O Yann και η Μπάλα

“Πιάσε την σου λέω, πιάστην!”, φώναξε ο Yann στο Matthias.

Η μπάλα εκσφενδονίστηκε μεμιάς και έκανε μια μεγάλη έλλειψη. Τόσο ψηλοκρεμαστή που θα τη ζήλευε και ο καλύτερος παίκτης volley, κρύβοντας για ένα δευτερόλεπτο τον ήλιο από το οπτικό πεδίο του Yann. Ο ξανθός μπόμπιρας με τις ίσιες αφέλειες χάζευε το παράξενο αυτό σουτ του. Το στόμα του ανοικτό, με το ένα δόντι να λείπει. Η μαμά είπε, ότι θα το έβαζαν στο μαξιλάρι και η νεράιδα θα του έφερνε ένα δώρο. Την επόμενη μέρα, προφανώς με τη συνδρομή της νεράιδας, αριβάρισε και η ωραιότατη μπάλα, η οποία αυτή τη στιγμή εκτελούσε ένα ωραιότατο, σχεδόν συγκινητικό, σουτ.

Στην άκρη της έλλειψης δεν έμελλε να βρίσκεται ένα καζάνι λίρες, όπως συνηθίζεται με το ουράνιο τόξο, αλλά το τείχος ή απλά ένας τοίχος. Η μπάλα έπεσε πάνω στη κορυφή του και έκανε τρία-τέσσερα αναπηδήματα. Η καρδιά του Yann πάγωσε. Ας ήξερε λίγο φυσική, να γνώριζε τι φορά θα πάρει τώρα το στρογγυλό σωματίδιο. Κράτησε την ανάσα του και ορθάνοιξε τα μάτια του. Το γαλανό του βλέμμα ήταν επικεντρωμένο απόλυτα πάνω στη μπάλα που έκανε τα τελευταία πηδήματα. Πρέπει να ήταν καμιά δεκαριά όταν τελικά έμεινε στάσιμη στη κορυφή του τοίχου.

Σήμερα ο Yann θυμάται ξεκάθαρα εκείνο τον τοίχο. Παραδίπλα έμενε με τους δικούς του, καμιά διακοσαριά μέτρα, αλλά εκεί μόνο είχε ένα καλό άπλωμα για να παίζουν τα παιδιά της γειτονιάς ποδόσφαιρο. Κάτω από αυτόν τον τοίχο! Δεν του είχε κάνει ποτέ εντύπωση ότι ήταν ζωγραφιστός. Τόσοι και τόσοι ήταν στην πόλη. Μπετονένιες γκρι στοιβάδες, που τουλάχιστον με graffiti έδιναν μια χαρωπή νότα στην κατά τ’ άλλα αδιάφορη ζωή που εξελισσόταν.

“Θα ανέβω να την πιάσω”, αναφώνησε. Δεν ήξερε βέβαια πως, αλλά ήταν σίγουρος ότι θα βρει κάποιο τρόπο. “Yann, οι γονείς μας, μας λένε να μη σκαρφαλώνουμε στο τοίχο”, είπε η Anna με ένα ύφος ανησυχίας. “Εγώ θα το κάνω”, σκέφτηκε ο μικρός Yann. Δεν πρόλαβε να κινήσει προς τον τοίχο και ένας δυνατός άνεμος φύσηξε και έσπρωξε τη μπάλα προς την αντίθετη μεριά, από εκείνη που στέκονταν και κοίταζαν τα παιδιά. Ο Yann αμέτοχος να παρακολουθεί μια πτώση στην άλλη όχθη, για την οποία πλέον δεν είχε την ευχέρεια να κάνει τίποτα. Και κάπως έτσι η μπάλα κατέληξε στην άλλη μεριά του τείχους.

Το βράδυ, ο Yann έτρωγε το σνίτσελ του με δυσθυμία. Δεν μπορούσε, βλέπετε, να αγνοήσει ότι το πρωί είχε χάσει την αγαπημένη του μπάλα, στη πρώτη μάλιστα μέρα κατοχής της. Είχε γυρίσει στο σπίτι κλαμένος, γεμάτος μύξες. Ο μπαμπάς τον διαβεβαίωσε ότι αύριο θα του αγόραζαν μια άλλη και έτσι θα είχε δύο δώρα γενεθλίων, πέρα από το πάζλ που του είχαν αγοράσει. Όσο μίλαγε με το μπαμπά του στο σαλόνι, η μαμά στη κουζίνα έβαζε τα κεράκια στη τούρτα του Yann. Δέκα χρόνια πίσω, εννέα Νοέμβρη, όπως και σήμερα, ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της. Σκούπισε το δάκρυ που έσταξε από το μάτι της και με μια ολόφωτη τούρτα κατευθύνθηκε στο σαλόνι.

Η μητέρα του έπλενε τα πιάτα, όταν οι ειδήσεις έπαιζαν τα γεγονότα. Είχε προηγηθεί βέβαια μια αναμπουμπούλα στη γειτονιά, χωρίς κανένα εμφανή λόγο. Ο πατέρας του Yann είχε σηκωθεί από τη πολυθρόνα και έκανε βόλτες πέρα-δώθε. Δεν μπορούσε ο μικρός να καταλάβει τι ακριβώς γινόταν. Οι συνδιαλέξεις της μάνας του και του πατέρα του γύριζαν συνέχεια γύρω από το τείχος. Μα καλά, τόσο πολύ είχαν στεναχωρηθεί κι αυτοί για τη μπάλα που έχασε το μεσημέρι;

Ο πατέρας του Yann γύρισε από τη κουζίνα που είχε αποσυρθεί λίγο με τη μητέρα του, αφού βέβαια τον είχαν αφήσει μονάχο να παίζει με ένα τρενάκι και εκείνοι κάτι ψιθύριζαν δίπλα στο ξύλινο πάγκο. Πρώτη φορά τους είχε δει έτσι ο Yann. Ο πατέρας του έσκυψε και τον χάιδεψε στο κεφάλι. “Yann, θες να πάμε να πάρουμε πίσω τη μπάλα σου;”. Ο μικρός ξανθομάλλης έμεινε στήλη άλατος. “Τώρα;”, ρώτησε με ένα απερίγραπτο βλέμμα απορία. Η απάντηση του πατέρα του απλή, λακωνική και με ένα τεράστιο χαμόγελο, “Ναι αγάπη, τώρα αμέσως!”…