει. Το θέμα είναι ότι έκανε το όνειρο της πραγματικότητα, έστω και για ένα μόνο λεπτό.

Ξέρετε κάτι; Η ζωή είναι πολύ μικρή για να πενθείς για τη κακιά σου τύχη. Πια δεν μου λέει κάτι αυτό. Ειδικά όταν έχω δίπλα μου ανθρώπους που μου στέκονται και πιστεύουν σε μένα, ακόμα κι αν εγώ δεν πιστεύω ούτε σπιθαμή στον εαυτό μου. Μπορεί για λίγο καιρό να άφησα την ελπίδα να αργοπεθαίνει για το δικό μου αύριο. Εν μέρει γιατί παρατήρησα ότι τα όνειρα μου τελικά τα έκανα μόνος μου. Ηττημένος νιώθω…και τελικά μπορεί και να είμαι. Όμως έχω μάθει ότι και οι προσωπικές ήττες είναι κομμάτι της ζωής μου. Είναι, λοιπόν, καιρός να αρχίζω να ελπίζω και να δημιουργήσω νέα όνειρα. Ξέρω ότι δεν θα γίνει άμεσα, αλλά πρέπει να γίνει. Γιατί εγώ ξέρω ότι πήρα τις σωστές αποφάσεις. Ας ελπίσουμε ότι όλοι μας θα πήραμε τις δίκαιες και πρέπουσες αποφάσεις…

Με τη σκέψη αυτή, φεύγω λίγες μέρες με φίλους να διασκεδάσω, να ξεχαστώ και να σας γυρίσω με κέφι. Όπως ακριβώς με συνηθίσατε και με αγαπήσατε!